ΜΙΜΗΣ ΠΛΕΣΣΑΣ Greece Goes Modern

Όταν είχαμε συναντηθεί με τον Μίμη Πλέσσα (πρέπει να ήταν Απρίλιος του 2005) –με αφορμή την επικείμενη (τότε) επανακυκλοφορία του άλμπουμ «Ο Μίμης Πλέσσας παίζει Philicorda», που είχε μοιραστεί με το 148-149 τεύχος του Jazz & Τζαζ, τον Ιούλιο του ’05– ένα από τα πρώτα πράγματα που είχα ρωτήσει τον αγαπημένο έλληνα συνθέτη αφορούσε σ’ ένα… μυστήριο δικό του άλμπουμ, που είχε τυπωθεί από την Pan-Vox το 1967 υπό τον hip τίτλο “Greece Goes Modern”. Είχα πληροφορηθεί διάφορα σχετικά δια στόματός του, αλλά βασικά το γεγονός πως τα master tapes εκείνου του δίσκου ήταν από καιρό χαμένα· όπως χαμένο ήταν και το LP εξάλλου, στη φυσική μορφή του. Είχα ακούσει μερικά θέματα από το “Greece Goes Modern” προ 15ετίας, αντιγραμμένα σε μια κασέτα, αλλά ολάκερο το έργο –γιατί περί έργου επρόκειτο– το άκουσα πριν κανα χρόνο, όταν άρχιζε να το ανεβάζει σταδιακώς ο Nick Pat στο YouTube, αποκαλύπτοντάς μας έναν «άλλο», έναν διαφορετικό Μίμη Πλέσσα. Και να λοιπόν, τώρα, 45-46 χρόνια αργότερα(!) να έρχεται η ώρα της επανέκδοσης εκείνου του άλμπουμ σε 350 αντίτυπα βινυλίου (ήδη sold out – αλλά αυτά που θέλω να γράψω θα τα γράψω), ύστερα από τις συντονισμένες προσπάθειες της εταιρείας B-Other Side, του fanzine Belle Vue, αλλά και του Θανάση Ξανθάκου από το δισκάδικο Plan 59, ο οποίος επιμελήθηκε το νέο mastering. Πρόκειται για γεγονός! Στο πλατώ λοιπόν ένα αντίτυπο τού “Greece Goes Modern”, το οποίον ακούω, τώρα, σαν να είναι η πρώτη φορά.

Το άλμπουμ… συγκροτήθηκε στη βάση μιας διαφήμισης για την μπύρα Fix. Ήταν 1966 όταν ο Μίμης Πλέσσας συμμετείχε στην καμπάνια του συγκεκριμένου προϊόντος, έχοντας την φαεινή ιδέα να εναρμονίσει για… jazz-rock σύνολο δέκα σκοπούς της ελληνικής υπαίθρου, δίνοντάς τους ένα νέο ανεπανάληπτο άρωμα. Χρειαζόταν, φυσικά, ένα συγκρότημα (The Orbiters) για το «ανέβασμα» του έργου, το οποίο βρέθηκε, πάραυτα, στα πρόσωπα των μονίμων συνεργατών τού συνθέτη (Andrea Ortega φλάουτο, σαξόφωνο, Igor Raniets ντραμς, Τίτος Καλλίρης ηλεκτρική κιθάρα, Νίκος Γκίνος κλαρίνο, Ανδρέας Ροδουσάκης κοντραμπάσο, Μίμης Πλέσσας philicorda) και βεβαίως χρειάστηκε η συμβολή του ζεύγους Gesar, οι οποίοι και τύπωσαν, προς χάριν του έλληνα μαέστρου, το πρώτο long play τους στην ετικέτα Pan-Vox. Πόσοι το πήραν τότε χαμπάρι; Πολύ λιγότεροι απ’ όσους θα το ανακαλύψουν σήμερα…

Τι κάνει λοιπόν ο Πλέσσας; Δανείζεται δέκα ελληνικού σκοπούς (χορούς) –δύο από τον Μοριά («Λεμονάκι», «Καλαματιανό»), δύο από την Ήπειρο («Ο Μενούσης», «Βασιλικός»), δύο από τα Επτάνησα («Γιαλό να πας», «Η πέρδικα»), δύο από τη Θεσσαλία («Καραγκούνα», «Τρία παιδιά»), δύο από τα νησιά του Αιγαίου και την Κρήτη («Καράβι απ’ τη Χιό», «Κρητικός»)– τους οποίους και προσαρμόζει, με αληθινή έμπνευση, στους ρυθμούς της εποχής (το shake βασικά, αλλά και την bossa-nova, δίχως ν’ αφήνει την jazz εκτός σχεδιασμού), παίρνοντας από τα μέλη τού γκρουπ πρώτης τάξεως παιξίματα (οι fuzzy κιθάρες του Καλλίρη π.χ. είναι μάλλον πρωτάκουστες για την Ελλάδα του ’66-’67). Το αποτέλεσμα είναι, γενικώς και ειδικώς, απίθανο! Ο «Μενούσης», η «Καραγκούνα», τα «Τρία παιδιά», ο «Βασιλικός» (που θα μπορούσε να θυμίζει και… Mode Plagal!) είναι πολύ μπροστά για-και-από την εποχή τους και όσον αφορά στην ιδέα (να αποδοθούν δηλαδή παραδοσιακοί σκοποί με ηλεκτρικά όργανα), αλλά και όσον αφορά στην εκτέλεση. Κάποτε λέγαμε για τον Σαββόπουλο, την Κωχ, αργότερα για τον Παπάζογλου, τον Πορτοκάλογλου, και δεν ξέρω ’γω για ποιους άλλους ακόμη, που έπαιξαν στο ίδιο ή σε παρόμοιο «γήπεδο». Μπορεί ο Πλέσσας να μην ήταν ο πρώτος που το επιχείρησε (είχαν προηγηθεί οι Forminx ας πούμε με το “Madjourana’s shake” το 1965), ήταν όμως ο πρώτος που το ανέπτυξε σε πλήρη μορφή, έχοντας προηγηθεί όλων των προαναφερομένων. Ενώ, και όσον αφορά στη δισκογραφία, το “Greece Goes Modern” μόνο με το «Χωρίς Σύνορα» των Κυριάκου Σφέτσα/Greek Fusion Orchestra θα μπορούσε να συγκριθεί· ασχέτως αν και από ’κείνο προηγείται κατά 13 ολόκληρα χρόνια…