Ψάχνοντας στο σπίτι για κάτι άλλο (ως συνήθως) έπεσα πάνω σ’
ένα τεύχος του Merlin’s Music Box (#7, Μάης 1991) εκεί όπου
καταγράφεται η τελευταία συνέντευξη των Villa 21 στον Γιάννη Καστανάρα· «τελευταία», γιατί όταν κυκλοφόρησε
το fanzine το γκρουπ
δεν υπήρχε πλέον (αναφέρεται και στο εξώφυλλο και στο σχετικό lead). Αντιγράφω λοιπόν δυο λόγια του
Κώστα Ποθουλάκη, ο οποίος επεξηγεί, βασικά, τη στάση του γκρουπ. Οι Villa 21 δέχονταν επικρίσεις
για τις αισθητικές αλλαγές στον ήχο τους (τουλάχιστον τρεις μέσα σε μια
δεκαετία), κάτι που τους είχε φέρει σε σύγκρουση με μερίδα οπαδών τους…
 |
| ο Κώστας Ποθουλάκης στο εξώφυλλο |
«Όλα αυτά τα χρόνια,
σχεδόν δέκα, που είμαστε μαζί και παίζουμε, έχουν έρθει μερικές φορές που κάνω
μια ερώτηση στον εαυτό μου και πάντα βρίσκω μιαν απάντηση, την ίδια. Λέω, καλά
τα πήγαμε μέχρις εδώ και λοιπόν τι έγινε; Η απάντηση που έρχεται αμέσως στο
μυαλό μου είναι και η καθοριστική: πάμε παρακάτω. Όταν σταματήσει να υπάρχει
αυτή η απάντηση, σημαίνει ότι το κόβουμε. Αυτό είναι οι Villa. Έτσι απλά. Μέχρι στιγμής η φάση κινείται…
Ακούγεται από κάποιους ότι οι Villa άλλαξαν, παίζουν πιο ‘σκληρά’ για να είναι στη μόδα και στο στυλ. Μα οι Villa ανέκαθεν ήταν μια μπάντα που έπαιζε δυνατά. Ο κόσμος θα πρέπει να πάρει με τη σειρά τους δίσκους μας και να τους προσέξει. Θα διαπιστώσει ότι ανεξάρτητα από τις επιρροές –πιο ψυχεδελικοί, πιο garage, πιο heavy– οι Villa χαρακτηρίζονται από το ακατέργαστο παίξιμο. Αλλά ο κόσμος αντί να πάρει σα σημείο αναφοράς την έννοια του ‘σκληρού’ στέκεται στο στυλ. Λέει: σκληρό, αλλά garage, σκληρό αλλά new wave κι εμείς δεν ξέρουμε τι άλλο. Κολλάει εκεί και δεν παρατηρεί ότι οι Villa, ακόμα και στα ‘ήπια’ κομμάτια τους, εξακολουθούν να έχουν σκληρά μουσικά χαρακτηριστικά».
Ακούγεται από κάποιους ότι οι Villa άλλαξαν, παίζουν πιο ‘σκληρά’ για να είναι στη μόδα και στο στυλ. Μα οι Villa ανέκαθεν ήταν μια μπάντα που έπαιζε δυνατά. Ο κόσμος θα πρέπει να πάρει με τη σειρά τους δίσκους μας και να τους προσέξει. Θα διαπιστώσει ότι ανεξάρτητα από τις επιρροές –πιο ψυχεδελικοί, πιο garage, πιο heavy– οι Villa χαρακτηρίζονται από το ακατέργαστο παίξιμο. Αλλά ο κόσμος αντί να πάρει σα σημείο αναφοράς την έννοια του ‘σκληρού’ στέκεται στο στυλ. Λέει: σκληρό, αλλά garage, σκληρό αλλά new wave κι εμείς δεν ξέρουμε τι άλλο. Κολλάει εκεί και δεν παρατηρεί ότι οι Villa, ακόμα και στα ‘ήπια’ κομμάτια τους, εξακολουθούν να έχουν σκληρά μουσικά χαρακτηριστικά».
Βάσει όσων γράφει ο Ντίνος Δηματάτης στον B τόμο του Get That Beat, ο Κώστας Ποθουλάκης σκοτώθηκε την 30η Μαΐου του 1993 –
άρα, σε δυο μήνες, συμπληρώνονται 20 χρόνια από τότε. Τα λίγα λόγια που
προηγήθηκαν είναι και εις μνήμην του.
Φωντα μονο ενας αγραμματος θαγραφε αυτο που εγραψες "Βάσει όσων γράφει ο Ντίνος Δηματάτης στον B τόμο του Get That Beat, ο Κώστας Ποθουλάκης σκοτώθηκε την 30η Μαΐου του 1993".
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτο θα γραφοταν μονο αν ο Ποθουλακης ζουσε το 1000 πριν τον Χριστο για παράδειγμα, και η μοναδικη αναφορα που ειχαμε για τη ζωη του ηταν καποιος αρχαιος συγγραφεας "Δηματατης". Το δυστυχημα εγινε το 93, τογραψαν οι εφημεριδες ολες, απο τοτε εχουν γινει του κοσμου τα αφιερωματα κι ερχεσαι τωρα εσυ να μας πεις "βασει του Δηματατη".
Και μετα το παιζεις και αρχισυντακτης!
Α ρε Φωντα με τα ωραια σου, μας κανεις κ γελαμε. Συνέχισε. Να σημειώσουμε επισης οτι "βασει του Δηματάτη" ο Σιδηρόπουλος πέθανε στις 6 Δεκεμβριου του 1990.
Τάκης Βουρνάς.
Βλάκα Τάκη Βουρνά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ότι ο Ποθουλάκης σκοτώθηκε το 1993 το ξέρω από τότε φυσικά. Έλα παππούλη μου να σου δείξω τα αμπελοχώραφά σου. Εκείνο το οποίο δεν θυμόμουν, όταν έγραφα το post, ήταν την ακριβή ημερομηνία του θανάτου. Κι επειδή την ημερομηνία του θανάτου (τη μέρα και τον μήνα δηλαδή) δεν τα βρήκα μ’ ένα πρόχειρο ψάξιμο στο δίκτυο, ανέτρεξα στο βιβλίο του Δηματάτη που σε κάτι τέτοια τον εμπιστεύομαι. Εκεί λοιπόν βρήκα το «30η Μαΐου» και το ανέφερα.
Μόνο ένας χαζός θα έκανε ένα τόσο ανόητο σχόλιο.
Ψάχνεις τρόπο να μας τη βγεις ε; Δεν πειράζει. Ψάχνε…
Μου προκάλεσε αναγούλα αυτό το "Βλάκα Τάκη Βουρνά". Τι καλάμι έχεις καβαλήσει ρε Τρούσσα...όποιος δηλαδή σε διορθώνει, ή "βλάκας" είναι, ή "τρελός". Αλλά τα "αμπελοχώραφα" που ισχυρίζεσαι, είναι ξένα για σένα χωράφια. Εσύ, μ αυτά, ΟΥΔΕΜΙΑ ΣΧΕΣΗ έχεις. Επειδή ακριβώς "εμπιστεύεσαι" τον Δηματάτη, την έχεις κατά καιρούς πατήσει και μετά τρέχεις να τα μαζεύεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΉμουν 100% σίγουρος ότι θα στείλεις σχόλιο. Για να υπερασπιστείς… τον εαυτό σου ή τον… ξάδελφό σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΡε, όσους… τακοβουρνάδες και ν’ ανακαλύψεις για να ρίξεις το δηλητήριό σου, το μόνο που καταφέρνεις είναι να γίνεσαι περίγελως. Κάνουν και οι πιτσιρικάδες τρολιές, αλλά εκείνοι ξέρουν να καλύπτονται καλύτερα από ’σένα.
Νομίζεις πως με το να μη βάζεις τόνους θα θολώσεις τα νερά; Μάθε λοιπόν πως το βλακώδες στυλ που γράφεις δεν κρύβεται με τίποτα, όσο και να προσπαθήσεις.
Συμμαζέψου. Στο λέω για το καλό σου. Είσαι μεγάλος άνθρωπος.
Α και κάτι ακόμη. Μη στείλεις απαντητικό σχόλιο ως… τακοβουρνάς, ούτε ως… Μανώλης Τραμπαρίφας γιατί δεν πρόκειται να το δημοσιεύσω. Φύλαξε το μένος σου για επόμενες αναρτήσεις.
Δεν πρόκειται να αντιπαρατεθώ με κανέναν ανώνυμο, κι ας είναι αναγνώστης κι ας είναι ό,τι θέλει, που μπαίνει στο δισκορυχείον για να σχολιάσει και γίνεται προσβλητικός με το «καλησπέρα».
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά στον Ντίνο Δηματάτη…
Έχω γράψει κριτικές (κριτικές, όχι γλειψίματα, ούτε θαψίματα) για όλα τα βιβλία του στο Jazz & Τζαζ, και όποιος ενδιαφέρεται ας ψάξει να τις βρει.
Στο δισκορυχείον, για κάποιο λόγο, είχα ανεβάσει παλαιότερα την κόντρα μας τη σχετική με τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Όποιος θέλει να ρίξει μια ματιά μπαίνει εδώ…
http://diskoryxeion.blogspot.gr/2010/07/blog-post_22.html