ΜΠΙΛΗ ΒΕΜΗ 1954-2012

Την ποιήτρια Μπίλη Βέμη δεν την είχα υπ’ όψιν μου. Πριν λίγο καιρό όμως, όταν έπεσαν στα χέρια μου, σχεδόν ταυτοχρόνως, δύο περιοδικά που την αφορούσαν (τα τεύχη των οποίων τα χώριζαν 41 χρόνια), μπορώ να πω πως… ανατρίχιασα. Το περιστατικό ή μάλλον τα περιστατικά είναι παράξενα, μα είναι πέρα για πέρα αληθινά. Διηγήθηκα την ιστορία σε μια φίλη, που αρέσκεται να ασχολείται με τις παραδοξότητες, και μου είπε να το ψάξω. «Καλά» της είπα, «στο ανέφερα επειδή εσύ τα γουστάρεις κάτι τέτοια, εγώ… ξέρεις, δεν ασχολούμαι». «Γράψε το στο blog τουλάχιστον», μου είπε «θα έχει ενδιαφέρον…». Το γράφω τώρα…

Ξεφυλλίζοντας ένα τεύχος του περιοδικού Κούρος (Σεπτέμβριος-Δεκέμβριος του 1971) έπεσα πάνω σε μια παρουσίαση της Μπίλης Βέμη από τον Λεωνίδα Χρηστάκη. Η νεαρή ποιήτρια, τότε μόλις 17 ετών, είχε στείλει ένα απέριττο βιογραφικό και μερικά ποιήματα προς δημοσίευση στον Κούρο, τα οποία ο Χρηστάκης εξετίμησε σημειώνοντας τα ακόλουθα: «Η Μπίλη Βέμη γράφει από 12 ετών. 13 προς 14 εξέδωσε ποιητική συλλογή με τίτλο ‘Νέλτο’, σήμερα πριν τελειώσει το γυμνάσιο εξέδωσε νέα συλλογή με τίτλο ‘Ο κόκορας τον θεμελίων’. Δημοσιεύουμε δύο (σ.σ. δηλαδή τρία) ποιήματα, επισημαίνοντας την ποίησή της , που πέτυχε ό,τι αγωνίζονται να πετύχουν οι έλληνες: υπερβατικές καταστάσεις».

Ο κόκορας των θεμελίων

Ήσυχα ήσυχα

άνοιξε η καταπακτή

που οδηγούσε στο βάθος του σπιτιού

καθόταν εκεί και τραγουδούσε

χωρίς το χυμένο αίμα του

ο κόκορας των θεμελίων

Απ’ την καταπακτή

χάθηκαν πρώτα τα ποντίκια

έφτασαν κοντά στον τραγουδιστή

και πέθαναν

μετά κατέβηκαν ο σκύλος

και η γάτα

και πέθαναν

ο παππούς και η μητέρα

και πέθαναν

ο πατέρας και ο μεγάλος αδερφός

με τη σειρά

κι όταν ακούστηκαν χτυπήματα στην πόρτα

τραβήχτηκαν και τα παιδιά

Ήταν το πιο κρυφό μέρος του σπιτιού

Εκεί άλλαζαν βάρδιες κι αγρυπνούσαν τα παιδιά

μεταγγίζοντας χυμό απ’ τους νεκρούς

στις φλέβες του πουλιού

να φέγγει το τραγούδι του

τη νύχτα

Μία μέρα αργότερα, την επομένη δηλαδή, έπεσε στα χέρια μου το πιο πρόσφατο τεύχος του περιοδικού Εντευκτήριο (#98, 8-10/2012). Αν ξεφύλλιζα το συγκεκριμένο τεύχος μετά από ένα μήνα, ή έστω μια βδομάδα, μπορεί να μη θυμόμουν την περίπτωση τής Βέμη (και βεβαίως τ’ όνομά της). Όμως, αφού το είχα διαβάσει (το όνομά της) την προηγουμένη ακριβώς στον Κούρο αποκλείεται να το ξεχνούσα μέσα σε μια μέρα. Το κείμενο στο Εντευκτήριο ήταν σε μαύρο φόντο, ξερό, αναγγέλοντας, απλώς, το μοιραίο… «Μπίλη Βέμη, (Στρυμωνοχώρι Σερρών, 12.11.1954 – Βερολίνο, 11.12.2012)». Πάγωσα. Την μια μέρα ένα περιοδικό, 40+ χρόνια παλαιό, με πληροφορούσε για την ύπαρξη τής καλής ποιήτριας και την επομένη ένα άλλο περιοδικό, σημερινό, με πληροφορούσε για τον θάνατό της.