Τι σημαίνει Κεντροαριστερά; Πολύ απλά, Δεξιά με... ψευτοκοινωνικό
προσωπείο. Η λέξη Κέντρο (στην πολιτική), όπου και να κολλάει ως συνθετικό, στερείται
πια οποιουδήποτε σοβαρού νοήματος· πρόκειται για φενάκη. Είχε (αστικό) νόημα το
Κέντρο στη δεκαετία του ’60, επειδή αποτελούσε τον κυματοθραύστη, τον προμαχώνα
στη «μάχη εναντίον του κομμουνισμού» (άμα δρασκελούσε από ’κει... ο
κομμουνισμός ανελάμβαναν δράση τo παρακράτος της Δεξιάς και οι ανθρωποφύλακες της χούντας),
αλλά κανέναν σήμερα. Το Κέντρο, το γέννησε ένας Παπανδρέου και το έθαψε ένας
άλλος, δεν υπάρχει τρίτος (Παπανδρέου ή όποιος άλλος) για να το αναστήσει (στην
οποιαδήποτε μορφή του). Το Kέντρο είναι «κοπρόσκυλο». Μία αηδιαστική μετριότητα.
Το μόνο που του πρέπει είναι η λησμονιά κι η καταφρόνια...
Όταν το αποκαλούμενο «σύστημα», το κράτος του Κεφαλαίου δηλαδή, τα βλέπει λίγο σκούρα –ακόμη και όταν οι λόγοι δεν είναι τόσο βαθειά πολιτικοκοινωνικοί (υπάρχουν τέτοιοι, σοβαροί, εν υπνώσει), αλλά στηριγμένοι σε... βεντέτες, όπως τώρα καλή ώρα– ανασκουμπώνεται, παίζοντας (και) το χαρτί τού Κέντρου (ένα από τα χαρτιά του δηλαδή). Του φιλήσυχου πολίτη εν ολίγοις, του «μικροαστού» (όπως τον έλεγαν το ’60 και το ’70), των «νοικοκυραίων» (όπως τους λένε σήμερα), εκείνων που τους ενδιαφέρει, πρωτίστως, η… αφεντιά τους (και μόνον αυτή). Μην κλείσουν τους δρόμους οι διαδηλωτές και δεν ψωνίσει ο κόσμος... Αυτό απασχολεί τον... κολωνακιώτη καταστηματάρχη και άρα και τα ΜΜΕ. Οποία υποκρισία! Τα κάτι δεκάδες χιλιάδες λουκέτα (ου μην και εκατοντάδες χιλιάδες ανά τη χώρα) δεν τα λογαριάζει κανείς, αφού, για ’κείνα, δεν ευθύνονται οι πορείες... Πώς θα προστατευτεί λοιπόν το κέντρο της Αθήνας, η βιτρίνα… αυτό ενδιαφέρει, κι ας συμβαίνει, την ίδιαν ώρα στις γειτονιές της, στα Πατήσια ή στο Παγκράτι, χαλασμός Κυρίου από τα ανοιχτά-άδεια και τα ξενοίκιαστα καταστήματα. «Ησυχία, τάξη και ασφάλεια» είναι κατά βάθος το πιστεύω (και) του Κέντρου, το οποίον (Κέντρο) πάντα μοιραζόταν με την Δεξιά, αλλά εσχάτως και με την... συνομιλούσα «Αριστερά», όχι μόνο τα συνθήματα (κατά βάθος), αλλά και τις ίδιες κομματικές φατρίες (κυρίως αυτό). Ξαναζεσταίνεται το φαΐ λοιπόν, με τα ίδια ληγμένα και σάπια υλικά, μπας και βρεθούν τίποτα αποχαυνωμένοι και το χλαπακιάσουν. Άνθρωπε… άνθρωπε... (όπως το λέει ο Τσαγανέας στη γουστόζικη, αλλά αντιδραστική ταινία του Αλέκου Σακελλάριου), το… πολλάκις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού…
«Ελιά» σου λέει. Ό,τι χειρότερο, ό,τι πιο ξεπουλημένο, και ό,τι πιο συμβιβασμένο έχει να επιδείξει η ιταλική αριστερά την τελευταία 20ετία. Ο D’Alema δεν ήταν εκείνος που πρωτοστάτησε, το 1999, στον βομβαρδισμό της Σερβίας, ως πειθήνιο υπερατλαντικό τσιράκι; Αυτή είναι η λεγόμενη Κεντροαριστερά. Η… Αριστερά των εγκλημάτων, της υποταγής, του «γιέσμεν», της υποτονικής διαχείρισης και της ανυπαρξίας οιασδήποτε ριζοσπαστικής διεκδίκησης. Μεταρρυθμίσεις, σου λέει… Του κώλου τα εννιάμερα… Ας μας πουν πρώτα πόσα έχουν εισπράξει οι… μεταρρυθμιστές από τις offshore και τις «λίστες», αν έχουν φορολογηθεί τα φράγκα στις ξένες τράπεζες, αν έχει φορολογηθεί ο πλούτος (εφοπλιστικός ή άλλος), ας μας πουν γιατί ανέλαβαν την Ολυμπιάδα ενώ η χώρα βρισκόταν χρεωμένη μέχρι τα μπούνια, γιατί έφαγαν τα λεφτά του φτωχού (και ηλίθιου) στο χρηματιστήριο (αυτά για αρχή) και μετά –αφού τα πράξουν όλα τούτα… και άλλα ακόμη– ας διώξουν και τις... υπεράριθμες καθαρίστριες. Ας στείλουν στο διάολο και τους κοπρίτες, που οι ίδιοι, οι σημερινοί… μεταρρυθμιστές τους διόρισαν, για να μας ταλαιπωρούν. Μία τέτοια Κεντροαριστερά, δοκιμασμένα άχρηστη και ανίκανη, επιζητεί η... βαρβαρική αντιβασιλεία για να συνομιλεί, προωθώντας τα νιτερέσα της – καθώς η Δεξιά ολοκληρώνει οσονούπω την καταστροφή.
Μήπως είναι προεξοφλημένο να παίξει και ο ΣΥΡΙΖΑ αυτόν το ρόλο (του σιχαμένου συνομιλητή); Αυτό είναι το ερώτημα που απασχολεί, καθότι κι εκεί το πράγμα κοχλάζει, με τους πιο ριζοσπάστες (ας τους πω έτσι) να είναι στα μαχαίρια (σχεδόν) με τους αρχηγικούς. Τι θα προκύψει στην πορεία κανείς δεν ξέρει. Η προοπτική της εξουσίας μπορεί να «βοηθήσει» στο να υποχωρήσει κάπως η εσωκομματική φαγούρα στο κόμμα της αντιπολίτευσης, αλλά ο κίνδυνος της διάσπασης –υπαρκτός και διαχρονικός στην ιστορία της Αριστεράς ως γνωστόν– καραδοκεί. Το ζήτημα είναι πως, σε κάθε περίπτωση, «συνομιλητές» δεν θα λείψουν... είτε αυτοί προέλθουν από τους 29 κατασκευαστές των... βρωμοπλυντηρίων (χρημάτων τε και συνειδήσεων), είτε από τους διπλασίους...
Όταν το αποκαλούμενο «σύστημα», το κράτος του Κεφαλαίου δηλαδή, τα βλέπει λίγο σκούρα –ακόμη και όταν οι λόγοι δεν είναι τόσο βαθειά πολιτικοκοινωνικοί (υπάρχουν τέτοιοι, σοβαροί, εν υπνώσει), αλλά στηριγμένοι σε... βεντέτες, όπως τώρα καλή ώρα– ανασκουμπώνεται, παίζοντας (και) το χαρτί τού Κέντρου (ένα από τα χαρτιά του δηλαδή). Του φιλήσυχου πολίτη εν ολίγοις, του «μικροαστού» (όπως τον έλεγαν το ’60 και το ’70), των «νοικοκυραίων» (όπως τους λένε σήμερα), εκείνων που τους ενδιαφέρει, πρωτίστως, η… αφεντιά τους (και μόνον αυτή). Μην κλείσουν τους δρόμους οι διαδηλωτές και δεν ψωνίσει ο κόσμος... Αυτό απασχολεί τον... κολωνακιώτη καταστηματάρχη και άρα και τα ΜΜΕ. Οποία υποκρισία! Τα κάτι δεκάδες χιλιάδες λουκέτα (ου μην και εκατοντάδες χιλιάδες ανά τη χώρα) δεν τα λογαριάζει κανείς, αφού, για ’κείνα, δεν ευθύνονται οι πορείες... Πώς θα προστατευτεί λοιπόν το κέντρο της Αθήνας, η βιτρίνα… αυτό ενδιαφέρει, κι ας συμβαίνει, την ίδιαν ώρα στις γειτονιές της, στα Πατήσια ή στο Παγκράτι, χαλασμός Κυρίου από τα ανοιχτά-άδεια και τα ξενοίκιαστα καταστήματα. «Ησυχία, τάξη και ασφάλεια» είναι κατά βάθος το πιστεύω (και) του Κέντρου, το οποίον (Κέντρο) πάντα μοιραζόταν με την Δεξιά, αλλά εσχάτως και με την... συνομιλούσα «Αριστερά», όχι μόνο τα συνθήματα (κατά βάθος), αλλά και τις ίδιες κομματικές φατρίες (κυρίως αυτό). Ξαναζεσταίνεται το φαΐ λοιπόν, με τα ίδια ληγμένα και σάπια υλικά, μπας και βρεθούν τίποτα αποχαυνωμένοι και το χλαπακιάσουν. Άνθρωπε… άνθρωπε... (όπως το λέει ο Τσαγανέας στη γουστόζικη, αλλά αντιδραστική ταινία του Αλέκου Σακελλάριου), το… πολλάκις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού…
«Ελιά» σου λέει. Ό,τι χειρότερο, ό,τι πιο ξεπουλημένο, και ό,τι πιο συμβιβασμένο έχει να επιδείξει η ιταλική αριστερά την τελευταία 20ετία. Ο D’Alema δεν ήταν εκείνος που πρωτοστάτησε, το 1999, στον βομβαρδισμό της Σερβίας, ως πειθήνιο υπερατλαντικό τσιράκι; Αυτή είναι η λεγόμενη Κεντροαριστερά. Η… Αριστερά των εγκλημάτων, της υποταγής, του «γιέσμεν», της υποτονικής διαχείρισης και της ανυπαρξίας οιασδήποτε ριζοσπαστικής διεκδίκησης. Μεταρρυθμίσεις, σου λέει… Του κώλου τα εννιάμερα… Ας μας πουν πρώτα πόσα έχουν εισπράξει οι… μεταρρυθμιστές από τις offshore και τις «λίστες», αν έχουν φορολογηθεί τα φράγκα στις ξένες τράπεζες, αν έχει φορολογηθεί ο πλούτος (εφοπλιστικός ή άλλος), ας μας πουν γιατί ανέλαβαν την Ολυμπιάδα ενώ η χώρα βρισκόταν χρεωμένη μέχρι τα μπούνια, γιατί έφαγαν τα λεφτά του φτωχού (και ηλίθιου) στο χρηματιστήριο (αυτά για αρχή) και μετά –αφού τα πράξουν όλα τούτα… και άλλα ακόμη– ας διώξουν και τις... υπεράριθμες καθαρίστριες. Ας στείλουν στο διάολο και τους κοπρίτες, που οι ίδιοι, οι σημερινοί… μεταρρυθμιστές τους διόρισαν, για να μας ταλαιπωρούν. Μία τέτοια Κεντροαριστερά, δοκιμασμένα άχρηστη και ανίκανη, επιζητεί η... βαρβαρική αντιβασιλεία για να συνομιλεί, προωθώντας τα νιτερέσα της – καθώς η Δεξιά ολοκληρώνει οσονούπω την καταστροφή.
Μήπως είναι προεξοφλημένο να παίξει και ο ΣΥΡΙΖΑ αυτόν το ρόλο (του σιχαμένου συνομιλητή); Αυτό είναι το ερώτημα που απασχολεί, καθότι κι εκεί το πράγμα κοχλάζει, με τους πιο ριζοσπάστες (ας τους πω έτσι) να είναι στα μαχαίρια (σχεδόν) με τους αρχηγικούς. Τι θα προκύψει στην πορεία κανείς δεν ξέρει. Η προοπτική της εξουσίας μπορεί να «βοηθήσει» στο να υποχωρήσει κάπως η εσωκομματική φαγούρα στο κόμμα της αντιπολίτευσης, αλλά ο κίνδυνος της διάσπασης –υπαρκτός και διαχρονικός στην ιστορία της Αριστεράς ως γνωστόν– καραδοκεί. Το ζήτημα είναι πως, σε κάθε περίπτωση, «συνομιλητές» δεν θα λείψουν... είτε αυτοί προέλθουν από τους 29 κατασκευαστές των... βρωμοπλυντηρίων (χρημάτων τε και συνειδήσεων), είτε από τους διπλασίους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου