SEVEN THAT SPELLS – KIKAGAKU MOYO

Κροατικό space-progressive; Γιατί όχι; Οι Κροάτες (ως ηνωμένοι Γιουγκοσλάβοι) είχαν ήδη από τα seventies να επιδείξουν τουλάχιστον μία τριάδα διακεκριμένων γκρουπ (Grupa 220, Drugi Način, Time), δημιουργώντας μία σκηνή με σοβαρό heavy prog και ενίοτε space περιεχόμενο.

Από ’κει… και από αλλού εκκινούν οι συμπατριώτες τους Seven That Spells (Stanislav Muškinja ντραμς, Narantxa μπάσο, Lovro Zlopaša σαξόφωνα, Niko Potočnjak κιθάρες), οι οποίοι, με το “Future Retro Spasm” που γράφτηκε το 2009 και που τυπώθηκε σε CD το 2010 από την αμερικανική Beta-lactam Ring Records, παραλαμβάνουν τη σκυτάλη. Τώρα, λέω λίγα λόγια γι’ αυτούς με αφορμή την βινυλιακή κυκλοφορία τού εν λόγω άλμπουμ (που περιέχει ένα κομμάτι λιγότερο) από την ελληνική Cosmic Eye· μία εταιρεία, που καταγράφει με συνέπεια τον τελευταίο καιρό ποικίλες... cosmic εμπειρίες.

Αν κι έχουν περάσει πολλά χρόνια από τα late 60s/early 70s, οι Seven That Spells φαίνεται πως δεν έχουν πρόβλημα (απεναντίας, είναι τιμή τους!) να μεταφέρουν τα sax vibes… του Jack Lancaster και των Blodwyn Pig στο σήμερα, παρέχοντας στο δικό τους κράμα, μία απροκάλυπτη space-jazz αίσθηση. Έχοντας λοιπόν την υπεροπλία μιας στιβαρής progressive βάσης, οι Κροάτες διατυπώνουν στην πορεία, με κάπως… kraut συνείδηση, το δικό τους «χαμένο» μανιφέστο, το οποίο χονδρικώς είναι εξαρτημένο από το ρυθμικό τμήμα (σε κομμάτια όπως το “G” ή το “Terminus est” δείχνει καταφανώς τα δόντια του – το ρυθμικό τμήμα) και βεβαίως από το σολιστικό-συνοδευτικό τού σαξοφώνου και της κιθάρας. Με τέσσερα (μόλις) όργανα, και άνευ πλήκτρων (και φωνής), οι Seven That Spells δείχνουν πως ως μουσικοί έχουν αγγίξει τα όρια ενός αναγνωρίσιμου ήχου… με complex αφήγηση και heavy κατάληξη. Στο πιο εκτεταμένο στο χρόνο κομμάτι τού άλμπουμ τους, το σχεδόν 15λεπτο “The abandoned world of Automata”, οι Κροάτες προβάλλουν με τον πλέον ευφραδή τρόπο όλα εκείνα που αγαπούν, στηριζόμενοι στους ντελικάτους σαξοφωνισμούς του Zlopaša, αλλά και στις πενιές του Potočnjak, που φέρνουν στη θύμηση τον «ήρωα» Steve Hillage. Ένας… Khan αέρας φυσάει πάνω από το Zagreb, ξαναγράφοντας και προσαρμόζοντας στο τώρα μεγάλες στιγμές του space παρελθόντος.

Καινούριο ιαπωνικό γκρουπ, οι Kikagaku Moyo (Tomo Katsurada φωνή, κιθάρα, Daoud Popal κιθάρα, Ryu Kurosawa σιτάρ, Angie Gotopo θερεμίνη, φωνή, Kotsuguy μπάσο, Go Kurosawa ντραμς, φωνή) βλέπουν τα τραγούδια τους, σχεδόν με το που τ’ «άφησαν» στο δίκτυο (τον προηγούμενο Μάιο), να κυκλοφορούν σε 350 κόπιες βινυλίου από την Cosmic Eye. Άξιζε μια τέτοια κίνηση; (Είναι το ερώτημα που τίθεται). Οπωσδήποτε, ναι· αν και δεν πρόκειται για ένα τόσο… cosmic σύνολο, όσο για ένα βαθειά... ψυχεδελικό.

Μέσα σε λιγότερο από μισήν ώρα, οι Ιάπωνες απλώνουν πέντε συνθέσεις σχεδόν ίσης διάρκειας, συνδυάζοντας κλασικά sixties, folk και psych στοιχεία (ιδίως στα πιο ας τα πω χαμηλόφωνα μέρη, στα οποία πρωταγωνιστούν το σιτάρ, οι κιθάρες με distortion και τα ακουστικά εφφέ), με κάπως περισσότερο heavy progressive (τούτα, δε, στην παράδοση των διακεκριμένων γκρουπ της πατρίδας τους, που ήκμασαν στα seventies). Ένας ήχος που μπορεί να διαπερνά, δηλαδή, τους Kuni Kawachi & Flower Travelling Band και τους LoveLiveLife + One και μέσω χιλίων-δύο αναφορών (με μια «γερμανικότητα» φερ’ ειπείν –τύπου Pilz– να πλανάται πάνω από τα νωχελικά ακουστικά δρώμενα) να φθάνει μέχρι το σήμερα. Το λιγότερο… ευχάριστοι.

Επαφή: www.musicbazz.com