ΔΑΙΜΟΝΙΑ ΝΥΜΦΗ ψυχοστασία

Παρακολουθώ τις δισκογραφικές καταγραφές της Δαιμονίας Νύμφης από την εποχή του «Βακχικού Χορού των Νυμφών» (1998) και μπορώ να βεβαιώσω για την μόνιμη ανοδική πορεία αυτού του παράξενου γκρουπ (Σπύρος Γιασαφάκης, Εύη Στεργίου συν φίλοι), που πραγματοποιεί σοβαρή καριέρα περισσότερο στο εξωτερικό παρά εντός. Γιατί «παράξενο»; Μα γιατί η Δαιμονία Νύμφη δεν μοιάζει με κανένα άλλο σχήμα της σύγχρονης σκηνής (και δεν εννοώ σώνει και καλά της ημεδαπής). Επηρεασμένοι σφόδρα από την ελληνική αρχαιότητα (λέω πράγματα γνωστά στους φίλους του γκρουπ, αλλά όχι αναγκαστικώς και στους νεωτέρους, που μπορεί να ενδιαφέρονται), τα αρχαία κείμενα, τη φιλοσοφία, την ποίηση, την τελετουργία, το μυστήριο, το θέατρο, το δρώμενο, τη λατρεία, τον παγανισμό, τη μουσική (ή ό,τι, τέλος πάντων, θεωρείται πως επικοινωνεί με την αρχαιοελληνική μουσική), οι Σπύρος Γιασαφάκης και Εύη Στεργίου έχουν κατορθώσει να οικοδομήσουν ένα οπτικοακουστικό project, εντελώς πρωτότυπο και αυτόνομο. Όχι πως δεν υπάρχουν και πιο σύγχρονες αναφορές, τις οποίες αποκαλύπτουν ενδεχομένως οι guests του πιο πρόσφατου CD τους (ανάμεσά τους ο Peter Ulrich περκασιονίστας των Dead Can Dance, η τραγουδίστρια Dessislava Stefanova από την Bulgarian Choir in London, ο Luka Aubri από τους pagan-folk Omnia που χειρίζεται ένα είδος didgeridoo κ.ά.), είναι όμως το αρχαιοελληνικό concept που υπερβαίνει οτιδήποτε άλλο, δίνοντας νόημα βαθύ και στην «Ψυχοστασία» [Prikosnovénie, 2013].

Έτσι, δεν πρέπει να εκπλήσσει το γεγονός της σχετικής στιχουργικής (κυρίως Ορφικοί ύμνοι στο πρωτότυπο), ούτε ακόμη-ακόμη οι ελληνικές δημοτικές αναφορές (κυρίως το πολυφωνικό τραγούδι), ούτε θα έλεγα ένα άλλο… pagan-folk, όπως εκείνο που ταυτοποίησε ο Γιάννης Μαρκόπουλος στα χρόνια του ’60 στις «Μικρές Αφροδίτες» π.χ. (εδώ, το όργανο κλειδί είναι το σαντούρι του Βαγγέλη Πασχαλίδη). Με συνθέσεις μικρής και μέσης διάρκειας, που διακρίνονται για τα ευρηματικά αρμονικά φωνητικά τους, την ιδιαίτερη κρουστή συνοδεία, τις πολύ ωραίες μελωδίες, και βεβαίως την οργανοπαικτική και τραγουδιστική τελειότητα (οι περισσότεροι από τους 20 μουσικούς που συμμετέχουν στην «Ψυχοστασία» συμβάλλουν, οπωσδήποτε, στο «άριστον»), η Δαιμονία Νύμφη δίνει ένα ακόμη άλμπουμ επιπέδου, προορισμένο να διαπρέψει «έξω».

Τέλος, στις «συμμετοχές», να σημειώσω και την παρουσία τής Δήμητρας Γαλάνη (δεν ξέρω αν πρέπει να βάλω θαυμαστικό ή όχι), η οποία, σχεδόν σαράντα χρόνια μετά τους «Δροσουλίτες» (1975) του Χριστόδουλου Χάλαρη, βρίσκεται ξανά εντός ενός παγανιστικού μουσικού πλαισίου.

Επαφή: www.prikosnovenie.com, www.facebook.com/DaemoniaNympheOfficial