ΜΑΝΩΛΗΣ ΝΤΑΛΟΥΚΑΣ λεμέγκουρας στο προσκήνιο

Έχω αναρωτηθεί κι άλλες φορές εν σχέσει με τον Νταλούκα «πόσο βλάκας μπορεί να είναι κάποιος», αλλά τώρα έρχομαι να προσθέσω και το… «πόσο κακεντρεχής μπορεί να είναι», όταν δίχως να υπάρχει λόγος ψάχνει να βρει οτιδήποτε για να σε διαβάλλει. Έχοντας ξεπεράσει κάθε όριο παρακμής, ψάχνει να βρει τον ψύλλο στα άχυρα προκειμένου να μου τη βγει. Έχει φάει πολλές κατραπακιές είναι αλήθεια τον τελευταίο καιρό (να τρεις: http://diskoryxeion.blogspot.gr/2013/10/11-20-21-22-1972.html, http://diskoryxeion.blogspot.gr/2013/07/blog-post.html, http://diskoryxeion.blogspot.gr/2013/11/blog-post_16.html) κι έτσι όπως είναι ζαλισμένος, σαν σε κατάσταση groggy, δεν ξέρει από πού να κρατηθεί. Θα φάει άλλη μία τώρα και θα πέσει νοκάουτ· αλλά επειδή θα μετρήσω αργά μέχρι το… 20, κι επειδή είναι και γομάρι θα ξανασηκωθεί και θ’ αρχίσει πάλι να τρεκλίζει. Εδώ όμως θα είμαστε, γεροί και ακέραιοι, για να συνεχίσουμε τη μάχη…

Ο χοντρονταλούκας σ’ ένα, κατά το σύνηθες, βλακώδες κείμενό του με εγκαλεί γιατί αναφέρθηκα, πριν 17(!) χρόνια… χθες δηλαδή, σε κάποιο LP τού συγκροτήματος Greeks, το οποίον, για ’κείνον, δεν υπάρχει. Για «ανύπαρκτο δίσκο!» γράφει, για να συνεχίσει: «Συγκεκριμένα, στο βιβλίο του ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟ ΚΥΤΤΑΡΟ, μας “πληροφορεί” (σ.σ. ο Τρούσας – εγώ δηλαδή), ότι το συγκρότημα GREEKS, κυκλοφόρησε το 1967, μεγάλο δίσκο στην εταιρεία MUSIC BOX και μάλιστα μας δίνει και τα “στοιχεία” GREEKS–Music Box, SMB 306», προσθέτοντας και το… «δεν έχει σημασία που τέτοιος δίσκος ποτέ δεν υπήρξε». Περιττό να πω πως τέτοιος δίσκος, για τον δυστυχή μαρκουτσοφόρο μας, υπήρξε!

Πριν πάμε στο ζουμί, να γράψω τι είχα αναφέρει για το ελληνικό αυτό συγκρότημα (τους Greeks) στο βιβλίο μου το 1996 (πριν 17 χρόνια, μην το ξεχνάμε αυτό). Με αντιγράφω λοιπόν: «Οι Greeks δεν ήταν από τα συγκροτήματα που είχαν πολύ μεγάλη επιτυχία εκείνη την εποχή και το γεγονός ότι κατόρθωσαν να κυκλοφορήσουν ένα LP ήταν σίγουρο κάτι απρόσμενο. Από πληροφορίες που έχουμε, στο συγκεκριμένο δίσκο πρέπει να διασκευάζουν και κάποια τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη. Κρίνοντας όμως από ορισμένα κομμάτια τους στις 45 στροφές, όπως για παράδειγμα τα “Let’s dance China” και “Η μπαλλάντα ενός μικρού”, δεν θα πρέπει να ξεφεύγουν από την πεπατημένη. Όπως και οι Olympians, προέρχονταν και αυτοί από τη Θεσσαλονίκη».

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε και δεν μπορώ να θυμάμαι λεπτομέρειες – αν την πληροφορία την είχα πάρει, δηλαδή, από κάποιον συλλέκτη, ή την είχα διαβάσει κάπου (το ψάχνω). Εν πάση περιπτώσει από κάπου την είχα και την αναμετέδωσα. Δεν την έβγαλα από το κεφάλι μου. Και καλώς έπραξα δηλαδή, γιατί δίσκος τέτοιος υπάρχει! Τον είδα με τα μάτια μου και τον έπιασα με τα χέρια μου τα επόμενα χρόνια, ενώ μόλις αλίευσα και από το δίκτυο μία καταχώρηση στο GEMM, στην οποίαν το LP αυτό πωλείται! Δες εδώ: http://www.gemm.com/store/EFARMOGI/item/GREEKS-PLAY-GREEK-SONGS-THE-MODERN-WAY-LP/1413995806.
Νταλούκα, παραπατάς ε; Κάτσε κάπου, γιατί έχει και συνέχεια…

Υπάρχει λοιπόν δίσκος συγκροτήματος GREEKS στην εταιρεία Music Box, με κωδικό 306, ενώ ο τύπος που πουλάει το άλμπουμ γράφει για… “Rarest LP by this strange group. Female vocalist EVI MILOPOULOU and this jazz-tunes quartet had only this LP (and one single) in middle 60's. Played in famous Athens clubs at this period with a minor success.....GREAT and RARE!!!!”. 
Ο Νταλούκας, ο οποίος είναι παντελώς άσχετος με τη δισκογραφία, έχει το θράσος να μας εγκαλεί για δισκογραφικές πληροφορίες! Αυτό είναι άνω ποταμών!! Ο άνθρωπος που μέχρι το 2006 δεν είχε… δει δίσκο του Jimi Hendrix (αν είχε... δει θα τον έγραφε “Jimi” και όχι “Jimmy”) και δεν ήξερε πώς γράφονταν οι Morka (λεπτομέρεια μπροστά στο προηγούμενο), αφού στο βιβλίο του τους αναφέρει ως… MORCA, με “C”, (δεν είχε πάρει καν χαμπάρι το LP τους από το 1997 – αφήνω τα singles, που δεν τα είχε δει ούτε στον ύπνο του) έρχεται να μας «ταπώσει», τάχα, 17 χρόνια μετά. Αφού δεν ξέρεις που παν τα τέσσερα βρε ανίδεε, τι θέλεις και μιλάς;

Αν υπήρχε ένα ζήτημα σε σχέση με το εν λόγω LP δεν σχετιζόταν με το εάν υφίστατο ή όχι (ήμουν πεπεισμένος από το 1996 πως υπήρχε), αλλά με το εάν οι Greeks τού LP είχαν σχέση με τους Greeks των singles. Προσωπικώς, πήρα την ευθύνη, βάσει των πληροφοριών της εποχής –και βεβαίως της «αγαθής» σκέψης πως θα ήταν παράδοξο να υπήρχαν δύο διαφορετικά γκρουπ, που να ηχογραφούσαν την ίδιαν εποχή με το ίδιο όνομα–, κι έγραψα εκείνο που έγραψα. Θυμάμαι, μάλιστα, να μιλώ με τρανό συλλέκτη του ελληνικού ροκ (δεν χρειάζεται να πω για ποιον πρόκειται), στις αρχές των 00s και να μου λέει κάτι σαν κι αυτό: «μπορεί, δεν είμαι σίγουρος…».
Δεν ξέρω, δηλαδή, πόσοι γνώριζαν, ή και γνωρίζουν ακόμη και τώρα, την αλήθεια. Τελικώς, και απ’ ό,τι διαπίστωσα εκ των υστέρων (μετά το 2000), οι Greeks του LP (που ήταν κουαρτέτο με τραγουδίστρια την Εύη Μυλοπούλου) δεν ήταν ίδιοι με τους Greeks των singles. Αυτό, όμως, δεν θα μπορούσα να το ξέρω, όταν έγραφα το βιβλίο, επειδή το LP δεν το είχα (ούτε τώρα το έχω). Και βεβαίως η πληροφορία πως αυτοί οι Greeks ερμήνευαν Θεοδωράκη (και Χατζιδάκι) ήταν εντελώς ακριβής – κι ας με ειρωνεύεται, και για τούτο, ο άσχετος Νταλούκας.

Δεν πρόκειται να απολογηθώ –το έχω ξαναπεί αυτό– για όσα έγραψα στο Ραντεβού στο Κύτταρο, το 1996. Ξέρω τι έγραψα, και αν έγραφα τώρα εκείνο το βιβλίο θα ήταν τριπλάσιο σε όγκο. Μάλιστα, αν έκανε δεύτερη έκδοση, ακόμη κι ένα χρόνο μετά την πρώτη, θα είχα προλάβει να διορθώσω τις σχετικές αβλεψίες. (Όχι σαν τη δεύτερη έκδοση του βιβλίου του Νταλούκα, στο οποίο διαβάζουμε τις ίδιες βλακείες με την πρώτη). Όταν έγραφα λοιπόν το Ραντεβού –να το ξαναπώ– δεν υπήρχε τίποτα σχετικό καταγραμμένο (κανείς δεν είχε ασχοληθεί δηλαδή με τη δισκογραφία του ελληνικού ροκ πιο πριν). Κανείς δεν είχε καταγράψει τίποτα. Ξεκίνησα από το μηδέν. (Είχε γράψει ποτέ κανείς για το “Sex Power” του Παπαθανασίου, στην Ελλάδα, πριν το ’96; – για να θυμηθώ ένα μόνο).
Κάθε δουλειά τέτοιου τύπου, λοιπόν, πρέπει να κρίνεται με βάση τα δεδομένα της εποχής – τής κάθε εποχής. Και αν είναι «πρώτη» έχει, a priori, τα ελαφρυντικά της. (Όχι πως τα έχω ανάγκη – την κριτική τη θέλω. Την κριτική όμως, όχι το «δηλητήριο»).
Το θέμα λοιπόν δεν είναι τι λέγαμε πριν 20 χρόνια για τους Greeks, όταν «κανείς» δεν ήξερε τι ακριβώς συνέβαινε με τη δισκογραφία. Το θέμα είναι τι λέμε σήμερα. Και επ’ αυτού ένα είναι σίγουρο. Πως ο Νταλούκας δεν ξέρει την τύφλα του. Έχει άγρια μεσάνυχτα. Γράφει, τώρα, για τους Greeks των singles στη Βεντέττα, αγνοώντας (ακόμη και την ώρα αυτή που με διαβάζει) τους Greeks της Music Box. Ποιος μαθαίνει από ποιον είναι προφανές.

Αν εμένα με διέκρινε η αντιπαλότητα που εμφανίζει απέναντί μου ο Νταλούκας ήξερα (και ξέρω) να πάρω τις Μουσικές τής δεκαετίας του ’80 και τις Ηχοακουστικές της δεκαετίας του ’70 (τα περιοδικά εννοώ) και ν’ αρχίσω να τον θάβω για τις μαλακίες που έγραφε – για τον Σαββόπουλο π.χ. Θα τον ξέσκιζα. Αφήνω, δε, το γεγονός πως θα γελάγαμε μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία… Δεν μ’ ενδιαφέρει να το κάνω. Δόξα τω Θεώ, οι αφορμές που μας δίνει τώρα δεν είναι λιγότερες!
Μάλιστα, ο άνθρωπος είναι τόσα κιλά κακοήθης, ώστε εγκάλεσε τον Κώστα Αρβανίτη 22 χρόνια μετά (στο βιβλίο του, το 2006) για ένα κείμενό του (για ένα κείμενο του Αρβανίτη εννοώ) από το 1984, που είχε δημοσιευθεί στην Μουσική. Οπότε, εμένα, όταν με εγκαλεί για κάτι 17 χρόνια παλαιό δεν πρέπει να έχω παράπονο… Μην βρει τίποτα εκθέσεις μου από το Δημοτικό μόνο, γιατί την έβαψα...
Ξέρετε, ο Νταλούκας ασχολείται με τις βλακείες που γράφανε οι μαθητές (και κυρίως οι μαθήτριες) στα χρόνια της Δικτατορίας (και όποτε…). Αν μάλιστα δει να αναφέρονται πουθενά σε τίποτα εφηβικά λευκώματα οι λέξεις «αγάπη», «λουλούδι» και «όνειρο», οι νεολαίοι μετατρέπονται αυτομάτως σε φερέφωνα της… ψυχεδέλειας –  ε ρε κατακαημένε Γαλιατσάτε, πρωτοπόρε εσύ της ψυχοτροπίας, δε... τζάκιζες καλύτερα το χέρι σου. (Αλλά γι’ αυτό θα τα πούμε τις επόμενες ημέρες, μπορεί και αύριο…).
Τι έπρεπε λοιπόν να είχε κάνει με το κείμενο στη Μουσική; Μα να είχε στείλει ένα γράμμα στο περιοδικό εκείνη την εποχή, αντικρούοντας (αν είχε στοιχεία να αντιπαραθέσει δηλαδή) όλα όσα έγραφε ο Αρβανίτης. Σιγά μην το έκανε (και τι να έκανε δηλαδή; – τα πάντα ήταν «φως-φανάρι»). Ο άνθρωπος ήταν ανέκαθεν άσχετος. Δεν είχε τίποτα να πει. Γι’ αυτό και έκανε (τότε) τουμπέκα. Τον μαθαίνουμε όλα αυτά τα χρόνια. Αυτή είναι η αλήθεια. Απλώς, δίπλα στην ασχετοσύνη του προστέθηκαν τoν τελευταίο καιρό η διαστρέβλωση κι η κακοήθεια. Κι έτσι κάπως μάς προέκυψε ο... μελετητής. Αμελέτητα... μελετητής.
Πάντως, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, διαβάζοντας τον Νταλούκα, όλο και κάτι μαθαίνουμε κι εμείς. Κανα κουτσομπολιό, καμμιά παρόλα, κανα παραμύθι… τέτοια πράγματα. Μάθαμε, ας πούμε, για κάτι… γάμους… Ρωμηός αγάπησε Ρωμηάααα, Ρωμηάα και Θεσσαλοοονικιάααα...
Νταλούκα το ήλεγξες; Πήγες στο ληξιαρχείο να ρωτήσεις; Βρήκες τους παπάδες; Τον κουμπάρο; Μίλησες με κανα καντηλανάφτη; Ξεκούνα αγόρι μου. Τέτοια πληροφορία είναι κρίμα να μένει αδιασταύρωτη…

Προσωπικώς δεν βρίσκω κανένα ενδιαφέρον να κάθομαι να πλακώνομαι για κείμενα 30ετίας ή 20ετίας. Μα και όταν παραστεί η ανάγκη να πω κάτι, για ένα δημοσίευμα τόσο παλαιό, ξέρω πώς να το χειριστώ. Κάποτε επαίνεσα τον Γιάννη Πετρίδη, επειδή τα είχε «χώσει» στον Χατζιδάκι σ’ ένα κείμενό του από το 1973. (Δεν έχει ανάγκη των δικών μου επαίνων ο Πετρίδης, τον οποίον σέβομαι… απλώς το λέω). Δεν έχω προηγούμενα με κανέναν. Ούτε ψάχνω να βρω αφορμές. Εδώ, δεν έκανα κριτική στο βιβλίο τού Νταλούκα, που είναι του 2006 (και του 2012)… Και να με ευγνωμονεί γι’ αυτό. Γιατί έτσι και το έπραττα θα απεδείκνυα ότι το μισό και πλέον δεν αξίζει ούτε για να σκουπιστεί κανείς… Από τις σάλτσες του κοκκινιστού του...