MYKE JACKSON θαύμα δίσκος

Όταν η Anazitisi Records επανεξέδωσε πέρυσι το μοναδικό άλμπουμ των Felt (Myke Jackson, Mike Neel, Tommy Gilstrap, Stan Lee, Alan Dalrymple) από το 1971 δεν γνώριζα αν υπήρχαν συλλέκτες/μουσικόφιλοι, που να αναρωτήθηκαν αν η εταιρεία από την Ανάκασα θα επανατύπωνε και το μοναδικό, προσωπικό LP τού τραγουδιστή και κιθαρίστα τους Myke Jackson, που είχε κυκλοφορήσει ιδιωτικώς το 1975 – εγώ πάντως δεν αναρωτήθηκα, να το ξεκαθαρίσω. Αγνοούσα δηλαδή την ύπαρξη αυτού του άλμπουμ, το οποίον, όπως μόλις διαπίστωσα, φεύγει με 200άρια στο eBay.

Βρισκόμαστε στα αμερικανικά mid-seventies. Η disco ετοιμάζει την τρανή επίθεσή της, ακυρώνοντας κατά μίαν έννοια (όχι πολλές…) τη soul και το funk, η jazz έχει εξατμιστεί μέσα στο boiler του fusion, ενώ το rock, χονδρικώς, μετατρέπεται σε… AOR (Boston, Rush, Journey, REO Speedwagon κ.λπ.) πατώντας πάνω στα απομεινάρια της «αμφισβήτησης». Ok, υπήρχε και η νεοϋορκέζικη σκηνή (Patti Smith, The Ramones, Richard Hell, Television κ.λπ.), αλλά αυτή δεν έπαιζε… πρώτο-τραπέζι-πίστα. Τι άλλο υπήρχε; Υπήρχαν τα «τοπικά» συγκροτήματα και καλλιτέχνες και βεβαίως τα αντίστοιχα, απειράριθμα private pressings, που βοηθούσαν με τον τρόπο τους στη διατήρηση μιας αισθητικής/κοινωνικής ισορροπίας. Ξεχασμένες μουσικές προηγούμενων ετών ή και δεκαετιών, προσωπικές απόψεις, καπρίτσια και εμμονές, τις οποίες θα ήταν αδύνατον να καλύψει η επίσημη δισκογραφία, παροξυσμικά αριστουργήματα και ανεπανάληπτοι τραγέλαφοι, όλα τούτα (και άλλα ακόμη) συγκρότησαν/συγκροτούν ένα τεράστιο βινυλιακό corpus, το οποίον είναι αδύνατον να καταγραφεί στην ολότητά του. Παίρνουμε, όμως, συχνά μυρωδιά (τού αξιομνημόνευτου, τουλάχιστον, κομματιού του) από τις επανεκδόσεις που κατά καιρούς συμβαίνουν· δίχως ν’ αγνοούμε τους συλλέκτες, που θα στοχεύουν πάντα στα originals. Ένα τέτοιο αποκαλυπτικό private pressing είναι και το “Alone” του Myke Jackson (ή Mychael John Thomas όπως λέγεται από το 1988 και μετά ο άνθρωπος).

Ο τίτλος (“Alone”) σηματοδοτεί πολλά. Κατ’ αρχάς έχουμε να κάνουμε μ’ ένα άλμπουμ, που πραγματοποιήθηκε με τον τρόπο που ήθελε ο καλλιτέχνης (όπως και όλα τα private pressings δηλαδή), δίχως παραγωγούς, executives και τα τοιαύτα. Δεύτερον, ο Jackson έπαιξε όλα τα όργανα (και τραγούδησε) μόνος του, αφού σ’ ένα μόνον κομμάτι τον συνόδευσε στο βιολί ο Tommy Jackson (ένας αναγνωρισμένος fiddler του Nashville). Τρίτον, σηματοδοτούσε την μοναχική πορεία τού τραγουδοποιού μετά το τέλος των Felt (το φθινόπωρο του ’71) και κυρίως μία κάπως περισσότερο «εσωτερική» αφήγηση, με πηγαία λυρικά, αλλά και μεταφυσικά στοιχεία. Το άλμπουμ δεν μπορείς να το αποκαλέσεις καθ’ ολοκληρίαν “xian”, αλλά είναι και τέτοιο· τέτοιο είναι δηλαδή το έξοχο “Lost on a wave”.

Εκείνο που πρέπει να πω, και εν σχέσει με τους Felt δηλαδή, είναι πως ο Jackson υπήρξε ένας πολύ ταλαντούχος νέος. Μα πάρα πολύ ταλαντούχος. Δεν έφτιαχνε μόνον αξιοθαύμαστα τραγούδια για την ηλικία του (ήταν μόλις 17 ετών στους Felt, άρα 21 την εποχή του “Alone”), ήταν ακόμη σπουδαίος κιθαρίστας (οι πενιές του στο γκρουπ, αλλά και εδώ δείχνουν παίκτη μεγάλης κλάσης), εκφραστικότατος τραγουδιστής, χειριζόμενος περαιτέρω μπάσο, ντραμς και βεβαίως πλήκτρα – μέλοτρον βασικά, μέσω του οποίου έδινε χρώμα και όγκο στις ενοργανώσεις του. Το αποτέλεσμα; Θαμπώνει· σε πλείστα όσα κομμάτια του “Alone”.

Ο Jackson ήταν επηρεασμένος από το βρετανικό art-rock (και τους Beatles). Γούσταρε με τα μπούνια Yes (φαινόταν και στους Felt αυτό), κυρίως τον τρόπο ερμηνείας τού Jon Anderson, και ακόμη King Crimson, Genesis και ELP. Κατόρθωνε δε το ακατόρθωτο. Να φτιάχνει κομμάτια, που μέσα στην «προοδευτικότητά» τους, να μην χάνουν το στόχο (όπως ενίοτε συνέβαινε με τα γκρουπ, που τον είχαν επηρεάσει). Ο Jackson και στους Felt και βεβαίως στο “Alone” δεν έπεσε στην παγίδα του περφεξιονισμού και του… παιξίματος-για-το-παίξιμο, παρότι είχε όλα τα φόντα για να το πράξει. Έμεινε «δίπλα» στην αμερικανική αφηγηματικότητα, στα τραγούδια με αρχή μέση και τέλος, στις υψηλού επιπέδου μελωδίες, στην αρμονική «τελειότητα», την οποίαν μπορούσε να επεκτείνει στο άπειρο μέσω της αγγελικής φωνής του. Το αποτέλεσμα (στο “Alone”) είναι μία σειρά εννέα τραγουδιών, τρία εκ των οποίων είναι Αριστουργήματα (με το «Α» κεφαλαίο). Αναφέρομαι στο “In search of a home”, στο “Let me be a part of you” και στο “Lost on a wave”. Άλλα και τα υπόλοιπα έξι δεν πέφτουν κάτω από το επίπεδο του «εξαιρετικού». Όπως το “My prayer” π.χ., το “Cloudy days” ή το “Wake the dawn” που μου θυμίζει ελληνική μπάντα της ίδιας εποχής (τους Nώε φερ’ ειπείν). Μάλιστα, η έκδοση της Anazitisi προσφέρει και δύο bonus. Το “Alone and lonely”, που προέρχεται από το 1970 (πριν την εποχή των Felt δηλαδή) και είναι σύνθεση τού Jackson και του ντράμερ των Felt Mike Neel, έχει μία κάπως… προκλασική κιθαριστική εισαγωγή, η οποία, σε συνδυασμό με τα «πίσω» πλήκτρα, παραπέμπει στα καλύτερα των King Crimson (της εποχής του “In the Court…”). Το δεύτερο, το “Part of you”, προέρχεται από το 1973 και είναι μία άλλη εκδοχή του “Let me be a part of you”, το οποίον και έτσι σκίζει.

Τι άλλο να πω; Δηλώνω εντυπωσιασμένος από το πανάγνωστο “Alone” του Myke Jackson, ένα άλμπουμ που βρήκε στην επανέκδοση της Anazitisi την περιποίηση που του άξιζε (τριακόσια βινύλια 180 γραμμαρίων, με 4σέλιδο LP-sized insert, συν έξτρα ένθετο με στίχους).

Επαφή: www.anazitisirecords.com