Αφού όλοι γράφουν τον τελευταίο καιρό για τον Δημήτρη Πουλικάκο,
ας (ξανα)γράψω κι εγώ κάτι. Κάτι διαφορετικό εν πάση περιπτώσει, όχι πάλι τα
ίδια και τα ίδια – «έζησε 6 χρόνια στο
Λονδίνο, πέρασε ζωή και κότα στα Μάταλα, έπαιξε με τους M.G.C., τον
Εξαδάκτυλο, έφτιαξε τα Αδέσποτα Σκυλιά…» (Γιώργος Δημητρακόπουλος/ Athens Voice #466,
23-29/1/2014).
Το ότι και η «κουτσή Μαρία» ασχολείται στις μέρες μας με τον
Πουλικάκο (από τον Πρετεντέρη και τον Κωστόπουλο, μέχρι τους μαθητευόμενους συντάκτες
των εφημερίδων και των sites)
δεν έχει να κάνει μόνο με τη σημερινή και την αυριανή συναυλία στο Gagarin 205 (εννοείται), αλλά
με το γεγονός πως ο κόσμος ξαναθυμήθηκε τον Πουλικάκο ως κάποιον που αντιπροσωπεύει
τη φωνή μιας διαχρονικής, όσο και ελληνικής, κοινωνικής συνείδησης. Ο λόγος του, εκείνος που ήκμασε
στο Κύτταρο στις αρχές των seventies μέσω των αντι-χουντικών (ας τα πω έτσι) τραγουδιών του
Εξαδάκτυλου, είναι και πάλι επίκαιρος σήμερα, εποχή κατά την οποίαν μία άλλη
χούντα, η παγκοσμιοποιημένη χούντα του χρήματος (με τους ανά χώρα αχυρανθρώπους
της), αντιλαμβάνεται τους λαούς άλλοτε ως «αναγκαίο κακό» και άλλοτε ως «παράπλευρη
απώλεια». (Όπως διαβάσαμε προσφάτως: αν αθροίσεις την περιουσία των 85 πλουσιοτέρων
στον κόσμο –περί τα 1,7 τρις δολάρια–, τούτη είναι ίση με την «περιουσία» του
μισού πληθυσμού της Γης!). Συμβατός λοιπόν ο λόγος του Πουλικάκου με τις
αγωνίες της εποχής έρχεται να προστεθεί στο λόγο εκείνων που βλέπουν την
«κρίση», πρωτίστως, ως ένα ζήτημα πολιτισμικής και έπειτα οικονομικής
χειραγώγησης. Το είχε αποτυπώσει παραστατικά και ο Αργύρης Μαρνέρος σ’ ένα
παλιό του ποίημα (1976): «Γκρινιάζει ο
Ρωμηός/ Για τον πικρό καφέ/ Που πίνει/ Τον βαρύ τον αποφεύγει/ Σαν διαβητικός/
Με το άκου άκου/ Με το ρώτα ρώτα/ Μας μάθανε στο μέτριο/ Καιρός ν’ αρπάξουμε/
Το μπρίκι/ Στα ίδια μας τα χέρια.»… Σωστό, αλλά πάντα χρειάζεται προσοχή ώστε
να μην (ξανα)καούμε…
Μπορεί λοιπόν ο Πουλικάκος να γιορτάζει 47 χρόνια μουσικής
δράσης, όμως τα χρόνια που είναι στη δημοσιότητα είναι 50 συν κάτι μήνες. Και
αναφέρομαι στις «συνεργασίες» του στο περιοδικό Το Άλλο Στην Τέχνη (1963), όπως και στο πρώτο τεύχος του λογοτεχνικού περιοδικού Πάλι που κυκλοφόρησε στις αρχές του ’64. Ο Πουλικάκος, από
τους βασικούς συντελεστές του Πάλι,
δεν ελάμβανε μόνον τα χειρόγραφα και τις συνδρομές (όπως διαβάζουμε στην σελίδα
1), αλλά δημοσίευε επιπλέον πεζά και μεταφράσεις.
Στο τεύχος 1 λοιπόν διαβάζουμε το πρώτο κεφάλαιο από το… μυθιστόρημά
του Το Μικρόν Υποδηματοπωλείον ή
αργότερον Υποδηματοποιείον, ένα (μεταφρασμένο) απόσπασμα από τις… Θύρες της Ενοράσεως του Aldous Huxley (ένα βιβλίο «σταθμός» για την ψυχεδελική λογοτεχνία), επίσης ένα απόσπασμα από Τα Τραγούδια του Μαλντορόρ του Comte de Lautréamont,
καθώς και το ποίημα The Truth του αμερικανού ποιητή της jazz Ted Joans (1928-2003), μιας διακεκριμένης καλλιτεχνικής μορφής που είχε επισκεφθεί την Αθήνα προς το τέλος του 1963 (παρουσίαση και φωτογραφία του υπάρχουν στο δεύτερο τεύχος τού Το Άλλο Στην Τέχνη). Όπως είχε γράψει ο Άρις Γεωργίου στο τεύχος 1 του
περιοδικού συν και πλην (Ιανουάριος 1981) όταν είχε συναντήσει τον αμερικανό
ποιητή στο Παρίσι: «Ο Ted Joans θυμήθηκε με νοσταλγία τη χρονιά
(63) που έζησε στην Ελλάδα, τον Νάνο Βαλαωρίτη, τον Δημήτρη Πουλικάκο και το
περιοδικό ‘Πάλι’, που δημοσιεύτηκε ποίημά του». Αυτό το ποίημα σκανάρω για το τέλος…
Δύο
ακόμη ντοκουμέντα (το πρώτο έχει ιδιαίτερη αξία) για τον Δημήτρη Πουλικάκο από
το δισκορυχείον…
Η «κουτσή Μαρία» είμαι και σε πληροφορώ ότι δεν ασχολούμαι με τον Πουλικάκο.-
ΑπάντησηΔιαγραφήA, ok, εσύ εξαιρείσαι...
ΔιαγραφήΑξιζει να ασχοληθη καποιοs μαζι του.Παντα ειχε κατι να μαs πει.Ηταν από τα ινδάλματα μου τοτε στα early seventies.[Κυριακεs απογεματινεs ΄''κυταρο'' ]
ΑπάντησηΔιαγραφήΜερικοί ασχολήθηκαν με τον Πολύτιμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://popaganda.gr/dimitris-politimos/
"Στην πρώτη περίοδο, πριν φύγω στο εξωτερικό, ήταν καλά τα οικονομικά. Μια Κυριακή ας πούμε παίζαμε πρωινό στο Nαρέτα στον Πειραιά, απόγευμα στο Χίλτον για κάποιο σύλλογο και το βράδυ στο μαγαζί. Θυμάμαι ότι είχα αγοράσει αυτοκίνητο τότε."
Το... "Ναρέτα" (όπως το έχει μεταφέρει ο συντάκτης), είναι ο Κίμων Αρέτας, που διοργάνωνε μουσικά πρωϊνά.
Manwolf Louie
Υπάρχουν μερικές ανακολουθίες στα λεγόμενα του Πολύτιμου – φυσικό είναι, έχουν περάσει 50 χρόνια από τότε! Το ζήτημα είναι ότι αυτός που παίρνει τη συνέντευξη ακούει, χωρίς να μπορεί να παρέμβει σε τίποτα. Ήταν αναμενόμενο λοιπόν όταν ο Πολύτιμος λέει «παίζαμε πρωινό στον Αρέτα», ο άλλος ν’ ακούει «παίζαμε πρωινό στο Ναρέτα» (να μετατρέπει δηλαδή το πρόσωπο σε… μαγαζί!).
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Πολύτιμος λέει ότι έπαιζε στην Κουκουβάγια το ’64 και πως μετά τον βρήκαν εκεί οι πρώτοι MGC (με τον Παναγιωτίδη ντράμερ) και πως, ακόμη πιο μετά, πήγαν όλοι στις Εννέα Μούσες. Ο Πουλικάκος σ’ εκείνη την παλαιά (1980) συνέντευξη στο Ποπ & Ροκ λέει πως οι MGC υπήρχανε από το ’65 και πως πρωτοπαίξανε στις Εννέα Μούσες. Το ότι έπαιζαν τον χειμώνα του ’65-’66 οι MGC στις Εννέα Μούσες είναι εξακριβωμένο. Έτσι, το πιο πιθανόν είναι όσα λέει ο Πολύτιμος να συνέβησαν το ’65 και όχι το ’64. Και βεβαίως όταν λέει ο Πολύτιμος πως έπαιζαν Stones, Dylan, Cream και Hendrix δεν αναφέρεται στο ’65, αλλά στο 1967-68.
Παρακάτω λέει:
«Συνεχίζουμε λίγο με τους MGC και το καλοκαίρι του ’69 πια, ο Πουλικάκος φεύγει Λονδίνο κι εγώ Παρίσι. Εκεί, έκανα φωνητικά στο ‘666’ των Aphrodite’s Child. Ύστερα πήγα Αμερική, πήγα Ασία, πέρασα από Αγγλία τέσσερεις μήνες όπου δούλεψα ως μουσικός σε διαφημιστικά και γύρισα πίσω το ’74, μετά τη Χούντα».
Μα αν είναι έτσι πώς συμμετέχει στον Εξαδάκτυλο στο «Ζωντανοί στο Κύτταρο» που είναι ηχογραφημένο στην Αθήνα τέλη ’71; Αυτό «συμβαίνει», γιατί παρακάτω φαίνεται καθαρά πως ο Πολύτιμος νομίζει ότι το «Ζωντανοί στο Κύτταρο» ηχογραφήθηκε στη Μεταπολίτευση! Να τι λέει:
«Στην Αθήνα πια, μια μέρα καθόμουν στο Βυζάντιο στο Κολωνάκι και με πλησιάζουν οι Socrates, oπότε ξεκίνησα συνεργασία μ’ αυτούς. Ύστερα έπαιξα στο ‘Μεταφοραί Εκδρομαί ο Μήτσος’, στο ‘Φλου’ και στο ‘Ζωντανοί στο Κύτταρο’ που ήταν ο πρώτος ελληνικός ροκ live δίσκος».
Φυσικά, αν τα έχει πει έτσι όλα αυτά η ευθύνη του δημοσιογράφου, εδώ, είναι τεράστια.
Υπάρχει και το εξής. Ο Πολύτιμος ήταν μέλος των Αχ-Βαχ. Ο Πουλικάκος το 1980 έγραφε πως οι Αχ-Βαχ φτιάχτηκαν το 1974 (στις αρχές) και πως διαλύθηκαν μετά τις Αποκριές (του ’74). Άρα κι εκείνο που λέει πως… «γύρισα πίσω το ’74, ΜΕΤΑ ΤΗ ΧΟΥΝΤΑ»… ελέγχεται (για να το πω ευγενικά).
Όσον αφορά στο γεγονός πως είχε αγοράσει αυτοκίνητο τότε, αυτό δείχνει το πόσο mainstream ήταν τα συγκροτήματα, γενικώς, μετά το ’65 (και μέχρι το ’73), με τα καλύτερα και τα πιο «σκληρά» εργαζόμενα απ’ αυτά να κάνουν «χρυσές» (πώς λέμε «χρυσή νεολαία»;) δουλειές.
Απο το live της Παρασκευής. https://www.youtube.com/watch?v=qVwlta5Dzmc&feature=youtube_gdata_player
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο «Σκόνη, πέτρες, λάσπη» –το έχω ξαναγράψει;– είναι το σημαντικότερο κομμάτι στην ιστορία του ελληνικού ροκ. Αλλά και γενικότερα, πρόκειται για ένα από τα σπουδαιότερα ελληνικά τραγούδια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρά ταύτα ο Πουλικάκος, και εν αντιθέσει με την συνάδελφό του κυρία Ελευθερία Αρβανιτάκη, δεν έκρινε σκόπιμο (πλάκα κάνω), γι’ αυτήν την επετειακή συναυλία του να επικοινωνήσει με το Υπουργείο Πολιτισμού προκειμένου να κάνει γνωστό στους αρμοδίους όχι μόνο το live του στο Gagarin 205, αλλά και το πόσο σημαντικό υπήρξε αυτό το τραγούδι στην κατάδειξη ενός συγκεκριμένου όσο και διαχρονικού κοινωνικού ζητήματος. Εδώ στην Ελλάδα εννοώ (χεστήκαμε για το «έξω»).
Πόσα τραγούδια, απ’ αυτά που έχει πει (σε πρώτη εκτέλεση) η κυρία Αρβανιτάκη, πρέπει να βάλω από τη μια μεριά της ζυγαριάς, για να κάνουν ένα «Σκόνη, πέτρες, λάσπη»;
Λίγα λόγια για την συναυλία (24/1), φτάσαμε αργοπορημένα στο Gagarin με αποτέλεσμα να χάσουμε το πρώτο σετ (magic de spell) οπότε δεν έχω εικόνα, μόλις μπήκαμε είχαν ανέβει στην σκηνή ο Νίκος Τσιλογιάννης, ο Αντώνης Τριανταφύλλου, ο Τάκης Ανδρούτσος, ο Νίκος Πολίτης, ο Λεωνίδας Αλαχαδάμης , ο Τάκης Μαρινάκης, ο Αλέξης Κωττάκης και οι δύο εορτάζοντες φυσικά , λόγω των φωτογραφιών που ανέβαιναν κατά την διάρκεια της εβδομάδας είχα πειστεί ότι θα ακούγαμε “Το ξεχασμένο πηγάδι” (και αρκετά τραγούδια από Εξαδάκτυλο και “Μεταφοραί Εκδρομαί ο Μήτσος” ), από εκείνη την εποχή ακούστηκαν μόνο “Το ξεχασμένο πηγάδι” και το “Σκόνη, πέτρες, λάσπη” , από διασκευές το “Purple Haze”, “Brown sugar” και “I wish i could” (?) , κατά την γνώμη μου ήταν ότι καλύτερο μπορεί να περίμενε κανείς από την αποψινή συναυλία, “Σκόνη, πέτρες, λάσπη” με τενόρο και φυσικά “Tο ξεχασμένο πηγάδι, τραγούδι που δεν θυμάμαι να το έχω ακούσει άλλη φορά σε συναυλία του Πουλικάκου, θα συμφωνήσω με τον φίλο που φώναξε “αυτή η μπάντα να μείνει όλο το βράδυ” και τον Πουλικάκο να απαντάει “υπάρχει πρόγραμμα…μέσα στο χάος” , προσωπικά πήγα στην συναυλία έχοντας στο μυαλό μου ένα τραγούδι, “Το ξεχασμένο πηγάδι” και ήλπιζα και σε κάποια από Εξαδάκτυλο, όσο ζεί κανείς ελπίζει, μετά τους «παλαιούς» του ελλ. Ροκ στην σκηνή ανέβηκαν οι Αλέξανδρος Μυλωνάς (πιάνο) και Άλκης Παναγιωτίδης (ντραμς) , “Rock me mama & Sweet home Chicago”, για όσους θυμούνται την σειρά «Υπογραφή Πρίφτης» με τον Π. Κοντογιαννίδη θα θυμούνται και τον Α. Μυλωνά, ως ιδιοκτήτη ενός bar στο οποίο,σε ένα μάλλον εορταστικό επεισόδιο, να παίζει μπλουζ, οι στίχοι μιλούσαν για έναν άνθρωπο που καταστράφηκε το σπίτι του από πύραυλο της NASA (αν θυμάται κάποιος κάτι παραπάνω ας μας διαφωτίσει), εν συνεχεία στην σκηνή ανέβηκαν οι Απροσάρμοστοι, ξεσήκωσαν τον κόσμο παίζοντας ότι θα περίμενε κανείς (Άντε και καλή τύχη μάγκες, ροκ ν ρολ στο κρεβάτι, το 69, Μπάμπης ο φλου) και το “Σε βλέπω στο σύστημα”, ανέβηκε και ο Αγγελάκας και τραγούδησε “Το βιβλίο των ηρώων του τρόμου”, δεν μπορούσε να βρει πότε "μπαίνει" στο τραγούδι, δεν βαριέσαι… στη συνέχεια ανέβηκε ο Νίκος Ακτύπης, μέλος και αυτός των Samatistas (όπως και οι Γαλανάκης, Δαρίβας) και τραγούδησε το «Μπούρου μπούρου» , μετά τους Απροσάρμοστους ακολούθησε μικρό διάλειμμα υπό τους ήχους των Jethro Tull και την σκυτάλη πήραν οι Κάτω Από το Δέντρο, τους έχω δει στο Γκρι καφέ 3-4 φορές και μου άρεσαν αρκετά, κάτι δεν μου καθόταν καλά όμως στο Gagarin, μετά το νταβαντούρι να περνάς σε κάτι ακουστικό, δεν ξέρω, ίσως έφταιγε και ο χώρος, θα προτιμούσα κάτι ηλεκτρικό για κλείσιμο, ελπίζω του χρόνου ή και πιο σύντομα σε μια συναυλία με Α. Τριανταφύλλου & Σια με ρεπερτόριο από Εξαδάκτυλο, “Μεταφοραί Εκδρομαί ο Μήτσος”. Πάντως και στην συναυλία στο Σπόρτιγκ το ’80 δεν ακούστηκαν πολλά τραγούδια από Εξαδάκτυλο, τρία μόνο…ένα από αυτά είναι το παρακάτω http://www.youtube.com/watch?v=npeIMPt2YK0&feature=youtu.be
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι του χρόνου,
Φραγκίσκος, ένας χίππυς με φιλότιμο
Thanks Manelis for the review!
Διαγραφή