STRESS η νέα επανέκδοση

Κυκλοφόρησε προσφάτως (στο τέλος του 2013) το μοναδικό, κανονικό LP των Stress (ένα από τα πιο αναγνωρισμένα ελληνικά πανκ συγκροτήματα των eighties), που είχε τυπωθεί κατά πρώτον σε ανεξάρτητη παραγωγή το 1985, και ξανατυπωθεί από την Wipe Out το 1988. Η επανέκδοση έπρεπε να συμβεί, όχι μόνον επειδή έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, αλλά και γιατί το άλμπουμ αποτελεί από καιρό δισκογραφικό φετίχ, με τις τιμές του να «ξεφεύγουν» (τον προηγούμενο Αύγουστο ο «Ήχος της Ανασφάλειας» ξεπέρασε στο eBay τα 300 ευρώ). Δεν ξέρω αν οι τιμές του original, τώρα, θα πέσουν (το χρηματιστήριο των δίσκων έχει τους δικούς του κανόνες…), ξέρω όμως πως για κάποιο καιρό (μέχρι να εξαντληθούν οι 800 απλές κόπιες και τα 200 «κουτιά» της B-Other Side, που περιλαμβάνουν τον δίσκο σε διάφανο βινύλιο, συν t-shirt και κονκάρδα) οι φίλοι του ελληνικού πανκ θα μπορούν ν’ αγοράσουν/ακούσουν τον δίσκο, πληρώνοντας τιμές τις οποίες αντέχουν τα πορτοφόλια τους. Τον Φεβρουάριο του 2012 (14/2) είχα γράψει πρώτη φορά, εδώ στο Δισκορυχείον, για τους Stress (με αφορμή τα αποκαλυπτικά 45άρια “Athens Burning I και II”), κι επειδή δεν υπάρχει λόγος να γράφω τα ίδια με άλλα λόγια μεταφέρω (σχεδόν ακριβώς) το σχετικό απόσπασμα, που σχετίζεται (και) με την εν λόγω επανέκδοση…

«Μερικά γνωστά, ή περίπου γνωστά πράγματα. Οι Stress υπήρξαν ένα από τα πρωταρχικά ελληνικά punk συγκροτήματα, αφού σχηματίστηκαν, στην Αθήνα, το 1980· είναι τόσο παλαιοί δηλαδή όσο σχεδόν και οι Παρθενογένεσις (που είχαν ανοίξει το χορό, αφού σχηματίστηκαν τον Ιανουάριο του 1979). Ακόμη, ήταν από τους πρώτους που χρησιμοποίησαν μαζί με τον αγγλικό και τον ελληνικό στίχο στα τραγούδια τους (κυρίως αυτόν δηλαδή), εγκαινιάζοντας κατά μίαν έννοια την ελληνόφωνη εκδοχή του εντόπιου punk, άρα και την αμεσότητά του.
Είχα παρακολουθήσει τους Stress –όπως και διάφορα άλλα ομοειδή σχήματα της εποχής– σε live στην Πάτρα και την Αθήνα, ενώ είχα αγοράσει στην ώρα τους τόσο τη συλλογή ‘Διατάραξη Κοινής Ησυχίας’ [Enigma, 1984] στην οποία συμμετείχαν με δυο τραγούδια, όσο και το LP τους ‘Ήχος της Ανασφάλειας’, το οποίον και διατηρώ ακόμη στη δισκοθήκη ως μνημείο της νεότητός μου, μιας και το είχα αγοράσει... εν καμίνω. Οι Stress ήταν ένα απολύτως αυθόρμητο συγκρότημα. Τούτο σημαίνει πως ενώ είχαν τη δυνατότητα, ως γκρουπ, να φτιάξουν ‘ωραιότερα’ τραγούδια (αν την έψαχναν παραπάνω δηλαδή, καθότι ως μουσικοί δεν ήταν αμελητέοι), εκείνοι προτίμησαν να μη νερώσουν την πρώτη-πρώτη έμπνευση, καταγράφοντας –ως ένα γνήσιο και απέριττο punk γκρουπ που ήταν–, το αρχικό και αμόλυντο αίσθημα. Τους θυμάμαι στα live πόσο ταγμένοι και αποφασισμένοι πάταγαν επί σκηνής, και παρότι δεν καταλάβαινες γρι απ’ ό,τι έλεγαν (έφταιγαν οι χώροι, ο κακός ήχος, ο τρόπος που στρίμωχναν τις ελληνικές λέξεις ανάμεσα στα μέτρα – πολλές εκ των οποίων ήταν φαγωμένες ή παρατονισμένες, προκειμένου να μπορέσει, με κάποιον τρόπο, να ειπωθούν) εντούτοις σου άφηναν ακεραία την αίσθηση της αγνότητας και της αυθεντικότητας, που οφείλει να έχει κάθε punk συγκρότημα, πριν μετατραπεί σε εμπόρευμα. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο –κι επειδή οι Stress ήταν με την καλή έννοια χύμα, δίχως να νοιάζονται για πολλά-πολλά–, πέτυχαν να επηρεάσουν, βαθειά, όμορες ομάδες (ας πούμε τους Panx Romana). Κι αν οι αναμνήσεις παραμένουν σχετικώς θολές, με την ουσία τους καταγεγραμμένη πάντως στο προσωπικό συνειδητό, υπάρχει ο ‘Ήχος της Ανασφάλειας’, το LP δηλαδή, που έρχεται να επιβεβαιώσει πολλά από τα λεχθέντα. Τραγούδια λοιπόν στο γνωστό, ρομαντικό κατά βάθος, καταγγελτικό στιχουργικό στυλ, που έδιναν στίγμα από το πρώτο μέτρο (‘Αθήνα’, ‘Άγχος’, ‘Αγωνία (1984… παρά κάτι)’, ‘Στρατιώτης’, ‘Περιθωριακός’, ‘Υποκριτές’, ‘Άβουλο ον’). Εκεί, στο άλμπουμ, η λογοκριμένη ‘Γενοκτονία’ (ακουγόταν μόνον η αρχή και το τέλος της, με όλο το υπόλοιπο τραγούδι κενό) το instro ‘Ινδιάνικο’, κι ένα τραγούδι που μέτρησε στην εποχή του, η ‘Λέρος’».

Στην επανέκδοση της B-Other Side έχουν αποκατασταθεί διάφορα τινά. Κατ’ αρχάς έχει διορθωθεί το track list (ίδιο στο εξώφυλλο, ίδιο στα labels, ίδιο με αυτό που ακούς – το λέω, γιατί στο original υπήρχαν τρία διαφορετικά!). Δεύτερον, ακούγεται η «Γενοκτονία» κανονικά (με τα λόγια της) και το «Ινδιάνικο» χωρίς fade-out. Τρίτον, υπάρχει μιαν αναβάθμιση του ήχου, η οποία μπορεί να παραξενεύσει όσους έχουν ακούσει το παλαιό LP. Όπως γράφουν οι ίδιοι οι Stress (Kon Δρίβας μπάσο φωνητικά, Λούης Κοντούλης κιθάρα, φωνητικά, Νίκος Χρονόπουλος τύμπανα, φωνητικά, Γιάννης Σιαλάκης φωνητικά) στο 4σέλιδο ένθετο: «… σήμερα, εν έτει 2013, ο ήχος αυτός επιστρέφει στην επιφάνεια, επεξεργασμένος, όπως θα θέλαμε να ακούγεται τότε…». Βασικά, ο ήχος δεν «ξύνει». Έχει γίνει πιο γεμάτος, πιο «ζεστός», πιο «επαγγελματικός» με τονισμένο το rhythm section (τα κιθαριστικά breaks και τα soli τα «αντιλαμβάνεσαι» καλύτερα, το μπάσο βομβαρδίζει, όταν οι bass lines δεν ακούγονται παρά απλώς καθαρά, ενώ και τα ντραμς δεν τα μπερδεύεις με… κατσαρόλια). Ο ήχος δηλαδή είναι σημερινός (θα μπορούσε, ας πούμε, ο «Ήχος της Ανασφάλειας» να είναι ένα LP του 2013-14), αλλά, από την άλλη, δεν είναι και ο… χθεσινός. Δεν είναι, δηλαδή, ο ήχος του πρωτότυπου long-play. Εγώ, που έχω στ’ αυτιά μου την παλαιά βαβούρα, θέλω λίγο χρόνο για να τον συνηθίσω…

Επαφή: www.b-otherside.gr