THE SPIDERS ένα πατρινό συγκρότημα του ’60

Μου έχει ξανασυμβεί. Να πάω να προσθέσω κάτι σε μία παλαιά ανάρτηση και από μια λάθος κίνηση εκείνη να σβηστεί. Μεταφέρω εκ νέου λοιπόν το κείμενο για τους Spiders από την 21/3/2010, που «χάθηκε» πριν λίγες ημέρες, προσαρμόζοντάς το ακόμη περισσότερο στο τώρα (θα μεταφέρω και τα σχόλια). Μια χαρά μάς προέκυψε, για πρώτη ανάρτηση του 2014, ασχέτως αν κάποιοι πουν «περσινά ξινά σταφύλια». Και πάλι Καλή Χρονιά!

Πρωτοπόρα η Πάτρα στη «μοντέρνα έκφραση». Και δεν εννοώ τους Abbie Gale, τους Playground Noise και τους Raining Pleasure τα πιο πρόσφατα χρόνια, ούτε τον Alexandros στα eighties και την Πεταλούδα στα seventies, αλλά τους Spiders στα sixties. Μία μπάντα που κατόρθωσε το ακατόρθωτο, όντας από την επαρχία. Να γράψει δηλαδή και να κυκλοφορήσει, τον Μάιο του 1965, ένα 45άρι με δύο δικά της τραγούδια. (Περιττό να πω πως ήταν το πρώτο γκρουπ έξω από την Αθήνα που κατόρθωνε κάτι τέτοιο. Αλλά και γενικότερα… πόσα είχαν προηγηθεί; O Gino με τους Γαλαξίες, οι Forminx, οι Juniors, οι Play Boys, ίσως οι Charms…).

Ξέρω ότι ελάχιστοι έχουν δει το label του μοναδικού single των Spiders. Κι εγώ πριν από λίγα χρόνια το είδα, όταν μου το έστειλε ένας φίλος του blog…

Φυσικά, το 45άρι “That’s true/ Penguin” [Polydor 54 942] ήρθε στο απόγαιο της πορείας τους, αφού οι Spiders –Ηλίας Τριανταφύλλου κιθάρα, τραγούδι, Παναγιώτης «Μπαλίλας» Παπαγιαννόπουλος σόλο κιθάρα, Α. Παπαγιαννάκης μπάσο, Λάκης Χριστοδούλου όργανο, Γ. Στόλλας ντραμς– ήδη από το ’64 (πριν 50 χρόνια δηλαδή!) είχαν «όνομα» στην Πάτρα. Η φήμη του συγκροτήματος είχε απλωθεί τάχιστα, με αποτέλεσμα, πολύ σύντομα, να βρεθεί στο καλύτερο μαγαζί της πόλης, το Villy’s Park στις Ιτιές, παίζοντας στ’ απογευματινά... τσάγια. Από ’κει τους τσίμπησε η Ελλαδίσκ, προς τα τέλη του ’64, φέρνοντάς τους στην Αθήνα για να ηχογραφήσουν το δισκάκι, το οποίον ακούστηκε, τότε, στην Πάτρα, αλλά ελάχιστα έξω απ’ αυτήν. Σήμερα, δε, περιττό να το πω, είναι άπιαστο collector’s item. Προσωπικώς, δεν το έχω δει ποτέ μπροστά μου, ενώ το άκουσα για πρώτη φορά το 1996, όταν συμπεριλήφθηκε στη συλλογή «Ελληνική Rock Σκηνή 1965-1975/ Νο 1 1965» [Polydor 531 882-2] που είχε επιμεληθεί ο Άκης Λαδικός. Θυμάμαι, μάλιστα, τον Λαδικό να μου λέει πως η κόπια του single, από την οποία είχε γίνει η μεταφορά στο CD, ήταν λίγο σπασμένη στην άκρη, χωρίς τούτο να αποτυπωνόταν (ευτυχώς) στην τελική αναπαραγωγή.

The Spiders, από αριστερά: Ηλίας Τριανταφύλλου, Τάκης Παναγιωτόπουλος, Δημήτρης Καραλής, Παναγιώτης «Μπαλίλας» Παπαγιαννόπουλος, Λάκης Χριστοδούλου. Πηγή: Εθνικός Κήρυξ (Πατρών), 21/8/1995

Το “That’s true” ήταν ωραίο τραγούδι. Beat ηχοχρώματα (ας τα πω έτσι), ωραία κοψίματα, lead και chorus φωνητικά, άψογες κιθάρες, καλή προφορά των αγγλικών. Δεν υπήρχαν και πολλά καλύτερα πριν απ’ αυτό… Το “Penguin” ήταν yanka. Συμπαθητικό, αλλά yanka. Στο πρώτο μισό του ’65 η yanka βρισκόταν στο φόρτε της με τους Forminx, τους Juniors, τον Γεράσιμο Λαβράνο… Οι Spiders, λένε οι πληροφορίες, είχαν και καλύτερα κομμάτια, όμως ποιοί νεαροί θα μπορούσε να πάνε κόντρα, τότε, στον όρο π.χ. ενός δισκογραφικού συμβολαίου; Η αγορά γούσταρε yanka… τελεία και παύλα…

Το τέλος των Spiders άργησε, όμως, λιγάκι. Κάποιες πρώτες αλλαγές, λόγω Στρατού(;), συμβαίνουν στη line-up. Έτσι, τη θέση του μπασίστα Παπαγιαννάκη παίρνει ο Δημήτρης Καραλής, ενώ τη θέση του ντράμερ Στόλλα, ο Τάκης Παναγιωτόπουλος. Επίσης, όπως μου θύμισε ο Νίκος Σάρρος, ο Παναγιώτης «Μπαλίλας» Παπαγιαννόπουλος θ’ αποχωρήσει από το γκρουπ για να μπει στους Quites, οι οποίοι ηχογράφησαν το 1966 το ωραίο 45άρι “Kiss me not for money/ We’ll love you little girls” [Philips 6095]. Όσοι απέμειναν θα παραμείνουν στη σκηνή μέχρι το 1968, παίζοντας μόνοι τους ή συνοδεύοντας τραγουδιστές που έκαναν καριέρα στην πόλη, τον Μικαέλο π.χ. (γιός του Τώνη Μαρούδα) ή τον Πάνο Λαμπρόπουλο.

Πολλά χρόνια αργότερα, το 1997 (13 Απριλίου), μερικά από τα πιο γνωστά συγκροτήματα της Πάτρας από τα sixties και τα early seventies θα ξανασυνδεθούν, για ένα απογευματινό live στο Villy’s Park. Ήταν εκεί οι Spies, οι Bats, οι Black King’s και βεβαίως οι Spiders… Όλα ok… Την πρωτοβουλία της συνάντησης είχε αναλάβει ένας άνθρωπος που τον γνώριζα καλά, αφού είχαμε συνεργαστεί στο ραδιοφωνικό σταθμό Φάρος FM το διάστημα 1993-94 (εκείνος ως διευθυντής προγράμματος, εγώ με εκπομπή), για να τα σπάσουμε όμως, παρεξηγημένοι, στο τέλος. Δυστυχώς, ο Κώστας Κοκκοβίκας δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή. Στη μνήμη του λοιπόν όσα έγραψα.