οι NOISE FIGURES είναι δύο

Μοιάζει με κατόρθωμα αυτό που παρουσιάζουν οι Noise Figures στον πρώτο φερώνυμο δίσκο τους [Inner Ear, 2013], αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο από τη στιγμή που υπάρχουν οι Black Keys. Δύο μουσικοί, ο Γιώργος Νίκας που τραγουδά και παίζει ντραμς και ο Στάμος Μπάμπαρης που παίζει κιθάρες και τραγουδά, είναι όλα και όλα τα μέλη του γκρουπ – ένα γκρουπ, όπως αντιλαμβάνεστε, από το οποίον απουσιάζει ο μπασίστας (μα ακόμη και ο κιμπορντίστας, που θα μπορούσε, ενδεχομένως, να αναπληρώνει τον μπασίστα, όπως συνέβαινε συχνά στα 80s π.χ.). Οπότε τι γίνεται στην περίπτωσή μας; Εντάξει, υπάρχουν κι άλλα ροκ συγκροτήματα και μάλιστα duo (οι Black Keys δεν είναι οι μόνοι), που εμφανίζονται δίχως μπασίστα· αν και αυτό δεν λέει κάτι (δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες). Αφήνω δε το γεγονός, εξ όσων αντιλήφθηκα, πως όλο και αυξάνονται αυτού του τύπου τα σχήματα –που μοιάζουν με προϊόντα της… κρίσης, όταν οι λόγοι δεν είναι απλώς αισθητικοί–, υποβαθμίζοντας, κατά μίαν έννοια, το συνολικό ροκ πακέτο, «στριμώχνοντάς» το μεταξύ τυμπάνων και κιθάρας.

Για μένα, πάντως, το βασικότερο πρόβλημα στην περίπτωση των Noise Figures είναι άλλο. Δεν είναι δηλαδή αυτές καθ’ αυτές οι μπασογραμμές του bass guitar, που εν πάση περιπτώσει κάπως μπορεί να αναπληρωθούν, αφού o κιθαρίστας κάνει ό,τι περνάει από τον… αντίχειρά του (και κυρίως από το πόδι του) χώνοντας όσο μπάσο εφφέ και παραμόρφωση μπορεί να βγάλουν τα πεντάλια. Εκείνο, που δεν κάθεται, πάντα καλά είναι ο όγκος της εγγραφής, ο συνολικότερος ήχος, που μοιάζει ενίοτε… επί ξύλου κρεμάμενος· λείπει κάτι.

Είναι γερό ντούο οι Noise Figures, δεν το συζητώ, και το garage-punk/blues που παίζουν στέκεται και με το παραπάνω, ως συνθέσεις, ως ιδέες, ως ό,τι θέλετε, έχω τη γνώμη όμως πως ο μπασίστας, στην περίπτωσή τους, θα τους έκανε περισσότερο καλό, παρά κακό. Και αν γουστάρουνε τους Sonics, όπως φημολογείται, ξέρουν πως εκτός του (μπασίστα) Andy Parypa υπήρχε εκεί, ακόμη και οργανίστας... Εν πάση περιπτώσει, δεν θα τους πω εγώ τι θα κάνουν, εκείνοι αποφασίζουν. Το “Black caravan” που ανοίγει το άλμπουμ είναι κομματάρα (με βομβαρδιστικό μπάσο θα ξέσκιζε τα woofers), ενώ το “Space mountain” που το κλείνει, με τους barrett-ικούς υπαινιγμούς του και με φυσική μπασογραμμή θα ήταν σκέτη απογείωση. Κι έτσι, όμως, είναι το καλύτερο track του άλμπουμ.

Επαφή: www.inner-ear.gr