ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ Θ. ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ και ο… κόκκινος Jarrett

Ο Δημήτρης Αρβανίτης υπήρξε ο σχεδιαστής και ο καλλιτεχνικός υπεύθυνος του Jazz & Τζαζ από το τεύχος 1, έως και το υπ’ αριθμόν 150 (Απρίλιος 1993 - Σεπτέμβριος 2005). Μπορεί μέσω του περιοδικού να τον γνώρισα (και προσωπικώς), αφού ως αρχισυντάκτης ήμουν επιφορτισμένος με το καθήκον να του ετοιμάζω το φωτογραφικό υλικό, όμως η «γνωριμία» μας υπήρξε παλαιότερη. «Γνώριζα» τον Δημήτρη Αρβανίτη, όπως και πολλοί άλλοι δηλαδή, από τα εξώφυλλα των δίσκων που φιλοτεχνούσε για την Columbia (κυρίως στην δεκαετία του ’70), ορισμένα εκ των οποίων ξέφευγαν από την (απαιτηθείσα) πεπατημένη της εποχής, που ήθελε τις φωτογραφίες των καλλιτεχνών (έστω και επεξεργασμένες) φάτσα-μόστρα. Το πιο τρανταχτό και αγαπημένο μου εξώφυλλο (του Δημήτρη Αρβανίτη) από εκείνη την εποχή είναι η «Γραφειοκρατία» [EMI/ Columbia, 1976] του Χρήστου Λεττονού· με τις ευμεγέθεις σφραγίδες και τους κωδικούς να δημιουργούν μία καφκική ατμόσφαιρα.

Την σχέση του Δ. Αρβανίτη με την jazz την ανακάλυψα αργά, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν ο Σάκης Παπαδημητρίου μου είχε δώσει τα τέσσερα τεύχη του πολύ καλού περιοδικού συν και πλην (1/1981-11/1982), για να την επιβεβαιώσω εντός μου το 1990, στην Πάτρα, στο Τριήμερο Σύγχρονης Τζαζ (28-30/6) με την Έκθεση Αφίσας (του Δημήτρη Θ. Αρβανίτη) στις Σταφιδαποθήκες Μπάρρυ. Εκεί είδα για πρώτη φορά συγκεντρωμένο το τζαζ έργο του, μένοντας με… ανοιχτό το στόμα μπροστά στην αφίσα του για την συναυλία του Keith Jarrett στον Λυκαβηττό (29/6/1983).

Κάποτε είχα ρωτήσει τον Δημήτρη Αρβανίτη, ποιο ήταν το αγαπημένο του εξώφυλλο απ’ όσα είχε φιλοτεχνήσει για το Jazz & Τζαζ. Μπορεί να μου είχε πει δυο-τρία, αλλά εκείνο που έχει μείνει στη μνήμη μου είναι το «άσπρο» τεύχος 29/30 (8-9/1995), που είχε την Björk μπροστά. Θυμάμαι, επίσης, να τον ρωτώ για την αφίσα του Keith Jarrett και για το πώς θα μπορούσε να βρεθεί ένας τρόπος ώστε να γίνει, κάποια στιγμή, εξώφυλλο του περιοδικού· δεν ήταν εύκολο. Εκείνη την περίοδο το concept του Jazz & Τζαζ (ίδιο εξώφυλλο περιοδικού, ίδιο εξώφυλλο CD – κάτι αυστηρό από τη φύση του, που υπαγορευόταν από το CD) μας έδενε τα χέρια. Αργότερα, όταν το concept άλλαξε, ήταν πια αργά. Παρά ταύτα δύο τουλάχιστον φορές ο… κόκκινος Jarrett με την αφάνα του έγινε εξώφυλλο περιοδικού.

Η πρώτη(;) φορά (τοποθετώ ερωτηματικό επειδή πάντα μπορεί να υπάρχει κάτι που να μου διαφεύγει) συνέβη στο περιοδικό της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας 7 (τεύχος 459) της 5/9/2010. Ο Δ. Αρβανίτης σχεδίαζε το 7, και με αφορμή μια συνέντευξη του Keith Jarrett στον Γιώργο Χριστοδουλόπουλο βρήκε την ευκαιρία να κάνει την αφίσα του εξώφυλλο.

Η δεύτερη φορά είναι σήμερα! Περνώντας το πρωί από το Τεχνικό Επιμελητήριο στο Σύνταγμα είδα σ’ ένα παγκάκι της Ερμού ένα LiFO (#370, 23/1/2014). Είχα καιρό να πιάσω τυπωμένο LiFO στα χέρια μου, και τούτο εδώ δεν μπορούσε παρά να ήταν μια μεγάλη έκπληξη. Μπροστά ο… κόκκινος Jarrett του Δημήτρη Αρβανίτη! Στην στήλη Οι Αθηναίοι φιλοξενούμενος είναι ο σημαντικός έλληνας γραφίστας, ο οποίος, προφανώς, και καλώς δηλαδή, είχε λόγο για το εξώφυλλο. Και το εξώφυλλο δεν μπορεί παρά να ήταν ένα…

Κι επειδή μία από τις δουλειές μου ήταν, για χρόνια, το να εντοπίζω ανακρίβειες και λάθη σε κείμενα (και δεν εννοώ τα ορθογραφικά), το μάτι μου (ο διάολος το βάζει) θα πάει πάντα σ’ εκείνα (στα λάθη). Στο εξώφυλλο της LiFO, δεξιά με άσπρα γράμματα, στο ύψος των γυαλιών του Jarrett διαβάζουμε: «Ο ΚΙΘ ΤΖΑΡΕΤ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ/ Αφίσα του Δημήτρη Αρβανίτη για την αθηναϊκή συναυλία του μουσικού τον Ιούλιο του 1983» (το ίδιο επαναλαμβάνεται και στην σελίδα 4). Η συναυλία του Keith Jarrett έγινε τον Ιούνιο του 1983 στον Λυκαβηττό (ημέρα Τετάρτη στις 29 εκείνου του μήνα, εκείνου του έτους), 9-10 μέρες μετά από τα... κλαρίνα και τον Αγγελόπουλο.