PRIMEVIL ένα προοδευτικό συγκρότημα

Κι ενώ το rock στην Αμερική τo 1974 (με την απήχηση, τις μουσικές και τις νοηματικές διαστάσεις, μέσω των οποίων είχε μεγεθυνθεί στο δεύτερο μισό των sixties) ήταν πια μια τελειωμένη υπόθεση, εντούτοις σ’ ένα δεύτερο επίπεδο (στο επίπεδο των μικρών εταιρειών και των ιδιωτικών εκδόσεων) εξακολουθούσε να ζει και να δρα, εκμεταλλευόμενο πλέον άλλα κανάλια. Η απουσία δηλαδή της rock αφήγησης από τα επικοινωνιακά «πρωτοσέλιδα» (ραδιόφωνα, τηλεόραση, ειδικός ή λιγότερο ειδικός Τύπος…), ως έκφραση μιας προοδευτικής κοινωνικής δυναμικής, μπορεί να ήταν πλέον γεγονός, όμως σ’ ένα υπόγειο κύκλωμα το πράγμα εξακολουθούσε να βράζει με χιλιάδες συγκροτήματα να γράφουν εξαιρετικούς δίσκους, απευθυνόμενα πια σε συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων, σε τοπικό επίπεδο. Ένα τέτοιο rock συγκρότημα, που έδρασε στην Πολιτεία Indiana (προερχόταν από την Knightstown, αλλά έκανε καριέρα στην κοντινή Ινδιανάπολη) ήταν και οι Primevil, οι οποίοι «εκμεταλλευόμενοι» την «τρέλα» ενός τοπικού παράγοντα, του Moe Whittemore και της δισκογραφικής του 700 West Records (εκεί έγραψαν και οι Zerfas), άγγιξαν το «τέλειο» με το LP τους “Smokin’ Bats at Campton’s” (1974) – ένα άλμπουμ που επανεκδόθηκε στην μακρινή Ελλάδα, με όλα τα κομφόρ, από την Anazitisi Records στο τέλος του 2013.

Εκείνο που κάνει τους Primevil (Dave Campton φωνή, φυσαρμόνικα, κρουστά, Mel Cupp ντραμς, Larry Lucas κιθάρες, Mark Sipe μπάσο, Jay Wilfong κιθάρες, synth) να ξεχωρίζουν δεν είναι μόνον τα δυναμικά, σκληρά και συνεπή, με τις καλύτερες ηχητικές παρακαταθήκες του rock, τραγούδια τους, είναι κυρίως οι κοινωνικοί στίχοι τους, ή μάλλον ο συνδυασμός μουσικής και στίχων που δημιουργεί συχνά συναρπαστικές καταστάσεις. Το γκρουπ, δηλαδή, έχει αντιληφθεί, για να μην πω «έχει βιώσει» την καθίζηση των αξιών των sixties και του τρόπου δια του οποίου εκείνες (οι αξίες) μετατράπηκαν σε εμπόρευμα. Ταυτοχρόνως, αντιλαμβάνεται την συντηρητική αναδίπλωση της αμερικανικής κοινωνίας και πως ανάμεσα στην οικονομική «ανάπτυξη» και στο αληθινό νόημα της ζωής (του μέτρου, του σεβασμού και της συναλληλίας) υπάρχει τεράστια απόσταση, που, κατ’ ουσίαν, υποσκάπτει το ίδιο το μέλλον της (της κοινωνίας). Γι’ αυτά τραγουδούν οι Primevil σ’ ένα από τα ωραιότερα κομμάτια του άλμπουμ τους, το “Progress”, εκεί όπου τους ακούμε να λένε… «πρόοδος, πρόοδος/ πρέπει να πληρώσεις το τίμημα/ πρόοδος, πρόοδος/ δεν είναι δα και κανας παράδεισος», βλέποντας συγχρόνως το πώς κανοναρχούν τις ανάγκες, φτιάχνοντας παιγνίδι, τα μέσα ενημέρωσης («δεν μπορώ να βοηθήσω, αλλά διερωτώμαι/ τι το μέλλον θα μας φέρει(…) έτσι όπως ζούμε καταναλώνοντας/ προπαγάνδα και ειδήσεις»). Σε άλλο πάλι τραγούδι τους, το lead track “Leavin’” (ένας απίθανος hard rock ύμνος), οι Primevil υπερασπίζονται μιαν ελεύθερη ζωή, εκείνην του περιπλανώμενου που ευχαριστιέται να δουλεύει και να ζει, μακριά από ανέξοδες και συμβατικές υποχρεώσεις, στο “High steppin’ stomper” καταφέρονται εναντίον της λατρείας και άρα της δουλικότητας του χρήματος, ενώ στο “Tell me if you can” (πρώτο τραγούδι της δεύτερης πλευράς) αναρωτιούνται εν σχέσει με τους στόχους της ζωής και τα κοντόφθαλμα όνειρα που παγιδεύουν την ανθρώπινη δημιουργία. Λένε πολλά ωραία οι Primevil, σ’ ένα άλμπουμ που θα συγκινήσει (αυτή είναι η σωστή λέξη) όσους γουστάρουν το κλασικό σκληρό rock (προσωπικώς τους ακούω πολύ κοντά στους Βρετανούς Stray, στα γκρουπ του συμπατριώτη τους Simon Stokes ή σε ορισμένα κομμάτια των Steppenwolf), ζητώντας απ’ αυτό (το rock εννοώ) όχι μόνον το «αλήτικο» χάσιμο, αλλά και σημαντικά μηνύματα. Κομμάτια, δε, όπως το “Hey, lover” ή το ορχηστρικό “Fantasies” (με τα σύνθια παρόντα και ενίοτε σε θέση μάχης) θα μπορούσε να συγκαταλέγονται στην… αβαντ-γκάρντια του hard rock (δίπλα, ας πούμε, στα πιο ιδιαίτερα των Groundhogs).

Η έκδοση της Anazitisi όπως πάντα ξεχωριστή περιλαμβάνει ένα bonus track, 4σέλιδο με βιογραφικά, φωτογραφίες, σημειώσεις κτλ., ενώ η 180άρα εκτύπωση (σε 300 αντίτυπα) βοηθά ακόμη περισσότερο στην απόλαυση του εξαιρετικού αυτού άλμπουμ.

Επαφή: www.anazitisirecords.com