βελγικά

Το “Life Is…” (2014) δεν είναι το πρώτο ολοκληρωμένο CD της βελγίδας τραγουδοποιού Susan Clynes (η ίδια ηχογραφεί από το 2005), είναι όμως το πρώτο διεθνές της (τυπωμένο για την νεοϋορκέζικη MoonJune), πράγμα που σημαίνει πως περισσότεροι μουσικόφιλοι θα έχουν την ευκαιρία να την ανακαλύψουν στην πορεία, εκτιμώντας την μουσική ιδιαιτερότητά της. Η Clynes, που συνδέεται μ’ ένα από τα πιο σημαντικά σύγχρονα prog γκρουπ της πατρίδα της, τους Wrong Object (συμμετέχει στο πρόσφατο “After the Exhibition”, που βγήκε κι αυτό στην MoonJune), είναι, επίσης, σύζυγος του κιμπορντίστα των Univers Zero Antoine Guenet. Ο Guenet, μάλιστα, ήταν εκείνος που την έφερε κοντά στην αμερικανική εταιρεία, από τη στιγμή που ο ίδιος είχε, ήδη, ηχογραφήσει εκεί με τους SH.TG.N, ενώ συμμετέχει (και αυτός) στο “After the Exhibition”. Υπάρχει λοιπόν μία παρέα και οι περί αυτήν «άκρες» , που συνδέονται με γεγονότα και καταστάσεις του νέου progressive. Βεβαίως, η περίπτωση της Clynes δεν είναι τόσο «καθαρή» (δεν αφορά δηλαδή σ’ ένα παλιομοδίτικο prog rock – που, ok, μπορεί να έχει και σήμερα λόγον ύπαρξης), αλλά σε μιαν αβαντ-γκαρντίστικη μορφή του, που μπορεί να εκκινεί από τα τύπου R.I.O. ηχοχρώματα και την ροκάδικη chamber music των Univers Zero, καταλήγοντας στην Anne Clarke και την Kristin Hersh. Μάλιστα, αυτή ακριβώς η συνθετική ποικιλία της Susan Clynes (που τραγουδά και παίζει πιάνο σε όλα τα κομμάτια) είναι διακριτή στο “Life Is…” επειδή το συγκεκριμένο CD περιέχει «ζωντανές» ηχογραφήσεις της από διάφορα σημεία και ημερομηνίες (στο μπαρ Archiduc των Βρυξελλών, στην Βιβλιοθήκη του Πολιτιστικού Κέντρου της βελγικής πόλεως Bree και ξανά στο Archiduc). Έτσι, έχουμε τέσσερα tracks μόνο με φωνή και πιάνο, δύο tracks με μπάσο-ντραμς (Pierre Motet, Nico Chkifi αντιστοίχως) και πιάνο, όπως και πέντε tracks μόνο με τσέλο (Simon Lenski) και πιάνο. Πέραν, λοιπόν της ποικιλίας των settings, άρα και των καταγεγραμμένων συνθέσεων, εκείνο που πρέπει να ειπωθεί είναι πως το “Life Is…” είναι ένα άλμπουμ που δονείται από την δημιουργική δύναμη μιας τραγουδοποιού που γνωρίζει άψογα να χειρίζεται την κεντρο-ευρωπαϊκή «σκοτεινιά», όπως και την ρομαντική στιχουργική θλίψη, επενδύοντας με ποικίλα ηχοχρώματα «μεταιχμίου» (ούτε rock, ούτε jazz, ούτε ηλεκτρονικά, ούτε classic…), επιτυγχάνοντας την ποθούμενη σύγκλιση. Την σύγκλιση, εννοώ, του «σημαντικού» με το «ωραίο».

Επαφή: www.susanclynes.be

Το Βέλγιο έχει ισχυρή, σύγχρονη prog σκηνή συνεχίζοντας, απλώς, μία παράδοση δεκαετιών. Αν λοιπόν η Susan Clynes βρίσκεται στις παρυφές αυτής της σκηνής, οι Machine Mass είναι η καρδιά της (ή έστω εκ των…). Έχοντας ξαναγράψει για το σχήμα, όταν ως Machine Mass Trio (Michel Delville, Tony Bianco, Jordi Grognard) είχαν δώσει το “As Real as Thinking” το 2011, πάντα για την MoonJune, επανέρχομαι τώρα με το πιο καινούριο CD τους, το “INTI” (2014), στο οποίον οι δύο πλέον Machine Mass (Michel Delville κιθάρες, σύνθια, ηλεκτρονικά, Tony Bianco ντραμς, λούπες, κρουστά) συνεργάζονται με μια μεγάλη μορφή του σαξοφωνικού αυτοσχεδιασμού, τον… μίστερ-μάστερ Dave Liebman (σοπράνο, τενόρο, ξύλινο φλάουτο). Το αποτέλεσμα είναι ένα ωριαίο έργο, ηχογραφημένο τον Οκτώβριο του 2012 σ’ ένα στούντιο κάπου στην Pennsylvania, αποτελούμενο από εννέα μέσης και κάπως μεγαλύτερης διάρκειας tracks, τα οποία βρίθουν όχι μόνον εμπνευσμένων συνθετικών στιγμών, αλλά και… εξωφρενικών παιξιμάτων. Με μία μόλις διασκευή στο κλασικό “In a silent way” του Joe Zawinul, το οποίο μετατρέπεται σ’ ένα χάρμα ώτων… raga-rock/exotica track, και με οκτώ πρωτότυπα κομμάτια ενδιαμέσως, το “INTI” δεν μπορεί παρά να είναι ένα ακόμη άψογο prog/fusion CD, από εκείνα που συχνά μας φιλοδωρεί η βελγική σκηνή. Το όλον κλίμα θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω χονδρικώς… Canterbury. Υπάρχουν κομμάτια όπως το “Lloyd” φερ’ ειπείν που μοιάζουν λες και ξεπήδησαν από κάποιο άλμπουμ των μέσων Softs ή του Hugh Hopper (το τενόρο του Liebman αρχικώς «μπροστά», για ν’ ακολουθήσουν ένα πύρινο και ενίοτε… παραμορφωμένο σόλο στην κιθάρα, όπως κι ένα τρίτο στο σοπράνο, με τα ντραμς να συνοδεύουν σε γρήγορο τέμπο και την κιθάρα, όταν δεν σολάρει, να… επιτείνει με τζιριτζίρια). Άλλα tracks, πάλι, όπως το “The secret place” είναι πιο… πνευματικά, με αδιάκοπτο ήπιο κιμπορντικό background και την φωνή μπροστά (πρόκειται για το μοναδικό τραγούδι του άλμπουμ, που αποδίδει η Saba Tewelde), ενώ άλλα όπως το 13λεπτο “Elisabeth” μοιάζουν συχνά μ’ έναν συνδυασμό early 70s Miles Davis, Return to Forever και άλλων τινών (έξοχο το ντραμιστικό σόλο στην αρχή, πριν αναλάβει η κιθάρα σ’ ένα ψυχεδελικό στυλ à la Kawabata Makoto, με το σοπράνο να «πετάει» πάνω από ένα ελαφρώς θορυβώδες υπόστρωμα που τέμνεται συνεχώς από τα κιθαριστικά breaks).

Το “INTI” είναι ένα πολύ «πυκνό» και στιβαρό CD, που δεν γνωρίζει όρια στον ενδιάμεσο χώρο που καθορίζουν η jazz και το rock.

Επαφή: www.moonjune.com