TYLER BLANTON – DANNY FOX TRIO

Από τους βιμπραφωνίστες της νέας γενιάς με προσωπικό καλλιτεχνικό όραμα, ο Tyler Blanton εμφανίζει στο παίξιμο και τις συνθέσεις του όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορεί να τον κάνουν να ξεχωρίσει. Κατ’ αρχάς είναι ένας πολύ «σίγουρος» συνθέτης – το ότι εμφανίζει στο πρόσφατο “Gotham” [Ottimo Music, 2013] μόνο δικά του κομμάτια αυτό κάτι δηλώνει. Δεύτερον, συνθέτει με άξονες την jazz και το rock, δίχως εκείνο που παρουσιάζει να είναι, ας πούμε, jazz-rock. Υπάρχει δηλαδή μια rock ραχοκοκαλιά στα ρυθμικά patterns, αλλά το εξωτερικό ένδυμα είναι jazz. Δεν θα μπορούσε να ήταν κάτι άλλο δηλαδή, από την στιγμή κατά την οποίαν η μπάντα που τον συνοδεύει έχει μέλη τους Matt Clohesy ηλεκτρικό, ακουστικό μπάσο, Donny McCaslin τενόρο σαξόφωνο και Nate Wood ντραμς.

Εκείνο που είναι, γενικώς, δυσεύρετο και το ακούς στο “Gotham” κατά κόρον είναι το «τέντωμα» της ορχήστρας, καθώς η πλειονότητα των tracks κινείται σε γρήγορα tempi, με συνεχή διεγερτικά soli από vibes και τενόρο, με το rhythm section να… υπερβάλλει εαυτόν σε δύναμη και βάθος. Το εισαγωγικό κομμάτι έχει τίτλο “Never sleeps” και αποτελεί μία πρώτης τάξεως εισαγωγή. Πάθος, ένταση και πλήρης χορευτική αντίληψη από ένα κουαρτέτο που τα δίνει όλα. Η ήπια, κάπως μπαλαντική εισαγωγή στο “Freaky dream” δεν παραπλανά (εν τέλει). Το κομμάτι καθώς κυλά ανεβάζει στροφές, πριν καταλήξει σ’ ένα σαξοφωνικό κρεσέντο. Σαν μπαλάντα εμφανίζεται και το φερώνυμο “Gotham”, η πολυρυθμία του όμως, όπως και το παίξιμο με τις παύσεις και το ανεβοκατέβασμα της έντασης, δεν σε αφήνουν επ’ ουδενί να πλήξεις. Στο υπ’ αριθμόν 4, που έχει τίτλο “Cogs”, ο Wood κάνει τρομερή δουλειά στα ντραμς, με τον Blanton να «σκάβει» (να γκρουβάρει) με «άλλους» ήχους (βασικά με malletkat – ένα MIDI βιμπράφωνο δηλαδή) και τον McCaslin να πατάει γερά, δίνοντας εξωφρενικό σόλο. Αλλά και το επόμενο κομμάτι, το “Tunnels”, τα «χώνει», και μάλιστα μ’ έναν ακόμη πιο… επικό τρόπο. Το έσχατο “Breaking through the clouds” είναι, επί της ουσίας, το μόνο ατμοσφαιρικό κομμάτι του CD. Μία μπαλάντα όχι «κοιμήσικη», αλλά με βαθιές και συνεχείς σαξοφωνικές αποκαλύψεις.

Το “Gotham” είναι ένα εξαιρετικό, «νευρικό», άλμπουμ σύγχρονης jazz, προϊόν μιας ομάδας που «πετάει».

Επαφή: www.tylerblanton.net

Από τα ανερχόμενα αμερικανικά jazz trio, το trio του νεοϋορκέζου πιανίστα Danny Fox κάνει την διαφορά μ’ ένα άλμπουμ, το “Wide Eyed”, που κυκλοφορεί οσονούπω (8/4) για λογαριασμό της Hot Cup Records – μιας εκ των πιο σημαντικών ανεξάρτητων εταιρειών του (jazz) καιρού μας (να θυμίσω τις εγγραφές εκεί των Mostly Other People Do the Killing, Sam Kulik, Jon Irabagon, Bryan and the Haggards και όλης της υπόλοιπης παρέας). Το trio του Danny Fox απαρτίζεται, λοιπόν, από τον ίδιον στο πιάνο, τον Chris van Voorst van Beest στο μπάσο και τον Max Goldman στα ντραμς, με το “Wide Eyed” να αποτελεί την δεύτερη κατά σειρά ολοκληρωμένη παρουσία του. Περαιτέρω, όλες οι συνθέσεις του CD ανήκουν στον Danny Fox, ενώ οι ενορχηστρώσεις είναι επεξεργασμένες και από τα τρία μέλη του γκρουπ.

Μιλώντας και γράφοντας, γενικώς, για τα σύγχρονα trios δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός πως βρέθηκαν ξανά στην εμπροσθοφυλακή της jazz την τελευταία 15ετία (σε Ευρώπη και Αμερική) ανανεώνοντας πρακτικές και ήχους. Σχήματα, που εισήγαγαν στο setting και άλλα πέραν των κλασικών (πιάνο, μπάσο, ντραμς) όργανα –και δεν εννοώ μόνον τα ηλεκτρονικά–, που διατήρησαν ό,τι τους παραδόθηκε, ανανεώνοντας το «σχήμα» περισσότερο «από μέσα» (εσωτερικώς δηλαδή). Ένα τέτοιο είναι το Danny Fox Trio. Ένα σχήμα, που εμμένει στην αναμόρφωση των συνθετικών και αυτοσχεδιαστικών δομών μέσα από ρυθμικές… ανακολουθίες, μελωδικούς και αρμονικούς ανασχηματισμούς. Το πιάνο, όργανο που καθορίζει την lead μελωδία, προσφέροντας την αρμονική «φωνή» σ’ ένα τέτοιο τύπου σχήμα, σπανίως ανταποκρίνεται, εδώ και τώρα, στον συγκεκριμένο ρόλο. Ο Fox ενδιαφέρεται περισσότερο για την εξερεύνηση τού πώς μπορεί να εναλλάσσονται οι διάφορες συγχορδίες, δημιουργώντας καινοφανή αρμονικά περιβάλλοντα –δίνοντας έτσι την δυνατότητα στους Goldman και van Beest να «πιάσουν» το σήμα, ξεκινώντας ένα ρυθμικό pattern, που μπορεί να είναι από funk μέχρι… country– παρά να μελωδεί ακαταπαύστως. Φυσικά, οι αναφορές και οι ηχητικοί «διάδρομοι» από τους οποίους θα κληθεί να περάσει ένα τόσο «ελεύθερο» trio στην πραγματικότητα είναι πάμπολλοι, αφού ο καθείς μπορεί να αναγνωρίσει δίπλα σε μια κινηματογραφική αναφορά, την «εσωτερική» ορμή της μουσικής δωματίου, και δίπλα στους απόηχους κάποιων swinging σπαραγμάτων την αναστάτωση ενός βαθέως groove. Έτσι, κομμάτια όπως τα “Confederates” και “Tumble quiet” μοιάζουν (και είναι) ενδεικτικά της φιλοσοφίας και της αυτοσχεδιαστικής πρακτικής του Danny Fox Trio· ενός σχήματος που επιφυλάσσει για τον «εαυτό» του τον ρόλο του «ανορθόδοξου», ανταποκρινόμενο πλήρως σ’ αυτόν.

Επαφή: www.dannyfoxmusic.com