ΝΙΚΟΣ ΧΑΤΖΗΑΠΟΣΤΟΛΟΥ η γυναίκα του δρόμου

Μία βόλτα στα κυριακάτικα… παζάρια των εθνών κρύβει, ως συνήθως, εκπλήξεις. Παρόλο το κρυφτούλι με τις αστυνομίες, δημοτικές και κανονικές (που δεν τους αφήνουν σε ησυχία) Πακιστανοί (του… Ανατολικού, αλλά και του Δυτικού Πακιστάν), όπως και τινές Αφρικανοί  βρίσκουν τρόπους να εκθέσουν την πραμάτεια τους –δίσκους και βιβλία κυρίως– την οποίαν (πραμάτεια) πωλούν σε τιμές «τζάμπα». Χρόνο και υπομονή να έχει κανείς, και πάντα κάτι θα βρει που θα του φτιάξει την Κυριακή. Έτσι λοιπόν ανάμεσα στα διάφορα ψιλολοΐδια που έριξα σήμερα το πρωί στη σακούλα ήταν κι ένα LP, το οποίον αγόρασα λόγω εξωφύλλου. Σχεδόν ποτέ δεν αγοράζω δίσκους κοιτώντας μόνον τα εξώφυλλα –αν κι έχω αγοράσει ουκ ολίγες φορές εξώφυλλα χωρίς δίσκους, αλλά και δίσκους χωρίς εξώφυλλα–, όταν όμως το cover είναι εντυπωσιακό και η τιμή… χαριστική, τότε δεν γίνεται παρά να προβείς στην αγορά δίχως καν να το σκεφθείς.

«Η Γυναίκα του Δρόμου» [Odeon/EMI OMCG 72, 1970] του Νίκου Χατζηαποστόλου (1884-1941) του ενός εκ των δύο πατριαρχών της ελληνικής οπερέτας (ο άλλος ήταν ο Θεόφραστος Σακελλαρίδης), με εντυπωσίασε λοιπόν εξ αιτίας του… sexy ψυχεδελικού εξωφύλλου τού Μάριου Αγγελόπουλου. Μάλιστα, όπως το κοιτούσα και το καμάρωνα έκανα την εξής σκέψη: αν το LP του Γιώργου Ρωμανού φερ’ ειπείν (η των Νοστράδαμος, ή των Πελόμα Μποκιού βρε αδελφέ) δεν λεγόταν «Δυο Μικρά Γαλάζια Άλογα», αλλά… ξέρω ’γω, «Η Ζωή Είναι Ένα Όνειρο» κι είχε αυτό το εξώφυλλο θ’ ανέβαινε, ως «πακέτο», ακόμη περισσότερο στην εκτίμησή μου. Όπως και να το κάνουμε ένα ωραίο εξώφυλλο, που μεγεθύνει τις αισθήσεις, παίζει πάντα ρόλο στην δισκογραφία, ευφραίνοντας τόσο τους απλούς ακροατές, όσο και τους… εμπόρους. Το λέω γιατί –όπως διαπίστωσα ρίχνοντας μια ματιά στο discogs– την «Γυναίκα του Δρόμου» την αγοράζεις… μόνο με 128 ευρώ, αν προτιμήσεις μια «σκοτωμένη» κόπια, ενώ αν την θέλεις «ατσαλάκωτη» καλείσαι να προσθέσεις ακόμη 72! Φυσικά, οι τιμές αυτές είναι εντελώς αστείες, εξωφρενικές, ή όπως αλλιώς τις πούμε, καθότι αφορούν σ’ έναν αγνοημένο δίσκο που δεν τον ψάχνει σχεδόν κανένας. Όση σπανιότητα λοιπόν και αν του προσδώσουμε το 200άρι δεν μπορεί παρά να είναι παντελώς αδικαιολόγητο. Εκτός και αν το συγκεκριμένο LP το πουλούν κάποιοι ως… πίνακα… ως έργο τέχνης...

Ρίχνοντας το δίσκο στο πικάπ, όταν γύρισα σπίτι, διαπίστωσα τα εξής. Κατ’ αρχάς ότι πρόκειται για σύγχρονη (πιθανώς του 1970) ηχογράφηση. Δεν έχουμε να κάνουμε δηλαδή με κάποια προπολεμική, ή αμέσως μετά τον πόλεμο, κομμάτι-κομμάτι εγγραφή, που επανεκδίδεται σε long-play (η «Γυναίκα του Δρόμου» είναι οπερέτα του 1924). Την νέα ενορχήστρωση και απόδοση ανέλαβε ο Ανδρέας Χατζηαποστόλου (γιός του Νίκου Χατζηαποστόλου), ενώ τους τραγουδιστικούς ρόλους μοιράζονταν ο μεγάλος ερμηνευτής Σώτος Παναγόπουλος και ακόμη οι, του λυρικού θεάτρου να υποθέσω, Άννα Διαμαντοπούλου και Ανδρέας Λαζάρου. Η «Γυναίκα του Δρόμου» μπορεί να μην έχει τζαζ χαρακτηριστικά (όπως είχαν διάφορες οπερέτες του «αντίπαλου» Σακελλαρίδη), έχει όμως δυο-τρία θαυμάσια ελαφρά τραγούδια. Υποθέτω δηλαδή –και αφού είχαν περάσει τα χρόνια– πως δεν θα είχε νόημα, στα early seventies, μία ανασύνθεση του «ξοφλημένου» ήχου της οπερέτας από τις δεκαετίες του ’20 και του ’30, αλλά μία προσαρμογή του στις απαιτήσεις του ελαφρού τραγουδιού, που εκείνη την εποχή, επί χούντας δηλαδή, ξαναβρισκόταν στο προσκήνιο (με όλους τους παλαιούς τραγουδιστές να απολαμβάνουν νέες τιμές). Το «Καρδιά απ’ αγάπη ορφανή» (κυρίως αυτό), αλλά και τα «Μικρούλα του Σαντάν» και «Να το παληό μου όνειρο» (άπαντα με τον Παναγόπουλο) τ’ ακούω και τώρα, αυτή τη στιγμή, με μεγάλη άνεση.

Χαίρομαι, γιατί προέκυψε μία ακόμη ανάρτηση που συνάδει κατά κάποιον τρόπο (και) με την παλαιά αθηναϊκή αποκριά…