ΟΝΕΙΡΟΠΑΓΙΔΑ νέο LP

Στα τέλη της δεκαετίας του ’90 οι Ονειροπαγίδα ήταν ένα από ’κείνα τα συγκροτήματα, που έκαναν μια διαφορά στην ελληνική σκηνή. Ποπίστες, με καλές μελωδίες, ελληνικό στίχο και nineties ηλεκτρονικά & rock passages, έγραψαν τη δική τους ιστορία μέσα από τρία CD –«Ασημένια Μέρα» [Studio II, 1998], «Μικρά Μυστικά» [Studio II, 1999], «Μελόντικα» [Warner Music, 2000]–, τα οποία αποτελούν, σήμερα, την δική τους σαφή παρακαταθήκη. Δεκατρία χρόνια αργότερα, οι Ονειροπαγίδα –που εν τω μεταξύ ξαναβρέθηκαν… έστω και εξ αποστάσεως– με την αρχική σύνθεσή τους (Παυλίνα Μιχαηλίδη φωνή, Χρήστος Λαϊνάς κιθάρες, φωνή, synths, κρουστά, Στέλιος Γούλας κιθάρες, Χρήστος Βαγιόπουλος ντραμς, Νίκος Χανιώτης μπάσο, plus… Δημήτρης Λαϊνάς πιάνο, mellotron, synths) επιχειρούν και πάλι στο ίδιο «τοπίο», μ’ ένα τέταρτο long play (βινύλιο αυτή τη φορά), που έχει ως τίτλο το όνομά τους [Inner Ear, 2013]· όπως πρέπει δηλαδή να συμβαίνει με κάθε, καλώς εννοούμενο, comeback.

Το συγκρότημα επί της ουσίας πατά στο παρελθόν του (πώς θα μπορούσε να μην γίνει αυτό; – και γιατί να μην γίνει δηλαδή;), προσδιορίζοντας και χαράσσοντας τόσο το παρόν, όσο και το μέλλον του ενδεχομένως. Όχι, δεν είναι ίδιοι με τον… nineties εαυτό τους οι Ονειροπαγίδα. Ίσως είναι λιγότερο… στουντιακώς εφευρετικοί, παραμένουν, όμως, το ίδιο ποπίστες, με περισσότερο κιθαριστικό rock feeling και τραγούδια (τα πιο πολλά) της «μιας γραμμής», που περικλείουν εντός τους κάτι (κάτι αρκετό) από την δύναμη του live. Πολύ ρυθμικό άλμπουμ, με τα up-tempo tracks να εναλλάσσονται σχεδόν το ένα του άλλου – έτσι όπως τούτα προβάλλονται μέσω των κιθαριστικών «τοίχων» και των… sunshine φωνητικών. Η λιτή, σφιχτή και επικεντρωμένη παραγωγή βοηθά την «Ονειροπαγίδα» ν’ ακούγεται με «τη μία», και με άνεση, παρότι με δυσκολία μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιο κομμάτι. Μετά από 4-5 απανωτές ακροάσεις νομίζω πως εντόπισα το… καταλληλότερο. Είναι «Η στροφή».

Επαφή: www.inner-ear.gr