οι ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΤΣΑΜΠΑ ίπτανται λατινοπρεπώς

Δεν ξέρω τι συνειρμούς ανακαλεί στον καθέναν το όνομα «Αδελφοί Κατσάμπα». Φοβούμαι πως οι νεότεροι ή δεν γνωρίζουν τίποτα, ή γνωρίζουν από σπόντα – από τους… τρομπαδούρους του Σεφερλή ας πούμε, ή από τις σαχλαμάρες των TV-shows. Οι παλαιότεροι, οι πιο-να-το-πούμε ψαγμένοι, μπορεί να θυμούνται τους Αδελφούς Κατσάμπα από το περίφημο «Κοκοράκι» (Ζοζέφ Κορίνθιος) που ακουγόταν στο «Ελλαδέξ» (1975) του Γιάννη Λογοθέτη –εκεί όπου ο Πουλικάκος τραγουδούσε το «Πολύ ωραίο στυλ»– ένα από τα αθάνατα ελληνικά τραγούδια του 20ου αιώνα, που έχει γνωρίσει αμέτρητες διασκευές (μέχρι και ο Σαββόπουλος το έχει πει). Φυσικά, η εκτέλεση των Αδελφών Κατσάμπα μόνον ως «κλασική» μπορεί να χαρακτηριστεί, αφού το τραγούδι όταν κοπιάρεται (για σάτιρα ή όχι) συχνά εμφανίζει δύο… μεξικανίζοντες με σομπρέρο και πόντσο να άδουν ενίοτε κοροϊδευτικώς (τα μούτρα τους κοροϊδεύουν), προσποιούμενοι τους αγρινιώτες τροβαδούρους. Ας είναι… Εδώ, δεν πρόκειται να καταγράψω την τρανή πορεία στο τραγούδι και την διασκέδαση των Αδελφών Κατσάμπα (δεν μπορώ εξάλλου να το πράξω, χρειάζεται δουλειά γι’ αυτό…), ούτε σκοπεύω ν’ ασχοληθώ με το αν συμμετείχαν στο Fun in Acapulco ή Ξεφάντωμα στο Μεξικό (1963) του Richard Thorpe (όπως διαδίδεται), δίπλα ή… κάπου εκεί κοντά με τον «βασιλιά» (κι αυτό άλλη φορά…). Εκείνο που μ’ ενδιαφέρει, τώρα –λόγω Αποκριάς φυσικά, αλλά και γιατί κάποια άλλη Αποκριά είχα γλεντήσει με τους Αδελφούς Κατσάμπα στην Βεράντα (σε μια βεράντα τέλος πάντων…) και δεν το ξεχνώ– είναι να πω λίγα λόγια για ένα ωραίο δισκάκι τους, ένα από τα πιο απολαυστικά latin άλμπουμ, που ηχογραφήθηκαν ποτέ στον τόπο μας. Εννοώ το LP «Μελωδίες Λατινικής Αμερικής» [Olympic SBL 1011] από το 1969, το οποίον όπως διαπίστωσα, ρίχνοντας μια ματιά στις δισκογραφίες, έχει επανεκδοθεί τουλάχιστον τέσσερις φορές στην διαδρομή, με διαφορετικά εξώφυλλα, αλλά πάντα με τον ίδιο τίτλο. Λογικό. Λογικότατο. Αν σκεφθούμε πως το “El porompompero” π.χ., ένα από τα high light του άλμπουμ, ακούγεται το ίδιο μέσα στις δεκαετίες (σε κάθε άλλη περίπτωση θα είχαν γίνει φιτίλια τα παλαιά βινίλια, αν δεν είχαν υπάρξει, δηλαδή οι κατά καιρούς επανεκδόσεις). Άρα αναφερόμαστε και σε ένα «κλασικό» πλέον ελληνικό LP.

Στις «Μελωδίες Λατινικής Αμερικής» τραγουδούν και παίζουν κιθάρες οι Αδελφοί Κατσάμπα, ενώ συνοδεύει ελαφρά ορχήστρα. Πολύ… ελαφρά όμως, καθότι δεν την παίρνεις και τόσο χαμπάρι. Ένα ρυθμικό τμήμα βασικά (μπάσο, ντραμς, κρουστά, ρυθμική κιθάρα, κάπου-κάπου λίγο πιάνο), προκειμένου να πατήσουν πάνω οι lead κιθάρες, που είναι ασυναγώνιστες. Είναι… λατινοπαικταράδες οι άνθρωποι, δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία περί τούτου. Και απορώ δηλαδή, εδώ που τα λέμε, γιατί δεν τους κάλεσε ο Νταλάρας να συμμετάσχουν στα “Latin”. Τι παραπάνω είχε ο Al Di Meola δηλαδή; (Αφήστε με να ρωτώ).

Το LP ανοίγει με το “El porompompero”, που αποτελεί έκτοτε κάτι σαν σήμα κατατεθέν των Αδελφών Κατσάμπα, για να ακολουθήσει το “Quizas, quizas, quizas”, η “Carbonera”, το βενεζουελάνικο “Alma llanera”, αλλά και το μεξικάνικο “Cucurrucucú paloma”. Το αριστούργημα της πλευράς, όμως, είναι το “Muchacha de ojazos negros” από την Βενεζουέλα (το διαβάζουμε σε εξώφυλλο, label και YouTube ως “Dos favores”), το οποίον οι Αδελφοί Κατσάμπα το ερμηνεύουν μ’ έναν ολοδικό τους τρόπο (το λέω επειδή άκουσα ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει στο δίκτυο) επιταχύνοντας το τέμπο και… ζωγραφίζοντας στον αέρα, στο ρεφρέν, με τα κανταδόρικα φωνητικά τους. Αλλά και η δεύτερη πλευρά είναι χάρμα. Πασίγνωστα τραγούδια κι εδώ (ολοκληρωμένα και όχι potpourri) με απίστευτα φωνητικά και κιθαριστικές διπλοπενιές. Το “Tabu” που είναι εντελώς exotica, το αγαπημένο “Besame mucho”, το “Dos puntas” του Αργεντινού Carlos Montbrun Ocampo, η ουράνια “Malagueña” του Ernesto Lecuona και πάνω απ’ όλα το θρυλικό “Historia de un amor” του Παναμέζου Carlos Eleta Almarán, που ναι μεν το έχουν πει οι πάντες (Trio Los Panchos, Los Paraguayos, Nicola Di Bari, Julio Iglesias, Νάνα Μούσχουρη, Γιώργος Νταλάρας, Perez Prado, Laura Fygi, Iva Zanicchi, Dalida, Cesaria Evora, Lili Boniche, Eartha Kitt, Zaz…όρα Wikipedia), αλλά οι Αδελφοί Κατσάμπα είναι εκείνοι που το τοποθετούν μόνοι τους στην κορυφή (εκεί όπου ανήκει δηλαδή) δίχως πολλά-πολλά. Καλή Αποκριά!