«καράτε λέγεται και είναι απλό»

Μίνι Φούστα και Καράτε λεγόταν μία παλαιά ελληνική ταινιούλα από το 1967, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Σειληνού. Όπως έχω ξαναγράψει… από τη στιγμή που κάτι περνούσε στον λαϊκό κινηματογράφο της εποχής ήταν, σχεδόν σε κάθε περίπτωση, απενοχοποιημένο. Ήταν κοινωνικώς αποδεκτό δηλαδή. Κανένας παραγωγός δεν θα επένδυε τα χρήματά του σε κάτι που θα αντιμετώπιζε, ενδεχομένως, προβλήματα με την κινηματογραφική λογοκρισία, κανείς δεν θα επένδυε σε κάτι που θα μπορούσε να συναντήσει την μήνιν της κοινωνίας. Αυτός είναι ένας γενικός κανόνας, που λειτουργεί καλά, ιδίως όταν αναφερόμαστε σε… λαϊκά σύμβολα, όπως ήταν οι μίνι φούστες π.χ. ή το... καράτε (το 1967).
Παλαιότερα εν σχέσει με την μίνι φούστα είχα σκανάρει και δημοσιεύσει το εξώφυλλο ενός περιοδικού (ΑΛΦΑ ΡΕΠΟΡΤΑΖ, της 14/10/1967) εκεί όπου εικονιζόταν ο πραξικοπηματίας Στυλιανός Παττακός να... θαυμάζει την μία από τις δύο νικήτριες του διαγωνισμού «μίνι-ζυπ», που είχαν οργανώσει η εφημερίδα Βραδυνή και ο χουντικός ΕΟΤ, στη Γιορτή του Κρασιού (δες εδώ http://diskoryxeion.blogspot.gr/2013/03/blog-post_7.html). Μπορεί το στρατιωτικό καθεστώς να είχε πρόβλημα με τις μινιφορούσες στα σχολεία (και μόνον στα σχολεία – ως γνωστόν η σχολική ποδιά καταργήθηκε επί Πα.Σο.Κ. το 1982), αλλά και επ’ αυτού δεν έκανε τίποτ’ άλλο από το να αντιγράφει την ανάλογη, δημοκρατική, γαλλική απαγόρευση (πάντα για τα σχολεία) επί υπουργίας Alain Peyrefitte. Όπως, λοιπόν, ήταν ελεύθερο το μίνι στην κοινωνία –διαβάζω, ανάμεσα σε άλλα χαρακτηριστικά στο ΑΛΦΑ ΡΕΠΟΡΤΑΖ: «…φαίνεται πως στην Αθήνα, αν κρίνουμε από την τεράστια επιτυχία του διαγωνισμού για την ‘μις μίνι-ζυπ’, οι φίλοι της κοντής φούστας είναι πολλοί»–, έτσι ήταν… ελεύθερο και το καράτε, παρότι, ως τέχνη αυτοάμυνας και αντεπίθεσης άνευ όπλου, θα μπορούσε να επιφέρει ακόμη και τον θάνατο. Τώρα, βεβαίως, μπορεί να πουν ορισμένοι... χαζοί καρατέκα πως η χούντα… υπέσκαπτε το καράτε, επειδή δεν το ενέταξε, ως μάθημα, στο σχολικό πρόγραμμα (κατά τα ιαπωνικά πρότυπα)… Τι να κάνουμε όμως… Ουδείς μπορεί να πείσει κανέναν και για τίποτα, αν ο... κανένας δεν δείχνει πρόθυμος να πειστεί. (Είδατε πόσο cool και ευγενικά τα λέω…).

το εξώφυλλο του βιβλίου είναι αυτό

Εκεί γύρω στο 1967 το καράτε φαίνεται πως αποκτά σιγά-σιγά μια λαϊκή απήχηση, την οποίαν δεν είχε έως τότε. Δεν είναι μόνον ταινίες όπως η Μίνι Φούστα και Καράτε, ή το Βοήθεια! Ο Βέγγος Φανερός Πράκτωρ 000 (με τον Ζανίνο, ως δάσκαλο της… πρακτορικής σχολής, να προτάσσει στους μαθητές του το αμίμητο «καράτε λέγεται και είναι απλό»), είναι, ανάμεσα σε άλλα υποθέτω, κι ένα βιβλίο που τυπώνεται τον Απρίλιο του 1968 υπό το όνομα Θ. Μεγαρίτης και με τίτλο (ένας από τους τίτλους του τέλος πάντων…) Τζούντο-Καράτε. Παρένθεση. Ο Θεόδωρος Μεγαρίτης ήταν ήδη ο Mister Ελλάς του 1965, έχοντας παρουσία εκτός των ρινγκ (ως πρωτοπαλαιστής του κατς) και στον κινηματογράφο, με ρόλους στις ταινίες Αυτό το Κάτι Άλλο! (1963), Το Πρόσωπο της Ημέρας (1965) με τον Κώστα Βουτσά και το αστυνομικό σενάριο του Γιάννη Μαρή (ο Μεγαρίτης είναι ο μπράβος καράφλας-ντουλάπα) και Ο Γίγας της Κυψέλης (1968) με τον Νίκο Ρίζο να συμμετέχει σε διαγωνισμό... Mister Ελλάς και τον Μεγαρίτη, εν είδει επίδειξης, να διαλύει τσιμεντόλιθους με καρατιές. Κλείνει η παρένθεση.

Το βιβλίο του Θ. Μεγαρίτη περιγράφει τις στάσεις, τις κινήσεις και την φιλοσοφία του καράτε (κυρίως) , αλλά και γενικότερες ασκήσεις ενδυνάμωσης των μυών (με την βοήθεια φωτογραφιών) στις οποίες συμμετέχουν ακόμη και ποδοσφαιρικές φίρμες της εποχής, όπως οι Τάκης Λουκανίδης, Γιάννης Καλαϊτζίδης (του Παναθηναϊκού) και Γιώργος Σιδέρης (του Ολυμπιακού), ενώ γίνεται λόγος και για το Μεγαρίτειον… το τελειώτερον και επιστημονικώτερον σύστημα αυτοαμύνης από κτίσεως κόσμου έως σήμερα αποδεικνυόμενον με τις 15 ανεγνωρισμένες επιστημονικές βάσεις πάνω στις οποίες στηρίζεται.
Κι ενώ ακολουθούν οι δώδεκα βάσεις, η 13η και η 14η παραλείπονται(!!), για να συμπληρωθεί ο κατάλογος με την 15η. Διαβάζουμε, δε, πιο κάτω: «Οι κανόνες 13, 14 θα γραφούν προσεχώς διότι έχουν κατατεθή δια διπλώματα ευρεσιτεχνίας για να εξασαφαλισθή η χρησιμοποίησίς των εις ολόκληρον τον κόσμον, μόνον ως σύστημα αυτοαμύνης ‘Μεγαρίτειον’». Απίστευτα πράγματα!

Μπορεί να ελάμβανε τα μέτρα του ο Μεγαρίτης έναντι όλων εκείνων που θα του υπέκλεπταν τα… συστήματά του, δεν παρέλειπε όμως μέσα από τα βιβλία του να προωθεί (από τότε) και ανάλογα προϊόντα –τις φόρμες αδυνατίσματος ΙΔΡΟΤΕΞ(!) π.χ.– προσφέροντας ολοκληρωμένες γυμναστικές υπηρεσίες, επεκτεινόμενος και στον επιχειρηματικό τομέα (αλλά με «κενά ασφαλείας», όπως θα αποδεικνυόταν αργότερα). Όποιος ενδιαφέρεται περαιτέρω μπορεί να ψάξει και να βρει το άρθρο του Ιού της Κυριακής στο περιοδικό Ε της 25/9/1994 υπό τον τίτλο Slim Κατς/ Ο Κύριος Μ. Χωρίς Μάσκα. Πάμε γι’ άλλα...