APPALACHIAN COBRA WORSHIPERS λίγα λόγια για έναν «πολύ» δίσκο

Ένας από τους καλύτερους ελληνικούς δίσκους που άκουσα τον τελευταίο καιρό, το φοβερό “Appalachian Cobra Worshipers” [Ανεξάρτητη Παραγωγή/ Inner Ear, 2016] των Appalachian Cobra Worshipers (Μανώλης Αγγελάκης φωνή, ακουστικές & ηλεκτρικές κιθάρες, μαντόλα, Στάθης Ιωάννου μπάντζο, ακουστικές & ηλεκτρικές κιθάρες, φωνητικά, Μάριος Σαρακηνός κρουστά, Γιώργος Τσαλκίδης κοντραμπάσο, φωνητικά), τυπώθηκε μόλις σε διακόσια αντίτυπα. Έπρεπε να τυπωθεί σε χίλια. Τουλάχιστον… Αν δεν υπάρχουν χίλιοι Έλληνες που να έχουν πικάπ, και που να μπορεί να απολαύσουν την καλύτερη americana, που μπορεί να παιχτεί από μη Αμερικάνους (εφάμιλλης ή και ανώτερης αξίας από τη δική τους), τότε δεν πάμε πουθενά. Θα μετριόμαστε, θα ξαναμετριόμαστε και μπορεί να βγαίνουμε λιγότεροι κι από διακόσιοι… Ας το σκεφθούμε αυτό… Όλοι μας… Σε πόσους τελικά απευθυνόμαστε…

Γνωστά από χίλιες-δυο μεριές (Illegal Operation, Sigmatropic, προσωπικές δουλειές, συνεργασίες κ.λπ.), τα μέλη των Appalachian Cobra Worshipers (ACW) δείχνει πού πατάνε ήδη από την αρχή – από το όνομά τους, ου μην αλλά και από το εξώφυλλο τού άλμπουμ τους. Γουστάρουν τη λαϊκή αμερικανική μουσική, την country μπαλάντα και το bluegrass των Αππαλαχίων και βεβαίως την ανάμειξη εκείνων με το blues (μαύρο ή λευκό) – γιατί υπάρχει και παλιό λευκό blues, που βγήκε στους δρόμους χρόνια πριν γεννηθούν ο John Mayall ή ο Paul Butterfield.

Δεν μπορείς να πεις με σιγουριά ποιοι ακριβώς είναι οι «ήρωες» των ACW – αν και υπάρχουν τα τραγούδια που αποδίδουν στο LP τους, και που δίνουν τις πρώτες βασικές πληροφορίες. Skip James, Otis Taylor, Woody Guthrie, “House of the rising sun”, “The cuckoo”, “Gallows pole”, όπως και κάποια νεότερα ονόματα (Nick Cave, Glenn Danzig)… παρότι δεν αποκλείεται η μεγαλύτερη «αναφορά» των αθηναίων φίλων μας να είναι κάποιος άλλος, ο Harry Smith ας πούμε και οι κλασικές «Ανθολογίες» του – κυρίως για τον τρόπο που μεταφέρεται εκείνο το «μυστικό» πνεύμα των αρχέγονων εγγραφών στο δικό μας τώρα.

Τι σημασία, όμως, έχουν όλα τούτα μπροστά στο άκουσμα τού δίσκου; Πιθανώς… κάποια, αλλά, ίσως, και καμμία. Η μπάντα παίζει με τέτοιο δόσιμο, με τέτοια εσωτερική πίστη στο τραγούδι και τα ιδανικά της λαϊκής Αμερικής (να κολλήσω και το «προοδευτικής» στο «λαϊκής Αμερικής» για να είμαστε ok;), ώστε κάθε δεύτερη κουβέντα να περνάει κατ’ ευθείαν στο περιθώριο. Εδώ, απλώς ακούμε… Δυστυχώς όχι εκείνο που θα ήθελα (επειδή δεν το βρήκα στο YouTube), αλλά κάτι άλλο εξ ίσου σημαντικό και υποδειγματικό…

Θέλω να ξαναγράψω γι’ αυτό τον δίσκο…

Επαφή: https://www.facebook.com/AppalachianCobraWorshipers/