πάλι για τις τιμές των… σπάνιων ελληνικών δίσκων

Την 11/2/2015, πριν ένα χρόνο και πλέον δηλαδή, είχα γράψει στο LiFO.gr ένα άρθρο σχετικό με τους «δέκα ακριβότερους ελληνικούς δίσκους στην εποχή της κρίσης» τονίζοντας μεταξύ άλλων και τα ακόλουθα... ώστε να μπορέσει να καταλάβει και ο κόσμος πέντε σωστά πράγματα δηλαδή... 

«Οι σπάνιοι δίσκοι τοποθετούνται πρώτα στο eBay κι έπειτα στο discogs (τα δύο σημαντικότερα sites αγοράς δίσκων). Και τούτο γιατί στο eBay λειτουργεί η δημοπρασία, ενώ στο discogs οι τιμές είναι συγκεκριμένες. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει πως δεν πωλούνται σπάνιοι δίσκοι στο discogs, όμως όποιος έχει κάτι δυσεύρετο να πουλήσει προσδοκά το «καλύτερο» μέσω της διαδικασίας των bids (που παρέχει το eBay). Τα χρόνια της «κρίσης» (από το 2010 και μετά) δεκάδες ελληνικοί δίσκοι βινυλίου (LP και 45άρια) έχουν ‘πιάσει’  υψηλές τιμές, πράγμα που δείχνει πως η αγορά των συλλεκτών, παρ’ όλη τη σχετική καθίζηση, δεν παύει να χώνει χρήμα όταν βρεθεί μπροστά στο… απρόσμενο.
Τα ‘κλεισίματα’ στο eBay, τα οποία συγκεντρώνει και καταγράφει το popsike.com, ενέχουν, βεβαίως, ένα κίνδυνο. Να είναι πλασματικά. Κάποιοι, δύο ‘λαγοί’ φερ’ ειπείν συνεννοημένοι από πριν, μπορεί να ‘σηκώνουν’ ένα δίσκο, προκείμενου να τσιμπήσει ένας αδαής. (Το ίδιο μπορεί να κάνει κι ένας ‘λαγός’ με δύο USER ID). Έτσι, μπορεί ορισμένες φορές οι τιμές να μην ανταποκρίνονται σ’ εκείνο που πραγματικά ‘είναι’, αλλά σε κάτι λιγότερο ή και πολύ λιγότερο. Η λίστα που ακολουθεί αποτελείται από πολύ σπάνιους δίσκους. Αυτό είναι σίγουρο. Το αν πουλήθηκαν, στην πραγματικότητα, τόσο ή λιγότερο δεν μπορεί κανείς να το ξέρει. Λογικά, οι περισσότεροι έφυγαν στις αναγραφόμενες τιμές. Επίσης, κανείς δεν μπορεί να ξέρει πόσο θα πουληθούν, αν επανεμφανιστούν. Το πιο πιθανό είναι να μην ‘πιάσουν’, ποτέ, τις αρχικές τιμές τους. Προσωπικά, δε νομίζω πως υπάρχει κάποιος, σήμερα, που να είναι διατεθειμένος να βγάλει από την τσέπη του 2700 ευρώ, για να αγοράσει μία original καινούρια κόπια του ‘Greece Goes Modern’ του Μίμη Πλέσσα, ούτε να δώσει 780 ευρώ για το 45άρι των Plastic Dolls. Αλλά μπορεί και να υπάρχει… Πάντα θα μπαίνουν νέοι ‘φραγκάτοι’ στο χώρο (και δεν εννοώ Έλληνες αναγκαστικά), που θα παίζουν άνευ αντιπάλου…
Και μία σημαντική διευκρίνιση. Οι ακριβοί δίσκοι συνήθως είναι σπάνιοι. Υπάρχουν όμως χιλιάδες σπάνιοι δίσκοι, που δεν είναι ακριβοί (αφού δεν τους ψάχνει κανείς). Θέλω να πω πως ο κανόνας ‘της προσφοράς και της ζήτησης’ ισχύει και στην περίπτωση της αγοραπωλησίας δίσκων, όσον αφορά στο ύψος της τιμής. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, τα πράγματα δεν λειτουργούν πάντα έτσι, αφού οι τιμές, συχνά, δεν διαμορφώνονται από το νόμο ‘της προσφοράς και της ζήτησης’, αλλά μόνον από εκείνον της… προσφοράς (κάποιος πουλάει σε υψηλές τιμές, προσδοκώντας να βρεθεί ‘ο ένας’ που θα αγοράσει). Άρα, αν εξαιρέσεις τους πραγματικά σπάνιους δίσκους που τους ψάχνουν πολλοί και είναι ακριβοί, για τις υψηλές τιμές των υπολοίπων δεν φταίνε αυτοί που τους πουλάνε, αλλά εκείνοι που τους αγοράζουν».

Χθες δημοσιεύτηκε στο ethnos.gr ένα κείμενο υπό τον τίτλο «ΜΑΧΗ ΣΥΛΛΕΚΤΩΝ ΣΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ “ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ”/ Ράλι τιμών για τα σπάνια ελληνικά βινύλια», το οποίο υπογράφεται από κάποια Αναστασία Κούκα. Δεν θα πω πως η Κούκα πήρε την ιδέα από ’μένα (αυτό είναι το λιγότερο ή το καθόλου), εκείνο που θα πω είναι πως το κείμενό της δεν μπαίνει στην ουσία του θέματος, μένοντας εντελώς στον αφρό.

Διαβάζουμε λοιπόν για τους «φανατικούς λάτρεις του βινυλίου», για τα «10 αυθεντικά αντίτυπα» του “Greece Goes Modern” που κυκλοφορούν «σε όλο τον κόσμο», για Τα 4 Επίπεδα της Ύπαρξης… «τα οποία σήμερα ψάχνουν απεγνωσμένα πολλοί συλλέκτες σε ολόκληρο τον κόσμο», για τα «Δυο Μικρά Γαλάζια Άλογα» του Ρωμανού η τιμή του οποίου «ανέρχεται σήμερα στα 1.000 περίπου ευρώ» κ.ο.κ., ενώ διαβάζουμε και τον Κώστα Ματσούκα (γνωστός δισκοπώλης του Μοναστηρακίου) να λέει πως… «οι εξαιρετικά υψηλές τιμές του Διαδικτύου δεν υπάρχουν σε μας, εμείς έχουμε μια πτώση της τάξεως του 60% με 70%»!!

Δεν μας τα λέει καλά ο Ματσούκας… Τον βλέπω να πουλάει στο discogs το «Συμπόσιο» του Γιάννη Σπανού 1000 ευρώ, το 45άρι της Μαρίνας «Ένα καλοκαίρι μόνο/ Μην κοιτάς ποτέ χαμηλά» 300 ευρώ, το “Dans Le Grenier” του Ρωμανού 155 ευρώ, το «Εκείνη τη Νύχτα» του Πλέσσα 45 ευρώ (πέρυσι το αγόρασα από κεντρικό δισκάδικο με 15 ευρώ) και μιλάει για πτώσεις της τάξεως του 70%; Δηλαδή χωρίς την… πτώση πόσο θα πουλιόταν το «Συμπόσιο» σήμερα, 3500 ευρώ;

Οι τιμές αυτές είναι εξωπραγματικές και κανένας σώφρων πελάτης δεν πρόκειται ποτέ ν’ αγοράσει τα συγκεκριμένα άλμπουμ και δισκάκια με αυτά τα ποσά. Απορώ, δε, πώς ένας επαγγελματίας μπορεί να προτείνει τόσο ιλιγγιώδεις τιμές τέτοιες εποχές – ένα γεγονός που (για μένα) δείχνει πως δεν ενδιαφέρεται να πουλήσει, σε πρώτη φάση. Αφήνω τη δεύτερη...

Η συντάκτρια του Έθνους, που είναι άσχετη μ’ αυτά τα θέματα καθώς χάφτει ό,τι ακούει, μπάζει στην κουβέντα (ας το πούμε έτσι) και τον Γιάννη Αλεξίου, ο οποίος πλασάρεται ως «ειδικός» επί του βινυλίου τον τελευταίο καιρό. Στην πράξη, όμως, ο τύπος αυτός είναι εντελώς ανούσιος, καθότι μιλάει για «εθιστικό βινύλιο», για «άτομα που ζουν σε 20 τ.μ., γιατί τα υπόλοιπα 60 τ.μ. του σπιτιού τους τα καταλαμβάνουν οι δίσκοι τους» (δεν το καταλαβαίνω αυτό... τους θαυμάζει κάτι τέτοιους ή τους λοιδορεί;), λέγοντας το αμίμητο πως... «όταν έγινε ο μεγάλος σεισμός στην Αθήνα, το 1999, υπήρχαν άτομα που, σύμφωνα με μαρτυρίες, επέμεναν να μπουν μέσα σε μισογκρεμισμένα δισκάδικα για να πάρουν τα βινύλια που είχαν διαλέξει λίγο πριν». Ε ρε τι καθόμαστε κι ακούμε!

Τι θέλει να παραστήσει ο Αλεξίου μ’ αυτά που λέει δεν καταλαβαίνω. Ή μάλλον καταλαβαίνω, αλλά τέλος πάντων…

Πηγή: ethnos.gr

Πάντως η υπόθεση βγάζει (και) γέλιο. Στο κείμενο υπάρχει φωτογραφία του Αλεξίου με λεζάντα… «Ο ‘φανατικός βινυλάς’ Γιάννης Αλεξίου κρατά στα χέρια του το άλμπουμ ‘Τα 4 επίπεδα της ύπαρξης’, του ομώνυμου συγκροτήματος».

Καλά ρε Αλεξίου, τι «φανατικός βινυλάς» είσαι όταν… καταδέχεσαι να φωτογραφηθείς με τις επανεκδόσεις; Δεν βρέθηκε κανένας… σεισμόπληκτος να σου δώσει το original για να ποζάρεις;