MATT WILSON’S ΒIG HAPPY FAMILY για το τέλος μιας αγάπης

Ο ντράμερ Matt Wilson αποτελεί εδώ και καιρό μέλος της οικογένειας της Palmetto Records, που οδηγεί ο παραγωγός και κιθαρίστας Matt Balitsaris. Πριν κάποιο καιρό (15/12/2013) είχαμε γράψει για ένα προηγούμενο άλμπουμ τού Wilson, το “Gathering Call”, τη συνεργασία του με τον John Medeski, ενώ τώρα θα επικεντρωθούμε στην πιο καινούρια δουλειά του, που έχει τίτλο “Beginning of a Memory” (2016) και που είναι αφιερωμένη στην προσφάτως εκλιπούσα σύζυγό του (και βιολίστρια) Felicia Wilson.

Ο Matt Wilson δεν είναι κάποια τυχαία περίπτωση. Γεννημένος το 1964 στο Knoxville του Illinois, απασχολεί τη σκηνή από τα χρόνια του ’80 όντας μέλος σε μπάντες που οδηγούσαν οι Joe Lovano, John Scofield, Charlie Haden, Lee Konitz κ.ά., συνεργαζόμενος στην διαδρομή με τους Herbie Hancock, Elvis Costello, John Zorn, Bill Frisell, Marshall Allen και πάει λέγοντας. Με προσωπική καριέρα που αριθμεί περισσότερα από δέκα άλμπουμ, ο Wilson είναι ένας θεράπων του groove, όταν εμφανίζεται με μικρά σχήματα, όπως κι ενός ιδιότυπου swing, όταν παίζει με πιο μεγάλα – φερ’ ειπείν εδώ, στο “Beginning of a Memory”, όταν εμφανίζεται με την 13μελή Matt Wilson’s Big Happy Family. 

Οι fans της σύγχρονης αμερικανικής jazz θα τσεκάρουν πολλά γνωστά «ονόματα» μεταξύ των μελών της ορχήστρας του. Ας πούμε τον τρομπετίστα Terell Stafford, τον πιανίστα, οργανίστα & ακορντεονίστα Gary Versace, τον μπασίστα Chris Lightcap κ.ά. Πάνω απ’ όλα όμως θα απολαύσουν τις μουσικές του Wilson (τα 14 από τα 17 tracks είναι δικές του συνθέσεις), που κινούνται μεταξύ δύο… αντιδιαμετρικών σημείων. Είναι χαρούμενες και λυπημένες. Καθότι, από την μια μεριά υπάρχει το αίσθημα της απώλειας, αλλά από την άλλη υπάρχει και η γιορτή. Οι φίλοι μουσικοί, που συγκεντρώθηκαν για να τιμήσουν ένα πρόσωπο, αλλά συγχρόνως και για να παρουσιάσουν μια σειρά συνθέσεων, που να υπεραμύνονται της πίστης για καλόν αγώνα και δημιουργία.

Έτσι λοιπόν στο “Beginning of a Memory” υπάρχουν κομμάτια που σχετίζονται άμεσα με την Felicia Wilson, όπως είναι το “How ya goin?” (με το πολύ ωραίο σόλο πιάνο του Versace), το φερώνυμο track ή το “Flowers of Felicia”, ένα χαμηλών τόνων μινόρε κυρίως, που ταιριάζει με το… ένα κλίμα… Γιατί το… άλλο κλίμα είναι διαφορετικό. Είναι το κλίμα της πίστης, της χαράς και της γιορτής που αφήνουν πίσω τους συνθέσεις όπως οι “Lester”, “Searchlight”, “Request Potato”, “Andrew’s ditty” και “Schoolboy thug” (έξοχο!) και που δείχνουν πως ο Matt Wilson δεν είναι απλώς ένας πολύ ενδιαφέρων συνθέτης, αλλά κι ένας εμπνευσμένος ενορχηστρωτής, που μπορεί να παίρνει από τους μουσικούς του το καλύτερο.

Εξαιρετικό άλμπουμ μεσαίας jazz μπάντας με πολλές απογειωτικές στιγμές, μα και με άλλες για περίσκεψη.

Επαφή: www.mattwilsonjazz.com