NEW ZERO GOD γοτθικές ιστορίες

Όπως σημειώναμε και στο παρελθόν… «παλαιοί γνώριμοι οι New Zero God –και όχι μόνον επειδή ο Μιχάλης Πούγουνας έχει το προσωπικό του κεφάλαιο στην ιστορία του εγχώριου rock ελέω Flowers of Romance, Nexus κ.λπ.–, αφού και αυτοί (οι New Zero God) έχουν την δική τους, πλέον, πορεία στα πράγματα, καθώς υφίστανται από το 2006, έχοντας ηχογραφήσει άλμπουμ και άλλα περίεργα EP/CD, 45άρια, ψηφιακά long play κ.λπ.)».
Εσχάτως οι New Zero God έγραψαν ένα ακόμη άλμπουμ, το “Short Tales & Tall Shadows” [Ανεξάρτητη Παραγωγή, 2016], εμμένοντας στο δικό τους gothic, το οποίο διανθίζουν με λογοτεχνικές και άλλες τινές αναφορές. Αν και με αλλαγμένη line-up, εν σχέσει μ’ εκείνη του “MMXIII” (2013) –στο γκρουπ σήμερα παίζουν οι Μιχάλης Πούγουνας φωνή, πλήκτρα, Χάρης Σταύρακας μπάσο, Άκης Νικολαΐδης κιθάρες, Μπάμπης Ευθυμίου ντραμς, προγραμματισμός– οι New Zero God έχουν πάντα τον τρόπο να δημιουργούν με τα τραγούδια τους τις δικές τους μακάβριες (ή λιγότερο μακάβριες) ατμόσφαιρες, δίνοντας στίγμα.

Το CD ανοίγει με το “King Pest the First”, που είναι επηρεασμένο από τον «Βασιλιά Πανούκλα» του Edgar Allan Poe. Το κομμάτι ηχητικώς έρχεται από παλαιά (εννοείται), αλλά σε κρατάει. Όπως σε κρατάει για άλλους λόγους το “Deadly dollhouse”, που είναι πιο… κινηματογραφικό, με ωραία γραμμή αφήγησης. Το “Garden of mazes” είναι το πρώτο πολύ δυνατό κομμάτι τού “Short Tales & Tall Shadows” φέρνοντας μου στο νου την τραγουδοποιία του Paul Roland. Ο Πούγουνας είναι εκφραστικός και «βαθύς» τραγουδιστής, που ξέρει να αποδίδει όπως πρέπει τις… ανατριχιαστικές ιστορίες του. Υποχθόνιο το “Cloud of dreams”, διακρίνεται για το συνετό αλλά ουσιαστικό κιθαριστικό παίξιμο, με το γενικότερο gothic να μεταναστεύει προς τις… πολυχρωματικές χώρες. Το “Shut up” έχει σκληρά rock στοιχεία και ρυθμική αγωγή κάπως «μεταλλική». Ωραίο κομμάτι, με τις κιθάρες να κρατούν όλες τις δυνατές ισορροπίες. Όμως και το “Down the rabbit hole” παίζει στην ίδια στιχουργικώς κατηγορία – αν και με ακόμη περισσότερα σκοτεινά-ρομαντικά στοιχεία στο προσκήνιο. Ο Πούγουνας, εδώ, ερμηνευτικώς, βρίσκεται στα καλύτερά του. Το “My reaper” θα μπορούσε να είναι από τα τραγούδια που θ’ ακούγονταν περισσότερο σ’ έναν… άλλο κόσμο, και είναι, και αυτό, από τα πολύ πρώτα τού CD. Εξαιρετικό. Οδεύοντας σιγά-σιγά προς το τέλος μάς περιμένουν οι… «Μπάσταρδοι». Το τραγούδι θα το αποκαλούσαμε «ερωτικό», «αγάπης», αν και ο τίτλος του δεν υποδηλοί κάτι τέτοιο. Το “She’s electrified” είναι το τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ, που θα ολοκληρωθεί με το ορχηστρικό κατά βάση “Ouroboros”, που σαν τέτοιο (σαν ορχηστρικό εννοώ) είναι ακόμη πιο υποβολιμαίο και απόμακρο.

Οι New Zero God έγραψαν ένα πολύ ενδιαφέρον άλμπουμ, που έρχεται να προστεθεί στα όσα προηγούμενα όχι σαν… «κάτι ακόμη», αλλά σαν «διαφορά».

Επαφή: www.newzerogod.com