Η ψυχεδέλεια στην υπηρεσία της ελληνικής μαύρης αντίδρασης. Όταν οι Εγγλέζοι Spectrum έπαιξαν για τον Κοκό, το καλοκαίρι του ’67…

Δεν ξέρω πόσοι από ’σας γνωρίζουν το αγγλικό ποπ-ψυχεδελικό συγκρότημα Spectrum από το δεύτερο μισό του ’60. Εγώ τους έμαθα (εννοώ τους άκουσα) πιο καλά το 2006, όταν επανεκδόθηκε το LP τους “The Light is Dark Enough” του 1970 από κάποια Subway Records, παρά το γεγονός πως είχα ακούσει ήδη από τα nineties το 45άρι τους “Samantha’s mind[sic]/ Saturday’s child” που είχε κυκλοφορήσει και στην Ελλάδα από την RCA Victor [47g 1328] το 1967. (Αργότερα κυκλοφόρησε τουλάχιστον ένα ακόμη ελληνικής κοπής δισκάκι τους, το “Free / London Bridge is coming down”).

Η ελληνική έκδοση του "Samantha's mine" από τα μέσα του 1967

Οι Spectrum δεν ήταν κανένα ασήμαντο συγκροτηματάκι. Αν και όταν φτιάχτηκαν ο Τύπος τούς παρουσίασε σαν το αγγλικό υποκατάστατο των Monkees (τους οποίους Monkees πάλι κάποιοι τούς παρουσίαζαν σαν τους «αμερικανούς Beatles») στην πραγματικότητα ήταν πολύ καλοί παίκτες αφήνοντας μερικά εξαιρετικά τραγούδια. Μέλη των Spectrum ήταν οι Tony Atkins κιθάρα, Colin Forsey φωνή, Bill Chambers όργανο, Tony Judd μπάσο και Keith Forsey ντραμς, ενώ, όπως διαβάζουμε και στο discogs, σημείωσαν μεγαλύτερη επιτυχία στην ηπειρωτική Ευρώπη (Δυτική Γερμανία, Ισπανία κ.ά.)., παρά στην πατρίδα τους τη Βρετανία.

Το πρώτο 45άρι τους από το 1967 περιείχε το “Samantha’s mine”, και όχι “Samantha’s mind” όπως διαβάζουμε στο ελληνικό single (γι’ αυτό τοποθέτησα και το [sic] πιο πάνω), το οποίο ήταν ένα πολύ καλό τραγούδι, στο pop-psych στυλ, με μπητλικές αρμονίες και κοντά στο ύφος των ψυχεδελικών Bee Gees και των πρώιμων Status Quo. Οι Spectrum έδωσαν κι άλλα ωραία τραγούδια στο κλίμα της εποχής, όπως το “Portobello road” (1967) με την ωραία χρήση του οργάνου, διασκεύασαν και έκαναν επιτυχία στη Δ. Γερμανία το “Ob-la-di ob-la-da” των Beatles το 1968, πριν χαθούν από τα πράγματα εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’70.

Κυκλοφόρησαν και άλμπουμ οι Spectrum πρώτα στην Ισπανία και τις ισπανόφωνες χώρες και μετά στην πατρίδα τους τη Βρετανία. Ήταν το LP “The Light is Dark Enough” [UK.RCA International, 1970], που ήταν συλλογή και περιείχε τραγούδια τους από το 1967 έως και το 1970 (είναι το LP που επανεκδόθηκε το 2006). Μερικά απ’ αυτά, όπως το instrumental “Walrus & the horse”, ήταν επίσης εξαιρετικά πηγαίνοντας σε πιο progressive rock κατευθύνσεις.

Κι εδώ τώρα έρχεται το ωραίο της ιστορίας!

Πηγή: Μοντέρνοι Ρυθμοί, τεύχος 85 της 19/7/1967. Προσέξτε το κεφαλαίο ταυ στο "Του"... Ο "Του" θα γούσταρε πολύ, ως φαίνεται, το "Samantha's mine" των Spectrum...

Οι Spectrum είχαν έρθει στην Ελλάδα στο τέλος Ιουλίου 1967 (το πρώτο καλοκαίρι της δικτατορίας δηλαδή) για να παίξουν για τον τότε βασιλιά Κωνσταντίνο! – τούτο αναφέρεται στο τεύχος 85 των Μοντέρνων Ρυθμών της 19/7/1967. (Είναι γιατί… απαγορεύτηκαν οι παραστάσεις ξένων συγκροτημάτων στην Ελλάδα μετά τους Rolling Stones, από τη χούντα, όπως διαδίδουν οι ανόητοι). Φαντάζομαι, δε, πως δεν θα έπαιξαν στα... Βασιλικά Ανάκτορα, στο Τατόι, αλλά σε κάποιo κλαμπάκι ή στη σάλα κάποιου ξενοδοχείου με κοινό, πέραν του Κοκού, τον «σωστό» κόσμο της εποχής… Ξέρετε τώρα, τους αριστερούς κρατούμενους της ασφάλειας, τους εκτοπισμένους από το καθεστώς και τους βασανισθέντες της Μπουμπουλίνας...

Η ψυχεδέλεια στην... υπηρεσία τής αυτού μεγαλειότητος. Το rock στην Ελλάδα του ’67, για ακόμη μια φορά, ως όργανο και μοχλός τής πιο μαύρης αντίδρασης. 

Εδώ η συνέχεια…

http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/06/spectrum-67.html