NOAH PREMINGER ένα jazz άλμπουμ πολύ blues

Πότε γράψαμε τελευταία φορά για τον αμερικανό σαξοφωνίστα Noah Preminger; Την 5/11/2015 με αφορμή, τότε, το ανεξάρτητο άλμπουμ του “Pivot: Live at the 55 Bar”. Σ’ εκείνο το άλμπουμ, που ήταν ηχογραφημένο στο ιστορικό 55 Bar του Greenwich Village, ο Preminger έπραξε κάτι ξεχωριστό. Τύπωσε στην ψηφιακή φόρμα μόλις δύο ημίωρα(!) tracks, που δεν ήταν όποια κι όποια. Ήταν δύο blues του Bukka White, τα πασίγνωστα “Parchman farm blues” και “Fixin to die blues”… Φαίνεται λοιπόν πως το blues, στην πιο καθαρή μορφή του, εξακολουθεί ν’ απασχολεί τον Preminger, ο οποίος και στο επόμενο CD του, το παρόν “Dark was the Night, Cold was the Ground”, που είναι κι αυτό ανεξάρτητο (ο τίτλος προέρχεται από το κλασικό φερώνυμο τραγούδι του Blind Willie Johnson) έρχεται να δώσει τις δικές του εκδοχές σε… το ίδιο κλασικά blues των Skip James (“Hard times killin’ follor blues”), Charley Patton (“Spoonful blues”), Blind Lemon Jefferson (“Black snake moan”), Robert Johnson (“Love in vain”), ξανά Bukka White (“I am the heavenly way”) κ.ά., μα ακόμη και στο “Future blues” των Canned Heat. Το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να έχει το αναμενόμενο ενδιαφέρον.

Κατ’ αρχάς εκείνο που πρέπει να σημειώσουμε είναι πως οι διπλές ή και τριπλές διάρκειες των κομματιών τα μετατρέπουν αυτομάτως σε κάτι άλλο. Για blues βεβαίως πάντα συζητάμε, αλλά για blues όπως θα τα διασκεύαζαν ροκάδες… που ξαφνικά θα αποφάσιζαν να παίξουν jazz. Έτσι λοιπόν τα soli πάνω στις μελωδίες δεν γίνονται με τις κιθάρες και το πιάνο ή το όργανο, αλλά με τα σαξόφωνα (Preminger) και τις τρομπέτες (Jason Palmer), καθώς σταθερά το σχήμα συμπληρώνεται από το μπάσο (Kim Cass) και τα ντραμς (Ian Froman).

Κάπου διάβασα πως το πρότυπο του Preminger, στη συγκεκριμένη εγγραφή, θα μπορούσε να ήταν ο John Coltrane ή ο Ornette Coleman – όσον αφορά στον τρόπο και την ουσία του «πνευστού» αυτοσχεδιασμού. Δεν θα συμφωνήσω. Οι αυτοσχεδιασμοί των Preminger και Palmer δεν είναι τόσο αποδομητικοί, ούτε τόσο σύνθετοι. Αμφότεροι παίζουν πάντα πάνω ή έστω πάρα πολύ «κοντά» στις αρχικές μελωδίες, αποφεύγοντας τις πιο… μακριές διαδρομές – κάτι που δίνει στις διασκευές τους μια πολύ «φιλική» διάσταση.

Το “Dark was the Night, Cold was the Ground” είναι ένα άλμπουμ αληθινά «μπλουζοφιλικό», με πολύ μετρημένα παιξίματα και κυρίως με μια πρωτογενή θα την έλεγα διάθεση να αναδειχθούν οι βαθιές και κάπως «καλυμμένες» μελωδίες των παλαιών (ή και των πιο σύγχρονων) κομματιών.

Επειδή το blues είναι τραγούδι, είναι μουσική και στίχος δηλαδή, ορισμένες φορές ο μελωδικός διάκοσμός του είναι «κρυμμένος» πίσω από τα λόγια (των παλαιών εγγραφών των 78 στροφών), ή από τα λόγια και τα ουρανομήκη ηλεκτρικά soli (της εποχής του βινυλίου). Οι τέσσερις τού γκρουπ τού Noah Preminger επέχουν, επί του προκειμένου, έναν ρόλο… λεπτού καθαριστή. Με τα… φτυαράκια τους και τα πινελάκια τους επεμβαίνουν με επιστημονική προσοχή επί της ανασκαφής, επιμένοντας στην προστασία και της παραμικρής αρχικής λεπτομέρειας. Κι αυτό, επί του προκειμένου, έχει τη σημασία του.

Επαφή: www.noahpreminger.com