ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΝΤΑΛΟΥΚΑΣ ασχολείται με τη δισκογραφία του παλαιού ελληνικού ροκ και γελάει ο κόσμος – φτύστε τον… μην τον ματιάσετε

Έχει πέσει η επισκεψιμότητα στο blog ΨΕΥΔΟΪΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ κι είπε ο διαχειριστής του να… κόψει λίγα εισιτήρια παραπάνω επιτιθέμενος στο δισκορυχείον. Εντάξει, δεν είναι μόνον αυτό, είναι και η γνωστή έχθρα τού διαχειριστή προς εμένα, που παρεπιδημεί στο δίκτυο τα τελευταία χρόνια και που έχει μετατραπεί σε σίριαλ. Προσωπικώς δεν ενδιαφέρομαι ν’ απαντήσω στον ψευτοϊστορικό –ασχέτως αν τον παίρνει κι αυτόν η μπάλα–, πιο πολύ με νοιάζει να καταθέσω ορισμένα στοιχεία (όπως κάνω πάντα), να αποκαταστήσω αλήθειες και να αποδώσω τα του καίσαρος τω καίσαρι. Θα κρίνετε κι εσείς, αν θα τα καταφέρω…

Ο παπατζής θέλησε να εκφράσει «κριτική» άποψη λέει –τέτοιο είναι το θράσος του!– για την ανάρτησή μου «ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΕΣ ‘ο ελληνικός στίχος κατακτά την ξένη ελαφρά μουσική’» της 7/5/2016, όταν αναδημοσίευσα μέρος κειμένου του Ανδρέα Καλομάρη από το εν λόγω περιοδικό των late sixties (τις Καλλιτεχνικές Επικαιρότητες/ Μοντέρνοι Ρυθμοί και Τραγούδια, τεύχος 3/103, της 10ης Απριλίου 1968), που αναφερόταν στους πρωτεργάτες του ελληνικού στίχου στο μοντέρνο τραγούδι, στον Gino, τον Σταύρο Ζώρα και τους Olympians (με σειρά εμφανίσεως).
Ο Μανωλάκης, όντας πανάσχετος με την ιστορία του ελληνικού ροκ, αποκαλεί τον Gino «γιδοβοσκόπουλο» και «φουκαρά» (σαχλαμάρες δηλαδή, που δεν έχουν ουδεμία σχέση με το θέμα μας), αρνούμενος να παραδεχτεί πως το «Snap-snap-snap (Σναπ-σναπ-σναπ)/ Cleopatra in bluejeens (Κλεοπάτρα με μπλουτζίνς)» [Polydor NHH 54 897] από τον Ιούνιο του 1964 είναι το πρώτο δισκάκι στην ιστορία του ελληνικού ροκ με ελληνικό στίχο! Μάλιστα, ο μπαρουφολόγος μας λέει και το εξής αμίμητο: «Ναι, αλλά, το 1964, είχαμε και άλλες παραγωγές, και όχι γιδίσιες: Τους Forminx με το Jeronimo Yanka, τους Playboys με το Deep in the Heart of Athens κ.α. Γιατί λοιπόν, αυτή η προτίμηση στον γιδοβοσκόπουλο; Τι συνέβη; Είναι απλό: Ο Τρούσας, έχει βαθιά μεσάνυχτα από τις χρονιές που κυκλοφόρησαν οι δίσκοι. Δεν ξέρει, ούτε πότε άρχισαν να βγάζουν δίσκους, τα βασικά συγκροτήματα, για τέτοια ασχετοσύνη μιλάμε».
Ο άνθρωπος αυτός είναι εν τέλει τόσο πολύ στουρνάρι, ώστε το μόνο που μένει να κάνει είναι ένα κρύο ντους, με άρωμα γιδοφούσκι, μπας και συνέλθει.

Ρε παπατζή το «Cleopatra in bluejeens (Κλεοπάτρα με μπλουτζίνς)» κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1964, το διανοείσαι; Τι Forminx και “Jeronimo yanka” μας τσαμπουνάς; Ξέρεις πότε κυκλοφόρησε το “Jeronimo”; Να σου πω, γιατί είσαι και άσχετος. Τον Γενάρη του ’65. Τι σχέση έχει με τον Ιούνη του ’64; Είσαι δε τόσο στον κόσμο σου, με αποτέλεσμα να νομίζεις πως το πρώτο 45άρι των Forminx ήταν το “Jeronimo”, ενώ είχε προηγηθεί το “Elephant twist/ Ah! say, yeah” [Decca 45-PL 8042]. Το δε “I’ll shake the earth/ Deep in the heart of Athens” [Parlophone GDSP 3023] των Play Boys/ Daky (δηλ. Δάκης) and The Play Boys κυκλοφόρησε Μάρτη προς Απρίλη του 1965. Το καταλαβαίνεις αυτό ή όχι; Μάρτη προς Απρίλη του ’65. Όταν γράφεις… «Ο Τρούσας, έχει βαθιά μεσάνυχτα από τις χρονιές που κυκλοφόρησαν οι δίσκοι. Δεν ξέρει, ούτε πότε άρχισαν να βγάζουν δίσκους, τα βασικά συγκροτήματα, για τέτοια ασχετοσύνη μιλάμε»… να το ξέρεις... ΓΕΛΟΙΠΟΙΕΙΣΑΙ.
ΦΤΑΝΕΙ ΔΕ ΝΑ ΚΑΤΑΝΤΑΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΘΗΣ(!), ΕΠΕΙΔΗ Η ΒΛΑΚΕΙΑ ΣΟΥ ΕΧΕΙ ΣΠΑΣΕΙ ΠΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΝΤΕΡ!!

Δεν χρειάζεται λοιπόν να ξαναπώ πως το «Cleopatra in bluejeens (Κλεοπάτρα με μπλουτζίνς)» του Gino και των Γαλαξιών είναι το ΠΡΩΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΡΟΚ, με ελληνικό στίχο, στις 45 στροφές (αυτό σημείωσα και στο προηγούμενο άρθρο – δεν μίλησα δηλαδή για LP). Δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο πριν από τούτο. Και αυτό είναι το ένα, γιατί το άλλο είναι κάτι ακόμη πιο σημαντικό. Το τραγούδι είναι μια φοβερή ροκιά, ένα ξέφρενο shake (ακούστε μόνο το παίξιμο της κιθάρας του Νίκου Αθανασόπουλου, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τον Hank Marvin), διαθέτοντας έξοχα backing vocals ωραίας crazyness και βεβαίως «ουρλιαχτά», που θα τα ζήλευαν ακόμη και τα συγκροτήματα του Texas-punk. Το «Cleopatra in bluejeens (Κλεοπάτρα με μπλουτζίνς)» είναι σκέτο διαμάντι. Αν μάλιστα αναλογιστεί κανείς το πού και πότε κυκλοφόρησε (στην Ελλάδα, τον Ιούνιο του ’64) τότε δεν μπορεί παρά να μένει με το στόμα ανοιχτό... αφού μόνον ένας βλάκας, που έχει περάσει μαξιλάρι στ’ αυτιά του, θα μπορούσε να το έχει κλειστό.

Ο παπατζής ψευτοϊστορικός του ελληνικού ροκ στην εντελώς αναίτια προσπάθειά του να μειώσει το συγκεκριμένο τραγούδι και τον Gino βρίσκει ένα άλλο κομμάτι του, το “Signorina Sympatica” (που δεν είναι και για πέταμα), γράφοντας… «πάρτε μια ιδέα και μόνοι σας, ακούγοντας ένα από τα ‘αριστουργήματά’ του...».
Αυτή όμως η τακτική είναι η ίδια με το να κάνει κάποιος λόγο π.χ. για το «Τούμπου-τούμπου-ζα» με τον Σιδηρόπουλο απαξιώνοντάς τον επειδή τραγουδούσε «Α καπού κουλουκουπού κουλουκουπού κουλουκουπά…», ή για το «Στα γενέθλιά μου» με τον Πουλικάκο επειδή τον ακούμε να λέει «θα μου πάρεις είπες, την παραμονή, δύο φιλντισένιες πίπες, θα μου πάρεις είπες». Έχουν καμμιά σχέση αυτά τα τραγούδια με το rock; Όχι φυσικά. Απεναντίας, είναι… κατάντια για ροκάδες. (Έτσι όπως αντιμετωπίζει τους ροκάδες ο χοντροκέφαλος δηλαδή, γιατί εμένα δεν μ’ ενοχλούν, τ’ ακούω – όχι ως rock βεβαίως).

Εγώ, λοιπόν, επειδή δεν απορρίπτω τον Gino σαν καλλιτέχνη (ίσα-ίσα!), θα έλεγα του παπατζή να ψάξει να βρει και ν’ ακούσει τα τραγούδια του (τα τραγούδια τού Gino εννοώ) με τους Eden Rocs και πιο συγκεκριμένα τα “My body to the ground”, “In my dream”, “Waterfall”, “She” και “Freedom”. Τα κομμάτια αυτά είναι ΦΟΒΕΡΑ hard progressive (στο στυλ των Elias Hulk, Stone the Crows και τα ρέστα) και όποιος δεν τα ξέρει ας περιμένει μέχρι να τ’ ανεβάσει κάποιος στο YouTube για να τ’ ακούσει. (Μιλάμε για το έξοχο άλμπουμ, με τον χαζό όμως τίτλο, “Reggae and Hard Rock”, που είχε κυκλοφορήσει από την Venus-Τζίνα το 1979, έχοντας υλικό από τα early seventies). Μπροστά δε σ’ αυτά τα κομμάτια τού Gino κάτι… «Η» και «Αντεργκράουντ με στρας» δεν κάνουν ούτε για προσάναμμα.

Το ελληνικό ροκ στις... δεξιές επάλξεις του, ήτοι στην υπηρεσία τής αντίδρασης. Οι Γαλαξίες παίζουν σε εκδήλωση που τιμά το... Έθνος και τους Βασιλιάδες. Η φωτογραφία προέρχεται από το βιβλίο του Νίκου Σάρρου «Τα ελληνικά μουσικά συγκροτήματα των sixties / Ένα φωτογραφικό λεύκωμα» [Εκδόσεις Μισκής, 2015].

Ο Μανωλάκης είναι εκτός τόπου και χρόνου, διότι αποκαλεί «λαμόγιο» τον και-στιχουργό (και πεθαμένο εδώ και δεκαετίες) Αθανάσιο Τσόγκα, που συνεργαζόταν με τον Gino [πάντως στο «Cleopatra in bluejeens (Κλεοπάτρα με μπλουτζίνς)» δεν είχε γράψει ο Τσόγκας στίχους]. «Λαμόγιο» σημαίνει απατεώνας – αν δεν ξέρει τη σημασία τής λέξης ο παπατζής μας. Υπήρξε απατεώνας ο μακαρίτης ο Τσόγκας; Υπάρχουν τίποτα στοιχεία και δεν τα γνωρίζουμε; Για να μας τα δώσει ο μαρκουτσοφόρος ερευνητής μας… Το ότι ο Τσόγκας ήταν αντικομμουνιστής (με έντυπη δράση στον Εμφύλιο και μετά απ’ αυτόν), καθώς αντιμετώπιζε την ποπ και το ροκ ως ένα μέσο προκειμένου η ελληνική νεολαία του ’60 να προσκολληθεί σ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής (χίππιδες και ντιρλαντάδες να πούμε) –κάτι που υπαγορευόταν από τους, κατά Σκαρίμπαν, «τσικλομασάδες»–, ώστε να μην είναι προτεραιότητά της οι διεκδικητικοί κοινωνικοί αγώνες της εποχής, αυτό δεν σημαίνει πως ήταν και «λαμόγιο».

Το μόνο σίγουρο είναι ένα. Τα έχει κουλουβάχατα στο κεφάλι του ο παπατζής. Ούτε μεθυσμένος δεν θα έλεγε, σε τόσο λίγες λέξεις, τόσο πολλές μπούρδες.