Πέμπτη 12 Μαΐου 2016

ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΝΤΑΛΟΥΚΑΣ ασχολείται με τη δισκογραφία του παλαιού ελληνικού ροκ και γελάει ο κόσμος – φτύστε τον… μην τον ματιάσετε

Έχει πέσει η επισκεψιμότητα στο blog ΨΕΥΔΟΪΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ κι είπε ο διαχειριστής του να… κόψει λίγα εισιτήρια παραπάνω επιτιθέμενος στο δισκορυχείον. Εντάξει, δεν είναι μόνον αυτό, είναι και η γνωστή έχθρα τού διαχειριστή προς εμένα, που παρεπιδημεί στο δίκτυο τα τελευταία χρόνια και που έχει μετατραπεί σε σίριαλ. Προσωπικώς δεν ενδιαφέρομαι ν’ απαντήσω στον ψευτοϊστορικό –ασχέτως αν τον παίρνει κι αυτόν η μπάλα–, πιο πολύ με νοιάζει να καταθέσω ορισμένα στοιχεία (όπως κάνω πάντα), να αποκαταστήσω αλήθειες και να αποδώσω τα του καίσαρος τω καίσαρι. Θα κρίνετε κι εσείς, αν θα τα καταφέρω…

Ο παπατζής θέλησε να εκφράσει «κριτική» άποψη λέει –τέτοιο είναι το θράσος του!– για την ανάρτησή μου «ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΕΣ ‘ο ελληνικός στίχος κατακτά την ξένη ελαφρά μουσική’» της 7/5/2016, όταν αναδημοσίευσα μέρος κειμένου του Ανδρέα Καλομάρη από το εν λόγω περιοδικό των late sixties (τις Καλλιτεχνικές Επικαιρότητες/ Μοντέρνοι Ρυθμοί και Τραγούδια, τεύχος 3/103, της 10ης Απριλίου 1968), που αναφερόταν στους πρωτεργάτες του ελληνικού στίχου στο μοντέρνο τραγούδι, στον Gino, τον Σταύρο Ζώρα και τους Olympians (με σειρά εμφανίσεως).
Ο Μανωλάκης, όντας πανάσχετος με την ιστορία του ελληνικού ροκ, αποκαλεί τον Gino «γιδοβοσκόπουλο» και «φουκαρά» (σαχλαμάρες δηλαδή, που δεν έχουν ουδεμία σχέση με το θέμα μας), αρνούμενος να παραδεχτεί πως το «Snap-snap-snap (Σναπ-σναπ-σναπ)/ Cleopatra in bluejeens (Κλεοπάτρα με μπλουτζίνς)» [Polydor NHH 54 897] από τον Ιούνιο του 1964 είναι το πρώτο δισκάκι στην ιστορία του ελληνικού ροκ (και με ελληνικό στίχο!). Μάλιστα, ο μπαρουφολόγος μας λέει και το εξής αμίμητο: «Ναι, αλλά, το 1964, είχαμε και άλλες παραγωγές, και όχι γιδίσιες: Τους Forminx με το Jeronimo Yanka, τους Playboys με το Deep in the Heart of Athens κ.α. Γιατί λοιπόν, αυτή η προτίμηση στον γιδοβοσκόπουλο; Τι συνέβη; Είναι απλό: Ο Τρούσας, έχει βαθιά μεσάνυχτα από τις χρονιές που κυκλοφόρησαν οι δίσκοι. Δεν ξέρει, ούτε πότε άρχισαν να βγάζουν δίσκους, τα βασικά συγκροτήματα, για τέτοια ασχετοσύνη μιλάμε».
Ο άνθρωπος αυτός είναι εν τέλει τόσο πολύ στουρνάρι, ώστε το μόνο που μένει να κάνει είναι ένα κρύο ντους, με άρωμα γιδοφούσκι, μπας και συνέλθει.

Ρε παπατζή το «Cleopatra in bluejeens (Κλεοπάτρα με μπλουτζίνς)» κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1964, το διανοείσαι; Τίποτα δεν είχε κυκλοφορήσει πριν απ’ αυτό! Τι Forminx και “Jeronimo yanka” μας τσαμπουνάς; Ξέρεις πότε κυκλοφόρησε το “Jeronimo”; Να σου πω, γιατί είσαι και άσχετος. Τον Γενάρη του ’65. Τι σχέση έχει με τον Ιούνη του ’64; Είσαι δε τόσο στον κόσμο σου, με αποτέλεσμα να νομίζεις πως το πρώτο 45άρι των Forminx ήταν το “Jeronimo”, ενώ είχε προηγηθεί το “Elephant twist/ Ah! say, yeah” [Decca 45-PL 8042] από τον Νοέμβριο του ’64. Μα και αυτό, όμως, βγήκε πέντε μήνες μετά το «Cleopatra in bluejeens (Κλεοπάτρα με μπλουτζίνς)», οπότε να συζητάμε τι; Το δε “I’ll shake the earth/ Deep in the heart of Athens” [Parlophone GDSP 3023] των Play Boys/ Daky (δηλ. Δάκης) and The Play Boys κυκλοφόρησε Μάρτη προς Απρίλη του 1965. Το καταλαβαίνεις αυτό ή όχι; Μάρτη προς Απρίλη του ’65. Όταν γράφεις… «Ο Τρούσας, έχει βαθιά μεσάνυχτα από τις χρονιές που κυκλοφόρησαν οι δίσκοι. Δεν ξέρει, ούτε πότε άρχισαν να βγάζουν δίσκους, τα βασικά συγκροτήματα, για τέτοια ασχετοσύνη μιλάμε»… να το ξέρεις... ΓΕΛΟΙΠΟΙΕΙΣΑΙ.
ΦΤΑΝΕΙ ΔΕ ΝΑ ΚΑΤΑΝΤΑΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΘΗΣ(!), ΕΠΕΙΔΗ Η ΒΛΑΚΕΙΑ ΣΟΥ ΕΧΕΙ ΣΠΑΣΕΙ ΠΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΝΤΕΡ!!

Δεν χρειάζεται λοιπόν να ξαναπώ πως το «Cleopatra in bluejeens (Κλεοπάτρα με μπλουτζίνς)» του Gino και των Γαλαξιών είναι το ΠΡΩΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΡΟΚ στις 45 στροφές (αυτό σημείωσα και στο προηγούμενο άρθρο – δεν μίλησα δηλαδή για LP). Δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο πριν από τούτο. Και αυτό είναι το ένα, γιατί το άλλο είναι κάτι ακόμη πιο σημαντικό. Το τραγούδι είναι μια φοβερή ροκιά, ένα ξέφρενο shake (ακούστε μόνο το παίξιμο της κιθάρας του Νίκου Αθανασόπουλου, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τον Hank Marvin), διαθέτοντας έξοχα backing vocals ωραίας crazyness και βεβαίως «ουρλιαχτά», που θα τα ζήλευαν ακόμη και τα συγκροτήματα του Texas-punk. Το «Cleopatra in bluejeens (Κλεοπάτρα με μπλουτζίνς)» είναι σκέτο διαμάντι. Αν μάλιστα αναλογιστεί κανείς το πού και πότε κυκλοφόρησε (στην Ελλάδα, τον Ιούνιο του ’64) τότε δεν μπορεί παρά να μένει με το στόμα ανοιχτό... αφού μόνον ένας βλάκας, που έχει περάσει μαξιλάρι στ’ αυτιά του, θα μπορούσε να το έχει κλειστό.

Ο παπατζής ψευτοϊστορικός του ελληνικού ροκ στην εντελώς αναίτια προσπάθειά του να μειώσει το συγκεκριμένο τραγούδι και τον Gino βρίσκει ένα άλλο κομμάτι του, το “Signorina Sympatica” (που δεν είναι και για πέταμα), γράφοντας… «πάρτε μια ιδέα και μόνοι σας, ακούγοντας ένα από τα ‘αριστουργήματά’ του...».
Αυτή όμως η τακτική είναι η ίδια με το να κάνει κάποιος λόγο π.χ. για το «Τούμπου-τούμπου-ζα» με τον Σιδηρόπουλο απαξιώνοντάς τον επειδή τραγουδούσε «Α καπού κουλουκουπού κουλουκουπού κουλουκουπά…», ή για το «Στα γενέθλιά μου» με τον Πουλικάκο επειδή τον ακούμε να λέει «θα μου πάρεις είπες, την παραμονή, δύο φιλντισένιες πίπες, θα μου πάρεις είπες». Έχουν καμμιά σχέση αυτά τα τραγούδια με το rock; Όχι φυσικά. Απεναντίας, είναι… κατάντια για ροκάδες. (Έτσι όπως αντιμετωπίζει τους ροκάδες ο χοντροκέφαλος δηλαδή, γιατί εμένα δεν μ’ ενοχλούν, τ’ ακούω – όχι ως rock βεβαίως).

Εγώ, λοιπόν, επειδή δεν απορρίπτω τον Gino σαν καλλιτέχνη (ίσα-ίσα!), θα έλεγα του παπατζή να ψάξει να βρει και ν’ ακούσει τα τραγούδια του (τα τραγούδια τού Gino εννοώ) με τους Eden Rocs και πιο συγκεκριμένα τα “My body to the ground”, “In my dream”, “Waterfall”, “She” και “Freedom”. Τα κομμάτια αυτά είναι ΦΟΒΕΡΑ hard progressive (στο στυλ των Elias Hulk, Stone the Crows και τα ρέστα) και όποιος δεν τα ξέρει ας περιμένει μέχρι να τ’ ανεβάσει κάποιος στο YouTube για να τ’ ακούσει. (Μιλάμε για το έξοχο άλμπουμ, με τον χαζό όμως τίτλο, “Reggae and Hard Rock”, που είχε κυκλοφορήσει από την Venus-Τζίνα το 1979, έχοντας υλικό από τα early seventies). Μπροστά δε σ’ αυτά τα κομμάτια τού Gino κάτι… «Η» και «Αντεργκράουντ με στρας» δεν κάνουν ούτε για προσάναμμα.

Το ελληνικό ροκ στις... δεξιές επάλξεις του, ήτοι στην υπηρεσία τής αντίδρασης. Οι Γαλαξίες παίζουν σε εκδήλωση που τιμά το... Έθνος και τους Βασιλιάδες. Η φωτογραφία προέρχεται από το βιβλίο του Νίκου Σάρρου «Τα ελληνικά μουσικά συγκροτήματα των sixties / Ένα φωτογραφικό λεύκωμα» [Εκδόσεις Μισκής, 2015].
Ο Μανωλάκης είναι εκτός τόπου και χρόνου, διότι αποκαλεί «λαμόγιο» τον και-στιχουργό (και πεθαμένο εδώ και δεκαετίες) Αθανάσιο Τσόγκα, που συνεργαζόταν με τον Gino [πάντως στο «Cleopatra in bluejeens (Κλεοπάτρα με μπλουτζίνς)» δεν είχε γράψει ο Τσόγκας στίχους]. «Λαμόγιο» σημαίνει απατεώνας – αν δεν ξέρει τη σημασία τής λέξης ο παπατζής μας. Υπήρξε απατεώνας ο μακαρίτης ο Τσόγκας; Υπάρχουν τίποτα στοιχεία και δεν τα γνωρίζουμε; Για να μας τα δώσει ο μαρκουτσοφόρος ερευνητής μας… Το ότι ο Τσόγκας ήταν αντικομμουνιστής (με έντυπη δράση στον Εμφύλιο και μετά απ’ αυτόν), καθώς αντιμετώπιζε την ποπ και το ροκ ως ένα μέσο προκειμένου η ελληνική νεολαία του ’60 να προσκολληθεί σ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής (χίππιδες και ντιρλαντάδες να πούμε) –κάτι που υπαγορευόταν από τους, κατά Σκαρίμπαν, «τσικλομασάδες»–, ώστε να μην είναι προτεραιότητά της οι διεκδικητικοί κοινωνικοί αγώνες της εποχής, αυτό δεν σημαίνει πως ήταν και «λαμόγιο».

Το μόνο σίγουρο είναι ένα. Τα έχει κουλουβάχατα στο κεφάλι του ο παπατζής. Ούτε μεθυσμένος δεν θα έλεγε, σε τόσο λίγες λέξεις, τόσο πολλές μπούρδες.

28 σχόλια:

  1. @
    "Το ότι ο Τσόγκας [...] αντιμετώπιζε την ποπ και το ροκ ως ένα μέσο προκειμένου η ελληνική νεολαία του ’60 να προσκολληθεί σ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής (χίππιδες και ντιρλαντάδες να πούμε) –κάτι που υπαγορευόταν από τους, κατά Σκαρίμπαν, «τσικλομασάδες»–, ώστε να μην είναι προτεραιότητά της οι διεκδικητικοί κοινωνικοί αγώνες της εποχής, αυτό δεν σημαίνει πως ήταν και «λαμόγιο»."

    Έχεις κάποια στοιχεία γι΄αυτό; Στοιχεία. Όχι ιδεολογικές "βεβαιότητες".
    Εξάλλου, υπήρχαν χίππηδες το 1964 (που άρχισαν να κυκλοφορούν οι Μοντέρνοι Ρυθμοί) ώστε να υπάρχει δυνατότητα να στρέψει κάποιος προς τα 'κεί τους νέους στην Ελλάδα;

    Κατά τη γνώμη μου οι Τσόγκας και Μαστοράκης ήσαν απλά λαμόγια, σαν αυτά που παρεπιδημούσαν (και παρεπιδημούν) στη σοουμπίζνα σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Έκαναν απλώς την "αρπαχτή" τους από μια κατάσταση η οποία τελικά τους ξεπέρασε. Τίποτα παραπάνω. Άλλωστε το 1968 το περιοδικό τους έκλεισε, όχι λόγω χούντας αλλά λόγω του ότι το αναγνωστικό κοινό τους του γύρισε την πλάτη (αυτό εννοώ όταν λέω ότι η κατάσταση τους ξεπέρασε). Αν πρόσφεραν τέτοιες "υπηρεσίες" σαν αυτές που τους καταλογίζεις, θα είχε μείνει ανοιχτό πάση θυσία με τη στήριξη του καθεστώτος.

    Έχει δίκιο λοιπόν ο Νταλούκας όταν αποκαλεί τον Τσόγκα λαμόγιο. Κι εσύ φάσκεις και αντιφάσκεις όταν από τη μιά λες ότι ο Τσόγκας είχε στήσει για πολιτικούς λόγους μια κατάσταση, κι από την άλλη ότι δεν ήταν απατεώνας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δηλαδή, αν αντί για «χίππιδες και ντιρλαντάδες να πούμε» έγραφα «γιεγιέδες, χίππιδες και ντιρλαντάδες να πούμε» ή για «“μοντέρνους” νέους, γιεγιέδες, χίππιδες και ντιρλαντάδες να πούμε» θα ήσουν OK; Δεν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω;

      Κανένα περιοδικό δεν έκλεισε το 1968. Μη λες ό,τι σου κατέβει, όταν είσαι άσχετος μ’ αυτά τα θέματα. Οι Μοντέρνοι Ρυθμοί μετατράπηκαν σε Καλλιτεχνικές Επικαιρότητες/ Μοντέρνοι Ρυθμοί και Τραγούδια (Μάρτιος ’68), ξανά σε Μοντέρνοι Ρυθμοί (Μάιος ’68), σε Ο Κόσμος του Τραγουδιού (Φεβρουάριος ’69) ενώ για τελευταία φορά ο τίτλος «Μοντέρνοι Ρυθμοί» θα σκάσει μύτη ως Μοντέρνοι Ρυθμοί/13-19 στις αρχές του 1972, με τον Θανάση Τσόγκα πάντα επικεφαλής, ο οποίος στην πορεία θα ρίξει κι άλλα μουσικά περιοδικά στην αγορά, όπως το Σώου (1/1971) ή το Pop Express (8/1972).

      Περισσότερα για την πολιτική ιδεολογία του Τσόγκα και τη σχέση του με τον αντικομμουνισμό και τα δεξιά και ακροδεξιά καθεστώτα εδώ…

      http://diskoryxeion.blogspot.gr/2014/02/blog-post_25.html

      Έναν ταγμένο στην δεξιά και ακροδεξιά ιδεολογία, λοιπόν, έναν αντικομμουνιστή, εγώ δεν θα τον πω απατεώνα, αν δεν έχω συγκεκριμένα στοιχεία πως έκλεψε ή καταχράστηκε ξένο ιδιωτικό ή δημόσιο χρήμα ας πούμε, πως έκανε κομπίνες βγάζοντας λεφτά σε ξένες τράπεζες κ.ο.κ. Οι γνωστές δραστηριότητες του Τσόγκα προς εμένα ήταν οι εξής τρεις… δημοσιογράφος, στιχουργός και εκδότης. Όποιος ξέρει κάτι άλλο συγκεκριμένο ας το δώσει και ας αφήσει τις σαχλαμάρες και τις μπούρδες.

      Διαγραφή
    2. Οι Μοντέρνοι ρυθμοί έκλεισαν το 1968. Τελεία και παύλα. Τα υπόλοιπα ήσαν αποτυχημένες απόπειρες να ξανασερβιριστεί το ίδιο ξαναζεσταμένο (και μπαγιάτικο) φαγητό με άλλο όνομα, και γι' αυτό δεν είχαν καμιά συνέχεια. Πράγμα που αποδεικνύει ότι δεν υποστηρίχθηκαν από το καθεστώς. Άρα δεν ήσαν σε "διατεταγμένη αποστολή" όπως ισχυρίζεσαι.

      Περιμένω στοιχεία σχετικά με το ότι ο Τσόγκας "αντιμετώπιζε την ποπ και το ροκ ως ένα μέσο προκειμένου η ελληνική νεολαία του ’60 να προσκολληθεί σ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής (χίππιδες και ντιρλαντάδες να πούμε) –κάτι που υπαγορευόταν από τους, κατά Σκαρίμπαν, «τσικλομασάδες»–, ώστε να μην είναι προτεραιότητά της οι διεκδικητικοί κοινωνικοί αγώνες της εποχής".
      Επαναλαμβάνω: στοιχεία. Όχι τις ιδεολογικές σου "βεβαιότητες". Το ότι ο Τσόγκας ήταν δεξιός ή ακροδεξιός ή "αντικομμουνιστής", δεν συνεπάγεται ότι ήταν σε διατεταγμένη αποστολή για λογαριασμό των "τσικλομασάδων" ή της εγχώριας συντήρησης.
      Αν δεν έχεις στοιχεία (που απ' ό,τι αντιλαμβάνομαι δεν έχεις), ακόμα κι αν έγραφες "γιεγιέδες" κλπ, πάλι εκτός θέματος θα ήσουν.

      Ο Τσόγκας ήταν λαμόγιο γιατί έκανε απλώς την αρπαχτή του. Αλλά ακόμα κι αν δρούσε κατ' εντολήν (όπως ισχυρίζεσαι) πάλι λαμόγιο θα ήταν (έστω και με την "πολιτική" έννοια). Γι αυτό σου λέω ότι φάσκεις και αντιφάσκεις.

      Διαγραφή
    3. Mama mama είσαι άσχετη και σταμάτα να προβοκάρεις, γιατί θα κόψω το διάλογο μαζί σου.

      Οι Μοντέρνοι Ρυθμοί δεν τελείωσαν στο τεύχος 100, που επανεξέδωσε και ο Γιαννίκος στα τέλη των 00s, αλλά συνεχίστηκαν και μετά απ’ αυτό, αφού το περιοδικό άλλαζε μέσα στα χρόνια ονόματα, φθάνοντας μέχρι το 1972. Έδωσα παραπάνω τα στοιχεία. Το αν κάποια στιγμή ξεπεράστηκαν (πότε ξεπεράστηκαν, και τι έγινε όταν ξεπεράστηκαν) αυτό είναι άλλο θέμα και δεν θα το συζητήσω τώρα.

      Εγώ δεν έγραψα ότι ο Τσόγκας έπαιρνε γραμμή από κανένα κέντρο του εξωτερικού (από τη ΣΙΑ, ή από τον… γερουσιαστή McCarthy για να κυκλοφορεί και να τυπώνει τους Μοντέρνους Ρυθμούς). Ως γνήσιος ιδεολόγος αντικομμουνιστής, όπως ήταν, έπραττε ό,τι έπραττε επειδή το πίστευε, καθότι ήταν ποτισμένος με την αντικομμουνιστική προπαγάνδα από τα νεότερά του χρόνια – κάτι που φάνηκε, πεντακάθαρα, στα... περίφημα εντιτόριάλ του στο τεύχος 80 των Μοντέρνων Ρυθμών, που βγήκε αμέσως μετά το πραξικόπημα. Τα εντιτόριαλ εκείνα δεν υπαγορεύτηκαν από την χούντα, ούτε από τη… ΣΙΑ. Ο άνθρωπος απλώς βρέθηκε στο στοιχείο του και ό,τι έγραψε το έγραψε επειδή το πίστευε. Δεν χρειαζόταν κανείς να τον πείσει για τίποτα.

      Όταν έγραψα λοιπόν…. «κάτι που υπαγορευόταν από τους, κατά Σκαρίμπαν, τσικλομασάδες»… δεν εννοούσα πως οι «τσικλομασάδες» έστελναν τσεκ στον Τσόγκα για να βγάλει τους Μοντέρνους Ρυθμούς – μην είσαι ανόητη Mama Mama. Εννοούσα πως ο Τσόγκας δρούσε, με την απόλυτη θέλησή του, μέσα στο γενικότερο ελληνικό αντικομμουνιστικό περιβάλλον της δεκαετίας του ’60 (όπως το έπραττε και στις δεκαετίες του ’50 και του ’40).

      Άλλη κουβέντα για τον Τσόγκα δεν θα κάνω εδώ. Αν έχει κάποιος να πει κάτι ουσιαστικό γι’ αυτόν τον άνθρωπο ας το κάνει. Σε μπουρδολόγημα δεν θα δώσω συνέχεια.

      Mama Mama τίποτα για τον Gino θα μας πεις; Ποια είναι η γνώμη σου; Πρόκειται για «γιδοβοσκόπουλο»; Για να σ’ ακούσουμε και σ’ αυτό…

      Διαγραφή
    4. Τουλάχιστον ως προς το συγκεκριμένο δισκάκι, όχι δεν πρόκειται για γιδοβοσκό. Για την εποχή του και για την Ελλάδα, βρίσκω μάλιστα ότι ήταν και πρωτοποριακό.

      Όσο για τον Τσόγκα, αν δρούσε με βάση τις πεποιθήσεις του δεν μπορείς να τον κατηγορείς γι' αυτό. Επιπλέον, το ότι δρούσε με βάση τις πεποιθήσεις του δεν σημαίνει ότι "αντιμετώπιζε την ποπ και το ροκ ως ένα μέσο προκειμένου η ελληνική νεολαία του ’60 να προσκολληθεί σ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής (χίππιδες και ντιρλαντάδες να πούμε) –κάτι που υπαγορευόταν από τους, κατά Σκαρίμπαν, «τσικλομασάδες»–, ώστε να μην είναι προτεραιότητά της οι διεκδικητικοί κοινωνικοί αγώνες της εποχής", γιατί αυτό υποδηλώνει ότι δεν έκανε την "αρπαχτή" του, αλλά είχε διατεταγμένη αποστολή. Ε, λοιπόν δεν είχε διατεταγμένη αποστολή. Aπλώς έκανε την "αρπαχτή" του όπως χιλιάδες άλλοι μουσικοεκδότες, djs, ιδιοκτήτες κλαμπς, δισκογραφικές εταιρίες κλπ. σε όλον τον κόσμο.

      Όσο για τους "Μοντέρνους Ρυθμούς", ξέρεις καλά ότι οι απόπειρες νεκρανάστασής τους μετά το κλείσιμό τους δεν είχαν καμία περιοδικότητα. Μετά από δυό τρία τεύχη ξαναέκλειναν και μετά από κάμποσους μήνες ξανάνοιγαν με άλλο όνομα. Η αποτυχία οφείλεται στο ότι οι συντελεστές του πρώην περιοδικού ήσαν εκτός εποχής αφού προσπαθούσαν να απευθυνθούν σε ένα χαζοχαρούμενο κοινό που πλέον δεν υπήρχε μετά το 1966.

      Διαγραφή
    5. >>Ε, λοιπόν δεν είχε διατεταγμένη αποστολή. Aπλώς έκανε την "αρπαχτή" του όπως χιλιάδες άλλοι μουσικοεκδότες, djs, ιδιοκτήτες κλαμπς, δισκογραφικές εταιρίες κλπ. σε όλον τον κόσμο.<<

      Έχεις διαβάσει την παλιά ανάρτηση; Είδες τι έγραφε ο άνθρωπος στην εποχή του Εμφυλίου, όντας αρχισυντάκτης σε αντικομμουνιστικά έντυπα; Πρόσεξες, επίσης, ότι ο άνθρωπος έγραφε «καλλιτεχνικά κείμενα» από τη δεκαετία του ’30 και πως ήταν επίσης στιχουργός σε πάμπολλα ελαφρά τραγούδια που είπαν οι Φώτης Πολυμέρης, Μαριάννα Χατζοπούλου, Τρίο Μπελκάντο, Ούλα Μπάμπα, Τρίο Κιτάρα, Νίκος Γούναρης κ.ά.;

      Ο Τσόγκας δεν είχε ανάγκη να βρισκόταν «διατεταγμένη αποστολή» για να γράψει τα φιλοχουντικά εντιτόριαλ στους Μοντέρνους Ρυθμούς. Το καταλαβαίνεις αυτό ή όχι; Δεν τον πίεσε κανείς να το κάνει. Αναλόγου ύφους και ιδεολογίας κείμενα έγραφε και πριν τη χούντα. Και πριν τους Μοντέρνους Ρυθμούς.
      Τώρα εσύ μιλάς για «αρπαχτή». Πες ό,τι θέλεις… Ο Τσόγκας ήταν στιχουργός και δημοσιογραφικός καλλιτεχνικός παράγοντας πολύ πριν τους Μοντέρνους Ρυθμούς. Ήταν η δουλειά του αυτή. Όπως δουλειά του ήταν και το συγγραφιλίκι. Να γράφει ιστορίες δηλαδή. Όπως έγραφε στίχους για τον Γούναρη, μπορούσε να γράψει και για τους Idols ή τον Τέρη Χρυσό. Το ελαφρό τραγούδι περνούσε μεγάλη κρίση μετά το ’63 και ο Τσόγκας επένδυσε στη συνέχειά του που ήταν η ποπ – το ποπ τραγούδι. Συνέχισε να κάνει την ίδια δουλειά δηλαδή. Της ίδιας αντίληψης λόγια που έδινε στο Τρίο Μπελκάντο έδινε και στους Persons (μετά Socrates) ή στους Sounds. Αυτά όλα όμως δεν ήταν άσχετα της ιδεολογικής αντίληψής του για το τραγούδι. Για τη μορφή τού τραγουδιού (μουσική-στιχουργική) και για τον τρόπο που θα μπορούσε να επηρεάσει τον κόσμο προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση.

      Όταν οι χουντικοί προβάλανε στα «Επίκαιρα», και άρα σε όλους τους κινηματογράφους της χώρας, τους MGC να τραγουδούν το “My friend Jack” λέγοντας από κάτω… «Μα το ξεφάντωμα περισσότερο αισθητό γινόταν στους δρόμους της Πλάκας, με το μεγάλο το ανώνυμο πλήθος που χαιρόταν χωρίς αγωνίες αυτή τη χρονιά (το 1968!) τη θεότρελη Αποκριά»… ο Τσόγκας θα πρέπει να ένοιωσε τη μεγαλύτερη δικαίωση!

      Άλλη συζήτηση για τον Τσόγκα δεν θα κάνω εδώ. ΤΟ ΕΝΝΟΩ. Αν κάποιος έχει να προσθέσει κάποιο ουσιαστικό σχόλιο για ’κείνον (ντοκουμέντο θέλω να πω) ας το στείλει σ’ εκείνη την παλαιά ανάρτηση.

      Επίσης δεν θα συζητήσω σ’ αυτή την ανάρτηση για την πορεία των μουσικών περιοδικών στην Ελλάδα. Το έχω κάνει σε άλλες αναρτήσεις και θα το κάνω και στο μέλλον. Απλώς να πω πως τα περιοδικά ακολουθούσαν στο μέτρο που μπορούσαν τις επιταγές της εποχής. Στο «Σώου» ας πούμε (το 1971) υπάρχει άρθρο για το γαλλικό progressive rock!

      ΕΔΩ ΣΥΖΗΤΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΡΟΚ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ GINO.

      Τίποτα για τους EDEN ROCS θα μου πείτε; Έχει ακούσει κανείς τα τραγούδια που μνημονεύω παραπάνω;

      Διαγραφή
  2. Το Gino & the Galaxies είναι αδιαμφισβήτητα ένα φανταστικό σινγκλάκι (μπρος-πίσω πλευρά), κάτι που δεν ισχυρίζομαι μόνο εγώ, αλλά και πολλοί ξένοι συλλέκτες, για τους οποίους, μαζί με τα Rabbits, Hopeless Endless Way και Drive My Mustang είναι στους ήχους που τους κάνουνε "κλικ" και το ζητάνε. Το αν ήταν ένας καλλιτέχνης ή μία μπάντα καλός/οί ή όχι, αυτό το κρίνει η ιστορία, δηλαδή οι μουσικόφιλοι και μόνο. Τα προσωπικά δεδομένα δεν έχουν και δε θα έπρεπε να έχουν σχέση με τη μουσική.

    Αυτά τα ολίγα...

    Λάμπρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. >>Το αν ήταν ένας καλλιτέχνης ή μία μπάντα καλός/οί ή όχι, αυτό το κρίνει η ιστορία, δηλαδή οι μουσικόφιλοι και μόνο.<<

      Και ο παπατζής μας… μουσικόφιλος είναι λέγοντας για τον Gino «τι σχέση μπορεί να έχει το ελληνικό ροκ, με τον Gino, έναν γιδοβοσκόπουλο, που μόλις τον άκουγες, ξεκαρδιζόσουν στα γέλια;»…

      Θέλω να πω πως το να είσαι απλά «μουσικόφιλος» δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Κάτι τέτοιο δεν σε προφυλάσσει από το να λες μαλακίες.

      Διαγραφή
    2. Αν και μπορούμε να ανοίξουμε ολόκληρο θέμα για το πως ακριβώς ορίζεται ο "μουσικόφιλος", σε γενικές γραμμές έτσι όπως τα λες είναι Φώντα. Αναφερόμουν όμως στην πλειοψηφία αυτών που θεωρώ εγώ ως μουσικόφιλους, η οποία δίνει το στίγμα για το τι είναι καλό και τι όχι, χωρίς να έχει διαψευσθεί (μέχρι τώρα).

      Αυτό μου θυμίζει μια διαφωνία που είχα με ένα φίλο (τον οποίο γνωρίζεις πιθανότατα) για το αν υπάρχει έστω και λίγη αντικειμενικότητα όσον αφορά την κριτική της μουσικής. Δηλαδή να μπορεί κάποιος να αναγνωρίζει ποιοτικά στοιχεία με αμεροληψία (στο βαθμό που είναι εφικτό) σε οποιοδήποτε είδος μουσικής, ΑΣΧΕΤΩΣ αν είναι λάτρης αυτών των ειδών. Εγώ ήμουν (και είμαι) υπέρμαχος αυτής της άποψης, πιστεύω δηλαδή ότι μπορεί να υπάρχει αντικειμενικότητα (ως ένα βαθμό). Κι αυτό όμως είναι άλλο θέμα.

      Λάμπρος

      Διαγραφή
  3. O Gino, είναι αυτός εδώ? https://www.youtube.com/watch?v=RsN-6an0Ny0

    και εδώ (σελίδα 23)?
    http://www.americanradiohistory.com/Archive-Billboard/60s/1963/Billboard%201963-03-02.pdf

    Για αρχές 1963, δεν τον λες γιδοβοσκόπουλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο Gino έχει κριθεί σε Ελλάδα ΚΑΙ Ιταλία (και πιθανώς και αλλού), οπότε αν ένας γιδοβοσκός έχει τέτοιο έργο στην πλάτη του, καλύτερα ν'ανοίξει σχολή γιδοβοσκών σύντομα.

      Διαγραφή
  4. ΑΣ ΠΙΑΣΟΥΝ ΠΡΩΤΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΙΣΚΑΚΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗΣ ΑΞΙΑΣ ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΑΣ ΜΙΛΑΕΙ Ο ΚΑΘΕ ΒΛΑΜΕΝΟΣ . ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 64 ΗΤΑΝ ΑΞΙΟ ΘΑΥΜΑΣΜΟΥ ΠΟΥ ΕΓΡΑΦΑΝΚΑΙ ΕΠΑΙΖΑΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΑΝ ΤΟ GINO !!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ο Νταλούκας λέει ότι «ψεύδομαι». Ο άνθρωπος τα έχει χάσει εντελώς. Να μου πει ότι έχω κάνει λάθος να το δεχτώ σε πρώτη φάση –και να το ψάξουμε, αν είναι έτσι– αλλά να λέει ότι «ψεύδομαι» είναι άτιμο, επειδή υπονοεί ότι ξέρω την αλήθεια και την κρύβω για να περάσω το δικό μου. Αυτές είναι σκέτες κακοήθειες, τις οποίες εκείνος μπορεί να μετέρχεται, αλλά εγώ ποτέ.

    Στο τεύχος 6 των Μοντέρνων Ρυθμών, που κυκλοφόρησε την 16/6/1964, όντως αναφέρεται ότι οι στίχοι των τραγουδιών που θα ηχογραφoύσε ο Gino θα γράφονταν από τον Τσόγκα, αλλά αυτό ήταν μια πληροφορία των αρχών του Ιούνη, που δεν πρόλαβε να μπει στο τεύχος 5 της 1/6/1964.
    Στα επόμενα τεύχη, όμως, μαθαίνουμε άλλα πράγματα, τα οποία ο Νταλούκας ή δεν τα έχει διαβάσει (οπότε δεν δικαιούται δια να ομιλεί), ή τα έχει διαβάσει, αλλά τα αποκρύβει, οπότε είναι κακοήθης.
    Έτσι, στο τεύχος 8 (8/7/1964) διαβάζουμε ξεκάθαρα στο οπισθόφυλλο ότι… «το “Snap” που έγραψε ο Gino για τους έλληνες teenagers ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ σε δίσκους Polydor με ερμηνευτή τον ίδιο και τους Γαλαξίες».
    Φυσικά, το περιοδικό κάνει λόγο για το δισκάκι «Snap-snap-snap (Σναπ-σναπ-σναπ)/ Cleopatra in bluejeens (Κλεοπάτρα με μπλουτζίνς)» [Polydor NHH 54 897].
    Πότε κυκλοφόρησε το δισκάκι; Για να συμπεριλαμβάνεται η είδηση σ’ ένα τεύχος που φτάνει στα περίπτερα την 8 Ιουλίου 1964, και που έκλεινε την ύλη του 3-4 μέρες πριν τυπωθεί και κυκλοφορήσει, τότε είναι πολύ εύκολο να συμπεράνει κανείς πως το 45άρι θα είχε βγει προς τα τέλη Ιουνίου του ’64.

    Τώρα ποιος είναι εκείνος που ΨΕΥΔΕΤΑΙ και αποκρύβει στοιχεία ως ΚΑΚΟΗΘΗΣ είναι ολοφάνερο.

    Αργότερα θα τα πούμε και για τους Forminx και για τους Play Boys…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Συγνώμη ρε μελετητες, αλλα το να ακουω στο 2016:

    Ειναι κοριτσι Ι.Χ.
    που θελει παντα προσοχη.

    οταν με περιμενουν εκατονταδες χιλιαδες αξιολογοτερων ακουσματων τα τελευταια 40 χρονια, καπως μου καθεται.

    Καλυτερα να σαλαγαω γιδια.

    Τα συλλυπητηρια μου για τη σπαταλη του χρονου σας.

    Γιδοβοσκος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πριν λίγη ώρα φίλος μού είπε ότι το single του Gino και των Γαλαξιών κυκλοφόρησε την 31 Ιουλίου 1964. Δίνει δηλαδή ακριβή ημερομηνία.
    Το καταθέτω και αυτό.

    Στην ανάρτηση για τις ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΕΣ (την 7/5/2016) είχα γράψει πως το single κυκλοφόρησε το «ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ 1964». Μετά, ψάχνοντας στα πρώτα τεύχη των Μοντέρνων Ρυθμών υπέθεσα το περί τέλη Ιούνη ’64. Τώρα αν είναι τέλη Ιούλη ’64 δεν ξέρω… Πάντως στο καλοκαίρι θα συμφωνήσουμε όλοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ε αμα το λέει ο φίλος σου, τελείωσε...

      Διαγραφή
    2. Αποστομωτικη τεκμηριωση,οντως...

      Διαγραφή
    3. Ρε καραγκιόζη την τεκμηρίωση την έδωσα εγώ, διαβάζοντας προσεκτικά τους Μοντέρνους Ρυθμούς. Από τα κείμενα λοιπόν των Μ.Ρ. έχω γράψει εδώ και αιώνες για ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ’64 και με ακόμη πιο επισταμένο διάβασμα είπα και τέλη Ιούνη ’64. Αν είναι τώρα τέλη Ιούλη ’64, όπως αναφέρουν τα releases της Polydor (γιατί τέτοια πληροφορία είναι αυτή του φίλου), υπάρχει κάποιο πρόβλημα; Υπάρχει κάτι που να ανατρέπει όσα έχω γράψει;

      Όταν εγώ επανέλαβα, πιο κάτω στα σχόλια, εκείνο που είχα γράψει αρχικώς στην ανάρτηση για τις Καλλιτεχνικές Επικαιρότητες, γιατί το έκανα; Για κάτι καραγκιόζηδες σαν και σένανε…


      >>«Το πρώτο 45άρι του ελληνικού ροκ (rock παιγμένο από νεανικό συγκρότημα δηλαδή και όχι από φωνητικό τρίο ή ορχήστρα), ήταν βεβαίως το δισκάκι του Gino και των Γαλαξιών «Snap-snap-snap (Σναπ-σναπ-σναπ)/ Cleopatra in bluejeens (Κλεοπάτρα με μπλουτζίνς)» [Polydor NHH 54 897] από το καλοκαίρι του 1964».

      Διαγραφή
    4. A, και κάτι άλλο για τους μαλάκηδες.

      Μπας και είχε επιχειρήσει να δώσει κανένας άλλος τους μήνες κυκλοφορίας των συγκεκριμένων singles πριν από μένα και δεν το ξέρω;
      Και δεν μιλάω για χρονιές ε, μιλάω για ΜΗΝΕΣ. Για να μου τον βρείτε λοιπόν… Άιντε, για ψάξτε λιγάκι…

      Εγώ, παρότι δεν έχω τα releases των εταιρειών, ούτε είμαι συλλέκτης, έδωσα για “Jeronimo yanka” το «αρχές Γενάρη ’65», για “I’ll shake the earth/ Deep in the heart of Athens” των Play Boys το «Μάρτη προς Απρίλη 1965» και για «Snap-snap-snap (Σναπ-σναπ-σναπ)/ Cleopatra in bluejeens (Κλεοπάτρα με μπλουτζίνς)» έδωσα «τα τέλη Ιουνίου του ’64».
      Και όλα τούτα όχι επειδή τα ονειρεύτηκα, αλλά επειδή τα συμπέρανα μέσα από προσεκτικό διάβασμα των πηγών (Μ.Ρ., Μακεδονία, ετικέτες δίσκων κ.λπ.).

      Τα αναλυτικά «στοιχεία» του… κώλου, που μας έδωσε ο παπατζής για αυτά τα τρία singles, που είναι και αυτά που μας απασχόλησαν, ποια είναι;
      Τα… «Ναι, αλλά, το 1964, είχαμε και άλλες παραγωγές, και όχι γιδίσιες: Τους Forminx με το Jeronimo Yanka, τους Playboys με το Deep in the Heart of Athens κ.α»;

      Άιντε τώρα ζωντόβολα, κοπανάτε τη από το δισκορυχείον.

      Διαγραφή
  8. Για το “Jeronimo yanka” τα έχουμε πει πριν καιρό (13/10/2014). Ας τα θυμηθεί ο Νταλούκας, γιατί έλεγε κι εκεί άπειρες μπαρούφες…

    http://diskoryxeion.blogspot.gr/2014/10/yanka-1965.html

    Εμένα το “Jeronimo yanka” όπως όλοι διαβάζετε σ’ εκείνη την ανάρτηση μού βγαίνει αρχές Γενάρη ’65. Αν κάποιος μου πει (με στοιχεία) ότι μπορεί να είναι και Δεκέμβρης ’64, ok. Αλλά με τίποτα δεν είναι πριν το single του Gino και των Γαλαξιών.

    Τα ψέματα και οι ανακρίβειες είναι χαρακτηριστικά των ημιμαθών τύπου Νταλούκα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. «Ψέμα είναι επίσης, πως το Τζερόνιμο, και το Deep in the Heart of Athens, κυκλοφόρησαν το 1965. Από πού το βρήκε αυτό; Και τα δύο, είναι κυκλοφορίες του 1964» μας λέει ο παπατζής.

    Κατ’ αρχάς να πω πως το ζήτημά μας δεν είναι αν τα συγκεκριμένα δισκάκια κυκλοφόρησαν το 1964, αλλά αν προηγήθηκαν του «Snap-snap-snap (Σναπ-σναπ-σναπ)/ Cleopatra in bluejeens (Κλεοπάτρα με μπλουτζίνς)». O Νταλούκας, κατά την προσφιλή τακτική του, προσπαθεί να θολώσει τα νερά επειδή κατάλαβε ότι λέει σαχλαμάρες.

    Όπως έγραψα και πιο πάνω το “I’ll shake the earth/ Deep in the heart of Athens” [Parlophone GDSP 3023] των Play Boys/ Daky (δηλ. Δάκης) and The Play Boys κυκλοφόρησε Μάρτη προς Απρίλη του 1965. Αυτό συνάγεται από διαβάσματα των Μ.Ρ. (τεύχος 28, 21/4/1965), αφού εκεί αναφέρεται για πρώτη φορά (έτσι νομίζω, δεν κάθισα να ξεκοκαλίσω όλα τα τεύχη) στη στήλη «Οι νέοι δίσκοι στο πικ-απ».

    Πάντως και αυτό με τίποτα δεν κυκλοφόρησε πριν από το «Snap-snap-snap (Σναπ-σναπ-σναπ)/ Cleopatra in bluejeens (Κλεοπάτρα με μπλουτζίνς)».

    Φυσικά, αυτό δεν ήταν το πρώτο 45άρι των Play Boys – όπως και το “Jeronimo yanka” δεν ήταν το πρώτο 45άρι των Forminx.
    Το πρώτο 45άρι των Play Boys ήταν το “Cha Cha No.101 / Love Serenade” [RCA Victor 48g 2450], που κυκλοφόρησε μάλλον τον Απρίλη του ’64 [πριν το «Cleopatra in bluejeens (Κλεοπάτρα με μπλουτζίνς)» δηλαδή], αν και κάποιοι το δίνουν και για 1965.
    Όποιος ακούσει αυτά τα τραγούδια (υπάρχουν στο YouTube) θα διαπιστώσει αμέσως πως έχουν τόση σχέση με το ροκ, όσο οι ταινίες του Γκουσγκούνη με τις ταινίες του Ταρκόφσκι!!

    Για δε το single «Τα δανεικά φιλιά/ Ένα ίσως» [RCA Victor 48g 2396] της Κούκας (υπό τη συνοδεία της ελαφράς ορχήστρας του Νίκου Αδάμα) από το 1962 ή 63 μόνον οι άσχετοι θα το πουν ροκ. Δεν είμαστε καλά. Δεν είμαστε καθόλου καλά.

    Άμα είναι έτσι τότε γιατί να μην πάρουμε για «πρώτο» και το «Ροκ εν ρολλ» με το Τρίο Μπελ-Κάντο και την ορχήστρα του Γιώργου Μουζάκη στο τεσσαράκι της Columbia με τα στοιχεία SEGG 2531; Επειδή το έχει γράψει ο Μουζάκης; Και τι έγινε; Γιατί, και το “Rock around the clock” ποιοι το είχαν γράψει; Τίποτα ροκάδες;
    Ο στιχουργός του είχε γεννηθεί το 1893(!) ενώ ο συνθέτης του το 1919.

    Έτσι, να επανέλθω στην ανάρτηση για τις Καλλιτεχνικές Επικαιρότητες κλείνοντας με το ζουμί τής υπόθεσης…

    «Το πρώτο 45άρι του ελληνικού ροκ (rock παιγμένο από νεανικό συγκρότημα δηλαδή και όχι από φωνητικό τρίο ή ορχήστρα), ήταν βεβαίως το δισκάκι του Gino και των Γαλαξιών «Snap-snap-snap (Σναπ-σναπ-σναπ)/ Cleopatra in bluejeens (Κλεοπάτρα με μπλουτζίνς)» [Polydor NHH 54 897] από το καλοκαίρι του 1964».

    Τώρα, κάθε κατεργάρης, ψεύτης και άσχετος στον πάγκο του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μια παρένθεση να κάνω μόνο, το Cha Cha no.101 (το οποίο κι αυτό φυσικά δεν είναι ροκ) είναι μουσικά '64 το αργότερο (εγώ θα έλεγα και '63), αλλά ίσως βοηθήσει η ταινία στην οποία παίζειται (https://www.youtube.com/watch?v=3f__0vOzK1w). Φαίνεται να προωταγωνιστεί ο Καρράς (και η Φόνσου είναι αυτή?), όπως επίσης φαίνεται και η Κούκα να χορεύει και ένα άλλο μέλος μπάντας, του οποίου το όνομα μου διαφεύγει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ο Χάρης Χαλκίτης είναι το μέλος που χορεύει

      Διαγραφή
  11. Η ταινία λέγεται "Πικρή ζωή" και γυρίστηκε το καλοκαίρι του 64 - άρα το single Cha cha no 101/Love Serenade που ακούγεται των Playboys είναι προγενέστερο...Πιθανόν μηνών ή και ήμερων....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όπως είπαμε λίγο παραπάνω στα σχόλια... "Το πρώτο 45άρι των Play Boys ήταν το “Cha Cha No.101 / Love Serenade” [RCA Victor 48g 2450], που κυκλοφόρησε μάλλον τον Απρίλη του ’64"...

      Διαγραφή
  12. Φωντα καλησπέρα... η μαγεια της έρευνας και της ανάλυσης της Ιπτάμενης Παράγκας και του Παύλου Σιδηρόπουλου, είναι λογικο να κανει τον ερευνητη να μην μπορει να γνωρίζει ποιος ήταν ο Gino και το συγκρίσιμο μέγεθος με τα ντόπια προιόντα εκείνης της περιόδου που ο Ιταλός ηρθε στην Ελλάδα. Τους Γαλαξίες ο Gino, τους βρηκε, και τους πρότεινε να τον συνοδέψουν στον δίσκο που θα γύριζε. Αυτό και μόνο αυτό - καμία άλλη συνεργασία. Αυτα έγιναν σίγουρα καλοκαίρι του 64 (εχω μαρτυρία του μπασίστα τους Αθανασόπουλου, ο οποίος μετακόμισε στους Skamagas στο τέλος του 64, άρα ξέρει απο πρώτο χέρι).
    Ο Τζίνο είχε την ατυχία στο promotion που του έστησαν (φαντάζομαι με το αζημείωτο) οι M.R. να πέσει πάνω στους Forminx και στην έκρηξη των συγκροτημάτων, οπότε έφυγε όπως ήρθε...αν ερχοταν 1-2 χρόνια πριν ίσως να μιλούσαμε για άλλη εξέλιξη. Σε κάθε περίπτωση πάντως ο Gino οταν ήρθε στην Ελλάδα δεν ήταν "πουθενάς". Ουτε φυσικά γιδοβοσκόπουλος...
    ΥΓ. Αν κρίνουμε βάσει ονόματος και μονο οι Γαλαξίες ήταν το πρωτο εγχώριο συγκρότημα που κυκλοφόρησε δίσκο. Αν κρίνουμε βάσει σύνθεσης, οι Τζαβ-Αδαμας-Κουκα ήταν οι πρωτοι, αφου στο δίσκο δεν αναφέρονται ουτε καν σαν Τζαβ-Αδαμας-Κουκα, αλλά η σύνθεση ειναι η ιδια με οταν αργότερα έγίναν Playboys (5 κοινά μέλη, βασικά όλα).
    Νικος Σάρρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Νίκο.

      Στην πρώτη ανάρτηση για το θέμα, την «ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΕΣ ‘ο ελληνικός στίχος κατακτά την ξένη ελαφρά μουσική’» (7/5/2016), έγραψα πως… «το πρώτο 45άρι του ελληνικού ροκ (rock παιγμένο από νεανικό συγκρότημα δηλαδή και όχι από φωνητικό τρίο ή ορχήστρα), ήταν βεβαίως το δισκάκι του Gino και των Γαλαξιών «Snap-snap-snap (Σναπ-σναπ-σναπ)/ Cleopatra in bluejeens (Κλεοπάτρα με μπλουτζίνς)» [Polydor NHH 54 897] από το καλοκαίρι του 1964»… και αυτό εννοείται θα πούμε και τώρα.

      Και κρίνουμε με βάση τη μουσική. Με το τι ακούμε δηλαδή και όχι από τα ονόματα των συνθετών ή των γκρουπ που αναγράφονται στα labels.

      Το λέω, γιατί τόσο το «Τα δανεικά φιλιά/ Ένα ίσως» [RCA Victor 48g 2396] της Κούκας (υπό τη συνοδεία της ελαφράς ορχήστρας του Νίκου Αδάμα – ας τους πούμε όπως να ’ναι…) όσο και το “Cha Cha No.101 / Love Serenade” [RCA Victor 48g 2450] των Play Boys από το 1964 ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΟΥΔΕΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΡΟΚ.

      Όποιος ακούει rock σ’ αυτά τα τραγούδια δεν ξέρει τι του γίνεται.

      Διαγραφή