ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 481

1/1/2023
Σ’ ένα βιβλίο για τον Σαββόπουλο ή σ’ ένα βιβλίο για το «Βρώμικο Ψωμί» θα είχαν νόημα όλα αυτά. Αυτές οι άγνωστες λεπτομέρειες, που δίνουν στις δουλειές τη βεβαιότητα του ψαξίματος και όχι της προχειρογραφίας. Σ’ ένα άρθρο, όμως, τι να πρωτογράψεις;
(Τρίτο στη σειρά ποστ, μετά από εκείνο για τον Άλκη Σαχίνη και την φωτό από το Χάραμα, με Μπέλλου-Χρονοπούλου, από τα απόνερα του κειμένου για το «Βρώμικο Ψωμί»).
Φοβερή πληροφορία είναι αυτή για τους ρέκτες του ελληνικού ροκ. Γιάννης «Μπαχ» Σπυρόπουλος και Θεολόγος Στρατηγός, πού έπαιζαν πριν από την Λαιστρυγόνα;
Στα τέλη του ’60 στους Walking Spots, ένα πολυμελές σχήμα που είχε τη βάση του στη Νέα Ιωνία. Δίνανε και συναυλίες όπως βλέπουμε...

Απ’ όλους αυτούς τους μουσικούς, μετά από ένα πρόχειρο ψάξιμο στο δίκτυο που έκανα, είδα πως δίσκο έχει κυκλοφορήσει και ο Στέφανος Ψαραδάκος.
[ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ!]

31/12/2022
Και αυτή η φωτό από αυτά που περίσσεψαν από το άρθρο για το «Βρώμικο Ψωμί». Καισαριανή, Χάραμα ’73. Μπέλλου, Χρονοπούλου, ένας μαλλιάς, που δεν μπορώ να καταλάβω ποιος είναι, και πίσω από την Μπέλλου, με τα γυαλιά, ένας τύπος που μοιάζει με τον Ιόλα. Αν είχα βρει παλιές φωτογραφίες του Ιόλα με γυαλιά θα έλεγα πως είναι σίγουρα αυτός...

31/12/2022

Όταν βουτάς σ’ ένα κείμενο, όπως αυτό για το «Βρώμικο Ψωμί» του Σαββόπουλου, που διαβάσατε χθες, ανοίγονται μπροστά σου μύρια όσα. Εμφανίζονται, αναδύονται καλύτερα, πρόσωπα, περιπτώσεις και καταστάσεις, που αξίζουν της προσοχής σου και της επιμέλειάς σου, καθώς παραμένουν δεκαετίες στο σκοτάδι.
Ένα τέτοιο πρόσωπο είναι π.χ. ο Άλκης Σαχίνης, γνωστός σε άπαντες τους «σαββοπουλικούς» λόγω και των στίχων... «πού ακούστηκε ο Άλκης να πεθαίνει / όλη νύχτα ψήνονταν στον πυρετό» και... «να κι ο Άλκης ο μικρός μας / για να σμίξει παλιές κι αναμμένες τροχιές / με το ροκ του μέλλοντός μας».
Ο Σαχίνης πέθανε πολύ νέος (29ετής το ’73). Υπήρξε φίλος του Σαββόπουλου από τα χρόνια της Θεσσαλονίκης και λένε διάφορα γι’ αυτόν... Κάποιοι που τον ήξεραν μπορούν να πουν κι αυτοί... κι ένας τέτοιος είναι και ο Νίκος «Παραμυθάς» Πιλάβιος.
Παλιά ο Πιλάβιος είχε ένα μπλογκ κι εκεί είχε γράψει ένα κείμενο για τον Σαχίνη, το οποίο τώρα δεν υπάρχει, γιατί και το μπλογκ του Πιλάβιου δεν υπάρχει. Θεωρούσα, τότε, τα μπλογκ «αθάνατα» και δεν είχα φροντίσει να αποθηκεύσω το κείμενο. Δεν έβαζα, δηλαδή, με το μυαλό μου πως με το πάτημα ενός κουμπιού ένα blog, σαν το Δισκορυχείον ας πούμε, με χιλιάδες κείμενα και αναρτήσεις, μπορεί να περάσει, αν θες, στο κενό και στο τίποτα... Τέλος πάντων...
Πέρα λοιπόν απ’ αυτά που μπορούν να πούνε οι διάφοροι για τον Σαχίνη (στο πλαίσιο της λεγόμενης «προφορικής ιστορίας») υπάρχουν και τα ντοκουμέντα, που έχουν τον τρόπο να διαλευκάνουν ή και να μπερδέψουν τις καταστάσεις...
Ο Άλκης Σαχίνης, που το ξαναλέμε ήταν φίλος του Σαββόπουλου από την Θεσσαλονίκη, πριν ο Σαββό πάρει το φορτηγό και κατεβεί στην Αθήνα, ήταν φοιτητής της φιλοσοφικής του ΑΠΘ και συμμετείχε ως φωτογράφος και γραφιάς σ’ ένα περιοδικό, που έβγαζαν τότε οι φοιτητές, τον «Σπουδαστικό Κόσμο».

Ο «Σπουδαστικός Κόσμος» πρέπει να μπαίνει μπροστά το 1963 και στην αρχή ήταν κάπως σαν εφημερίδα, για να μετατραπεί, μετά από μερικά τεύχη, σε περιοδικό, μη σταθερής περιοδικότητας όμως.
Στο τεύχος #7 του «Σπουδαστικού Κόσμου», από τον Μάρτη του 1966, ο Άλκης Σαχίνης φωτογραφίζει για το εξώφυλλο (το βλέπετε), ενώ υπογράφει και κείμενο μέσα, που δεν θα σας πω τι λέει...
Ο «Σπουδαστικός Κόσμος» ήταν περιοδικό της «άλλης» αριστεράς και από τον Μάη του ’66, από το 9ο τεύχος του, αποτελούσε πλέον κάτι σαν όργανο της μαοϊκής ΠΠΣΠ (Πανσπουδαστική Προοδευτική Συνδικαλιστική Παράταξη).
Μάλιστα σ’ ένα άλλο τεύχος του ο «Σπουδαστικός Κόσμος» ειρωνεύεται το φοιτητικό περιοδικό της «ορθόδοξης» αριστεράς (ΕΔΑ / ΚΚΕ, Λαμπράκηδες κ.λπ.), την «Πανσπουδαστική» και πιο συγκεκριμένα το άρθρο του αείμνηστου Ηλία Νικολακόπουλου για τον Bob Dylan (για το οποίο έχουμε γράψει παλιότερα), με τσιτάτα του τύπου «να κι ο εξωραϊσμός του γιε γιε από τον μη κίτρινο τύπο».
Θαυμαστικό δεν βάζω, γιατί οι μαοϊκοί είναι γνωστό στους παροικούντες πως υπήρξαν, διαχρονικά, οι μεγαλύτεροι εχθροί του ροκ στην Ελλάδα.
Μην κοιτάτε που ανένηψαν στα 00s, όταν ανακάλυψαν τους Τσεχοσλοβάκους Plastic People of the Universe κι άρχισαν να υπερασπίζουν το ροκ. Και τότε με την... λάθος ροκ-πλευρά της Ιστορίας ήταν.

31/12/2022
Πριν από 3 μέρες έφυγε από τη ζωή ο στυλοβάτης της ελληνικής δισκογραφίας κοντραμπασίστας Ανδρέας Ροδουσάκης. Αυτός κι αν χρειάζεται κατεβατά κι αφιερώματα. Κάντε τα λοιπόν... εγώ δεν προλαβαίνω. Σας ετοιμάζω άλλα...
Στρίβει σαν μελωδία...
https://www.youtube.com/watch?v=3vGHNn9OL5M

31/12/2022
Ε, αφού κάνουν όλοι λίστες με "τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς" ας κάνω κι εγώ μία...
1. Hiroshi Havoc: Homeground Solutions [AJ Ω]
2. Trillident Sunshine: Another Sunshine for Your Dead Dreams [Last from the Past]
3. Spastic O’ Titis & TransSiberian Ensemble: Crying at the Gym [XXL Recordings]
4. Janna Lenakis: Yellow Strawberries in Ancient Flora [Manic Productions]
5. Primik und Nora: Marsyas from Mars [Telemarket Reflections]
6. A & Z & N & T: Letters in Eruptum [Chronicles]
7. Mizzells Everywhere: Essokosmos [Nyn]
8. Trevor Anna: The Challenge of Static [ProPo]
9. Igor Bechrinech: Sach’s Party [Zeotropolis Records]
10. Πότης Καφτάνης: Καρδιακή Επάρκεια / 12 Αντιλαϊκά για Νέους Χασίστες [Προς Εμμαούς]

30/12/2022

Κάθισα και είδα όλο τον τελικό Βραζιλία – Ιταλία 4-1, από το στάδιο Azteca της Πόλης του Μεξικού την 21η Ιουνίου 1970. Τα σημερινά ποδόσφαιρα δεν μου λένε απολύτως τίποτα –σκέτο χάσιμο χρόνου– αλλά ευτυχώς υπάρχει και το YouTube. Ωραία, ανθρώπινη μπάλα λοιπόν, με ποδοσφαιριστές που κουράζονται μετά το 60 λεπτό και όχι με μοτεράκια που τρέχουν πάνω-κάτω, σαν αφιονισμένα μέχρι το 120.

Η Ιταλία άντεξε για περισσότερο από μια ώρα, κι έδειξε στοιχεία μεγάλης ομάδας. Κορυφαίος ο Σάντρο Ματσόλα, ηγέτης, παικταράς, απειλή ο Ρίβα στο πρώτο κυρίως μέρος, μετά κάθισε, πολύ καλός ο Ντομενγκίνι σε ρόλο μέσα δεξιά, που έβγαινε και σαν δεύτερος φορ, πίσω από τον Ρίβα, καλός ο Μπονισένια στο πρώτο μέρος ιδίως (έκανε και το 1-1).
Φυσικά, η Βραζιλία ήταν μια κλάση πάνω από την Ιταλία και κέρδισε δίκαια.
Φοβερός ο Ζέρσον (κορυφαίος του γηπέδου), πίσω, μπροστά, ανασταλτικά, δημιουργικά... τα πάντα. Μέγας παίκτης! Έβαλε, επίσης, το δεύτερο καθοριστικό γκολ στο 66 και δημιούργησε ουσιαστικά το τρίτο (που έβαλε ο Ζαϊρζίνιο).
Φούμαρα ο τεχνίτης Ριβελίνο. Μεγάλη ταλαιπωρία της μπάλας, χωρίς αίσθηση του χώρου, με σουτ συνήθως στο γάμο του Καραγκιόζη (εκτός από ένα, σχεδόν φάουλ, που πήγε στο δοκάρι). Ανύπαρκτος ο Τοστάο. Απίστευτα σωματικά προσόντα ο Κάρλος Αλμπέρτο από δεξιά (έβαλε το τέταρτο γκολ).
Πελέ. Ο «μάγος» έβαλε το πρώτο γκολ, έδωσε την «πάσα των αιώνων» για το τέταρτο και κοβότανε μόνο με φάουλ. Δεν πήρε πολλές φορές το τόπι στα πόδια του, αλλά αυτοί οι παίκτες και με μία μόνο φάση μπορούν να κάνουν τη ζημιά (του έπιασε πάντως ένα ο Αλμπερτόζι, απ’ αυτά που δεν πιάνονται και ο Πελέ του έδωσε το χέρι του – σερ!). Στην αρχή έπαιξε πολύ προωθημένα, στη μεγάλη περιοχή, σαν ελεύθερος φορ, αλλά στην πορεία γύρισε πιο πίσω.
Αυτά από το μακρινό 1970...
[στη μνήμη του Πελέ - ένα παλαιότερο ποστ]