MIRSAEED HOSSEINY PANAH: I Wish I Were Water
[Losen Records, 2023]
Ένα τελείως διαφορετικό άλμπουμ, απ’ αυτά που μας έχει συνηθίσει εδώ και κάποια χρόνια η νορβηγική Losen Records, στρίβει τώρα στο player. Λέμε για το “I Wish I Were Water” του ιρανού συνθέτη και σαντουριέρη Mirsaeed Hosseiny Panah.
Το χαρακτηρίζουμε «τελείως διαφορετικό» αυτό το άλμπουμ,
επειδή βασικά δεν έχει κάποια εμφανή τουλάχιστον σχέση με την jazz (βασική παράμετρος των προτάσεων
της Losen), ενώ
ξεφεύγει ακόμη περισσότερο προς το μη-αναμενόμενο, επειδή έχει (και) ιρανική
καταγωγή.
Βασικά το “I Wish I Were Water” είναι ένα άλμπουμ σύγχρονης ιρανικής μουσικής – μουσικής, που επιχειρεί να συνδυάσει δυτικά κλασικά ή κλασικότροπα τέλος πάντων ηχοχρώματα, με ιρανικό ποιητικό στίχο και βεβαίως με ήχους (ιρανικούς) παραδοσιακούς.
Το έργο αυτό, που είναι ηχογραφημένο στο γνωστό τοις πάσι Rainbow Studio του Όσλο, τον Σεπτέμβριο του ’22, αποτελείται από επτά tracks (με διάρκειες από 4:44 έως 11:56) και βασίζεται, στιχουργικώς, στην ποίηση ενός σημαντικού, όπως διαβάζουμε, ιρανού ποιητή, του Ahmad Shamlou (1925-2000) [μάλλον άγνωστος στην Ελλάδα]. Ο Shamlou θεωρείται μοντέρνος ποιητής, με την μακραίωνη ποιητική παράδοση της χώρας να εμπεριέχεται στα ποιήματά του, δημιουργώντας, όμως, νέες φόρμες και νέα δεδομένα.
Επιλέγοντας, λοιπόν, ένα βασικό φωνητικό σχήμα (Amalie Kongssund σοπράνο, Marika Schultze mezzo σοπράνο, Njål Sparbo μπάσος) κι έχοντας την αρωγή μιας ομάδας μουσικών (Tora Røstvik φλάουτο, Gracia Ortega Navarro κλαρινέτο, Espen Nystog Aas μπάσο κλαρίνο, Jonathan Sandqvist φαγκότο, Mari Birgitte Bølgen Halvorsen πρώτο βιολί, Kaja Pernille Østervold δεύτερο βιολί, Christopher Rossebø βιόλα, Marek Bienkunski τσέλο), υπό την διεύθυνση ενός έλληνα(!) διευθυντή ορχήστρας, γεννημένου το 1989 στην Θεσσαλονίκη, του Dimitris Spouras, o Mirsaeed Hosseiny Panah, που χειρίζεται πάντα χρωματικό σαντούρι, προτείνει ένα άκουσμα οπωσδήποτε βαρύ, και μαζί σύνθετο και απαιτητικό, που προϋποθέτει την μέγιστη προσοχή του ακροατή, ο οποίος θα πρέπει να ξεπεράσει το ξάφνιασμα, που δημιουργεί η ιρανική γλώσσα, δίνοντας βάση στο σύνολο του “I Wish I Were Water”, αντιμετωπίζοντας και τις φωνές σαν όργανο.
Τότε, σίγουρα θα ανακαλύψει τις ποιοτικές σταθερές αυτού του έργου, που επιχειρεί να συγκεράσει Δύση και Ανατολή, μ’ έναν απαιτητικό «σοβαρό» τρόπο.
RUBBER SOUL QUARTET: Something [Losen Records,
2022]
Η δεύτερη «μπητλική» απόπειρα του νορβηγικού Rubber Soul Quartet (Bård Helgerud κιθάρες, φωνή, Håvard Fossum τενόρο, σοπράνο σαξόφωνο, φλάουτο, κλαρίνο, Andreas Dreier κοντραμπάσο, φωνητικά, Torstein Ellingsen ντραμς, κρουστά) είναι και αυτή επιτυχής – όπως ήταν κι εκείνη από το 2020 εξάλλου. (Το άλμπουμ “Blackbird” εννοούμε, για το οποίον είχαμε γράψει, εδώ στο δισκορυχείον, πριν από δυο χρόνια, στις 19 Ιαν. 2021).
Η ιδέα του Rubber Soul Quartet είναι απλή, αλλά όχι εύκολη, ούτε προφανής στην υλοποίησή της. Δανειζόμαστε τραγούδια των Beatles και τα διασκευάζουμε για τζαζ κουαρτέτο (σαξ, κιθάρα, μπάσο, ντραμς).
Με την διαφορά, όμως, πως το Rubber Soul Quartet δεν είναι ένα τυπικό τζαζ κουαρτέτο. Και εννοούμε με αυτό πως οι διασκευές τους δεν είναι ούτε τόσο πολύ jazz, ούτε τόσο πολύ pop ή rock. Είναι κάτι δικό τους... Και αυτό είναι που τους κάνει ξεχωριστούς.
Χωρίς να μένουν πιστοί στο αρμονικό κομμάτι των «μπητλικών» συνθέσεων, καταφέρνουν, «παίζοντας» με προσοχή και οπωσδήποτε με φαντασία, πάνω σ’ αυτές τις αρμονικές διατάξεις, να προτείνουν νέες αναγνώσεις, δίχως να αλλοιώνουν τα βασικά μελωδικά χαρακτηριστικά των τραγουδιών. Δηλαδή, για να το πούμε πιο απλά... όλα τα τραγούδια αναγνωρίζονται, ανεξαρτήτως των όποιων επεκτάσεών τους.
Και με τους ρυθμούς, επίσης, γίνεται, παραλλήλως, ένα «παιγνίδι», αλλά και πάλι ούτε αυτό είναι ικανό να αλλοιώσει την ουσία των συνθέσεων των Beatles. Μάλιστα σε τρεις απ’ αυτές (“I’m only sleeping”, “Help!”, “You’ve got to hide your love away”) ακούμε και λόγια, για να τονιστεί έτι περισσότερο η τραγουδιστική αφήγηση, ώστε να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πως οι διασκευές δεν μπορεί να είναι επ’ ουδενί... εξω-μπητλικές. Είναι και οι διάρκειες που βοηθούν εξάλλου –όλες κάτω από τα πέντε λεπτά και οι περισσότερες γύρω από τα τέσσερα–, που δεν αφήνουν τα κομμάτια να «ξεφύγουν», προς κάτι δαιδαλώδες και λαβυρινθώδες.
“Something”, “Eleanor Rigby”, “The fool on the hill”, “Day tripper”, “Michelle”, “And I love her”, “In my life” κ.λπ. παραταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, όχι με τυχαίο τρόπο, αλλά έτσι ώστε να δημιουργούνται ηχητικές ενότητες, τις οποίες οριοθετούν τα τραγούδια στις θέσεις 5, 7 και 11 (η τελευταία).
Σπουδαίοι μουσικοί, που ξέρουν πώς να διαχειριστούν ένα τόσο κλασικό υλικό δίχως να το προδώσουν.
Επαφή: www.losenrecords.no
Ένα τελείως διαφορετικό άλμπουμ, απ’ αυτά που μας έχει συνηθίσει εδώ και κάποια χρόνια η νορβηγική Losen Records, στρίβει τώρα στο player. Λέμε για το “I Wish I Were Water” του ιρανού συνθέτη και σαντουριέρη Mirsaeed Hosseiny Panah.
Βασικά το “I Wish I Were Water” είναι ένα άλμπουμ σύγχρονης ιρανικής μουσικής – μουσικής, που επιχειρεί να συνδυάσει δυτικά κλασικά ή κλασικότροπα τέλος πάντων ηχοχρώματα, με ιρανικό ποιητικό στίχο και βεβαίως με ήχους (ιρανικούς) παραδοσιακούς.
Το έργο αυτό, που είναι ηχογραφημένο στο γνωστό τοις πάσι Rainbow Studio του Όσλο, τον Σεπτέμβριο του ’22, αποτελείται από επτά tracks (με διάρκειες από 4:44 έως 11:56) και βασίζεται, στιχουργικώς, στην ποίηση ενός σημαντικού, όπως διαβάζουμε, ιρανού ποιητή, του Ahmad Shamlou (1925-2000) [μάλλον άγνωστος στην Ελλάδα]. Ο Shamlou θεωρείται μοντέρνος ποιητής, με την μακραίωνη ποιητική παράδοση της χώρας να εμπεριέχεται στα ποιήματά του, δημιουργώντας, όμως, νέες φόρμες και νέα δεδομένα.
Επιλέγοντας, λοιπόν, ένα βασικό φωνητικό σχήμα (Amalie Kongssund σοπράνο, Marika Schultze mezzo σοπράνο, Njål Sparbo μπάσος) κι έχοντας την αρωγή μιας ομάδας μουσικών (Tora Røstvik φλάουτο, Gracia Ortega Navarro κλαρινέτο, Espen Nystog Aas μπάσο κλαρίνο, Jonathan Sandqvist φαγκότο, Mari Birgitte Bølgen Halvorsen πρώτο βιολί, Kaja Pernille Østervold δεύτερο βιολί, Christopher Rossebø βιόλα, Marek Bienkunski τσέλο), υπό την διεύθυνση ενός έλληνα(!) διευθυντή ορχήστρας, γεννημένου το 1989 στην Θεσσαλονίκη, του Dimitris Spouras, o Mirsaeed Hosseiny Panah, που χειρίζεται πάντα χρωματικό σαντούρι, προτείνει ένα άκουσμα οπωσδήποτε βαρύ, και μαζί σύνθετο και απαιτητικό, που προϋποθέτει την μέγιστη προσοχή του ακροατή, ο οποίος θα πρέπει να ξεπεράσει το ξάφνιασμα, που δημιουργεί η ιρανική γλώσσα, δίνοντας βάση στο σύνολο του “I Wish I Were Water”, αντιμετωπίζοντας και τις φωνές σαν όργανο.
Τότε, σίγουρα θα ανακαλύψει τις ποιοτικές σταθερές αυτού του έργου, που επιχειρεί να συγκεράσει Δύση και Ανατολή, μ’ έναν απαιτητικό «σοβαρό» τρόπο.
Η δεύτερη «μπητλική» απόπειρα του νορβηγικού Rubber Soul Quartet (Bård Helgerud κιθάρες, φωνή, Håvard Fossum τενόρο, σοπράνο σαξόφωνο, φλάουτο, κλαρίνο, Andreas Dreier κοντραμπάσο, φωνητικά, Torstein Ellingsen ντραμς, κρουστά) είναι και αυτή επιτυχής – όπως ήταν κι εκείνη από το 2020 εξάλλου. (Το άλμπουμ “Blackbird” εννοούμε, για το οποίον είχαμε γράψει, εδώ στο δισκορυχείον, πριν από δυο χρόνια, στις 19 Ιαν. 2021).
Η ιδέα του Rubber Soul Quartet είναι απλή, αλλά όχι εύκολη, ούτε προφανής στην υλοποίησή της. Δανειζόμαστε τραγούδια των Beatles και τα διασκευάζουμε για τζαζ κουαρτέτο (σαξ, κιθάρα, μπάσο, ντραμς).
Με την διαφορά, όμως, πως το Rubber Soul Quartet δεν είναι ένα τυπικό τζαζ κουαρτέτο. Και εννοούμε με αυτό πως οι διασκευές τους δεν είναι ούτε τόσο πολύ jazz, ούτε τόσο πολύ pop ή rock. Είναι κάτι δικό τους... Και αυτό είναι που τους κάνει ξεχωριστούς.
Χωρίς να μένουν πιστοί στο αρμονικό κομμάτι των «μπητλικών» συνθέσεων, καταφέρνουν, «παίζοντας» με προσοχή και οπωσδήποτε με φαντασία, πάνω σ’ αυτές τις αρμονικές διατάξεις, να προτείνουν νέες αναγνώσεις, δίχως να αλλοιώνουν τα βασικά μελωδικά χαρακτηριστικά των τραγουδιών. Δηλαδή, για να το πούμε πιο απλά... όλα τα τραγούδια αναγνωρίζονται, ανεξαρτήτως των όποιων επεκτάσεών τους.
Και με τους ρυθμούς, επίσης, γίνεται, παραλλήλως, ένα «παιγνίδι», αλλά και πάλι ούτε αυτό είναι ικανό να αλλοιώσει την ουσία των συνθέσεων των Beatles. Μάλιστα σε τρεις απ’ αυτές (“I’m only sleeping”, “Help!”, “You’ve got to hide your love away”) ακούμε και λόγια, για να τονιστεί έτι περισσότερο η τραγουδιστική αφήγηση, ώστε να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πως οι διασκευές δεν μπορεί να είναι επ’ ουδενί... εξω-μπητλικές. Είναι και οι διάρκειες που βοηθούν εξάλλου –όλες κάτω από τα πέντε λεπτά και οι περισσότερες γύρω από τα τέσσερα–, που δεν αφήνουν τα κομμάτια να «ξεφύγουν», προς κάτι δαιδαλώδες και λαβυρινθώδες.
“Something”, “Eleanor Rigby”, “The fool on the hill”, “Day tripper”, “Michelle”, “And I love her”, “In my life” κ.λπ. παραταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, όχι με τυχαίο τρόπο, αλλά έτσι ώστε να δημιουργούνται ηχητικές ενότητες, τις οποίες οριοθετούν τα τραγούδια στις θέσεις 5, 7 και 11 (η τελευταία).
Σπουδαίοι μουσικοί, που ξέρουν πώς να διαχειριστούν ένα τόσο κλασικό υλικό δίχως να το προδώσουν.
Επαφή: www.losenrecords.no
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου