Ένα ιδιαίτερο άλμπουμ έχουμε εδώ. Και όχι απλώς ιδιαίτερο,
αλλά και πολύ καλό, δηλαδή εντυπωσιακό, καθώς καταφέρνει να διαχειριστεί, με
τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τρία διαφορετικά live της Melentini,
με την Running Blue Orchestra,
που συνέβησαν σε τρεις διαφορετικές πόλεις, στο Βερολίνο, το Μιλάνο και την
Αθήνα, και που «οικοδομούν» όλα μαζί το LP “Live in Berlin,
Milano, Athens” [Veego Records, 2022]. Η Melentini, μία από τις πιο ουσιαστικές
παρουσίες του αγγλόφωνου ελληνικού τραγουδιού, αυτή την τελευταία δεκαετία, με
προσωπικά άλμπουμ «διαμάντια», που τα θυμόμαστε ακόμη, όπως το “Explosions Around, The Desert Inside” (2013) ή το “9 Songs for Post-Greek Films” (2020), κατορθώνει με
αυτό το LP να κάνει την μεγάλη έκπληξη.
Να παραδώσει έναν δίσκο σφιχτό, στιβαρό, με συγκεκριμένο χρώμα και αντίληψη, που μπορεί να σε αφήσει ακόμη και άφωνο. Εξαρτάται από την κατάσταση που θα σε βρει...
Αυτό που κυριαρχεί, εδώ, είναι βασικά το blues. Όσο και αν ακούγεται «κάπως»
αυτό, είναι πέρα για πέρα αληθινό. Ένα blues διαφορετικό, φυσικά, από το κλασικό, που έχει όμως τον
τρόπο να προκαλεί (και αυτό) ανάλογα συναισθήματα.
Είναι ένα blues υποβλητικό, έντονου πάθους, που μπορεί να φέρνει στη μνήμη κάτι από Mark Lanegan ή κάτι από την υπερκόσμια μπαλάντα της Julee Cruise, ένα blues αργό και ενίοτε κολασμένο –βοηθά και η φωνή της Melentini προς αυτό, καθώς οι επιδράσεις από τον τρόπο της Billie Holiday είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς σε αρκετές περιπτώσεις–, με την παράλληλη λιτή, πρακτικά ή φαινομενικά, συνοδεία και το αργό σύρσιμο των πλήκτρων και των κιθαρών να ενδυναμώνει αυτό το «μεταβατικό» περιβάλλον.
Πολλά κομμάτια είναι τέτοια (blues υποβλητικά, έντονου πάθους), που μπορούν, εν μέρει, να αντιμετωπιστούν και μέσα στο πλαίσιο του synth dark-wave (αν και δεν λείπουν και οι κιθάρες), με λίγες, πάντως, πιο φωτεινές και πιο ποπ στιγμές (το “Yellow roses”, εκεί στο τέλος της πρώτης πλευράς, για παράδειγμα).
Η δεύτερη πλευρά, με τα τρία μόλις tracks (ανάμεσά τους ένα 9λεπτο κι ένα 10λεπτο – μην ξεχνάμε πως πρόκειται για live, άρα κάποια κομμάτια είναι αναμενόμενο να «τραβάνε»), είναι, εν τω μεταξύ, ακόμη πιο υποβλητική, με τα synths να «γεμίζουν» ακατάπαυστα και με την τρομπέτα, συν τα εφφέ, να οριοθετούν αυτό το «υπερκόσμιο» (το ξαναλέμε) σκηνικό.
Αυτά στο “Satellites”, για να ακολουθήσει άλλο ένα εκπληκτικό κομμάτι, ίσως το ωραιότερο του δίσκου, που αποκαλείται “Asana / metamorphosis” (γνωστό σε μια 3λεπτη εκδοχή από το 2018) και που στηρίζεται όχι μόνον στην φωνή της Melentini –στην αρχή δεν καταλαβαίνεις τι ακριβώς τραγουδά, ούτε αν αυτό που ακούς προέρχεται από ανάποδη ταινία ή είναι κάτι σαν ηπειρώτικο μοιρολόι–, αλλά στην πορεία αντιλαμβάνεσαι πως οι επιρροές από την ινδική μουσική είναι εκείνες που καθορίζουν το συγκεκριμένο τραγούδι, που ξέρει να εκμεταλλεύεται τόσο την ένταση, όσο και την ηρεμία, προβάλλοντας τελετουργικά χαρακτηριστικά (ασχέτως του post-rock κλεισίματος). Εντελώς... ψυχεδελική σύνθεση, που προσδίδει στο “Live in Berlin, Milano, Athens” «άλλη αξία».
Melentini λοιπόν σε συνθέσεις, φωνή, λόγια, πλήκτρα και τρομπέτες, Vassilis Dokakis σε σύνθια, κιθάρες, προγραμματισμό, φωνητικά, Kostas Antoniou σε μπάσο και Chris Vigos σε ντραμς, φωνητικά, είναι οι τέσσερις άνθρωποι, που είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό το... μικρό αριστούργημα.
(Πολύ ωραία η βινυλιακή έκδοση της Veego Records, με ωραία χαρτιά, χρώματα, τσακίσματα του χαρτιού, εικαστική δουλειά, γραμματοσειρές... τα πάντα).
Επαφή: https://melentini.bandcamp.com/album/melentini-the-running-blue-orchestra-live-in-berlin-milano-athens
Να παραδώσει έναν δίσκο σφιχτό, στιβαρό, με συγκεκριμένο χρώμα και αντίληψη, που μπορεί να σε αφήσει ακόμη και άφωνο. Εξαρτάται από την κατάσταση που θα σε βρει...
Είναι ένα blues υποβλητικό, έντονου πάθους, που μπορεί να φέρνει στη μνήμη κάτι από Mark Lanegan ή κάτι από την υπερκόσμια μπαλάντα της Julee Cruise, ένα blues αργό και ενίοτε κολασμένο –βοηθά και η φωνή της Melentini προς αυτό, καθώς οι επιδράσεις από τον τρόπο της Billie Holiday είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς σε αρκετές περιπτώσεις–, με την παράλληλη λιτή, πρακτικά ή φαινομενικά, συνοδεία και το αργό σύρσιμο των πλήκτρων και των κιθαρών να ενδυναμώνει αυτό το «μεταβατικό» περιβάλλον.
Πολλά κομμάτια είναι τέτοια (blues υποβλητικά, έντονου πάθους), που μπορούν, εν μέρει, να αντιμετωπιστούν και μέσα στο πλαίσιο του synth dark-wave (αν και δεν λείπουν και οι κιθάρες), με λίγες, πάντως, πιο φωτεινές και πιο ποπ στιγμές (το “Yellow roses”, εκεί στο τέλος της πρώτης πλευράς, για παράδειγμα).
Η δεύτερη πλευρά, με τα τρία μόλις tracks (ανάμεσά τους ένα 9λεπτο κι ένα 10λεπτο – μην ξεχνάμε πως πρόκειται για live, άρα κάποια κομμάτια είναι αναμενόμενο να «τραβάνε»), είναι, εν τω μεταξύ, ακόμη πιο υποβλητική, με τα synths να «γεμίζουν» ακατάπαυστα και με την τρομπέτα, συν τα εφφέ, να οριοθετούν αυτό το «υπερκόσμιο» (το ξαναλέμε) σκηνικό.
Αυτά στο “Satellites”, για να ακολουθήσει άλλο ένα εκπληκτικό κομμάτι, ίσως το ωραιότερο του δίσκου, που αποκαλείται “Asana / metamorphosis” (γνωστό σε μια 3λεπτη εκδοχή από το 2018) και που στηρίζεται όχι μόνον στην φωνή της Melentini –στην αρχή δεν καταλαβαίνεις τι ακριβώς τραγουδά, ούτε αν αυτό που ακούς προέρχεται από ανάποδη ταινία ή είναι κάτι σαν ηπειρώτικο μοιρολόι–, αλλά στην πορεία αντιλαμβάνεσαι πως οι επιρροές από την ινδική μουσική είναι εκείνες που καθορίζουν το συγκεκριμένο τραγούδι, που ξέρει να εκμεταλλεύεται τόσο την ένταση, όσο και την ηρεμία, προβάλλοντας τελετουργικά χαρακτηριστικά (ασχέτως του post-rock κλεισίματος). Εντελώς... ψυχεδελική σύνθεση, που προσδίδει στο “Live in Berlin, Milano, Athens” «άλλη αξία».
Melentini λοιπόν σε συνθέσεις, φωνή, λόγια, πλήκτρα και τρομπέτες, Vassilis Dokakis σε σύνθια, κιθάρες, προγραμματισμό, φωνητικά, Kostas Antoniou σε μπάσο και Chris Vigos σε ντραμς, φωνητικά, είναι οι τέσσερις άνθρωποι, που είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό το... μικρό αριστούργημα.
(Πολύ ωραία η βινυλιακή έκδοση της Veego Records, με ωραία χαρτιά, χρώματα, τσακίσματα του χαρτιού, εικαστική δουλειά, γραμματοσειρές... τα πάντα).
Επαφή: https://melentini.bandcamp.com/album/melentini-the-running-blue-orchestra-live-in-berlin-milano-athens
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου