ΦΙΛΟΣ ΦΙΛΟΥ μπάσσο βεστιάριο

Ο τέταρτος στίχος από το πρώτο ποίημα της Κατερίνας Γώγου, από το «Τρία Κλικ Αριστερά» (1978), είναι ο «μπάσσο βεστιάριο», που εδώ γίνεται τίτλος για το LP τού Φίλος Φίλου (Κωνσταντίνος Τασσόπουλος).
Στο ίδιο βιβλίο η Γώγου γράφει και το «φίλος-φίλος έτσι όπως το λέει ο Καζαντζίδης», αλλά δεν ξέρουμε αν από ’κει πήρε γραμμή ο Τασσόπουλος, για να... μετονομαστεί σε Φίλος Φίλου. Πάντως οι όποιες ομοιότητες ανάμεσα στο LP «Μπάσσο Βεστιάριο» [Veego Records, 2022] και στην ποίηση της Γώγου σταματούν εδώ.

Υπάρχει λοιπόν αυτή η φράση, που οπωσδήποτε προκαλεί σκέψεις κ.λπ., αλλά βασικά εκείνο που πρωταγωνιστεί στον δίσκο δεν είναι το... βεστιάριο, αλλά το μπάσο (με ένα σίγμα, τώρα). Όχι αναγκαστικώς το κανονικό bass guitar, αλλά τα μπάσα γενικώς, που είναι πολλά, θεόρατα και που κατακυριεύουν την εγγραφή.
Βασικά, στην περίπτωσή μας έχουμε να κάνουμε μ’ ένα δίσκο electro, με σαφείς υπαινιγμούς στα electro 80s και 90s εννοούμε (αν και περισσότερο στα 80s), που λειτουργεί κάπως σαν ένα tribute προς εκείνη την εποχή, την (electro) μουσική της, τα γκάτζετ της, τις συσκευές της, τα μηχανήματά της κ.λπ.
Δεν είμαστε σίγουροι τι είδους φιλοδοξίες είχε ο Φίλος Φίλου (και αν είχε), σε σχέση με το «Μπάσσο Βεστιάριο», όμως ό,τι κι αν είχε ή δεν είχε υποσκάπτεται (ως δημιουργός) από τις, γενικώς, λίγες ιδέες. Κάτι που επιδεινώνεται (και) από τις διάρκειες των κομματιών, που είναι μεγάλες (γενικώς 5λεπτα tracks), κάνοντας αυτές τις λίγες ιδέες να φαίνονται ακόμη λιγότερες. Φυσικά, και για να το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή, δεν υπάρχει ουδεμία σχέση της παρούσας μουσικής με τον αφρό των 80s κυκλοφοριών, που βρίθουν συνθετικών και συνθετητικών εμπνεύσεων, δημιουργικής φαντασίας κ.λπ.
Αυτό δεν σημαίνει, βεβαίως, πως το LP τού Φίλος Φίλου είναι αδιάφορο. Kάθε άλλο. 

Κατ’ αρχάς το γεγονός πως καταφέρνει να ανακαλέσει «πράματα» από τα electro-80s είναι ένα πρώτο θετικό (το λέμε, γιατί αυτός θα μπορούσε να ήταν κι ένας κάποιος στόχος).
Υπάρχουν στιγμές που νοιώθεις ότι ακούς σάουντρακ από φτηνές βιντεοταινίες του δεύτερου μισού των 80s, εκεί όπου όλα ήταν περασμένα μέσα από τα σύνθια της περιόδου, σε βαθμό... κακουργήματος. Πάνω σ’ αυτό το... κακούργημα πατάει, εξάλλου, ο Φίλος Φίλου, για να δώσει πνοή στο «Μπάσσο Βεστιάριο».
Η υπερ-χρήση των synths ήχων της εποχής, σήμερα, είτε σε ρεαλιστικό πλαίσιο είτε ως ψευδαίσθηση (δεν έχει σημασία), είναι το βασικό γνώρισμα του δίσκου, που κινείται μέσα στα ποικίλα μονοπάτια του funk (το «Υπερσυντέλικος» π .χ. είναι γεμάτο από Hancock-ικά hints), αγγίζοντας έως και το dub στην «Αστική Ανάπλαση» – αν και το πραγματικά και αληθινά ενδιαφέρον κομμάτι εδώ είναι η «Άνοιξη», που πέρα από την βασική μελωδική γραμμή (με τις λίγες πάντα νότες), διαθέτει από κάτω και ήχο από «χατζιδακικό» glockenspiel (ή κάτι ανάλογο τέλος πάντων), μαζί με... δήθεν-ακορντεόν και eastern φωνητική ακολουθία.
Ο δίσκος έχει φωνές, αν και τραγούδι δεν έχει (εκτός αν θεωρήσουμε τραγούδι το έσχατο «Άλφα στερητικό», με τους στίχους... «μην απορείς δεν μπορείς να τ’ αλλάξεις / το μονοπάτι σου εσύ να χαράξεις / γλυκό κρασί απ’ της ζωής το αμπέλι / μην προσπαθείς να μπεις στην αγέλη» (που περνάνε και κάποιο μήνυμα), φέρνοντας στη μνήμη άλλοτε Λένα Πλάτωνος και άλλοτε Μιχάλη Σιγανίδη (στις φάσεις όπου γίνεται χιούμορ). Γιατί εγώ τουλάχιστον ως χιούμορ ή ως σουρεαλιστική παρέμβαση εκλαμβάνω εκείνα που ακούω στο «Σιρόπια» ή στην «Αστική ανάπλαση».
Νομίζω, για να καταλήξουμε και κάπου, πως ο Φίλος Φίλου με λίγο μεγαλύτερη (δηλαδή περισσότερη) προσοχή θα έκανε ένα αληθινά ενδιαφέρον άλμπουμ (μέσα στο πλαίσιο της «εϊτίλας»), αλλά κι έτσι όπως είναι το «Μπάσσο Βεστιάριο» έχει τον τρόπο να σε μετακινεί «εσωτερικά». Να σε τοποθετεί κάπου, αφήνοντάς σε, εκεί, ελαφρώς μετέωρο... No problem.
Επαφή: https://veegorecords.com/