JOKE LANZ & PETR VRBA σκρατς, improv και ηλεκτρονικά

Ο Joke Lanz είναι ένας ελβετός turntablist και ηλεκτρονικάριος (με βάση το Βερολίνο), που υπάρχει πολλά χρόνια στη σκηνή. Η δισκογραφία του ξεκινάει από τα 80s θέλω να πω και ως «σκρατσά» δεν τον θυμάμαι μόνον ως μέλος των Trapeze, για το άλμπουμ των οποίων “Level Crossing” (2023) έγραψα εδώ στο blog πριν από δύο χρόνια, αλλά και από κάποιους WAL, πίσω στα early 00s, όταν είχα γράψει στο «Jazz & Tζαζ» για το άλμπουμ τους “Law & Disorder” στην Unit Records.

Στο πρόσφατο “Mutants in Siberia” (2025) ο Lanz, που παράγει πάντα ήχους από πικάπ, συνεργάζεται με τον τσέχο τρομπετίστα και επίσης ηλεκτρονικάριο Petr Vrba, που έχει και αυτός τη δική του ιστορία –στο blog τον έχω αναφέρει σε σχέση με το “Esox Lucius” (2015), τη συνεργασία του δηλαδή με τους Isabelle Duthoit / Franz Hautzinger / Matija Schellander–, με το άλμπουμ (το “Mutants in Siberia” εννοώ) να είναι ηχογραφημένο στο πολιτιστικό κέντρο Punctum, στην Πράγα, το 2023, πριν αυτό τυπωθεί, σ’ ένα ωραίο all-paper gatefold CD, από την «προχωρημένη» Circum-Disc.
Δώδεκα tracks αποτελούν το άλμπουμ, τα οποία εκτείνονται από 0:45 δευτερόλεπτα έως 5:56 λεπτά. Μέσα, λοιπόν, από αυτές τις τυπικές διάρκειες το «μεταλλαγμένοι στη Σιβηρία» κατορθώνει να δημιουργήσει ένα πολύ δημιουργικό και συνάμα κάπως ασφυκτικό πεδίο αντιπαραβολής ήχων, φυσικών και ηλεκτρονικών, σε συνδυασμό με αλλόκοτα και πνιγηρά φωνητικά (και αυτά από τον Lanz) και με κατεύθυνση σίγουρα avant-improv. Το άλμπουμ έχει ροή, έχει άποψη, έχει ρυθμό, και κυρίως έχει τον τρόπο να σε παγιδεύει σ’ αυτή την ανερμάτιστη σειρά από ήχους, η οποία δεν υπολείπεται και σε συναισθηματικό δόσιμο.
Ένα πολύ καλό CD λοιπόν, για το είδος του ή και πέρα απ’ αυτό.
Επαφή: www.circum-disc.com

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΦΑΣΗΣ 50 χρόνια από το θρυλικό άλμπουμ «Γέλα Κυρία μου» - δώδεκα σπουδαία λαϊκά τραγούδια του Κώστα Ψυχογιού, που αντέχουν μέχρι σήμερα

Δείχνει παράταιρο, σε πρώτη φάση, όταν μιλάς για το 1975 –πενήντα χρόνια πίσω– και για τα τραγούδια εκείνης της εποχής να ξεχωρίζεις ένα δίσκο σαν το «Γέλα Κυρία μου». Το λέω, γιατί συζητάμε για μια κλασική χρονιά της πρώιμης μεταπολίτευσης, στην οποία είχαν κυκλοφορήσει ιστορικοί δίσκοι – όπως το “Canto General” του Θεοδωράκη, τα «10 Χρόνια Κομμάτια» του Σαββόπουλου, τα «Νέγρικα» του Λοΐζου, οι «Δροσουλίτες» του Χάλαρη, τα «Πολιτικά Τραγούδια» του Μικρούτσικου, η «Τρίτη Ανθολογία» του Σπανού και άλλοι διάφοροι.
Κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει όλα τα προηγούμενα (εννοείται αυτό), όμως, από την άλλη, κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει (και) το γκελ που είχε στον απλό κόσμο, και κυρίως στην καθημερινή διασκέδασή του, το «Γέλα Κυρία μου», ένας δίσκος κι ένα τραγούδι, που ακούγονται, σαν να τ’ ακούς για πρώτη φορά, ακόμη και σήμερα – πενήντα χρόνια μετά.

Γιατί, εντάξει με το κοινωνικοπολιτικό και το «έντεχνο» τραγούδι, που έδιναν κι έπαιρναν το 1975, αλλά υπήρχαν κι άλλα άλμπουμ, ελαφρολαϊκά και λαϊκά, όχι σπανίως τυπωμένα για τις λεγόμενες «μικρές» εταιρείες, που έδιναν τη γραμμή της «νύχτας», στα κέντρα της εποχής. Τι θα ακουγόταν στις μικρές ώρες, θες απ’ τις ορχήστρες, θες απ’ τα τζουκ-μποξ; Ο κόσμος είχε ανάγκη, θέλω να πω, και αυτό το είδος του τραγουδιού, που δεν αφορούσε κατ’ ανάγκην τη σκέψη του, αλλά πρωτίστως την καρδιά του – μιλώντας του μ’ έναν γνήσιο, απλό και καθημερινό λόγο.
Συνέπεσαν πολλά για να γίνει το «Γέλα Κυρία μου» (δίσκος και τραγούδι) ένας από τους σταθμούς του 1975. Και βεβαίως ένα από τα βασικά ήταν η παρουσία του ηθοποιού Κώστα Καφάση σ’ ένα από τα πιο αγαπημένα τηλεοπτικά σίριαλ της εποχής, που είχε τίτλο «Η Γειτονιά μας» – γραμμένο από τον Κώστα Πρετεντέρη και σκηνοθετημένο από τον Πέτρο Λεωκράτη. «Η Γειτονιά μας», που προβαλλόταν από την ΥΕΝΕΔ (το τηλεοπτικό κανάλι του Στρατού), ανάμεσα στα χρόνια 1972-1977, είχε κάνει τεράστια επιτυχία, και κάθε ηθοποιός, από τους δεκάδες που θα εμφανίζονταν στο σίριαλ, ήξερε πως, παίζοντας στη «Γειτονιά μας», θα άνοιγε, από μόνο του, ένα νέο παράθυρο στην από ’κει και πέρα διαδρομή του. Συνέβη; Για κάποιους σίγουρα.
Άγνωστοι έως τότε, στο ευρύ κοινό, ηθοποιοί θα γίνονταν εν μία νυκτί διάσημοι στο πανελλήνιο κι ένας απ’ αυτούς ήταν, οπωσδήποτε, ο Κώστας Καφάσης, που θα ενσάρκωνε τον Λευτέρη Κατσαούνη ή Ιωνάθαν, το παιδί του καφενείου της γειτονιάς – ένα μαγαζί που κουμαντάριζε ο αδερφός του, ο καφετζής Μάκης Κατσαούνης (Μάκης Δεμίρης).
Φυσικά, ο Καφάσης δεν ξεκίνησε από τη «Γειτονιά μας», καθώς έπαιζε σε θέατρο και κινηματογράφο, σε δεύτερους και τρίτους ρόλους, σχεδόν από την αρχή της δεκαετίας του ’60 –είχε συμμετάσχει και στη μουσικοθεατρική παράσταση «Οδός Ονείρων» (1962), με τις συνθέσεις και τα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού–, όμως το σίριαλ του Πρετεντέρη θα ήταν εκείνο που θα τον έχριζε πρωταγωνιστή. Και θα ήταν στη «Γειτονιά μας», όταν ο Καφάσης, που είχε ανακαλύψει, από νωρίς, μόνος του, το ταλέντο του στο τραγούδι, θα έλεγε και θα ξανάλεγε (βάσει του σεναρίου) πως θα ήθελε να γίνει λαϊκός τραγουδιστής.
Ο Καφάσης είχε ξεκινήσει να τραγουδά μετά το μέσο της δεκαετίας του ’60, ας το πω επαγγελματικά και πάντως από οικονομική ανάγκη, στην μπουάτ Κατακόμβη, στην Πλάκα (Διογένους 12), ενώ μετά από την εμφάνισή του στη «Γειτονιά μας», και «το σώσε» που γινόταν, πιάνει δουλειά στο Φαληρικόν, στις Τζιτζιφιές, το καλοκαίρι του ’73, μαζί με την Σωτηρία Μπέλλου, τον Σπύρο Ζαγοραίο και την Φωτεινή Μαυράκη. Και θα ήταν ο Ζαγοραίος εκείνος που θα του έδινε να πει τον «Αλήτη», το πρώτο τραγούδι που θα ηχογραφούσε ποτέ ο Καφάσης, το οποίο, όμως, θα ακουγόταν για πρώτη φορά στη δισκογραφία το 1976 (σε μια συλλογή της Panivar), μετά από το μπαμ με το «Γέλα Κυρία μου». Πώς είχαν, όμως, εξελιχθεί τα πράγματα;
Την ιστορία, που πρέπει να συνέβη το 1974, την είχε διηγηθεί ο άνθρωπος που ουσιαστικά θα έκανε τεράστιο τον Καφάση, με τα τραγούδια που θα του έγραφε, ο Κώστας Ψυχογιός. Από μια δική του αφήγηση λοιπόν τον ακούμε να λέει στην εκπομπή του Θωμά Μπακαλάκου «Ελληνικό Τραγούδι», που προβαλλόταν από την ΕΡΤ, το 1995:
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/kostas-kafasis-50-hronia-apo-thryliko-almpoym-gela-kyria-moy

ECM NEW SERIES / A Compendium – ένα βιβλίο για την «προχωρημένη» ετικέτα της ECM

Προσφάτως κυκλοφόρησε ένα βιβλίο-κατάλογος μεγάλου μεγέθους (21Χ27) και 264 σελίδων από την ECM Records, που έχει τίτλο “ECM New Series / A Compendium”. Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο στην παράλληλη ετικέτα της γερμανικής εταιρείας, την ECM New Series, που ξεκίνησε την πορεία της το 1984 και η οποία 40+ χρόνια αργότερα εξακολουθεί να προτείνει συναρπαστικούς δίσκους.
Το βιβλίο χωρίζεται σε μερικά βασικά κεφάλαια, που καλό είναι να τα αναφέρουμε.

Το ξεκίνημα γίνεται με μια σύντομη δίγλωσση (αγγλικά / γερμανικά) εισαγωγή, που επιγράφεται “Scenes from a Journey / 40 Years of ECM New Series”, για να ακολουθήσει το πρώτο εκτεταμένο κεφάλαιο, που αποκαλείται “Composers”. Εδώ καταγράφονται όλοι οι συνθέτες, που ηχογράφησαν για την ετικέτα. Υπάρχει μία κεντρική φωτογραφία τους, και από ’κει και πέρα οι δίσκοι τους, με τα εξώφυλλά τους, και με όλες τις απαραίτητες πληροφορίες (βασικά τα track lists, το πότε ηχογραφήθηκαν και από ποιους). Η λίστα είναι μεγάλη και κάποιο κύρια ονόματα είναι και εκείνα των Arvo Pärt, György Kurtág, Giya Kancheli, Alfred Schnittke, Tigran Mansurian, Sofia Gubaidulina, Veljo Tormis, Heinz Holliger, Luciano Berio, Heiner Goebbels, Meredith Monk, Steve Reich, Gavin Bryars, Thomas Larcher, Κωνσταντίας Γουρζή, Ελένης Καραΐνδρου κ.ά.
Ακολουθεί μία συνέντευξη του Manfred Eicher, του ιδρυτή και βασικού παραγωγού της ECM Records και των ECM New Series, στον Konrad R. Lienert (Ζυρίχη, 1986), για να ακολουθήσει το επόμενο μεγάλο κεφάλαιο, που αφορά τους εκτελεστές, τους “Performers”. Η λογική της ανάπτυξης και αυτού του κεφαλαίου είναι η ίδια με εκείνη των “Composers”. Μια βασική φωτογραφία και από ’κει και πέρα η ανάπτυξη της δισκογραφίας τους. Μερικά από τα ονόματα των εκτελεστών, που αποτυπώνονται στην έκδοση είναι και εκείνα των Gidon Kremer, András Schiff, Kim Kashkashian, Keith Jarrett, Dennis Russell Davies, The Hilliard Ensemble (με ή χωρίς τον Jan Garbarek), John Potter, Tõnu Kaljuste, Thomas Demenga, Paul Giger, Anja Lechner, Rosamunde Quartett, Λεωνίδας Καβάκος, Danish String Quartet κ.ά.
Το βιβλίο θα ολοκληρωθεί με το κεφάλαιο “Further recordings”, στο οποίο καταγράφονται όλα τα υπόλοιπα άλμπουμ των ECM New Series, που δεν «χώρεσαν» στα κεφάλαια “Composers” και “Performers”.
Το Index με όλα τα ονόματα και τις σελίδες, στις οποίες βρίσκονται τα λήμματά τους βοηθά περαιτέρω.
Η έκδοση είναι αυτό που λέμε «πολυτελείας» (εννοώ σχεδιαστικά υπερ-προσεγμένη) και βασικά ασπρόμαυρη – και λέω «βασικά», γιατί τα λίγα έγχρωμα εξώφυλλα του label εμφανίζονται με τα χρώματά τους. Τούτο σημαίνει πως η εκτύπωση έγινε με τους κανόνες του εγχρώμου, ακόμη και αν η συντριπτική πλειονότητα των σελίδων είναι ασπρόμαυρες.
Το “ECM New Series / A Compendium”, που έχει τυπωθεί σε 2000 αντίτυπα παγκοσμίως, μπορεί κάποιος-α να το βρει στα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία-δισκοπωλεία.

Η ECM Records και οι ECM New Series εισάγονται από την AN Music

MILA TRANI μια τραγουδίστρια-τραγουδοποιός, που κινείται μεταξύ Βαρκελώνης και Μιλάνου

Η Mila Trani είναι μία τραγουδίστρια-τραγουδοποιός, που κινείται μεταξύ Βαρκελώνης και Μιλάνου, έχοντας σπουδές σε ποικίλα μουσικά ιδιώματα – από afro-cuban και afro-brazilian, έως ασιατικά (κουρδικά, ινδικά) και βεβαίως μεσογειακά (της ανατολικής Μεσογείου ή μη). Όλα αυτά τα εντάσσει στις συνθέσεις της, οι οποίες αποκτούν έτσι ένα μελετημένο ethnic χρώμα.

Μέσα λοιπόν στο ευρύτερο περιβάλλον της world music εντάσσονται τα τραγούδια της Trani, που αποτελούν αυτό το πιο νέο CD της, το οποίον αποκαλείται “Menta Selvatica” [Segell Microscopi, 2025]. Προτείνοντας, βασικά, πρωτότυπο υλικό, η Trani έχει τον τρόπο να ελκύει με τα κομμάτια της, και γιατί όχι να εντυπωσιάζει κιόλας – αφού πέρα από εκφραστική ερμηνεύτρια, γνωρίζει και πώς να τα «ντύνει» ενορχηστρωτικά, δημιουργώντας άψογα αποτελέσματα.
Φυσικά, προς αυτή την κατεύθυνση την βοηθά το πιο στενό σχήμα, που εδώ την συνοδεύει και που αποτελείται από τους Bartolomeo Barenghi κιθάρα, tiples, Sandrine Robilliard βιολοντσέλο και Martí Hosta κρουστά – με την Trani να τραγουδά, να συνθέτει και να γράφει τους στίχους. Δίπλα σ’ αυτή τη βασική ομάδα προστίθενται τώρα έξτρα μουσικοί σε βιολί, bajo, κοντραμπάσο και νέι (παίζει ο Χρήστος Μπάρμπας, γνωστός και από άλλες ιβηρικές συνεργασίες του), που δημιουργούν τα επιπλέον ηχοχρώματα, που κάθε φορά έχουν ανάγκη τα τραγούδια.
Οπωσδήποτε και τα πλούσια ηχοχρώματα της Ιβηρικής έχουν διακριτό ρόλο εδώ, με το fado να αποτελεί μια ουσιαστική επιρροή, σε tracks όπως το “Sentimento” ή το “Sorella malinconia”, με το όλον άκουσμα να είναι απόλυτα οικείο και στους έλληνες ακροατές, που γνώρισαν τοιούτα ηχοχρώματα από τα χρόνια του ’90.
Επαφή: www.microscopi.cat

MATTHEW MUÑESES / RIZA PRINTUP κάπως σαν φιλιππινέζικη jazz

Παράξενη κυκλοφορία. Ένα ζευγάρι μουσικών με φιλιππινέζικη καταγωγή που ζει στις ΗΠΑ, ο σαξοφωνίστας Matthew Muñeses και η αρπίστρια Riza Printup, προτείνουν ένα άλμπουμ, το οποίο μέσα από ένα ευρύτερο πνεύμα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έως και “jazz”.

Το άλμπουμ αυτό έχει τίτλο “Pag-Ibig Ko Vol.1” (σε μία από τις γλώσσες των Φιλιππίνων, την tagalog, που ομιλείται από το 1/4 του πληθυσμού, “pag-ibig ko” σημαίνει «αγάπη μου») και περιλαμβάνει οκτώ tracks, συντεθειμένα από φιλιππινέζους συνθέτες – παλαιότερους και νεότερους. Τα ονόματά τους μπορεί να μην φανερώνουν πολλά, για εμάς τους Έλληνες, όμως αυτό δεν σημαίνει κάτι αναγκαστικώς, ιδίως αν αναφέρεται κανείς στον José Rizal (1861-1896), που θεωρείται κάτι σαν «εθνικός ήρωας» για τις Φιλιππίνες, ή τον Miguel Velarde Jr. (1913-1986), έναν από τους πιο γνωστούς φιλιππινέζους συνθέτες του 20ου αιώνα, με παρουσία και στον τοπικό κινηματογράφο. Άλλα ονόματα, που συμπεριλαμβάνονται στο άλμπουμ, είναι κι εκείνα των Gabriel de Guzman, Ernani Cuenco, Nicanor Abelardo και Dolores Patero.
Κατ’ αρχάς το γεγονός ότι το “Pag-Ibig Ko Vol.1” (2025) είναι τυπωμένο για την Irabbagast Records, του γνωστού μας φιλιππινεζο-αμερικάνου σαξοφωνίστα Jon Irabagon, σημαίνει κάτι. Ο Irabagon, θέλω να πω, γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις σε σχέση με τη μουσική της προγονικής πατρίδας του, έχοντας τον τρόπο, όλα αυτά, να τα προβάλλει και να τα αναδεικνύει. Καλεί, λοιπόν, τους Muñeses και Printup να προχωρήσουν τις ιδέες τους, παρουσιάζοντας μιαν άλλη όψη κάποιων τραγουδιών αγάπης των Φιλιππίνων, που οπωσδήποτε θα έχουν, άλλα μεγαλύτερη και άλλα μικρότερη, ιστορία.
Το αποτέλεσμα είναι να προκύψει ένα άλμπουμ γλαφυρότατο, μελωδικότατο (οι ενορχηστρώσεις για σαξόφωνο και άρπα είναι υπεύθυνες για την ακροαματική ευφορία), με πραγματικούς συνθετικούς θησαυρούς, όπως είναι τα tracks “Dahil sa iyo” (Miguel Velarde Jr.), “Kundiman ni Rizal” (José Rizal) και “Canto de María Clara” (José Rizal), δίχως να υστερεί κανένα από τα υπόλοιπα.
Επαφή: www.matthewmunesesmusic.com, www.rizaprintup.com

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 634

2/4/2025
Το "Έγκλημα στο Καβούρι" (1974) του Κώστα Καραγιάννη, με τους Λάκη Κομνηνό και Βαγγέλη Σειληνό στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024]

2/4/2025
Οι Graham Bond, Dick Heckstall-Smith, Jack Bruce και Ginger Baker θυμίζουν, με τις κινήσεις τους, φιγούρες από την τηλεοπτική διαστημική σειρά με κινούμενες κούκλες Thunderbirds, που βλέπαμε και στην Ελλάδα, σαν παιδιά, στα σέβεντις (προβαλλόταν στην Αγγλία από το ’64). Απίστευτο κλιπ, από την weird κωμωδία του Robert Hartford-Davis “Gonks Go Beat” (1964).
https://www.youtube.com/watch?v=bUwrjbeXK-0

1/4/2025
Την Πρωταπριλιά του 1983, λίγο πριν δώσω πανελλαδικές, είχα παρατήσει τα διαβάσματα (τον Σπανδάγο, τον Κουγιουμτζόπουλο και τους Κορέση-Ντάση) και ήμουν στημένος στην τιβί για να δω τον Σαββόπουλο στο Παλαί ντε Σπορ. Τα Τραπεζάκια Έξω δεν είχαν κυκλοφορήσει ακόμη, αλλά είχαμε πληροφορηθεί πως οσονούπω θα βρίσκονταν στα δισκάδικα, και πως στη Θεσσαλονίκη θα ακούγονταν και καινούρια κομμάτια (από το επερχόμενο άλμπουμ). Τον Σαββόπουλο τον είχα δει ήδη δύο φορές live και το γεγονός ότι δεν ήμουν στο Παλαί εκείνη τη νύχτα θα πρέπει να το αποδώσω, μάλλον, σ’ ένα κακό παιγνίδι της τύχης, αφού λίγες μέρες αργότερα θα ήμασταν για την 5ήμερη της εποχής στη Θεσσαλονίκη! Είχα προσπαθήσει, δε, να την αλλάξω την ημερομηνία της εκδρομής, γιατί κάτι ήμουνα τότε στο 15μελές –δε θυμάμαι τι– αλλά δεν το ‘χα καταφέρει... Πάντως η συναυλία αυτή είναι από τις λίγες, τις ελαχιστότατες, για τις οποίες λέω πως παρότι δεν ήμουν εκεί, κατά βάθος ήμουν...
https://www.youtube.com/watch?v=0YT20rPza8I

1/4/2025
>>Ήτανε ιδιόμορφος. Γιατί... κοιτάξτε να δείτε... παντρεύτηκε με τη Μαρινέλλα και σε δυο χρόνια χώρισαν<<
Και τι έγινε άμα χώρισαν σε δυο χρόνια; Ένα ζευγάρι μπορεί να χωρίσει για χίλιους-δυο λόγους και σ’ ένα μήνα. Και γιατί έφταιγε η «ιδιομορφία» του Στέλιου και όχι της Μαρινέλλας ή και των δυο μαζί; Και γιατί να ήταν η «ιδιομορφία» ο λόγος του χωρισμού και όχι, απλά, το γεγονός πως δεν ταιριάζανε; Ήμασταν παρόντες κι έχουμε γνώμη, για το τι μπορεί να συνέβη ανάμεσα σ’ ένα ζευγάρι; Ή έχουμε πληροφορίες μόνο από το ένα μέτωπο; Γιατί να προσάπτεται στο Στέλιο μια τέτοιου τύπου ρετσινιά, στηριζόμενη, μάλιστα, σ’ έναν αποτυχημένο γάμο; Και τι σημαίνει... αποτυχημένος γάμος; Τι μπορεί να σημαίνει αυτό, για το χαρακτήρα ενός ανθρώπου;
Ό,τι να ’ναι...
--------------------------------
>>Σπατάλησε τον εαυτό του με την πρώτη του γυναίκα (σ.σ. την τρίτη εννοεί). Έπεσε σε μεθύσια, ναρκωτικά και τον έσωσε η Γκερέκου<<
Είχε ντύσει στα χρυσά ο Τόλης τη Μαρινέλλα και όταν χωρίσανε, τον ρώτησε ο Μάτσας, αν τα πήρε πίσω...
Δηλαδή για κάτσε, με συγχωρείς τώρα... Υπάρχει άντρας που θα κάνει κάποιο δώρο σε μια γυναίκα –μικρό, μεσαίο, μεγάλο, δεν έχει σημασία, ο καθείς και το βαλάντιό του– και μετά, όταν χωρίσουνε, θα πάει να το ζητήσει πίσω; Ρε, σ’ εσάς το λέω, το δώρο να πας να το ζητήσεις πίσω; Ρε τι ακούμε πρωταπριλιάτικα;
Μήπως υπήρχαν κι άλλοι φίλοι και γνωστοί του Τόλη και του τα λέγανε αυτά, και γι’ αυτό το ριξε στα… μεθύσια και τα ναρκωτικά;

1/4/2025
Έχω δει-ακούσει κανα-δυο αφηγήσεις του Μάκη Μάτσα στον άσχετο Πορτοσάλτε και δεν μπορείς να βγάλεις άκρη. Το λέω, γιατί δεν υπάρχει πουθενά μια έστω και περίπου χρονολόγηση των όσων ακούς. Λέει ο Μάτσας π.χ. ότι ο Μαχαιρίτσας είχε πιάσει δουλειά στη Μίνως σαν κούριερ, αλλά δεν λέει πότε. Αυτό πρέπει να συνέβη προς το τέλος των σέβεντις ή έστω στην αρχή των έιτις. Αφήνω το γεγονός πως η λέξη κούριερ είναι άστοχη, γιατί δεν την χρησιμοποιούσε κανείς τότε. Διανομέας ήταν η λέξη της εποχής. Τέλος πάντων με τα λίγα με τα λιγότερα ο Μάτσας μας λέει πως ήταν αυτός που ανακάλυψε κατά μίαν έννοια τον Μαχαιρίτσα(!), όταν ο Μαχαιρίτσας δισκογραφούσε ήδη μια δεκαετία, πριν τραγουδήσει για πρώτη φορά στη Μίνως.
Πορτοσάλτε ασχολήσου με το Μητσοτάκη, με τον Αντρουλάκη, και με τους υπολοίπους και άσε τη δισκογραφία για καναν άλλονε. Να βγάλει και κανας άλλος κανα φράγκο, που να ξέρει και πέντε πράματα δηλαδή.
(Και δεν αναφέρομαι στον εαυτό μου, καθότι δεν έχω καμία όρεξη να συζητάω ούτε στη τιβί, ούτε στο ραδιόφωνο για τέτοια θέματα. Αν έχω να πω κάτι προτιμώ να το γράφω.)
Σας έπιασε η καΐλα τώρα, όλους, με τη δισκογραφία – αφού πρώτα τη θάψατε...

31/3/2025
Κεφάλια ψηλά, στην τσέπη λιανά
σιωπηλή πλειονότης
Στο ράφι τιμές και δόξες παλιές
λαμπρή αρχαιότης
Σφιχτές αγκαλιές, βροχή καρπαζές
στο γύψο νεότης
Yamaha, hot-pants, ασφάλεια και τανκς
πλήρης ισότης
Εμπρός όλοι μαζί παιδιά
για μια καινούρια μεγάλη Ελλάδα!
Εφάμιλλο του «Σκόνη, πέτρες, λάσπη» και το ίδιο διαχρονικό. Από τα καλύτερα κομμάτια του Πουλικάκου / Εξαδάκτυλου...
https://www.youtube.com/watch?v=aswGv_9gI_o

31/3/2025
"Πειραματόζωο" (1975) του Γιάννη Κοκκόλη στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου [LiFO Books, 2024]

29/3/2025
Το είχα βάλει σε σχόλιο, πριν από κάτι βδομάδες, αλλά τώρα το κάνω ποστ. Έτσι θα έπρεπε να γράφονται τα λαϊκά τραγούδια σήμερα. Με τέτοιο drive...
https://www.youtube.com/watch?v=l8NhZ39gHKo

29/3/2025
Πότε θα ξανανοίξει να ξαναπάμε, ν' ακούσουμε καμιά τζαζιά (λέμε τώρα);

28/3/2025
>>Αυτοψία στο Καλλιμάρμαρο διενέργησε η Λίνα Μενδώνη το πρωί της Παρασκευής (28/3), μετά από δημοσίευμα εφημερίδας που έκανε λόγο για «κατασκευή-έκτρωμα» στον χώρο μπροστά από το Παναθηναϊκό Στάδιο.<<
Περίμενε την εφημερίδα να βγει μπροστά, για να πάρει χαμπάρι τη βαρβαρότητα που συμβαίνει μπροστά από το Στάδιο. Να δω τώρα τι θα κάνει... Θα τους πει να το γκρεμίσουν; Ποιοι έδωσαν άδειες, έστω και προσωρινές, γι’ αυτό το έκτρωμα; Δεκάδες αίθουσες υπάρχουν στην Αθήνα. Τι μαγκιά είναι αυτή να θες να "χτίσεις" μπροστά από το Στάδιο... έστω και για μια ώρα, και να βρίσκεις άτομα που να σου λένε «ναι»;

28/3/2025
Οι συζητήσεις μας με τον Ανδρέα Σταματόπουλο, στον Flash 99,4 της Θεσσαλονίκης, για τις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024] και το "Ραντεβού στο Κύτταρο" [Όγδοο, 2024]. Για τις φίλες και τους φίλους, που ενδεχομένως δεν τις έχουν ακούσει...
https://www.youtube.com/watch?v=kquYlelUI_I
https://www.youtube.com/watch?v=TKSpPy4nh4U

27/3/2025
 «Τα σκληρά ναρκωτικά είναι το γουρούνι της κοινότητάς μας. Είναι το όπλο του Ανθρώπου εναντίον μας, μεταμφιεσμένο σαν ένα κομμάτι του περιθωρίου. Το μεγαλύτερο ψέμα που κυκλοφορεί για την ηρωίνη είναι ότι σε σκοτώνει, ότι σου κάνει κακό σαν άτομο, ότι είναι επικίνδυνη. Αυτά είναι μπούρδες. Θα σκοτώσει την κοινότητά μας, την επανάστασή μας, πολύ πριν σκοτώσει μεμονωμένα άτομα».
Julius Lester
https://www.youtube.com/watch?v=x4xxCnvlYUM

27/3/2025
Κάποτε είχα αγοράσει τον δίσκο (LP) μόνο και μόνο γι' αυτή τη φοβερή μοντάδικη-νόρθερν σόουλ διασκευή. Ακούγεται, δε, και στον ελληνικό κινηματογράφο η εκτέλεση, γιατί το Sunny με τους Alan Bown Set είχε κυκλοφορήσει και σε ελληνικό 45άρι...
https://www.youtube.com/watch?v=xbSGQCzPLFQ

26/3/2025
Φοβεροί μουσικοί, παικταράδες, πολύ δεμένο συγκρότημα, αλλά τραγούδια... ό,τι να'ναι. Αυτό το οργανικό τους, πάντως, το γουστάρω πολύ - παρότι είχαν πάρει μπροστά τα σύνθια στη δισκογραφία, αντικαθιστώντας τα κλασικά πληκτροφόρα (χάμοντ, φαρφίζες κ.λπ.). Sunset.
https://www.youtube.com/watch?v=uLP_LpRqTTQ

26/3/2025
"Από Μπουζούκια σε Μπουζούκια" (1962) του Πάνου Κουτρουμπούση στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024]

25/3/2025
Ο Πετρίδης στα έιτις δεν έβαζε στο ράδιο Henry Cow, Faust και Gong, επειδή τα γούσταρε. Τα έβαζε, επειδή αυτά τα γκρουπ είχανε ηχογραφήσει στη Virgin. Γιατί, αν τα γούσταρε τότε θα έβαζε και Stormy Six, και Samla Mammas Manna, και Univers Zero, και Wha ha ha, και Iconoclasta, και άλλα παρεμφερή...
[Με αφορμή και το προηγούμενο ποστ]

25/3/2025
Ρε Νίκο έδωσες την κόκκινη κάλτσα των Henry Cow, για να πάρεις Queen; Αν είναι δυνατόν! Δηλαδή διώχνεις την γκρουπάρα, για να πάρεις, τώρα, ό,τι να ’ναι; Δικαιολογείσαι, όμως, γιατί ήσουνα πιτσιρικάς. Και μπράβο, γιατί επανόρθωσες μεγάλος... Από το σημείο που δείχνω στο λινκ...
https://www.youtube.com/watch?v=WRZmbBHcaXI&t=2008s

ΤΑΣΟΣ ΓΚΡΟΥΣ 1970-1974 τραγούδια ενάντια στη δικτατορία

Παράξενος δίσκος. Παράξενο CD-book δηλαδή το «Οι Ρίζες του Κόσμου» [Μετρονόμος, 2024], καθώς περιλαμβάνει τραγούδια του Τάσου Γκρους, που φτιάχτηκαν στα χρόνια της δικτατορίας, στο διάστημα 1970-74, και τα οποία δισκογραφούνται τώρα για πρώτη φορά. Φυσικά, και εξαιτίας της τότε συγκυρίας, τα τραγούδια δεν μπορεί παρά να είναι πολιτικού προσανατολισμού – και όντως, δηλαδή, αφού εδώ μελοποιούνται ποιήματα των Κώστα Βάρναλη, Κώστα Καρυωτάκη, Γιάννη Ρίτσου, Πάμπλο Νερούδα και Ναζίμ Χικμέτ. Άρα έχουμε να κάνουμε μ’ ένα έντεχνο άλμπουμ μελοποιημένης ποίησης, που έχει τον τρόπο να υποβάλλει, μεταφέροντας ανεπαίσθητα και όχι φωναχτά τα όποια μηνύματά του. Αν και θα πρέπει να σημειώσω πως «Οι Ρίζες του κόσμου» καλό θα ήταν να ακουσθούν ως προϊόν εκείνων των δύσκολων ετών, και όχι κατ’ ανάγκην ως ένας δίσκος που μπορεί να αφορά (και) τη σημερινή κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα.

Κάπως σαν «χρέος», έναντι στη νεότητά του και στους τότε συντρόφους του, αντιλαμβάνομαι αυτή την κυκλοφορία από τον Γκρους, που ολοκληρώνεται με την ερμηνευτική προσφορά του Αλέξανδρου Καψοκαβάδη και της Αργυρώς Καπαρού (τραγουδά και ο ίδιος ο συνθέτης). Επίσης, ο Καψοκαβάδης είναι εκείνος που έχει επιμεληθεί την ενορχήστρωση των τραγουδιών, δημιουργώντας ένα σεμνό, χαμηλών τόνων και λεπτών αποχρώσεων περιβάλλον, φέρνοντας στη μνήμη μου ηχοχρώματα παλαιότερων δίσκων του Χρήστου Λεοντή.
Παρότι ο Γκρους χρησιμοποιεί, σε κάποιες περιπτώσεις, στίχους που τους έχουμε ακούσει μελοποιημένους και από άλλους συνθέτους (και βασικά αναφέρομαι στην «Μπαλάντα του κυρ Μέντιου» του Βάρναλη) εντούτοις καταφέρνει να δημιουργήσει το δικό του περιβάλλον πολιτικού τραγουδιού –με κομμάτια σαν τα «Πρόλογος» (Κ. Βάρναλης), «Ο Μιχαλιός» (Κ. Καρυωτάκης), «Κύκλος» (Κ. Βάρναλης), «Νανούρισμα Ι» (Ναζίμ Χικμέτ, μτφ. Γιάννης Ρίτσος), «Το βουνό και το ποτάμι» (Πάμπλο Νερούδα μτφ. Τάσος Γκρους)–, συγκινώντας με την απλότητα και την ουσία της δικής του προσέγγισης.
Επαφή: www.metronomos.gr

SATOKO FUJII TOKYO TRIO το τρίτο άλμπουμ του

Το Satoko Fujii Tokyo Trio είναι ένα νέο σχετικώς σχήμα της ιαπωνίδας πιανίστριας, συνθέτριας και αυτοσχεδιάστριας Satoko Fujii, που ήδη έχει καταγραφεί δύο φορές – σε δύο άλμπουμ, για τα οποία υπάρχουν οι σχετικές reviews στο blog. Το ένα ήταν το “Jet Black” (2023) ηχογραφημένο στις 21 Μαρτίου 2023, στο χώρο Koendori Classics, στην περιοχή Shibuya, του Τόκιο και το άλλο το “Moon on the Lake’ (2021), ηχογραφημένο στο Pit Inn, στην Shinjuku, του Τόκιο, στις 15 Σεπτεμβρίου 2020. Τώρα στρίβει στο player το πιο νέο CD του trio, που αποκαλείται “Dream a Dream” [Libra Records, 2025] και το οποίο είναι γραμμένο σε στούντιο του Παρισιού (Sextan) στις 22 Μαΐου 2024 – εκεί όπου είχε γραφτεί και το “Yama Kawa Umi” (2024) των Satoko Fujii-Natsuki Tamura-Ramón López, για το οποίο επίσης έχουμε πει τα σχετικά στο δισκορυχείον.

Έχουμε, λοιπόν, να κάνουμε με το πρώτο στούντιο άλμπουμ του Satoko Fujii Trio, το οποίο αποτελούν, πέραν της Fujii, οι Takashi Sugawa (γενν. 1982) μπάσο και Ittetsu Takemura (γενν. 1989) ντραμς. Το σετ αποτελείται από πέντε συνθέσεις της Fujii, που έχουν τίτλους “Second step” (11:34), “Dream a dream” (18:51), “Summer day” (8:53), “Rain drop” (6:30) και “Aruku” (10:39).
Εκείνο, που αντιλαμβάνεσαι από το ξεκίνημα ήδη του δίσκου, τα πρώτα δύο tracks, που διαρκούν σχεδόν μισή ώρα είναι πως υπάρχει μία άνεση του σχήματος να διαχειρίζεται τις αργές ταχύτητες και το ανεπαίσθητο. Οι παύσεις που μοιάζουν και έχουν την διάρκεια των αναπνοών, τα συνεχή γεμίσματα από τα κρουστά και το πιάνο κυρίως, οι μονόλογοι του κοντραμπάσου και βεβαίως το γενικώς «ανεξερεύνητο» είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά της μουσικής της Fujii, που αναπτύσσεται κατά ελαφρά και ήσυχα κύματα, αβίαστα, φυσικά, δίχως να προκαλεί φαινομενικά, δημιουργώντας κυρίως υπαινικτικές καταστάσεις.
Παίξιμο στα πιατίνια ή και στην περιφέρεια του ταμπούρου, κοντραμπάσο με δοξάρι, όπου απαιτείται, προκειμένου το κλίμα να γίνει περισσότερο υποβλητικό, και βεβαίως πιανιστικά σόλο ή παιξίματα γενικώς άλλοτε σχεδόν θωπευτικά και άλλοτε γεμάτα με δυνατό παλμό και εσωτερική ένταση.
Σίγουρα ένα διαφορετικό piano-trio άλμπουμ, απ’ αυτά που δεν ακούς από τα ευρωπαϊκά ή τα αμερικανικά σύνολα.
Επαφή: www.satokofujii.com/

Ελληνική τζαζ: Πέντε πρόσφατα άλμπουμ, με αναφορές από μπλουζ και Χατζιδάκι, μέχρι Βαλκάνια, Herbie Hancock και Νέα Ορλεάνη – ηχογραφήσεις με τους Αντώνη Πλέσσα, Γιάννη Κασέτα, Asterismyth, The Storyville Ragtimers και Local Heroes

Κάθε φορά οι μουσικοί και τα συγκροτήματα της ελληνικής τζαζ μας δείχνουν τι αξίζουν. Άνθρωποι με σπουδές στα καλύτερα μουσικά σχολεία, με ακούσματα, με... χιλιόμετρα live στα χέρια τους, όταν αποφασίζουν να μπούνε στα στούντιο έχουν, πάντα, κάτι πολύ ενδιαφέρον να προτείνουν. Να μια πεντάδα πρόσφατων ελληνικών τζαζ άλμπουμ, που ξεχωρίζουν...

Asterismyth

Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/elliniki-tzaz-pente-prosfata-almpoym-me-epirroes-apo-mployz-hatzidaki-balkania-herbie

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΜΠΟΓΙΑΝΝΗΣ / ΦΩΝΤΑΣ ΛΑΔΗΣ / ΠΟΛΥΞΕΝΗ ΚΑΡΑΚΟΓΛΟΥ τα τραγούδια του νόμου και της τάξης

Ένας συνθέτης με εντεχνολαϊκό τσαγανό, μια πολύ καλή τραγουδίστρια κι ένας καταξιωμένος στιχουργός είναι υπεύθυνοι για το CD-book «Τα Τραγούδια του Νόμου και της Τάξης» [Μετρονόμος, 2024], που περιέχει εννέα τραγούδια, κοινωνικοπολιτικού και πολιτικού γενικώς περιεχομένου. Και οι τρεις δημιουργοί, ο συνθέτης Γιώργος Κομπογιάννης, ο στιχουργός Φώντας Λάδης και η τραγουδίστρια Πολυξένη Καράκογλου, έχουν την ιστορία της, μικρότερη ή μεγαλύτερη, όμως εδώ εκείνο που μετράει είναι ο συνασπισμός των τριών επιμέρους δυνάμεων, που είναι υπεύθυνος για το τελικό και αρκετά ενδιαφέρον αποτέλεσμα.

Κατ’ αρχάς, από μουσικής πλευράς, έχουμε έναν συνθέτη, τον Κομπογιάννη, που κινείται με μεγάλη άνεση στο χώρο του κλασικού «έντεχνου», με τις όποιες τζαζ, ροκ ή περί το ροκ προεκτάσεις του, δημιουργώντας μελωδίες που δεν είναι σώνει και καλά προφανείς, ακολουθώντας πορείες μη αναμενόμενες. Το ακούς αυτό σε τραγούδια σαν τα «Οι κροκόδειλοι», «Η εξουσία», «Άμα ανήκεις σε μια τάξη» και «Η ταξική συνείδηση», για να μη πω πως το απολαμβάνεις κιόλας. 

Έπειτα υπάρχουν τα λόγια του Λάδη, που είναι αυτά που είναι. Πολιτικής φύσεως είναι βασικά οι στίχοι, με πολλές μπρεχτικές καταβολές, καθώς καταπιάνονται μ’ έναν μεστό και ουσιαστικό τρόπο με ζητήματα που καίνε, περιγράφοντας με το νυστέρι και διδάσκοντας με το γάντι. 

Και κάπως έτσι έρχεται η Καράκογλου, που παίρνει όλο αυτό το υλικό, μεταφέροντάς το προς εμάς μ’ έναν τρόπο πειστικό και αποφασιστικό.
Σύγχρονο ελληνικό πολιτικό τραγούδι λοιπόν, που κοιτάζει μπροστά, γνωρίζοντας, ταυτοχρόνως, από πού έρχεται και ποια ακριβώς παράδοση διασώζει και διαιωνίζει.
Επαφή: www.metronomos.gr

ΧΑΝΟΜΑΙ ΓΙΑΤΙ ΡΕΜΒΑΖΩ / ΒΑΣΙΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ πυξιδοθήκη

Στο CD-book «Πυξιδοθήκη» [Μετρονόμος, 2024] συγκεντρώνονται, βασικά, τραγούδια των Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω (με μουσικές του Χάρη Γ. Καβαλλιεράτου κυρίως) σε στίχους του Βασίλη Νικολαΐδη. Τα τραγούδια αυτά ερμηνεύονται πρωτίστως από τον Καβαλλιεράτο και την Barbara Sauter και δευτερευόντως από τους Sissi Rada, Βασίλη Νικολαΐδη, Σπύρο Σακκά, Θεοδώρα Μπάκα, Άννα Καραγεωργιάδου, συν την παιδική χορωδία των εκπαιδευτηρίων Γιάννη Τσιαμούλη. Το υλικό δεν είναι ακριβώς καινούριο. Υπάρχουν, βεβαίως, ανάμεσα, και πιο νέα τραγούδια, ηχογραφημένα το 2023-24, αλλά υπάρχουν και τραγούδια παλαιότερα, από τις δεκαετίες του ’80 (σαν το γνωστό “Je reviens toujours” για παράδειγμα), του ’90 κ.λπ. Τα τραγούδια συνολικώς είναι δέκα έξι, με τα πρώτα δύο να έχουν λόγια του Καβαλλιεράτου και με τα επόμενα δεκατέσσερα του Νικολαΐδη.

Τώρα... και το ύφος των τραγουδιών των Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω είναι γνωστό, όπως γνωστό είναι και το ύφος των στίχων του Νικολαΐδη, που χοντρικώς χρωστά στην ποίηση του Γιάννη Σκαρίμπα – μια επιρροή που την θεωρώ καθοριστική, χωρίς να είναι η μόνη φυσικά.
Συνολικώς, υπάρχει αυτή η απέριττη, η χειροποίητη αίσθηση, που σου αφήνουν, ως άκουσμα, τα τραγούδια του γκρουπ, τα οποία δανείζονται στοιχεία από την επτανησιακή καντάδα και αρέκια (ως γνωστόν θα πω), μα και από την μπαλάντα των ευρωπαίων κυρίως τροβαδούρων, παλαιότερων ή νεότερων, τα βαλσάκια, κ.λπ., με τα δυτικότροπα μελίσματα να στολίζουν περαιτέρω τα κομμάτια, που σπάνια χάνουν αυτό το κάπως σκωπτικό και παιγνιδιάρικο ύφος τους.
Οπωσδήποτε υπάρχει διάθεση για πρωτοτυπία στα τραγούδια των Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω, που ορισμένες φορές, όμως, δεν λειτουργεί – εννοώ πως τα τραγούδια κάπου «χάνονται». Δηλαδή η ροή τους δεν είναι πάντα ξεκάθαρη, με αποτέλεσμα να μην μπορείς να κατανοήσεις ούτε το στιχουργικό περιεχόμενο τους σε χρόνο πρώτο, ούτε να τα παρακολουθήσεις μελωδικά – αν και οι στίχοι, εν προκειμένω, είναι καταγραμμένοι στο βιβλίο της έκδοσης οπότε το ένα θέμα λύνεται... Ενδιαφέρουσα έκδοση, δεν υπάρχει θέμα, με ωραίο εξώφυλλο συν τοις άλλοις, και με περιποιημένες εικαστικώς σελίδες.
Επαφή: www.metronomos.gr

YUVAL COHEN QUARTET χειμερινά ποιήματα

Ένα ισραηλινό κουαρτέτο έχουμε επί του προκειμένου, που είναι ηχογραφημένο στα γνωστά μας Studios La Buissonne, τον Σεπτέμβριο του 2023. Πρόκειται για το Yuval Cohen Quartet, το οποίον αποτελούν οι Yuval Cohen σοπράνο σαξόφωνο, μελόντικα, Tom Oren πιάνο, Alon Near κοντραμπάσο και Alon Benjamini ντραμς. Το άλμπουμ του κουαρτέτου αποκαλείται “Winter Poems” [ECM Records / ΑΝ Music, 2025] και περιλαμβάνει οκτώ συνθέσεις του Cohen (ο οποίος είναι αδελφός του τρομπετίστα Avishai Cohen).

Μάλλον λιγότερο γνωστός από τον αδελφό του, ο 52χρονος Yuval αποδεικνύεται εδώ ένας πολύ «ψαγμένος» συνθέτης, με έφεση στη μελωδία. Το δε άλμπουμ του θα μπορούσες να το περιγράψεις με τον αδόκιμο όρο «ποιητική τζαζ», και αυτό δεν θα ήταν λάθος. Το λέω, γιατί ο τρόπος γραφής του Yunal, όπως και το παίξιμό του στο γλυκόλαλο σοπράνο σαξόφωνο, μπορεί να ανακαλεί ή να δημιουργεί ποιητικές εικόνες.
Οι αργές ταχύτητες στην ανάπτυξη των συνθέσεων, η άπλα των μελωδιών και ο τρόπος με τον οποίον αυτές εξελίσσονται, σε συνδυασμό με τις φυσικές και απέριττες συνυπάρξεις των οργάνων (lead και ρυθμικών), και βεβαίως με τη «ζεστή» παραγωγή του Manfred Eicher, δημιουργούν, όλα τούτα, ένα πλαίσιο ενατένισης, ένα μεσογειακό meditation κλίμα, που βρίσκει την τελειότητά του σ’ αυτή τη σειρά των κομματιών, καθώς το ένα συμπληρώνει το άλλο.
Μνεία στις δύο τελευταίες συνθέσεις του Cohen, τις “The unfolding nature of Iris” και “Helech ruach”, που ολοκληρώνουν το “Winter Poems” με τον καλύτερο τρόπο.

ΣΑΒΒΕΡΙΑ ΜΑΡΓΙΟΛΑ εκ βαθέων

Στο CD-book «Εκ Βαθέων» [Μετρονόμος, 2024] της τραγουδίστριας Σαββέριας Μαργιολά συμπεριλαμβάνονται δέκα «έντεχνα»  κομμάτια, που έχουν μουσικές και στίχους του Παντελή Κυραμαργιού. Το εικαστικό πακέτο είναι όμορφο, καθώς σ’ αυτό δεν διαβάζουμε μόνο τους στίχους των τραγουδιών, μα και κείμενα του Κυραμαργιού, άπαντα διανθισμένα με ωραία παιδικής τεχνοτροπίας σχέδια της CReatures.

Κατ’ αρχάς να σημειώσω, και γιατί όχι να εξάρω τη φωνή της Μαργιολά, που είναι πολύ καλή, «γεμάτη», με δυναμικές και λυρικές ποιότητες, έχοντας σε κάθε περίπτωση έναν τρόπο να κάνει «δικά της» τα τραγούδια.
Ο Κυραμαργιός, ως συνθέτης, είναι βασικά «έντεχνος». Όχι με την έννοια, που είχε  ο όρος στα σίξτις-σέβεντις, αλλά με αυτήν που απέκτησε από τη δεκαετία του ’90 και μετά (με Σωκράτη Μάλαμα-Μελίνα Κανά και λοιπούς). Οι μελωδίες του σε κάποιες περιπτώσεις είναι αρκετά ενδιαφέρουσες, ενώ και το παίξιμό του με τους ρυθμούς δεν είναι χωρίς ουσία, όταν προκύπτουν τραγούδια σαν το «Τα φώτα σβήσανε» ή το «Απόψε μεθάω». Οι μπαλάντες, λαϊκές ή λιγότερο λαϊκές, είναι επίσης στις προτεραιότητες του Κυραμαργιού – και απ’ αυτό το σύνολο, προσωπικώς, θα διάλεγα τα τραγούδια «Γύρω σου σε τροχιά» και «Μικρό τραγούδι για μεγάλους έρωτες», τα οποία ξεχωρίζω ως τα ωραιότερα του δίσκου. Υπάρχει κι ένα... περιποιημένο ροκ κομμάτι εδώ, το «Ρούχα», που είναι κι αυτό καλό, δίχως, όμως, να δένει και τόσο με τα υπόλοιπα του δίσκου. Βεβαίως, το γεγονός πως όλα αυτά τα κομμάτια τα αποδίδει η Μαργιολά είναι προς όφελος του «Εκ Βαθέων» – ενός άλμπουμ προσεγμένου σε κάθε διάστασή του (και στις ενορχηστρώσεις του εννοώ).
Επαφή: www.metronomos.gr

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 633

25/3/2025
Περνάει ο Στρατός, της χώρας ο φρουρός
κι ανοίγω προς τα μπρος το βήμα ολοταχώς
στη δόξα μου τραβώ, σα να παραληρώ
σαν τον τρελό από πίσω, εν-δυο.

Απλώς εγώ περνώ, μονάχος περπατώ
βαδίζω σιωπηλός, μα αποφασιστικός,
τρελά ποθώ να βρω ποιος είμαι, γιατί ζω,
το πλήθος θα διασχίσω εντός.

Δεν ξέρω το καλό και τ’ άλλο τ’ αγνοώ
το πλήθος μ’ αγνοεί, μα νοιώθω τι εννοεί
και τρέχω να χωθώ, στο νου μου να σωθώ
και ξέρω ποιο το πλήθος, εγώ.

Λαβύρινθο περνώ, θαρρώ σφιχτά κρατώ
το μίτο το χρυσό, την έξοδο να βρω
Θησέας να τη δω και να λευτερωθώ
μα ουρά του Μινωταύρου κρατώ.

Του φεύγω απ’ τα δεξιά, μου φεύγει απ’ τα ζερβά
αν με νικήσει να!, αν τον νικήσω, να!
μια τούρτα είν’ η καρδιά, να σβήσω τα κεριά,
να τα χιλιοχρονίσω μαγκιά.

Εγώ είμαι μοναχός, συνάμα συρφετός,
και πίσω κουρνιαχτός, σε μια γωνιά ο Θεός
ψωνίζει μπακλαβά, γυρνά και μου γελά
κι αυτό που τώρα ακούτε, η ηχώ.

https://www.youtube.com/watch?v=EXTxD4WYMNI

24/3/2025
Όταν μου το έστειλε, τον περασμένο Δεκέμβρη, να το ακούσω, για να του πω τη γνώμη μου, του απάντησα... προχώρα και κάνε αυτό που γουστάρεις, δίχως να ρωτάς κανέναν. Μπράβο λοιπόν στον Πάνο Δημητρόπουλο...
https://www.youtube.com/watch?v=AyC9ktydOqE

24/3/2025
Όλο και σε κάποια ταινία βίας και σεξ θα το είχε χώσει ο Μουραμπάς. Εξάλλου ο δίσκος είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα της εποχής. Αληθινές μουσικές, εμπνευσμένες και παιγμένες από ανθρώπους με ταλέντο και ικανότητες, όχι από την τεχνολογία.
https://www.youtube.com/watch?v=69l5TmrCaiY

22/3/2025
Για τους Fruupp πρέπει να είχα πρωτοδιαβάσει, στα early 80s, στην εγκυκλοπαίδεια του Ποπ & Ροκ – δεν ξέρω αν έγραφε και ο Δηματάτης στους «Άγνωστους του Ροκ» γι’ αυτούς. Τα έχω καταχωνιασμένα όλα αυτά και βαριέμαι τώρα να τα ξεθάψω. Δίσκους των Fruupp αγόρασα στα 90s, όταν άκουγα τέτοια συγκροτήματα... με φολκ, μπαρόκ και κλασικές αναφορές. Βορειοϊρλανδοί ήταν οι Fruupp και πρόσφατα πέθανε ο Peter Farrelly, που ήταν τραγουδιστής και μπασίστας τους, ενώ είχε σχεδιάσει και αυτό το ωραίο εξώφυλλο.

[Έχω και τραγούδι στα σχόλια]

21/3/2025
Φουλ της Τζένης...

21/3/2025

O "Εφιάλτης" (1961) του Ερρίκου Ανδρέου, με την Βούλα Χαριλάου και τον Μιχάλη Νικολινάκο, στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024]

20/3/2025

Chango, με George Tacktikos σε κιθάρες, φωνητικά... (1975)
https://www.youtube.com/watch?v=PywNEYCPAxs

19/3/2025
Τεράστιος Dino Valenti...
https://www.youtube.com/watch?v=pIIz08KijWQ

JOHN BALIKOS’ κόσμος

Ο Γιάννης Μπαλίκος (John Balikos) είναι ένας συνθέτης, που μας έχει απασχολήσει ξανά στο blog. Θυμόμαστε το άλμπουμ του “John Balikos Trio”, για το οποίο υπάρχει review πίσω στο 2013 και ακόμη το “Rings Around the Moon” από το 2015. H jazz ήταν οπωσδήποτε μία πρώτη βασική αναφορά σ’ εκείνα τα άλμπουμ, ενώ... δεν είμαι σίγουρος, αν θα μπορούσα να πω το ίδιο και για το πιο πρόσφατο “World” [Violins Productions, 2024].

Σ’ αυτό λοιπόν το άλμπουμ, που κυκλοφορεί σ’ ένα περιποιημένο triple folded digipak, ο Μπαλίκος μάς φανερώνει έναν άλλο συνθετικό χαρακτήρα του.
Θέλω να πω πως η μουσική του, εδώ, αποκτά περισσότερα λαϊκά χαρακτηριστικά, καθώς οι όποιες τζαζ αναφορές του ενσωματώνονται σ’ αυτό που θα αποκαλούσαμε... δυναμική κινηματογραφική μουσική (από την οποία δεν απολείπει ούτε το έπος, μα ούτε και το αίσθημα). Αυτό είναι το μεγάλο περιβάλλον του “World”, εντός του οποίου μπορεί να υπάρχει η jazz, το rock, η «κλασική μουσική», η bossa nova, οι παραδοσιακές επιδράσεις και ό,τι άλλο.
Προς τούτο ο Μπαλίκος είναι υποχρεωμένος να μετέλθει και της τεχνολογίας, προκειμένου να αναπαραστήσει πειστικά το έπος, μα και να χρησιμοποιήσει έξτρα μουσικούς, προκειμένου οι συνθέσεις του να αποδοθούν με τον τρόπο που πρέπει. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο υπάρχει μία ενδεκάδα οργανοπαικτών, που αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας το υλικό τού “World”. Μια πρώτη βασική πεντάδα την αποτελούν ο πιανίστας Δημήτρης Χανιώτης, που κάνει και midi προγραμματισμό, ο Κώστας Μπαλίκος σε κιθάρες, βιολί, ο Φάνης Μπαλίκος σε ντραμς, κρουστά, η Linda Schumann σε τσέλο και ο ίδιος ο Γιάννης Μπαλίκος σε midi πλήκτρα και ενορχηστρώσεις, όμως από ’κει και πέρα υπάρχουν έξι ακόμη πρόσωπα που προσφέρουν επιμέρους βοήθειες σε ακορντεόν (Γιώργος Τσιατσούλης), κλασική κιθάρα (Λευτέρης Χαβουτσάς), κοντραμπάσο (Μάνος Λούτας), νέι (Ido Romano), φλάουτο (Danilo D’Ambrosio) και φωνή (Κατερίνα Κουρή), συμπληρώνοντας την τελική line-up.
Όλα αυτά ίσως να δημιουργούν την εντύπωση πως ο Μπαλίκος συνέθεσε μία «βαριά» μουσική, προκειμένου να περιγράψει τον «Κόσμο» του, όμως, στην πράξη, το “World” είναι ένα άλμπουμ καλαίσθητων και γλαφυρών ήχων (elegant music), που μπορεί να γέρνει και προς το πιο απαιτητικό lounge κατά τόπους, διατηρώντας πάντα την ενότητά του, στο πέρασμα του χρόνου, και βεβαίως τη γοητεία του.
Επαφή: https://johnbalikos.bandcamp.com/album/john-balikosworld