οι ΟΜΙΧΛΗ και οι SΕΑHORSE είναι δύο ξεχωριστά συγκροτήματα του πανκ και του ροκ, από τη Θεσσαλονίκη – πρόσφατα κυκλοφόρησαν νέοι δίσκοι τους από την αθηναϊκή Labyrinth of Thoughts

Τα γκρουπ αυτά, οι Ομίχλη και οι Seahorse δεν είναι τυχαία. Ειδικά οι πρώτοι, που κινούνται σε πανκ διαδρομές έχουν μεγάλη ιστορία, με πολλά άλμπουμ και εμφανίσεις εδώ και στο εξωτερικό. Όμως και οι Seahorse, μία μπάντα με σημαντικές μονάδες, έχουν και αυτοί το παρελθόν τους, καθώς το πρώτο άλμπουμ τους, από το 2019, ήταν ένα από τα πιο σημαντικά εκείνης της χρονιάς. Οι νέες βινυλιακές κυκλοφορίες της αθηναϊκής εταιρείας Labyrinth of Thoughts, με ηχογραφήσεις των Ομίχλη και των Seahorse έρχονται να πλασαριστούν, και αυτές, μεταξύ των ωραιότερων της εποχής.

ΟΜΙΧΛΗ: Friends Forever, Punx for Life [Labyrinth of Thoughts, 2025]
Οι Ομίχλη είναι ένα από τα παλαιότερα, ενεργά, ελληνικά πανκ συγκροτήματα, καθώς σχηματίστηκαν στη Θεσσαλονίκη πριν από 30 χρόνια. Με πέντε μεγάλους δίσκους στην κατοχή τους, οι Ομίχλη έχουν και καινούριο περσινό άλμπουμ, αλλά εδώ θα γράψουμε για τον τρίτο δίσκο τους, τον “Friends Forever, Punx for Life”, που είχε κυκλοφορήσει για πρώτη φορά το 2008 – κατ’ αρχάς, στην Ελλάδα, σε CD και ακόμη σε βινύλιο, στην Αμερική, από την Joe Pogo Records. Εξαντλημένο σχεδόν με την εμφάνισή του, πριν από 17 χρόνια, το “Friends Forever, Punx for Life” κάνει τώρα μια δεύτερη διαδρομή, μέσω της επανέκδοσής του από την Labyrinth of Thoughts, προσφέροντας κι ένα νέο mastering από τον Νίκο Στυλίδη.
Οι Lefteris φωνή, Andreas μπάσο, φωνή, Babis κιθάρα, φωνή και Giannis ντραμς, φωνή, δηλαδή οι Ομίχλη, είναι ένα πανκ συγκρότημα, που δεν μασάει (κάτι το προφανές και αναμενόμενο τέλος πάντων). Ας πούμε λοιπόν πως σχεδόν όλα τα τραγούδια τού “Friends Forever...” είναι αγγλόφωνα, καθώς μεταξύ των δέκα tracks του LP υπάρχει μόνο η ελληνόφωνη «Ομίχλη» και πως, ανάμεσά τους, κείται, εκεί στο τέλος, και μια διασκευή (στο “Up the punx” των Ολλανδών Fleas and Lice), κάτι που σημαίνει πως σχεδόν όλο το υλικό, στο άλμπουμ, είναι πρωτογενές.
Έτσι, με αγγλόφωνο ρεπερτόριο, αλλά και με την προσήκουσα ορμή και δύναμη, που χαρακτηρίζει κάθε πανκ σχήμα οπουδήποτε στον κόσμο, οι Ομίχλη στηρίζονται και στο ταλέντο τους σαν μουσικοί (ακόμη και στο πανκ χρειάζεται ένα ταλέντο, προφανώς), μα και στις πολιτικές θέσεις τους, που, σε κάθε περίπτωση, είναι εμφανείς σε κάθε γραμμή των λόγων τους. Και κάπως έτσι εκείνη η αποστροφή από την φερώνυμη «Ομίχλη»... «Πιστοί στο πνεύμα του ’77 / που επέζησε στις μέρες μας κι ακόμα ζει / και είναι ανάγκη και είναι χρέος για εμάς / η φλόγα του που καίει να μείνει ζωντανή / ανυπότακτοι είμαστε εναντίον όλων / σ’ ένα κόσμο που τείνει προς την καταστροφή»... δεν μπορεί παρά να συνοψίζει το ιδεολογικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο κινείται το συγκρότημα.
Βαρβάτα κομμάτια είναι όλα όσα ακούς στο “Friends Forever, Punx for Life”, αλλά πιο πάνω θα τοποθετούσαμε τα “For those”, “Chaotic drunx punx” και “Europe tour” (με αυτό το τελευταίο να περιγράφει όψεις της ευρωπαϊκής περιοδείας του ελληνικού γκρουπ).
Επαφή: https://labyrinthofthoughts.gr/shop/omixli-friends-forever-lp/?srsltid=AfmBOoqn9N_UfwTMUxdnK8F9z5YMtvdzDuhFJxhR_2XhNCUROUlFwi1U
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/oi-omihli-kai-oi-seahorse-einai-dyo-xehorista-sygkrotimata-toy-pank-kai-toy-rok-apo

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΓΑΝΕΛΗΣ / ΜΗΝΑΣ ΒΙΝΤΙΑΔΗΣ νέος δίσκος

Ο πιο πρόσφατος δίσκος του Γιάννη Ζουγανέλη αποκαλείται «Ο Ήλιος Είναι Έλληνας» [Μετρονόμος, 2025] και περιλαμβάνει δώδεκα τραγούδια σε στίχους (και κείμενα) του δημοσιογράφου και συγγραφέα Μηνά Βιντιάδη. Τα δώδεκα τραγούδια του δίσκου είναι άγνωστο το πότε ακριβώς ηχογραφήθηκαν, ενώ ανάμεσά τους υπάρχει και ένα (το lead track) στο οποίο τραγουδά ο Δάκης, που πέθανε τον Μάιο του 2022 (όπως διαβάζουμε στο CD-book πρόκειται για το τελευταίο τραγούδι, που ηχογράφησε ο αιγυπτιώτης τραγουδιστής). (Αιγυπτιώτης εν τω μεταξύ είναι και ο Βιντιάδης, με ρίζες από την Κάσο).

Τα δώδεκα τραγούδια του δίσκου τα αποδίδουν έντεκα διαφορετικοί ερμηνευτές! Μόνον ο Ζουγανέλης λέει δύο, ενώ οι υπόλοιποι εννέα (πλην Δάκη) είναι οι εξής: Λούκας Γιώρκας, Ελπίδα Γαδ, Αλέξανδρος Ζουγανέλης, Ευανθία Κρητικού, Αλέξανδρος Χατζής, Γιώργος Μπούμπας, Σοφία Αρβανίτη, Αιμιλία Καναρέλη και Αγαπητός Πάχος.
Τα τραγούδια, γενικώς, θα τα αποκαλούσαμε «έντεχνα», με παραδοσιακές και άλλες ποικίλες αναφορές (έως και pop), ενώ στην ηχογράφηση πήραν μέρος δώδεκα μουσικοί, με τις ενορχηστρώσεις να τις επιμελούνται οι Γιάννης Ζουγανέλης και Θαλής Τριανταφύλλου. Στον δίσκο ακούγονται πιάνο, keyboards-προγραμματισμός, φλάουτο, σαξόφωνο, κιθάρα, μπουζούκι, βιολί, μπάσο, ντραμς και κρουστά, που προσδίδουν στο άκουσμα ποικίλα και διαφορετικού τύπου ηχοχρώματα.
Χοντρικώς, θα λέγαμε πως τα τραγούδια δεν εμφανίζουν την απαιτούμενη ενότητα και συνάφεια μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να υποσκάπτουν το συνολικό κλίμα του άλμπουμ.
Νομίζω πως ο Γ. Ζουγανέλης, έχοντας στα υπέρ του τους καλούς-τραγουδιστικούς στίχους του Βιντιάδη και βεβαίως το δικό του συνθετικό ταλέντο, που παραμένει ενεργό όπως φαίνεται και αποδεικνύεται από διάφορα κομμάτια τού «Ο Ήλιος Είναι Έλληνας», θα έπρεπε να εμπιστευθεί ένα-δυο τραγουδιστές (την Ευανθία Κρητικού και τον Γιώργο Μπούμπα ας πούμε), βοηθώντας έτσι τον δίσκο του να εμφανισθεί περισσότερο «δεμένος» και προσανατολισμένος. Σ’ αυτή την περίπτωση ακόμη και οι ενορχηστρώσεις των τραγουδιών θα ήταν πιο «συγκεκριμένες» (εννοείται) και όχι τόσο διάσπαρτες (όπως συμβαίνει τελικά), λειτουργώντας και αυτές προς την κατεύθυνση της ενότητας (του δίσκου).
Η δική μου γνώμη είναι πως ο Γ. Ζουγανέλης έχασε ή και πέταξε την ευκαιρία να κάνει ένα αληθινά αξιόλογο άλμπουμ, αν κρίνω από τα τραγούδια του «Ένας πρίγκιπας μικρός» (ερμηνεύει ο ίδιος), «Η άλλη μισή αγάπη» (Ευανθία Κρητικού), «Σουτ μη μιλάς» (Γιώργος Μπούμπας), «Φτου και βγαίνω» (Σοφία Αρβανίτη) και «Άλλη μια νύχτα» (Αιμιλία Καναρέλη), που είναι αληθινά ωραία... τοποθετημένα μέσα στο πλαίσιο του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού «για όλους».
Επαφή: www.metronomos.gr

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΡΑΚΑΚΗΣ αλανιάρικα σφυρίζω

Ο Βασίλης Κορακάκης είναι ο γιος του Βαγγέλη Κορακάκη, με τη δική του αυτόνομη πορεία, στο λαϊκό τραγούδι, από 20ετίας περίπου. Είτε ως μπουζουξής, είτε ως τραγουδοποιός, είτε ως τραγουδιστής, ο Βασ. Κορακάκης έχει δώσει δείγματα των ικανοτήτων του μέσα στα χρόνια – κάτι που συνεχίζει να κάνει και στον πιο πρόσφατο δίσκο του, που αποκαλείται «Αλανιάρικα Σφυρίζω» [Μετρονόμος, 2025]. Βεβαίως, εδώ, ο τραγουδοποιός (συνθέτης-στιχουργός) είναι ο Βαγγέλης, αλλά και ο Βασίλης δεν κάνει λίγα πράγματα στο άλμπουμ, αφού παίζει μπουζούκι, τζουρά και μπαγλαμά, ενώ συγχρόνως τραγουδά, επιμελείται των ορχηστρών, της ηχογράφησης κ.λπ.
Βασικά, εδώ, έχουμε ανέκδοτα τραγούδια του Βαγγέλη, τα οποία φέρνει τώρα στο φως ο Βασίλης. Τραγούδια, τα οποία, προφανώς, τα άκουγε στο σπίτι του ο άνθρωπος να δημιουργούνται σιγά-σιγά από τον πατέρα του, αποφασίζοντας να τους δώσει, στις μέρες μας, μια οριστική μορφή καταγράφοντάς τα.

Η ηχογράφηση έχει γίνει με τον τρόπο που γίνονται πλέον πολλές ηχογραφήσεις του «έντεχνου» και του λαϊκού. Πολλές διαφορετικές sessions, σε διαφορετικά στούντιο, με τους ίδιους ή και διαφορετικούς μουσικούς κάθε φορά κτλ. Εντάξει, ο ήχος γενικά, και εδώ, είναι όπως και να το κάνουμε... ενοποιημένος, παρότι ανιχνεύεται, κατά τόπους, αυτό το... κομματιαστό των εγγραφών.
Παλιά οι άνθρωποι δεν είχαν την πολυτέλεια να γράφουν τα τραγούδια τους, που προορίζονταν για ένα δίσκο, σε απομακρυσμένες χρονικά sessions. Συνήθως έμπαιναν στο στούντιο με την ορχήστρα τους, και σε λίγες ώρες έβγαιναν με τον δίσκο. Τώρα ένας δίσκος δημιουργείται με εγγραφές που μπορεί να έχουν συμβεί σε τρεις μήνες, σε έξι, σε ένα χρόνο ή και παραπάνω. Γι’ αυτό και σπανίως θα δεις ημερομηνίες ηχογράφησης στα credits. Όλες οι καταστάσεις έχουν και τα συν και πλην τους. Ποια είναι τα πιο πολλά, κάθε φορά, έχει να κάνει και με τις ακουστικές εμπειρίες του καθενός από εμάς, τις γενικότερες απόψεις σε σχέση με το πώς κυλούν τα πράγματα στη δισκογραφία κ.λπ. Σε κάθε περίπτωση, όμως, το «Αλανιάρικα Σφυρίζω», για να μην χάσουμε το point, είναι ένα πειστικό σύγχρονο λαϊκό άλμπουμ, με ασυζητητί παλαιά αισθητική. Εννοώ, πω δεν μπορείς να το πεις «νεολαϊκό» το CD του Βασίλη Κορακάκη, αφού η πίστη του στο ύφος των τραγουδιών του πατέρα του είναι εκείνη που κυριαρχεί στο «Αλανιάρικα Σφυρίζω». Εξάλλου και το τι μπορεί να σημαίνει πλέον ανανέωση στο λαϊκό τραγούδι είναι παντελώς αδιευκρίνιστο, αφού στους καιρούς που ζούμε είναι πιο εύκολο για τους δημιουργούν να κάνουν «συντήρηση», παρά να βάλουν σε προτεραιότητα να πάνε το πράγμα παρακάτω. Η εποχή είναι περίεργη, και μπροστά στην επιβίωση δεν χωρούν τσαλίμια.
Ο δίσκος ξεκινά λίγο χαλαρά, αλλά από το τσιτσανικό «Γλυκιές βραδιές» και κάτω (δηλαδή από το τραγούδι 4 έως και το τελευταίο 10) οι στροφές ανεβαίνουν, με το «Αλανιάρικα Σφυρίζω» να εξελίσσεται από το καλό στο καλύτερο. Πολύ καλά τραγούδια είναι τα «Οι ψιχάλες» και «Κάτι μας μίσησε», αν και τα περισσότερα, αν όχι όλα, από τα τραγούδια του Βαγγέλη κινούνται από ένα στάνταρντ ποιότητας και πάνω.
Γενικώς, θα έγραφα για έναν αρκετά καλό δίσκο, για το είδος του ή και πέρα απ’ αυτό, με τον Βασίλη να ερμηνεύει και να παίζει πειστικά και ωραία, και με τις παρουσίες των δεύτερων φωνών και των μουσικών να δρουν, προφανώς, προς τη σωστή κατεύθυνση.
Επαφή: www.metronomos.gr

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 646

18/6/2025
>>Έκτακτη σύσκεψη στο υπουργείο Άμυνας: Σχέδια για προστασία της Ελλάδας από βαλλιστικούς πυραύλους<<
>>Μητσοτάκης: Η Ελλάδα έτοιμη να συμμετάσχει στο κλαμπ χωρών με πυρηνική ενέργεια<<
[έλεος ρε μπαγαπόντηδες, πόνεσε η κοιλιά μας από τα γέλια]

18/6/2025
Επί Σάχη...

18/6/2025
Πρέπει να έπαθε εγκεφαλικό τις τελευταίες ώρες, δεν εξηγείται αλλιώς...

17/6/2025
Ένα progressive συγκρότημα, που κατά λάθος έπεσε στην εποχή του πανκ...
https://www.youtube.com/watch?v=WYkqLm9cM3Y

17/6/2025
Πάλι καλά που δεν αποκαλούσαν την Οκτωβριανή Επανάσταση και συμμοριτοπόλεμο...

17/6/2025
Υπάρχουν και οι ιέρακες που πιστεύουν ότι ο Τραμπ θα πάρει τελικά τον Νόμπελ Ειρήνης αν δράσει αποφασιστικά και φανερά κατά του Ιράν (και η αλήθεια είναι πως το έχουμε ξαναδεί, στο παρελθόν, το έργο αυτό). Όμως, σ’ αυτή την περίπτωση το America First και το MAGA θα πάνε κατευθείαν στα σκουπίδια, αποτελώντας το μεγαλύτερο ξεφτιλίκι του. Πιστεύω, πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια, γιατί τον τραβολογάνε πότε οι μεν (τα γεράκια) και πότε οι δε (οι νεο-πατριώτες) για το τι, τελικά, θα πρέπει να αποφασίσει...

17/6/2025
Αυτά που λέει ο Σαββόπουλος εδώ πέρα, και που εγώ τα κρίνω ως «καταπληκτικά», απαντούν και σε σχέση με το Ιράν, και με το γιατί ενώ θέλουν οι ξεφλουδισμένοι δυτικοί να το διαστρέψουν και να το κάνουν σαν τα δολοφονικά μούτρα τους, εκείνοι (οι Ιρανοί και οι Ιρανές) επιμένουν να κοιτάνε από την άλλη μεριά. Ο Σαββόπουλος λέει τα ίδια ουσιαστικά (παρότι αναφέρεται στην Ελλάδα) μ’ εκείνα που έλεγε ο Bommi Baumann για την Περσία του Σάχη, σ’ ένα πιο προηγούμενο ποστ.

16/6/2025
Η χειρότερη και η πιο πολεμοχαρής Ευρώπη των τελευταίων δεκαετιών παραμένει παντελώς απούσα από οποιαδήποτε θετική συνεισφορά, προκειμένου να πάμε σε μια κάποια εξομάλυνση. Μακρόν, Μελόνι, Μερτς, Στάρμερ κ.λπ. –άσε τον δικό μας–, σαν τη γλίτσα στο βαρέλι.

16/6/2025
Παλιά οι άνθρωποι το μυαλό τους το είχαν μέσα στο κεφάλι τους και όταν διάβαζες κάτι δικό τους ήξερες πως σε μεγάλο ποσοστό αυτό ήταν αλήθεια. Ο Χιώτης ας πούμε, όταν είχε γυρίσει από την Αμερική, την άνοιξη του ’68, είχε δώσει συνεντεύξεις σε ελληνικά περιοδικά και αν υπήρχε έστω και ένα εκατοστό αλήθειας στο ότι είχε γνωριστεί με τον Χέντριξ, στην Αμερική, θα το έλεγε ο ίδιος από μόνος του – όταν ο Χέντριξ ήταν πλέον θεός.

Όταν ο μπαρμπαΤάσος Χαλκιάς έλεγε αυτά που έλεγε περί Benny Goodman στο βιβλίο της Απόπειρας, στο μέσο του ’80, είναι 100% πιστευτός. Γιατί τότε ακόμη οι άνθρωποι δεν φαντασιώνονταν. Ήταν προσγειωμένοι και δεν είχαν πάρει τα μυαλά τους αέρα, με τη βοήθεια και των διαφόρων ανίδεων καλοθελητών, οι οποίοι (καλοθελητές) για το μόνο που ενδιαφέρονται, διαχρονικά, είναι να προξενούν ντόρο, να πουλάνε φύλλα, να υφαρπάζουν κλικ κ.λπ. Πολλές ιστορίες υπαγορεύτηκαν από καλοθελητές δολίως μετά το 1990, και πολλά «στραβά μάτια» γίνανε, μετά από την πτώση του «υπαρκτού», όταν όλα μετατράπηκαν σε εμπόρευμα, με αποτέλεσμα από ένα σημείο και μετά να μην ξέρεις τι να πιστέψεις και σε τι να δώσεις βάση.
Αυτός είναι κι ένας από τους λόγους που δεν κάνω συνεντεύξεις με παλιούς – γιατί δεν θέλω, βασικά, να γίνω φορέας «τεράτων» και αναπόδεικτων ιστοριών (δεν λέω ψεύτικων σώνει και καλά, λέω αναπόδεικτων). 

Κατά τα λοιπά φοβερό το αμερικάνικο πουκάμισο του Πετρολούκα (ήταν και 20 χρόνια νεότερος από τον μπαρμπαΤάσο) και μια χαρά μουσικός ήταν ο άνθρωπος...

16/6/2025
Ενώ δεν ξέρουν πώς γράφεται ο Benny και ο Louis (είναι παντελώς άσχετοι δηλαδή), θέλουν να γράψουν και... ξεχωριστή ιστορία, για το αν υποκλίθηκαν κιόλας...

15/6/2025
Την τελευταία 15ετία, χοντρικά, έχω γράψει 17 κείμενα σχετικά με τον ή για τον Μάνο Χατζιδάκι. Τα 16 έχουν δημοσιευθεί είτε στο δισκορυχείον είτε στο LiFO. gr, ενώ ένα (το έχω γράψει ήδη) θα δημοσιευθεί τον Νοέμβριο-Δεκέμβριο, γιατί τότε πρέπει.
Υπάρχει ένα ακόμη κείμενο, που με απασχολεί τα τελευταία χρόνια, σχετικό πάντα με τον Χατζιδάκι, έχω συγκεντρώσει κάποια στοιχεία, αλλά δεν το έχω ξεκινήσει ακόμη – είναι πολύ μπελαλίδικο και δύσκολο, θέλει δουλειά πολλή, και φυσικά είναι πρωτότυπο (εννοώ πως δεν έχει ξαναγράψει κανείς γι’ αυτό το θέμα). Ελπίζω, κάποια στιγμή, να βρω το κουράγιο να το προχωρήσω...
Νομίζω πως με αυτά τα 18 κείμενα, όταν θα γίνουν 18, θα έχω ολοκληρώσει την γραπτή ενασχόλησή μου με τον κορυφαίο συνθέτη-τραγουδοποιό. Δεν υπάρχει κάτι άλλο που να με απασχολεί (σε σχέση μ' αυτόν) θέλω να πω, ούτε πιστεύω πως θα βρεθεί στο μέλλον...
Να υπενθυμίσω τα δύο τελευταία, πρωτότυπα κείμενα που έχω γράψει για τον Χατζιδάκι...
«Κατοχή» και «Η Τελευταία Άνοιξη»: Δύο σίριαλ του 1973 με μουσικές του Μάνου Χατζιδάκι
https://www.lifo.gr/culture/cinema/katohi-kai-i-teleytaia-anoixi-dyo-sirial-toy-1973-me-moysikes-toy-manoy-hatzidaki
Μάνος Χατζιδάκις / Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας: Επιστροφή στις Μυκήνες
https://www.lifo.gr/culture/theatro/manos-hatzidakis-eyaggelos-aberof-tositsas-epistrofi-stis-mykines

14/6/2025
Carol Grimes And Delivery - Is It Really The Same
https://www.youtube.com/watch?v=QJOQyNduic4

14/6/2025
 «Από τη Βαγδάτη πήγαμε στην Τεχεράνη. Στην εξουσία ήταν ακόμα αυτός ο εγκληματίας ο Σάχης. Ήταν σα να έρχεσαι στη Γερμανία.(…) Υπήρχαν ακριβώς οι ίδιες αφίσες με φωτογραφίες καταζητούμενων, όπως και στη Γερμανία, αλλά με κόκκινο πλαίσιο. Ήταν αυτοί που καταζητούσε ο Σάχης: Μουτζαχεντίν και μερικοί Σιίτες. Μετά, ήταν τα σπίτια με τις κεραίες τηλεοράσεων. Νωρίς το πρωί δεν υπήρχαν άνθρωποι στους δρόμους. Φαινόταν σαν ένα προάστιο γερμανικής πόλης. Όλα τα σπίτια νεόκτιστα, με τις Μερσεντές μπροστά στην πόρτα. Ήταν ανυπόφορο. Εκείνη την εποχή οι άνθρωποι κυκλοφορούσαν στους δρόμους κοιτάζοντας πάντα κάτω. Κανένας δεν ύψωνε το κεφάλι, εκτός από τους Μουλάδες. Πάνω στις στέγες στέκονταν στρατιώτες με αυτόματα, για να ελέγχουν την περιοχή· βλέπετε είχε γίνει μία σειρά από ένοπλα χτυπήματα. Όπως στη Γερμανία. Η γενική διάθεση στην Τεχεράνη ήταν τελείως καταθλιπτική, αντίθετα με την κίνηση στους δρόμους που ήταν επιθετική. Νομίζω πως ήταν η χειρότερη κυκλοφορία του κόσμου. Μεθάνε και μετά ορμάνε εμπρός. Στην Τεχεράνη αισθάνεται κανείς αυτή την διαφωνία που υπάρχει όταν συναντιούνται δύο κόσμοι: Ανατολή και Δύση. Επιβάλανε τον Δυτικό τρόπο ζωής, ακόμα και με την χρήση των όπλων. Αλλά ο κόσμος δεν τον καταλαβαίνει αυτό τον τρόπο, δεν τα βγάζει πέρα μαζί του. Πρέπει να διαλέξουν την Μερσεντές ή το Τζαμί. Και διαλέγουν το Τζαμί. Αυτή η σύγκρουση τους εξουθενώνει. Αργότερα πήγαινα συχνά στην Τεχεράνη, και κάθε φορά ο πολιτισμός είχε προχωρήσει κι ένα βήμα. Όλα τα δυτικά σκατά ήταν εκεί. Μπορούσες, στο δρόμο, ν’ αγοράσεις την Bild Zeitung της ημέρας. Ακριβώς όπως στη Γερμανία. Οι δρόμοι είχαν μία σχεδόν ευρωπαϊκή εικόνα. Επίσης, οι άνθρωποι φοράγανε ευρωπαϊκά ρούχα. Όλοι οι άντρες και οι περισσότερες γυναίκες· και προ πάντων στις πόλεις. Υπό το καθεστώς του Σάχη, οι γυναίκες γυρνάγανε με μίνι φούστες, μαλλιά βαμμένα ξανθά και κραγιόν. Παντού υπήρχαν μπουτίκ με τζην, και κτιζόντουσαν κολοσσοί από μπετόν, εμπορικά κέντρα με μπουτίκ και καφετέριες. Μέσα στο κέντρο της Ασίας βρίσκεις μια γωνιά της Ku’damn (σ.σ. εμπορικός δρόμος του Δυτικού Βερολίνου). Τελείως παράλογο· έξω από κάθε πραγματικότητα».

Μπόμι Μπάουμαν «Οδοιπορικό» [Αμηχανία, Μάης 1989]

14/6/2025
«Διαμαρτύρονται οι ευαίσθητοι ιμπεριαλιστές γιατί δήθεν η Ιρανική Επανάσταση καταπιέζει τις γυναίκες αναγκάζοντάς τες να φορούν τσαντόρ. Τους προειδοποιούμε, ότι η μόδα της περιφέρειας τους επιφυλάσσει πολλές ακόμη εκπλήξεις: παλαιστινιακά καφτάνια, ελληνικά τσαρούχια, λατινοαμερικάνικα πόντσος.»

[Αντώνης Τρίτσης, Γενικός Γραμματέας της Οργάνωσης για την Αφροασιατική Αλληλεγγύη - λίγο μετά από την επανάσταση των μουλάδων]

14/6/2025
Πολλοί θέλουν να μεσολαβήσουν (ρώσοι, γάλλοι, πορτογάλοι...) για να τα βρούνε πέρσες με εβραίους, προκειμένου να μην πληγεί ο ελληνικός τουρισμός και αυτό το καλοκαίρι, παρότι η νατοϊκή αριστερά θα έπρεπε να είναι ένα βήμα πιο μπροστά...

14/6/2025

Colosseum - I can't live without you
https://www.youtube.com/watch?v=nCw7HLUiwo0

13/6/2025
Τίποτα δεν πρόκειται να γίνει στη Μέση Ανατολή, αν δεν εμπλακούν οι πολύ μεγάλοι παίκτες, όπως οι Κινέζοι ας πούμε – των οποίων δεν είναι στην κουλτούρα τους να πολεμάνε μακριά από τα σύνορά τους. Με τη Ρωσία αποδυναμωμένη και απασχολημένη σ’ έναν δικό της παρατεταμένο πόλεμο, ΗΠΑ και Ισραήλ παίζουν χωρίς αντίπαλο στη Μέση Ανατολή. Κάνουν ό,τι θέλουν και θα τα κάνουν όλα «χωράφι» σε Παλαιστίνη, Υεμένη, Ιράν ή όπου αλλού γουστάρουν. Οι μικρομεσαίες δυνάμεις τύπου ΕΕ, Τουρκία κ.λπ. δεν πρόκειται να εμποδίσουν απολύτως τίποτα, γιατί είναι φανερά ή κρυφά προσκυνημένες.

13/6/2025
Πρώτα εξοπλίσανε τους φίλους τους σαν αστακούς. Μετά τα βρήκανε με τα φασιστικά καθεστώτα των σεΐχηδων-πετρελαιάδων. Μετά διαλύσανε όποια χώρα λειτουργούσε στην περιοχή (από Ιράκ και Συρία μέχρι Λιβύη). Όπου χρειαζόταν να στηρίξουν δικές τους χούντες (Αίγυπτος), με τις παριλάλητες «ανοίξεις» το έκαναν. Στο τέλος έβαλαν και τους Ρώσους να σκοτώνονται με τους Ουκρανούς, για να μην τους έχουν στα πόδια τους, ενώ και με τους γείτονες έχουν οικοδομήσει από παλιά, μέσα στο πλαίσιο του Νάτο, σχέσεις αγά προς γιουσουφάκι. Και κάπως έτσι βρέθηκε τώρα ο άβουλος, απαξιωμένος και καρπαζοεισπράκτορας «πρόεδρος» και οι φίλοι τους έχουν ξεσαλώσει. [Αυτά σε χοντρές γραμμές]

12/6/2025
Έχει και κλιπ...

https://www.youtube.com/watch?v=AfF9xubECvo

THE MODEL SPY το δεύτερο άλμπουμ του αθηναϊκού γκρουπ

Το δεύτερο άλμπουμ των ποπάδων Model Spy αποκαλείται “Impairment & Disability” [Make Me Happy Records / Fastcut Records, 2024] και διεκπεραιώνεται από πολλά άτομα. Μπορεί να υπάρχουν τα τρία βασικά μέλη (Vagèlis Kyriakákis, Konstantinos Vavousis, Kriton Bellonias), αλλά το άλμπουμ, δηλαδή τα τραγούδια είναι γεμάτα με... συμμετοχές (Colorgraphs, The Sonic Playground Choir, Bhukhurah & VASSIŁINA, Myrto Stylou, Miss Trichromi) και με side-members (Leonidas Oikonomou, Aris Nikolopoulos, Thomas Gounaropoulos, Anastasis Gouliaris). Τόσοι άνθρωποι για να γίνει ένας ελληνικός ποπ δίσκος; Ας είναι...

Ένα βασικό ερώτημα που τίθεται είναι αν αυτή η πολυκοσμία φαίνεται και αν, εν τέλει, δίνει έναν κάποιο τόνο στο άλμπουμ. Θα έλεγα πως... ναι. Τα τραγούδια του “Impairment & Disability” είναι πολύ «γεμάτα», σαν ήχος, και κάπου πομπώδη. Εντάξει, πομπώδες ποπ-ροκ μπορείς να κάνεις και με τρία άτομα, αλλά εδώ εννοώ πως υπάρχει κάτι ανάλογο και στην παραγωγή (Bhukhurah, Nikos Triantafyllou and Vagèlis Kyriakákis) και στη μείξη (Nikos Triantafyllou). Φαίνεται, θέλω να πω, πως ο όγκος και το μεγάλο μέγεθος είναι ο στόχος. Δεν ξέρω... έχουμε συνδέσει την pop με πιο λιτές, χωρίς γιγαντισμούς, καταστάσεις, με τον ήχο να κινείται απλά, χωρίς βάθη πεδίου και τα λοιπά, ενώ εδώ ακούμε γενικώς... echo-φαντικά πράγματα. Παρότι λοιπόν κάποιες μελωδίες των Model Spy είναι σίγουρα ενδιαφέρουσες (“Unsafe from harm”, “Nightly Elise”, “Slow running drifter”) στην πράξη καταπιέζονται από μία ανεξήγητη... μεγέθυνση. Μπορεί να ήταν ο στόχος των παιδιών αυτός, δεν αντιλέγω, απλώς νομίζω πως μέσα από μια πιο lo-fi προσέγγιση το υλικό τους θα αναδεικνυόταν καλύτερα.
Επαφή: https://themodelspy.bandcamp.com/album/impairment-disability

ΣΙΣΣΥ ΔΟΥΤΣΙΟΥ προσβολή δημοσίας αιδούς

Όπως διαβάζουμε στο pen-greece.org:
«Η Σίσσυ Δουτσίου γεννήθηκε  στην Αθήνα το 1980. Είναι ηθοποιός και ποιήτρια. Σπούδασε αστροφυσική στο Πανεπιστήμιο του Σάσεξ και αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή Δήλος το 2009. Συνέχισε την εκπαίδευσή της στην υποκριτική με εργαστήρια της Natalie Portman και της Helen Mirren. Τα μεταπτυχιακά εργαστήρια με τους David Lynch, Martin Scorsese και Spike Lee καλλιέργησαν περαιτέρω τη δημιουργικότητα της. Είναι ιδρυτικό μέλος του Ινστιτούτου Πειραματικών Τεχνών και επιμελήτρια του ετήσιου Διεθνούς Φεστιβάλ Βίντεο Ποίησης στην Αθήνα. Πρωταγωνίστησε σε θεατρικές παραστάσεις: “Μεταμόρφωση” Φ. Κάφκα, “Οι Δούλες” Ζ.Ζενέ, “Πεθαίνω Σαν Χώρα” Δ. Δημητριάδη, “Ψύχωση 4.48 Psychosis” Sarah Kane, “Νύχτα!- Yard Gal” R. Prichard κ.ά. Περιόδευσε με θεατρικά έργα, αναγνώσεις ποίησης, performances και διαλέξεις στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και την Ασία. Έχει εμφανιστεί μεταξύ άλλων στην City Judson Memorial Church (Νέα Υόρκη), στο London School of Economics and Political Sciences και στην 1η Μπιενάλε Destroy Athens. Έχει συνεργαστεί με πολλά θέατρα και οργανισμούς όπως η αμερικανική εταιρεία Living Theatre και το Institute for Experimental Theatre στην Καλκούτα. Σημαντικές συναντήσεις με ανθρώπους όπως ο Suprijo Samjadar (Θέατρο Grotowski), ο ανθρωπολόγος David Graeber, ο Νάνος Βαλαωρίτης και ο Jeffrey Perkins από την ομάδα τέχνης Fluxus έχουν επηρεάσει το έργο και την καριέρα της».

Από το βιογραφικό της καλλιτέχνιδας Σίσσυς Δουτσίου, που παραθέσαμε πιο πάνω, φαίνεται πως δεν υπάρχει κάποια εμφανής σχέση της με τη μουσική. Παρά ταύτα, τώρα, έχουμε ένα δικό της δίσκο να γυρίζει στο πλατό – το άλμπουμ «Προσβολή Δημοσίας Αιδούς», το οποίο κυκλοφόρησε εσχάτως από την Inner Ear.
Τι κάνει σ’ αυτό τον δίσκο η Δουτσίου; Απαγγέλλει ποιήματά της υπό τη συνοδεία μουσικής. Μουσική που δεν έχει ταιριάξει η ίδια πάνω στον λόγο της, αλλά διάφοροι ηχο-επιτετραμένοι (Dimitris Koufoudakis, Van Fög, Orphx, ROLVND, Blakaut, Biomass). Μουσική electro γενικώς και ειδικώς, που υποτίθεται πως δρα ως χαλί, επί του οποίου έρχονται να ακουμπήσουν οι λέξεις της Δουτσίου.
Κάποιοι αποκαλούν spoken word αυτό που ακούμε στην «Προσβολή Δημοσίας Αιδούς». Όμως το spoken word, στη βάση του, δεν έχει μουσική, είναι σκέτος ηχογραφημένος λόγος. Τέλος πάντων εδώ έχουμε spoken word μετά μουσικής – η οποία, γενικώς, δεν προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο στις απαγγελίες, κάτι το ευρύτερο και το διαφορετικότερο. Δεν «ξεκλειδώνει» κρυφά νοήματα (που δεν υπάρχουν άλλωστε –η ποίηση της Δουτσίου είναι σαφής), ούτε υπογραμμίζει φράσεις ή λέξεις, που θα έπρεπε κάποιος να τις προσέξει ή να τις σκεφθεί περισσότερο.
Ξεκίνησα, λοιπόν, με το να διαβάσω τα ποιήματα της Δουτσίου, στο innersleeve, και κάπου εκεί ένοιωσα πως τελείωσε η αποστολή μου. Θέλω να πω πως ο λόγος της ποιήτριας είναι καθαρός και κατανοητός, είναι αυτόνομος και αυτοδύναμος, δίχως να απαιτεί «χαλιά» ή άλλα υποβοηθήματα. Η δισκογραφία, τώρα, δεν έρχεται, απλώς, να καταγράψει ηχητικά αυτό τον λόγο, αλλά να του προσθέσει και μουσική. Και τα δύο μού φαίνονται αχρείαστα – αλλά σε κάθε περίπτωση αντιλαμβάνομαι το γιατί, στις μέρες μας, η ποίηση μπορεί να βρίσκει διαφυγή και στη δισκογραφία, προκειμένου να πάει μακρύτερα.
Η ποίηση της Δουτσίου είναι ασυζητητί ενδιαφέρουσα ή και πολύ ενδιαφέρουσα. Μοιάζει προσωπική, βιωμένη, έχει τα χαρακτηριστικά της (αστικής) street poetry, είναι σκληρή, «μαύρη», κολασμένη, οργισμένη και τέλος πάντων δεν συμβαδίζει με το... κάπως χαζοχαρούμενο μότο «η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο». Ο κόσμος, αν είναι να σωθεί, θα πρέπει να ανατραπεί και να ξαναχτιστεί αλλιώς απ’ την αρχή – αυτό υποστηρίζει, κατά μίαν έννοια, η Δουτσίου μέσω της ποίησής της, η οποία (ποίηση) ανάμεσα σε άλλα είναι και σφόδρα πολιτική (δεν θα μπορούσε να συνέβαινε αλλιώς). Όπως διαβάζουμε, και όπως απαγγέλλει η ίδια στα «Ισόβια»:
«Θα ήθελα να δω τις τράπεζες καμένες / Θα ήθελα να δω τα υπουργεία πυροβολημένα / Θα ήθελα να δω τα κοινοβούλια κατειλημμένα από πανέμορφες γυναίκες / Θα ήθελα να δω τους καλογυαλισμένους ουρανοξύστες αποξηραμένους στην έρημο των μεγαλουπόλεων / Θα ήθελα να δω την Αμερική, την Κίνα και τις υπερδυνάμεις της Ευρώπης να ζητιανεύουν έλεος από τις φτωχότερες γειτονιές του κόσμου / Θα ήθελα να δω τα μάτια των πολιτικών απόλυτα τρομαγμένα. / Θα ήθελα να δω τα βουνά τοξικών αποβλήτων στην Ιαπωνία / να μολύνουν τα έντερα των επιστημόνων / Θα ήθελα να δω τους λιγόψυχους να γδέρνονται / από το μανιασμένο ύφος των καταπιεσμένων. / Πάνω από τα φέρετρα των καταπιεστών θα ανεμίζουν μαύρες σημαίες.».
Η ελευθεριακή ποίηση της Δουτσίου δεν χρήζει περαιτέρω αποσαφηνίσεων. Επίσης, το ωραίο, ανθοστόλιστο εξώφυλλο δεν θα πρέπει να σας παραπλανήσει.
Επαφή: https://sissydoutsiou.bandcamp.com/album/o

DAVE LIEBMAN / BILLY HART / ADAM RUDOLPH τα ονόματα λένε την αλήθεια

Οι τρεις μουσικοί, που συνυπογράφουν αυτό το ελληνοαμερικάνικο άλμπουμ, νομίζω πως δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Ιδίως ο σοπράνο σαξοφωνίστας-φλαουτίστας Dave Liebman και ο ντράμερ Billy Hart – αμφότεροι με τεράστια ιστορία και με ουκ ολίγες αναφορές στα κατορθώματά τους και στο ταπεινό δισκορυχείον. Όμως και για τον πολυοργανίστα Adam Rudolph (εδώ τον ακούμε σε ποικίλα κρουστά, πιάνο, keyboards, live electronics κ.λπ.) έχουμε γράψει επανειλημμένως τα τελευταία χρόνια, λόγω των εμφανίσεών του σε δίσκους της θεσσαλονικιώτικης Defkaz. Να θυμίσω το “Glass Colored Lily” (2024) της Yuki Fujiwara, τα “Archaisms” I (2023) και II (2024), το “Black Earth” (2023) του Kristo Rodzevski, μα ακόμη και την συμμετοχή του στο Karuna Trio, στο άλμπουμ “Imaginary Archipelago”, μια παραγωγή της νεοϋορκέζικης Meta από το 2020. Ο λόγος, λοιπόν, για τρεις σημαντικούς συνθέτες και αυτοσχεδιαστές της σημερινής improv scene, οι οποίοι καταγράφονται εδώ, ζωντανά, σε δύο συναυλίες τους στο Stone της Νέας Υόρκης στις 31 Μαρτίου και την 1η Απριλίου του 2023.

Τα κομμάτια, τα οποία είναι αποτυπωμένα στο “Beingness” [Meta Records / Defkaz Records, 2025] είναι εννέα στον αριθμό, και παρά το γεγονός πως όλα είναι ή εμπεριέχουν έντονα αυτοσχεδιαστικά μέρη, στην πράξη, μοιάζουν με συνθέσεις. Αυτό το υποστηρίζω, επειδή κάθε track αποτελεί έναν «κόσμο» από μόνο του, με τα ντραμς και τα κρουστά να βρίσκονται, συνήθως, στο ρόλο του οδηγού. Δεν είναι τυχαίο, θέλω να πω, πως τα επτά από τα εννέα συνθέματα ξεκινάνε με κρουστά, ένα γεγονός που αποδεικνύει την πρωτοκαθεδρία των percussions στο “Beingness” – χωρίς τούτο να σημαίνει πως και οι «διαρρήξεις», που σηματοδοτούνται από το σοπράνο και τα ξύλινα φλάουτα του Liebman δεν είναι εξίσου αποφασιστικές στην διαμόρφωση των συνολικών ατμοσφαιρών.
Προφανώς και πρόκειται για ένα spiritual άκουσμα, για μια spiritual improv-jazz δηλαδή, και προφανώς ό,τι ακούγεται εδώ είναι περασμένο μέσα από τη γνώση και τον ψυχισμό των τριών οργανοπαικτών, οι οποίοι παίζουν παραδομένοι σε μια κατάσταση... κάπου ανάμεσα στην προσευχή και την έκσταση.
Επαφή: https://adamrudolph.bandcamp.com/album/beingness

BRIOTRIO και ZOE PIA / TENORES DI OROSEI ANTONI MILIA jazz και σύγχρονη... παραδοσιακή μουσική από Νορβηγία και Ιταλία

BRIOTRIO: Voyage [Losen Records, 2025]
Νορβηγικό τζαζ τρίο, το Briotrio αποτελείται εκ των Ingrid Øygard Steinkopf πιάνο, φλάουτο, Thomas Aurlund Lossius κοντραμπάσο, mbira, adungu harp και Arne Skorpe Sjøen ντραμς, φωνή, όργανο.

Τρεις οι μουσικοί, αλλά περισσότερα τα όργανα, όπερ σημαίνει πως, στην περίπτωσή μας, δεν έχουμε να κάνουμε μ’ ένα τυπικό piano trio ας πούμε, αλλά με κάτι ηχητικά ευρύτερο. Βεβαίως λειτουργούν και ως piano trio οι Νορβηγοί, αλλά βασικά είναι μια μικρή ομάδα με πλατύτερες αναφορές (αφρικανικές π.χ.), τις οποίες καλύπτει το διευρυμένο setting – και μάλιστα με ιδιόμορφους τρόπους. Ας πούμε, στα δύο πιο αφρικανικά tracks του άλμπουμ, το “Ring & reply” και το “Kontrakanara”, ακούμε κλασικό piano trio, ενώ σε άλλα tracks, όπως στo “Unbrakonøkkel” και στο “Swirl-in-town”, τα αφρικανικά όργανα έχουν έντονη παρουσία.
Οπωσδήποτε εκείνο που αποτελεί κοινή λογική στο “Voyage” είναι... ο τίτλος του. Το «ταξίδι», εννοούμε, στο οποίο επιθυμούν να μας συμπαρασύρουν οι τρεις νορβηγοί οργανοπαίκτες και συνθέτες (όλα τα κομμάτια του δίσκου, και τα έντεκα, ανήκουν στα μέλη των Briotrio), εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο τα συγκεκριμένα μέσα που χρησιμοποιούν. Έτσι, η μουσική τους δεν είναι απλώς λιτή, αλλά και μελωδικά πλήρης, αφού εκείνο που κυριαρχεί είναι οι καθαρές και εμπνευσμένες φράσεις, με τα απολύτως μελετημένα σόλι και τις αφομοιωμένες επιρροές από τα κλασικά τζαζ στάνταρτ (“A sunny day in Bergen town”), από το βαλς (“Velferdsstaten”) ή ακόμη και από τον δημιουργικό διάλογο με συνθέσεις του John Coltrane (στο “Minor leaps”).
Απλότητα και ομορφιά, λοιπόν, σε επικοινωνία αρίστη.

ZOE PIA / TENORES DI OROSEI ANTONI MILIA: Indindara [Losen Records, 2025]
Το “Indindara” είναι ένα αληθινά παράξενο άλμπουμ, το οποίο ξεφεύγει εντελώς από κάθε είδος jazz, που μπορεί να κυκλοφορεί από τη νορβηγική εταιρεία. Βασικά, εδώ, έχουμε να κάνουμε μ’ ένα δίσκο... σύγχρονης παραδοσιακής μουσικής, ο οποίος συνδέεται στενά με την προφορική μουσική παράδοση της Σαρδηνίας. Βεβαίως η Losen, όπως το έχουμε τονίσει κι άλλες φορές, έχει και μια σοβαρή ιταλική άκρη, αλλά εδώ, όπως και να το κάνουμε, το πράγμα ξεφεύγει αρκετά – χωρίς τούτο να σημαίνει πως στερείται ενδιαφέροντος. Κάθε άλλο μάλιστα.
Μία σαρδηνή συνθέτρια η Zoe Pia, η οποία χειρίζεται κλαρινέτο, launeddas (τριπλό παραδοσιακό σαρδηνικό κλαρίνο) και ακόμη cowbells και ηλεκτρονικά, συνεργάζεται με το φωνητικό σχήμα Tenores di Orosei Antoni Milia πάνω σε μια σειρά πρωτότυπων δικών της συνθέσεων, με στίχους βασισμένους στην τραγουδιστική προφορική παράδοση της νήσου. Τέσσερις τραγουδιστές, ένας σολίστας και τρεις χορωδοί (ένας τενόρος, ένας βαρύτονος κι ένας μπάσος) τοποθετούν τις φωνές τους πάνω στις συνθέσεις της Pia (οι οποίες είναι επηρεασμένες προφανώς από την παράδοση), δημιουργώντας ένα τελείως αλλόκοτο άκουσμα – ιδίως όταν αυτό επεκτείνεται ηλεκτρονικώ τω τρόπω, και μανιπουλάρεται.
Οι τίτλοι των κομματιών του άλμπουμ (“Eudaimonia”, “Dream”, “Souls”, “Eternal life”, “Heaven”, “Timeless”, “Freedom” κ.λπ.) είναι προγραμματικοί, κατά μίαν έννοια, δίνοντας μια αίσθηση των περιεχομένων τους – καθώς συνδέονται με την φωνητική αποτύπωση ενός γνωστικού ταξιδιού, ικανού να αποτυπώσει τα υψηλά φρονήματα του ανθρώπου και τη λειτουργία τους μέσα στον κύκλο της ζωής. Οπωσδήποτε μια ξεχωριστή ηχογραφική στιγμή για την Losen, και μια διαφορετική ακουστική εμπειρία για όλες και όλους.
Επαφή: www.losenrecords.no

από τους Ελβετούς Yello στον Γιάννη Μηλιώκα: πέντε άξια τραγούδια από τη δεκαετία του ’80 – μοιάζουν διαφορετικά μεταξύ τους όμως στο βάθος τα ενώνουν κι άλλα, εκτός από την εποχή

Είναι αρκετοί εκείνοι και εκείνες που πιστεύουν πως τα έιτις υπήρξαν η τελευταία πολύ σημαντική δεκαετία στην ιστορία της ποπ μουσικής. Η δεκαετία αυτή στηρίχτηκε μορφικά σε ό,τι της παρέδωσαν τα σίξτις και τα σέβεντις, ντύνοντας τα καινούρια τραγούδια με τις μελωδίες και τους ρυθμούς που προσέφεραν τα νέα, τότε, λαϊκά όργανα της εποχής, που δεν ήταν άλλα από τα συνθεσάιζερ. Φυσικά γράφτηκε και καλό ροκ στη δεκαετία του ’80, αλλά τα σύνθια ήταν εκείνα που χαρακτήρισαν, στις διάφορες αποχρώσεις τους, τα μουσικά έιτις.
Τα τραγούδια που επιλέγω πιο κάτω, για ένα μικρό σχολιασμό, προέρχονται φυσικά από τη δεκαετία του ’80 και είναι τέσσερα «ξένα» κι ένα ελληνικό. Τον χαρακτηρισμό «ξένα» τον χρησιμοποιώ και τον τοποθετώ μέσα σε εισαγωγικά, γιατί έπαιζε ακόμη στις κασέτες, που έγραφαν, άκουγαν και αντάλλασσαν οι νέοι άνθρωποι εκείνα τα χρόνια, ιδίως όταν αυτές (οι κασέτες) προορίζονταν για τα διάφορα μικρο-πάρτυ (φοιτητικά ή άλλα). Το να έγραφες μια «ενενηντάρα» κασέτα με... ξένα χορευτικά, το 1985, ισοδυναμούσε, πολλές φορές, με θησαυρό – καθώς μια καλή κασέτα, με «σωστές» επιλογές και περασμένη μέσα από κάποιον υποτυπώδη μίκτη, αντιγραφόταν πάραυτα, για να ακολουθήσει πιο μετά τη δική της ανεξιχνίαστη πορεία. Έτσι κάπως δημιουργούνταν οι playlists εκείνη τη δεκαετία.
Θα μπορούσα να διαλέξω μία από τις δικές μου κασέτες με... ξένες χορευτικές επιτυχίες, που έχουν διασωθεί, και να τις σχολιάσω track το track, όμως το κείμενο θα τράβαγε πολύ σε μάκρος, αφού θα έπρεπε να γράψω για καμιά 20αριά τραγούδια. Προτιμώ, λοιπόν, να επιλέξω πέντε μόνο, και να πω λίγα λόγια για το καθένα, καθότι η αφαίρεση έχει πάντα μεγάλο ενδιαφέρον – πολύ μεγαλύτερο από την πρόσθεση. Περιττό να πω πως αυτά τα πέντε τραγούδια αποτελούν δικά μου διαχρονικά αγαπημένα (πέρα από δεκαετίες), μα και πολλών άλλων υποθέτω, παρότι δεν πρόκειται για εντελώς αναμενόμενες επιλογές.

1. YELLO: Call it love (1987)
(από το LP “One Second” σε ετικέτα Mercury)
Οι Ελβετοί Yello ήταν ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα της δεκαετίας του ’80 (υπάρχουν μέχρι τις μέρες μας) ανεξαρτήτως υφών, ειδών και επιμέρους προτιμήσεων. Μέσα στη συγκεκριμένη δεκαετία ηχογράφησαν τους καλύτερους δίσκους τους, έδωσαν τα ωραιότερα τραγούδια τους και υμνήθηκαν από τους fans τους ως ένα μοναδικό synth-pop σχήμα, εντελώς εστέτ, με τη δική του μοναδική electro αφήγηση και την περφεξιονιστική εικαστική επιμέλεια των βιντεοκλίπ του. Κάπως σαν κυρίαρχοι του στυλ.
Το “Call it love” ήταν μια σύνθεση του Boris Blank, που έπαιζε διάφορα πλήκτρα και σύνθια, κάνοντας τον προγραμματισμό και την ενορχήστρωση, βασισμένη σε λόγια του Dieter Meier, που περαιτέρω τραγουδούσε, και η οποία προερχόταν από το πέμπτο άλμπουμ των Yello, το καταπληκτικό “One Second”. Πέραν των Blank και Meier στο τραγούδι ακούγονται, ακόμη, το drum machine του Beat Ash, η ηλεκτρική κιθάρα του Chico Hablas και τα φωνητικά του πρόωρα χαμένου Billy MacKenzie.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/apo-toys-elbetoys-yello-ston-gianni-milioka-pente-axia-tragoydia-apo-ti-dekaetia-toy

το “Greek Rock Scene Vol.2” από το Rockap.gr

Το Rockap.gr είναι ένα γνωστό site, αλλά ακόμη κανάλι στο YouTube και σελίδα στο facebook, που ασχολείται με το ελληνικό ροκ, την «ελληνική ροκ σκηνή» όπως την αποκαλεί. Πέρυσι (2024), στο πλαίσιο της προβολής όλων όσων κάνει, το Rockap.gr κυκλοφόρησε ένα πρώτο CD με ελληνικά ονόματα (παλαιότερα και νεότερα, γνωστά, λιγότερο γνωστά και άγνωστα), κάτι που πράττει και στην παρούσα συλλογή, την “Greek Rock Scene Vol.2” (2025).

Το CD ξεκινά μ’ ένα καλό instrumental, το «Φάλαινες» από τους Μπλε Αλεπού, που έχουν κάπως μπρούτα παιξίματα, βγάζοντας, όμως, δυνατά vibes. Indie rock θα το πεις, με καλή μελωδική γραμμή, ανάπτυξη και δόσιμο γενικότερο. “To show” των Πέρα από τον Χρόνο μπορεί να είναι... Τρυπο-ειδές, αλλά είναι πειστικό. Ελληνικό στίχο έχει και το «Ανοιγμένα πανιά» των Noisy Whisper, με τον τραγουδιστή, έτσι όπως αποδίδει, να θυμίζει σέβεντις συγκροτήματα. Γρήγορο, μπιτάτο κομμάτι, που κυλάει ωραία. Το «Ασύγγνωστη πλάνη» του Ευάγγελου Χ. Βαγενά (μαζί με το σχήμα Εκτελεστικό Απόσπασμα) είναι κάπως πιο ατμοσφαιρικό, σαν track, δίχως, πάντως, να κάνει τη διαφορά. Στο «Η ζωή είναι μια τρέλα» των Cameres ακούς πάλι τα ίδια-παλιά σχήματα, δίχως καμία διάθεση ανανέωσης (παρά την ακουστική κιθάρα και το σαξόφωνο). Το «Αποκοιμήσου» των SeaGoat επιχειρεί να κινηθεί σε περισσότερο pop-rock κατευθύνσεις, έχει μια ορμή σαν κομμάτι, αλλά στα αυτιά μου ακούγεται κάπως... ροκ-γιουροβιζιονικό (δεν είναι και «έγκλημα» αυτό). Το «Κέρινα φτερά» των Αντίθετα στηρίζεται περισσότερο στον εκφραστικό τραγουδιστή τους, αλλά το κομμάτι ήθελε περισσότερη δουλειά στο στίχο (συνολικά, όμως, είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα της συλλογής). Το όγδοο track αποκαλείται «Το ποίημα των εφήμερων εραστών» και ανήκει στον Van Ripper. Σκληρό στη φόρμα του τραγούδι, με καθαρό ελληνικό στίχο και ωραίες κιθάρες (σε μπροστινό και πίσω επίπεδο), που κάτι θέλει να πει πέρα από τα συνηθισμένα. Η καλύτερη παρουσία της συλλογής (έως αυτή τη στιγμή). Το “Eulogy” είναι ένα αγγλόφωνο track της τραγουδοποιού Livania. Το κομμάτι είναι κάπως folky, αλλά με ενισχυμένο ήχο. Αυτό μπορεί να αφαιρεί κάτι (αρκετό) από την ατμόσφαιρα της σύνθεσης (το πιο χαμηλό volume θα ταίριαζε καλύτερα), δείχνει όμως, έστω κι έτσι, πως εδώ υπάρχει κάτι, που θα μπορούσε να εξελιχθεί (και αυτό από τα πιο ενδιαφέροντα track του “Greek Rock Scene Vol.2”). Λίγο πριν από το τέλος έρχεται η σειρά των Una Fatsa με το «Όλο λέω να φύγω», προκειμένου να απλώσουν το πιο ελληνότροπο τραγούδι του δίσκου, που έχει, οπωσδήποτε, ένα... λαϊκό ενδιαφέρον. Το άλμπουμ θα ολοκληρωθεί με το «Μούγκα» των Άντε Και, που έχει διπλές φωνές (γυναικεία-αντρική), κοινωνικό στίχο και τη δική του ορμή σαν track.
Σε γενικές γραμμές θα έλεγα πως πρόκειται για μια καλή και ενδιαφέρουσα συλλογή, η οποία δείχνει, όπως και να το κάνουμε, το βάθος εκείνου που αποκαλούμε «ελληνικό ροκ» ή τέλος πάντων “greek rock scene”.
Επαφή: https://www.rockap.gr/kykloforise-i-syllogi-greek-rock-scene-vol-2/

TURTLE SKULL, MAUVAIS SANG, THE SOUNDBYTE νέα psych, pop και prog άλμπουμ

TURTLE SKULL: Being Here [Art As Catharsis / Copper Feast Records, 2025]
Οι Turtle Skull είναι Αυστραλοί (προέρχονται από το Σίδνεϋ), ηχογραφούν τουλάχιστον από το 2018, με το πιο νέο άλμπουμ τους να αποκαλείται “Being Here”. Τυπωμένο σε βινύλιο και CD, το άλμπουμ αυτό φιλοδοξεί να κινηθεί μέσα στο σύγχρονο psych περιβάλλον, έχοντας να προτείνει μια οκτάδα από καλοφτιαγμένα, γενικώς, τραγούδια.

Το γκρουπ, που είναι τετραμελές (Dean McLeod φωνή, κιθάρες, Ally Gradon φωνή, σύνθια, Julian Frese μπάσο, Charlie Gradon φωνή, ντραμς), κινείται σ' αυτές τις κάπως dreamy psych-pop διαδρομές, έχοντας στα ατού του τα ωραία αρμονικά φωνητικά, που χαρακτηρίζουν εξίσου τα τραγούδια του μαζί με τις ωραίες «εφφετζίδικες» κιθάρες και τα σύνθια (που επίσης εντάσσονται, απλά και ουσιαστικά, στο συνολικό άκουσμα). Ναι μεν «ονειρικοί» λοιπόν (εντυπωσιάζοντας με tracks σαν το “Into the sun”), αλλά ταυτοχρόνως και «σκληροί», με κιθάρες δυνατές και ενδιαφέρουσες ριφ-ολογίες, όταν αποφασίζουν να το κάνουν (“Bourgeoisie”, “It starts with me”). Όμως, ακόμη και σε αυτά τα πιο βαριά tracks οι Turtle Skull δεν χάνουν το πιο βασικό γνώρισμά τους – που είναι η διατήρηση του dreamy πλαισίου, τουλάχιστον στο επίπεδο των φωνών και των φωνητικών. Μάλιστα, αυτά ακριβώς τα κομμάτια, τα πνιγμένα στα δυναμικά φαζαριστά σόλι, είναι από εκείνα που τους κάνουν να ξεχωρίζουν αληθινά – ως μια μπάντα, που μπορεί να εκκινεί από το «χθες», εμφανίζοντας, ταυτοχρόνως, και μια κάποια, σημερινή, doomy-στονεράδικη διάθεση.
Ενδιαφέροντα είναι, επίσης, και τα δύο τελευταία tracks του δίσκου, το 7λεπτο “Modern mess” και το 8λεπτο “Moon & tide”, που δείχνουν ότι οι Turtle Skull έχουν τον τρόπο να εκμεταλλεύονται εξίσου δημιουργικά και τις πιο μεγάλες διάρκειες (κάτι όχι αυτονόητο).
Επαφή: www.turtleskull.com

MAUVAIS SANG: La Faune [Daaganda Records, 2025]
Το “La Faune” είναι η πιο πρόσφατη δουλειά των Γάλλων Mauvais Sang (Mathis Saunier, Léo Simond, Anouck Bizon, Alicja Cetnar). Το γκρουπ σχηματίστηκε το 2016, με τους μουσικούς που το αποτελούν να κινούνται μεταξύ Παρισιού, Γενεύης και Λονδίνου. Υπάρχει λοιπόν, στα τραγούδια των Mauvais Sang, αυτή η γαλλική «σανσονάδικη» αύρα, αλλά ταυτοχρόνως υπάρχουν και άλλα διάφορα στοιχεία της σύγχρονης αγγλοσαξονικής pop (και του eighties new wave), που μπορεί να σχετίζονται ακόμη και με το έντεχνο folk ή με το electro.
Όλα τούτα αποτελούν, βεβαίως, το ένα κομμάτι της τραγουδοποιίας του γαλλικού γκρουπ – καθότι το άλλο αφορά τους στίχους του, που και αυτοί επιχειρούν να περιγράψουν τα σύγχρονα προβλήματα, τα οποία έχουν να κάνουν, χοντρικώς, με το πώς τοποθετείται ο άνθρωπος απέναντι στην κοινωνία και τη φύση.
Το αποτέλεσμα, σε συνδυασμό και με τις ιδιαίτερες ερμηνείες, στις οποίες πρωταγωνιστούν κυρίως οι γυναικείες φωνές, σε πρώτο ή δεύτερο πλάνο, είναι αρκετά καλό, με το “La Faune” να κυλά, αργά, μέσα σ’ ένα κλίμα... ποπ πειραματισμού, κρατώντας καθ’ όλη την διάρκειά του σταθερό το ενδιαφέρον.
Το τελευταίο 10λεπτο track, που αποκαλείται “Loin”, συνοψίζει με τον καλύτερο τρόπο τις ιδέες των Mauvais Sang και είναι το ωραιότερο του δίσκου.
Επαφή: https://mauvaissangprojet.bandcamp.com/album/la-faune

THE SOUNDBYTE: Still Quiet [Voices of Wonder, 2025]
Πάνω από 25 χρόνια βρίσκονται στη νορβηγική ροκ σκηνή οι Soundbyte, «όχημα» βασικά για τις μουσικές ιδέες και την τραγουδοποιία του κιθαρίστα Trond Engum (γνωστός και ως ιδρυτικό μέλος των doom-μεταλλάδων The 3rd and The Mortal). Στο δισκορυχείον έχουμε ξαναγράψει για τους Soundbyte (για το άλμπουμ τους “Solitary IV” από το 2017), σημειώνοντας, ανάμεσα σε άλλα, πως στην περίπτωσή τους έχουμε να κάνουμε με έναν... μελετημένο συνδυασμό ιδιόμορφου «μετάλλου» (ας το πούμε κάπως πειραματικό-progressive) και παγανιστικού φολκ, από ’κείνο που πάντα θα ευδοκιμεί στη Βόρεια Ευρώπη. Τα ίδια ισχύουν και εδώ, στο νεότερο “Still Quiet”; Σχεδόν, ή περίπου.
Το “Still Quiet” λοιπόν είναι ένα πολύ ενδιαφέρον άλμπουμ σύγχρονου progressive, με μεταλλικές απολήξεις οπωσδήποτε, αλλά και με φωνές που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα μπορούσες να τις αποκαλέσεις έως και folky κατά τόπους (“When all is gone”, “Can you see me now”, “Will you find a way”).
Τα vibes του δίσκου είναι έντονα, επικά, δυναμικά, με τους Trond Engum (κιθάρες, ηλεκτρονικά) και Rune Hoemsnes (ντραμς) να κάνουν έξοχη δουλειά – και με όλες τις υπόλοιπες βοήθειες, σε φωνές, μπάσο, πλήκτρα και κρουστά, να συμπλέουν και να συνεισφέρουν σε ένταση και σε ατμόσφαιρες.
Δεν υπάρχει σύνθεση άτονη, άνευρη, «λίγη» ή εκτός κλίματος στο “Still Quiet”, το οποίον, εκμεταλλευόμενο στο έπακρο τη μικρή του διάρκεια (περί τη μισή ώρα), απλώνεται στο χώρο καλύπτοντας τα πάντα.
Επαφή: www.thesoundbyte.com