ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 626

4/2/2025
Ο Τζωρτζ Χάμιλτον και η Νόρα Βαλσάμη στην ταινία "Medusa" (1973) παραγωγής Θεόδωρου Ρουμπάνη. "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου [LiFO Books, 2024].

4/2/2025
Γύρνα Χρήστο επειγόντως - με τα τραγούδια σου να "θάψεις" όσους σπέρνουν πανικούς...
https://www.youtube.com/watch?v=KvpfymuY7q4

3/2/2025
Θέλω να ρωτήσω τα παιδιά εκεί από την ΕΡΤ, που απ’ όσο είδα, στην εκπομπή τους με το Σαββόπουλο, προβάλλανε και φωτογραφίες του με τα Μπουρμπούλια από ένα παμπάλαιο Φαντάζιο –τις οποίες... τελείως συμπτωματικά είχα βάλει κι εγώ στο LiFO. gr πριν από δέκα χρόνια, το 2015– μήπως έχουν και αυτό το τεύχος, που έχει εξώφυλλο τον Ντόνοβαν και το οποίο ψάχνω από χρόνια (δεν κάνω πλάκα).

Αν το έχουν... θα με εξυπηρετήσουν. (γέλιο) Όπως τους εξυπηρέτησα κι εγώ...

3/2/2025
Ο φοβερός ορισμός του Βελλούδιου για τον ζεϊμπέκικο, που τον συνδέει με την κοινωνική και οικονομική καταπίεση, και με το ξέδομα που επιχειρείται μέσα από τη χορευτική διαδικασία, ώστε κάποιος να χαλαρώσει, να ηρεμήσει και να σκεφθεί αν πρέπει τελικά να βγει ή όχι με τα... σφυριά και τα δρεπάνια στους δρόμους.
Για να αντιληφθείτε, με απλά λόγια, γιατί τα ζεϊμπέκικα που χορεύονται απ’ όποιους να ‘ναι, όπου να ‘ναι, είναι για τα μπάζα...
«Αυτός ο χορός, ή μάλλον η όρχησις – διότι είναι κατ' εξοχήν ανδρική όρχησις, αφού υπονοεί και ορισμένους αδένας του άρρενος εις την σύνθεσίν της και την ετυμολογία της. Διότι μόνον ένας άνδρας έχει το βάρος να χορέψει μόνος και εκ του εαυτού του για τον εαυτόν του. Είναι ένα είδος, ας πούμε, κινησιολογικής υπερβατικής μεταρσιώσεως. Και έτσι ο κατατρυχόμενος από διάφορα βάρη οικονομικά, οικογενειακά, οιασδήποτε κοινωνικής σειράς πηγαίνει σε μία ταβέρναν εις ένα κέντρον, σηκώνεται, και χωρίς να 'χει ανάγκην από συντροφιά γυναικός ή άλλου ατόμου αρχίζει και χορεύει μονήρης, σόλο, μίαν όρχησιν χαλαρώσεως που είναι ο Αρτοζήνας-Ζεϊμπέκικος. Δηλαδή αρχίζει και περιδινίζεται , περιστρέφεται, απλώνει τα χέρια του σαν φτερούγες και τα κινεί σαν να ήθελε να πετάξει. Και πράγματι φαντάζεται ότι στις ωμοπλάτες του έχει φτερά και αιωρείται μεταξύ ας πούμε χρόνου και διαστήματος χώρων. Αφού εκτελέσει αυτό το γύμνασμα αισθάνεται χαλαρωμένος και πάει και κάθεται στην καρέκλα του, εις το κουτούκι(...) χωρίς να έχει το μίσος της πάλης των τάξεων, που λένε».
[Θάνος Μούρραης-Βελλούδιος]

3/2/2025
Επανέρχομαι στο ζήτημα της ανάρτησης του περασμένου Σαββάτου, σε σχέση με την υφαρπαγή ντοκουμέντων, από την εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης, Στούντιο 4 – τα οποία ντοκουμέντα είχα αναρτήσει πρώτος εγώ σε άρθρο μου σχετικό με το «Βρώμικο Ψωμί» του Σαββόπουλου (μα και σε άλλα), στο LiFO. gr.
Κατ’ αρχάς θέλω να ευχαριστήσω τον κόσμο (600 λάικ) για την ηθική συμπαράσταση. Γιατί, για μένα, το θέμα είναι ΜΟΝΟ ΗΘΙΚΟ και τίποτ’ άλλο. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου η όποια νομική διάσταση του ζητήματος – και αν κάποιος σχολιάσει επ’ αυτού τα σχόλιά του θα τα σβήσω αμέσως. Θέλω να είμαι ξεκάθαρος.
Οι άνθρωποι αυτοί μπήκαν στο LiFO. gr και ξεκόλλησαν σκαναρισμένα ντοκουμέντα από τα κείμενά μου, για να τα χρησιμοποιήσουν στην εκπομπή τους. Τα ντοκουμέντα αυτά, βασικά σκαναρίσματα από παλιές (50ετίας) εφημερίδες και περιοδικά, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της έρευνάς μου για το «Βρώμικο Ψωμί» (και για τον Σαββόπουλο γενικότερα), δεν είχαν αναδημοσιευτεί ποτέ πριν τα αναδημοσιεύσω εγώ και βεβαίως πριν τα επεξεργαστώ. Έξω από τα κείμενά μου, θέλω να πω, δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα.
Βεβαίως οι άσχετοι της ΕΡΤ αυτό δεν το καταλαβαίνουν. Έχουν μαύρα μεσάνυχτα γι’ αυτά τα θέματα, τα οποία ανακατεύουν με διάφορα άλλα της επικαιρότητας, στο στυλ... όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω.
Φυσικά, για να εμπλουτίσουν την εκπομπή τους με τον Σαββόπουλο, θα μπορούσε να πάρουν φωτογραφίες από τους δίσκους του, και με αυτές και μόνο να πλαισιώσουν τη συνέντευξή τους – και θα ήταν μια χαρά.
Τόσους δίσκους έχει βγάλει ο Σαββό, τόσο φωτογραφικό υλικό υπάρχει μέσα σ’ αυτούς. Όχι... δεν θέλανε να δείξουν τον «Μπάλλο» ή το εξώφυλλο του “Happy Day” ή όλες αυτές τις κοινές φωτογραφίες του Σαββό που κυκλοφορούν παντού, ήθελαν να πάρουν τις δικές μου – εννοώ αυτές από τα κείμενά μου. Γιατί; Γιατί τους φάνηκαν μπάνικες, γιατί ακόμη και με το πτωχό τους μυαλό είδαν πως δεν πρόκειται για κάτι τετριμμένο, και θέλησαν να το παίξουν «ερευνητές» πάνω στην πλάτη μου. Ξεδόντιασαν δηλαδή τα κείμενά μου –γιατί κείμενα και φωτογραφίες είναι ένα πράγμα–, κάνοντάς τα φύλλο και φτερό, ακυρώνοντας κατά βάση τα ντοκουμέντα (με τον τρόπο που τα παρουσίασαν στην εκπομπή τους).
Γιατί, τι νόημα είχε να βάλλουν το απόκομμα από τη «Μουσική Γενιά» στην τηλεόραση; Το απόκομμα αυτό μπήκε στο κείμενό μου για να τεκμηριώσει κάτι που ακουγόταν από δω κι από κει, πως ο Σαββόπουλος είχε απευθυνθεί στην τύχη για να βρει μουσικούς για το Βρώμικο Ψωμί. Γιατί υπήρχαν θέματα με τα Μπουρμπούλια κι έψαχνε να βρει αντικαταστάτες τους. Γι’ αυτό μπήκε το απόκομμα. Το οποίο έτσι όπως είναι δημοσιευμένο και επεξεργασμένο στο LiFO. gr αποτυπώνει και τη δική μου δουλειά πάνω σ’ αυτό (στο απόκομμα εννοώ). Όποιος έχει τη «Μουσική Γενιά» και δει το συγκεκριμένο σημείο θα αντιληφθεί αμέσως τι δουλειά έχω κάνει εκεί. Θέλω να πω πως το απόκομμα αυτό έχει επάνω δέκα αόρατα «υδατόσημα», που αποδεικνύουν τη δουλειά μου.
Θέλανε, λοιπόν, οι λεβέντες αυτοί να δείξουν «γράμματα». Δεν τους έκαναν μόνον κάποιες κοινές φωτό του Σαββό (που θα ήταν μια χαρά –το ξαναλέω– για την εκπομπή τους), θέλανε να το παίξουνε και ερευνητές, υφαρπάζοντας ξένες έρευνες. Και το έκαναν αυτό, επεμβαίνοντας επί των κειμένων μου (διαχωρίζοντας τα αδιαχώριστα), επειδή εγώ γι’ αυτούς είμαι ένας «τίποτας», ένας «άγνωστος».
Είμαι δε σίγουρος, πως αν ήμουν δημοσιοσχεσίτης, αν τριγύριζα σε διαδρόμους, και αν πήγαινα όπου με καλούν να πάω, και εμφανιζόμουνα στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις τους, θα μου συμπεριφέρονταν αλλιώς. Το γεγονός ότι με απαξιώνουν, μετά από 30 επαγγελματικά χρόνια στην αρθρογραφία, είναι κάτι που μπορεί να μ’ ενοχλεί σ’ ένα μικρό βαθμό (βασικά χέστηκα, για τη γνώμη τους για μένα), αλλά κυρίως αυτό δείχνει το θράσος τους και την ασχετοσύνη τους.
Για κάθε ντοκουμέντο που υφάρπαξαν από τα κείμενά μου ισχύουν αυτά που έγραψα. Όπως ισχύουν και για το διαφημιστικό με τους ρεμπέτες από το Κύτταρο του ’73, που δεν είχε καμία σχέση με την εκπομπή τους, και μ’ αυτά που λέγανε με το Σαββόπουλο. Εκείνο όμως το φτωχό διαφημιστικούλι, που επίσης φάνηκε για πρώτη φορά στο άρθρο μου στο LiFO. gr, είχε τη δική του σημασία, για την ιστορία που ανέπτυσσα εκεί.
Αυτά τα ολίγα.

1/2/2025
Θες ν' ακούσεις μια δυνατή κουβέντα για το ελληνικό ροκ, στην οποία μιλάω για Σαββόπουλο, Πουλικάκο-Εξαδάκτυλο, Πελόμα Μποκιού, Σιδηρόπουλο-Σπυριδούλα, Τζίμη Πανούση, Φατμέ-Πορτοκάλογλου και άλλα πολλά; Εδώ με τον Ανδρέα Σταματόπουλο...
https://www.youtube.com/watch?v=TKSpPy4nh4U

1/2/2025
Και για την ταινία «Μοναστηράκι» (1964) του ποιητή Τάσου Δενέγρη, με τη μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου, και για την ταινία «Τετράγωνο» (1964) των Γιάννη Κοκκόλη, Στέλιου Τζάκσον-Νίκου Οικονόμου, Κώστα Τοσίου και Πάνου Κατέρη, ξανά με μουσική του Ξαρχάκου, θα διαβάσετε στις «Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου» [LiFO Books, 2024]…

1/2/2025
Μου τα βούτηξαν όλα. Με έγδυσαν κανονικά. Νοιώθω σαν να μου πήραν τα υπάρχοντά μου. Όλα όσα με κόπο έχω μαζέψει, για να τα χρησιμοποιήσω στη δουλειά μου, γίνονται φύλλο και φτερό, και τα βλέπω παντού – σε σχετικούς και άσχετους. Ιδίως στους δεύτερους.
Μου πήρανε τις φωτογραφίες από τη «Μουσική Γενιά», από το «Φαντάζιο», από τα «Επίκαιρα», μου τα πήραν όλα. Μπήκαν στα κείμενά μου, στο LiFO. Gr, και τα ξεκόλλησαν ένα-ένα για να τα βάλουν στις εκπομπές τους. Γιατί οι ίδιοι είναι ανίκανοι να παρουσιάσουν κάτι δικό τους, κάτι πρωτότυπο, κάτι που να έχει τον κάματο της κ@βλας και της γνώσης μαζί.
Γιατί εμένα είναι η ζωή μου όλα αυτά τα πράγματα, και αυτή δεν την σέβονται. Είναι ο πολύτιμος χρόνος μου, οι ώρες που έχω ρίξει πίσω από κάθε επεξεργασμένη φωτογραφία, ώστε να την φέρω σ’ ένα σημείο «άλφα» (από ’κείνα τα παλιόχαρτα, που τα έχουν μετρημένοι στα δάκτυλα), ώστε να μπορεί να δημοσιευθεί.
Είναι τα λεφτά μου, που τα δίνω από δω κι από κει, για να βρω μετά κόπου όλα αυτά τα ντοκουμέντα, ώστε να στοιχειοθετήσω τα κείμενά μου – τα καλύτερα και πιο ουσιαστικά κείμενα που έχουν γραφτεί ποτέ για το «Περιβόλι του Τρελλού», για τον «Μπάλλο» και «Το Βρώμικο Ψωμί». Κείμενα γεμάτα ουσία, γνώσεις και πληροφορίες, που γίνονται βορά για τον κάθε τυχάρπαστο.
Λυπάμαι πολύ αλλά κάτι τέτοιες κινήσεις με φέρνουν στα όριά μου. Θα ήθελα να εξαφανιστώ. Να μην ξαναδημοσιεύσω ποτέ τίποτα. Να κάνω ένα κλειστό blog για 100 ανθρώπους, που να με αγαπάνε και να σέβονται τον κόπο μου.

[μιλάω για την εκπομπή της ΕΡΤ1 Στούντιο 4, που στηρίχθηκε φωτογραφικά σε μεγάλο βαθμό στη δουλειά μου, χωρίς να με ρωτήσει– ντροπή της]

31/1/2025
Έχω διάφορους φίλους, που όταν πάνε στο Λονδίνο, θέλουν να φωτογραφίζονται στην Abbey Road, σαν τους Beatles. (Ρε να προσέχετε, γιατί οι Εγγλέζοι οδηγάνε ανάποδα... μη σας πατήσουνε...). Εν τω μεταξύ κανείς τους δεν σκέφτηκε ποτέ να φωτογραφηθεί στην Ηρώδου Αττικού -δεν περνάνε και αυτοκίνητα από εκεί, συχνά- σαν τον Magic Alex...

31/1/2025
Ξέρετε πολλά ελληνικά τραγούδια, με ελληνικό στίχο, με σαφές γκέι περιεχόμενο, που να είναι ταυτοχρόνως και σπουδαία τραγούδια; Να έχουν δηλαδή φοβερές μουσικές, ερμηνείες... τα πάντα; Εγώ ξέρω ελάχιστα. Ξέρω επίσης πως ένα από τα καλύτερα, που το έλεγε ο Χρήστος Λεττονός, είχε ακουστεί στο κυνηγημένο θεατρικό του Κολλάτου «Ένας Έλληνας Σήμερα», το 1975. Τόσο παλιά. Γι’ αυτό το τραγούδι είχα γράψει το 2020 ένα κείμενο στο LiFO. gr.

Δείτε το κείμενο και ακούστε και το τραγούδι στα link γιατί έχουν λίγο γυμνό οι φωτογραφίες και θα μας τα κόψουν οι τζαναμπέτηδες...

https://www.lifo.gr/culture/music/ena-exairetiko-tragoydi-toy-giorgoy-hatzinasioy-me-gkei-periehomeno

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΓΟΥΓΟΥΛΑΚΗΣ διασκευές

O τραγουδοποιός, κιθαρίστας και τραγουδιστής Απόστολος Γουγουλάκης (Apostolos Gougoulakis) μας έχει απασχολήσει ξανά στο παρελθόν, καθώς έχουμε γράψει reviews για δύο προγενέστερους δίσκους του – τους «Στον Ίσκιο» [Kyklos Records, 2020] και «Είδα Φως και Βγήκα» [Studio pazl / βλεπο, 2014].

Σ’ αυτή την πιο πρόσφατη δουλειά του, που αποκαλείται “Revisiting Yesterdays Vol.1+2” [Private Pressing, 2023] και κυκλοφορεί σε κασέτα, ο Γουγουλάκης προτείνει κάτι διαφορετικό, αλλά όχι ασύνηθες. Ετοιμάζει ένα άλμπουμ σχεδόν μόνο με διασκευές – καθότι από τα οκτώ κομμάτια της κασέτας του τα επτά είναι versions, ενώ υπάρχει στο τέλος κι ένα μονόλεπτο πρωτότυπο track, που αποκαλείται “Exodus”. Όπως γράφει ο ίδιος στο περιποιημένο φυλλάδιο της MC:
«Όλα ξεκίνησαν από την αγάπη στο παλιό καλό τραγούδι. Όλη αυτή η αγάπη να έρθει στο σήμερα, στο δικό μου τώρα... Μέσα από τα δικά μου φίλτρα. Τα κομμάτια αυτά με κάποιο τρόπο υπομένουν τις αλλαγές των καιρών, παραμένοντας ζωντανά στο χρόνο. Κρύβουν μια ενέργεια, έτοιμη να σκάσει. Περιμένουν όλους εμάς που ερχόμαστε μετά. Η ζωντανή ηχογράφηση προσπαθεί να αποτυπώσει ακριβώς αυτή τη στιγμή της συνάντησης του χθες με το σήμερα. Καλή ακρόαση!».
Ωραία μπορεί να είναι όλα αυτά (τα λόγια), στην πράξη όμως τι γίνεται; Και υπάρχουν δύο πράξεις εν προκειμένω. Η πρώτη αφορά μια παρέα (την παρέα του Γουγουλάκη), που αποφασίζει να «πειράξει», για το κέφι της, μερικά παλιά τραγούδια. Ποιος μπορεί να αρνηθεί αυτή την πράξη; Κάθε παρέα διασκεδάζει όπως της γουστάρει και καλά κάνει. Το ζήτημα, εν προκειμένω, είναι η δεύτερη πράξη. Η αποτύπωση, εννοώ, μιας παρεΐστικης συνεύρεσης ή περισσοτέρων, για τις ανάγκες της δισκογραφίας (ή έστω της κασετογραφίας). Αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Και θα πρέπει να ζυγίζεται αναλόγως.
Η δική μου γνώμη είναι πως εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων η προσπάθεια του Γουγουλάκη και των φίλων του να μετατρέψει σε rock ή σε reggae rock ή σε balkan rock μια σειρά από γνωστά ελληνικά τραγούδια (λαϊκά κυρίως), συνθέσεις των Αντώνη Διαμαντίδη (Νταλγκά), Βασίλη Τσιτσάνη, Γιάννη Παπαϊωάννου / Χαράλαμπου Βασιλειάδη, Σταύρου Ξαρχάκου / Κώστα Φέρρη κ.ά. δεν είναι επιτυχημένη. Τα τραγούδια, εννοώ, χάνουν, σε γενικές γραμμές, το δυναμισμό και την πρωτογενή γοητεία τους, με αποτέλεσμα να μένουν, μόνον, κάποιες λιγοστές οργανικές στιγμές, που προσδίδουν στο ακρόαμα ένα κάποιο ενδιαφέρον.
Βασικά εκείνο που φταίει εδώ είναι το τραγούδισμα, το οποίο ακούγεται τελείως ξεκομμένο, άνευρο και εν τέλει ακατάλληλο. Δεν ξέρω αν τα πράγματα θα ήταν καλύτερα με άλλον τραγουδιστή ή τραγουδίστρια –δεν είμαι καθόλου σίγουρος γι’ αυτό–, όμως εκείνο που ξέρω, και είναι ηλίου φαεινότερον εδώ, είναι πως η φωνή δεν χρειαζόταν καθόλου στο “Revisiting Yesterdays Vol.1+2”.
Θέλω να πω πως σίγουρα το άλμπουμ θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον ως «σκέτη» μουσική –απορώ πως δεν το είδαν αυτό οι ίδιοι οι δημιουργοί του–, κάτι που αποδεικνύεται από τα κομμάτια του Χιώτη και του Μάρκου, που δεν έχουν φωνή, και που είναι από τα ωραιότερα της κασέτας.
Επαφή: https://apostolosgougoulakis.bandcamp.com/album/revisiting-yesterdays-vol-1-2

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ και ARIS SAN: μια φιλική και καλλιτεχνική σχέση – δίσκοι, τραγούδια και ταινίες, που τους έφεραν κοντά, στις δεκαετίες του ’50, του ’60 και του ’70

Ο Aris San (1940-1992) –πραγματικό όνομα Αριστείδης Σαϊσανάς και όχι Σεϊσανάς–, υπήρξε ένας καλλιτέχνης (κιθαρίστας και τραγουδιστής), που σχετίστηκε φιλικά με τον Στέλιο Καζαντζίδη (1931-2001), σε διάφορες φάσεις, μέσα στις δεκαετίες. Είναι γνωστό πως ο Aris San έκανε μεγάλη καριέρα πρώτα στο Ισραήλ (στη δεκαετία του ’60) και πιο μετά (στα σέβεντις) και στην Αμερική, αλλά με τον Καζαντζίδη θα βρισκόταν κοντά από το 1958 ήδη, τόσο παλιά, στο ξεκίνημα σχεδόν της καλλιτεχνικής διαδρομής του.
Ο μικρός Άρης είχε διακριθεί κατά πρώτον στα ταλέντα του Γιώργου Οικονομίδη, στο Άλσος Παγκρατίου, στην αρχή της δεκαετίας του ’50, μάλλον το 1951, παίζοντας όλα τα επόμενα καλοκαίρια (γιατί τις άλλες εποχές πήγαινε σχολείο), από δω κι από κει, εμβόλιμος σε διάφορα κέντρα της Αθήνας –κάπως σαν «παιδί θαύμα»–, ενώ το 1956, μόλις στα δεκάξι του, θα βρισκόταν για δουλειά στην Τουρκία, στο κλαμπ Semiramis της Κωνσταντινούπολης. Εκεί θα μείνει περίπου εννέα μήνες, θα τον βρει και το 1957, και μέσα σ’ εκείνο το διάστημα θα γνωρίσει μια νεαρή Εβραία, την οποία θα ερωτευθεί.
Ο Άρης θα επιστρέψει στην Αθήνα, συνεχίζοντας να επικοινωνεί δι’ αλληλογραφίας με το κορίτσι, που, κάποια στιγμή, θα γύριζε κι εκείνο στο Ισραήλ. Οι δύο νέοι θα συνέχιζαν να αλληλογραφούν, αλλά όταν οι επιστολές δεν θα έρχονταν πια στην Αθήνα, ο Άρης θα αποφάσιζε να πάει εκείνος στο Ισραήλ, προκειμένου να δει τι είχε συμβεί. Και ήταν άνοιξη του 1957, όταν ο Άρης Σαν θα πατούσε, για πρώτη φορά, το πόδι του στη Χάιφα.
Παρότι λοιπόν θα μάθαινε πως το κορίτσι τα είχε βρει με κάποιον Ισραηλινό, ο Άρης δεν θα γύριζε πίσω, επειδή του άρεσε το μέρος και ο κόσμος, παίρνοντας την απόφαση να παραμείνει στο Ισραήλ και να ψάξει για δουλειά. Εν τω μεταξύ ήξερε να τραγουδά και κάποια ισπανικά κομμάτια, που μαζί με το ελληνικό ελαφρό και λαϊκό ρεπερτόριό του θα αποτελούσαν έναν πόλο έλξης για τους ναυτικούς βασικά, που σύχναζαν σ’ εκείνο το μικρό μπαρ της Γιάφα (Jaffa), μιας ιστορικής παραλιακής γειτονιάς στο νότιο Τελ-Αβίβ, από την οποία ο 17χρονος Έλληνας θα ξεκινούσε την τρανή διαδρομή του.
Ο Άρης Σαν δεν είχε νόμιμη άδεια εργασίας και αυτό ήταν, οπωσδήποτε, ένα πρόβλημα. Χοντρικά, ήθελε μια δισκογραφία, έστω και πενιχρή και βεβαίως συστάσεις για να μπορέσει να διεκδικήσει την παραμονή του στη χώρα – κάτι που θα τον ανάγκαζε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Και ήταν σ’ εκείνη τη φάση, όταν θα γνώριζε τον Στέλιο Καζαντζίδη και την Μαρινέλλα. Πότε συνέβη αυτό; Σίγουρα το 1958, γιατί από τότε προέρχονται και οι σχετικές φωτογραφίες.
Έχει γραφτεί πως ο Άρης συναντήθηκε με τον Στέλιο στο κέντρο Λουξεμβούργον της Θεσσαλονίκης, το 1957. Πως τον είχε πάρει, τάχα, εκεί μαζί του ο Στέλιος, όταν θα πρωτοσυνεργαζόταν με την Μαρινέλλα. Αυτό δεν είναι σωστό. Γιατί σ’ εκείνο το ιστορικό πρόγραμμα (το πρώτο για το ζευγάρι Στέλιος-Μαρινέλλα), που θα ξεκινούσε στο εν λόγω παραλιακό κέντρο της Θεσσαλονίκης στις 5 Σεπτεμβρίου του 1957 και στο οποίον η Μαρινέλλα λεγόταν ακόμη Κική Παπαδοπούλου (και όχι Κίτσα – έτσι την αποκαλούσαν στο σινάφι), κοντά στον Στέλιο δεν βρισκόταν ο Άρης Σαν, αλλά οι Λάκης Καρνέζης και Κώστας Παπαδόπουλος στα μπουζούκια, και ακόμη οι φωνές Νίκος Παντέλος, Πόπη Λώρη και Κώστας Προκοπίου, όλοι και όλες υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Χρήστου Κολοκοτρώνη.

Πότε συνέβη η συνεργασία Στέλιου-Μαρινέλλας και Άρη Σαν; Σίγουρα το 1958. Δεν μαρτυρούν μόνον οι σχετικές φωτογραφίες, που είναι χρονολογημένες από εκείνο το έτος, αλλά και η κοινή εμφάνισή τους στους Χορτατζήδες της Θεσσαλονίκης, στις 6 Σεπτεμβρίου του ’58, μαζί με τον μπουζουξή Γιαννάκη Αγγέλου, τον Βασίλη Βασιλειάδη στο ακορντεόν (τον δημοφιλή συνθέτη αργότερα και χειριστή της φαρφίζα – γνωστό και ως Βήτα-Βήτα), τον «βελούδινο» Πάνο Ιατρού και όλους τους υπόλοιπους, όπως μαρτυρά και η σχετική διαφημιστική καταχώριση της εποχής.
Στο βιβλίο «Υπάρχω / Στέλιος Καζαντζίδης / μιλάει στον Βασίλη Βασιλικό» [«Νέα Σύνορα» - Α. Α. Λιβάνη, 2000] ο Στέλιος εμμέσως πλην σαφώς λέει ότι η γνωριμία αυτή είχε γίνει στου Ξυπολητάκου, στο Νέο Ηράκλειο. Διαβάζουμε σχετικώς:
«Τότε ήταν που πήρα κοντά μου τον Άρη Σαν σαν τραγουδιστή. Ήρθε και με παρακάλεσε η μητέρα του να τον βοηθήσω, σαν προστάτη οικογενείας. Ο πατέρας του ήτανε στα υποβρύχια και είχε σχεδόν χάσει το φως του. Με κάλεσε η Ασφάλεια, γιατί ήταν ανήλικος και δεν μπορούσε να δουλέψει. Παρακάλεσα το διοικητή, του είπα το περιστατικό, έστειλα και τη μάνα του, ιστορία ολόκληρη. Τελικά, ο Άρης έμεινε μαζί μας».
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/stelios-kazantzidis-kai-aris-san-mia-filiki-kai-kallitehniki-shesi

MESSIER THIRTEEN ένα καινούριο ελληνικό συγκρότημα

Καινούριο ελληνικό ροκ συγκρότημα, που αποτελείται από τέσσερα μέλη (Pavlo Paloka κιθάρες, φωνή, George Ray κιθάρες, θόρυβοι, Natalia μπάσο, Nikolas ντραμς, πλήκτρα, σύνθια), οι Messier Thirteen κάνουν τώρα την εμφάνισή τους μ’ ένα μεγάλο δίσκο, που αποκαλείται “Stay for a while” [Inner Ear, 2024]. Μπορεί το συγκρότημα να έχει μια μικρή προϊστορία, είναι όμως το συγκεκριμένο LP, που θα επιχειρήσει να τους κάνει γνωστούς στους fans και την αγορά – ένα καλοδουλεμένο, σε κάθε περίπτωση άλμπουμ, που περιέχει τέσσερα και τέσσερα αγγλόφωνα τραγούδια ανά πλευρά.

Οι Messier Thirteen έχουν από την μια μεριά αιθέριες φωνές, που παραπέμπουν στο πιο τυπικό shoegaze, τύπου Slowdive ας πούμε, αλλά από την άλλη η μουσική τους, αρκετές φορές, δεν είναι και τόσο ελαφριά ή pop τέλος πάντων. Είναι πιο βαριά θέλω να πω (στο bandcamp διαβάζω χαρακτηρισμούς σαν τους grungegaze και slowcore), κινείται και σε post-rock διαδρομές, με τα τραγούδια να κυλάνε αβίαστα, βεβαίως, και με εκρηκτικά παιξίματα ανά διαστήματα (σε εισαγωγές, περάσματα κ.λπ.).
Σίγουρα υπάρχουν και τα πιο χαμηλόφωνα μέρη σε αυτά, ή κομμάτια ατμοσφαιρικά σαν το “Mimi”, που βαραίνει κι αυτό ωραία προς το τέλος, είναι όμως tracks σαν το βαρύ “Boston” ας πούμε που διεκδικούν τις καλύτερες των εντυπώσεων.
Σοβαρό συγκρότημα, που φαίνεται ότι έχει δουλέψει πάνω στο ύφος και στα τραγούδια του, και γι’ αυτό το λόγο δίνει ένα τόσο καλό και συμπαγές άλμπουμ.
Επαφή: https://messier13.bandcamp.com/album/stay-for-a-while

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 625

31/1/2025
Μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού φορές έχω μιλήσει σε επώνυμο, στο δρόμο, την ώρα που διασταυρωνόμαστε. Το λέω, γιατί δεν μου αρέσει να ενοχλώ τους ανθρώπους. Το εκλαμβάνω σαν ενόχληση δηλαδή – το να μιλήσεις σε κάποιον, που δεν τον γνωρίζεις. Αυτός είναι ο κανόνας. Κι επειδή οι εξαιρέσεις πάνε πάντα μαζί με τους κανόνες, μία από τις λίγες φορές, που θα πήγαινα κόντρα στη συγκεκριμένη αρχή, θα ήταν στη μοναδική συνάντησή μου με τον Δημήτρη Κολλάτο. Θα βοηθούσε και η ώρα, βεβαίως, για να συμβεί κάτι τέτοιο.
Πρέπει να ήταν κάπου στην αρχή του Μάρτη, του 2013. Ήταν μεσάνυχτα. Και ερημιά. Εγώ ανέβαινα με τα πόδια την Βασιλέως Αλεξάνδρου, λίγο πριν από το Κάραβελ, εκεί στο παρκάκι, ενώ ο Κολλάτος την κατέβαινε. Δηλαδή λίγο πριν διασταυρωθούμε ήμουν πεπεισμένος πως ήταν εκείνος –παρ’ όλο το σκοτάδι– και γι’ αυτό του μίλησα. Καλησπέρα κ. Κολλάτε... κάτι τέτοιο.
Σταμάτησε. Συστηθήκαμε, του είπα ποιος είμαι, του είπα ότι έχω γράψει για το «Θάνατο του Αλέξανδρου» στο μπλογκ (όντως είχα γράψει τον Οκτώβριο του 2012), του είπα ότι έχω διαβάσει τα περισσότερα βιβλία του, του είπα ότι θα ήθελα πολύ να είχα δει στο θέατρο το «Ένας Έλληνας Σήμερα» (ήμουν μικρός όταν ανέβηκε) και μετά πιάσαμε κουβέντα για τα... μνημόνια. Ήταν η εποχή τους, και ο Κολλάτος το είχε πάρει πολύ ζεστά εκείνο το θέμα (ως γνωστόν θα πω), όπως και οι περισσότεροι Έλληνες εξάλλου. Είχαμε σταθεί κάτω από ένα φανάρι του πάρκου, μια νύχτα του Μαρτίου, σε απόλυτη ερημιά, και τα λέγαμε για κανα μισάωρο, λες και γνωριζόμασταν χρόνια, πριν χωρίσουμε ανταλλάσσοντας τηλέφωνα...
Θα μιλούσαμε και στο τηλέφωνο κάποια στιγμή αργότερα, όταν θα μου έλεγε πως του είχε αρέσει το κείμενο για τον «Θάνατο του Αλέξανδρου» –το οποίο υπάρχει εμπλουτισμένο και στις «Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου»–, καλώντας με και στο σπίτι του, με την αφορμή κάποιας προβολής κ.λπ. Τελικά, δεν ξανασυναντηθήκαμε δια ζώσης, ξαναπιάνοντας επαφή στο facebook, όταν τον βρήκα και γίναμε «φίλοι».
Και αυτό.
Διάβασα χθες σε μια κοινή νεκρολογία που μοιράστηκε στα σάιτ, γεμάτη από διάφορες ανακρίβειες, πως το πρώτο βιβλίο του από το 1956, που ήταν ποιητικό, είχε τίτλο «Δέκα ερωτικά ποιήματα». Το βιβλίο αυτό, που είχε τίτλο απλώς «Ποιήματα» κι είχε κυκλοφορήσει ιδιωτικά όντως το 1956 σε 500 αντίτυπα, περιείχε 14 ποιήματα του 19χρονου τότε Κολλάτου, που δεν ήταν όλα σώνει και καλά «ερωτικά». Το βιβλίο αυτό, που είναι πολύ σπάνιο, το είχα βρει, τυχαία φυσικά, σ’ ένα παλαιοβιβλιοπωλείο της Πάτρας, λίγους μήνες μετά από τη συνάντησή μας, και το θεώρησα κάπως «καρμικό» σαν γεγονός. Πως το βιβλίο με περίμενε σ’ εκείνο το μαγαζί, για να πάω εγώ εκεί και να το πάρω...
Ένα... κινηματογραφικό ποίημα του 19χρονου Δημήτρη λοιπόν, από το εν λόγω βιβλίο...

31/1/2025
Την απώλεια του Δημήτρη Κολλάτου την κρίνω ως πολύ σημαντική για το σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό.
Δεν ήταν μόνο οι ταινίες του, δεν ήταν μόνο τα βιβλία του (λογοτεχνικά και ποιητικά), δεν ήταν μόνο τα προκλητικά θεατρικά έργα του, που αναστάτωναν την Αθήνα στα σέβεντις και τα έιτις, ήταν και οι πάντα ρηξικέλευθες απόψεις του σε σχέση με την πατρίδα, τη θρησκεία, την εκκλησία, την πολιτική και άλλα διάφορα ζητήματα του δημόσιου βίου, όπως ήταν και η αποφασιστικότητά του να ευαισθητοποιήσει τους Έλληνες, μόνος του αυτός, ήδη από τα χρόνια του ’80, σε σχέση με τον αυτισμό, και τα παιδιά που υπέφεραν και υποφέρουν απ’ αυτή την αθεράπευτη διαταραχή.
Έχω γράψει σίγουρα 3-4 κείμενα για τον Δημήτρη Κολλάτο μέσα στα χρόνια και σίγουρα θα γράψω κι άλλα και στο μέλλον. Αυτά για την ώρα...

[Στη φωτό ο Δημήτρης Κολλάτος και η σύζυγός του και στην πραγματική ζωή Αρλέτ Μπωμάν στη δραματική ταινία του 1966 «Ο Θάνατος του Αλέξανδρου»]

30/1/2025
Marianne Faithfull as Lilith / "Lucifer Rising" (1972) (dir. Kenneth Anger) 

30/1/2025 

Είναι μια ωραία συζήτηση, με τον δημοσιογράφο Ανδρέα Σταματόπουλο, για τον ραδιοσταθμό Flash 99.4 της Θεσσαλονίκης, που συνέβη προχθές.

Συζητάμε, με αφορμή το "Ραντεβού στο Κύτταρο" [Όγδοο, 2024], και για το βιβλίο, και για το ελληνικό ροκ και την ποπ, και για άλλα διάφορα (πρόσωπα,, συγκροτήματα, καταστάσεις κ.λπ.). Σας προτείνω να την ακούσετε... στο λινκ που ακολουθεί.
https://www.youtube.com/watch?v=TKSpPy4nh4U

29/1/2025
Το έχω πει πολλές φορές. Τα βιβλία που μεταφέρουν προφορικές ιστορίες θέλουν τσεκάρισμα από γνώστες των αντικειμένων, αλλιώς δίνουν λάθος πληροφορίες δίχως να είναι αυτή η πρόθεσή τους (και είναι κρίμα). Είναι άλλο ο διορθωτής ή και ο επιμελητής των κειμένων (της ορθογραφίας και της σύνταξης), και άλλο ο άνθρωπος που ξέρει γεγονότα και καταστάσεις μέσα από πηγές, έχοντας τον τρόπο να επαληθεύσει ή όχι τον προφορικό λόγο. Οι εκδοτικοί οίκοι δεν έχουν τέτοιους ανθρώπους στη δούλεψή τους – απλώς επαφίενται στην καλή διάθεση των συγγραφέων, που τις απείρως περισσότερες φορές δεν επαρκεί.

[τη Δημοκρατική Αλλαγή, την εφημερίδα της Αριστεράς από το μέσο του '60, που την έκλεισε η χούντα, δεν την βρήκα στο γιουσουρούμ, ούτε την αγόρασα από το διαδίκτυο – την είχε ο πατέρας μου χωμένη σ’ ένα συρτάρι, και την ανακάλυψα στο παλιό μου σπίτι πριν από μερικά χρόνια...]

29/1/2025
Ευχαριστώ πολύ τον Κώστα Προβατά για την παρουσίαση της δουλειάς μου, μέσα από το σάιτ Μουσικόγραμμα.

Είχε προηγηθεί μια συζήτησή μας για τις «Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου» [LiFO Books, 2024], ενώ τώρα συζητάμε και για το «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024]. Η συζήτηση στο λινκ...
https://www.mousikogramma.gr/synenteukseis/arthro/fontas_trousas_sto_rok_h_teleutaia_leksi_den_eipothike_oute_tha_eipothei_pote-5949/#gsc.tab=0

28/1/2025
>>«Τα παιδιά με τα μαλλιά και τα μαύρα ρούχα» θα είναι εκεί. Το 1972 ο Διονύσης Σαββόπουλος δήλωνε «είμαι ένας Έλλην που παίζει ροκ». Το 2025 θα είναι ένας Έλλην που θα παίξει ροκ στο Rockwave, με το φεστιβάλ να γιορτάζει τα 30 χρόνια του.<<
Το «είμαι ένας Έλλην που παίζει ροκ» το έφερα εγώ για πρώτη φορά στο φως το 2015, σ’ ένα κείμενό μου στο LiFO. gr, βγαλμένο από μια σπάνια συνέντευξη του Σαββό, από το 1972 (δες στα σχόλια) κι έχει ένα πολύ συγκεκριμένο νόημα, που συνδέεται με την τότε εποχή (και με τα πριν και τα μετά του).
Τώρα το βλέπω παντού. Το έχουν πάρει, σχετικοί και άσχετοι, το έχουν κάνει μαστίχα και το κολλάνε οπουδήποτε...

μια συνέντευξή μου στον Ανδρέα Σταματόπουλο, στον Flash 99,4 της Θεσσαλονίκης, για το «Ραντεβού στο Κύτταρο»

Είναι μια ωραία συζήτηση, με τον δημοσιογράφο Ανδρέα Σταματόπουλο, για τον ραδιοσταθμό Flash 99.4 της Θεσσαλονίκης, που συνέβη προχθές.
Συζητάμε, με αφορμή το «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024], και για το βιβλίο, και για το ελληνικό ροκ και την ποπ, και για άλλα διάφορα (πρόσωπα, συγκροτήματα, καταστάσεις κ.λπ.). Σας προτείνω να την ακούσετε...

EDDIE DARK το “Disko-Terrorista” στην Inner Ear

O Eddie Dark είναι ένας τύπος, για τον οποίο διαβάζεις στο discogs πως... βγήκε από το νεκροτομείο τον Σεπτέμβριο του 2021 και πως από τότε συνθέτει πένθιμη μουσική (αν θέλουμε το πιστεύουμε). Υπάρχουν διάφορες κυκλοφορίες του Eddie Dark σε ψηφιακές και φυσικές μορφές, τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια, με το “Disko-Terrorista” [Inner Ear, 2024] να αποτελεί το πιο πρόσφατο LP του. Για ν’ ακούσουμε...

Το άλμπουμ είναι... δισυπόστατο. Από τη μια μεριά είναι το στιχουργικό υλικό, που είναι όντως βαρύ και δύσθυμο, και από την άλλη υπάρχει η μουσική επένδυση αυτού του υλικού, που είναι εξωστρεφής και χορευτικότατη. Αυτά τα δύο αντιθετικά στοιχεία, που βαδίζουν παράλληλα στο “Disko-Terrorista”, έχουν πολύ ενδιαφέρον και μεμονωμένα, μα και ο συνδυασμός τους, και σαν ιδέα «στέκουν».
Ο Eddie Dark εκφράζεται αρνητικά για το κύκλωμα της σύγχρονης ντισκο-διασκέδασης. Όπως διαβάζουμε στο bandcamp, εδώ περιλαμβάνονται... 10 κομμάτια γεμάτα οργή απέναντι στην Αθήνα, στην ελληνική εναλλακτική μουσική σκηνή, στην απογοήτευση που ονομάζεται έρωτας, στα μπαρ, στα πάρτι και κυρίως, απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό.
Δεν είναι του τύπου... όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω, η απόπειρα του Eddie Dark να περιγράψει ένα κλίμα που τρέχει (στη νύχτα ή πέρα απ’ αυτή), ούτε όσα λέει είναι στο βρόντο. Τούτο το τελευταίο το διαπιστώνεις, ας πούμε, στο κομμάτι του #8, που έχει τίτλο «Εγώ και εσύ» και στο οποίο διαβάζεις λόγια σαν και τούτα... «Εγώ και εσύ / ανάγκη για να γίνουμε αγενείς / ουρλιάζεις θα πεθάνεις / και σίγουρα δεν νοιάζεται κανείς (...) / Πρέπει να σταθούμε / ακόμα και αν δεν στέκεται κάνεις / χιλιάδες νεκροί / χιλιάδες προβολές για την TV / δεν θα είμαστε η γενιά / μιας μαζικής καταστροφής». Η κριτική του Eddie Dark, θέλω να πω, ξεπερνάει την επιφάνεια και διαχέεται και πιο μέσα.
Και αν όλα αυτά ανήκουν στο πλαίσιο του λόγου, έχοντας τη δική τους αυτονομία στο “Disko-Terrorista”, υπάρχει και η μουσική, εδώ, και βεβαίως το τραγούδι, που συμπληρώνουν τούτο το... σχιζοειδές της σύγχρονης ζωής, που σε εξαναγκάζει να συνδυάσεις τα ασυνδύαστα.
Περιττό να το πω πως όλα τα κομμάτια του άλμπουμ, που κινούνται, χοντρικά, μέσα σ’ ένα βαρύ electro περιβάλλον, με πολύ ισχυρό beat, με πειραγμένα φωνητικά και με επιρροές από τους Χωρίς Περιδέραιο έως το τέκνο, και από το electro rock έως το post-punk, είναι όλα από καλά και πάνω (δηλαδή πολύ καλά), δείχνοντας πως ο Eddie Dark το έχει δουλέψει το θέμα του, γνωρίζοντας πώς να το προβάλλει.
Ένας πολύ ενδιαφέρων δίσκος.
Επαφή: https://eddiedark.bandcamp.com/album/disko-terrorista

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟ ΚΥΤΤΑΡΟ – μια συνέντευξή μου στο σάιτ Μουσικόγραμμα

Ευχαριστώ πολύ τον Κώστα Προβατά για την παρουσίαση της δουλειάς μου, μέσα από το σάιτ Μουσικόγραμμα. Είχε προηγηθεί μια συζήτησή μας για τις «Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου» [LiFO Books, 2024], ενώ τώρα συζητάμε και για το «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024].

Η συζήτηση εδώ...
https://www.mousikogramma.gr/synenteukseis/arthro/fontas_trousas_sto_rok_h_teleutaia_leksi_den_eipothike_oute_tha_eipothei_pote-5949/

THE FURY live in Brooklyn

Η εταιρεία Giant Step Arts ξεκίνησε το 2018 από τους Jimmy και Dena Katz και έως σήμερα έχουν δει το φως της δισκογραφίας κάμποσα άλμπουμ της, που συγκαταλέγονται, κατά κοινή ομολογία, μεταξύ των ωραιοτέρων της σύγχρονης jazz στην Αμερική.
Είναι πολύ σημαντικό αυτό που κάνει ο Katz, ως παραγωγός, βασικά γιατί ηχογραφεί την jazz στους «ναούς» της, δηλαδή στα κλαμπ. Γράψαμε, πριν από λίγες μέρες για το “The Cross Over”, το φοβερό 2CD του τρομπετίστα Jason Palmer, που ηχογραφήθηκε ζωντανά στο κλαμπ Ornithology του Brooklyn και γράφουμε τώρα για ένα νέο live από τον ίδιο χώρο, το “Live in Brooklyn” [GiantStepArts, 2024] του γκρουπ (The) Fury.

Μια το δίχως άλλο συναρπαστική τετράδα είναι οι Fury αποτελούμενοι εκ των Mark Turner τενόρο σαξόφωνο (συμμετείχε και στο άλμπουμ του Palmer), Lage Lund κιθάρα, Matt Brewer μπάσο και Tyshawn Sorey ντραμς. Λέμε για μουσικούς από λίγο έως πολύ γνωστούς και στην Ελλάδα, ή και πασίγνωστους θα έλεγα, που ξέρουν να ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους, παρουσιάζοντας ένα κατά το μάλλον ή ήττον πρωτότυπο ρεπερτόριο – καθώς στο “Live in Brooklyn” ακούγονται έξι πρωτότυπα, συνθέσεις των μελών του γκρουπ, συν την διασκευή στο “Like a flower seeking the sun” του σαξοφωνίστα Myron Walden.
Ένα τζαζ κουαρτέτο με δύο lead όργανα, είναι οπωσδήποτε κάτι ξεχωριστό από μόνο του. Δεν λέμε πρωτότυπο, αλλά ξεχωριστό οπωσδήποτε. Πόσο μάλλον όταν μέλη του είναι δύο βιρτουόζοι μουσικοί, όπως ο Turner και ο Lund, που ξέρουν να εναλλάσσονται «μπροστά», βάζοντας φωτιά στα τόπια, μένοντας παράλληλα και «πίσω», όταν το απαιτεί η περίσταση. Βασικά όταν βγαίνει «μπροστά» ο Turner ο Lund είναι «πίσω» και γεμίζει με τις φράσεις και τις συγχορδίες του, ενώ όταν η κιθάρα πρωταγωνιστεί εκείνο που υπερισχύει είναι το τρίο (με το σαξ να αναπαύεται). Φυσικά, και το ρυθμικό τμήμα είναι πληθωρικότατο εδώ, πόσο μάλλον όταν πίσω από τα ντραμς βρίσκεται αυτός ο Tyshawn Sorey – που γράφει μίλια σύγχρονής jazz, τυπωμένης ακόμη και σε ελληνικά labels.
Δεν υπάρχουν, προφανώς, «δεύτερα» κομμάτια εδώ, με το σετ να γίνεται όλο και πιο βαρύ, όλο και πιο εκρηκτικό όσο κυλάει ο χρόνος, με τα κομμάτια 5, 6 και 7 να «ξεφεύγουν» σε διάρκειες (ένα 11λεπτο και δύο 13λεπτα) και με το κουαρτέτο να παίζει αληθινά απογειωτικά, αποζημιώνοντας ασυζητητί τον ακροατή.
Για άλλη μια φορά σπουδαία jazz, από μια εταιρεία που αποτελεί εγγύηση.
Επαφή: www.giantsteparts.org

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 624

28/1/2025 
Απόψε είμαι καλεσμένος στην εκπομπή του δημοσιογράφου Ανδρέα Σταματόπουλου, στο ραδιοφωνικό σταθμό Flash 99,4 της Θεσσαλονίκης, για να μιλήσουμε για το «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024]. Η εκπομπή λέγεται «Εκλεκτικές Συγγένειες», είναι δίωρη, διαρκεί από τις 22:00 έως τις 24:00 και η συζήτηση θα ξεκινήσει λίγο μετά από τις 23:00. 

https://flash994.gr/

28/1/2024 

Πάνος Κουτρουμπούσης "Από Μπουζούκια σε Μπουζούκια" (1962) στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024] 

27/1/2025

Επειδή κάτι ψάχνω - έτσι για να περνάει η ώρα όπως λέμε.

Όταν ο Στέλιος τραγουδούσε με τη Μαρινέλλα στο Λουξεμβούργον το φθινόπωρο του ΄57 (ήταν η περίοδος της Έκθεσης στη Θεσσαλονίκη) τη Μαρινέλλα τη λέγανε ακόμη Κική Παπαδοπούλου. Το "Μαρινέλλα" δεν το ήξερε κανείς ακόμη τότε...
Για να ξέρετε τι διαβάζετε και τι βλέπετε...

27/1/2025
Και υποτιμημένοι, και ξέρουν να γράφουν σωστά τραγούδια α λα παλαιά - πάνε μαζί αυτά...
https://www.youtube.com/watch?v=egPDOGAYyLE

27/1/2025
Ο δημοσιογράφος Ανδρέας Σταματόπουλος, από τον ραδιοφωνικό σταθμό Flash 99,4 της Θεσσαλονίκης, με προσκάλεσε να συζητήσουμε για τα βιβλία μου, στην εκπομπή του «Εκλεκτικές Συγγένειες». Τον ευχαριστώ πολύ.

Ήδη μιλήσαμε για τις «Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου» [LiFO Books, 2024], ενώ αύριο Τρίτη, λίγο μετά τις 11 το βράδυ (η εκπομπή είναι δίωρη, με ώρες μετάδοσης 22:00-24:00) θα μιλήσουμε και για το «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024].

26/1/2025
Είναι αποδοκιμασία και κατακραυγή για το αποσαθρωμένο πολιτικό σύστημα, όπως και για τις τέμνουσες εξουσίες που κυβερνούν, ο λαός να βρίσκει αποκούμπι και να στοιχίζεται, για τα δίκια του, πίσω από χαροκαμένους ανθρώπους.

26/1/2025
Μισέλ, Πάλε, Κάρεν - ένας απίστευτος δίσκος.
https://www.youtube.com/watch?v=j2Ra8XqRjcA

25/1/2025
Ρε αυτός ο Τιμοτέ Σαλαμέ πώς τον λένε μοιάζει περισσότερο με τον Ντόνοβαν, παρά με τον Ντύλαν. Και μετά σου λένε αν ο Μάστορας έμοιαζε με τον Καζαντζίδη... (γέλιο)

25/1/2025
Είναι μια ωραία συζήτηση, με τον δημοσιογράφο Ανδρέα Σταματόπουλο, για τον ραδιοσταθμό Flash 99.4 της Θεσσαλονίκης, που συνέβη πριν από λίγες μέρες. Συζητάμε, με αφορμή τις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου"¨[LiFO Βooks, 2024], και για το βιβλίο, και για τον ελληνικό κινηματογράφο, και για άλλα διάφορα...
https://www.youtube.com/watch?v=kquYlelUI_I

24/1/2025
Ευχαριστώ πολύ τον Δημήτρη Παναγιωτάτο, διακεκριμένο σκηνοθέτη του ελληνικού κινηματογράφου, συγγραφέα και άλλα τινά, που έγραψε στην Εφημερίδα των Συντακτών για το βιβλίο μου "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024]...

https://www.efsyn.gr/.../460697_tolmira-kai-apolaystika

24/1/2025
Είναι μια ωραία συζήτηση, με τον δημοσιογράφο Ανδρέα Σταματόπουλο, για τον ραδιοσταθμό Flash 99.4 της Θεσσαλονίκης, που συνέβη πριν από λίγες μέρες.

Συζητάμε, με αφορμή τις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου"¨[LiFO Βooks, 2024], και για το βιβλίο, και για τον ελληνικό κινηματογράφο, και για άλλα διάφορα (σχετικά πάντα). Σας προτείνω να την ακούσετε...
https://www.youtube.com/watch?v=kquYlelUI_I

24/1/2025
Αυτά τα είχα γράψει έτσι ακριβώς, εδώ μέσα, στις 25 Ιουνίου 2022. Δεν προσθέτω ή αφαιρώ ούτε "και"...
Ψάχνοντας κάτι άλλο έπεσα πάνω σε μία συνέντευξη του Μίμη Δομάζου. Όχι πολύ παλιά. Από τις αρχές του ’90. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Μπορεί να φαινόταν κάπως υπερφίαλος ο Δομάζος από τις απαντήσεις, αλλά όταν μιλάει... στρατηγός κάθεσαι κι ακούς. Δεν μένει χρόνος για απορίες του στυλ... γιατί το είπε αυτό... σιγά τώρα... και τέτοια. Άμα είσαι ποδοσφαιρόφιλος και ξέρεις τι σημαίνει Δομάζος, όλα τα δικαιολογείς και όλα τα αντιλαμβάνεσαι.
Θυμάμαι τον Δομάζο σαν ποδοσφαιριστή και από τα γήπεδα και από την τιβί. Ο Δομάζος δεν έπεφτε εύκολα κάτω. Κοντός, με χαμηλό κέντρο βάρους... δεν μπορούσες ούτε να τον τζαρτζάρεις. Ο Δομάζος ήξερε να κρατάει μπάλα (μεγάλο πράμα αυτό). Ήξερε να οργανώνει και ήξερε να σκοράρει. Τα ήξερε όλα. Ήταν ηγέτης. Σε κάθε κατεβασιά του ΠΑΟ η μπάλα θα περνούσε υποχρεωτικά από τα πόδια του. Ακόμη και αν δεν περνούσε, θα πήγαινε αυτός να την πάρει με το ζόρι από τους συμπαίκτες του. Δεν νοείτο επίθεση του ΠΑΟ, που να μην ήταν σχεδιασμένη από τον Δομάζο. Στρατηγός με τα όλα του.
Λέει πολλά στη συνέντευξη, αλλά ένα μου άρεσε πάρα πολύ. Σε κάποια στιγμή τον ρωτάει ο δημοσιογράφος τι σημαίνει «ηγέτης» και λέει ο Δομάζος πως ηγέτης είναι εκείνος που ξέρει να ομορφαίνει το παιγνίδι, αλλά που ξέρει και να το χαλάει όταν πρέπει. Και πως βασικά είναι ο άνθρωπος που μέσα στο γήπεδο δεν λογαριάζει κανέναν.
Μου άρεσε πολύ αυτό (το δεν λογαριάζει κανέναν). Και άλλα διάφορα...

Οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές, σαν τον Δομάζο, είναι σαν τους μεγάλους καλλιτέχνες. Δεν διαφέρουν σε τίποτα. Αρκεί να μιλήσεις μαζί τους μόνο για ποδόσφαιρο. Μην αρχίσεις να τους ρωτάς ουτιδανά θέματα, της καθημερινότητας κ.λπ. Μόνο για ποδόσφαιρο θα τους ρωτήσεις. Άμα ξέρεις τι να τους ρωτήσεις, από τις απαντήσεις τους θα φανούν τα πάντα.
Παναθηναϊκός δεν ήμουν ποτέ, αλλά... προσκυνώ Μίμη Δομάζο.

23/1/2025
Πολύ κρίμα και για την Sigma Fay, που πέθανε πριν από λίγες μέρες. Εδώ είναι αμέσως μετά τον Πουλικάκο, και πριν από τον Σιδηρόπουλο, για να συνεχίσει και μετά απ' αυτόν, στο "Stormy Monday" του T-Bone Walker. Δεν υπήρξαν και τόσο πολλές Ελληνίδες, μέσα στα χρόνια, που να είπαν ωραία τα blues...
https://www.youtube.com/watch?v=vWudTwsRYEA

TSOLIMON η “Akida” του στην Inner Ear

Το άλμπουμ “Akida” του Tsolimon (Νίκος Τσώλης) μου άφησε ανάμεικτες εντυπώσεις. Και καλές και όχι-καλές.

Κατ’ αρχάς να πω πως πριν ρίξω τον δίσκο στο πικάπ διάβασα τους στίχους στο innersleeve, οι οποίοι μου έκαναν αρκετά καλή εντύπωση. Οι στίχοι, που είναι πολλοί –αμέσως αντιλαμβάνεσαι πως εδώ θ’ ακούσεις κάτι που έχει σχέση με το hip hop–, είναι δουλεμένοι, σαφείς και κατανοητοί, και δείχνουν πως ο Tsolimon ξέρει να γράφει λόγια, που, παρότι είναι πολύ προσωπικά, έχουν τον τρόπο να αγγίζουν τον οποιονδήποτε. Εγώ, δηλαδή, αντιλαμβάνομαι αυτό τον υπαρξιακό, και κάπως φιλοσοφικό λόγο του Tsolimon, που επιχειρεί να περιγράψει καθημερινά αδιέξοδα, αλλά όχι μ’ έναν τρόπο ερμητικό και αυτοαναφορικό, αφήνοντας περιθώρια για ευρύτερες συνάψεις. Οι στίχοι, λοιπόν, είναι το πρώτο πολύ σοβαρό θετικό στοιχείο του “Akida” [Inner Ear, 2024] – αν και φοβάμαι πως με δυσκολία θα βρω κάτι άλλο, που να δονεί έτσι θετικά τον δίσκο σε όλη τη διαδρομή του.
Ηχητικά το άλμπουμ είναι... υβριδικό. Και αυτό είναι ένα θέμα. Δηλαδή δεν είναι ούτε hip hop, ούτε electro, ούτε «έντεχνο». Είναι κάτι από τα τρία. Πότε το ένα, δηλαδή, και πότε το άλλο. Κάτι, που, σε κάθε περίπτωση, δεν βοηθά στην αισθητική συγκρότησή του. Η δική μου γνώμη είναι πως ακόμη και η φωνή του Tsolimon δεν είναι η καταλληλότερη, για να «γράψουν» μέσω αυτής οι στίχοι του. Είναι κάπως ακατέργαστη και ανέκφραστη θέλω να πω – και αυτό, σίγουρα, είναι κάτι που διορθώνεται, μέσα από την κατάλληλη εκπαίδευση. Η εκφορά του λόγου είναι σημαντικό κομμάτι, αυτού που θέλει να παρουσιάσει ο Tsolimon, και οπωσδήποτε, η συγκεκριμένη εκφορά, αδυνατίζει, από τη μεριά της, το συνολικό αποτέλεσμα.
Συνθετικά το άλμπουμ, επίσης, κινείται σε μέτρια επίπεδα – πράγμα που σημαίνει πως και εδώ υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης. Το λέω, γιατί στο “Akida” υπάρχουν κάποια tracks που ξεχωρίζουν –ας αναφερθώ σε tracks, συνολικώς, και όχι σε τμήματα από tracks που μου άρεσαν– και που δείχνουν πως ο Tsolimon θα μπορέσει να καταγράψει στο μέλλον με ακόμη πιο ουσιαστικό τρόπο όλα αυτά που σκέφτεται, αρκεί να το δουλέψει το πράγμα.
Είναι λοιπόν τα πρώτα δύο κομμάτια της δεύτερης πλευράς, το «(δεν έχω) Πάτο» και το «Το καλό (που σου θέλω)» (ένα ξεχωριστό ζεϊμπέκικο), που φανερώνουν το πηγαίο ταλέντο του τραγουδοποιού, το οποίο ταλέντο όμως –το ξαναλέω– απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή σε σχέση με το πώς, αυτό, θα αποδειχθεί δημιουργικά εκμεταλλεύσιμο.
Στον δίσκο συμμετέχουν πολλοί μουσικοί, οι οποίοι, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, βοηθούν στην ολοκλήρωσή του. Να τους αναφέρουμε: Νίκος Τσώλης φωνές, συνθεσάιζερ, beats, electric organ, μπουζούκι, Παντελής Πιλάβιος κιθάρα, lap steel, μπάσο, βιμπράφωνο, συνθεσάϊζερ, wurlitzer, φωνή, hammond, outro rhodes, Σταύρος Καλταμπάσος κοντραμπάσο, Nalyssa Green φωνή, Γιώργος Μαρκάκης συνθεσάϊζερ, Δεσποινίς Τρίχρωμη φωνή, Γιώργος Κραββαρίτης modular treatments, Σιμώνη Νιάρου φωνητικά και Καλλιόπη Μητροπούλου φωνή, βιολί.
Επαφή: https://tsolimon.bandcamp.com/album/akida

CHAPTER 24 - δισκογραφική επανεμφάνιση με υλικό του ’89

Οι Chapter 24 ένα από τα καλύτερα ελληνικά συγκροτήματα των 80s και πέραν αυτών, μας απασχολούν τακτικά στο blog, είτε μέσω των κυκλοφοριών των μελών τους (Αντώνης Λιβιεράτος, Περικλής Μπουλουχτσής, Βαγγέλης Μπουλουχτσής) είτε μέσω νεώτερων και ξεχασμένων εγγραφών τους. Μπορεί να έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια, από τότε που ακούσαμε κάτι δικό τους, όμως ποτέ δεν είναι αργά, ως φαίνεται, για μία ακόμη δισκογραφική έκπληξη από το χθες – ένα 45άρι με δύο κομμάτια τους, γραμμένα το 1989.
Γυρνώντας πίσω στο χρόνο... κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει το LP των Chapter 24 “Tin Invaders” [Di Di Music, 1988], ένα από τα κορυφαία άλμπουμ του ελληνικού ροκ από τη δεκαετία του ’80 (υπάρχει και στη σχετική λίστα με τα best, που είχε ανεβεί εδώ, στο δισκορυχείον, στις 12 Μαρτίου 2013), όπως δεν μπορεί να ξεχάσει και την απότομη εξαφάνιση του σχήματος, το οποίο θα έκανε μία δεύτερη δισκογραφική έξοδο επτά χρόνια αργότερα.

Έχουμε λοιπόν μπροστά μας, στο πλατώ μας, ένα ακόμη (μικρό) κεφάλαιο του γιαννιώτικου / αθηναϊκού γκρουπ, μια κυκλοφορία δύο τραγουδιών τους, των “Dwarves / Coming of age” [K24, Εταιρεία Περιορισμένης Ορατότητας, 2024], που «κόβεται» τώρα σε 45άρι και σε 100 αντίτυπα, με διανομή από την Sound Effect Records.
Κατ’ αρχάς εκείνο που πρέπει να πούμε είναι πως, χοντρικά, τα κομμάτια του single δεν διαφέρουν, από αισθητικής πλευράς, από εκείνα του “Tin Invaders”. Αυτό το διαπιστώνεις αμέσως με το ξεκίνημα του “Dwarves”, ενός κομματιού που συνδυάζει sixties ψυχεδελικά στοιχεία και eighties «νιου-γουεβάδικα» και που σαν ήχος θα μπορούσε να φέρνει στη μνήμη από early Floyds έως Deep Freeze Mice. Ακόμη και οι αλλόκοτοι στίχοι, εδώ, θυμίζουν british psychedelic scene (όπως λέει το ίδιο του γκρουπ... είναι το παραλήρημα ενός, φανταστικού τύπου, που επιστρατεύει εξίσου φανταστικές ιστορίες με μοχθηρούς νάνους και μάγισσες, με ιπτάμενα σκουπόξυλα, προκειμένου να πείσει κάποια να κοιμηθεί μαζί του), με το κομμάτι να σε παρασύρει με την ένταση και την ορμή του.
Κάπως πιο αισθησιακό το flip-side “Coming of age” (αναφέρεται... στη βιαστική ενηλικίωση ενός κοριτσιού), κινείται ακόμη πιο κοντά στην Barrett-ική αισθητική, καθώς απλώνεται σε έξι σχεδόν λεπτά, με τα πλήκτρα και τις κιθάρες να συνδυάζονται ωραία, και με το ρυθμικό τμήμα να ακούγεται όσο πρέπει υπόκωφο, προσδίδοντας, μία κάπως τελετουργική αύρα στην εγγραφή. Μια εγγραφή, που είναι αρκετά καλή, αν αναλογιστούμε την παλαιότητά της, η οποία ξαναζωντάνεψε μέσω του νέου mastering.
Ποιοι αποτελούσαν τότε τους Chapter 24; Γράφουμε τα ονόματα: Περικλής Μπουλουχτσής ηλεκτρική κιθάρα, φωνητικά, Γιάννης Μήτσης ακουστικά-ηλεκτρονικά ντραμς, Αντώνης Λιβιεράτος όργανο, σύνθι, ηλεκτρικό πιάνο, φωνή και Βαγγέλης Μπουλουχτσής άταστο μπάσο, φωνητικά.
Μια μάλλον ανέλπιστη κυκλοφορία, από το τέλος των greek eighties, που μας γυρίζει, με τον καλύτερο τρόπο, χρόνια πίσω.
Επαφή: https://www.soundeffect-records.gr/dwarves-coming-of-age

επτά άξιοι ροκ δίσκοι του τελευταίου καιρού, ποικίλων αισθητικών αποχρώσεων – προέρχονται από ΗΠΑ, Γερμανία, Αυστραλία, Ελλάδα, Νορβηγία και Ισπανία

Το ροκ εξακολουθεί να απασχολεί σκηνές, live, δισκογραφία και βεβαίως τους απανταχού rock fans, που συνεχίζουν να στηρίζουν με κάθε τρόπο συγκροτήματα και καλλιτέχνες. Το ροκ, πιστό στα old school διδάγματα, είναι σημαντικό γιατί, από αισθητικής πλευράς, είναι τόσο καλό και τόσο μεστό, με αποτέλεσμα, πολλές φορές, να μην έχει να ζηλέψει τίποτα από τις ιστορικές στιγμές του παρελθόντος. Οι δίσκοι, για τους οποίους γράφουμε στη συνέχεια, αυτό αποδεικνύουν.

The Green Pajamas

Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/epta-axioi-rok-diskoi-toy-teleytaioy-kairoy-poikilon-aisthitikon-apohroseon

JASON PALMER live στο Brooklyn

Για τον συνθέτη και τρομπετίστα Jason Palmer, μία από τις πιο σημαντικές περιπτώσεις της σύγχρονης jazz στην Αμερική, έχουμε γράψει πολλές φορές στο blog. Και σε σχέση με παρουσίες και συμμετοχές του σε δίσκους άλλων, μα και για την προσωπική δισκογραφία του, παρουσιάζοντας τα άλμπουμ του “Live from Summit Rock in Seneca Village” (2022), “The Concert: 12 Musings for Isabella” (2020) και “Rhyme and Reason” (2019), όλα τυπωμένα για την Giant Step Arts.

Το πιο νέο άλμπουμ του Jason Palmer είναι διπλό (2CD), αποκαλείται “The Cross Over, Live in Brooklyn” [GiantStepArts, 2024] και όπως ήδη φαίνεται είναι ζωντανά ηχογραφημένο στο κλαμπ Ornithology του Brooklyn, το διήμερο 5 και 6 Αυγούστου του 2023. Σ’ αυτή τη συνάντηση ο Palmer είχε δίπλα του τρεις το ίδιο ισάξιους, δηλαδή της ίδιας κλάσης, μουσικούς (Mark Turner τενόρο σαξόφωνο, Larry Grenadier μπάσο, Marcus Gilmore ντραμς) και κάπως έτσι εκείνο που θα προέκυπτε δεν θα ήταν τίποτα λιγότερο από μια... ανελέητη τζαζ γιορτή.
Κατ’ αρχάς να πούμε πως τα κομμάτια, που είναι όλα συνθέσεις του Palmer, είναι τέσσερα και πέντε ανά CD, με τη συνολική διάρκεια να φθάνει τα 130 λεπτά(!), καθώς το μικρότερο σε διάρκεια track είναι 11:19 και το μεγαλύτερο 21:13. Τούτο σημαίνει πως εδώ υπάρχει ο χρόνος, ώστε το κουαρτέτο να αναπτυχθεί όπως και όσο το επιθυμεί – κάτι που, φυσικά, συμβαίνει προς όφελος του ακροατή. Και εκείνου που ήταν παρών στο Ornithology, μα και οποιουδήποτε άλλου σε κάθε γωνιά του κόσμου (μέσω της παρούσης).
Η jazz του Palmer δεν χωρά πολλές περιγραφές, με τα βασικά γνωρίσματά της να είναι ασυζητητί συνδεμένα με την παράδοση και την ιστορία της. Είναι η jazz, εννοούμε, που μπορείς να την ακούσεις από Αμερικανούς βασικά, και που πατά στα ίχνη των μεγάλων διαδρομών, έτσι όπως εκείνα θα καθορίζονταν από τον Charlie Parker, τον Miles Davis, τον John Coltrane και όλους τους επιγόνους των. Είναι μια jazz πυκνή, φυλετική, σκληρή στην εκφορά της, αλλά γεμάτη αυτοπεποίθηση και με ευαισθησίες ταυτοχρόνως, που ξεπερνούν το πρωταρχικό soulful επίπεδο. Σίγουρα υπάρχει πολιτική διάσταση εδώ –το αντιλαμβάνεσαι αυτό έτσι όπως κυλάνε οι δίσκοι–, και τέλος πάντων δεν είναι τυχαία η αναφορά στον Cornel West, στο κομμάτι “Do you know who YOU are? (A line for Dr. C West)”, τον εναλλακτικό αφρο-αμερικανό υποψήφιο στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, έναν εκπρόσωπο της άλλης, της «λαϊκίστικης» αριστεράς (όπως την αποκαλούν οι φιλελέφτ), με τον διακριτά προοδευτικό, αλλά για κάποιους αμφιλεγόμενο πολιτικό λόγο του.
Στο “The Cross Over” υπάρχουν μνείες και για άλλα πρόσωπα ή καταστάσεις, όπως για τον Wayne Shorter, τους freedom fighters, τον Duke Pearson, ακόμη και για την τεχνητή νοημοσύνη, άπαντα τοποθετημένα στις σωστές θέσεις και διαστάσεις, και οι οποίες (μνείες) λειτουργούν πάντα ως αφορμές (για να ψάξεις και να μάθεις, ειδικά αν είσαι νεότερος) και ποτέ ως κατηχήσεις.
Jazz λοιπόν, σπουδαία, λαϊκή και ταυτοχρόνως ακμαία και μεγαλοπρεπής, ερμηνευμένη από παικταράδες. Τι άλλο να πεις;
Επαφή: www.giantsteparts.org