ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 664

1/9/2025
Την Παρασκευή ξεκινά το Φεστιβάλ Βιβλίου στο Πεδίο του Άρεως και το Σάββατο, στις 6 Σεπτεμβρίου, ώρα: 21:30, θα γίνει η παρουσίαση του νέου βιβλίου μου, στη σκηνή Αντιγόνη Μεταξά-Κροντηρά. Μαζί μου στο πάνελ θα βρίσκονται ο Χάρης Συμβουλίδης (Αθηνόραμα) και ο Δημήτρης Βασιλειάδης (B-otherSide Records), τους οποίους ευχαριστώ πολύ και από εδώ.
Είστε όλοι και όλες προσκεκλημένοι, να έρθετε να γνωριστούμε και να συζητήσουμε για το βιβλίο.

31/8/2025
 «Κοίτα το μέρος, είναι γεμάτο από πλούσιους μαλάκες και δείχνει πολύ ακριβό. Το παραδέχομαι, με τρομάζει όλος αυτός ο αμερικάνικος πλούτος, είμαι απλώς ένας παλιομοδίτης αναχωρητής και δεν έχω καμία σχέση με όλη αυτή τη μοδάτη ζωή, διάολε – ήμουν φτωχός σε όλη μου τη ζωή και κάποια πράγματα δεν μπορώ να τα συνηθίσω».
Jack Kerouac [The Dharma Bums] 1958

31/8/2025
Τι πραγματικά ήταν το Pop Festival ’73; Πότε ακριβώς έγινε, πώς είχε διεξαχθεί και ποια παρατράγουδα συνέβησαν (με αρκετά από τα γκρουπ, που είχαν λάβει μέρος); Ποιοι ήταν οι πρώτοι στίχοι τού καλύτερου τραγουδιού της διοργάνωσης, του «Τι μπορείς να κάνης στη ζωή σου» των Πεταλούδα, πριν αλλαχθούν, ώστε να μπορούν να περάσουν από τη λογοκρισία, και με ποιον μεγάλο έλληνα του εξωτερικού θα βρισκόταν το πατρινό γκρουπ στο ίδιο πάλκο; Τι συνέβη με το τραγούδι των Boomerang «Ο γιατρός» και αλλάχθηκαν οι στίχοι του σε «Αυτοκίνητο»; Ποια ήταν τα μέλη των Κορυφαίων (με το συμπαθητικό φολκ-ροκ τραγούδι τους «Απ’ το παράθυρό μου»);

Τις απαντήσεις σ’ αυτά και σε άλλα διάφορα, που σχετίζονται με τη διοργάνωση, θα τις βρουν οι fans στο «Ροκ, ελληνικό ροκ, κοινωνία & πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)», που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από το Όγδοο.

29/8/2025
Η ροκ εφημερίδα Μουσική Γενιά (με διευθυντή σύνταξης τον Στέλιο Ελληνιάδη), που κυκλοφόρησε το πρώτο εξάμηνο του 1972, είναι ένα από τα έντυπα για το οποίο θα διαβάσεις κάμποσες φορές, και με διάφορες αφορμές, στο «Ροκ, ελληνικό ροκ, κοινωνία & πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)», που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από το Όγδοο.

28/8/2025
O Γιώργος Μακρής (1923-1968) μπορεί να έγραψε ποίημα κάποτε (μαζί με Κουτρουμπούση-Βαλαωρίτη), για τον «κακοποιό του αιώνος» Βούρβαχη, αλλά εγώ μπορώ να γράψω άρθρο... με τόσα πράγματα, που αναφέρονται εδώ μέσα.

Τι να το κάνεις όμως... Εμείς κι εμείς τα διαβάζουμε... Καλύτερα τέτοια άρθρα (αν ποτέ γίνουν) να μείνουν σε βιβλία...

ΘΡΗΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΑΡΡΗΚΤΗ ΚΩΣΤΑ ΒΟΥΡΒΑΧΗ
[απόσπασμα]
(...)
Έτσι λοιπόν αρχίσανε οι μπούκες
με τ’ όνειρο μιας γενναιοδωρίας προσεχούς.
Γιατί το ορόσημο της λεβεντιάς
και
της
άνεσης
λεγόταν 2.000.000.
Έτσι το σκέφτηκε: Δεν ήθελε να νοικοκυρευτεί
μετά, ούτε κατάστημα ν’ ανοίξει
ήθελε όμως να γνωρίσει κάποτε
τον Charles Mingus ή τον Kenny Clarke
και να την φουμάρουνε παρέα σε
ένα μόρτικο studio, rue de l'Ancienne Comédie
ή στους 52 δρόμους
ήθελε να γνωρίσει τον Genet
ήθελε ίσως να γράψει ένα πολύ μυστήριο
βιβλίο στο Saint-Paul de Vence
ή στο Urbino (που το ’χε δει τότε που
δούλεψε στο καμιόνι-ψυγείο της
Perrugia σαν σωφέρ) μακριά από την οδό Μαυρομιχάλη.
 
Περί αυτού επρόκειτο δηλαδή.
Πλην όμως, αν εξαιρέσει κανείς
κάμποσους δίσκους από Μάρκο Βαμβακάρη
μέχρι Eric Dolphy και McLean και Pergolesi
προς το παρόν
τίποτ’ ακόμα: το ’66 θα γινόντουσαν δύο τα
εκατομμύρια. Κι αυτός θα έμπαινε στα είκοσι οχτώ
κι ήταν καιρός ν’ αρχίσουν τα ωραία.
Αλλά στον ξεροπόταμο της Φιλοθέης
η μπερέτα εκπυρσοκρότησε
και ο σφαγμένος κόκορας λάλησε για τελευταία
φορά
τρεις η ώρα το πρωί, ενώ ο πατέρας του
τραγουδούσε τον Σακαφιά
κι η μάνα του ξυπόλητη τον ξεπουπούλιζε
ενώ η Ursula Andress μισόγυμνη
χαμογελούσε από το Playboy, Via Veneto
τρεις η ώρα το πρωί!

28/8/2025
>>Για πρώτη φορά ο Κ. Μητσοτάκης συζητά την αλλαγή του εκλογικού νόμου. Σενάρια για ισχυρό μπόνους στο πρώτο κόμμα όταν έχει μεγάλη εκλογική διαφορά από το δεύτερο.<<
Μη μού τους κύκλους τάραττε. Στη... δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Και με 20% θα κυβερνάει, αν ο δεύτερος έχει 10...

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΘΕΟΧΑΡΙΔΗΣ γόρδιος μίτος

Οι πρωτοεμφανιζόμενοι στη δισκογραφία τραγουδοποιοί Δημήτρης και Χρήστος Καπούτσης (γράφουν αμφότεροι και μουσικές και στίχους) συνεργάζονται με τον πολύ γνωστό ερμηνευτή του «έντεχνου» Παντελή Θεοχαρίδη, σε μια σειρά επτά τραγουδιών, που είναι κατανεμημένα στις δύο πλευρές ενός 10ιντσου LP (250 αριθμημένα αντίτυπα), που αποκαλείται «Γόρδιος Μίτος» [Ogdoo Music Group, 2025]. Τα τραγούδια είναι βεβαίως «έντεχνα», και ερωτικά στη θεματολογία τους, με τον Θεοχαρίδη να αποδίδει με τη γνωστή στιβαρότητά του.

Το ηχητικό-συνθετικό κλίμα του άλμπουμ, προσωπικά, με οδήγησε πίσω, στην αρχή της δεκαετίας του ’80 και στον δίσκο του Σταύρου Κουγιουμτζή «Μικραίνει ο Κόσμος» [Lyra, 1982], με τους Δ. και Χ. Καπούτση να περιστρέφονται μελωδικά γύρω από τις παρακαταθήκες του διακεκριμένου θεσσαλονικιού δημιουργού.
Η ορχήστρα είναι βεβαίως η ανάλογη, με τους Γιώργο Καραμφίλλη λαϊκά έγχορδα, Dasho Kurti ακορντεόν, Βασίλη Προδρόμου κιθάρα, Δημήτρη Σίντο κοντραμπάσο, Νίκο Μαγνήσαλη κρουστά και Άρη Αλβανό κιθάρα, κρουστά (ο ίδιος έχει και τη γενικότερη επιμέλεια) να κάνουν το καλύτερο δυνατό, προκειμένου τα τραγούδια των Δ. και Χ. Καπούτση να βρουν το πιο σωστό «ένδυμα». Και το βρίσκουν.
Από την πρώτη πλευρά ξεχωρίζω το «Σκοτεινή οθόνη», που έχει μια γλυκόπικρη μελωδία και που είναι πιο «μαζεμένο» στιχουργικά, με τον Θεοχαρίδη να στέκεται στο ύψος του σαν ερμηνευτής (πολύ καλό τραγούδι συνολικά), ενώ από την δεύτερη πλευρά το πιο γρήγορο «Ονειρομανής διαβάτης», όπως και το χασάπικο «Ήσυχη έξοδος» εκεί στο τέλος, δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο τις δυνατότητες των δύο τραγουδοποιών.
Επαφή: https://ogdooshop.gr/%CE%92%CE%B9%CE%BD%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%B1/Gordios_Mitos

ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ o θεολόγος-πανεπιστημιακός, συγγραφέας και συνθέτης του «έντεχνου», που πέθανε πριν από λίγες μέρες – όλοι οι δίσκοι του, από την «Λιταία Πύλη» του 1998 μέχρι το «Γελάς» του 2020

Μια πολύ δυσάρεστη είδηση μεταδόθηκε από τα μίντια στις 18 Αυγούστου. Ο Χρυσόστομος Σταμούλης, καθηγητής στο τμήμα Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, και συνθέτης-τραγουδοποιός συνάμα, θα έφευγε ξαφνικά από τη ζωή στα 61 χρόνια του.

Ο Σταμούλης ήταν γνωστός από τις δημόσιες θέσεις του, που εξέφραζε πάντα με παρρησία και πραότητα σε σχέση με την πίστη, την αναγκαιότητα της αγνής και άδολης αγάπης στη σύγχρονη ζωή, την κατανόηση της διαφορετικότητας, τον όλεθρο του φονταμενταλισμού, την εναρμόνιση της Εκκλησίας με τις απαιτήσεις των καιρών, και βεβαίως με την αδήριτη ανάγκη να «συνομιλήσει» η ορθοδοξία με την καθημερινότητα των ανθρώπων και περαιτέρω με την Τέχνη. Ο ίδιος, ως μουσικός, θα το έκανε πράξη αυτό μέσα από τις συνθέσεις του, ενώ σημαντική υπήρξε και η συμβολή του, ανάμεσα σε άλλα, στην ανάδειξη του κοινού τόπου ανάμεσα στον κινηματογράφο και την ορθοδοξία.
Πολυγραφότατος επίσης, με βιβλία που διαβάστηκαν και διαβάζονται σαν τα «Mind the Gap / Κείμενα για μια θεολογία στο ύψος της αγάπης» [Αρμός, 2025], «Φάγαμε Ήττα / Κείμενα για τον αυτοεγκλωβισμό της ορθοδοξίας» [Αρμός, 2021] και «Τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι; / Κείμενα για το διάλογο της ορθοδοξίας με την πόλη, την πολιτική και τον πολιτισμό» [Αρμός, 2016], ο Σταμούλης υπήρξε μια ξεχωριστή προσωπικότητα, για τον χώρο του κατ’ αρχάς, με δημιουργικότατη συμβολή στο δημόσιο διάλογο. Όσα λέει ο διευθυντής του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Ορέστης Ανδρεαδάκης, στο βίντεο που ακολουθεί, αποτυπώνουν του λόγου το αληθές...
https://www.youtube.com/watch?v=kLHtEcBm_88
Στα έξι σύντομα κείμενα που ακολουθούν επιχειρώ να περιγράψω το επίσημο δισκογραφικό έργο του Χρυσόστομου Σταμούλη. Να δώσω, με άλλα λόγια, στοιχεία και πληροφορίες για όλους τους δίσκους που θα προλάβαινε να ηχογραφήσει, από το 1998 έως και το 2020... 

1. Λιταία Πύλη [Lyra, 1998]
Το ξεκίνημα του Χρυσόστομου Σταμούλη στη δισκογραφία διαθέτει, κυρίως, στοιχεία ανίχνευσης του χώρου. Ο συνθέτης επιχειρεί να κάνει γνωστά όλα εκείνα που τον απασχολούν και όσον αφορά το μέλος, και όσον αφορά τον στίχο, και βεβαίως την ενορχήστρωση. Συνθέσεις και ενορχηστρώσεις λοιπόν, που παραπέμπουν στην τρανή παράδοση του «έντεχνου» και βασικά των επιγόνων τού Μίκη Θεοδωράκη (Ηλίας Ανδριόπουλος, Δημήτρης Λάγιος ή και Λίνος Κόκοτος ακόμη), με τους συνδυασμούς μπουζουκιού-ακορντεόν να ακούγονται, πάντως, κάπως κοινοί.
Τη διαφορά, στη «Λιταία Πύλη», την κάνουν βεβαίως οι στίχοι και τα κείμενα των τραγουδιών (Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, Άγγελος Σικελιανός κ.ά.) ή και οι ερμηνείες ακόμη των Πέτρου Γαϊτάνου, Μιχάλη Παπαζήση, Μανώλη Χατζημανώλη και της Χορωδίας Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, που επιχειρούν, ενίοτε με επιτυχία, να αποδώσουν λόγια «δύσκολα», που δεν είναι γραμμένα για να τραγουδηθούν.
Μέσα σ’ αυτή τη λογική εντάσσονται προφανώς τόσο η επιλογή από το έργο του Σικελιανού (το «Πέμπτο Ευαγγέλιο» είναι εντυπωσιακό ποίημα), όσο και τα μελοποιημένα αποσπάσματα από το πεζογράφημα του Πεντζίκη «Ο Πεθαμένος και η Ανάσταση». Όμως η συνύπαρξη του «έντεχνου» μέλους και της λαϊκής / βυζαντινής ρασιοναλιστικής μελοποίησης του Σταμούλη, με τη συνειρμική γραφή του Πεντζίκη δεν συνδυάζονται εύκολα και κυρίως ανώδυνα. Δίσκος, όπως είπα και στην αρχή, περιγραφικός των προθέσεων του συνθέτη, που έχει βεβαίως και τις ενδιαφέρουσες στιγμές του.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/hrysostomos-stamoylis-o-theologos-panepistimiakos-kai-synthetis-poy-pethane-prin

ERIC McPHERSON DOUBLE BASS QUARTET ντραμς, δύο μπάσα και πιάνο

Ο Eric McPherson είναι ένας από τους πιο δημιουργικούς ντράμερ της σύγχρονης τζαζ σκηνής. Η πορεία του, βασικά, ως μέλος του κλασικού πιάνο-τρίο του Fred  Hersch (για διάφορα άλμπουμ του εν λόγω σχήματος θα βρείτε reviews στο blog), αλλά και η υπόλοιπη παρουσία του εν γένει (παλαιότερα είχαμε γράψει για το  CD του “The Summit Rock Session at Seneca Village”, στην GiantStepArts, από το 2022, με το Burton / McPherson Trio) συνηγορούν προς αυτό τον χαρακτηρισμό (του δημιουργικού).

Στο πιο νέο άλμπουμ του, που αποκαλείται απλώς “Live” [GiantStepArts, 2025], καθότι είναι ηχογραφημένο ζωντανά στο Ida K. Lang Hall της Νέας Υόρκης, στις 9 Ιουλίου 2022, ο McPherson παρουσιάζεται με το «ιδιότροπο» σχήμα του Double Bass Quartet, μέλη του οποίου είναι οι: David Virelles πιάνο, John Hébert μπάσο, Ben Street μπάσο και Eric McPherson ντραμς.
Με δύο μπασίστες, στην ιστορία της jazz, έχουν ηχογραφήσει πολλοί leaders – και κυρίως στη φάση του new thing, στα sixties. Και ο John Coltrane το έχει επιχειρήσει (σε εναλλακτικές εγγραφές του άλμπουμ του “A Love Supreme”, μα και σε άλλες περιπτώσεις), και ο Albert Ayler στο “Spirits Rejoice”, και ο Pharoah Sanders στο “Karma” και αλλού, και άλλοι διάφοροι. Όπως λέει ο ίδιος ο McPherson:
«Τα δύο μπάσα είναι ένα σέτιν που μου αρέσει, ειδικά όταν οι μουσικοί παίζουν μαζί μ’ αυτόν τον τρόπο κι εγώ παίζω με τον καθέναν απ’ αυτούς. Δημιουργείται μια ωραία τονική παλέτα, και από ρυθμικής άποψης ανοίγονται κάποιες επιλογές, όσον αφορά το πώς θέλεις να μετατοπιστείς μέσα στο χρόνο».
Όλα αυτά και άλλα ακόμη βρίσκουν εφαρμογή στο “Live” του Eric McPherson Double Bass Quartet, ενός άλμπουμ, που προτείνει κυρίως versions (καθώς από τα εννέα tracks του CD τα τρία είναι πρωτότυπα και τα έξι διασκευές). Ακούμε λοιπόν εδώ εκδοχές στα “Ode to Von” (Andrew Hill), “Illusion suite” (Stanley Cowell), “Darn that dream” (Jimmy Van Heusen), “Ashes” (Andrew Hill), “Skippy” (Thelonious Monk) και “Cinco y quarto” (Jaki Byard), μαζί με τρία πρωτότυπα κάθε ένα συντεθειμένο από τους Hébert, McPherson και Virelles, τα οποία εναλλάσσονται με έναν τρόπο, που δεν αφήνει περιθώρια για εύκολες αμφισβητήσεις. Και σε σχέση με τα κομμάτια, που επιλέγονται και αποτυπώνονται στον δίσκο, και σε σχέση με την ατομική δεξιοτεχνία και την ομαδική ενότητα του γκρουπ, και βεβαίως σε σχέση με το mood και το feeling της εγγραφής, που έχει τον τρόπο να σε κρατάει «δεμένο», σαν ακροατή, καθ’ όλη την εξέλιξή της.
Επαφή: www.giantsteparts.org

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 663

28/8/2025
Ο Σταύρος Ξαρχάκος είναι επίσης ένα από τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στο «Ροκ, ελληνικό ροκ, κοινωνία & πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025]. 

Και δεν αναφέρομαι στη ροκ δισκογραφία του τύπου «Διόνυσε Καλοκαίρι μας», αλλά στο ροκ μιούζικαλ «12 Μήνες Καλοκαίρι» από το 1970 (κατά τον Σταύρο Λογαρίδη ένα από τα τρία πιο σημαντικά rock events στην Ελλάδα των σέβεντις), στο «Κοντσέρτο ’73», που συνέβη σ’ ένα τεταμένο κλίμα λίγο πριν από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου κ.λπ.

27/8/2025
Ο αφελής Ρώσος τους έδινε επί δεκαετίες τζάμπα ενέργεια κι εκείνοι, για να υπερασπιστούν τις «αξίες μας», βρήκαν τα εγγόνια των Ναζί, κάτι οικονομικούς εγκληματίες τσιράκια των μεγαλοτραπεζιτών, όπως και τους απογόνους των δολοφόνων αποικιοκρατών, για να στήσουν, με το έτσι θέλω, τους πυραύλους τους στα προάστια της Μόσχας. Τώρα, κι έχοντας μηδαμινή κοινωνική και εκλογική αποδοχή στις χώρες τους, διαλύουν τα πάντα, γιατί θέλουν πάση θυσία να χρηματοδοτήσουν έναν πόλεμο, που δεν πρόκειται να τους/μας βγάλει πουθενά. Απεναντίας θα τους/μας ρίξει, όλους, ακόμη πιο βαθιά στα τάρταρα. 

Πώς γλιτώνεις από δαύτους; Και, κυρίως, πώς εκείνοι που θα τους αντικαταστήσουν δεν θα είναι χειρότεροι; Αναπάντητα ερωτήματα, για την ώρα...

27/8/2025
Ο εκδότης Λεωνίδας Χρηστάκης πρωταγωνιστεί και αυτός, ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλα πρόσωπα, στο «Ροκ, ελληνικό ροκ, κοινωνία & πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025].

Τα περιοδικά του. για παράδειγμα, και βασικά ο «Κούρος» και το «Panderma», παρέχουν στοιχεία για τα θέματα που μ’ ενδιαφέρουν, και που σχετίζονται με τον μπασίστα Βασίλη Ντάλλα, τον ποιητή Λευτέρη Πούλιο, το φολκ-ροκ ντουέτο Λήδα-Σπύρος, την ποιήτρια Τζένη Μαστοράκη και το περιοδικό της αμερικανικής πρεσβείας «Διάλογος».
Θέλω να πω πως στο βιβλίο ανοίγονται δεκάδες παράλληλα «παράθυρα», που οδηγούν σε πολλές και ανεξιχνίαστες διαδρομές.

26/8/2025
Ένα από τα 2-3 καλύτερα τραγούδια που είπε ο Ιπποκράτης - μάλλον το καλύτερο...
https://www.youtube.com/watch?v=XyZVFphOrj4&list=RDXyZVFphOrj4&start_radio=1

26/8/2025
Πώς ένας ποιητής της γενιάς του ’70 ή της γενιάς της αμφισβήτησης (όπως τους έλεγαν τότε), σαν τον άξιο Λευτέρη Πούλιο, εντάσσεται σ’ ένα βιβλίο για το ροκ και το ελληνικό ροκ; Τι σχέση είχε ο Πούλιος με τους χίπις (όχι με τους χίπιδες), τον Bob Dylan, τις μπουάτ, τον Allen Ginsberg, και γιατί επιχείρησαν να τον αποκαθηλώσουν κάποιοι συνάδελφοί του (σαν τον Ντίνο Χριστιανόπουλο ας πούμε); 

Για όλα αυτά, τα πολύ ενδιαφέροντα θέματα, θα διαβάσεις στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025].

24/8/2025
Δεν υπήρχε περίπτωση στο νέο βιβλίο μου Ροκ, Ελληνικό ροκ, Κοινωνία και Πολιτική...., που κυκλοφορεί τώρα από το Όγδοο να μην συμπεριλάμβανα, ανάμεσα σε άλλους και άλλες, και τον τρομερό Marc Aryan, σε σχέση και με την επιρροή του γαλλικού τραγουδιού στην ελληνική ποπ των σίξτις κ.λπ. 

Τεράστιος καλλιτέχνης, τελείως ξεχασμένος σήμερα...
https://www.youtube.com/watch?v=eq6t4pUHHHw

23/8/2025
 «Νέοι της Ελλάδος! Η κρίσις η οποία μαστίζει την ανθρωπότητα εις διεθνή κλίμακα, εκ της μορφής την οποίαν έλαβεν η ανατρεπτική προσπάθεια του κομμουνισμού ως αρνήσεως προς την ζωήν του ανθρώπου και εκ της μορφής την οποίαν έλαβεν ο μηδενισμός ο προερχόμενος εκ του ευδαιμονισμού, επέβαλε την αντιμετώπισιν της προϊούσης εις την χώραν μας φθοράς, και ταύτην υπέρ υμών, των νέων, εις τους οποίους αγωνιζόμεθα να παραδώσωμεν μίαν Πατρίδα ευτυχή».
[Γεωργίου Παπαδοπούλου «Το Πιστεύω μας», τόμος Ε - «Προς την Ελληνικήν Νεολαίαν» (21 Απριλίου 1969)]
Αγαπητά μου παιδιά των εξισώσεων εδώ ο μπαμπάς σας, ο Γιώργης ο Παπαδόπουλος ντε, λέει, αν δεν το πιάσατε, πως ο κομμουνισμός είναι το ίδιο/το ανάποδο του χιπισμού. Γιατί εσείς εξισώνετε τον κομμουνισμό με τον ναζισμό και όχι με τον χιπισμό;
Κάτω η Janis Joplin, Ζήτω η Κλειώ Δενάρδου!
Περιμένω να ξεκινήσετε τη Δευτέρα τις εκπομπές σας με το «Πού να ’ναι ο ίσκιος σου Θεέ / να ’ρθω να γονατίσω»... Που μου το παίζετε και ροκάδες... της πυρκαγιάς...

23/8/2025
Γιορτάζουν σήμερα οι σαχλοφιλελέδες των εξισώσεων. Τους το χαρίζω. Να το δούνε. Είναι πολύ διδακτικό. Έτη φωτός μπροστά από την εποχή του...

ELF FREEDOM μια σύγχρονη ψυχεδελική μπάντα από το Λος Άντζελες

Οι Elf Freedom είναι μια σύγχρονη ψυχεδελική μπάντα από το Λος Άντζελες. Βασικά για ντούο πρόκειται, δηλαδή την Nora που τραγουδά, και τον Bee Appleseed που παίζει και μιξάρει πολλά από τα υπόλοιπα όργανα (ρυθμική κιθάρα, κιθαρόργανο, μπάσο, midi φυσαρμόνικα, dub siren, κρουστά, φωνητικά). Δίπλα σ’ αυτούς και αναλόγως με την περίπτωση προστίθενται και κάποιοι ακόμη μουσικοί σαν τους Rocco Mirage κιθάρα, σύνθια, κρουστά, ντραμς, μπάσο, Paul Kaufman rub board, space φυσαρμόνικα και Jaqi Ryder ντραμς, κρουστά, δημιουργώντας έτσι, όλοι μαζί, μια ευρύτερη line-up. Αυτούς όλους, λοιπόν, τους ακούμε σ’ ένα πρόσφατο άλμπουμ τους, το “Solstice” (2025), που τυπώνεται από την ελληνική Twisted Flowers Records, με διανομή για όλο τον κόσμο.

Οι Elf Freedom ηχογραφούν από το 2019 και στο bandcamp τους θα βρεις καμιά εικοσαριά κυκλοφορίες τους! Τούτο σημαίνει πως αυτά τα έξι-επτά χρόνια, που υφίστανται, είναι τρομερά ενεργοί, ηχογραφώντας και live και σε στούντιο. Στουντιακό, εξάλλου, είναι και το παρόν “Solstice”, γραμμένο προσφάτως κάπου στο L.A.
Μπορεί, σε πρώτη φάση, να χαρακτηρίζεις τους Elf Freedom ψυχεδελικούς, αλλά το στυλ της μουσικής που παίζουν, παρότι έχει άκρες στο απώτερο χθες, δεν πατάει κάπου συγκεκριμένα, ούτε αναπαράγει έτοιμες και δοκιμασμένες συνταγές. Τα μεγάλα σε διάρκεια tracks του δίσκου τους βοηθούν προς αυτό. Βασικά εδώ υπάρχουν δύο 9λεπτα-10λεπτα κομμάτια ανά πλευρά, με το LP να κλείνει μ’ ένα πέμπτο track διάρκειας 1:43. Έτσι, και μέσα από εκτεταμένες φόρμες, οι Elf Freedom βρίσκουν τον τρόπο να κάνουν αισθητό το δικό τους στυλ, που χρωστά πολλά κατ’ αρχάς στα κάπως χαοτικά και αποστασιοποιημένα vocals της Nora – τα οποία φέρνουν στη μνήμη μου τον τρόπο που τραγουδούσε η Jenny Sorrenti στα άλμπουμ των Ιταλών Saint Just ή ακόμη καλύτερα τον τρόπο που χρησιμοποιούσαν τις γυναικείες φωνές οι Brainticket στους δίσκους τους.
Υπάρχουν λοιπόν αυτές οι εντελώς «χαμένες» φωνές και φωνητικά, αλλά παράλληλα υπάρχει στο αυτό «ύψος» κι ένας οργανικός πανικός (τον οποίον δημιουργούν οι κιθάρες, τα πλήκτρα, το μπάσο και τα ντραμς, προφανώς, μαζί με τα διάφορα extras και τα εφφέ), που «τεντώνει» ακόμη περισσότερο το άκουσμα προς τα όρια του φευγάτου και του space.
Ναι, μοιάζουν πιο πολύ με ευρωπαϊκό σχήμα οι Elf Freedom, παρά με αμερικάνικο, αλλά αυτά τώρα δεν έχουν ούτε ιδιαίτερη σημασία, ούτε ιδιαίτερη ισχύ. Κάποτε είχαν, τώρα όχι. Μια αμερικάνικη μπάντα, εννοώ, μπορεί να ακούγεται όσο ευρωπαϊκή θέλει, και το ανάποδο φυσικά, επειδή ο παγκόσμιος ήχος έχει αμβλύνει τις διαχωριστικές γραμμές, εντάσσοντας τις τοπικές παραδόσεις μέσα σε ευρύτερα αισθητικά σχήματα.
Το “Solstice” κυλάει προφανώς με παροιμιώδη ενότητα και στις δύο πλευρές του – βασικά δεν αντιλαμβάνεσαι πότε αλλάζουν τα κομμάτια, ενώ από τα πρώτα δευτερόλεπτα κάθε νέας σύνθεσης έχει την αίσθηση πως την ακούς για ώρες. Αυτή η διαστολή του χρόνου, το σβήσιμο των ορίων, και η απεξάρτηση από το τι σημαίνει «αρχή» και «τέλος» είναι, νομίζω, από τις πιο βασικές επιδιώξεις των Elf Freedom – και υπό αυτή την έννοια το άλμπουμ τους δεν μπορεί παρά να απηχεί και κάποια ευρύτερα πιστεύω τους. Οι τίτλοι, εξάλλου, των κομματιών τους (“Treasure underground”, “Invisible communication”, “Whispering light” και “Our souls the same” – καταπληκτικό εκεί προς το τέλος) είναι νομίζω χαρακτηριστικοί.
Επαφή: https://elffreedom.bandcamp.com/album/solstice-lp

PLAINSPEAK ένα νέο σχήμα του σαξοφωνίστα Jon Irabagon

Το Σικάγο και η Νέα Υόρκη είναι οι δύο πόλεις, που κυριαρχούν έως ώρας στη ζωή, και στην πορεία στη μουσική, του φιλιππινεζο-αμερικανού σαξοφωνίστα Jon Irabagon – ενός μουσικού, που μας απασχολεί συχνά στο blog είτε με τους προσωπικούς δίσκους του, είτε με τα σχήματα στα οποία συμμετέχει, είτε με τις παραγωγές της εταιρείας του, της Irabbagast Records. Τώρα έχουμε κι ένα σχήμα, στο οποίο ο Irabagon είναι μέλος και βασικός συνθέτης των κομματιών του, και μια παραγωγή της εταιρείας του, στην οποίαν αποτείνεται φόρος τιμής στην Windy City, το Σικάγο δηλαδή, το τρίτο μεγαλύτερο πολεοδομικό συγκρότημα των ΗΠΑ.

Κουαρτέτο είναι οι PlainsPeak (Jon Irabagon άλτο σαξόφωνο, Russ Johnson τρομπέτα, Clark Sommers ακουστικό μπάσο, Dana Hall ντραμς) και “Someone to Someone” [Irabbagast Records, 2025] αποκαλείται το CD τους, που περιλαμβάνει έξι συνθέσεις του Irabagon, οι οποίες, ως τίτλοι, σχετίζονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με το Σικάγο.
Μεγαλωμένος, o Irabagon, στη μεγαλούπολη του Illinois, σπουδαγμένος στη Νέα Υόρκη και τώρα ξανά κάτοικος Σικάγου, αποφασίζει, εδώ, να συνθέσει με άξονα την πόλη και κάποιες πολύ χαρακτηριστικές φάσεις, στιγμές της, ιστορίες της... πείτε το όπως θέλετε.
Φυσικά, εκείνο που υπερισχύει, παντού και κάθε φορά, είναι η σύγχρονη και εκρηκτική jazz – αυτή τέλος πάντων στην οποία μας έχει συνηθίσει ο Irabagon από την εποχή των Mostly Other People Do the Killing (2005). Ξεκινώντας από το εισαγωγικό και κάπως ελεγειακό “Someone to someone”, που διαθέτει και σόλο στο κοντραμπάσο (με δοξάρι) από τον Sommers και συνεχείς ρούλους (συν σόλο) από τον Hall στα ντραμς, γίνονται φανερές οι επιδιώξεις του κουαρτέτου. Σύγχρονη, συναρπαστική jazz, με avant αιχμές, δίχως ποτέ να χάνονται οι συναισθηματικές διαστάσεις της. Αυτό το αντιλαμβάνεσαι, ας πούμε, σε κομμάτια σαν το “Malört is my shepherd” (το malört είναι ένα πικρό παραδοσιακό λικέρ, κάπως σαν σήμα κατατεθέν της πόλης), που ξεκινά πιο... φολκλορικά, για να εξελιχθεί προς ένα πύρινο αυτοσχεδιαστικό ντεμαράζ, με τη συμμετοχή όλης της ομάδας. Στο “Tiny miracles (at a funeral for a friend)” συνδυάζεται στον τίτλο μια αθλητική επιτυχία της πόλης (η κατάκτηση του πρωταθλήματος στο μπέιζμπολ από τους Chicago Cubs, το 2016, μετά από 108 χρόνια!), με κάποιες πιο προσωπικές και δύσκολες στιγμές. Φοβερό blues, σε μελαγχολική γραμμή, και γεμάτο από παιξίματα, από τον Irabagon και τους συνεργάτες του, που αναστατώνουν. Για δε το “Pulseman” τι να πεις; Πρόκειται για ένα καταιγιστικό κομμάτι, με τον Irabagon να παίζει με φοβερή δύναμη και ενάργεια.
Δισκάρα είναι το “Someone to Someone” των PlainsPeak, για να το πω με τα ελάχιστα δυνατά λόγια.
Επαφή: www.jonirabagon.com

αναγνώστες και αναγνώστριες για το πιο πρόσφατο βιβλίο μου (ΙΙ)

Τα μηνύματα που παίρνω από αναγνώστες και αναγνώστριες στο facebook και το messenger, για το πιο πρόσφατο βιβλίο μου, είναι πολύ ενθαρρυντικά για μένα, και βεβαίως τιμητικά. Το να σπεύδουν οι άνθρωποι στα βιβλιοπωλεία, να ανοίγουν το πορτοφόλι τους και να αγοράζουν το βιβλίο είναι και σημαντικό και συγκινητικό συνάμα. Σημαίνει πως αναγνωρίζουν αυτό που κάνω, κάτι δεκαετίες τώρα, και πως εξακολουθούν να στηρίζουν, με τον πιο απόλυτο τρόπο, αυτήν την προσπάθεια. Σας ευχαριστώ πολύ! 

Andreas Karampelas

Τα αναγνώσματα των διακοπών

Dimitris N. Maniatis
Ετοιμασίες σιγά σιγά

Eleni Founti
(...) Δεν έχει πάρει Booker Prize ο Τρούσας, απλά πάλι ξέχασα να πάρω μαζί κάποιον από τους 5943678 σελιδοδείκτες μου. Η κορδέλα ανήκει στον Γαλατά της Burns νομίζω (καλό αν και θυμάμαι ότι κάπως πλατείαζε. πάντως όλη αυτή η σειρά Aldina της Gutenberg αξίζει).
Ο Φώντας Τρούσας που κάποιοι γνωρίσαμε από το σωτήριο στα 90s Jazz & Τζαζ ανασκοπεί κριτικά (και όχι Κρητικά - γελάσαμε πάλι) την πορεία του ροκ και του ελληνικού ροκ στην Ελλάδα από το 1956 που εμφανίστηκε στα εγχώρια μέχρι το 1974 που υποθέτω ότι έχει επιλεγεί ως έτος - καμπή λόγω της ανόδου του πανκ και ενός κύματος ισχυρής εμπορευματοποίησης του ροκ σε διεθνές επίπεδο (πιθανολογώ τώρα γιατί ο Τρούσας αναφέρεται στην αρχή σε έτος "οπισθοχώρησης" του ροκ).
Το βιβλίο ανθολογεί και αποτιμά τις διαθέσιμες πηγές με βάση τις κοινωνικοπολιτικές διαστάσεις της εποχής στην Ελλάδα, καταλήγοντας συχνά στην (εμφανώς εκούσια) κατάρριψη υπεραπλουστεύσεων που έχουν επικρατήσει, πχ για τη σχέση της Αριστεράς με το ροκ.

Αξιοσημείωτη η αντικειμενικότητα, ακόμα και σε θέματα που προσφέρονται για να παρασυρθεί κανείς από το συναίσθημα. Πχ ξέρουμε ότι οι χουνταίοι ήταν αρκούντως φασίστες και αμόρφωτα ταγάρια από μόνοι τους. Δεν χρειάζεται.. ενίσχυση το προφίλ τους με υπερβολές περί ροκ υπό διωγμό όταν στην Ελλάδα τυπωνόταν ο ένας δίσκος πίσω από τον άλλο. Την ενασχόληση με την πολιτική κυνηγούσαν, δηλαδή την Αριστερά. Το να ακούν οι νέοι μουσική για να διασκεδάζουν και να μην πολιτικοποιούνται κάθε άλλο παρά ενοχλούσε. Άλλωστε πολλοί νέοι της "καλής κοινωνίας" άκουγαν και χόρευαν ροκ από τα 50s. Το ότι τμήθηκαν το ροκ και η πολιτική με λογοκρισία, φυλακίσεις κλπ προφανώς συνέβη, αλλά άλλο αυτό και άλλο να λέμε ότι η χούντα είχε καμιά σκασίλα για το ροκ εν συνόλω όταν παίχτηκε το Woodstock σε σχεδόν τρίωρη προβολή (αφού έβαλε το χεράκι της η λογοκρισία εννοείται). Χώρια που δεν ήξεραν και αγγλικά. Μόνο οι ελληνικοί στίχοι τους ενδιέφεραν.
Τέλος πάντων, αυτά και πολλά άλλα γραμμένα με τεκμηρίωση και κυρίως ψυχραιμία.
 
Γιώργος Γιαννόπουλος
Πάνω στην ώρα

Mimis G Vas
Επιτέλους στο χωριό, μαζί με τα βασικά, για να περάσουν οι μέρες ήρεμα και με νόημα. Τρία βιβλία που είχα βάλει στο μάτι από την άνοιξη και συστήνω ανεπιφύλακτα!

Βέρα Βασιλείου-Πέτσα
Καλησπέρα σας, Φώντα! Έχω χαθεί μέσα στις πανάκριβες σελίδες του. Συγχαρητήρια πολλά! Είναι πολυσέλιδο, ελπίζω να καταφέρω να το διαβάσω ολόκληρο σύντομα. Ευχαριστώ για τις γνώσεις σας, τις συγκινήσεις, τις απίστευτες πληροφορίες που διαβάζω σε κάθε παράγραφο! Μακάρι να διαβαστεί από πολλούς αναγνώστες, το αξίζει! Το εύχομαι ολόψυχα!

Διαμαντής Καράβολας
Για τους πατρινούς φίλους, αυτό μαζί με τα προηγούμενα στη βιτρινά του Νουβω!

Κοstas Fuzz
Καλησπέρα...μόλις το παρέλαβα στην Άρτα

Fritz Nilland
Πρώτη μέρα αδείας, κ έτρεξα να το αγοράσω!

SHEILA JORDAN μια μεγάλη τραγουδίστρια της τζαζ, που πέθανε πριν από λίγες μέρες – ήταν 97 ετών, είχε συνεργαστεί με θρύλους σαν τον Charlie Parker, ενώ είχε επισκεφθεί πολλές φορές και την Ελλάδα

Πριν από λίγες μέρες, στις 11 Αυγούστου, έφυγε από τη ζωή στα 97 χρόνια της η φημισμένη τραγουδίστρια της τζαζ Sheila Jordan. Η Jordan είχε γεννηθεί στο Ντιτρόιτ το 1928 και είχε καταφέρει να τραγουδά, σε σκηνές και πάλκα, μέχρι τα βαθιά γεράματά της, όταν ήταν πλέον πάνω από 90 ετών.
Το ξεκίνημα της καριέρας τής Jordan, που είχε δύσκολα παιδικά χρόνια, χάνεται στη δεκαετία του ’40, όταν άρχισε να εμφανίζεται μικρή ακόμη, κάτω από τα 20, σε τζαζ κλαμπ της γενέτειράς της. Και ήταν τότε, όταν θα γνώριζε τον θρύλο της τζαζ και του bebop Charlie “Bird” Parker, σε μια παρουσία του στο Ντιτρόιτ. Βασικά η Sheila, μαζί με τους φίλους της Skeeter Spight και Leroi Mitchell έγραφαν στίχους πάνω σε μουσικές του Parker, κάνοντας, ως τρίο Spight, Mitch and Jean, επιτυχία στο τοπικό κύκλωμα (Sheila Jeannette ήταν τότε το ονοματεπώνυμο της Jordan κι έτσι θα προέκυπτε το Jean). Από κει, λοιπόν, τους σύστησαν στον Bird, ο οποίος κάλεσε το τρίο να ανεβεί στη σκηνή και να εμφανισθεί μαζί του. Ήταν ένα απίστευτο βάπτισμα του πυρός για την άγνωστη ακόμη τότε τραγουδίστρια, το οποίο θα το θυμόταν, έκτοτε, σε όλη της τη ζωή.
Βασικά, γιατί η νεαρή Sheila θα γινόταν μία μεγάλη fan του Bird, ακολουθώντας τον, κατά μίαν έννοια, στη Νέα Υόρκη. Φίλη του θρύλου σαξοφωνίστα, και ακόμη, μαθήτρια των Lennie Tristano και Charles Mingus, η Sheila θα γνωριστεί με τον πιανίστα του συγκροτήματος του Charlie Parker, τον Duke Jordan, με τον οποίον θα παντρευτεί το 1952 – πριν χωρίσουν δέκα χρόνια αργότερα. Παρά ταύτα η δεκαετία του ’50 θα περάσει μάλλον απαρατήρητη γι’ αυτή τη μεγάλη τραγουδίστρια, καθώς θα πέσει πάνω στα «ιερά τέρατα» του τζαζ τραγουδιού, την Billie Holiday, την Ella Fitzgerald και την Sarah Vaughan, με αποτέλεσμα να μείνει κάπως πίσω. Ουσιαστικά η πορεία της Sheila Jordan στα στούντιο ξεκινά το 1960.

Πριν από λίγα χρόνια, το 2021, κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ της Jordan, που είχε τίτλο “Comes Love / Lost Session 1960” [CAPRI]. Πρόκειται για έντεκα ανέκδοτες ηχογραφήσεις της από ένα σέσιον της 10ης Ιουνίου 1960, που είχε λάβει χώρα στα Olmsted Sound Studios της Νέας Υόρκης. Το σέσιον εκείνο βρέθηκε δεν ξέρω σε ποια ακριβώς μορφή (κατά πάσα πιθανότητα σε promo βινύλιο) σε μια δισκοθήκη στην Νέα Υόρκη, από τους εμπόρους Jeremy Sloan και Hadley Kenslow (της SloLow Records, από την Αλμπουκέρκη του New Mexico), που πουλάνε δίσκους στο eBay και το discogs, και σ’ αυτή τη μορφή δόθηκε στον παραγωγό Thomas Burns, ο οποίος, τελικώς, το πρότεινε για να γίνει CD. Είναι η εποχή (1960-61), όταν η Sheila Jordan θα κάνει την πρώτη επίσημη εμφάνισή της στη δισκογραφία, στο άλμπουμ του βρετανού κοντραμπασίστα Peter Ind “Looking Out” [Wave].
Τέλος πάντων εκείνο το ανέκδοτο άλμπουμ από το 1960 υπήρξε/είναι καταπληκτικό – και δείχνει, μόνο του αυτό, ποια ήταν η Jordan τη συγκεκριμένη εποχή, και ενδεχομένως, που θα κατέληγε αν συνέχιζε με την ίδια φόρα. Το άλμπουμ περιλαμβάνει μόνο στάνταρντ, δηλαδή κλασικά τραγούδια των James Shelton, Duke Ellington, Billie Holiday-Arthur Herzog, Harold Arlen-Truman Capote, Philippe Gérard-Johnny Mercer, Oscar Hammerstein-Ben Oakland, Lorenz Hart-Richard Rogers, George & Ira Gershwin κ.ά. Τραγούδια που έχουν δισκογραφηθεί και ερμηνευτεί άπειρες φορές, από γυναίκες και άντρες, και που πάντα θα βρίσκουν «κενό χώρο», σε κάθε εποχή, ώστε να τον καλύψουν.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/sheila-jordan-mia-megali-tragoydistria-tis-tzaz-poy-pethane-prin-apo-liges-meres