TRIO OF BLOOM (CRAIG TABORN / NELS CLINE / MARCUS GILMORE) ένα νέο προχωρημένο jazz, improv και fusion σχήμα

Καινούριο προχωρημένο jazz, improv-jazz και fusion σχήμα είναι οι Trio of Bloom, το οποίο αποτελούν οι Craig Taborn πλήκτρα, Nels Cline εξάχορδες, δωδεκάχορδες, lap steel κιθάρες, μπάσο σε δύο tracks και Marcus Gilmore ντραμς, κρουστά. Έτσι ακριβώς, σαν τριπλέτα, μπήκαν οι φίλοι μας στο Bunker, του Brooklyn, τον Νοέμβριο του ’24, για να βγουν από ’κει με τούτο το πάρα πολύ καλό CD (2025), που φέρει ως τίτλο τα ονόματά τους, και που κυκλοφορεί, τώρα, από τη γνωστή μας Pyroclastic Records.
Δεν ξέρω αν πρέπει να γράψω κάποια λόγια για τους τρεις μουσικούς, που είναι ούτως ή άλλως πρώτα ονόματα στο χώρο, αλλά αν υπάρχει λόγος να το κάνω τότε θα έλεγα για τον πιανίστα Craig Taborn (γενν. το 1970 στο Detroit) πως είναι ένας ξεχωριστός μουσικός για την σύγχρονη σκηνή – με τις ιδέες του να μετατρέπονται συνεχώς σε άλμπουμ, διαφορετικά άλμπουμ, που δείχνουν απλώς, πως μπορεί να κινείται με μεγάλη άνεση τόσο εντός, όσο και εκτός ορίων. Να θυμηθούμε τις παρουσίες του στα CD του Thomas Strønen “Relations” [ECM, 2024] και του Ches Smith “Interpret it Well” [Pyroclastic, 2022], το προσωπικό CD του “Shadow Plays” [ECM, 2021], την ηχογράφησή του με τους Junk Magic “Compass Confusion” (2020), τον κοινό δίσκο του με τον συνάδελφό του Vijay Iyer “The Transitory Poems” (2019) την παρουσία του στους Chris Lightcap’s Bigmouth (ένας από τους δεκάδες σχηματισμούς, με τους οποίους έχει συνεργαστεί) κ.λπ. Καινοτόμος και ρηξικέλευθος, δοκιμάζοντας πολύ με ηλεκτρονικά, σε παράξενες κατευθύνσεις, μα και πιο «κλασικός», όταν το θελήσει, ο Craig Taborn, φιλοδοξεί με κάθε νέα δουλειά του να κάνει την διαφορά.
Τώρα, για τον Nels Cline (γενν. το 1956) να πω απλώς πως πρόκειται για τον κιθαρίστα των Wilco, πως έχει προσωπική δισκογραφία από την αρχή των 80s και συμμετοχές-παρουσίες σε δεκάδες jazz και improv-jazz projects. Στο δε δισκορυχείον τον έχουμε δει στο φερώνυμο CD (2021) της φαγκοτίστριας-μπασουνίστριας Sara Schoenbeck και ακόμη ως μέλος της Satoko Fujii Orchestra New York, στα άλμπουμ της “Entity” [Libra Records, 2019] και “Fukushima” [Libra Records, 2017].
Τέλος, ο Marcus Gilmore (γενν. το 1986) είναι ένας ντράμερ με ιδιαίτερη παιδεία, μέλος του Vijay Iyer Trio, δίπλα σε δουλειές του Jason Palmer, της Patricia Brennan, της Lisa Hilton κ.λπ.
Αυτοί οι τρεις μουσικοί, λοιπόν, «κρύβονται» πίσω από το εν λόγω CD, που έχει τον τρόπο να σε κρατάει σε επιφυλακή, καθ’ όλη τη διάρκειά του.

Κατ’ αρχάς να πω πως από τα έντεκα κομμάτια που καταγράφονται σ’ αυτό τα οκτώ είναι πρωτότυπα, ενώ υπάρχουν και τρεις versions στα “Nightwhistlers” του Ronald Shannon Jackson, “Diana” του Wayne Shorter και “Bend it” του Terje Rypdal. Οι επιλογές αυτές δείχνουν φυσικά το εύρος των ακουσμάτων των τριών οργανοπαικτών, αλλά συγχρόνως δείχνουν και κάτι από την παλέτα του ήχου, που απλώνεται στον δίσκο, ο οποίος είναι σφόδρα ηλεκτρικός στο μεγαλύτερο μέρος του – ενώ, ενδιαμέσως, εντοπίζεις και άλλα στοιχεία, με συνθέσεις πιο αργές, και ατμοσφαιρικές, σ’ ένα ύφος progressive ambient.
Βεβαίως το πύρινο fusion κυριαρχεί σε tracks σαν το εισαγωγικό (του Jackson), ενώ η ίδια δύναμη διατρέχει και κομμάτια σαν τα “Queen king” (με πρωταγωνιστές τόσο τα πλήκτρα του Taborn, όσο και τις πενιές του Cline, που το έχει γράψει κιόλας) και “Bloomers” (σύνθεση των τριών), που συνοψίζει, και λόγω της 10λεπτης διάρκειάς του, μεγάλο κομμάτι των αισθητικών απόψεων του τρίο – το οποίον, εδώ, μάχεται σε improv και πειραματικά πλαίσια. Φυσικά, πάντα υπάρχει επαναφορά, μετά από τέτοια ιλιγγιώδη tracks, με κάτι περισσότερο βατό και μελωδικό, όπως συμβαίνει με το 7λεπτο “Eye shadow eye” (του Cline), πριν εξελιχθεί και αυτό προς κάτι βαρύτερο.
Το άλμπουμ του Trio of Bloom διαθέτει πολλές στιγμές συναρπαστικής μουσικής, ενώ και σαν σύνολο δεν παύει να έχει τη δική του ταυτότητα.
Επαφή: www.pyroclasticrecords.com

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 669

17/9/2025
Η ποιητική «γενιά του ’70» ή της «αμφισβήτησης», όπως λέγεται επίσης, με ενδιαφέρει πολύ, επειδή σχετίζεται με το ροκ. Όχι πως αδιαφορώ για την πριν και μετά ποίηση, αλλά, επειδή ασχολούμαι με το ροκ, τη συγκεκριμένη «γενιά» τη μελετάω ειδικώς.
Κατ’ αρχάς να πω πως ο όρος «γενιά», που είναι εντελώς παρεξηγήσιμος, και σχεδόν ό,τι να ’ναι από το ’70 και μετά, δόθηκε σ’ αυτούς τους ποιητές από ένα εξέχον μέλος τους, τον Βασίλη Στεριάδη, που πρώτος έγραψε στο «Λωτό», για τη γενιά του ’70 (δεν την έδωσαν φιλόλογοι, ούτε κριτικοί θέλω να πω την ονομασία αυτή).
Ο Λεφτέρης Πούλιος σ’ ένα ποίημά του από την πρώτη συλλογή του, το 1969, γράφει: «γενιά μου συντρόφισσά μου / με τα χέρια σου και τα δαχτυλίδια σου», κι επειδή ο Πούλιος διάβαζε από τότε Allen Ginsberg σίγουρα θα είχε κατά νου την εισαγωγή από το «Ουρλιαχτό»: «Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου χαλασμένα απ’ την τρέλα».
Με άλλα λόγια η λέξη «γενιά», για τους ποιητές του ’70 υπήρξε πρωταρχική, σηματοδοτεί πολλά (συντροφικότητα, κοινά οράματα, κοινές πληγές, πίστη σε ουτοπίες κ.λπ.) και δεν μπορεί να παραλληλιστεί με καμία από τις μετέπειτα ποιητικές-φιλολογικές γενιές, που εν πολλοίς δεν έχουν κανένα ουσιαστικό νόημα (να αποκαλούνται "γενιές" εννοώ). Αναμενόμενο ήταν, λοιπόν, πολλοί ποιητές της «γενιάς του ’70» να έχουν επιρροές από το μπητ, το ροκ, τους χίπις και άλλες όψεις της αντικουλτούρας.

Στο νέο βιβλίο μου «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)», που τώρα κυκλοφορεί από το Όγδοο, αναφέρομαι σε διάφορους ποιητές και ποιήτριες της «γενιάς του ’70», όπως στην Τζένη Μαστοράκη, στον Λεφτέρη Πούλιο, τον Δημήτρη Ιατρόπουλο, την Έλενα Στριγγάρη, την Ανίττα Κουτσουβέλη, την Κατερίνα Κουτσογιαννοπούλου κ.ά., χωρίς, εννοείται, να το έχω εξαντλήσει το θέμα... στο οποίο θα επανέλθω στο μέλλον.

17/9/2025
Όταν έβλεπα το Μπρουμπέικερ με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ, το 1981, το καλοκαιρινό σινεμά, στο διάλειμμα, έπαιζε αυτό. Το θυμάμαι πολύ καλά. Στη μνήμη του...
https://www.youtube.com/watch?v=rmLr1Xl5z9k&list=RDrmLr1Xl5z9k&start_radio=1

16/9/2025
Βέβαια το όνειδος του καραμαλισμού στις μέρες μας είναι αυτός ο γιος του Αχιλλέα, αλλά, ρε φίλε, αν ήμουνα καραμαλικός θα σιχαινόμουνα να βρίσκομαι στο ίδιο κόμμα με τους ακροδεξιούς του καρατζαφίρερ και με τα κουμάσια του σημιτοπασόκ.

16/9/2025
Όταν ήμουνα φοιτητής Άννα Βίσση άκουγαν μόνο οι ΔΑΠίτες και οι ΔΑΠίτισσες. Και τώρα, μέσες-άκρες, αυτοί ακούνε... Εμείς της Αριστεράς τα «φτύναμε» όλα αυτά και καλά κάναμε. Εγώ τα απορρίπτω και τώρα δηλαδή, όχι γιατί θεωρώ τον εαυτό μου κολλημένο αριστερό, αλλά γιατί πάντα προτιμούσα και προτιμώ, το φτηνό ή το κακό γούστο από το μέσο γούστο. Γουστάρω ν’ ακούω Λέτα Πάνου ας πούμε, παρά Άννα Βίσση.
Δείτε επίσης το γεγονός πως η διανόηση δεν έχει γράψει ποτέ κάτι καλό για την Αννούλα. Γιατί την ενδιαφέρει περισσότερο το αυθεντικό από το ό,τι να ’ναι. Η καλτίλα, από το κοινό χαζοτράγουδο. Γι’ αυτό έβλεπες τον Zappa να γράφει για τις Shaggs, τον Βέλτσο για τον Διονυσίου και τον Βαρβέρη για την Καίτη Ντάλη.
Ακόμη και οι συστημικοί διανοούμενοι δεν γράφουν για την Άννα – και αυτό θα ’ναι πάντα ένα θέμα. Ξύστε ρε τα μολύβια σας και γράφτε κάτι – δεν είναι όλα για πέταμα. Η Πρωτοψάλτη, ο Ρέμος και τόσοι άλλοι έχουν πει πολύ χειρότερα από τη Βίσση, αλλά τους εκτιμάτε.

16/9/2025
Γιατί αποτέλεσαν τομή «Τα Νέγρικα» των Μάνου Λοΐζου-Γιάννη Νεγρεπόντη (στη φωτό) το 1966-67 (λίγο πριν από τη δικτατορία); Τι σήμαινε για την Αριστερά και για το τραγούδι με προοδευτικό στίχο η συνύπαρξή του με το ροκ της εποχής; Τι δουλειά είχαν οι «μοντέρνοι» Cinquetti μ’ έναν «έντεχνο» συνθέτη, με πολιτικές ρίζες στους Λαμπράκηδες;

Για όλα αυτά θα διαβάσεις στο νέο βιβλίο μου «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)», που τώρα κυκλοφορεί από το Όγδοο (λινκ στα σχόλια).

15/9/2025
Η ιστορία των δύο τευχών του περιοδικού «Αντί» επί δικτατορίας, το 1972, και η σχέση του εντύπου με το ελληνικό ροκ, περιγράφονται με λεπτομέρειες στο νέο βιβλίο μου, που κυκλοφορεί τώρα από το Όγδοο.

14/9/2025

>>Σε παραδοχή «λάθους συναγερμού» όσον αφορά την «απειλή με drone» το Σάββατο (13/9) προχώρησε η αρμόδια Αρχή της Πολωνίας, καθώς τα ραντάρ «μπερδεύτηκαν» λόγω… κακοκαιρίας.<<
>>Η Λευκορωσία ανακοίνωσε την Τετάρτη ότι κατέρριψε ορισμένα drones που παρέκκλιναν λόγω ηλεκτρονικών παρεμβολών κατά τη διάρκεια ανταλλαγής πληγμάτων μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, και ότι το Μινσκ είχε ενημερώσει την Πολωνία και τη Λιθουανία για την προσέγγιση των drones.<<
>>Καμία ρωσική παρεμβολή στο GPS: Η Βουλγαρία ανατρέπει τον ισχυρισμό ότι το αεροπλάνο της φον ντερ Λάιεν μπήκε στο στόχαστρο της Μόσχας<<
Πέραν του γεγονότος πως αυτά δεν θα τα πολυ-διαβάσεις (λόγω... θέσης 108), σε σχέση με τα πρωτοσέλιδα της... κήρυξης πολέμου των ευρωατλανιστών κατά των ρώσων, που γίνονται... viral, είναι βασικά η γελοιότητα τού να εκβιάζεις καταστάσεις, για να δικαιολογήσεις το εγκληματικό, για τους ήδη φτωχοποιημένους ευρω-λαούς, rearm Europe.

14/9/2025
The Norman Haines Band: Bourgeois
https://www.youtube.com/watch?v=F9ZQg5NwMcU&list=RDF9ZQg5NwMcU&start_radio=1

ΚΩΣΤΗΣ ΔΡΥΓΙΑΝΑΚΗΣ το νέο experimental-noise άλμπουμ του

Το πιο πρόσφατο CD τού συνθέτη-πειραματιστή Κωστή Δρυγιανάκη (Costis Drygianakis), που αποκαλείται “Unresolved Issues” [Tanzprocesz, 2025] αποτελείται από ένα μόνο track, που διαρκεί περί τα 55 λεπτά. Το κομμάτι αυτό δημιουργήθηκε σταδιακά, από τον Οκτώβριο του 2020 έως τον Φεβρουάριο του 2024, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο TV Control Centre (Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων) στην Κυψέλη, στις 3 Μαρτίου 2024, ενώ τώρα, εδώ, έχουμε τη δισκογραφική αποτύπωσή του (σ’ ένα all paper gatefold CD).

Φυσικά, το “Unresolved issues” είναι ένα πειραματικό track, στο οποίο έχουν συμβάλλει πολλοί μουσικοί, σε ανεπαίσθητους και όχι πάντα εμφανείς ρόλους. Τα ονόματα είναι κάμποσα, αλλά αξίζει να αναφερθούν. Πρόκειται λοιπόν για τους/τις: Μαντώ Αναστασίου βιολί, Γιάννη Αργυρόπουλο, πιάνο, glockenspiel, Nicole Forlida κιθάρες, Χρήστο Καλτή μπάσο, Χάρη Κουτσοκώστα electronics, balloon, Κώστα Παντόπουλο κλαρινέτο, recordings, Χρήστο Παπαγεωργίου βιολί, bowl, rainstick, Παύλο Wax Παυλίδη σαξόφωνο, balloon, Κυριακή Πολίτου κιθάρες, Paolo Sanna waterphone, Νίκο Βελιώτη τσέλο, Λάμπρο Ζαφειρόπουλο recordings, Αγάπη Ζάρδα τρομπέτα, μπάσο και Κωστή Δρυγιανάκη ό,τι άλλο. Τι μπορεί να είναι αυτό το «ό,τι άλλο»; Βασικά η διευθέτηση, ταξινόμηση και επεξεργασία όλου αυτού του υλικού. Η σύνθεσή του, εννοώ, ώστε να αποτελέσει «έργο». Να έχει μια πορεία, μια διαδρομή, μια αρχή, όλα τα ενδιάμεσα στάδια, με τις πάσης φύσεως νύξεις, και βεβαίως ένα τέλος.
Το experimental-noise είναι ένας χαρακτηρισμός, που θα μπορούσε να διέπει το “Unresolved issues” σε όλη την έκτασή του. Άρα ο θόρυβος είναι το ένα δεδομένο. Θόρυβος, όμως, όλων των διαφορετικών υψών. Από ανεπαίσθητος και χαμηλός, μέχρι σκληρός και υψηλός. Μαζί με τον θόρυβο, σε βασικό επίσης ρόλο, ακούμε τις διάφορες field recordings (π.χ. τον εκκλησιαστικό και τον κηρυγματικό λόγο σε διάφορα σημεία – προς τη μέση και προς το τέλος) και φυσικά όλα τα όργανα – για τα οποία θα πρέπει να στήσεις αυτί, όπως λέμε, σε αρκετές φάσεις, για να διαπιστώσεις την παρουσία και τη συνεισφορά τους.
Το “Unresolved Issues” είναι ένα «δύσκολο» άλμπουμ, που μεταφέρει στον ακροατή –όπως πάντα συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις– έναν πολύπλοκο και πολυδιάστατο ηχητικό κόσμο. Αναπτύσσεται και εξελίσσεται με βάση την πείρα και το ταλέντο ενός εγνωσμένης αξίας πειραματιστή, και αυτό αποτελεί εχέγγυο, ώστε να πειστείς και ν’ ασχοληθείς σοβαρά μαζί του. (Να ρίξεις το CD στο player και να το ακούσεις, εννοώ, με προσοχή).
Επαφή: https://tanzprocesz.bandcamp.com/album/unresolved-issues

HENCE CONFETTI μία μεταλλική μπάντα από την Αυστραλία

Οι Hence Confetti (Rowland Hines κιθάρες, φωνή, Gareth Dwyer κιθάρες, Nathan Russell μπάσο, Adam Golsby ντραμς) είναι μία καινούρια μεταλλική μπάντα από την αυστραλιανή πόλη Bathurst (200 km ΒΔ του Σίδνεϊ), που κάνει τώρα τη δεύτερη εμφάνισή της στη δισκογραφία, μετά από το φερώνυμο CD/EP της το 2023, για το οποίο, επίσης, έχουμε γράψει στο blog. Σύντομης διάρκειας (λίγο πάνω από τα 25 λεπτά) είναι και το παρόν “Duress” [Bird’s Robe Records, 2025], ένα CD, εντελώς «μαύρο» στην όψη, αλλά και... εντός, πολλές φορές, στο ηχητικό κομμάτι του.

Οι Hence Confetti δεν είναι ένα τυπικό εναλλακτικό «μεταλλικό» σχήμα. Διαθέτουν, βεβαίως, πολλά τέτοια χαρακτηριστικά (και στις κιθαριστικές ταχύτητες, και στα βαρέων βαρών riffs και στα μανιασμένα-growl vocals του Hines και στο σαν-πολυβόλο rhythm section), όμως στην πράξη έχουν τον τρόπο να περνούν και άλλα στοιχεία στα κομμάτια τους, είτε περισσότερο hard rock και prog (“Promise”), είτε ακόμη και πειραματικά (“Void”), δείχνοντας μια άνεση στο να ενσωματώνουν, με γόνιμο τρόπο, ποικίλα στοιχεία της ροκ παράδοσης. Δεν ξέρω γιατί, αλλά στο “The road is thinning” το κιθαριστικό παίξιμο μου θύμισε Ollie Halsall και Patto (όπως και η σύνθεση γενικότερα – όχι ο ήχος αναγκαστικώς), κάτι που μόνο ως θετικό το εκλαμβάνω.
Επαφή: www.birdsrobe.com

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΡΑΣΙΒΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ο ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, που υπέφερε στη Μακρόνησο – ήταν τροτσκιστής κι έγινε πασίγνωστος ως «Γιαννάκης» στην ταινία «Η Χαρτοπαίχτρα»

Ο Γιώργος Βρασιβανόπουλος (1924-1998) υπήρξε ένας από τους πιο αναγνωρισμένους δευτεραγωνιστές του ελληνικού κινηματογράφου, αφού, πίσω από τα μεγάλα ονόματα, έλαμπε πάντα με το γοητευτικό και ανεπιτήδευτο παίξιμό του. Καθιερώθηκε, κυρίως, σε ρόλους «ελαφρούς», αλλά η ευρύτερη παιδεία του (θεατρική και όχι μόνο) θα τον βοηθούσε να ανταπεξέλθει, ιδανικά, ακόμη και σε κόντρα χαρακτήρες.
Ο Βρασιβανόπουλος ξεκίνησε στην αρχή της δεκαετίας του ’50 από το Εθνικό Θέατρο, για να περάσει στην πορεία από διάφορους θιάσους, όπως της Εταιρίας Ελληνικού Θεάτρου του Τζαβαλά Καρούσου, της Κατερίνας (Ανδρεάδη), μα και του Βασίλη Λογοθετίδη, στο τέλος του ’50, καθώς θα εμφανιζόταν δίπλα στον μεγάλο ηθοποιό στις πασίγνωστες παραστάσεις «Ο Γαμπρός μου ο Δικηγόρος» του Στεφάνου Φωτιάδη, «Κάθε πράγμα στον καιρό του» των Αλέκου Σακελλάριου-Χρήστου Γιαννακόπουλου, «Και η γυνή να φοβήται τον άνδρα...» του Γιώργου Τζαβέλλα. 
Στη δεκαετία του ’60 ο Βρασιβανόπουλος θα βρεθεί να παίζει στη σκηνή δίπλα στην Βίλμα Κύρου, τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και τον Αλέκο Αλεξανδράκη, δίνοντας παράλληλα αξέχαστους ρόλους και στον λεγόμενο εμπορικό κινηματογράφο. Δεν υπάρχει Έλληνας και Ελληνίδα που να μην θυμάται τον Βρασιβανόπουλο στην ταινία «Η Χαρτοπαίχτρα» (1964) του Γιάννη Δαλιανίδη (από το θεατρικό με τον ίδιο τίτλο του Δημήτρη Ψαθά), στο ρόλο του αφελή και δήθεν γρουσούζη «Γιαννάκη», ενώ και οι μικρότεροι ή οι κάπως μεγαλύτεροι ρόλοι του στις ταινίες του Δαλιανίδη «Κάτι Να Καίη» (1964), «Κορίτσια για Φίλημα» (1965), «Ξυπόλητος Πρίγκηψ» (1965), «Οι Θαλασσιές οι Χάντρες» (1967) και «Όταν η Πόλις Πεθαίνει» (1969) είναι επίσης χαρακτηριστικοί.

Ακόμη ο Βρασιβανόπουλος θα εμφανιζόταν στις ταινίες «Αμφιβολίες» (1964, σκ. Γρηγόρης Γρηγορίου), «Κάτι Κουρασμένα Παληκάρια» (1967, σκ. Ντίνος Δημόπουλος) [έτσι ήταν γραμμένη η λέξη «παληκάρια» στους τίτλους], «Ο Τελευταίος Αιχμάλωτος» (1970, σκ. Άγγελος Γεωργιάδης) [παράξενη ταινία], θα έγραφε σενάρια για το σινεμά, θα είχε τακτική παρουσία στην τηλεόραση (έφθασε να παίζει μέχρι και στο σίριαλ «Σοφία... Ορθή» του ΑΝΤ1, το 1996), θα επιμελείτο παραστάσεις ραδιοφωνικού θεάτρου κ.λπ., συνεχίζοντας τις παρουσίες του σε κινηματογράφο-βίντεο και στα έιτις, ή και πέρα απ’ αυτά.
Οι πιο παλιοί σίγουρα θα τον θυμούνται, επίσης, στις ταινίες του Θόδωρου Μαραγκού (με τον Θανάση Βέγγο) «Από Πού Πάνε για τη Χαβούζα» (1978) και «Θανάση Σφίξε κι Άλλο το Ζωνάρι» (1980) ή ακόμη και από το αγαπημένο «Μάθε Παιδί μου Γράμματα» (1981) – αν και για μένα η ταινία που καταγράφει καλύτερα απ’ όλες το υποκριτικό ταλέντο του Βρασιβανόπουλου ήταν μια... βιντεοταινία.
Θα ήθελα, κάποια στιγμή, να κάνω ένα κείμενο για μερικές από τις αγαπημένες μου βιντεοταινίες, της περιόδου 1985-1990. Να φτιάξω μια δεκάδα... Αν δεν το έχω κάνει μέχρι τώρα είναι γιατί μερικές δεν βρίσκονται εύκολα (θυμάμαι μόνο τους τίτλους τους πια) και δεν μπορώ να γράφω για ταινίες, αν δεν τις έχω δει πρόσφατα. Ελπίζω κάποια στιγμή να μπορέσω να τις δω κι αυτές και τότε θα το επιχειρήσω. Ήδη για τις μισές και πλέον έχω κρατήσει σημειώσεις... Μία, λοιπόν, από τις πολύ καλές βιντεοταινίες, που ξαναείδα πριν από λίγο καιρό, είναι και το αστυνομικό θρίλερ του Θανάση Αντωνίου «Ένας Επικίνδυνος Άνθρωπος» από το 1990.
Το σενάριο είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπές, δηλαδή αρκετά καλό, η σκηνοθεσία ανεκτή, ενώ η μουσική έχει ένα θέμα, όπως συνέβαινε σχεδόν με κάθε βιντεοταινία. Πιστεύω ότι οι μουσικές των βιντεοταινιών είναι ό,τι χειρότερο έχουν να επιδείξουν, όχι γιατί είναι χάλια σώνει και καλά (αν τις ακούσεις έξω από τις ταινίες), αλλά γιατί μέσα στις ταινίες είναι... άλλα αντ’ άλλων. Δεν συμβαδίζουν με αυτά που βλέπεις, «πέφτουν» όπου να ’ναι, ακούγονται πολύ δυνατά, ενώ και σαν ηχοχρώματα είναι σχεδόν καταδικασμένες, αφού ακούς σ’ αυτές μόνο σύνθια και ντραμς (για λόγους περιορισμού του κόστους προφανώς). Τέλος πάντων...
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/cinema/giorgos-brasibanopoylos-o-ithopoios-poy-ypefere-sti-makroniso

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 668

13/9/2025
Κάποιες δεκάδες ξένα ροκ γκρουπ και καλλιτέχνες εμφανίστηκαν στην Ελλάδα επί δικτατορίας. Και αφήνουμε τους αδαείς να νομίζουν πως μετά από τους Rolling Stones, στις 17 Απριλίου 1967, έπρεπε να περάσουν 13 χρόνια για να συμβεί ξανά ξένη συναυλία στη χώρα.
Εδώ τέσσερα πολύ δυνατά ιταλικά progressive σχήματα (Pholas Dactylus, Latte e Miele, Dalton, La Famiglia Degli Ortega), που έπαιξαν στην Ελλάδα το 1973.

Λεπτομέρειες θα διαβάσεις στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία.

12/9/2025
Σουπεράκια σε βιβλία έχετε δει πολλά; (Tο υπογραμμίζω με άσπρο - κλικ στη φωτογραφία). Και να φανταστείς πως τότε που βγήκε το μπουρδέλο (1980) δεν ζούσε στην Ελλάδα, κι ούτε είχε την καλύτερη γνώμη για τους Έλληνες (πλην εξαιρέσεων βέβαια). Ούτε για το ΚΚΕ, την αριστερά κ.λπ.

[το δείχνω και σε σχέση με το πιο προηγούμενο ποστ]

12/9/2025
Όταν αυτά τα περί «πολέμου» τα έλεγε ο πρωθυπουργός μας στο Bloomberg τo 2022 τον κοροϊδεύατε ε; Πόσο μπροστά ήτανε το άτομο ρε φίλε...
[«Τα Καθάρματα», με τον διεθνή πρωτοπαλαιστή Απόστολο Σουγκλάκο]

12/9/2025

Όταν δολοφόνησαν τον Λαμπράκη, ασχολήθηκαν καθόλου οι Αμερικλάνοι; Που ήταν και ηθικοί αυτουργοί δηλαδή. Γιατί ν’ ασχοληθώ εγώ μαζί τους; Ας βγάλουν τα μάτια τους... Αν εξαιρέσεις τη μουσική, το ροκ βασικά, και κάποια πράματα από την υπόλοιπη κουλτούρα (κάποιες ταινίες, κάποια βιβλία), κυρίως παλιότερα, τους έχω χεσμένους...
>>Εμείς, με την πληροφοριακή μόλυνση που κυριαρχεί, ξέρουμε ποιος βλάχος σκότωσε την χοντρή 100 κιλών γυναίκα του σε κάποιο χωριό της Αλαμπάμα και πότε θα γίνει δικαστήριο κι εκείνοι δεν ξέρουν καν αν υπάρχουμε σαν χώρα! Ένας λοιπόν τρόπος είναι να τους αγνοούμε, για να έχουμε και λίγη αξιοπρέπεια.<<
[Πάνος Κουτρουμπούσης]

12/9/2025
The Fox: As she walks away
https://www.youtube.com/watch?v=qDVAFql8BsM

LES DUNES το νορβηγικό post-rock τρίο στο νέο άλμπουμ του

Οι Les Dunes είναι ένα νορβηγικό post-rock τρίο (Per Andreas Haftorsen κιθάρες, Per Steinar Lie μπάσο και Morten Jackman ντραμς), για το οποίο έχουμε ξαναγράψει στο blog – όταν αναφερθήκαμε στο άλμπουμ του “Les Dunes” από το 2023.

Η πιο νέα κυκλοφορία των Νορβηγών αποκαλείται “From Etne to the Edge of Space” [Kapitän Platte, 2025], είναι τυπωμένη σε LP και CD (διατίθεται και σε digital εννοείται), περιλαμβάνοντας επτά νέες δικές τους συνθέσεις – συνθέσεις, που, σε κάθε περίπτωση, δεν μεταβάλλουν τα δεδομένα. Πού είναι ποια ακριβώς; Να, ας πούμε, η... κινηματογραφική αφήγηση των κομματιών, ο λυρισμός τους, αυτές οι τόσο χαρακτηριστικές κιθάρες, που ακούγονται σαν πολλαπλά και ενισχυμένα μαντολίνα, η θρηνητική αύρα και μαζί ένας κάποιος ηχητικός πεσιμισμός, όπως συμβαίνει με πολλά από τα σάουντρακ της «επόμενης μέρας», η βραδύτητα στην ανάπτυξη κ.λπ.
Φυσικά, όλα αυτά είναι και μελετημένα, και καλοφτιαγμένα, έως και εμπνευσμένα θα έλεγα, αφού οι Νορβηγοί είναι δοκιμασμένοι παίκτες, με παρουσίες σε διάφορα σχήματα (The Low Frequency in Stereo, Undergrunnen, Lumen Drones, Hellodorado, Action & Tension & Space...) – κάτι που τους παρέχει την επιπλέον άνεση να παρουσιάζονται σαν ένα... μεγάλο γκρουπ.
Τα κομμάτια των Les Dunes είναι γενικώς πεντάλεπτα (υπάρχει κι ένα οκτάλεπτο ανάμεσα, όπως κι ένα δεκάλεπτο) και με την πρώτη ακρόαση θα ξεχώριζα το “Lost signals from Utsira” (με το βαρύ κλείσιμο), το πιο prog “Koens theme”, μα και το δεκάλεπτο “Vangen”, που από μόνο του συνοψίζει όλες τις αρετές αυτού του νορβηγικού γκρουπ – ενός γκρουπ, που έχει όλες τις δυνατότητες, για να πάει ακόμη πιο μπροστά.
Επαφή: www.kapitaen-platte.de

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 667

11/9/2025
Σαν σήμερα το 1973 οδηγήθηκε στο θάνατο ο Salvador Allende στη Χιλή. Τότε (και μέχρι το 1990) ήταν εντελώς ξεκάθαρο το τι σήμαινε φασισμός, το τι σήμαινε δεξιά, ακροδεξιά, ιμπεριαλισμός, αριστερά, σοσιαλισμός ή κομμουνισμός και οπωσδήποτε μια τέτοιου βεληνεκούς πράξη δεν θα μπορούσε να μην επηρεάσει ποικιλοτρόπως κάθε χώρα του κόσμου.
Στην Ελλάδα η δικτατορία του Παπαδόπουλου ετοιμαζόταν να παραδώσει στην ψευτοπολιτική κυβέρνηση Μαρκεζίνη, ενώ ο κόσμος, με κάθε ευκαιρία που του δίνεται, ακόμη και σε συναυλίες, φωνάζει συνθήματα υπέρ του Allende, και κατά των Αμερικάνων - με τα δημοσιεύματα για τον σκαιό ρόλο της CIA στο πραξικόπημα της Χιλής να βλέπουν το φως και στον ελληνικό Τύπο.
Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό η Τέχνη και βεβαίως το τραγούδι (ακόμη και το ελληνικό ροκ) δεν θα μείνουν αμέτοχα...

Για όλα αυτά θα διαβάσεις σ’ ένα ειδικό υποκεφάλαιο του «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία.

10/9/2025
Αν η Ρωσία αρχίζει να χτυπάει οπουδήποτε, επειδή θεωρεί ότι απειλείται, όπως κάνει το Ισραήλ ας πούμε, σε Λίβανο, Συρία, Ιράν, Κατάρ κ.λπ., χωρίς να το ενοχλεί κανένας, τότε μπορεί και να την ξανακαλέσουν στη Eurovision…

10/9/2025
Νομίζω ότι η Ρωσία θα πρέπει άμεσα να μπει στο ΝΑΤΟ, ώστε να μπορεί να παραβιάζει ελεύθερα τον εναέριο χώρο της Πολωνίας, όπως η Τουρκία της Ελλάδας ας πούμε, χωρίς να την ενοχλεί κανένας.

10/9/2025
Τo νέο βιβλίο μου έχει ήδη πάνω από 2 μήνες στην κυκλοφορία, και στα ευπώλητα των μουσικών βιβλίων της Πολιτείας βρίσκεται στην πρώτη θέση, στις εκδόσεις του τελευταίου εξαμήνου. Σας ευχαριστώ για άλλη μια φορά.

9/9/2025
Το πρωί φιλοξενήθηκα στη ραδιοφωνική εκπομπή «ηΠρώτηΚαλημΕΡα» του Δημήτρη Μεϊδάνη, που μεταδίδεται από Δευτέρα έως Παρασκευή, 06:00 με 08:00 το πρωί, στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7, προκειμένου να μιλήσω για το βιβλίο μου «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία και Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025].

Όσα είπα τα ακούτε στο λινκ, που επισυνάπτω στα σχόλια...

9/9/2025
>>Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών «κόβει» τον Ντένις Ματσούεφ – Ο Ρώσος πιανίστας που στηρίζει τον Πούτιν. Η συναυλία της 21ης Νοεμβρίου θα πραγματοποιηθεί κανονικά με αντικαταστάτη που θα ανακοινωθεί σύντομα<<
Εν τω μεταξύ πρώτα τους καλούν και μετά τους κόβουν, για να το παίξουν «ευαίσθητοι» – κι ενώ έχουν όλη την άνεση να μην καλέσουν κάποιον που δεν γουστάρουν, έχοντας κάνει πρώτα την έρευνά τους κτλ.
Όμως όχι. Πρώτα τον καλούν και μετά τον ακυρώνουν. Χρησιμοποιούν δηλαδή τον καλλιτέχνη απλά και μόνο για να εμφανιστούν οι ίδιοι ως «νομιμόφρονες». Καθότι θα πρέπει να γίνει ο σχετικός ντόρος, αφού αν δεν τον καλούσαν δεν θα γίνονταν γνωστές οι (αλα καρτ) «ευαισθησίες» τους.
Τι να πει κανείς... με τέτοιες γελοιότητες...
[Μην αρχίσουν τίποτα ανόητα σχόλια εδώ πέρα, γιατί θα φάνε πόρτα. Αναφέρομαι πρώτα και κύρια στην μεθόδευση και όχι στο δικαίωμα κάποιου να συνεργάζεται μ’ εκείνον που γουστάρει]

8/9/2025
Μετά από τέτοια πρωτοσέλιδα περιμένουν οι δημοσιογράφοι του Ρίζου να τους απαντήσει ο Μητσοτάκης;

Άμα δεν αναλύουν για καμιά βδομάδα τις ασπιρίνες που μοίρασε στη ΔΕΘ, γράφοντας κατεβατά για το ποιοι ωφελούνται (λέμε τώρα), δεν υπάρχει περίπτωση να τους ανοίξει τα μικρόφωνα...

VIBRAVOID το νέο LP μιας αγαπημένης μπάντας και του ελληνικού κοινού

Η τριπλέτα των Vibravoid από το Düsseldorf είναι και πάλι εδώ με το νέο LP της, που αποκαλείται “Remove the Ties” [Tonzonen Records, 2025]. Η αγαπημένη και του ελληνικού κοινού μπάντα εξακολουθεί, φυσικά, να περιπλέει με τους δίσκους της την κλασική psychedelic period, αλλά στην πορεία έχουν παρεισφρήσει και άλλα στοιχεία στις συνθέσεις της, κυρίως γερμανικής φύσεως (electronic και motorik rock, krautrock), που προσφέρουν νέα πλαίσια εξερεύνησης και ανάπτυξης. Εδώ κάπου μπαίνει και το “Remove the Ties”, για να διασαφηνίσει όλες αυτές τις εξελίξεις.

Το εισαγωγικό “Computer dreams”, ας πούμε, χρωστάει πολλά στους Kraftwerk, αλλά αμέσως μετά έρχεται το “Neustart”, ένα γρήγορο psych track με ωραίες κιθάρες που συνεπαίρνει – με το dreamy psych-pop “The power of dreams”, όπως και με το κάπως πιο prog-electronic-περιπετειώδες 8λεπτο “Follow me follow you”, να ολοκληρώνουν την Side A, δίχως να το καταλάβεις. Είναι κι αυτό, εξάλλου, ένα από τα διαχρονικά χαρακτηριστικά των δίσκων των Vibravoid... η συνεχής και απρόσκοπτη ροή.
Η Side B ανοίγει με το 4λεπτο και ελαφρώς punky “Revolution is dead”, που κι αυτό κυλάει γρήγορα έως βιαστικά θα έλεγα, δίνοντας τη θέση του στο “Increasing the pain”, που μοιάζει σαν «αλλαγή» από DJ-set (σε σχέση με το προηγούμενό του). Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα tracks του “Remove the Ties” είναι το λυσεργικό “A state of mind” (που διαθέτει και indian-hints), με το έσχατο 7λεπτο “Remove the ties” να αποτελεί το πιο straight ahead ροκ κομμάτι του δίσκου, το οποίο κυλάει σταθερά και κάπως μονότονα, δίνοντας μια δική του διαφυγή εκεί στο τέλος του “Remove the Ties”.
Οι Vibravoid έχουν ψάξει βαθιά όλες τις παλαιές συνταγές του rock των late 60s-early 70s, κορφολογώντας τα καλύτερα για τις δικές τους δουλειές, που διαθέτουν πάντα ένα επίπεδο... δεκαετίες τώρα. Κανείς δεν μπορεί να τους το αρνηθεί αυτό.
Επαφή: www.tonzonen.de

το «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία και Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση» στο Δεύτερο Πρόγραμμα

Στο λινκ όσα είπα σήμερα το πρωί για το νέο βιβλίο μου στη ραδιοφωνική εκπομπή «ηΠρώτηΚαλημΕΡα» με τον Δημήτρη Μεϊδάνη, που μεταδίδεται από Δευτέρα έως Παρασκευή, 06:00 με 08:00 το πρωί, στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7...

https://www.ertecho.gr/radio/deftero/show/se-proto-prosopo/podcast/1089632/fontas-trousas-triti-09-septemvriou-2025/

το νέο βιβλίο μου στο Δεύτερο Πρόγραμμα

Η ραδιοφωνική εκπομπή «ηΠρώτηΚαλημΕΡα» με τον Δημήτρη Μεϊδάνη μεταδίδεται από Δευτέρα έως Παρασκευή, 06:00 με 08:00 το πρωί, στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7, και περιλαμβάνει, ανάμεσα σε άλλα, πολιτιστικές προτάσεις και τραγούδια.
Κάθε πρωί, δε, στις 06:55 μεταδίδεται η ενότητα «Σε πρώτο πρόσωπο στο Δεύτερο Πρόγραμμα» με συγγραφείς και μεταφραστές να μιλούν για το πρόσφατο βιβλίο τους, συστήνοντάς το στους ακροατές τού Δευτέρου, που έχουν παράλληλα την ευκαιρία να κερδίσουν και κάποια αντίτυπα.

Αύριο, Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου, θα μιλήσω κι εγώ για το νέο βιβλίο μου «Ροκ, ελληνικό ροκ, κοινωνία & πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025], και γι’ αυτό ευχαριστώ πολύ τον κ. Μεϊδάνη για την πρόσκληση.

για την παρουσίαση του νέου βιβλίου μου, που συνέβη το Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου στο 53ο Φεστιβάλ Βιβλίου

Ήταν μια ωραία βραδιά, η προχθεσινή, στο Πεδίο του Άρεως. Υπήρξε συμμετοχή, ουσία και πάθος στην επίσημη παρουσίαση του βιβλίου μου «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική, στη μακρά δεκαετία του ’60» (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025] – και είναι αυτά τρία γνωρίσματα, που μπορούν να εξασφαλίσουν, από μόνα τους, την επιτυχία μιας τέτοιας εκδήλωσης.

Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους φίλους και τις φίλες που παραβρέθηκαν (με κάποιους/ες γνωρίστηκα για πρώτη φορά, άλλους/ες είχα να τους δω κάμποσα χρόνια – σε κάθε περίπτωση ήταν τιμή για μένα η παρουσία όλων τους εκεί), βεβαίως ευχαριστώ τον Χάρη Συμβουλίδη (Αθηνόραμα) και τον Δημήτρη Βασιλειάδη (B-otherSide Records), για όσα είπαν για το βιβλίο, όπως ευχαριστώ και τους ανθρώπους από το Όγδοο, που συνέβαλαν στην προετοιμασία της παρουσίασης.
Ειπώθηκαν πολλά, επεξηγήθηκαν διάφορα, υπήρχε όρεξη για να ειπωθούν ακόμη περισσότερα, αλλά ο χρόνος ήταν περιορισμένος, αφού στις 11 θα έπρεπε να κλείσουν οι πόρτες του Φεστιβάλ.
Ελπίζω και εύχομαι να βρεθεί η ευκαιρία να τα ξαναπούμε, γιατί τα θέματα είναι σημαντικά, καθώς αναφερόμαστε σε μια 20ετή σχεδόν εποχή (1956-1974) με φοβερά γεγονότα, κοινωνικοπολιτικά και αισθητικά, τα οποία αντιμετωπίζονται, τις πιο πολλές φορές, είτε με παρωπίδες (πολλών και διαφορετικών ειδών και κατευθύνσεων), είτε χαλαρά και ξεκομμένα από τον γενικότερο περιβάλλοντα χώρο τους.
Η «αντι-ανάγνωση», θέλω να πω, φάνηκε χθες το βράδυ –και στις τοποθετήσεις του Χάρη και του Δημήτρη, μα και στη δική μου– και αυτό συνέβαλε, ασυζητητί, στην επιτυχία του event. 

Να ’μαστε όλοι καλά.

ΗΛΙΑΣ ΖΑΪΚΟΣ το «Ντόμπρα blues» είναι το πρώτο βιβλίο τού σημαντικού Έλληνα μπλουζίστα – Κιθαρίστας και τραγουδιστής των Blues Wire, ο Ζάικος γράφει για πολλά και βεβαίως για το blues

Ο Ηλίας Ζάικος είναι ο τραγουδοποιός, κιθαρίστας και τραγουδιστής των Blues Wire – του καλύτερου blues συγκροτήματος, που εμφανίστηκε ποτέ στην Ελλάδα. Άρα, και κατ’ επέκτασιν, είναι και ο Ζάικος ένας μουσικός, ο πρώτος, από κάθε άποψη, αυτού του στυλ στη χώρα μας. Τούτα είναι λόγια κοινά, με τα οποία όλοι συμφωνούν.
Μέσα στα χρόνια έχω γράψει πολλές φορές για δίσκους των Blues Wire, ενώ έχουν περάσει 40 χρόνια από τότε που τους είδα για πρώτη φορά ζωντανά, όταν αποκαλούνταν ακόμη Blues Gang (και ο Ζάικος τραγουδούσε με το χέρι στο γύψο – κρατείστε το αυτό). Επίσης να πω πως ο Ζάικος, για ένα-ενάμισι χρόνο υπήρξε συνεργάτης στο περιοδικό «Jazz & Τζαζ» (από τον Σεπτέμβριο του 2005 έως και τον Ιανουάριο του 2007), κάτι που σημαίνει πως είχα εγκαίρως ψυλλιαστεί (και) την αγάπη του για τη γραφή – και κατά συνέπεια δεν έρχεται ως κεραυνός εν αιθρία το παρόν βιβλίο του, που αποκαλείται «Ντόμπρα blues» και που κυκλοφορεί, τώρα, από τις OBLIK Editions της Θεσσαλονίκης.

Επίσης να πω πως μέσα από το facebook, τα πιο πρόσφατα χρόνια, διαβάζω τα ποστ του Ζάικου, τα οποία ασυζητητί είναι από εκείνα που ξεχωρίζουν, επειδή βγάζουν πάντα μια ανθρωπιά. Νομίζω πως αυτή η λέξη υπερισχύει όλων όσων μπορώ να σκεφθώ, σε σχέση με τα κείμενά του, και πως όσο και να προσπαθήσω μάλλον δεν θα μπορέσω να βρω καλύτερη. Διαβάζεις, εννοώ, τις σκέψεις ενός ανθρώπου, αγνού και καθαρού, που αγαπάει τον κόσμο. Όχι όλο τον κόσμο... εκείνον που αξίζει της αγάπης του.
Το βιβλίο από τον τίτλο του, ήδη, δείχνει τον δρόμο. Πρώτα μια λέξη σλάβικης προέλευσης (που συμβολίζει και τη δική του ανάλογη ρίζα), η λέξη «ντόμπρα», που σημαίνει ειλικρινή, καθαρά, αληθινά και δίπλα η λέξη «blues», με λατινικούς χαρακτήρες γραμμένη (και όχι «μπλουζ»), που δείχνει εκείνο που έχει βιώσει καλλιτεχνικά ο Ζάικος και είναι η ζωή του όλη – δηλαδή το blues. Άρα ξέρεις, κατά μίαν έννοια, πως εδώ θα διαβάσεις κείμενα αληθινά, αλλά και κείμενα για το blues και για τη ζωή του Ζάικου ως bluesman. Βαριά η λέξη (bluesman) –δεν ξέρω αν την αποδέχεται ο ίδιος, λόγω της ταπεινότητας που τον διακρίνει–, αλλά εγώ τη γράφω και την εννοώ.
Το κοντόχοντρο αυτό βιβλίο, με τον πίνακα του Λουκά Βενετούλια «Θεσσαλονίκη 1980» στο εξώφυλλο και με τις 382 σελίδες του, διαβάζεται άνετα και στο πι και φι – μην σας τρομάζει ο όγκος του δηλαδή. Είναι καλοτυπωμένο, καλοσχεδιασμένο, ελαφρύ στα γραμμάριά του, και κυλάει σαν νεράκι. Δεν ξέρω αν είναι ένα βιβλίο παραλίας ή κομοδίνου (προσωπικά δεν διαβάζω ούτε σε παραλίες, ούτε σε κρεβάτια), λέω, όμως, ότι είναι ένα βιβλίο που λειτουργεί και σαν αποτύπωμα μιας τίμιας και ανεξάρτητης ζωής, που κυλάει (η ζωή) δίχως να λοξοδρομεί ή να κάμπτεται από τις πάσης φύσεως «σειρήνες».
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/ilias-zaikos-ntompra-blues-einai-proto-biblio-toy-simantikoy-ellina-mployzista