MICHELE POLGA o ιταλός σαξοφωνίστας στο πιο νέο άλμπουμ του

Τενόρο σαξοφωνίστας με ωραίο drive και επάρκεια συνθετική, ο Michele Polga είναι ένας παίκτης πολύ αναγνωρισμένος στην Ιταλία ή και έξω απ’ αυτήν. Ηχογραφεί πολλά χρόνια ο Ιταλός (από τα late 80s), έχει πλούσια δισκογραφία και κυρίως, μετά από τόσα χρόνια, δεν έχει χάσει τη συνθετική δεξιότητά του, προτείνοντας άλμπουμ με άψογο περιεχόμενο. Ένα τέτοιο είναι το “Doors” [RED Records / AN Music, 2025], που είναι ηχογραφημένο το 2024, περιλαμβάνοντας οκτώ originals του Polga, συν μία διασκευή στο “Along came Betty” του Benny Golson.

«Κατεβαίνοντας» με κουαρτέτο στο στούντιο (Alessandro Lanzoni πιάνο, Gabriele Evangelista κοντραμπάσο, Bernardo Guerra ντραμς), ο Polga εντυπωσιάζει από συνθετικής πλευράς, με τα κομμάτια του “Sunday afternoon” και “Unsaid”, και κυρίως με το 9λεπτο “Re-Trane” (το μεγαλύτερο σε διάρκεια track του δίσκου του), που έχει φοβερή ροή και φυσικά Coltane-ική αφήγηση (ένα μινόρε blues σχεδόν ανατριχιαστικό), φανερώνοντας πώς, με ποιον ακριβώς τρόπο, ένας ήχος... εξήντα χρόνια παλιός, μπορεί να αποκτήσει, μέσα από μια απολύτως εμπνευσμένη αναδημιουργία, σημερινά χαρακτηριστικά.
Προφανώς, εδώ, όλο το κουαρτέτο δουλεύει τέλεια, σ’ έναν δίσκο, που σε κερδίζει συνολικά, με την ατμόσφαιρα και τη συγκίνηση που εκπέμπει.

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 683

19/11/2025

O Ζήλος ήταν στυλίστας (δεν το λέω αυτό ούτε για καλό, ούτε για κακό). Στα κείμενά του είχε μεγαλύτερη σημασία όχι το τι γράφει, αλλά το πώς το γράφει. Ήταν κάπως φορμαλιστής δηλαδή. Έχω φυλάξει μερικά (λίγα) πιο πρόσφατα «Αθηνοράματα» (για κάποιους λόγους) και αυτά που βλέπετε εδώ είναι από το 2010. (Εμένα το 2010 μου φαίνεται «πρόσφατο», γιατί έχω «Αθηνοράματα» και από τα σέβεντις, όταν κι εκεί υπήρχαν δισκοκριτικές, αλλά δεν υπήρχαν ούτε Ζήλοι, ούτε Χαρωνίτηδες).

Λοιπόν προσέξτε εδώ πόσο έξυπνα θάβει («Θα έφευγα στη μέση») δύο σημαντικούς Αμερικανούς του country rock και της μπαλάντας (τους Lindley & Browne) (δεν ξέρω τι δίσκος είναι αυτός και δεν μπορώ να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω με την κριτική του), και πώς βρίσκει χώρο για να τους ανεβάσει ελαφρώς (όσο πατάει η γάτα) γράφοντας πως τους προτιμάει από τους Τσακνή-Μαχαιρίτσα (που μάλλον τους είχε για τα τάρταρα). Πολλά πέρα-δώθε δηλαδή σ’ ένα τόσο λίγο χώρο (με τόσο λίγες λέξεις).
Τώρα, δίπλα, για τον Κότσιρα, μια χαρά τα γράφει (και τα χώνει). Θα στενοχωρούσε, όμως, τον φίλο του τον Χαρωνίτη, στον οποίο άρεσε ο Κότσιρας. Η παρατήρησή του, δε, για live 2010, με... Σουγιούλ και Γούναρη σφάζει με το γάντι (του μποξ).

19/11/2025

Πρέπει να ήταν 2012, σίγουρα μέσα στην πιο βαθιά κρίση, μπορεί και 2013, αλλά όχι πιο μετά, όταν είχα συναντηθεί με τον Ζήλο (μία από τις διάφορες φορές τέλος πάντων) στο υπόγειο δισκάδικο στην Καπλανών (Πάνος, Σωτήρης, Μιχάλης). Συνήθως εκεί τον έβλεπα, τακτικά εκείνη την εποχή.
Ο Ζήλος έβγαινε για δισκότσαρκες και κουβαλούσε πάντα μαζί του κάτι απίστευτες πλαστικές τσάντες με δίσκους και CD. Μία να σήκωνες πάθαινες λουμπάγκο. Απορούσα πώς τις κουβάλαγε. Τον Λεωνίδα Χρηστάκη θυμάμαι μόνον έτσι, πολύ πιο γέρο, στον ίδιο χώρο (και στο παλιό Σόλωνος-Μασσαλίας και στην Καπλανών) με κάτι ντάνες περιοδικά και βιβλία, καθώς έκανε ο ίδιος τη διακίνησή τους. Ο Αργύρης δεν διακινούσε τίποτα, απλά όταν βρισκόταν στο κέντρο της Αθήνας... θέριζε.
Τότε του είχα πει, για να τον τσιγκλήσω... μαζεύεις όσα δεν παίρνουν οι άλλοι. Υπονοώντας και εννοώντας, πως αγόραζε όσα... δεν ακούγονταν. Κάτι απίστευτα πειραματικά, αβάντ, ηλεκτρονικά κ.λπ., που τα αγνοούσαν όλοι. Το είχε προσπεράσει αυτό που του είχα πει... Σαν να μην το είχε ακούσει...
Είχε φύγει από το Αθηνόραμα, δεν έγραφε κάπου τότε, και επειδή μάλλον του έλειπε το γράψιμο τού είχα πει, κάπου μεταξύ σοβαρού και σοβαρού... γιατί δεν ανοίγεις ένα blog, και να γράφεις εκεί πέρα τις κριτικές σου;
Με κοίταξε επιτιμητικά. Τι... μού είχε πει... να κάνω αυτό που κάνεις εσύ; Ε ναι... του είχα πει. Κοίταξε να δεις... μου λέει... εγώ υπήρξα επαγγελματίας και δεν μπορώ να γράφω τζάμπα, και σου λέω... έτσι μου το είχε πει ακριβώς... να το κλείσεις κι εσύ το blog και να μη γράφεις τίποτα χωρίς να πληρώνεσαι, γιατί έτσι τους κακομαθαίνουμε (αυτούς που μας διαβάζουν εννοούσε, τους αναγνώστες μας).

Είχε δίκιο. Εγώ τον άκουσα – κατά το ήμισυ όμως. Δεν δίνω ούτε λέξη, έξω, χωρίς να πληρωθώ. Αλλά το δισκορυχείον είναι το φάρμακό μου, η ισορροπία μου, το ημερολόγιό μου. Δεν μ’ ενδιαφέρει ποιοι και πόσοι με διαβάζουνε (παρότι μπαίνουν κάποιες λίγες χιλιάδες κι εκεί κάθε μέρα), αλλά το γεγονός ότι έχω ένα χώρο να γράφω, δημοσίως, και να γράφω ό,τι γουστάρω, δίχως να δίνω λογαριασμό σε κανέναν (όσο μπορεί να ισχύει αυτό) το θεωρώ μεγάλη κατάκτηση. Και το ότι, 16 χρόνια μετά, εξακολουθώ να ενημερώνω το blog καθημερινά δείχνει πόσο μετράω τα λόγια μου, και πόσο τα εννοώ.

19/11/2025
Τον Αργύρη Ζήλο τον γνώρισα από κοντά στο τέλος του 1996. Ήμουν νέος στο χώρο, πολύ νέος. Παρότι όχι πιτσιρικάς. Ήμουνα ήδη στο «Jazz & Τζαζ» και είχα έτοιμο το πρώτο βιβλίο μου, το «Ραντεβού στο Κύτταρο». Παρ’ όλα αυτά ήμουν άγνωστος. Κάτι που είχε (και έχει) και τα καλά του και τα κακά του. Όταν βγήκε το βιβλίο, ας πούμε, το αγκάλιασαν όλοι. Είχε άπειρες κριτικές, έντυπες εννοώ (το ίντερνετ ήταν στα σπάργανα) και όλοι είχαν έναν καλό λόγο για έναν πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα – όχι όπως σήμερα, όπου αρκετοί με βρίζουν και με κανσελάρουν λόγω του συγκρουσιακού χαρακτήρα μου (όσον αφορά απόψεις ευρύτερες, που άπτονται όμως και της κουλτούρας).
Τέλος πάντων είχα το τηλέφωνο του Ζήλου, γιατί ο Αργύρης έγραφε στο «Jazz & Τζαζ» πριν πάω εγώ εκεί (τον Γενάρη του ’95) και καθώς η αγαπητή Γιούλη (Μαρτίνη) εξακολουθούσε να του ταχυδρομεί κάθε τεύχος που κυκλοφορούσε είχα την άνεση να τον πάρω ένα τηλέφωνο, λέγοντάς του πως θα του στείλω το βιβλίο για να γράψει κάτι στο Audio (στο περιοδικό που έγραφε τότε). Όντως ο Αργύρης πήρε το βιβλίο, το διάβασε και έγραψε στο Audio καλά λόγια γενικώς, τονίζοντας όμως πως έγραφα θετικά για πολλούς που δεν το άξιζαν (κάπως έτσι το διατύπωνε – το έχω κάπου το απόκομμα). Να μην πω τι μου είχε πει στο τηλέφωνο, για το ίδιο θέμα...
Σε κάθε περίπτωση ο Αργύρης ήταν εκείνος που ενδιαφέρθηκε περισσότερο από όλους για να με βοηθήσει στην παρουσίαση του βιβλίου, στο Καφέ Παράσταση, στα Εξάρχεια, τον Φλεβάρη του ’97. Γούσταρε τη φάση, μάλλον γούσταρε επί της ουσίας και όλα όσα έγραφα εκεί μέσα, κι έτσι ανέλαβε να πάρει τηλέφωνο σχεδόν όλους τους καλλιτέχνες που είχαν έρθει τότε στην εκδήλωση, τιμώντας με. Εκείνος είχε ρίξει την ιδέα, και του είχα πει... φυσικά, κάνε το και σ’ ευχαριστώ.
Γιατί, τι νόημα είχε να πάρει ένας άγνωστος συγγραφέας τον Πουλικάκο, ας πούμε, και να του πει... έλα εκεί; Ενώ ο Αργύρης ήταν αλλιώς. Το όνομά του ήταν γκαραντί. Πήρε πολλούς ο Αργύρης τηλ. και πλάκωσαν στο Καφέ Παράσταση και ο Πουλίκας, και ο Σπάθας, και ο Ηρακλής, και ο Καραμήτρος, και ο Καρακαντάς, και από άλλη μεριά (μάλλον) είχαν έρθει η Λήδα, ο Δεκεριάν των Αγάπανθος, ο Πάνος Σαββόπουλος, πιθανώς και άλλοι. Φοβερή μάζωξη... Χωρίς τον Αργύρη τίποτα δεν θα συνέβαινε.
Συναντηθήκαμε κι άλλες φορές μετά, βασικά στα δισκάδικα, και κάπου αλλού, και πάντα ήταν ταυτόχρονα, την ίδια στιγμή, επαινετικός και καυστικός μαζί μου. Δηλαδή σ’ έφτιαχνε και στην έχωνε ταυτόχρονα. Κάπου με τσάντιζε λίγο αυτό το στυλ, αλλά γνωρίζοντάς τον από χρόνια από τα περιοδικά και ξέροντας το ύφος του δεν τον παρεξηγούσα. Τον άφηνα να λέει... όχι στο στυλ... ασ’ τον τρελό στην τρέλα του... αλλά από σεβασμό.
Είχα να τον δω πάνω από δέκα χρόνια τον Αργύρη Ζήλο, αλλά μάθαινα νέα του από τον Αντώνη Ξαγά και του έστελνα χαιρετίσματα. Ε... μέχρι σήμερα...

[Καφέ Παράσταση, Φεβ. 1997, Αργύρης, Σπάθας, Ηρακλής, Καραμήτρος με το πολύ μαλλί ντράμερ στη Λαιστρυγόνα του Σαββόπουλου, Καρακαντάς με το δερμάτινο αριστερά από Juniors, Axis κ.λπ.]

19/11/2025
Δεν είναι το γεγονός ότι συμφωνώ, ως προς την ουσία, με αυτή την κριτική του Ζήλου, από το μέσο του ’70, είναι ότι εγώ δεν έγραψα ποτέ έτσι δισκοκριτικές, με αυτό το σκληρό, ειρωνικό και απαξιωτικό ύφος. Δεν το ζήλεψα ποτέ. Και μου την είχε πέσει γι’ αυτό, κάποτε, ο Αργύρης, όταν ήμουν νέος ακόμη στον χώρο... θα πω και σε επόμενο ποστ.

Προφανώς δεν υπάρχει άνθρωπος που να μεγάλωσε με τον Ήχο στα σέβεντις και τα έιτις, και που να μην «συνομίλησε», ο καθένας με τον δικό του τρόπο, με τις δισκοκριτικές του Ζήλου, σε μιαν εποχή όπου η έντυπη γνώμη ήταν παντοδύναμη.
[τέλος εποχής – Αργύρης Ζήλος RIP]

19/11/2025
Ζάχος Δόγκανος - Δημήτρης Μαρίκος

19/11/2025

Εν τω μεταξύ όποιοι βρίζουν Τσίπρα, από κόμματα τρέχα-γύρευε, τριτοκλασάτα ονόματα από την κλαδική των εκδοροσφαγέων της Κάτω Χαλανδρίτσας, γίνονται αμέσως πρωτοσέλιδο στα φιλελέδικα-μητσοτακικά σάιτ. Έχει πολλή πλάκα η φάση.
Σ’ έχει ξεχάσει και η μάνα σου; Έχεις σκάψει τον τάφο σου, έχεις αράξει μέσα, αλλά παρά ταύτα θες να αναστηθείς για δεκαπέντε λεπτά και να σε ράνουν με ροδοπέταλα, πριν γυρίσεις και πάλι πλευρό; Βρίσε Τσίπρα...

18/11/2025
Στις εκλογές του Ιούνη του ’23 ο Τσίπρας πήρε σχεδόν 18% (17,83 για την ακρίβεια). Έτσι και παρέμενε στην ηγεσία του κόμματος, ασκώντας σωστή αντιπολίτευση, είναι πολύ πιθανό σήμερα να είχε στείλει το Πασόκ στο 6% και να ήταν πρώτο κόμμα. Απεναντίας έγινε της κακομοίρας στο κόμμα του, έπεσε το... ξεμάλλιασμα της δεκαετίας, εκείνος χάθηκε, εξαφανίστηκε, το κόμμα παίζει περί το 3-4%, εσχάτως το εγκατέλειψε και τώρα θέλει να ξανακάνει κόμμα, ελπίζοντας να πιάσει ένα ποσοστό σαν εκείνο που είχε το ’23, μπας και γίνει αξιωματική αντιπολίτευση, διεκδικώντας την εξουσία στις εκλογές του ’31 πια. Εξάλλου και τότε νέος θα ’ναι. Μικρότερος απ’ όσο είναι ο Μητσοτάκης σήμερα.
Βλέπει μπροστά ο άνθρωπος... δεν λέω...

18/11/2025
Η υπουργός πολιτισμού μας δεν ξέρει πως μία από τις πιο ιστορικές πλατείες της χώρας (και της Πάτρας) αποκαλείται Πλατεία (βασιλέως) Γεωργίου του Α και όχι Πλατεία Αγίου Γεωργίου. Τρία πράγματα μπορεί να σημαίνει αυτό. Πρώτον ότι είναι θρησκόληπτη και βλέπει παντού τον Άη Γιώργη τον καβαλλάρη να σκοτώνει δράκους, δεύτερον ότι είναι... κρυφοβασιλικιά και ντρέπεται να πει Πλατεία βασιλέως Γεωργίου του Α, για να μην την πάρουν στο ψιλό οι... λαϊκιστές της αριστεράς και οι κουκουέδες, και τρίτον ότι είναι άσχετη. Μπορεί να ισχύουν και τα τρία ταυτοχρόνως ή δύο από τα τρία κ.λπ.
Επίσης για τον ανεκδιήγητο υφυπουργό της, που είπε για τον δήμαρχο Πελετίδη ότι δεν είναι Πατρινός (και άρα ότι δεν ενδιαφέρεται για την πόλη – πιάνουν αυτά σε αποβλακωμένους κάφρους), πως εκείνος είναι Πατρινός (χεστήκαμαν) και πως θα τον θάψουνε στην Πάτρα (ξανά χεστήκαμαν), ενώ τον Πελετίδη δεν ξέρει πού θα τον θάψουνε (και όμως εκστομίστηκαν κι αυτά), να του πούμε πως τοιούτος ρατσιστικός-τοπικιστικός λόγος έρχεται από τον... προϊστορικό μεσαίωνα και πως... επιφανών ανδρών (και γυναικών να προσθέσω) πάσα γη τάφος. Των επιφανών όμως, όχι των σαχλαμαράκηδων.

18/11/2025
Χθες σε όλα τα μίντια εμφανίστηκε η είδηση της κοινής «υποβοηθούμενης αυτοκτονίας» των διδύμων αδελφών Kessler, της Alice και της Ellen. Ήταν γερμανίδες τραγουδίστριες και show-women και πέθαναν στα 89 τους.

Εμένα δεν με απασχολεί ο τρόπος του θανάτου τους –σαν γεγονός είναι λυπηρό βέβαια, και για μένα περισσότερο, γιατί ήξερα τη διαδρομή τους κι έχω δίσκους τους–, και από τη στιγμή κατά την οποίαν οι ίδιες επέλεξαν να πεθάνουν έτσι όπως αποφάσισαν εγώ δεν έχω να πω ή να σχολιάσω κάτι (και δεν επιθυμώ και το παραμικρό σχόλιο επ’ αυτού, εδώ, από άλλους και άλλες).
Απεναντίας, έχω να πω πολλά για την παρουσία τους στη σκηνή, τη δισκογραφία, τη λογοτεχνία, τη σχέση τους με την Ελλάδα κτλ., και αυτά τα έγραψα σε ανύποπτο, όπως λέμε, χρόνο, τον Σεπτέμβριο του 2023. Προφανώς (εγώ έτσι νομίζω, χωρίς να το ψάξω) δεν υπάρχει άλλο τέτοιο κείμενο γραμμένο από Έλληνα στο δίκτυο ή όπου αλλού (γιατί έχει σημασία να γράφεις σαν Έλληνας, και όχι σαν Γερμανός, Ιταλός, Γάλλος ή Αμερικάνος...) και αυτό σας προτείνω να διαβάσετε, τώρα, για να δείτε τα κατορθώματα της Alice και της Ellen, και όσα αξίζει να θυμόσαστε από αυτές. Στο λινκ...
https://www.lifo.gr/culture/music/adelfes-kesler-ena-thryliko-pop-horeytiko-kai-tragoydistiko-ntoyeto-ton-60s

16/11/2025
Το Πολυτεχνείο έχει γίνει αφορμή για να αρχίσουν να ξερνάνε διάφοροι τη μια μ@λακία μετά την άλλη.
Παίζει από παλιά, αλλά το είδα και σήμερα 2-3 φορές στο λίγο που περιηγήθηκα, αυτό που λένε κάποιοι ηλίθιοι «νοσταλγοί» (χουντικοί κατά βάθος, που θέλουν να περιφρουρήσουν τις «αξίες» του Παπαδόπουλου) πως το Πολυτεχνείο το κάνανε οι Αμερικάνοι για να ρίξουν, τάχα, τον δικτάτορα! Πρόκειται, απλώς, για μία από τις μεγαλύτερες συνομωσιολογικές ασυναρτησίες που ακούγονται τριγύρω!
Δηλαδή θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε πως η ΣΙΑ πλεύρισε τους Κνίτες, τους Ρηγάδες, τους μαοϊκούς κ.λπ. και τους είπε τραβάτε κλειστείτε στο Πολυτεχνείο, γιατί θα ρίξουμε τον Παπαδόπουλο μετά, και θα τρώτε όλοι σας με χρυσά κουτάλια. Λες και αν θέλανε να ρίξουνε τον Παπαδόπουλο δεν θα το κάνανε εν μία νυκτί και με χίλιους-δυο τρόπους. Θέλω να πω πως ήταν πολύ πιο εύκολο να τον βγάλουν από τη μέση, μέσα από μια εσωτερική ανακατανομή ας πούμε, παρά όταν τον «φυτέψανε» τον Απρίλη του ’67 (αυτό όντως είχε κάποιες δυσκολίες, γιατί έπρεπε να παραμεριστούν οι στρατηγοί).
Εξάλλου ο Παπαδόπουλος βρισκόταν ήδη σε αποστρατεία από το καλοκαίρι, όταν μεταπηδούσε στην προεδρία, παραδίδοντας την πρωθυπουργία τον Οκτώβριο στον «δοτό» Μαρκεζίνη.
Την εξέλιξη στο Πολυτεχνείο δεν μπορούσε κανείς να την προβλέψει, εννοώ την τριήμερη κατάληψη, απλώς την εκμεταλλεύτηκαν οι ιωαννιδικοί συνωμότες για να αναλάβουν τα ηνία.
Ο Παπαδόπουλος ήταν παιδί των Αμερικάνων περισσότερο και από τον Ιωαννίδη, τον οποίο Ιωαννίδη θα τον «πουλούσαν» οι Αμερικάνοι σε σχέση με την Κύπρο, επειδή το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να μην μετατραπεί η Κύπρος σε «Κούβα της Μεσογείου». Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο έγινε η διχοτόμηση του νησιού (με την προστασία των Αμερικάνων) και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο δεν πολέμησε η χώρα (που είχε υπεροπλία στον αέρα, με τα Φάντομ, και στη θάλασσα), ούτε όταν, επί Καραμαλή πια, έγινε ο δεύτερος Αττίλας. Αρχηγού παρόντος (ΗΠΑ), πάσα αρχή παυσάτω.

15/11/2025
Είναι η καλύτερη εκτέλεση μετά από την πρωτότυπη του '72. Το λέει φυσικά καλύτερα και από τον ίδιο το Σαββόπουλο (στις πιο πρόσφατες εκτελέσεις του), και από όλους τους άλλους και άλλες που το έχουν πει. Δεν το συζητάμε αυτό.
Η Κλαυδία έχει φυσικά πολύ καλή φωνή, αλλά μια τραγουδίστρια (και για τραγουδιστή ισχύει εννοείται) για να την εκτιμήσεις θα πρέπει να την ακούσεις και σε κάποια τραγούδια της προκοπής. Γιατί αν την ακούς σε τραγούδια fast food, ποπ της σειράς κτλ., τι να εκτιμήσεις ;
Φοβερή εκτέλεση, ασυζητητί η κορυφαία του δίσκου (πέρα από το Κιλελέρ με τον Σαββόπουλο, που βάλαμε χθες) και μπράβο στην Κλαυδία, για την ερμηνευτική προσωπικότητα που δείχνει. Ανατριχιαστική (για τα δικά μου μέτρα) η εκτέλεσή της. Και η δουλειά του Πλακίδη εδώ είναι πολύ καλή.
Δεν μου αρέσουνε το ίδιο όλες οι versions, 3-4 ξεχωρίζω.
https://www.youtube.com/watch?v=j5ytiWnMQp8&list=RDj5ytiWnMQp8&start_radio=1

15/11/2025
>>Ενδιαφέρον, σ’ ένα τεύχος που έσταζε δράση από το εξώφυλλό του ήδη, είχε ακόμη και το οπισθόφυλλο – μια διαφήμιση του καταστήματος «Δελφίνι» στην οδό Λόντου που πουλούσε πόστερ. Ανάμεσά τους το περιβόητο «BUS ONLY» του Δημήτρη Σαπρανίδη (με το τανκ, που ετοιμάζεται να πατήσει τη διάβαση, με γραμμένο στην άσφαλτο το «μόνο λεωφορεία») και ακόμη πόστερ του Jimi Hendrix, των Santana, του Che Guevara κ.ά. Όπως διαβάζουμε στο βιβλίο του Μάκη Παπούλια «Πόσο η φόρα ήταν μεγάλη...» (2017):
«“Δελφίνι” ήταν το όνομα της εταιρείας με τα πόστερ, που ξεκινήσαμε να τυπώνουμε – συνέταιρός μου ο Ορέστης Σκαλτσάς. Φίλος καλός από την εξορία και πολιτικός αναλυτής από τους καλύτερους.(...) Αρχίσαμε με έναν εξάχρωμο Καραγκιόζη του Π. Σπυρόπουλου, ακολούθησαν τρία παιδικά σχέδια, πολιτική αφίσα και μετά ποπ τραγουδιστές. Η επιχειρηματική ιδέα ήταν όλη του Ορέστη, πρωτότυπη επιχειρηματική ασχολία, έπιασε, μας άνοιξε η όρεξη. Διαλέξαμε ένα έργο του Δημήτρη Σαπρανίδη, το “BUS ONLY”, από την απαγορευμένη έκθεση ζωγραφικής του καλλιτέχνη στην Ευρωπαϊκή Κίνηση Νέων. Τυπώσαμε 2000 αφίσες, με διάσταση 50Χ70... και έγινε χαμός!(...) Χωρίς να το καλογνωρίζουμε η αφίσα ήταν μόδα και καθεστώς στην Ευρώπη».
Ροκ και πολιτική, κατά το «free, pop et politique» του γαλλικού περιοδικού της αντικουλτούρας «Actuel» [no 6, Mars 1971]; Κάπως έτσι. <<

[Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του '60 (μία αντι-ανάγνωση), Όγδοο, 2025]

14/11/2025
Στρατός περνούσε όλη τη νύχτα...
https://www.youtube.com/watch?v=zyj2ViIEzBs&list=RDzyj2ViIEzBs&start_radio=1

13/11/2025
Εν τω μεταξύ ο άλλος, για να σε μειώσει, σε ρωτάει πόσο χρονών είσαι και ασχολείσαι μ' αυτά τα θέματα, γιατί... αν δεν τα έχεις ζήσει δεν μπορείς να γράψεις υποτίθεται. Λες και θα πρέπει να είσαι χιλίων χρονών για να γράψεις για το Βυζάντιο, ενώ αν είσαι... τριακοσίων δεν μπορείς να γράψεις.
Μάγκες μου, για να σας φύγει η απορία, εγώ είμαι λίγο μικρότερος από τον Λούλη. Όχι τον ηθοποιό. Εκείνον που έπεσε στο ξεχασμένο πηγάδι...

13/11/2025
Υπάρχουν κάποιοι που έχουν φάει την παραπληροφόρηση της αρκούδας επί δεκαετίες, γύρω από τα θέματα του ροκ, και θέλουν να κάνουν κριτική στο βιβλίο μου από τα μικρά αποσπάσματα που ανεβάζω. Αν είναι δυνατόν...
Να πάνε να αγοράσουνε το βιβλίο. Και όποιοι διαφωνούν με πράγματα που γράφω εκεί μέσα είμαι διατεθειμένος (δεν κάνω πλάκα) να τους φωνάξω εδώ στη γειτονιά σε μια καφετέρια, σ' ένα καφενείο και να συζητήσουμε τις αντιρρήσεις τους. Ειλικρινά.
Είμαι ανοικτός σε οποιαδήποτε face to face κουβέντα, με όσους αγοράσουν, διαβάσουν και διαφωνήσουν με το "Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική...", αλλά σε ιντερνετικές μπουρδολογίες, το λέω, δεν πρόκειται να συμμετάσχω (και δεν συμμετέχω γενικώς δηλαδή), ενώ και κάθε χαζό σχόλιο, που θα ποστάρεται με την αυθεντία του... ροκά επαναστάτη, θα σβήνεται.
Ο χρόνος μας είναι πολύτιμος. Ολωνών ο χρόνος.

LIVANIA παιδιά της τραγωδίας

Η Livania (Λιβανία) είναι μια νέα τραγουδοποιός, την οποία είχα ξεχωρίσει από την πρώτη φορά που άκουσα κάτι δικό της. Ήταν το περασμένο καλοκαίρι (14 Ιουνίου 2025), όταν είχα γράψει τα σχετικά για τη συλλογή “Greek Rock Scene Vol.2” (του Rockap.gr). Εκεί είχα σημειώσει το εξής: «Το “Eulogy” είναι ένα αγγλόφωνο track της τραγουδοποιού Livania. Το κομμάτι είναι κάπως folky, αλλά με ενισχυμένο ήχο. Αυτό μπορεί να αφαιρεί κάτι (αρκετό) από την ατμόσφαιρα της σύνθεσης (το πιο χαμηλό volume θα ταίριαζε καλύτερα), δείχνει όμως, έστω κι έτσι, πως εδώ υπάρχει κάτι, που θα μπορούσε να εξελιχθεί (και αυτό από τα πιο ενδιαφέροντα track του “Greek Rock Scene Vol.2”)».

Προσφάτως έφθασε στα χέρια μου ένα άλμπουμ (CD-R) της Livania, που ανέβηκε στο bandcamp στις 3 Μαΐου 2025 και που είχε τίτλο “Children of Tragedy”. Το άλμπουμ αυτό περιλαμβάνει δέκα οκτώ συνθέσεις (πολλές δηλαδή), δεκατέσσερις πρωτότυπες και τέσσερις διασκευές. Οι διασκευές γίνονται στα τραγούδια “Sprained ankle” της Julien Baker (track από το φερώνυμο LP της, του 2015), “You missed my heart” του Mark Kozelek (από το “Perils from the Sea” των Mark Kozelek & Jimmy LaValle από το 2013), “The beer” της Kimya Dawson (από το άλμπουμ της “My Cute Fiend Sweet Princess” του 2002) και «Τα ήσυχα βράδια» των Λάκη Παπαδόπουλου-Μαριανίνας Κριεζή, από το «Τσάι Γιασεμιού» (1985) της Αρλέτας.
Τα τραγούδια (και τα λίγα ορχηστρικά) της Livania είναι ηχογραφημένα ιδίοις εξόδοις και κάπως ερασιτεχνικά, αλλά αυτό δεν αφαιρεί, αναγκαστικά, κάτι από τη δύναμή τους. Απεναντίας έχουν τον τρόπο να τονίζουν ακόμη περισσότερο αυτή την lo-fi και homemade αισθητική τους, κάτι που συμπλέει (και) με το γενικότερο κλίμα του δίσκου. Το λέω, γιατί η περίπτωση του “Children of Tragedy” δεν είναι και τόσο απλή. Εννοώ πως ο ιδιαίτερος εξομολογητικός τόνος της τραγουδοποιού, που φθάνει στα όρια της απογύμνωσης και της σκληρής κατάθεσης των προσωπικών βιωμάτων της, των σχετικών με την μη-αποδοχή από τον περίγυρό της, ταιριάζει με τη «σπιτική» ατμόσφαιρα των τραγουδιών της, εμβαθύνοντας τον loner χαρακτήρα τους.
Ναι, στην ευρύτερη οικογένεια του folk κινούνται τα τραγούδια της Livania, πολλά εκ των οποίων μετατρέπονται σε τέτοια μέσω της κιθάρας της – αν και ακούγονται και άλλα όργανα στον δίσκο, όπως πλήκτρα, πιάνο, τρομπέτα κ.λπ. Παρότι η στάθμη της εγγραφής είναι κάπως υψηλή τα κομμάτια της Livania, που είναι φυσικά χαμηλών τόνων στην κατασκευή τους, κυλάνε αργά, ήρεμα, χωρίς εξάρσεις, επιχειρώντας να κερδίσουν τον ακροατή και την ακροάτρια, όχι μόνο με την ειλικρίνειά τους, αλλά και με τα συνθετικά προτερήματά τους. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό, ή τέλος πάντων εξίσου σημαντικό με την στιχουργική απογύμνωση που καταγράφεται, καθότι με τραγούδια έχουμε να κάνουμε στο “Children of Tragedy” και όχι με σκέτα λόγια, ποίηση κτλ.
Ξεκινώντας από ’κει και καταλήγοντας εκεί θα πω πως η Livania είναι ένα ταλαντούχο άτομο, με καθαρή αντίληψη γι’ αυτό που επιτελεί – το οποίο χρειάζεται, όμως, την εμπειρία κάποιου (στον τεχνικό, ηχογραφικό τομέα και στην παραγωγή), ώστε να μπορέσει να αποδοθεί, όλο αυτό, ακόμη καλύτερα (χωρίς να χάσει, φυσικά, τα loner χαρακτηριστικά του).
Υπάρχουν διάφορα τραγούδια της Livania που μου άρεσαν εδώ, και τρία απ’ αυτά είναι το “Grandpa”, το “Memory obsolete” και η απόδοση τού “The beer” (της Dawson), ενώ ακούγοντας το ελληνόφωνο «Κοχύλι» της (υπάρχουν και κάποια ακόμη ελληνόφωνα tracks στον δίσκο της) λέω πως αξίζει να δοκιμάσει, με περισσότερο πείσμα, στον ελληνικό στίχο.
Εύχομαι το καλύτερο για την Livania.
Επαφή: https://livania.bandcamp.com/album/children-of-tragedy

ο κινηματογράφος του Πολυτεχνείου και η ομάδα ΚΙΝΟ – η ταινία «Κινηματογραφημένες Στιγμές του ’73», ο Λάμπρος Παπαδημητράκης και ο Κώστας Ζυρίνης

Όταν συζητάμε για τον κινηματογράφο του Πολυτεχνείου δεν είναι, εξ αρχής, προφανές ποιο ακριβώς είναι το θέμα μας. Αναφερόμαστε σε ταινίες, που γυρίστηκαν την εποχή των γεγονότων του Πολυτεχνείου, ή αργότερα, στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης έως και τα πρώτα χρόνια του ’80, που είναι και το συνηθέστερο; Λέμε για εμπορικές ταινίες με υπόθεση; Για ταινίες με υπόθεση και με ενσωματωμένη ντοκιμαντερίστικη δράση; Για σκηνοθετημένα ντοκιμαντέρ, τεχνικώς άρτια και άρα ικανά να προβληθούν σε φεστιβάλ και αίθουσες ή, τέλος, για κινηματογραφικά ντοκουμέντα, που στόχο είχαν ναι μεν την καταγραφή των γεγονότων, αλλά, ταυτοχρόνως, και την περαιτέρω ενδυνάμωση του αγωνιστικού φρονήματος των δοκιμαζόμενων; Στην πράξη, όλα αυτά, όλες αυτές οι επιμέρους αφηγήσεις μπορεί να αποτελούν το κεφάλαιο «κινηματογράφος του Πολυτεχνείου», αλλά εδώ θα γράψω μόνο για την τελευταία περίπτωση – εκεί όπου ανήκει το φιλμ της ομάδας ΚΙΝΟ «Κινηματογραφημένες Στιγμές του ’73». 

Η ΚΙΝΟ πήρε σχήμα μέσα στο 1973 από μία ομάδα κινηματογραφιστών [ανάμεσά τους ο Λάμπρος Παπαδημητράκης (1948-2025) και ο Κώστας Ζυρίνης (γενν. 1943)], που είχε σαν στόχο τον κινηματογράφο στην πιο καθαρή μορφή του. Τον κινηματογράφο δηλαδή που βγαίνει «έξω», στον δρόμο, που καταγράφει εκείνα που συμβαίνουν, που δεν έχει σενάριο, ηθοποιούς, ούτε καν σκηνοθεσία, και που πηγάζει από τον κινηματογράφο (ΚΙΝΟ) του μεγάλου σοβιετικού film-maker και θεωρητικού Τζίνγκα Βερτώφ (1896-1954), ο οποίος με ταινίες σαν τις «Κινηματογράφος Αλήθεια» (1922), «Κινηματογράφος-Μάτι» (1924) και «O Άνθρωπος με την Κινηματογραφική Μηχανή» (1929) δημιούργησε επί της ουσίας το σινεμά-βεριτέ (τον κινηματογράφο της αλήθειας). 

Η κινηματογραφική «αλήθεια» όμως μέσα σε συνθήκες δικτατορίας, στην Ελλάδα του ’73, αποκτά αίφνης και άλλα χαρακτηριστικά. Συνδέεται εννοώ με το νόημα και την ουσία του μητροπολιτικού underground. Το λέω, γιατί κάποια από τα πιο βασικά χαρακτηριστικά του underground είναι η επαναστατική κοινωνική αλλαγή μέσω της κουλτούρας (και άρα και του κινηματογράφου), η ικανότητά του να ξεσηκώνει και βεβαίως η παράνομη ή έστω στα όρια της νομιμότητας δράση του. Μια τέτοια ταινία ήταν η «Κινηματογραφημένες Στιγμές του ’73» της ομάδας ΚΙΝΟ, που εντασσόταν σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο «αγωνιστικού κινηματογράφου», που είχε ήδη κάνει τα χιλιόμετρά του στην Αμερική, μα και σε άλλες χώρες της Δύσης – ακόμη και στην Ελλάδα θα έλεγα.

 Μια τέτοια ταινία ήταν η «Κινηματογραφημένες Στιγμές του ’73» της ομάδας ΚΙΝΟ, που εντασσόταν σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο «αγωνιστικού κινηματογράφου», που είχε ήδη κάνει τα χιλιόμετρά του στην Αμερική, μα και σε άλλες χώρες της Δύσης – ακόμη και στην Ελλάδα θα έλεγα.

 Μια τέτοια ταινία ήταν η «Κινηματογραφημένες Στιγμές του ’73» της ομάδας ΚΙΝΟ, που εντασσόταν σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο «αγωνιστικού κινηματογράφου», που είχε ήδη κάνει τα χιλιόμετρά του στην Αμερική, μα και σε άλλες χώρες της Δύσης – ακόμη και στην Ελλάδα θα έλεγα.
Το υποστηρίζω αυτό, γιατί ένας πρόδρομος της ΚΙΝΟ θα μπορούσε να ήταν η ομάδα του Κέντρου Ανεξάρτητου Ελληνικού Κινηματογράφου, η οποία αποτελείτο από επαγγελματίες της Ενώσεως Τεχνικών Ελληνικού Κινηματογράφου (της ΕΤΕΚ δηλαδή) και του κινηματογραφικού «Στοιχείου» της ΕΔΑ. Η ομάδα αυτή θα γύριζε τις «Εκατό Ώρες του Μάη», το 1963, σε σκηνοθεσία των Δήμου Θέου-Φώτου Λαμπρινού – μια αριστερή πολιτική ταινία, που επιχειρούσε να περιγράψει τα γεγονότα που είχαν προηγηθεί της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη, όπως και τη δολοφονία αυτή καθ’ αυτή. Κι εκεί είχε υπάρξει κυνηγητό και καταστροφή υλικού, κι εκεί είχαν υπάρξει απαγορεύσεις, με την ταινία να παίζεται «κανονικά» στη χώρα, μετά τη μεταπολίτευση.

Η ΚΙΝΟ όμως, το 1973, θα μπορούσε να παραλληλιστεί και με άλλες αγωνιστικές κινηματογραφικές ομάδες, που δρούσαν στην Αμερική, όπως ήταν, για παράδειγμα, η American Documentary Film (ADF) και βασικά η Newsreel, μια κινηματογραφική ομάδα της επαναστατικής αριστεράς, που είχε ιδρυθεί το 1967, και που ήταν ειδικευμένη στην κινηματογράφηση πολιτικών γεγονότων, τα οποία αποσιωπούνταν, γενικώς και ειδικώς, από τα μαζικά μέσα ενημέρωσης. Όπως διαβάζουμε στο βιβλίο του Guy Hennebelle «Ιστορία Κιν/φου και Ταξική Πάλη» [Εκδόσεις Προοδευτικός Κινηματογράφος χ.χ., τέλος 70s-αρχή 80s):
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/arxaiologia/o-kinimatografos-toy-polytehneioy-kai-i-omada-kino

νέοι ροκ δίσκοι από Σουηδία, Γερμανία, Πολωνία, Αυστραλία και Ολλανδία – το psychedelic και το progressive rock θα έχουν πάντα πιστούς fans

Με το ροκ μπορεί να μην ασχολούνται πια τα εκατομμύρια των ακροατών, όπως συνέβαινε στα σίξτις και τα σέβεντις, αλλά σε κάθε περίπτωση (το ροκ) παραμένει μια νεανική μουσική έκφραση με πολύ σημαντική απήχηση (κάτι που αποδεικνύεται όχι μόνο από τη δισκογραφία, μα και από τα live). Τεχνικά και αισθητικά, το psychedelic και το progressive rock κινούνται και σήμερα σε υψηλό επίπεδο, οι μουσικοί είναι ταυτόχρονα γνώστες και fans όλης της σχετικής ροκ ιστορίας, ενώ και η υψηλή ποιότητα δεν είναι κάτι σπάνιο, όπως αποδεικνύεται από τους δίσκους, για τους οποίους γράφουμε στη συνέχεια.

PER SVENSSON PSYCHEDELIC SOUNDS: Berlin Nights [Green Street Records / Sound Effect Records, 2025]
O Per Svensson είναι ένας σημερινός σουηδός ψυχεδελιστής. Αν και ξεκίνησε, και για πολλά χρόνια διέπρεψε, ως πειραματιστής (με ηλεκτρονικά κ.λπ.), εδώ και 5-6 χρόνια τον συναντάμε μπροστά και πίσω από σύγχρονα ψυχεδελικά γκρουπ και άλμπουμ. Ένα πρώτο τέτοιο σχήμα είναι οι Cosmic Garden Project, για το άλμπουμ των οποίων “Red Sun Blue Soil” έγραψα τον περασμένο Ιούλιο εδώ στο LiFO.gr, ενώ ένα δεύτερο (γκρουπ) είναι οι Gold, με το LP τους “Psychedelic Days” να είναι επίσης αρκετά καλό.
Ο Svensson τρέχει και το δικό του προσωπικό σχήμα / όχημα φυσικά, που αποκαλείται Psychedelic Sounds και μ’ αυτό έχει ήδη ηχογραφήσει ένα πρώτο φερώνυμο άλμπουμ το 2019, ένα επόμενο (“Gothenburg Sounds”) το 2021, ένα τρίτο (“Magic Trip”) το 2023, ενώ τώρα έχει έτοιμο και το “Berlin Nights”, που κυκλοφορεί σε ωραίο gatefold βινύλιο από τη δική μας Sound Effect Records (σε συνεργασία με την Green Street Records).
Κατ’ αρχάς γιατί “Berlin Nights”; Μα γιατί η πρώτη πλευρά του LP είναι ηχογραφημένη στα ιστορικά Hansa Studios του Βερολίνου, τον Ιούνιο του ’23, με τα πέντε tracks της Side B να γράφονται στο House On the Hill Studio, τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς, στο χωριό Uppåkra κάπου στη νότια Σουηδία.
Στο “Berlin Nights” ο Svensson, κατά τα νέα ψυχεδελικά ειωθότα, τραγουδά και χειρίζεται πάμπολλα όργανα (κιθάρα, μπάσο, πλήθος πλήκτρων και κρουστών, φυσαρμόνικα), ενώ τον βοηθούν σε επιμέρους φάσεις και στιγμές οι Frida Claeson Johansson φωνητικά, Peter Rosemann κρουστά, Clay Ketter ντραμς, κρουστά και Rasmus Alkestrand σιτάρ.
Το βασικό που πρέπει να ειπωθεί για το “Berlin Nights” είναι πως ο Svensson παραδίδει ένα άλμπουμ υποβλητικό. Θέλω να πω πως εδώ δεν έχουμε προφανή psychedelic vibes, αλλά κάτι βαθύτερο και ατμοσφαιρικότερο. Δεν υπάρχουν οι εντυπωσιακές οργανικές αναπτύξεις και «συνομιλίες», με κιθάρες και hammond, αλλά ένας ήχος περισσότερο υποχθόνιος, χαμηλού ηλεκτρικού προφίλ, σκοτεινός, θαμπός, ρέων, ανακατεμένος με παράξενα εφφέ, φωνές και field recordings, με πολλά τελετουργικά στοιχεία στην εξέλιξή του και με μια κάπως μυθική αύρα να τον περιζώνει – βασικά ένας μαγικός «αέρας» από εκείνα τα σπουδαία άλμπουμ των συμπατριωτών του Mecki Mark Men από τα  late 60s (τα “Mecki Mark Men” και “Running In the Summer Night” από το 1967 και 1969 αντιστοίχως).
Αυτή η εντελώς stoned κατάσταση φαίνεται κυρίως στα tracks “Endless forest” και “Through the wall of sound” από την πρώτη πλευρά και “Sound transmission”, “Sun / Son” και “Stars over Egypt” από την δεύτερη, με όλα τα υπόλοιπα κομμάτια να συμβάλλουν με τον καλύτερο τρόπο στη συγκρότηση ενός LP, φαινομενικά ξεκομμένου από την πραγματικότητα, «χαμένου» μέσα σ’ ένα συνονθύλευμα από περιγραφές υποβλητικών τοπίων, ξεχασμένων κόσμων και φιλοσοφικών ενατενίσεων.
Επαφή: https://www.soundeffect-records.gr/berlin-nights
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/neoi-rok-diskoi-apo-soyidia-germania-polonia-aystralia-kai-ollandia

JORDAN WILLIAMS ένας ανερχόμενος τζαζ πιανίστας

Γεννημένος το 1996, ο Jordan Williams είναι, όπως και να το κάνουμε, ένας ανερχόμενος πιανίστας της jazz. Τούτο αποδεικνύεται ενόσω ακούμε το πρόσφατο άλμπουμ του “Playing by Ear” [RED Records / ΑΝ Μusic, 2025], που είναι ηχογραφημένο κάπου στο New Jersey, τον Απρίλιο του ’25.

Με τρίο και κουαρτέτο εμφανίζεται σ’ αυτό το σετ ο Williams, έχοντας κοντά του τον τρομπετίστα Wallace Rooney Jr (σε τέσσερα tracks) και ακόμη τους Nat Reeves μπάσο (γενν. 1955) και Jeff “Tain” Watts ντραμς (γενν. 1960).
To διακεκριμένο rhythm section είναι, οπωσδήποτε, αυτό που πάει ακόμη πιο μπροστά το set, που αποφασίζει, εδώ, να μας παρουσιάσει ο αμερικανός πιανίστας (πόσο μάλλον όταν ο Reeves συνθέτει τα δύο μοναδικά originals του δίσκου), αν και είναι οι versions εκείνες που δείχνουν, ανάμεσα σε άλλα, και τις αληθινές πιανιστικές αναφορές τού πρώτου τη τάξει (πρόκειται για το παρθενικό άλμπουμ του Williams ως leader).
Λέμε λοιπόν για κομμάτια των (πιανιστών) Herbie Hancock, Kenny Kirkland, Horace Silver και Mal Waldron, συν ένα του (σαξοφωνίστα βασικά, αλλά και πιανίστα) Kenny Garrett κι ένα ακόμη του μπασίστα (Buster Williams), που έχουν τον τρόπο να ενθουσιάζουν και γιατί όχι να ξεσηκώνουν με το έντονο και δυναμικό piano playing του Williams, που ξέρει να καθοδηγεί από μέρους του ένα όχι όποιο κι όποιο trio. Θετική η συνεισφορά του τρομπετίστα, στα τέσσερα tracks που συμμετέχει, αλλά τα χωρίς τρομπέτα tracks (“Ms Baja” του Garrett, “Left alone” του Waldron κ.λπ.) είναι τα ωραιότερα του άλμπουμ.

GASPARE PASINI το νέο άλμπουμ ενός ιταλού αλτίστα, με μακρά ιστορία στην τζαζ σκηνή της γείτονος

Ηχογραφημένο στις 6 & 7 Μαρτίου του 2011, στα Input Level Studios (San Biagio di Callalta, Treviso, Ιταλία), το “Ball & Boss” [RED Records / AN Music, 2025] είναι ένα άλμπουμ του κουιντέτου του Gaspare Pasini – ενός ιταλού αλτίστα, που γεννήθηκε το 1958, έχοντας μακρά ιστορία στην τζαζ σκηνή της γείτονος. Σ’ αυτό το CD ο Pasini συνεργάζεται με την αμερικανίδα τραγουδίστρια Shawnn Monteiro (κόρη του μπασίστα Jimmy Woode και βαφτισιμιά του τρομπετίστα Clark Terry), έχοντας περαιτέρω δίπλα του (ο Pasini) τους Tim Ray πιάνο, Dave Zinno μπάσο και Steve Langone ντραμς.

Το κουιντέτο έχει ποικίλο ρεπερτόριο, καθώς το άλμπουμ ανοίγει με το “Speak low” του Kurt Weill, για να συνεχίσει κυρίως με στάνταρντ, μα και με κάποια originals, όπως είναι οι ορχηστρικές συνθέσεις (του Pasini) “Minor Thursday” και “Tess” (μπαλάντα η πρώτη, φουριόζα η δεύτερη, αμφότερες από τις ωραιότερες στιγμές του “Ball & Boss”).
Φυσικά, τα τραγούδια είναι αυτά που κυριαρχούν σε τούτο το 8-μερές άλμπουμ, με την Monteiro να φανερώνει στόφα μεγάλης ερμηνεύτριας, έχοντας ποιότητες που μπορεί να παραπέμπουν σε Sarah Vaughan ή και σε άλλες κλασικές τζαζ φωνές. Οι μπαλάντες είναι, οπωσδήποτε, το «γήπεδό της», καθότι είναι καταπληκτική σε tracks σαν τα “You’re looking at me” και “Where do you go”, παρότι και στα πιο εξωστρεφή (ερωτικά) κομμάτια, όπως είναι το εισαγωγικό “Speak Low”, η Monteiro δείχνει πόσο αληθινά σπουδαία τραγουδίστρια είναι.
Απλές και κατανοητές τζαζ καταστάσεις καταγράφονται εδώ, που είναι όμως τόσο άψογα δοσμένες δημιουργώντας μόνον ευφρόσυνα συναισθήματα στον ακροατή.

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 682

13/11/2025
>>Έχει καλλιεργηθεί η εντύπωση από ορισμένους πως η χούντα κυνηγούσε το ροκ, επειδή το θεωρούσε επαναστατικό, επικίνδυνο ή δεν ξέρω ’γω τι άλλο. Αστειότητες! Αυτές οι αντιλήψεις είναι τελείως λανθασμένες και ανιστόρητες. Ξαναλέω λοιπόν πως αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε το εργοστάσιο της Κολούμπια, στον Περισσό, δεν θα τύπωνε συνεχώς ροκ δίσκους (LP και 45άρια). Τα περιοδικά και οι εφημερίδες δεν θα έγραφαν συνέχεια για το ροκ, o Jimi Hendrix δεν θα γινόταν εξώφυλλο στους «Μοντέρνους Ρυθμούς» ή στο «Φαντάζιο», η τηλεόραση και ιδίως το κρατικό (χουντικό) ραδιόφωνο δεν θα μετέδιδαν συνεχώς ροκ τραγούδια (ακόμη και ο σταθμός των Ενόπλων είχε ροκ εκπομπές, όπως ήδη έχει αναφερθεί). Το ροκ υπήρχε παντού διαθέσιμο και ο καθένας θα μπορούσε να γίνει κοινωνός του. Εξάλλου, επειδή ήταν παντού διαθέσιμο είχαν πληροφορηθεί οι νέοι της εποχής τα περί «Woodstock» – και γι’ αυτό ακριβώς είχαν συγκεντρωθεί τέσσερις χιλιάδες Αθηναίοι μέσα κι έξω από το Παλλάς, στην αβάν πρεμιέρ της ταινίας. Και δεν ήταν η δήθεν εναλλακτική πληροφόρηση (κάτι εντελώς ανύπαρκτο), που είχε οδηγήσει όλον εκείνον τον κόσμο στον κινηματογράφο, μα η mainstream. Γιατί, για το «Woodstock», γράφανε τα εβδομαδιαία περιοδικά συνεχώς, δημοσιεύοντας και φωτογραφίες, βασικά κάτω από το concept «ταινίες για νέους» (δες π.χ. το άρθρο «Τα ανήσυχα νιάτα της εποχής μας, πηγή εμπνεύσεως για τον διεθνή κινηματογράφο» στα «Επίκαιρα», 2-9 Οκτωβρίου 1970), όπως γράφανε και για το άλλο μεγάλο (δηλαδή μεγαλύτερο) φεστιβάλ στο Isle of Wight, που είχε γίνει ακόμη και εξώφυλλο στα «Επίκαιρα», στο τεύχος #110, 11-18 Σεπτεμβρίου 1970.<<

[Ένα απόσπασμα από το "Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του '60 (μία αντι-ανάγνωση)" [Όγδοο, 2025], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιποπωλεία]
[To Woodstock στο mainstream περιοδικό "Επίκαιρα", με την Joan Baez και τον Alvin Lee στο εξώφυλλο]

11/11/2025
Jesús de la Rosa (1948-1983), o άνθρωπος που έγραψε μουσική, στίχους, έπαιξε πλήκτρα και τραγούδησε στο κορυφαίο τραγούδι του flamenco-progressive-rock... (1975)
https://www.youtube.com/watch?v=JBwSsqBumyE&list=RDJBwSsqBumyE&start_radio=1

11/11/2025
Φλεβάρης 2022...
>>Ίσως επειδή διαγνώστηκε κάποια κινητικότητα στο ελληνικό πρόγραμμα υδρογονανθράκων, ο Υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας, φροντίζει να «γειώσει» τις προσδοκίες. Κατά τη διάρκεια ομιλίας του στο Νορβηγικό Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων, με θέμα την εφαρμογή του Δικαίου της Θάλασσας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, ανέφερε με σαφήνεια, όπως έχει κάνει και στο παρελθόν ότι «δεν πρόκειται να επεκτείνουμε το πρόγραμμα ερευνών για υδρογονάνθρακες στο Αιγαίο ή την Ανατολική Μεσόγειο. Έχουμε εκδόσει κάποιες άδειες -όχι στις περιοχές για τις οποίες μιλάμε- αλλά πέραν αυτού δεν επιθυμούμε να συνεχίσουμε αυτές τις έρευνες. Και γιατί αυτό; Ας είμαι ειλικρινής. Είναι πολύ απλό: πιστεύουμε ότι η εποχή των υδρογονανθράκων είναι πλέον πίσω μας, όσο κι αν είναι δύσκολο να πει κανείς κάτι τέτοιο όταν η τιμή του πετρελαίου είναι σχεδόν 100 δολάρια το βαρέλι. Όμως, ακόμα κι έτσι, αν ξεκινήσουμε τις έρευνες τώρα, θα χρειαστούν 20 χρόνια για να ωριμάσουν και πιστεύουμε ότι μέχρι τότε θα είναι αδιάφορες. Αδιάφορες, ακόμα κι αν υπάρχουν -κάτι που δεν ξέρουμε-, ακόμα κι αν το κόστος επιτρέπει την εκμετάλλευσή τους. Για εμάς, αυτή η γη και αυτή η θάλασσα, δεν έχει να κάνει με τους υδρογονάνθρακες. Επιτρέψτε μου και ένα προσωπικό σχόλιο. Πολλοί από εσάς γνωρίζετε το Αιγαίο. Το Αιγαίο είναι ένας επίγειος παράδεισος και - με όλο το σεβασμό – δεν θα το κάνουμε, όσο ζούμε, έναν Κόλπο του Μεξικού»<<
Είναι για γέλια οι άνθρωποι. Κανονικά δεν θα έπρεπε τώρα να είναι στα κάγκελα ο κύριος υπουργός, που μετατρέπουν το Ιόνιο, την ιδιαίτερη πατρίδα του την Κέρκυρα, σε... Κόλπο του Μεξικού ;

11/11/2025
Κυκλοφόρησε στην αρχή του Ιουλίου και μέχρι σήμερα έχει δώσει πάνω από 700 αντίτυπα το «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025]. Η επιτυχία είναι τεράστια. Πρώτον, γιατί το βιβλίο κυκλοφορεί μόλις τρεις μήνες και κάτι μέρες (βγάζω έξω τον «κενό μήνα» Αύγουστο) και δεύτερον γιατί είναι ένα βιβλίο 3πλάσιου όγκου από το «Ραντεβού στο Κύτταρο» (που πλέον είναι εξαντλημένο στην πηγή). Βασικά λέμε για 487 πυκνογραμμένες σελίδες μεγάλου σχήματος. Είναι κάπως σαν να αγοράζεις 3 βιβλία μαζί. Η πολύ καλή τιμή του, τα 22,5 ευρώ και φυσικά το περιεχόμενό του έχει οδηγήσει σ’ αυτή την επιτυχία (πάντα στον χώρο των μουσικών βιβλίων αναφέρομαι).
Επειδή υπάρχουν φίλοι και φίλες εδώ μέσα που δεν έχουν αγοράσει ακόμη το βιβλίο, ίσως γιατί δεν έχουν συνειδητοποιήσει για τι ακριβώς συζητάμε, τους λέω πως πρέπει να βιαστούν, γιατί σε λίγο καιρό το βιβλίο δεν θα υπάρχει και θα είναι μ@λ@κία να το ψάχνει και να το αγοράζει κάποιος από τη δευτερογενή αγορά σε διπλάσια τιμή, όταν μπορεί να το πάρει τώρα. Προς ενημέρωση λοιπόν όλων των υποψηφίων αγοραστών δημοσιεύω εδώ τα περιεχόμενά του.
Σας ευχαριστώ πολύ όλες και όλους.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’50
η άφιξη του ροκ εν ρολ στην Ελλάδα

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ Στη δεκαετία του ’60 και μέχρι τη δικτατορία
το γαλλικό τραγούδι
μουσική και φως – νότες
antoine και marc aryan
o cliff richard στην ελλάδα
το «ροκ» των λαμπράκηδων
τσόγκας – αντικομμουνισμός – μοντέρνοι ρυθμοί
ο πρωτοπόρος gino
λοΐζος: τα νέγρικα
τζένη μαστοράκη
clapton – juniors
yanka
μίκης – beatles – χριστιανοί – μαοϊκοί
γκαράζ πανκ
φορτηγό
οι rolling stones στη λεωφόρο
η αξιοπιστία των μοντέρνων ρυθμών

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ Στα σίξτις επί χούντας
ελληνικό ροκ και στρατός
το καλοκαίρι της αγάπης
οι beatles στην ελλάδα
spectrum – κωνσταντίνος
πουλικάκος, πολύτιμος, φαληρέας: η σύλληψη
μίκης – το γελαστό παιδί – al bano
ψυχεδελική διάθεση – πληροφόρηση – χούντα
σκοτεινές δυνάμεις
βασ. παπακωνσταντίνου – crosswords
γιώργος πετρίδης
καραγκιόζης, τεν τεν και beatlemania
ο alan jack στον άγιο κοσμά
je t'aime... moi non plus
το περιβόλι του τρελλού
lennon-yoko στην αθήνα
ο donovan και η ελλάδα
κόκοτας, χούντα, φαβορίτες και μακριά μαλλιά

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ Στα σέβεντις, στο δεύτερο μισό της δικτατορίας
μάταλα
πετρίτσης – hair
pop eleven
δυο μικρά γαλάζια άλογα
12 μήνες καλοκαίρι
isle of wight
φράουλες και αίμα
woodstock
λευτέρης πούλιος
μακεδονομάχοι
μπάλλος
περικλής χαρβάς
μπενερτζή
αννίτα κουτσουβέλη
μικρούτσικος
διάλογος
χατζιδάκις – ψυχεδέλεια
δεν ήταν νησί
αντί
πρωτοπορία – φοιτητική σκέψη
πουλικάκος – εξαδάκτυλος
agitation free
σπάθας
rocky shahan
ο μαυραγορίτης
morka
pop corn
gazuama sinchartchas
11ον φεστιβάλ ελληνικού τραγουδιού
γιεγιέδες και λαδάς
το βρώμικο ψωμί
το ιταλικό progressive σε αθήνα και θεσσαλονίκη
pop festival ’73
grit
πάνος σαββόπουλος
ντέμης ρούσσος – μαρινέλλα
socrates drank the conium
middle of the road – mungo jerry
allende
ξαρχάκος – κοντσέρτο ’73
διαφημίσεις και ποδοσφαιρομανία
κουκουτάρας
το ροκ στη θεσσαλονίκη
καλύβας – καθημερινή
σαββόπουλος, σαμίου, ντιρλαντά και παράδοση
jesus christ superstar

BONUS TRACK / H εκπομπή

10/11/2025
Μετά από τον Τσίπρα και ο Σαμαράς θέλει να μας σώσει. Ο ένας μετά τον άλλον οι μνημονιακοί πρωθυπουργοί επιχειρούνε να μας πείσουν πως αναγκάστηκαν να κυβερνήσουν με τα μνημόνια των προηγουμένων πάνω απ’ το κεφάλι τους, και γι’ αυτό το λόγο, για να ρεφάρουν την κατάσταση, ψηφίσανε οι ίδιοι κι άλλα χειρότερα! Μένει τώρα να σκάσει και ο... Παπαδήμας από καμιά γωνιά και να μας πει πως κι εκείνος πιέστηκε από τους τοκογλύφους και τους τραπεζίτες και πως άλλα είχε κατά νου για τη χώρα.
Εν τω μεταξύ και η Μαρία τα έχει κάνει θάλασσα, καθώς μας είπε πως ψήφιζε δεξιά παλιά. Και επειδή ο... Καραμαλής ήταν μάλλον ο τελευταίος τον οποίο ψήφισε πέσανε επάνω της τα αποφάγια της λαϊκοδεξιάς, ο... παπαδαριονικολόπουλος και ο άλλος ο μαυροχάλιος (το άκρον άωτον της αυταρέσκειας) και την εκθέσανε. Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, όμως, τον τρώνε οι κότες... λέει ο κόσμος.
Με τα λίγα με τα λιγότερα όλοι ρίχνουν νερό στο μύλο του μητσοτακισμού. Δεν θυμάμαι πιο απελπιστική πολιτική κατάσταση για τη χώρα τα τελευταία 50 χρόνια.

8/11/2025
Δόξα και τιμή στον αείμνηστο Μιχάλη Κούση, που έτρεχε σε «κλασικούς» μαραθώνιους, και όχι σε «αυθεντικούς» (άκου «αυθεντικός»... ποιος αστείoς και άσχετος διαφημιστής το σκέφτηκε αυτό;), και που του είχαν κλέψει ένα μεγάλο πανελλήνιο ρεκόρ (που θα ήταν ακόμη ακατάρριπτο) και μια παγκοσμίου επιπέδου επίδοση οι γιουγκοσλάβοι αεριτζήδες στους Μεσογειακούς του ’79...

8/11/2025
Έτσι είναι φίλε μου, όλα πάνε κατά διαόλου... Ντίμης Κρίτσας RIP. (Aπό ένα βιβλίο που το έχω χρόνια στη βιβλιοθήκη μου)

update
[το "φίλε μου" πάει στον αναγνώστη που με διαβάζει, όχι στο ότι ήταν φίλος μου ο Κρίτσας - το λέω για ορισμένους, που δεν καταλαβαίνουν τι γράφω]

7/11/2025
Τον τελευταίο καιρό έχουν πεθάνει ορισμένοι καλλιτέχνες, που τους εκτιμούσα και τους εκτιμώ πολύ, αλλά δεν έγραψα τίποτα γι’ αυτούς. Είναι καλλιτέχνες με τους οποίους μεγάλωσα, αφού αγόρασα για πρώτη φορά δίσκους τους στα 80s.
Ο ένας ήταν ο ντράμερ Jack DeJohnette (πέθανε στις 26 Οκτωβρίου) και ο άλλος ήταν ο Joseph Byrd των United States of America (πέθανε στις 2 Νοεμβρίου).
Ο πρώτος δίσκος του DeJohnette, που αγόρασα στο μέσο των 80s ήταν το “New Rags” (1977) στην ECM, ενώ το κλασικό ψυχεδελικό LP των United States of America από το 1968 το αγόρασα το 1987, original σε μέτρια κατάσταση, αλλά όταν βγήκε η επανέκδοση στην Edsel, την ίδια χρονιά, αγόρασα εκείνη και αυτήν έχω ακόμη (ενώ το original κάποια στιγμή το «σκότωσα»). Πιο μετά, στα 90s, θα αγόραζα και το “The American Metaphysical Circus” (1969) των Joe Byrd and the Field Hippies, όπως και διάφορα άλμπουμ του DeJohnette (το πρώτο του στην Milestone ας πούμε) κ.λπ.
Λοιπόν, κάποιοι φίλοι μού την έπεσαν τις προάλλες, επειδή δεν έγραψα τίποτα σχετικό, ούτε ένα απλό ποστ αναφορικά με τους δύο Αμερικανούς – και από τη μεριά τους μάλλον έχουν δίκιο. Φυσικά, έκανα λάικ σε πολλές σχετικές αναρτήσεις εδώ στο fb, αλλά, προσωπικά, όλο αυτό το διάστημα, παραμένω προσκολλημένος στον Σαββόπουλο (δεν με φτιάχνει σχεδόν τίποτα άλλο αυτόν τον καιρό), ακούγοντας και τραγούδια του, αλλά κυρίως (ξανα)διαβάζοντας πράγματα, που ο ίδιος έχει πει μέσα στα χρόνια, (ξανα)βλέποντας παλιές συνεντεύξεις του κ.λπ.
Έτσι, σκέφτομαι και πάνω στις ατυχείς στιγμές του και πάνω στις μεγάλες του βεβαίως, αναπλάθοντας εποχές και συγκυρίες, προσπαθώντας να θυμηθώ τον εαυτό μου μέσα σ’ αυτές, τι έκανα τότε, πώς σκεφτόμουνα εγώ κτλ., ανασύροντας συνεχώς τους παλιούς κόσμους και μετατρέποντάς τους σε καινούριους. Αυτό δεν μπορεί να μου συμβεί με κανέναν DeJohnette και με κανέναν Joe Byrd (παρότι, αμφότεροι, και το ξαναλέω, είναι καλλιτέχνες που εκτιμώ πολύ).
Μουσική, θέλω να πω, δεν είναι μόνον οι δίσκοι και τα ακούσματά μας, είναι κυρίως (κι εγώ αυτό το βάζω πάνω απ’ όλα) όσα σκεφτόμαστε με αφορμή τη μουσική, κι εκεί η επίδραση του Σαββόπουλου, μέσα μου, υπήρξε και παραμένει καταλυτική.

7/11/2025

(...) Υπάρχουν ορισμένοι που υποστηρίζουν πως αυτό το «άνοιγμα» του φεστιβάλ, προς τα ποπ-νεανικά ακούσματα, ήταν δόλιο και πως απώτερος σκοπός του ήταν να γελοιοποιήσει, να καταβαραθρώσει και εν τέλει να θάψει τα ελληνικά συγκροτήματα. Δεν χρειάζεται να πω πως όλα τούτα ακούγονται και είναι εντελώς ανυπόστατα, καθώς οι χουντικοί τους μόνους που είχαν απέναντί τους ήταν τους κομμουνιστές και τους Αριστερούς (ή για να είμαστε ακριβείς κυρίως αυτούς). Εκείνους κυνηγούσαν, μπουντρούμιαζαν, ξυλοφόρτωναν, βασάνιζαν ή και δολοφονούσαν ανελλιπώς και σε όλη την επταετία. Οι υπόλοιποι δεν τους ενδιέφεραν. Και φυσικά στήριζαν στα μέσα της εποχής, μέσω του κρατικού (χουντικού) ραδιοφώνου και της κρατικής (χουντικής) τηλεόρασης, ανελλιπώς, όλα τα συγκροτήματα και μάλιστα με ειδικές μουσικές εκπομπές, όπως τις «Μουσικόραμα» (το πρώτο «Μουσικόραμα» με τον Ντάνο Λυγίζο), «Δισκοθήκη για Νεολαία» με την Γωγώ Ατζολετάκη και άλλους, «Στον Ρυθμό της Pop» πάλι με τον Λυγίζο κ.λπ. Μπορεί, βεβαίως, πότε-πότε, να έπεφτε και καμιά ψιλή, αλλά εκείνες (οι ψιλές) ήταν σαν τις φάπες του Κωνσταντάρα και του Σταυρίδη στον Τζανετάκο. Πατρικές... Δεν τους έκαναν φάλαγγα, ούτε τους έστελναν να «παραθερίσουν» στα ξερονήσια (τους ροκάδες της εποχής), επειδή άκουγαν Εξαδάκτυλο. (....)

Ένα απόσπασμα από το πρόσφατο βιβλίο μου "Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική. στη Μακρά Δεκαετία του '60 (μία αντι-ανάγνωση)" -οι περισσότεροι/ες το ξέρετε τώρα, για όσους φίλους και φίλες δεν το ξέρουν ενδεχομένως ή δεν το έχουν αγοράσει ακόμη γίνονται αυτά τα ποστ-, που αφορά το ιστορικό 11ον Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης, του 1972. Το πρώτο Φεστιβάλ, στο οποίο συμμετείχαν ελληνικά συγκροτήματα..

6/11/2025
Βγάζει ο χλιμίτζουρας τον Πελετίδη να μιλήσει από την Πάτρα (και όχι από την Αλάσκα) και ακούγεται ο δήμαρχος σαν να μιλάει από το ελληνοαλβανικό μέτωπο το 1940. Πιο καθαρά ακούγονταν στις τηλεοράσεις οι αστροναύτες από τη Σελήνη το 1969, παρά ο Πελετίδης από την Πάτρα το 2025.
Κι ενώ αντιλαμβάνεται ο χλιμίτζουρας ότι ο άνθρωπος είναι μακριά και με σύνδεση της πλάκας (γιατί να μην πιστέψω ότι επίτηδες τον έβγαλαν στον αέρα με τέτοια άθλια σύνδεση;) δεν τον αφήνει ούτε να απαντήσει, μιλώντας "επάνω του" επί μονίμου βάσεως και κάνοντάς του συνεχώς παραπειστικές ερωτήσεις.
Στο τέλος ο χλιμίτζουρας μας είπε ότι δεν κυβερνάει πλέον ο Χόνεκερ... και κάπου εκεί τελείωσε η εκπομπή της ΥΕΝΕΔ, επί Γεωργαλά και Αγαθαγγέλου.
Δήμαρχε μην τσιμπάς. Κάνε τη δουλειά σου -ό,τι μπορείς να κάνεις τέλος πάντων- και άσε τους. Εσύ απολογείσαι μόνο στον πατραϊκό λαό, όχι στους χλιμίτζουρες.

6/11/2025
>>Έδωσαν σχεδόν μισό εκατ. ευρώ για ασφάλιση της διοίκησης ενώ έκλειναν καταστήματα των ΕΛΤΑ. Στο «φως» ακόμη μια προκλητική απόφαση της διοίκησης των ΕΛΤΑ • Με φόντο τον ορυμαγδό αντιδράσεων η διοίκηση των Ταχυδρομείων έσπευσε να καλύφθει νομικά με χρήματα των Ελλήνων φορολογούμενων.<<
Τελικά οι καταστάσεις θα μας εξωθήσουν να ψηφίσουμε Τσίπρα μπας και γλιτώσουμε από τους χειρότερους... Κωλοέλληνες της τελευταίας 50ετίας.