ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 629

28/2/2025 

Σαββόπουλος '94 

28/2/2025

Οι επικοινωνιολόγοι τους έχουν πάθει μεγάλη ζημιά. Δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση. Κάτι που ξεπερνά κάθε προηγούμενη λαϊκή δράση επί του πεδίου. Δεν υπάρχει σύγκριση θέλω να πω ούτε με τις συγκεντρώσεις για το δημοψήφισμα του Τσίπρα, το ’15, ούτε με τα μνημόνια το ’12, ούτε καν με την «αλλαγή» το ’81.
Όποιος ήταν σήμερα στην Αθήνα το αντιλήφθηκε αυτό με το που βγήκε από το σπίτι του, βλέποντας τον κόσμο να συρρέει προς το κέντρο κατά κύματα. Να γεμίζουν τα στενά και οι ρούγες από παρέες όλων των ηλικιών. Μνημόσυνο, μα και γιορτή ταυτόχρονα.
Το μόνο που τους μένει, λοιπόν, να κάνουν είναι να θυματοποιήσουν τον εαυτό τους, για το εφφέ. Να γελοιοποιηθούν με το να ζητάνε «συγγνώμες» από δω κι από κει (λες και πατήσανε κανέναν, κατά λάθος, στο λεωφορείο), να διαδηλώνουν κατά των εαυτών τους, να μουτζώνουν τις φωτογραφίες τους και να πληρώνουν για να τους βρίζουνε ολημερίς κι ολονυχτίς, προκειμένου να καλμάρουν την οργή της κοινωνίας, υποσχόμενοι νέες και ταχύτερες... μεταρρυθμίσεις.

Περιττό να το πω πως ο κόσμος σε όλα τούτα έχει ήδη απαντήσει.

27/2/2025
>>Κι από πάνω φέγγουν φώτα, οι χειρούργοι έχουν δουλειά,
σ’ αγαπώ όπως και πρώτα και ορμάω στα σκαλιά
και ορμάω στο μονοπάτι, κουκουρίκου ο πετεινός,
αν στραφώ, να γίνω αλάτι και να μη χαρώ το φως.<<
Το είχε απορρίψει η πρωτοβάθμια επιτροπή λογοκρισίας (θα το επέτρεπε η δευτεροβάθμια, και γι’ αυτό θα το ακούγαμε τελικά στο «Βρώμικο Ψωμί») «λόγω λέξεων και νοημάτων ανοήτων και απαραδέκτων».
Μάλλον το «χειρούργοι» τους είχε κάτσει άσχημα λόγω του «ασθενούς τον οποίον έχομε επί της χειρουργικής κλίνης και τον οποίον εάν ο χειρουργός δεν προσδέσει κατά την διάρκειαν της εγχειρήσεως» και τα λοιπά, και τα λοιπά...

Από τα πιο ροκ κομμάτια του Σαββό αυτό, και από τα πιο αγαπημένα μου, με φοβερό cow-bell από τον Καραμήτρο, και επηρεασμένο μουσικά καταφανώς από το “Whiskey train” των Procol Harum…

27/2/2025
Οι γνωστοί κλακαδόροι παρουσιάζουν τόνους από γραφήματα, πίνακες και αναλύσεις, δίχως να προβαίνουν σε καμία αξιολόγηση, σε καμία περίληψη, δίνοντας στον κόσμο με λίγα και απλά λόγια την εικόνα της κατάστασης. Τα πράγματα είναι σαφή, για μένα, και θα το πω με δυο στιχάκια από τραγούδια, γιατί βαριέμαι τα πολλά-πολλά...
«Όλοι στο χορό» (Χωρίς Περιδέραιο)
«Να φύγει αυτός ο χειμώνας» (Δημήτρης Πουλικάκος)

27/2/2025
"O Φόβος" (1966) του Κώστα Μανουσάκη στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024]

27/2/2025
Ήτο καλλίφωνος. Του πήγαιναν γάντι αυτά τα παλιά αριστουργήματα. Σπονδή, σε όσα λατρέψαμε παιδιά...
https://www.youtube.com/watch?v=swZo2HmPuro

26/2/2025
>>Η Ευρώπη πρέπει να ξυπνήσει από τον διπλωματικό και πολιτικό της λήθαργο.<<
Θέλουν να «ξυπνήσουν» την Ευρώπη, για να πάρουν και την τελευταία δεκάρα από τον κοσμάκη, για να την κάνουν στρατούς, όπλα, αεροπλάνα, ντρονς, πυρηνικά κτλ.
Τόσα χρόνια που τους παρακαλάγανε κάποιοι να τυπώσουν ευρωομόλογα, για να σώσουν το Νότο, σφυρίζανε αδιάφορα.
Αφού οι εταιρείες τους, με τα εδώ τσιράκια τους, λήστεψαν πρώτα ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε, από την εποχή των έργων, της ολυμπιάδας κτλ., και αφού οι τράπεζές τους σώθηκαν, με το να ρίξουν το ΑΕΠ μας σε επίπεδα κανονικού πολέμου, τώρα θέλουν να ξαφρίσουν και ό,τι έχει απομείνει από υγεία, παιδεία, πρόνοια, συντάξεις κτλ. βάζοντάς μας να υπερασπίσουμε τα σύνορα της κάθε Λιθουανίας. Αν είναι δυνατόν!
Πότε θα ανασάνουμε, ρε ξεφτιλισμένοι, εμείς εδώ κάτω, στον πάτο της Ευρώπης;

26/2/2025
Πολύ κρίμα για τον Μανώλη Λιδάκη. Στην αρχή των 90s ήταν στην καλύτερη ερμηνευτικά φάση του, και το «Καράβι Απόψε το Φιλί» (1992) ήταν ο καλύτερος δίσκος του – κι ένας από τους 5-10 καλύτερους «εντεχνολαϊκούς» της δεκαετίας. Βέβαια μας τα είχαν πρήξει τότε με τη «Χαλκίδα», που την άκουγες παντού και συνέχεια, αλλά έτσι συμβαίνει με τις «επιτυχίες».

Ωραία φωνή ο Λιδάκης, γλυκιά και στιβαρή μαζί, αλλά τα περισσότερα από τα «καλύτερά» του ήταν δεύτερες εκτελέσεις. Κάτι έψαχνε να βρει στο «χθες» ο άνθρωπος και διασκεύαζε πότε Περικλή Περάκη, πότε Λευτέρη Ψιλόπουλο κ.ο.κ. Ας είναι αναπαυμένος.

25/2/2025
Τα πιο σοβαρά πράγματα για το ροκ, στην Ελλάδα, τα έχουν γράψει... κνίτες, κουκουέδες, κομμουνιστές τέλος πάντων. Δεν λέω ότι όλοι οι κουκουέδες έχουν γράψει «σωστά» πράγματα για το ροκ (έχουν γράψει και βλακείες), αλλά τα σωστότερα τα έχουν γράψει «κόκκινοι πράκτορες», δεν τα έχουν γράψει ούτε οι Πετρίδηδες, ούτε οι Ζήλοι, ούτε οι Μηλάτοι, ούτε οι Κοντογούρηδες, ούτε κανείς απ’ αυτούς... Δε μιλάω τώρα για Μαστοράκηδες, Τσόγκες και Καρατζαφέρηδες... ασ’ τους εκείνους... 

Ποιος έχει γράψει στην Ελλάδα, ας πούμε, για το φοβερό γαλλικό περιοδικό Actuel, που έβγαινε σε διάφορες περιόδους, στην αρχή σαν αβάντ-τζαζ-φάνζιν και από τον Οκτώβριο του 1970 και έως τον Ιούνιο του ’75 (όταν το ροκ είχε τελειώσει πια, μαζί με την αντικουλτούρα) ως ένα καθαρά προχωρημένο, αλλά λαϊκό έντυπο – με σοβαρή κοινωνική ματιά (δεν λέω κοινωνιολογική, γιατί το Actuel δεν το γράφανε ψυχροί πανεπιστημιακοί, με γλώσσα ξύλινη και ακατάληπτη) σε κάθε χώρο του επιστητού;

Διαβάστε εδώ...
«Το περιοδικό έζησε γύρω στα πέντε χρόνια. Σ’ αυτό το διάστημα δημοσιεύτηκαν στις σελίδες του πολλά ενδιαφέροντα κείμενα, που κριτικάριζαν σκληρά τον γραφειοκρατικό μηχανισμό του κράτους, την αστική ηθική, το σύστημα της δικαιοσύνης, την εκκλησία, την τυφλή υπακοή στο στρατό, τη σχολική και την πανεπιστημιακή καθιερωμένη τάξη πραγμάτων. Τα δημοσιεύματα έθιγαν επίσης το πρόβλημα των ναρκωτικών, τον ελεύθερο έρωτα, τη ζωή στα νεανικά κοινόβια, την οικολογία, τη μουσική ποπ (σ.σ. δηλαδή το ροκ). Οι συγγραφείς τους προσπαθούσαν ν’ αποφύγουν την μονόπλευρη, την προκατειλημμένη αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων και συχνά καταδίκαζαν τους εξτρεμιστές του νεανικού κινήματος. Υπογράμμιζαν τη ζημιά από την κατάχρηση των ναρκωτικών, που τσάκιζαν την υγεία, προειδοποιούσαν τη νεολαία να μην υποκύπτει στο πάθος των ατέλειωτων ταξιδιών, που συχνά δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση απελευθέρωσης από την κοινωνία, κριτικάριζαν τους νέους που προσπαθούσαν να προβάλλουν σαν μοναδική λύση από τα δεινά τη λύση των προβλημάτων της οικολογίας, ή που εξυμνούσαν τη ζωή στα νεανικά κοινόβια, σαν πανάκεια θεραπείας κάθε κακού της ζωής. Αναγνωρίζοντας τη μουσική ποπ (σ.σ. δηλαδή το ροκ) σαν “σοβαρή δύναμη κρούσης” κατά της παραδοσιακής τέχνης, το περιοδικό θεωρούσε ταυτόχρονα πως τα πολυάριθμα και σκόρπια ρεύματα και φόρμες της νέας μουσικής κουλτούρας εμποδίζουν τη συγκρότηση του παγκόσμιου αντι-αστικού μετώπου. Αν και στη σύνταξή του το περιοδικό είχε πρώην γκοσιστές, αριστεριστές του 1968, ωστόσο τα έψελνε και στον ίδιο τον γκοσισμό, τον κατηγορούσε πως δεν είχε κανένα απολύτως θετικό πρόγραμμα, πως ήταν ανίκανος να αγωνιστεί με επιτυχία ενάντια στις “παραδοσιακές δομές”».
[Έντουαρντ Ρόζενταλ: Στους Λαβυρίνθους της Συνείδησης, Σύγχρονη Εποχή, 1982]
Λείπουν τέτοια έντυπα σήμερα, γιατί, βασικά, δεν υπάρχει αντικουλτούρα. Underground ίσως υπάρχει, δεν ξέρω, αλλά αντικουλτούρα δεν υπάρχει. Κι αυτό θα είναι πάντα ένα θέμα...

25/2/2025
The Battered Ornaments - My Love's Gone Far Away (1969)
https://www.youtube.com/watch?v=cYQCLyrSmA8

24/2/2025
Απίστευτη μοντάδικη εκτέλεση ενός τραγουδιού των Coasters από τους εγγλέζους Paramounts (οι... πριν από τους Procol Harum), που, 60 χρόνια μετά, εξακολουθεί να σπαρταράει. Η νεανική μουσική είναι αγέραστη. Όποτε και να την ακούσεις, είναι πάντα νέα. [Tα τραγούδια των Paramounts τα ακούω 40 χρόνια τώρα, από τη συλλογή-έκδοση της Edsel, που τη θεωρώ κορυφαία]
https://www.youtube.com/watch?v=czCqFs0Cs9k

24/2/2025
"Εις Θάνατον" (1967) του Γιάννη Κοκκόλη, με τους Πάνο Κατέρη και Κατερίνα Χέλμη στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024]

22/2/2025

Μεγάλη ανατροπή. Μπαίνει "σφήνα" σε Πούτιν-Τραμπ ο Μητσοτάκης για τις σπάνιες γαίες... (γέλιο)

22/2/2025
Το είχα αγοράσει με το που βγήκε, γιατί το διαφήμιζε και η τηλεόραση. Τους ήξερα ήδη, βέβαια, από το προηγούμενο άλμπουμ τους, αλλά εδώ οι κιθάρες και βασικά ο Δρόλαπας τους έδινε μια άλλη οντότητα. Τους είχα δει και live τότε, αλλά ο δίσκος μου άρεσε περισσότερο. Κλασικό, παλιομοδίτικο ηχητικά, ελληνικό ροκ, που ακουγόταν ψυχωμένο. Και τότε και τώρα... [Αγάπανθος]
https://www.youtube.com/watch?v=IKXje15qTwM

21/2/2025
Και στα ελληνικά με τους Mariners, αλλά εδώ είναι ο μέγας Roberto... [γυρίζανε και στη Βραζιλία ό,τι να 'ναι]
https://www.youtube.com/watch?v=VJloltNF2qs

21/2/2025
"Μπλουζ με Σφιγμένα Δόντια" (1973) του Ροβήρου Μανθούλη στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου"

ENSEMBLE C πολύ καλή βρετανική σύγχρονη jazz

Το Ensemble C είναι ένα μεσαίο βρετανικό τζαζ σχήμα, το οποίον αποτελούν έντεκα μουσικοί. Τα ονόματά τους: Brigitte Beraha φωνή, Freddie Gavita τρομπέτα, Mike Soper τρομπέτα, φλούγκελχορν, Anoushka Nanguy τρομπόνι, Matt Carmichael τενόρο σαξόφωνο, Rob Cope μπάσο κλαρίνο, βαρύτονο σαξόφωνο, φλάουτο, Ant Law κιθάρα, Claire Cope πιάνο, Gavin Barras κοντραμπάσο, John Ormston ντραμς και Jack McCarthy κρουστά.

Αυτό το σχήμα μας παρουσιάζεται τώρα μ’ ένα άλμπουμ, που αποκαλείται “Every Journey” [Adhyaropa Records, 2024], περιέχον οκτώ πρωτότυπες συνθέσεις, όλες γραμμένες από την πιανίστρια Claire Cope. Αν σε πολλούς δεν λέει κάτι το όνομα “Claire Cope”, πιθανώς να λένε κάποια άλλα ονόματα, από τα οποία, ενδεχομένως, να προκύπτει ένας προσανατολισμός. Άνθρωποι λοιπόν που γουστάρουν την σύγχρονη βρετανική jazz, σίγουρα θα αναγνωρίζουν ανάμεσα στα μέλη των Ensemble C τον κοντραμπασίστα Gavin Barras, όπως και τον περκασιονίστα Jack McCarthy (γνωστοί από τα γκρουπ του Nat Birchall και του Matthew Halsall ανάμεσα σε άλλα) ή ακόμη και τον κιθαρίστα Ant Law, για το άλμπουμ του οποίου “Life I Know” [Edition, 2018] είχαμε γράψει παλαιότερα στο blog.
Το Ensemble C είναι ένα σχήμα σύγχρονης jazz, που εμφανίζει μια κάποια δραματικότητα στις συνθέσεις του (δεν ξέρω γιατί, αλλά ακούγοντάς το μου δημιουργήθηκε η αίσθηση της επένδυσης κάποιας θεατρικής παράστασης), με τις αποδόσεις να είναι φορτισμένες συναισθηματικά και δυναμικές – όπως ταιριάζει τέλος πάντων σε μια 11μελή ομάδα, που διαθέτει πολλούς και πεπειραμένους σολίστες.
Βεβαίως, εδώ, εκείνο που κυριαρχεί είναι η συνθετική δουλειά της Cope και ο τρόπος που συνδυάζει ποικίλες αναφορές (jazz, rock, avant, brazilian, τραγουδιού, βοκαλιστικών αυτοσχεδιασμών κ.λπ.), δημιουργώντας ένα πολύ ενδιαφέρον αμάλγαμα – το οποίο αφήνει πολλά περιθώρια για εκτιμήσεις.
Κατ’ αρχάς να πούμε πως από τα οκτώ tracks του “Every Journey” τα τέσσερα έχουν διάρκεια πάνω από δέκα λεπτά, κάτι που παρέχει εξ αρχής έναν «χώρο», προκειμένου να αναπτυχθούν και οι ενορχηστρωτικές ιδέες της Cope και οι προσωπικές καταδείξεις των σολιστών. Αυτό το αντιλαμβάνεσαι αμέσως από τα δύο πρώτα κομμάτια του CD, το “Every journey (Has a beginning)” και “Flight”, στα οποία συνωθούνται όλα τα προτερήματα της γραφής της Cope, π.χ. η ευχέρειά της να διαχειρίζεται το φωνητικό κομμάτι και βεβαίως το ανακάτεμα που επιχειρεί ανάμεσα στις σύγχρονες τεχνικές γραφής, την jazz και το rock. Αυτό το τελευταίο το νοιώθεις περισσότερο στο δεύτερο καταιγιστικό track, που εξελίσσεται προς ένα πυρωμένο fusion, με την κιθάρα του Law να παίρνει πάνω της το τελευταίο μέρος, με, ασυζητητί, εξαιρετικά αποτελέσματα.
Οι φωνές (τραγούδι και βοκαλισμοί) είναι επίσης ένα από τα ισχυρά χαρτιά της Cope, κάτι που το ακούς στο “The birch and the larch”, στο “Amboseli” και αλλού. Μέσα, λοιπόν, σ’ αυτό το σύστημα απαιτητικών κομματιών, που κυλάνε με την άνεση που προσδίδει σ’ αυτά μια «φτασμένη» συνθέτρια (μνήμες από ανάλογες δουλειές της Maria Schneider είναι οπωσδήποτε παρούσες εδώ), δεν γίνεται να μην ξεχωρίσεις (και) το “Isabel”, στη θέση 4, που δίνει χώρο και στα ντραμς-κρουστά των Ormston / McCarthy, μα και σε όλους τους πνευστούς, με τη σειρά, προκειμένου να διατυπώσουν τα δικά τους μέρη, δημιουργώντας ένα συνεχές ντεμαράζ έντασης και πάθους. Ένα πολύ καλό άλμπουμ!
Επαφή: www.clairecopemusic.com

LEFTOVER BULLETS σκληρή rock μπάντα από τη Θεσσαλονίκη

Οι Leftover Bullets είναι μια σκληρή rock μπάντα από τη Θεσσαλονίκη, για την οποία έχουμε γράψει και παλαιότερα στο blog. Τότε ήταν ένα review για τον δίσκο τους “Tell Mama We’re Doing Ok” (2020), ενώ τώρα θα τα πούμε για το πιο νέο LP τους, που αποκαλείται “Flower” (2024) και που αποτελεί συμπαραγωγή των B-otherSide Records / Vinylmania, με την άδεια της Sold Out Music.

Οι Leftover Bullets υπάρχουν περισσότερο από μια δεκαετία στα πράγματα και αυτό, οπωσδήποτε, σημαίνει κάτι. Ότι έχουν εξερευνήσει όλες τις παραμέτρους του σκληρού rock, καταλήγοντας κάπου. Και αυτό το «κάπου» είναι ολοφάνερο στο “Flower”, ένα άλμπουμ που ανήκει ασυζητητί μέσα στο hard rock περιβάλλον, κομίζοντας τη δική του άποψη.
Το λέμε υπό την έννοια πως το rock των Θεσσαλονικιών διαθέτει επιρροές και από την κλασική σκληρή παρακαταθήκη των seventies και των eighties, μα και από άλλα ιδιώματα, όπως το stoner, το heavy metal (ιδίως στις φάσεις των growl vocals, σε κομμάτια σαν τo “Buata camessa”), για να μην γράψουμε για το ιδιόμορφο ραπάρισμα του “Scream out loud”, τα progressive περάσματα στο “The wrong poem”, την pop φωνητική εισαγωγή στο “Captain sad” κ.λπ.
Γενικώς υπάρχει η διάθεση για «παιγνίδι», με την δημιουργική έννοια, στο “Flower”, αν και το πιο κλασικό hard rock, σε tracks σαν το “Don’t need to save me” ή το “John Konnor vs A.I.”, είναι εκείνο που θα βγάζει πάντα ασπροπρόσωπους τους Leftover Bullets. Που είναι ποιοι; Ξεχάσαμε να το πούμε... Η βασική τετράδα έχει να κάνει με τους Γιώργο Δημητριάδη ντραμς, Δημήτρη Αργυρόπουλο μπάσο, Γιώργο Καραθανάση κιθάρες και Γιάννη Βογιατζή φωνή, ενώ υπάρχουν και guests σε φωνές, ακουστικές και ηλεκτρικές κιθάρες.
Επαφή: https://leftoverbullets.bandcamp.com/album/flower

LUNG τεύχος #23, Ιανουάριος 2025

Το LUNG συνεχίζει την περιοδική πορεία του, έχοντας το νέο 23ο τεύχος του σε κυκλοφορία, πάντα στο γνωστό σχήμα με τις 107 γεμάτες σελίδες και με το εξ ίσου γεμάτο CD-R, με τα 24 tracks, επιλεγμένα από τον κατάλογο της ελληνικής εταιρείας Underground Union Records.

Όσα έχουμε γράψει στο παρελθόν για το LUNG ισχύουν και για το παρόν τεύχος φυσικά, και σε σχέση με την ύλη του και σε σχέση με την κυκλοφορία του αυτή καθ’ αυτή – γεγονότα, αμφότερα, που επιβεβαιώνουν την ανεξαρτησία του περιοδικού.
Η ύλη πολλή και πλούσια και σ’ αυτό το τεύχος, με πάμπολλα κείμενα στο γνωστό στυλ τού LUNG – με στόχευση, δηλαδή, στην εναλλακτική σκηνή και στις ποικίλες εκφάνσεις της, που σχετίζονται σχεδόν πάντα με το rock.
Τα κείμενα τώρα, χοντρικά, χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Είναι οι παρουσιάσεις-δισκοκριτικές, είναι τα αφιερώματα και είναι και οι συνεντεύξεις. Επίσης, ένας άλλος διαχωρισμός θα μπορούσε να αφορά τα θέματα τα σχετικά με την εγχώρια σκηνή, όπως κι εκείνα που έρχονται «απ’ έξω».
Τώρα, τα αφιερώματα που κυριαρχούν στο παρόν τεύχος έχουν να κάνουν με τους Last Drive, την Underground Union Records και τους «δίσκους της χρονιάς» (2024). Όμως πέρα από τα συγκεκριμένα αφιερώματα αξία έχουν και τα υπόλοιπα θέματα του LUNG, όπως οι συνεντεύξεις με τους Chain Cult, Sophie Lies, Venus Volcanism, This Is Nowhere, Burst και Πτέρυγα 3 και βεβαίως όλα τα υπόλοιπα, που έχουν να κάνουν με παρουσιάσεις δίσκων και καλλιτεχνών-συγκροτημάτων (Nicolas Jaar, The Cure, Yuki Fujiwara, Tindersticks, Caoilfhionn Rose, Necks, Acid Bath, Miles Okazaki κ.ά.).

Πολύ ενδιαφέρον, φυσικά, έχει και το CD-R «Το Underground Union σε συνεργασία με το Lung παρουσιάζουν... Μοναδικές Επιτυχίες σε Περίοδο... Κρίσης Vol.3», με tracks επιλεγμένα από τον κατάλογο της Underground Union Records, όπως προείπαμε (Get Rid of, Στούκας, Three Way Plane, Όρτσα, Έντερον Ήμισυ, Gulag Beach, Proletkult Radio, Ντέρτι Dancing, Kicking Nerve κ.ά.), που δείχνουν τη δουλειά που γίνεται στο υπόγειο κύκλωμα από αυτήν την πολύ ενδιαφέρουσα ελληνική εταιρεία.
Το έχουμε γράψει κι άλλες φορές γι’ αυτό το πολύ περιποιημένο fanzine και το ξαναλέμε. Μία πολύ καλή προσπάθεια.
Επαφή: www.lungfanzine.gr

NATSUKI TAMURA / SATOKO FUJII / RAMÓN LÓPEZ παρισινό το session, πολωνική η εταιρεία

Το ζεύγος, και στη ζωή, Satoko Fujii-Natsuki Tamura, ή Tamura-Fujii αν προτιμάτε, συνεχίζει ακάθεκτο τις ηχογραφικές δραστηριότητές του σε κάθε γωνιά του κόσμου – όπου τέλος πάντων υπάρχουν άνθρωποι, που να αντιλαμβάνονται και να εκτιμούν τη σημαντικότητά τους στο χώρο της creative music. Τώρα, συναντάμε και τους δύο σ’ ένα γαλλικό session (Studio Sextan, Παρίσι, 19 Νοεμβρίου 2023), το οποίο μοιράζονται με τον γνωστό μας ισπανό ντράμερ Ramón López. Fujii και López είχαν συνεργαστεί και για το άλμπουμ “Confluence” [Libra Records, 2019], για το οποίο υπάρχει review στο blog, ενώ και οι τρεις μαζί έχουν αποτυπώσει και πάλι τις μουσικές τους στο CD “Mantle” [Not Two, 2020]. Από την πολωνική Not Two κυκλοφορεί και η πιο πρόσφατη συνεργασία του τρίο, που αποκαλείται “Yama Kawa Umi” (2024) – κλεισμένη σ’ αυτές τις πολύ σκληρές, χαρτονένιες, gatefold συσκευασίες, που χαρακτηρίζουν τις δουλειές της εταιρείας.

Κατ’ αρχάς να πούμε πως οι λέξεις “yama”, “kawa” και “umi” σημαίνουν βουνό, ποτάμι και θάλασσα, και πως οι τίτλοι των κομματιών εμπεριέχουν κι ένα κάποιο προγραμματικό στοιχείο – υπό την έννοια πως οι μουσικές των Ιαπώνων (χοντρικώς τα οκτώ από τα νέα κομμάτια) διαθέτουν φυσικές ροές. Αναπαριστούν, θέλω να πω, κάποιες φυσικές διαδικασίες, τις οποίες έχουν απλοποιήσει-κωδικοποιήσει οι Fujii-Tamura και περαιτέρω προσαρμόσει στις απαιτήσεις μιας αυτοσχεδιαστικής διαδικασίας-επικοινωνίας.
Έτσι, τίτλους σαν τους “Headwaters” (Κεφαλόβρυσο), “Sparkling water” (Ανθρακούχο νερό), “Cold water” (Κρύο νερό), “Dusk sky” (Ο ουρανός το σούρουπο), “Yama kawa umi” (Βουνό, ποτάμι, θάλασσα) κ.λπ. τους αντιλαμβάνεσαι, κάθε φορά, ως εναλλακτικές εκδοχές ηχητικών ροών, που έχουν τον τρόπο, να σε μετατοπίζουν από ένα λυρικό περιβάλλον, με στοιχεία αρκούντως συναισθηματικά, προς ένα περισσότερο δυναμικό, που βασίζεται σε καταρρακτώδη στοιχεία κίνησης – εντός των οποίων ο Ramón López, με το κρουστό σετ του, δρα, πάντα, σε παράλληλους άξονες (με εκείνους των Fujii-Tamura), προσθέτοντας, είτε με τις ομοβροντίες του είτε με τους πιο χαλαρούς ρούλους του, νέες εκφραστικές διεξόδους.
Οι φίλοι και οι φίλες των «δημιουργικών μουσικών» θα βρουν εδώ, ασυζητητί, καταστάσεις που να τους ενδιαφέρουν.
Επαφή: www.nottwo.com

ΜΑΙΡΗ ΔΑΛΑΚΟΥ η διπλή δισκογραφική επανεμφάνιση μιας ξεχωριστής τραγουδοποιού – Ανέκδοτα τραγούδια της 20ετίας 1965-1985, καθώς και νεότερα, με νεοκυματικές, ροκ και άλλες αποχρώσεις

Η Μαίρη Δαλάκου είναι μια τραγουδοποιός με τη δική της ξεχωριστή διαδρομή στο ελληνικό τραγούδι. Κάπως σαν «μούσα» για τον Γιάννη Μαρκόπουλο ήδη από το μέσο της δεκαετίας του ’60, η Δαλάκου είχε μεγάλη συνεισφορά στο χορόδραμα «Θησέας» (1965), στα σάουντρακ των ταινιών «Διωγμός» (1964) και «Ο Ψαρόγιαννος» (1966), ενώ υπήρξε, επίσης, στυλοβάτισσα του Νέου Κύματος (χαρακτηριστικό το άλμπουμ της «Απανεμιά» από το 1968), έχοντας σταθερές παρουσίες σε όλες τις επόμενες δεκαετίες.
Δεν ξεχνάμε π.χ. τον δίσκο της «Σατυρικά» με τον Βαγγέλη Πιτσιλαδή από το 1975, την εμφάνισή της στους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού της Κέρκυρας, το 1982, όπως και τη συνεργασία της με τον Μάνο Χατζιδάκι στην «Πορνογραφία» την ίδια χρονιά (στο θεατρικό, όχι στον δίσκο), τα προσωπικά άλμπουμ της «Μετά την Παράσταση» (1985), «Κόκκινες Μπογιές» (2002) και άλλα διάφορα από το χθες... πριν έρθουμε στο τώρα.

«Τα Ακυκλοφόρητα, Ηχογραφήσεις 1965-1985»
Οπωσδήποτε ένας δίσκος, κι ένα CD, με ακυκλοφόρητα τραγούδια της Μαίρης Δαλάκου από την 20ετία 1965-1985 δεν ήταν κάτι το αναμενόμενο. Ξέρουμε, βεβαίως, πως πολλοί καλλιτέχνες, συνθέτες, τραγουδοποιοί, τραγουδιστές, έχουν ανέκδοτο υλικό τους, αλλά όταν κάθε φορά βγαίνει κάτι στο φως δεν γίνεται να μην γράφουμε για «έκπληξη». Πόσο μάλλον όταν το υλικό αυτό είναι και καλό, ή και πολύ καλό, και βεβαίως καλοηχογραφημένο.
Γιατί παίζει ρόλο και αυτό. Οι μπομπίνες εννοώ, οι ταινίες, να είναι σε καλή κατάσταση, ώστε και η τελική αποτύπωσή τους να διαθέτει κάποια τεχνικά ποιοτικά στάνταρντ. Στην περίπτωση του ανέκδοτου υλικού της Δαλάκου, υπό τον τίτλο «Τα Ακυκλοφόρητα, Ηχογραφήσεις 1965-1985» [B-otherSide Records / Mr Vinylios, Φεβ. 2025], ισχύουν όλα τα προηγούμενα... συν κάποια ακόμη.
Το βασικότερο; Τα τραγούδια (του βινυλίου κατ’ αρχάς) συναποτελούν όλα ένα LP με ενιαίο χρώμα. Παρότι έχουμε ηχογραφήσεις εδώ, με άνοιγμα 20ετίας, δεν σου δημιουργείται η αίσθηση πως ακούς κάποιο δίσκο, που αποτυπώνει όλες αυτές τις διαφορετικές εποχές. Βεβαίως είναι η φωνή της Δαλάκου, που ενοποιεί το υλικό, αλλά είναι και η γενικότερη ατμόσφαιρα των τραγουδιών (νεοκυματική, φολκ, ροκ, μπαλαντική) που προσδίδει στον δίσκο ένα χρώμα (με μικρές ένθεν κι ένθεν αποχρώσεις).
Ο δίσκος ανοίγει με το «Πίσω απ’ τις βατομουριές» (Μαίρη Δαλάκου-Σπύρος Καμπάνης), με πιάνο, φλάουτο και κιθάρα να συνοδεύουν τη φωνή – τραγούδι, που δημιουργεί, αβίαστα, αυτό το ονειρικό, φασματικό κλίμα των θεμάτων της νεοκυματικής εποχής. Ενδιαφέρον έχουν και τα «Λιανοτράγουδα» (Γιάννης Μαρκόπουλος-Στρατής Μυριβήλης), αλλά την πιο μεγάλη έκπληξη την κάνουν εδώ τρία γαλλόφωνα τραγούδια (στίχοι Δάφνη Ζ.), στα οποία ηχογραφούνται και ηλεκτρικά όργανα (σε άλλα παίζουν το συγκρότημα Μπουρμπούλια, σε άλλα ο Αργύρης Κουλούρης με τον Γιώργο Λαβράνο κ.λπ.).
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/mairi-dalakoy-i-dipli-diskografiki-epanemfanisi-mias-xehoristis-tragoydopoioy

YOGHURT ένα ροκ κρυμμένο μυστικό της Θεσσαλονίκης

Δεν ξέρω πόσο καλά κρυμμένο μυστικό ήταν οι Yoghurt για την ροκ σκηνή της Θεσσαλονίκης, στη δεκαετία του ’80 ή και για το ελληνικό ροκ γενικότερα, αλλά τώρα όλα τα μυστικά αποκαλύπτονται μέσω αυτής της κοινής έκδοσης των B-otherSide Records και Vilylmania, η οποία αποτελείται από ένα LP και ένα DVD.
Κατ’ αρχάς να πούμε πως οι Yoghurt σχηματίστηκαν στο τέλος της δεκαετίας του ’70 και υπήρχαν σαν σχήμα μέχρι το 1987. Η ιστορία του γκρουπ έχει πολλές διαστάσεις και διακλαδώσεις μελών (από τη σύνθεσή του θα περνούσε και ο τραγουδιστής Γιώργος Δημητριάδης), και όλα αυτά εν πάση περιπτώσει αναγράφονται με λεπτομέρειες στο 4σέλιδο ένθετο, που συνοδεύει την έκδοση, οπότε, εδώ, ας μιλήσουμε για τα ίδια τα τραγούδια.
Κατ’ αρχάς να πούμε πως, όταν οι Yoghurt θα διάβαιναν την πόρτα του στούντιο Magnanimus του Γιώργου Πεντζίκη, τον Ιανουάριο του ’87, προκειμένου να γράψουν τα κομμάτια που ακούμε στο φερώνυμο άλμπουμ τους, ήταν τριπλέτα, την οποία αποτελούσαν ο Θανάσης Νικολαΐδης κιθάρα, φωνή, ο Στέλιος Χατζηπαππάς μπάσο, φωνή και ο Γιώτης Μπάγγαλας ντραμς – μουσικοί, δηλαδή, που είχαν την ιστορία τους. Φερ’ ειπείν ο Νικολαΐδης είχε περάσει από τους Γκρόβερ, ο Μπάγγαλας από την Εταιρία Καλλιτεχνών κ.λπ. Άρα είχαμε να κάνουμε με πεπειραμένους παίκτες που αλώνιζαν τα πάλκα τουλάχιστον μια δεκαετία – κάτι που, τέλος πάντων, φαίνεται στις ηχογραφήσεις του “Yoghurt”(2025).

Βασικά το γκρουπ παίζει garage-punk, όχι όμως με ήχο κολλημένο στα sixties, αλλά προσαρμοσμένο στην πιο σκληρή eighties πραγματικότητα. Τα πυρακτωμένα παιξίματα στην κιθάρα, το πακτωμένο ρυθμικό τμήμα και η δυναμική ερμηνεία είναι τα πιο βασικά χαρακτηριστικά των Yoghurt, οι οποίοι κατά το κοινώς λεγόμενο «τα σπάνε».
Και αυτό το αντιλαμβάνεσαι αμέσως από τον εισαγωγικό δυναμίτη “Break out”, για να συνεχίσεις με το εξωστρεφές “For your eyes”, το ροκεντρολάδικο “Just in case”, το τύπου “Louie Louie” “Get me” και το αυθάδες “Chairs”, πριν έρθει η ώρα για να αλλάξεις πλευρά.
Η Side B ανοίγει με το «Στους δρόμους», που έχει ελληνικούς στίχους φυσικά, και που ακούγεται το ίδιο ενδιαφέρον με τα αγγλόφωνα κομμάτια τους, χωρίς να θυμίζει τίποτα από Τρύπες ας πούμε ή άλλα ελληνόφωνα γκρουπ της εποχής. Ίσως κάτι, μόνον, από Φάντης Μπαστούνι & Οι Άσσοι, αλλά οι Yoghurt είναι πολύ πιο βαρβάτοι. Ωραίο τραγούδι, με πληθωρικές κιθάρες και δυνατά vibes. Ακολουθεί μια live εκτέλεση του “Pipeline” των Chantay’s, που είναι πολύ καλή, ένα instro, για να κλείσει ο δίσκος με δύο «ζωντανά» κομμάτια από live των Yoghurt στο Θέατρο Δάσους (1984;), τα “Get me” και “Gonna miss me” (των 13th Floor Elevators).
Ως bonus, στην έκδοση, δίνεται κι ένα DVD με τους Yoghurt να εμφανίζονται δύο βραδιές στο μπαρ Up Tempo της Θεσσαλονίκης, αποδίδοντας “Louie Louie”, “Boom boom” και άλλα διάφορα, συν κάτι από μια εμφάνισή τους στο Θέατρο Δάσους, με όλο το πακέτο να είναι κομμένο σε 100 αριθμημένα αντίτυπα. Οπότε... σπεύδετε.
Επαφή: https://www.b-otherside.gr/

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 628

20/2/2025
Ένας από τους 4-5 μεγαλύτερους τραγουδιστές στην ιστορία του ελληνικού ροκ. Είχε γίνει χαμός στη Λάρισα, στα Διονύσια, το '69, όταν Τζονιχάκης και Πουλικάκος τραγουδούσαν, μαζί, στους MGC. Ντροπή για τους παράγοντες του ελληνικού ροκ, στα 70s και στα 80s, να μην κάνουν τα πάντα, για να αποτυπώσουν τον Τζονιχάκη σ' ένα βινύλιο...
https://www.youtube.com/watch?v=N2G0p-EwgF4

20/2/2025
"Πανικός" (1969) σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσιώλη, στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024]

19/2/2025
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση νομίζουν ότι με το να κονταροχτυπιούνται για τα Τέμπη τούς πιστώνονται οφέλη. Η πρώτη με το να υπερασπίζει τη «νομιμότητα» με γελοίο τρόπο και η δεύτερη με το να μετατρέπεται σε τηλεβόα του Συλλόγου. Πλανώνται πλάνην οικτράν. Πιο σώφρον θα ήτανε να το βουλώσουν.
Εν τω μεταξύ η μπάλα έχει χαθεί. Η κοινωνία κινείται σε άλλη κατεύθυνση και όλο και λιγότερα, πλέον, γυρίζουν γύρω από τους κομματικούς. Εγώ αυτό εισπράττω από μια τελευταία δημοσκόπηση, περί αντισυστιμικότητας κ.λπ. Υπάρχει μια ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου, αλλά κανείς δεν μπορεί να προδικάσει, αυτή τη στιγμή, αν θα έχει θετικό πρόσημο ή αν θα αποδειχθεί ανάχωμα του συστήματος (μιλάω για τη Λατινοτέτοια, τον επιστολογράφο του Χριστού και τα λοιπά).
Σκοτεινή εποχή – με ελάχιστα φωτάκια από δω κι από κει.

19/2/2025
Ψυχοπαθείς εγκληματίες τριγυρίζουν ελεύθεροι μέσα στα ψυχιατρικά νοσοκομεία και ξανασκοτώνουν αθώους ασθενείς... Δεν ξέρεις για τι να πρωτο-εκραγείς, σ’ αυτή τη διαλυμένη χώρα. Πάντα κάτι καινούριο θα υπάρχει, για να σε βγάζει από τα ρούχα σου...

19/2/2025
Οι Donald Pleasence, Δημήτρης Μπισλάνης και Κώστας Καραγιώργης στο "The Devil's Men" (1976) σε σκηνοθεσία Κώστα Καραγιάννη και με μουσική του Brian Eno. "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024].

18/2/2025
Ζούμε σ’ ένα κόσμο μαγικό
Υποχθόνια δουλεύει, με μοναδικό σκοπό
να σε μπάσει στο παιχνίδι, τη ζωή σου πως θα φτιάξει
να σου τάξει, να σου τάξει, την ψυχή σου να ρημάξει
Κι όταν φτάσει να ελέγχει της ελπίδας σου τον πόνο
δεν του φτάνει τούτο μόνο
Με γλυκόλογα σε παίρνει απ’ το χέρι
σε βαφτίζει της Ελλάδας νοικοκύρη
Κι εκεί που λες αλλάξανε τα πράγματα και σηκώνεις το ποτήρι
αρπάζει, κλέβει τ’ όνειρό σου και του κάνει χαρακίρι
[Μπάμπης Τσικληρόπουλος]
[το θυμήθηκα διαβάζοντας το πρώτο του βιβλίο με ποιήματα, την "Επίσκεψη", από το 1966]

17/2/2025
- Γεια σου Αρίστο
- Να πας στο καλό...
https://www.youtube.com/watch?v=DIJaDaZV6l4

17/2/2025
H "Γαλήνη" (1958) του Gregory J. Markopoulos στις "Cult Οψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [Lifo Books, 2024]...

16/2/2025
Και όσο θυμάμαι ότι ήμουν φίλος εδώ μέσα με τον αείμνηστο Κώστα Κωτούλα, τον άνθρωπο που είχε γράψει αυτά τα φοβερά λόγια, σε τούτο το αριστούργημα του Γιάννη Σπανού, νοιώθω ξαφνικά πολύ υπερήφανος...
https://www.youtube.com/watch?v=vKxDMUxW9xY

15/2/2025
κουλτούρες, λιγούρες, μανούρες, θολούρες
σούζες, καζούρες, μαστούρες, καψούρες
https://www.youtube.com/watch?v=XZHJ0-ViBl4

15/2/2025
"Ο Βιασμός μιας Παρθένας" (1966) των Τζάκσον, Οικονόμου, Μποντικούλη, Κοκκόλη στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024]

14/2/2025
Έγραφε και στίχους για τραγούδια ο Πάνος Θεοδωρίδης - δεν ήταν μόνο συγγραφέας, ποιητής κ.λπ. Πολύ καλή διασκευή. Την προτιμώ και από την πρωτότυπη εκτέλεση...
https://www.youtube.com/watch?v=14xGld3aGZo

14/2/2025
Πάνος Θεοδωρίδης (RIP). "Το Ροκ των Μακεδόνων". (Ακόμη και για το ΠΑΟΚ-Παναχαϊκή 3-5 γράφει μέσα).

13/2/2025
Συγκλονιστικά λιτό γκρουπ, με τελείως δική του αφήγηση. Η επιτομή του garage-punk. Είμαστε τυχεροί όσοι είδαμε τον Sky Saxon ζωντανό, έστω και καθυστερημένα...
Καλά, από πότε άφηνε τα μαλλιά του ο Daryl Hooper, για να έχουν τέτοιο μήκος το 1967;
https://www.youtube.com/watch?v=avAWk2wRnxo

13/2/2025
"Αιμιλία η Διεστραμμένη" (1974) σε σενάριο Γιάννη Κοκκόλη και σκηνοθεσία Παύλου Παρασχάκη, στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024]

12/2/2025
Ρε θα γράψετε βιβλίο για το ελληνικό ροκ, μετά το '82 και δεν θα έχετε μέσα το Λάκη και την Ελένη Δήμου; Μόνο με Τρύπες και με Last Drive θα τη βγάλετε; (γέλιο)
https://www.youtube.com/watch?v=HCXTb8ogvYM

12/2/2025
Κύριος

11/2/2025
Ο... αδελφός του Βασ. Παπακωνσταντίνου τραγουδάει...
https://www.youtube.com/watch?v=QCvIaxti204