ΕΡΕΒΟΣ ανόητες έχθρες – ένας σπουδαίος δίσκος από το χθες ξανά στη γύρα

Δεν ξέρω πόσοι θυμούνται τους Έρεβος, ένα αθηναϊκό συγκρότημα που ηχογραφούσε για την Wipe Out! Records, στη δεκαετία του ’90. (Προσωπικώς, τους θυμάμαι ακόμη και από την παρθενική εμφάνισή τους στο “Fragmenta II” του fanzine Στις Σκιές του Β-23). Οι Έρεβος είχαν βγάλει τρία άλμπουμ τότε, την «Επόμενη Μέρα» το 1991, το «Αίμος» το 1995 (mini ήταν αυτό) και το «Ανόητες Έχθρες» το 1999, ενώ τώρα (2024), 25 χρόνια αργότερα, επανεμφανίζονται, ας το πούμε έτσι, με την βινυλιακή επανέκδοση του τελευταίου, που κυκλοφορεί σε 200 αντίτυπα από την Άσυλο Ονείρων Records.

Οι Έρεβος (Λάμπρος Σφυρής φωνή, πλήκτρα, Μιχάλης Γαλαίος κιθάρες, στίχοι, Γιώργος Γαλαίος μπάσο, Χάρης Παπαβασιλείου ντραμς) ήταν ένα από τα πολύ καλά ροκ συγκροτήματα της εποχής –των nineties εννοώ–, που χαρακτηριζόταν (η εποχή) από την πληθώρα των κυκλοφοριών και την πανσπερμία των αισθητικών αναζητήσεων. Ίσως τα 90s να είναι η μοναδική δεκαετία στην ιστορία του ελληνικού ροκ, στην οποία κυκλοφορούσαν «τα πάντα». Εύρισκες ό,τι ήθελες. Σίξτις αναβιωτές σε garage και psychedelic sounds, προγκρεσιβάδες, κλασικούς ελληνόφωνους σε στυλ Σιδηρόπουλου, εϊτάδες, πάνκηδες, γκοθάδες, ηλεκτρονικάριους, εθνικ-άδες, τύπου grunge, χιπ-χοπάδες... τα πάντα. Οπωσδήποτε μέσα σ’ αυτό χάος υπήρχαν σχήματα που ξεχώρισαν, και που σήμερα θεωρούνται αυτό που λένε «εμβληματικά», αλλά υπήρξαν και μπάντες, που ήταν πραγματικά καλές και που σήμερα ελάχιστοι ή εν πάση περιπτώσει λίγοι φαίνεται να τις θυμούνται. Μία τέτοια ήταν οι Έρεβος – με την επανέκδοση του «Ανόητες Έχθρες» να μας δίνει τώρα την ευκαιρία για μια επανεκτίμηση. Λέω την λέξη «επανεκτίμηση», επειδή έχω την υποψία πως είχα γράψει, τότε, γι’ αυτούς στο Jazz & Τζαζ (δύσκολο, τούτη τη στιγμή, να το επιβεβαιώσω).
Το πρώτο που θα πω είναι πως το άλμπουμ είναι πολύ καλό. Κατ’ αρχάς ακούγεται τελείως φρέσκο, χωρίς τις σκόνες της 25ετίας, και αυτό σημαίνει κάτι. Σημαίνει πως οι Έρεβος είχαν φτιάξει τότε ένα δίσκο με πολλές αναφορές-επιρροές, τον οποίον, όταν τον ακούς, σήμερα, να μην μπορείς εύκολα να τον κατατάξεις. Μπορεί να τον εκλάβεις, θέλω να πω, για παραγωγή των 90s, μα, στη σειρά, και όλων των επόμενων δεκαετιών. Άρα λοιπόν έχουμε να κάνουμε με κάτι από το χθες, που να είναι την ίδια στιγμή και σύγχρονο – και αυτό δεν είναι, σώνει και καλά, αναμενόμενο.
Το παίδεμα, περαιτέρω, στα λόγια είναι ένα από τα ατού των Έρεβος – λόγια που ισορροπούν ανάμεσα σε μια κάποια ποιητικότητα και σε πιο άμεσες και λαϊκότερες περιγραφές, φέρνοντας στη μνήμη, ενίοτε, κάτι από την στιχουργική των Μωρά στη Φωτιά ή των Γενιά του Χάους. Όχι, οι Έρεβος δεν είναι ένα τυπικό punk συγκρότημα, και βασικά δεν είναι τίποτα το «τυπικό». Έχουν δικό τους ύφος και δική τους προσωπικότητα. Εντάξει, επιρροές, όπως είπα, υπάρχουν πολλές και από διαφορετικά στυλ, αλλά εκείνο που υπερισχύει όλων (κι ας είναι ασαφές) είναι το... greek rock.
Ακούγοντας και ξανακούγοντας το «Ανόητες Έχθρες» μπορώ να βεβαιώσω πως εδώ δεν υπάρχει ούτε ένα κομμάτι μέτριο, πως οι άνθρωποι είναι πολύ καλοί μουσικοί κατά πρώτον (πράγμα που... βγάζει μάτι στο σχεδόν instro «Σώπα», που «σκοτώνει») και πως είναι σίγουροι για τον εαυτό τους, ακόμη και όταν σκαρώνουν ένα electro-rock εκεί στο τέλος (το “Porcelina”), που είναι ένα από τα ωραιότερα ανάλογα ελληνικά που θα μπορούσες, ποτέ, ν’ ακούσεις. Έχουν προηγηθεί κομματάρες, βεβαίως, σε πιο ροκ φόρμες, σαν την «Οργή» –να μην τις ονοματίσω όλες, γιατί θα πρέπει να γράψω για όλα τα tracks του δίσκου–, που αποδεικνύουν το γιατί οι Έρεβος ήταν γκρουπάρα, και γιατί η επανέκδοση του «Ανόητες Έχθρες» ήταν κάτι παραπάνω από επιβεβλημένη.
Επαφή: https://asilooniron.bandcamp.com/album/-