O
τραγουδοποιός, κιθαρίστας και τραγουδιστής Απόστολος Γουγουλάκης (Apostolos Gougoulakis) μας έχει
απασχολήσει ξανά στο παρελθόν, καθώς έχουμε γράψει reviews για δύο προγενέστερους δίσκους
του – τους «Στον Ίσκιο» [Kyklos Records, 2020] και «Είδα Φως και Βγήκα» [Studio pazl / βλεπο, 2014].
Σ’ αυτή την πιο πρόσφατη δουλειά του, που αποκαλείται “Revisiting
Yesterdays Vol.1+2” [Private Pressing, 2023] και κυκλοφορεί σε κασέτα, ο
Γουγουλάκης προτείνει κάτι διαφορετικό, αλλά όχι ασύνηθες. Ετοιμάζει ένα άλμπουμ
σχεδόν μόνο με διασκευές – καθότι από τα οκτώ κομμάτια της κασέτας του τα επτά
είναι versions, ενώ
υπάρχει στο τέλος κι ένα μονόλεπτο πρωτότυπο track, που αποκαλείται “Exodus”. Όπως γράφει ο ίδιος στο περιποιημένο φυλλάδιο της MC:
«Όλα ξεκίνησαν από την αγάπη στο παλιό καλό τραγούδι. Όλη αυτή η αγάπη να έρθει στο σήμερα, στο δικό μου τώρα... Μέσα από τα δικά μου φίλτρα. Τα κομμάτια αυτά με κάποιο τρόπο υπομένουν τις αλλαγές των καιρών, παραμένοντας ζωντανά στο χρόνο. Κρύβουν μια ενέργεια, έτοιμη να σκάσει. Περιμένουν όλους εμάς που ερχόμαστε μετά. Η ζωντανή ηχογράφηση προσπαθεί να αποτυπώσει ακριβώς αυτή τη στιγμή της συνάντησης του χθες με το σήμερα. Καλή ακρόαση!».
Ωραία μπορεί να είναι όλα αυτά (τα λόγια), στην πράξη όμως τι γίνεται; Και υπάρχουν δύο πράξεις εν προκειμένω. Η πρώτη αφορά μια παρέα (την παρέα του Γουγουλάκη), που αποφασίζει να «πειράξει», για το κέφι της, μερικά παλιά τραγούδια. Ποιος μπορεί να αρνηθεί αυτή την πράξη; Κάθε παρέα διασκεδάζει όπως της γουστάρει και καλά κάνει. Το ζήτημα, εν προκειμένω, είναι η δεύτερη πράξη. Η αποτύπωση, εννοώ, μιας παρεΐστικης συνεύρεσης ή περισσοτέρων, για τις ανάγκες της δισκογραφίας (ή έστω της κασετογραφίας). Αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Και θα πρέπει να ζυγίζεται αναλόγως.
Η δική μου γνώμη είναι πως εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων η προσπάθεια του Γουγουλάκη και των φίλων του να μετατρέψει σε rock ή σε reggae rock ή σε balkan rock μια σειρά από γνωστά ελληνικά τραγούδια (λαϊκά κυρίως), συνθέσεις των Αντώνη Διαμαντίδη (Νταλγκά), Βασίλη Τσιτσάνη, Γιάννη Παπαϊωάννου / Χαράλαμπου Βασιλειάδη, Σταύρου Ξαρχάκου / Κώστα Φέρρη κ.ά. δεν είναι επιτυχημένη. Τα τραγούδια, εννοώ, χάνουν, σε γενικές γραμμές, το δυναμισμό και την πρωτογενή γοητεία τους, με αποτέλεσμα να μένουν, μόνον, κάποιες λιγοστές οργανικές στιγμές, που προσδίδουν στο ακρόαμα ένα κάποιο ενδιαφέρον.
Βασικά εκείνο που φταίει εδώ είναι το τραγούδισμα, το οποίο ακούγεται τελείως ξεκομμένο, άνευρο και εν τέλει ακατάλληλο. Δεν ξέρω αν τα πράγματα θα ήταν καλύτερα με άλλον τραγουδιστή ή τραγουδίστρια –δεν είμαι καθόλου σίγουρος γι’ αυτό–, όμως εκείνο που ξέρω, και είναι ηλίου φαεινότερον εδώ, είναι πως η φωνή δεν χρειαζόταν καθόλου στο “Revisiting Yesterdays Vol.1+2”.
Θέλω να πω πως σίγουρα το άλμπουμ θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον ως «σκέτη» μουσική –απορώ πως δεν το είδαν αυτό οι ίδιοι οι δημιουργοί του–, κάτι που αποδεικνύεται από τα κομμάτια του Χιώτη και του Μάρκου, που δεν έχουν φωνή, και που είναι από τα ωραιότερα της κασέτας.
Επαφή: https://apostolosgougoulakis.bandcamp.com/album/revisiting-yesterdays-vol-1-2
«Όλα ξεκίνησαν από την αγάπη στο παλιό καλό τραγούδι. Όλη αυτή η αγάπη να έρθει στο σήμερα, στο δικό μου τώρα... Μέσα από τα δικά μου φίλτρα. Τα κομμάτια αυτά με κάποιο τρόπο υπομένουν τις αλλαγές των καιρών, παραμένοντας ζωντανά στο χρόνο. Κρύβουν μια ενέργεια, έτοιμη να σκάσει. Περιμένουν όλους εμάς που ερχόμαστε μετά. Η ζωντανή ηχογράφηση προσπαθεί να αποτυπώσει ακριβώς αυτή τη στιγμή της συνάντησης του χθες με το σήμερα. Καλή ακρόαση!».
Ωραία μπορεί να είναι όλα αυτά (τα λόγια), στην πράξη όμως τι γίνεται; Και υπάρχουν δύο πράξεις εν προκειμένω. Η πρώτη αφορά μια παρέα (την παρέα του Γουγουλάκη), που αποφασίζει να «πειράξει», για το κέφι της, μερικά παλιά τραγούδια. Ποιος μπορεί να αρνηθεί αυτή την πράξη; Κάθε παρέα διασκεδάζει όπως της γουστάρει και καλά κάνει. Το ζήτημα, εν προκειμένω, είναι η δεύτερη πράξη. Η αποτύπωση, εννοώ, μιας παρεΐστικης συνεύρεσης ή περισσοτέρων, για τις ανάγκες της δισκογραφίας (ή έστω της κασετογραφίας). Αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Και θα πρέπει να ζυγίζεται αναλόγως.
Η δική μου γνώμη είναι πως εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων η προσπάθεια του Γουγουλάκη και των φίλων του να μετατρέψει σε rock ή σε reggae rock ή σε balkan rock μια σειρά από γνωστά ελληνικά τραγούδια (λαϊκά κυρίως), συνθέσεις των Αντώνη Διαμαντίδη (Νταλγκά), Βασίλη Τσιτσάνη, Γιάννη Παπαϊωάννου / Χαράλαμπου Βασιλειάδη, Σταύρου Ξαρχάκου / Κώστα Φέρρη κ.ά. δεν είναι επιτυχημένη. Τα τραγούδια, εννοώ, χάνουν, σε γενικές γραμμές, το δυναμισμό και την πρωτογενή γοητεία τους, με αποτέλεσμα να μένουν, μόνον, κάποιες λιγοστές οργανικές στιγμές, που προσδίδουν στο ακρόαμα ένα κάποιο ενδιαφέρον.
Βασικά εκείνο που φταίει εδώ είναι το τραγούδισμα, το οποίο ακούγεται τελείως ξεκομμένο, άνευρο και εν τέλει ακατάλληλο. Δεν ξέρω αν τα πράγματα θα ήταν καλύτερα με άλλον τραγουδιστή ή τραγουδίστρια –δεν είμαι καθόλου σίγουρος γι’ αυτό–, όμως εκείνο που ξέρω, και είναι ηλίου φαεινότερον εδώ, είναι πως η φωνή δεν χρειαζόταν καθόλου στο “Revisiting Yesterdays Vol.1+2”.
Θέλω να πω πως σίγουρα το άλμπουμ θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον ως «σκέτη» μουσική –απορώ πως δεν το είδαν αυτό οι ίδιοι οι δημιουργοί του–, κάτι που αποδεικνύεται από τα κομμάτια του Χιώτη και του Μάρκου, που δεν έχουν φωνή, και που είναι από τα ωραιότερα της κασέτας.
Επαφή: https://apostolosgougoulakis.bandcamp.com/album/revisiting-yesterdays-vol-1-2
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου