RATKO ZJACA / MARIUS PREDA / NICK McGUIRE ένα άξιο τζαζ άλμπουμ με τη συμμετοχή και του Trilok Gurtu

Κροάτης κιθαρίστας είναι ο Ratko Zjaca, τον οποίον έχουμε συναντήσει ξανά στο blog ως μέλος των τζαζ συγκροτημάτων ZZ Quartet (στο άλμπουμ τους “Midnight in Europe” από το 2021) και Nocturnal Four (στο άλμπουμ τους “Light in the World” από το 2020), μα και μέσω του προσωπικού CD του “Archtop Avenue” (2023), που ήταν ετοιμασμένο για σόλο κιθάρα. Στην πιο νέα δισκογραφική εμφάνισή του ο Zjaca, που χειρίζεται πάντα ηλεκτρικές-ακουστικές κιθάρες, συν ηλεκτρονικά, συνεργάζεται, σε σχήμα τρίο, με τον Ρουμάνο Marius Preda cimbalom, πιάνο και με τον Βρετανό Nick McGuire κοντραμπάσο, έχοντας δίπλα τους, ως guest, τον μεγάλο Trilok Gurtu (στα κρουστά φυσικά).

Το “Touching Minds” [IN+OUT Records / AN Music], όπως αποκαλείται το CD του σχήματος, καταγράφει ένα session οκτώ κομματιών (όλα συνθέσεις του Zjaca), που συνέβη τον Δεκέμβριο του 2024 σ’ ένα στούντιο της Mantova (στην Ιταλία). Οι συνθέσεις είναι γλαφυρότατες και τα παιξίματα –μάλλον δεν χρειάζεται να το πούμε αυτό– άκρως εντυπωσιακά. Και ο ήχος, επίσης, είναι εδώ μοναδικός, κυρίως λόγω του τσίμπαλου και των ινδο-κρουστών. Κατά βάση αυτό που ακούμε δεν μπορεί να περιγραφεί με μία λέξη. Είναι jazz, βεβαίως, στη μεγάλη εικόνα του, αλλά στη μικρότερη δεν μπορείς εύκολα να μιλήσεις για κάτι πολύ συγκεκριμένο. Υπάρχουν συνθέσεις, ας πούμε, κάπως περισσότερο abstract σαν την “The story of us”, που για μένα αποτελεί την κορυφαία στιγμή του δίσκου, δείχνοντας πώς, και με ποιον τρόπο, τέσσερις άσσοι μουσικοί μπορούν να αυτοσχεδιάσουν, με όργανα κοινά ή όχι και τόσο, δημιουργώντας μία κάπως... καφκική, αγχωτική ατμόσφαιρα. Από ’κει και πέρα υπάρχει το εντυπωσιακό «καρνατικό» “Here nothing begins” (με πολύ ωραία μελωδική ανάπτυξη περασμένη διαδοχικά απ’ όλα τα όργανα), το υπαινικτικό “The life ahead” (με... ανακατεμένο indo-jazz και balkan feeling), η μινόρε μπαλάντα “Dharma” και άλλα διάφορα.
Γενικώς σ’ ένα 45λεπτο άλμπουμ, όπως είναι το “Touching Minds”, δεν θα βρεις όχι κομμάτι, όχι λεπτό, αλλά ούτε δευτερόλεπτο αδιάφορο... και αυτό δεν το συναντάς κάθε μέρα.

ΜΑΙΤE HONTELÉ / RAMÓN VALLE φλούγκελχορν και πιάνο στην Αβάνα

Μεγάλος πιανίστας, και όχι αναγκαστικώς σε ηλικία, ο 62χρονος Κουβανός Ramón Valle είναι γνωστός από πάμπολλες εγγραφές του τα τελευταία 35 χρόνια. Με άλμπουμ στην ACT παλαιότερα (στο πρώτο μισό των 00s) και σήμερα στην γερμανική IN+OUT Records (ΑΝ Μusic), ο Valle είναι μια μορφή της σύγχρονης πιανιστικής jazz, προτείνοντας δίσκους «διαμάντια» σαν το παλαιότερο “Inner State” (2020) ή σαν το “Havana” τώρα.

Στο παρόν CD ο Valle συνεργάζεται, σε σχήμα ντούο, με την ολλανδή φλουγκελχορνίστρια Maite Hontelé, που και αυτή έχει αποδεδειγμένη αγάπη για την latin μουσική και βασικά για την salsa. Με διάφορα «κουβανικά» άλμπουμ στην κατοχή της, η Hontelé τακίμιασε κάποια στιγμή με τον Valle – κατ’ αρχάς σε συναυλίες και μετά (και) στη δισκογραφία. Όπως διαβάζουμε στο μέσα μέρος του triple folded digipak: «Αυτό το άλμπουμ αποτυπώνει τη χαρά και τον ενθουσιασμό της επιστροφής μας στην πόλη, στην οποία γνωρίσαμε τόσες πολλές όμορφες στιγμές στην καλλιτεχνική μας πορεία».
Με εμφανίσεις στο International Jazzplaza Festival της Αβάνας, μια εβδομάδα πριν μπουν στο Abdala Studio της κουβανικής πρωτεύουσας (3-5 Φεβρουαρίου 2025), οι Hontelé και Valle καταγράφονται εδώ σε μια σειρά εννέα latin συνθέσεων (πρωτότυπες και versions), ενορχηστρωμένες μόνο για πιάνο και φλούγκελχορν.
Σε όλο το άλμπουμ εκείνο που βασικά κυριαρχεί είναι ο λυρισμός – και όχι έτσι γενικώς και αορίστως μια εξωστρεφής ή feelgood διάθεση. Το λέω, επειδή εδώ ακούγονται και κομμάτια περισσότερο «εσωτερικά», σαν το “Odjus fitchádu” (του Idan Raichel), με tracks σαν τα “Tributo” (Ramón Valle) και “Almendra” (Abelardo Valdés) να περικλείουν όλη τη μαγεία του παιξίματος του Valle πρωτίστως, και της Hontelé δευτερευόντως.

ΡΙΚΑ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΑΚΗ μια σημαντική συνθέτρια-μουσικοπαιδαγωγός, που πέθανε πριν από λίγο καιρό – Ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν ο παραγωγός του πιο γνωστού άλμπουμ της «Κάψαμε τα Καράβια μας»

Στις 7 του περασμένου Αυγούστου έφυγε από τη ζωή η ηρακλειώτισσα συνθέτρια και μουσικοπαιδαγωγός Ρίκα Δεληγιαννάκη. Ήταν 89 ετών. Η Δεληγιαννάκη μπορεί να μην ήταν πολύ γνωστή στην υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά στην Κρήτη και κυρίως στο Ηράκλειο η προσφορά της υπήρξε μεγάλη. Εξάλλου τα κρητικά σάιτ θα ήταν εκείνα, που θα έγραφαν για την αποδημία της. 

Το ξεκίνημα της καλλιτεχνικής πορείας τής συνθέτριας θα μας γυρίσει πολύ πίσω στο χρόνο, στο 1961, όταν η Δεληγιαννάκη θα διοριστεί καθηγήτρια μουσικής στη Μέση Εκπαίδευση, υπηρετώντας σε Χίο και Ηράκλειο, για να παραιτηθεί από τη θέση αυτή λίγα χρόνια αργότερα, επί δικτατορίας, προκειμένου να αφιερωθεί στη σύνθεση και τη διδασκαλία – βασικά μέσα από το Ωδείο τού Μουσικού Συλλόγου «Απόλλων», στο Ηράκλειο. Όπως διαβάζουμε στο βιογραφικό της:
«Εκεί (στο πλαίσιο του συλλόγου) θα δημιουργήσει το οργανικό-φωνητικό σύνολο Γαλάζια Μέταλλα, παρουσιάζοντας ποικίλα είδη μουσικής με διαφορετικούς συνδυασμούς οργάνων και φωνών, σε συναυλίες, και σε επαναλαμβανόμενες επισκέψεις στην τότε κρατική τηλεόραση. Η Δεληγιαννάκη υπήρξε, επίσης, σύμβουλος σπουδών του Ωδείου Ηρακλείου, ενώ επί σειρά ετών ήταν ενεργό μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Μουσικού Συλλόγου “Απόλλων”, διατηρώντας και την επιμέλεια του περιοδικού (του συλλόγου) “Ιδιόφωνο”. Μάλιστα, δραστηριοποιούμενη μέσα από τον σύλλογο θα διοργάνωνε συναυλίες, σεμινάρια και διαλέξεις, σημαντικών εκπροσώπων της πνευματικής ζωής του τόπου. Χαρακτηριστικές υπήρξαν οι προσκλήσεις στους Μάνο Χατζιδάκι, Ντόρα Μπακοπούλου, Αλίκη Βατικιώτη, Γιώργο Κουρουπό, Δόμνα Ευνουχίδου, Μαρίζα Κωχ και Ευγενία Συριώτη. Καρπός αυτής της εξωστρέφειας υπήρξε και η σημαντική, για τα παιδιά, συμμετοχή της χορωδίας του Ωδείου Απόλλων στην πρώτη εκτέλεση της “Εποχής της Μελισσάνθης”, του Μάνου Χατζιδάκι, με τη Μαρία Φαραντούρη, στο πλαίσιο του “Μουσικού Αυγούστου 1980”».
Η πρώην υπουργός και βουλευτίς του ΣΥ.ΡΙΖ.Α Νάντια Βαλαβάνη, Ηρακλειώτισσα κι αυτή και μαθήτρια της Πρώτης Γυμνασίου, κατά το σχολικό έτος 1966-67, θυμάται, σ’ ένα κείμενό της, δημοσιευμένο στο σάιτ της τον Οκτώβριο του 2007 (nadiavalavani.gr), σχετικά με την Ρίκα Δεληγιαννάκη:
«Η Ρίκα είναι η νεαρή καθηγήτρια μουσικής του Α’ Γυμνάσιου Θηλέων, “η μουσικάνα” στην αργκώ του σχολείου κι η πιο αγαπημένη μας από τις καθηγήτριες της Α’ Τάξης, που σεβόμασταν κι εκτιμούσαμε.(...) Η Ρίκα είναι η δροσερή πνοή, το φως μέσα στη σκοτεινιά της πρώτης χρονιάς μας στο γυμνάσιο. Αντισυμβατική, θα φέρνει την ώρα της μουσικής στα τμήματά μας της Α’ Γυμνασίου –6 τμήματα από 60 μαθήτριες το καθένα, 360 συμμαθήτριες συνολικά– αυτό που σήμερα φαντάζει αυτονόητο, την τεχνολογία και την ίδια την απόλαυση της μουσικής: Ένα πικ-απ και δίσκους του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκι. Αυτό που μ’ έκανε ν’ αγαπήσω τη Ρίκα, από την πρώτη στιγμή, δεν ήταν η μαγεία της μουσικής που ακούγαμε μέσα στην τάξη κι όσων μας εξηγούσε. Οι γονείς μου, στο μαγαζί τους ηλεκτρικών ειδών, πουλούσαν και δίσκους κι είχα μεγαλώσει με τ’ ακούσματα της μουσικής του Μίκη. Αυτό που με κέρδισε ήταν πριν απ’ όλα η προσπάθεια που κατέβαλλε η Ρίκα για να μυήσει στην απόλαυση της μουσικής μερικές εκατοντάδες χωριατόπαιδα.(...) Το Σεπτέμβρη του 1967, όταν επανήλθαμε στο σχολείο μαθήτριες πλέον της Β΄ Γυμνασίου, η Ρίκα έλειπε. Μάθαμε ότι είχε παραιτηθεί από το Δημόσιο και έκανε μαθήματα πιάνου στο Ωδείο. Οι ψίθυροι έλεγαν πως το είχε κάνει σ’ ένδειξη διαμαρτυρίας, επειδή μετά την 21η Απριλίου η μουσική του Θεοδωράκη είχε απαγορευτεί κι αυτή δε μπορούσε να κάνει πια όπως ήθελε το μάθημά της – και πράγματι, μετά την 21η είχε σταματήσει να φέρνει πικ-απ και δίσκους στο σχολείο».
Για να συνεχίσει η Νάντια Βαλαβάνη: 

Η συνέχεια εδώ... 

https://www.lifo.gr/culture/music/rika-deligiannaki-mia-simantiki-synthetria-moysikopaidagogos-poy-pethane-prin-apo

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 672

27/9/2025
Το μεγάλο γερμανικό συγκρότημα του ροκ Agitation Free είχε εμφανισθεί στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1972 (λίγο πριν από την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ του). 

Για όλα τα παραλειπόμενα εκείνου του ταξιδιού τους στη χώρα μας (με συνεντεύξεις εποχής, "εμφάνιση" σε τηλεοπτική εκπομπή, δικές τους γνώμες για τα ελληνικά συγκροτήματα και τους τραγουδοποιούς μας, όπως Σαββόπουλο, Μπουρμπούλια, Εξαδάκτυλο κτλ.) θα διαβάσεις αναλυτικά στο νέο βιβλίο μου, που τώρα κυκλοφορεί.

26/9/2025
Iron Maiden, αντί για πανηγυρτζήδες για τα πανηγύρια, Θώδη και ξεπλυμένους ικαριώτικους. Πάντα έχουμε τις καλύτερες λύσεις... [μπεκούνια πιάστε το μαντήλι]
https://www.youtube.com/watch?v=CyWSZIp6wqk

26/9/2025
Παρατηρώ στο metabook πως 26 αναγνώστες ζητάνε το νέο βιβλίο μου «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)», που κυκλοφορεί τώρα από το Όγδοο.
Το νούμερο «26» είναι μάλλον μεγάλο για ένα καινούριο βιβλίο, αυτού του τύπου, που κυκλοφορεί μόλις δυόμισι μήνες. Από την μια, το «26», δείχνει ότι υπάρχει αυξημένο ενδιαφέρον για την έκδοση, αλλά από την άλλη μπαίνει και το εξής ερώτημα: γιατί δεν πάνε αυτοί οι 26 να αγοράσουν το βιβλίο από τα βιβλιοπωλεία (αφού στο metabook δεν προσφέρεται κάποιο αντίτυπο); Προφανώς, γιατί περιμένουν να «ανεβεί» κάποια κόπια σε τιμή πιο φτηνή από τα 22,5 ευρώ, που είναι αυτή τη στιγμή η τιμή του βιβλίου.
Έχουν φθάσει στα αυτιά μου κάποια λόγια πως το βιβλίο είναι ακριβό. Καταλαβαίνω τα οικονομικά ζόρια που τραβάει ο κόσμος, αλλά αυτό δεν ισχύει. Δηλαδή με τίποτα δεν ισχύει. Απεναντίας θα έλεγα πως το βιβλίο είναι φθηνό.
Το «Ραντεβού στο Κύτταρο», που είναι πλέον εξαντλημένο στη πηγή (τα τελευταία αντίτυπα είναι αυτά που έχουν τα βιβλιοπωλεία) και που κόστιζε στο ξεκίνημά του γύρω στα 17-18 ευρώ ήταν περίπου 77.000 λέξεις απλωμένες σε 365 σελίδες κανονικού μεγέθους.
Το «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική...» είναι σχεδόν τριπλάσιου όγκου. Καθώς έχει κάπου 215.000 λέξεις αναπτυγμένες σε 488 σελίδες μεγάλου σχήματος! Δηλαδή λέμε για ένα βιβλίο σχεδόν 3πλάσιο από το «Ραντεβού», που πουλιέται μόλις 5 ευρώ ακριβότερα.
Εννοώ πως κατεβλήθη μεγάλη προσπάθεια, και σε συνεννόηση πάντα με το Όγδοο, ώστε το βιβλίο να «κρατηθεί» όσο το δυνατόν πιο χαμηλά στην τιμή, για να μπορέσει να είναι προσβάσιμο σε όλα τα βαλάντια. Το να πουλιόταν, ας πούμε, 27 ευρώ θα ήταν και αυτό απολύτως θεμιτό.
Θέλω να πω, σε όλους τους φίλους και τις φίλες, πως το βιβλίο είναι φθηνό και πως αξίζει τα λεφτά του με χίλια. Προτείνω δε σε όλους τους επίδοξους αγοραστές να πάνε σ’ ένα βιβλιοπωλείο για να το δουν και να το ξεφυλλίσουν (να δουν, δηλαδή, για τι ακριβώς «νταμάρι» συζητάμε), ώστε να αντιληφθούν αμέσως όσα λέω.

25/9/2025
Ο Δημήτρης Παναγιωτάτος είναι ένας από τους έλληνες σκηνοθέτες, που εκτιμώ. Όχι μόνο για το κινηματογραφικό έργο του, αλλά και για το συγγραφικό.
Βασικά, ο Παναγιωτάτος είναι ο άνθρωπος που άνοιξε τα μάτια σε πολλούς, ώστε να δουν διαφορετικά τα «κατώτερα» κινηματογραφικά είδη (αστυνομική ταινία, ταινίες θρίλερ, τρόμου, επιστημονικής φαντασίας κ.λπ.).
Πολύ νέος, 20χρονος, στο τέλος του 1969, δίνει μια διάλεξη (συνδιοργάνωση του περιοδικού «Λωτός» και του Πειραματικού Θεάτρου της Μαριέττας Ριάλδη) με θέμα «Το αστυνομικό μυθιστόρημα». Το 1971 τυπώνει 2 τεύχη του περιοδικού «Φάσμα / Το φανταστικό στην Τέχνη», στο οποίο διάβαζες για Πόε, Ζωρζ Φρανζύ, Άρθουρ Κλαρκ, Μάριο Μπάβα κ.λπ., το 1973 βγάζει στον «Κούρο» του Χρηστάκη το τεύχος «Η Φρίκη στο Cimena», το 1976 κυκλοφορεί από την Πλειάδα το βιβλίο του «Για μια Επαναστατική Παρα-Τέχνη», που αποτελεί βασικά μία συζήτησή του με τον Άδωνι Κύρου για τα κόμικς, τα πόστερ, το ροκ, τις ταινίες πορνό, την επιστημονική φαντασία κ.λπ. (τις ελάσσονες τέχνες δηλαδή), το 1979 τυπώνει το «Φανταστικό Κινηματογράφο» [Δέκα], εκεί όπου υπήρχε ειδικό κεφάλαιο για την επιστημονική φαντασία (με τη θεματική της εξέλιξη, το ιστορικό της διάγραμμα κ.λπ.) και άλλα τινά στην πορεία. Θέλω να πω πως είναι και οι ταινίες του, τα υπόλοιπα βιβλία του, η αρθρογραφία του, το διδακτικό έργο του και ό,τι άλλο. Έχω γράψει και στο παρελθόν διάφορες φορές για τον Παναγιωτάτο (και στο «δισκορυχείον», και στο «LiFO») και χαίρομαι γιατί το κάνω ξανά.
Να πω επίσης πως ο Δημήτρης Παναγιωτάτος είναι ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που έγραψαν για το βιβλίο μου «Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου» [LiFO Books, 2024], στην «Εφημερίδα των Συντακτών», και μάλιστα από δική του πρωτοβουλία, χωρίς καμία προσυνεννόηση μαζί μου –κάτι σπάνιο στις μέρες μας, που για μένα φανερώνει πολλά–, ενώ με τιμά και με την διαδικτυακή φιλία του.

Έχουμε βρεθεί και από κοντά με τον αγαπητό Δημήτρη, ενώ χάρηκα και για την επαναπροβολή της ωραίας, φιλοσοφικής βασικά, ταινίας του «Εραστές στη Μηχανή του Χρόνου», από το 1990, την οποία απολαύσαμε τις προάλλες στο Ελληνίς.

25/9/2025
Το ροκ, στην κλασική εποχή του (γιατί αυτή μ’ ενδιαφέρει), δεν ήταν μόνο δίσκοι και συναυλίες. Υπήρχε, εννοώ, μία διάχυση του ροκ σχεδόν σε κάθε χώρο του επιστητού, στην κοινωνία και την Τέχνη – με πολλούς ποιητές κατ’ αρχάς, και στο εξωτερικό μα και στην Ελλάδα, να εμπλέκονται μαζί του μέσα από διάφορες καταστάσεις. Το επισημαίνω, γιατί αν θες να γνωρίσεις, σήμερα, το ροκ, είτε είσαι στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό, είναι σίγουρο πως δεν αρκούν οι δίσκοι.

Στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία, γράφω πολλά και διάφορα επί του θέματος. Για παράδειγμα... πότε μεταφράστηκε, για πρώτη φορά, ένα ποίημα του Allen Ginsberg στην Ελλάδα; Ποια η μεταφραστική σχέση της Τζένης Μαστοράκη με την ποίηση του Ginsberg (πριν ακόμη και από το γνωστό βιβλίο της με ποιήματά του, που θα κυκλοφορούσε από τον Μπουκουμάνη τον Ιούνιο του ’74); Γιατί ο Τάσος Φαληρέας ασκεί (άδικη) κριτική στην Μαστοράκη, για όσα (σωστά) γράφει εκείνη στον πρόλογο του βιβλίου με τα ποιήματα του Ginsberg, «αφιερώνοντάς» της μάλιστα κι ένα δικό του ποίημα;
Όλα αυτά δεν είναι έξω από το πλαίσιο του ροκ – και για όλα θα διαβάσεις στο βιβλίο.

24/9/2025
Σαν αύριο

ANCIENT INFINITY ORCHESTRA το δεύτερο spiritual άλμπουμ της

Για το πρώτο άλμπουμ της Ancient Infinity Orchestra, το “River of Light” (2023), είχαμε γράψει παλαιότερα, κι εκεί, ανάμεσα σε άλλα, τονίζαμε πως η ορχήστρα επιχείρησε να χωρέσει «τα πάντα» στην ηχογράφηση (κάτι που φαινόταν από την πληθώρα των οργάνων και των φωνών, που ακούγονταν στην εγγραφή), ανακατεύοντας περαιτέρω spiritual, eastern και afro ηχοχρώματα, δίχως να είναι, όλα, τόσο επιτυχώς συντονισμένα.

Στο νεότερο, δεύτερο, “It’s Always about Love” [Gondwana Records / AN Music, 2025] τα πράγματα δείχνουν μάλλον καλύτερα, για την Ancient Infinity Orchestra, καθότι ο ενορχηστρωτικός γιγαντισμός που επέβαλε για άλλη μια φορά ο Ozzy Moysey φαίνεται πως είναι πιο δημιουργικός και πως λειτουργεί καλύτερα, δίχως η όλη κατάσταση να του ξεφεύγει από τα χέρια. Και όταν γράφουμε για «γιγαντισμό» το εννοούμε, αφού στην ηχογράφηση του νέου CD συμμετέχουν 20 μουσικοί, μαζί με 26μελή χορωδία (Ancient & Infinite Community Choir). Πέρα από τα άπειρα διπλά και τριπλά πνευστά, λοιπόν, ακούμε πολλά έγχορδα, πολλά κρουστά και βεβαίως πολλές φωνές.
Όλα αυτά που καταγράφονται στο “It’s Always about Love” (συνθέσεις του Ozzy Moysey) είναι επαρκέστατα, σίγουρα εντυπωσιακά σε πρώτη φάση, συνδυάζοντας όλα εκείνα τα ηχοχρώματα που διαβάσατε και στην αρχή, μαζί με... balkan και πολλές exotica αναφορές, που προσδίδουν στο άκουσμα μία κάπως υπερβατική αύρα.
Νοιώθεις, δηλαδή, να σε πιέζει, να σε συνεπαίρνει και εν τέλει να σε εξακοντίζει προς ένα κάπως χαοτικό ηχητικό συνεχές όλο αυτό που ακούς, αφήνοντάς σου λίγα περιθώρια να το υποτιμήσεις ή, πολύ περισσότερο, να το αρνηθείς. Υπάρχουν πολλές ιδέες εδώ, διασπαρμένες σε οκτώ κομμάτια μικρής και μέσης διάρκειας (από 2:00 έως 7:21), που δεν σε αφήνουν, ούτε για ένα δευτερόλεπτο, να πάρεις ανάσα.
Κάποιοι μπορεί να πουν πως αυτός ο ηχητικός πλούτος και το διαρκές τέντωμα μπορεί να καταντά, εν τέλει, κουραστικό. Τους καταλαβαίνω, αν και δεν θα πολυ-συμφωνήσω.

CHIP WICKHAM smooth, easy, electro, ambient, spiritual & cinematic jazz

Ο Chip Wickham είναι ένας βρετανός σαξοφωνίστας, με σχεδόν 20ετή παρουσία στα τζαζ δρώμενα της πατρίδας του, μοιράζοντας τον χρόνο του μεταξύ Ισπανίας, Ηνωμένου Βασιλείου και Μέσης Ανατολής (έτσι διαβάζουμε στο site του), προτείνοντας κατά καιρούς διάφορες δουλειές, είτε μέσα από ευρύτερα σχήματα, είτε μέσα από πιο προσωπικούς σχηματισμούς. Στο blog έχουμε γράψει ήδη για το άλμπουμ του “Cloud 10” [Gondwana, 2022], ενώ τώρα έχουμε στο player και ακούμε το πιο πρόσφατο εννέα συνθέσεων CD του, που αποκαλείται “The Eternal Now” [Gondwana Records / AN Music, 2025] και που, σε κάθε περίπτωση, κυλάει με τη χαρακτηριστικότερη των ανέσεων.

Τι σημαίνει αυτό; Πως τα κομμάτια που μας παρουσιάζει, εδώ, ο Wickham ανήκουν σ’ ένα είδος jazz, που μπορεί να οριοθετείται από τις λέξεις smooth, easy, electro, ambient, spiritual, cinematic και όλα τα υπόλοιπα συναφή – ένα αμάλγαμα, σε κάθε περίπτωση, που μπορεί να ακούγεται εντελώς ευχάριστα, και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, έχοντας τον τρόπο να τις διαμορφώνει κιόλας.
Ας πω λοιπόν πως δίπλα στον Chip Wickham, που χειρίζεται φλάουτα, και σαξόφωνα (σοπράνο, τενόρο), παρατάσσονται και οι Peach φωνή, Eoin Grace τρομπέτα, φλούγκελχορν, George Cooper fender rhodes, Simon ‘Sneaky’ Houghton κοντραμπάσο, Luke Flowers ντραμς, Christophe Leroux τσέλο, Snowboy κόνγκας, κρουστά, Mohamed Oweda βιολί και Lia Wickham φωνή, φροντίζοντας όλοι αυτοί (και αυτές), για έναν τζαζ ήχο πλούσιο, ραφιναρισμένο, λεπταίσθητο και πάνω απ’ όλα «άνετο» στο αυτί, που έχει την ικανότητα να σε «ταξιδεύει», μ’ αυτή την ειδική πνευματική γκρούβα που διαθέτει.

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 671

24/9/2025
Η δεξιά και η ακροδεξιά διαχειριζόταν το ροκ στη χώρα μας στα κρίσιμα χρόνια της beatlemania. Τότε, δηλαδή, που άρχιζαν να διαμορφώνονται οι πρώτες ποπ και ροκ συνειδήσεις. Γιατί θα έπρεπε, σώνει και καλά, ο προοδευτικός κόσμος, οι προοδευτικοί νεολαίοι να ακολουθούν κατά πόδας τους «Μοντέρνους Ρυθμούς», το καθεστωτικό περιοδικό, που ασχολιόταν με την μοντέρνα μουσική στη χώρα μας; Τι είχαν να κερδίσουν οι Λαμπράκηδες από την αρθρογραφία του Θανάση Τσόγκα (με θητεία στον σκληρό αντικομμουνισμό ήδη από τη δεκαετία του ’40), του θείου-Μαστ και του Καρατζαφέρη;

Σ’ αυτά τα πολύ βασικά ερωτήματα, που είναι καθοριστικά για την εξέλιξη της μοντέρνας μουσικής στην Ελλάδα, θα βρεις πλήθος απαντήσεων στο βιβλίο μου «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία.

24/9/2025
Claudia Cardinale (1938-2025)

23/9/2025
Πριν από τους Beatles υπήρχαν οι Shadows με τον Cliff Richard, και το γεγονός πως μας είχαν επισκεφθεί το καλοκαίρι του 1962 για τα γυρίσματα της ταινίας “Summer Holiday” (του Peter Yates) είναι κάτι που δεν γίνεται να περάσει απαρατήρητο. Για όλα αυτά, για την ιστορία της ταινίας και όσα την ακολουθούσαν θα διαβάσεις στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία.

22/9/2025
Είχαμε μια αλληλοεκτίμηση με τον Βάσο Γεώργα. Με αγαπούσε και τον αγαπούσα, παρότι δεν βρισκόμασταν συχνά. Είχαμε κοινά πάθη. Εγώ τον διάβαζα από τα έιτις, πριν ακόμη και από το Cine 7, όταν είχε βγάλει εκείνο το παρθενικό βιβλίο του για τον Μάνο Χατζιδάκι. Ο Χατζιδάκις, ο Βολανάκης, ο Φέρρης, ο Τσιώλης και άλλοι πολλοί καθόρισαν την πορεία του στην Τέχνη και τη ζωή.

Την προτελευταία φορά που τον συνάντησα στο βιβλιοπωλείο του, και παρότι ήταν καταβεβλημένος, είχε όρεξη να μιλήσουμε για σινεμά, και να πούμε ιστορίες για τον Μυλωνάκο, τον Καραγιάννη, τον Κοκκόλη, αλλά και για τον Γκοντάρ, τον Όρσον Γουέλς, τον Παζολίνι κ.λπ. Στο τέλος, όταν τον είδα κάπως κουρασμένο κι έπρεπε να φύγω γυρίζει σε μια φάση, έτσι απόλυτου δοσίματος, και μου λέει... «πάρε όσα βιβλία θέλεις Φώντα, όλα δικά σου!». «Τι λες ρε φίλε», του λέω, «δεν μπορώ να το κάνω αυτό». «Θα πάρω ένα που το θέλω αυτή τη στιγμή, και θα το πληρώσω». Φυσικά, κατέστη αδύνατον να του δώσω λεφτά. Σφίξαμε τα χέρια και χαιρετηθήκαμε.
Την τελευταία φορά που τον συνάντησα τα είπαμε και πάλι με θέρμη, και ξαναχαιρετηθήκαμε, αλλά δεν θέλω να πω περισσότερα. Ας είναι αναπαυμένος.

22/9/2025
Αν σε περιλαβαίνανε οι παλαισταί του κατς δεν ξέρω αν έβγαινες Ζωντανός από το Κύτταρο...
Όσα θες να μάθεις για τη μεγάλη περίοδο του Διονύση Σαββόπουλου, στο κλαμπ της Ηπείρου και Αχαρνών, τη σεζόν 1972-73, θα τα βρεις στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία και Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)», που κυκλοφορεί τώρα από το Όγδοο. Φυσικά, ανάμεσα σε όλα τα άλλα, θα διαβάσεις και τα ονόματα των παλαιστών, όπως και του διαιτητή...

20/9/2025

Το Παίδες των Ανθέων αντί Παιδιά των Λουλουδιών είναι όλα τα λεφτά εδώ. Και τα υπόλοιπα δηλαδή που γράφει, σ’ αυτό το απόσπασμα, ο τύπος σωστά είναι... (1971)

MARK TURNER η έμπνευση είναι ο αφροαμερικανός συγγραφέας και διπλωμάτης James Weldon Johnson

Για τον τενόρο σαξοφωνίστα Mark Turner δεν χρειάζεται να πούμε πολλά... γιατί τα έχουμε ήδη πει. Οι προσωπικοί δίσκοι του (“Return from the Stars”) και οι παρουσίες του στην ECM (στο Billy Hart Quartet και στο άλμπουμ του “Just”, στο “Spindrift” του Benjamin Lackner, στο “Temporary Kings”, δηλαδή στο ντούο του με τον Ethan Iverson), τα δικά του σχήματα, όπως οι Fury (για το περσινό CD των οποίων “Live in Brooklyn” έχουμε επίσης γράψει στο blog) και βεβαίως οι παρουσίες του σε δίσκους άλλων συναδέλφων του, μαζί, βεβαίως, με τα συνεχή live του σε διάφορες σκηνές του κόσμου, δείχνουν το πώς κινείται ένας από τους πιο σημαντικούς jazzmen του καιρού μας. Η πιο νέα δισκογραφική πρόταση του Turner αποκαλείται “Reflections On: The Autobiography of an Ex-Colored Man”, κυκλοφορεί τώρα (2025) από την GiantStepArts και περιλαμβάνει δέκα νέες συνθέσεις του, επηρεασμένες από το βιβλίο του αφροαμερικανού συγγραφέα και διπλωμάτη James Weldon Johnson (1871-1938) “The Autobiography of an Ex-Colored Man”, που τυπώθηκε και κυκλοφόρησε το 1912. Για το βιβλίο αυτό, που είναι αμετάφραστο στη γλώσσα μας, γράφει η wiki:
«Πρόκειται για τη μυθοπλαστική αφήγηση ενός νεαρού άνδρα διαφυλετικής καταγωγής, ο οποίος ζει στην Αμερική μετά από την Ανασυγκρότηση, στο τέλος του 19ου και στην αρχή του 20ου αιώνα. Ο άνθρωπος αυτός βιώνει μια ποικιλία εμπειριών, συμπεριλαμβανομένης της μαρτυρίας ενός λιντσαρίσματος, που τον πείθουν να παρουσιαστεί ως λευκός, προκειμένου να εξασφαλίσει την ασφάλεια και την πρόοδό του. Ταυτοχρόνως, όμως, νιώθει σαν να έχει εγκαταλείψει το όνειρό του, δηλαδή να δοξάσει τη μαύρη φυλή συνθέτοντας ραγκτάιμ. Ο Τζόνσον δημοσίευσε αρχικά το βιβλίο ανώνυμα, μέσω ενός μικρού εκδοτικού οίκου της Βοστώνης, επειδή δεν ήταν σίγουρος για το πώς θα επηρέαζε την διπλωματική καριέρα του, καθώς έγραφε, ανοιχτά, για ζητήματα φυλής και διακρίσεων, που δεν ήταν συνηθισμένα τότε στη λογοτεχνία. Αν και η αρχική υποδοχή του βιβλίου από το κοινό ήταν κακή, το 1927 θα επανεκδιδόταν με κάποιες μικρές αλλαγές στη φρασεολογία του, μέσω μιας δημοφιλούς εκδοτικής εταιρείας, που εξέδιδε πολλούς συγγραφείς της Αναγέννησης του Χάρλεμ, και κάπως έτσι ο Τζόνσον θα αναγνωριζόταν ως συγγραφέας. Παρά τον τίτλο του, το βιβλίο είναι ένα μυθιστόρημα. Είναι εμπνευσμένο από τις ζωές ανθρώπων που γνώριζε ο Τζόνσον, μα και από γεγονότα της ζωής του».

Έχοντας δίπλα του άσους μουσικούς, σαν τους Jason Palmer τρομπέτα, David Virelles πιάνο, profit, όργανο, Matt Brewer ακουστικό-ηλεκτρικό μπάσο και Nasheet Waits ντραμς, ο Turner συνθέτει μια πολύ ενδιαφέρουσα μουσική, που αντανακλά όψεις της jazz των sixties σε πρώτη φάση, και βασικά τις πιο πνευματικές απ’ αυτές, η οποία πλαισιώνεται με αφηγήσεις από το βιβλίο του Johnson. Υπάρχει, λοιπόν, αυτού του είδους η εξερεύνηση σε σχέση με την ιστορία της μαύρης φυλής, που δίνει εδώ το κίνητρο, αλλά ταυτοχρόνως υπάρχει και η διάθεση να επανατοποθετηθούν τα θέματα και πάλι στο προσκήνιο, επειδή τίποτα δεν εξασφαλίζει πως όλα θα εξελίσσονται πάντα ομαλώς, και πως δεν θα υπάρχουν ενδεχόμενες οπισθοχωρήσεις (από πλευράς δικαιωμάτων, ευκαιριών κ.λπ.).
Η jazz βεβαίως υπερισχύει εδώ και κομμάτια σαν τα μεγαλόπνοα “Movement 4: New York”, “Movement 5: Europe” και “Movement 6: The Texan... The soldier” δείχνουν τον δρόμο που βαδίζει σήμερα ο Mark Turner, αφουγκραζόμενος το χθες και οραματιζόμενος το αύριο.
Επαφή: www.giantsteparts.org

16 ΧΡΟΝΙΑ ΔΙΣΚΟΡΥΧΕΙΟΝ σαν σήμερα, το 2009, ξεκίνησε η προσπάθεια

Σαν σήμερα πριν από 16 χρόνια, το 2009, ξεκίνησα αυτή τη διαδικτυακή προσπάθεια, που αποκαλείται «δισκορυχείον». Προϋπήρχε βεβαίως το «δισκορυχείον» ως μουσική στήλη στο περιοδικό «Jazz & Tζαζ», ήδη από τον Οκτώβριο του 1996, αλλά το διαδικτυακό ήταν από την αρχή άλλο πράγμα. Ένα άλλου τύπου ημερολόγιο, εννοώ, για τα θέματα που με απασχολούν και με τα οποία καταπιάνομαι κάθε μέρα ανελλιπώς. Θέλω να πω πως δεν υπάρχει μέρα που να μην γράψω κάτι, που να μην ακούσω κάτι, που να μην διαβάσω κάτι...

Οι δίσκοι λοιπόν και βεβαίως οι ταινίες, τα βιβλία, τα περιοδικά και ό,τι άλλο, μαζί με τις διάφορες απόψεις μου για γεγονότα της καθημερινότητας, την κοινωνία και την πολιτική, εμφανίζονται εδώ, σ’ αυτό το blog, που έχει πλέον, μετά από 16 χρόνια, το δικό του κοινό – όλους εσάς που το στηρίζετε και το αγαπάτε.
Κρατώντας ανέπαφη τη μορφή του, πάντα δίχως διαφημίσεις (που, αν υπήρχαν, θα αλλοίωναν την όψη του) και αποδεχόμενος παράλληλα την οικειότητα που δημιουργεί στον αναγνώστη μια σταθερή οπτική εικόνα, θα επιμείνω και στο μέλλον σ’ αυτή την πρωτόγονη εμφάνιση, επειδή... πρωτόγονα είναι τις πιο πολλές φορές (για να μην πω πάντα) και αυτά που γράφω. Εννοώ πως λέω και θα λέω πάντα ευθαρσώς τη γνώμη μου, δίχως να τη ζυγίζω, ώστε να είμαι αρεστός σε όλες και σε όλους. Όσοι και όσες με διαβάζουν (περισσότερες από 63.000 επισκέψεις τον τελευταίο μήνα, που σημαίνει πάνω από 2.000, κάθε μέρα) ξέρουν πως δεν εκθείασα ποτέ κάτι άθλιο, ψάχνοντας παράλληλα να εντοπίσω κάτι καλό κι ελπιδοφόρο, όπου κι αν βρίσκεται αυτό. Ψηλά ή χαμηλά, στον αφρό ή στο βούρκο. Έτσι θα συνεχίσω...
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ!

ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ έξι «πειραγμένα» ρεμπετο-μπλουζ του πρίγκηπα – τα επεξεργάστηκε ο Νίκος Γύρας, τονίζοντας τις λαϊκές διαστάσεις που ήδη είχαν

Οι συσχετίσεις που γίνονται, μέσα στα χρόνια, ανάμεσα στο αμερικάνικο blues και το ελληνικό ρεμπέτικο (με τις οποίες γενικώς δεν συμφωνώ, αλλά πλέον θεωρούνται κοινές) είναι παλιά ιστορία. Τις ξεκίνησαν άνθρωποι που ακούγανε blues και ροκ βασικά, και όχι ρεμπέτικα σε πρώτη φάση, και που διαπίστωναν κάποιου τύπου «επικοινωνία» ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο περιθωριακά, στον καλό καιρό τους, στυλ.
Ο Δημήτρης Πουλικάκος, ας πούμε, που έπαιζε blues στα νιάτα του και με τους M.G.C. και με τον Εξαδάκτυλο (και τώρα παίζει δηλαδή), είναι ο πρώτος (αποδεδειγμένο αυτό – μέχρι να βρεθεί κάποιος άλλος... πιο πρώτος), που είχε αποκαλέσει το ρεμπέτικο «ελληνικό μπλουζ» ήδη από το 1971. Και θα ’ταν πέντε χρόνια αργότερα, το 1976, όταν θα επιχειρούσε, έστω και μέσα από μια ημι-σατιρική φόρμα, να ενώσει blues και λαϊκο-ρεμπέτικες αναφορές στο γνωστό δικό του «Πες μου βρε τρελλή» (από το LP «Μεταφοραί Εκδρομαί “Ο Μήτσος”»).

Θέλω να πω πως αυτά όλα τα είχε κατά νου ο Παύλος Σιδηρόπουλος, βασικά μέσα από την παρέα της Lyra, στην αρχή του ’70. Ήξερε, εννοώ, τις απόψεις του Τάσου Φαληρέα για το «ελληνικό underground» (που δεν ήταν οι ρόκερ και οι ροκάδες, αλλά ο Τσιτσάνης, η Μπέλλου και ο Γιάννης Παπαϊωάννου), ήξερε και αυτά που έλεγε και έκανε Πουλικάκος – αν και η δική του προσέγγιση διέφερε από τη δική τους.
Αν ο Φαληρέας ήταν ο θεωρητικός της ευρύτερης παρέας, ο διανοούμενος να το πω έτσι, που προσέγγιζε το θέμα πιο πολύ με το μυαλό, προτείνοντας απάτητες διαδρομές, ο Πουλικάκος ήταν εκείνος που του έδινε τα εφαρμόσιμα λαϊκά (με την ευρεία έννοια) χαρακτηριστικά του. Λίγη πλάκα, λίγη λαϊκή θυμοσοφία, και πολλή εξωστρέφεια – καθότι δεν πρέπει με τίποτα να μας πάρει από κάτω. Αυτό ήταν (και παραμένει) το κυρίαρχο μότο στον Πουλικάκο, μέχρι τις μέρες μας. Αντιθέτως η προσέγγιση του Σιδηρόπουλου ήταν περισσότερο συναισθηματική. Βίωνε ένα είδος περιθωρίου ο άνθρωπος, και αυτό οπωσδήποτε τον επηρέαζε σε οτιδήποτε έκανε εκείνα τα χρόνια. Δεν ήταν η χαρά και το γλέντι εκείνα που προείχαν. Ήταν η απόγνωση, μία ηθελημένη απομόνωση και μαζί τους μια κάποια ανατροφοδοτούμενη μιζέρια. Όπως είχε πει και ο ίδιος σε μια συνέντευξή του στην Ιουλία Ραλλίδη, για το περιοδικό «Σχολιαστής» το 1987, ερωτώμενος αν υπάρχουν σχέσεις ανάμεσα στο blues και το ρεμπέτικο:
«Μουσικά, ναι (σ.σ. μουσικά με τίποτα). Γιατί υπάρχουν οι παλιοί μπλουζίστες, που ο τρόπος ζωής τους μοιάζει πολύ με αυτόν των ρεμπέτηδων, κάτω βέβαια από άλλες συνθήκες και από άλλες εκφραστικές εικόνες. Άλλες φωτογραφίες θα είχαμε με λιμάνια, λουλάδες κ.λπ., κι άλλες θα ήταν οι φωτογραφίες με μπλουζίστες στην Αμερική, με κουνιστές πολυθρόνες, φυτείες και τέτοια. Όμως το feeling είναι το ίδιο. Απ’ αυτή την άποψη μπορούμε να πούμε πως οι δυο κουλτούρες έχουν κάποια συγγένεια. Επίσης η blue, η μελαγχολική κλίμακα των μπλουζ μοιάζει με το παράπονο των ρεμπέτηδων και με ορισμένους δρόμους τους (σ.σ. Το feeling δεν είναι το ίδιο. Στους ρεμπέτες υπάρχει εξωστρέφεια και βεβαίως η ενδυνάμωση τού «είναι» μέσα από τη μαγκιά. Είναι περήφανοι γι’ αυτά που λένε και κάνουν. Δεν κρύβονται. Ούτε αυτοοικτίρονται, στο βαθμό τουλάχιστον που το κάνουν οι μαύροι καταπιεσμένοι μπλουζίστες). Αν αυτό το σκεφτεί κανείς και μουσικά, μπορεί να βγάλει ένα μείγμα –ας το πούμε έτσι– που θα ’ναι όμως δίκοπο μαχαίρι. Μπορεί να βγει κάτι ωραίο ή κάτι τελείως απαράδεκτο. Θα το καταλάβεις μόνο αν το κάνεις στην πράξη.(...)».
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/paylos-sidiropoylos-exi-peiragmena-rempeto-mployz-toy-prigkipa

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 670

20/9/2025
Και για τους Socrates συνολικά, μα και για τον Γιάννη Σπάθα ειδικά θα διαβάσεις πολλά στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία.

19/9/2025
Κάποια νυχτιά μέσα στο μπαρ Regina, στη Μαρσίλια...

19/9/2025
Όταν επισκέφθηκαν την Αθήνα, τον Νοέμβριο του ’69, ένα από τα μελήματα του John Lennon και της Yoko Ono ήταν να συναντήσουν αστρολόγους. Ο John είχε θέματα με το παρελθόν του, που τον απασχολούσαν έντονα, αλλά οι αστρολόγοι ενδιαφέρονται πρωτίστως να σου πούνε για το μέλλον κι εκεί θα παιζόταν κάτι ιδιαίτερο (με το ζευγάρι Lennon-Ono)...

Και γι’ αυτά θα διαβάσεις στο «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)», που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από το Όγδοο.

18/9/2025
Να ρίξουμε ένα τραγούδι πριν περάσει από τις 18 ο Σεπτέμβρης...
https://www.youtube.com/watch?v=0NWYXJ04KCM&list=PL1RRNXldMeREitKT6vfk54RMpzn6ofKHW&index=4

18/9/2025
>>Προειδοποίηση Μερτς να μην γίνει η Γερμανία… Ελλάδα: Ζούμε πάνω από τις δυνατότητές μας για χρόνια. Στο στόχαστρο οι συνταξιοδοτικές δαπάνες<<
Και παλιά πάνω από τις δυνατότητές τους ζούσαν, αφού το αποκαλούμενο «γερμανικό θαύμα» στηρίχτηκε στο τζάμπα αέριο από το Ρώσο και στα κλεψιμαίικα, που κουβάλησαν μέσω πέμπτης φάλαγγας, από το νότο της Ευρώπης. Τώρα ψάχνουν φράγκα για να επανεξοπλιστούν, αλλά ο νότος είναι στην εντατική, ο Ρώσος κατέστη εχθρός, οι Αμερικάνοι τους τα παίρνουν χοντρά, οπότε το μόνο που τους απομένει είναι να φάνε από τις σάρκες τους.

18/9/2025
Ο Σταμάτης Σπανουδάκης είναι ένα από τα πρόσωπα που με απασχολούν στο νέο βιβλίο μου «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)», που κυκλοφορεί τώρα από το Όγδοο. Και σε σχέση με το mid-sixties συγκρότημά του, τους U.L.S., και πιο μετά – όταν π.χ. βρισκόταν στο ίδιο πάλκο με τον Donovan!

Πού και πότε είναι τραβηγμένη αυτή η φωτογραφία θα το διαβάσεις στο βιβλίο.

17/9/2025
>>Μητσοτάκης: Διασκεδάζω με τα σενάρια της πλατείας Κολωνακίου για άλλον πρωθυπουργό, αλλαγή εκλογικού νόμου, πρόωρες
Μητσοτάκης: Πρωθυπουργό εκλέγει ο λαός, όχι οι παράγοντες<<

Αν εξαιρέσεις πως Πλατεία Κολωνακίου δεν υπάρχει (μια τρύπα υπάρχει εκεί πέρα), ενώ υπάρχουν και «φυτευτοί» πρωθυπουργοί, που έχουν κυβερνήσει ερήμην του λαού, με όλα τα υπόλοιπα διασκεδάζουμε κι εμείς...

PHIL HAYNES & FREE COUNTRY το “Liberty Now!” είναι ένα ακόμη σπουδαίο άλμπουμ

Ο ντράμερ της jazz και improv-jazz Phil Haynes είναι ένα πρόσωπο, για το οποίο γράφουμε συχνά στο blog, είτε σε σχέση με τα προσωπικά του ηχογραφήματα (με τα σχήματά του εννοούμε) είτε σε σχέση με τις παρουσίες του σε ποικίλα teams. Οι δίσκοι και τα γκρουπ είναι αρκετά, και ανάμεσά τους ας ξεχωρίσουμε, τώρα, επειδή υπάρχει λόγος, τους Phil Haynes & Free Country, με Hank Roberts τσέλο, φωνή, Jim Yanda κιθάρα, φωνητικά και Drew Gress μπάσο, φωνητικά. Το σχήμα αυτό υπάρχει πολλά χρόνια, καθώς ηχογράφησε για πρώτη φορά το 1997 και έως σήμερα έχει δώσει πέντε δίσκους. Για τον προτελευταίο από αυτούς, το 2CD “60/69 - My Favorite Things” (2016) έχουμε γράψει παλαιότερα, σημειώνοντας ανάμεσα σε άλλα:
«Οι Free Country δεν καταπιάνονται, για πρώτη φορά, με κάτι άλλο... περασμένων εποχών. To έργο έχει ξεκινήσει το 1997 με το πρώτο μέρος, συνεχίστηκε με το “Free Country II: The Way the West Was Won” το 2002 (στα δύο άλμπουμ ανασκευάστηκαν μουσικές και τραγούδια βασικά πριν από το 1950), για να συνεχιστεί με το “Live / Something Beatles” το 2014, φθάνοντας τώρα στο τέταρτο μέρος, εκεί όπου η δεκαετία του ’60 βασικά έχει την τιμητική της (λέω «βασικά» επειδή στο “60/69”ακούγεται και το “What’s going on” του 1971 π.χ.). Το ρεπερτόριο είναι αυτό που πρέπει να είναι. Διάφορα tracks του Jimi Hendrix, των Beatles, των Doors, των Beach Boys, και ακόμη “Walk on by”, “California dreaming”, “Sex machine”, “Star trek”, “A love supreme”, “Both sides now” κ.λπ., όλα με γνώση και άποψη εναρμονισμένα και ενορχηστρωμένα για τέσσερα όργανα (τσέλο, κιθάρα, μπάσο, ντραμς) και φωνή κάποιες φορές (“Little wing”, “Fire”, “Walk on by”, “What’s going on” κ.λπ.)».

Και κάπως έτσι ερχόμαστε στο πιο νέο 2CD των Phil Haynes & The Free Country, που αποκαλείται “Liberty Now!” [Corner Store Jazz, 2025] (η αναφορά στο “We Insist!: Max Roach’s Freedom Now Suite” από το 1961 είναι προφανής), που, στο πρώτο μέρος του, καταγράφει δώδεκα συνθέσεις των μελών του σχήματος. Ηχογραφημένο βασικά τον Δεκέμβριο του ’24 (ένα track γράφτηκε τον Μάρτιο του ’25) κάπου στο Newfield της Νέας Υόρκης, το “Liberty Now!” αποτελεί μια ευφυή συνύπαρξη jazz, προχωρημένης jazz, avant, folk και country, με τους τέσσερις μουσικούς να αποδεικνύουν περίτρανα όχι μόνον τις παικτικές και συνθετικές ικανότητές τους, μα ακόμη και τη γνώση τους έναντι της αμερικάνικης «λευκής» μουσικής παράδοσης, συνεισφέροντας σ’ έναν ήχο, που έχει βαθιές ρίζες (και λαϊκές από 100ετίας και πιο προχωρημένες από τα 60s – θυμόμαστε διάφορα άλμπουμ του Gary Burton για παράδειγμα).
Υπάρχουν καταπληκτικά κομμάτια εδώ, όπως το “The wire” (του Roberts), που θα έστελνε ουκ ολίγα ροκ γκρουπ της americana... για βρούβες, ενώ πολύ καλά είναι βεβαίως και τα δύο τραγούδια του δίσκου, το “Joy” και το “Dawn on the Gladys Marrie” (αμφότερα συνθέσεις του Haynes), με κομμάτια σαν τα “Situation ethnic”, “Past time” κ.λπ. να δείχνουν πώς το λευκό blues εξακολουθεί να επηρεάζει την jazz ή μάλλον να συνυπάρχει μαζί της εκατό χρόνια μετά από τα κατορθώματα του Singing Brakeman (Jimmie Rodgers). Φυσικά, κομμάτια σαν τα “Strands of liberty”, “Higgens” κ.λπ. δείχνουν πώς ακριβώς οι λαϊκές μουσικές μπορούν να επικοινωνήσουν και με την avant-garde – με όλα τούτα να συμβαίνουν με τρόπο ανεπαίσθητο και κυρίως αισθητικώς, μα και κοινωνικώς τεκμηριωμένο.
Στο δεύτερο CD, τώρα, που συμπληρώνει την έκδοση “Liberty Now!”, οι Phil Haynes & Free Country καταγράφονται σε επιλογές από τα τέσσερα προηγούμενα άλμπουμ τους (θ’ ακούσεις “Revolution”, “Johnny Guitar”, “Respect”, “What’s going on”, “What a wonderful world” και άλλα διάφορα), τοποθετημένες έτσι ώστε να φαίνεται στην εντέλειά της η δουλειά που κάνει αυτό το λαϊκά προχωρημένο σχήμα σχεδόν τριάντα χρόνια τώρα.
Μία έξοχη έκδοση συνολικά!
Επαφή: www.philhaynesmusic.bandcamp.com, www.cornerstorejazz.com

TRIO OF BLOOM (CRAIG TABORN / NELS CLINE / MARCUS GILMORE) ένα νέο προχωρημένο jazz, improv και fusion σχήμα

Καινούριο προχωρημένο jazz, improv-jazz και fusion σχήμα είναι οι Trio of Bloom, το οποίο αποτελούν οι Craig Taborn πλήκτρα, Nels Cline εξάχορδες, δωδεκάχορδες, lap steel κιθάρες, μπάσο σε δύο tracks και Marcus Gilmore ντραμς, κρουστά. Έτσι ακριβώς, σαν τριπλέτα, μπήκαν οι φίλοι μας στο Bunker, του Brooklyn, τον Νοέμβριο του ’24, για να βγουν από ’κει με τούτο το πάρα πολύ καλό CD (2025), που φέρει ως τίτλο τα ονόματά τους, και που κυκλοφορεί, τώρα, από τη γνωστή μας Pyroclastic Records.
Δεν ξέρω αν πρέπει να γράψω κάποια λόγια για τους τρεις μουσικούς, που είναι ούτως ή άλλως πρώτα ονόματα στο χώρο, αλλά αν υπάρχει λόγος να το κάνω τότε θα έλεγα για τον πιανίστα Craig Taborn (γενν. το 1970 στο Detroit) πως είναι ένας ξεχωριστός μουσικός για την σύγχρονη σκηνή – με τις ιδέες του να μετατρέπονται συνεχώς σε άλμπουμ, διαφορετικά άλμπουμ, που δείχνουν απλώς, πως μπορεί να κινείται με μεγάλη άνεση τόσο εντός, όσο και εκτός ορίων. Να θυμηθούμε τις παρουσίες του στα CD του Thomas Strønen “Relations” [ECM, 2024] και του Ches Smith “Interpret it Well” [Pyroclastic, 2022], το προσωπικό CD του “Shadow Plays” [ECM, 2021], την ηχογράφησή του με τους Junk Magic “Compass Confusion” (2020), τον κοινό δίσκο του με τον συνάδελφό του Vijay Iyer “The Transitory Poems” (2019) την παρουσία του στους Chris Lightcap’s Bigmouth (ένας από τους δεκάδες σχηματισμούς, με τους οποίους έχει συνεργαστεί) κ.λπ. Καινοτόμος και ρηξικέλευθος, δοκιμάζοντας πολύ με ηλεκτρονικά, σε παράξενες κατευθύνσεις, μα και πιο «κλασικός», όταν το θελήσει, ο Craig Taborn, φιλοδοξεί με κάθε νέα δουλειά του να κάνει την διαφορά.
Τώρα, για τον Nels Cline (γενν. το 1956) να πω απλώς πως πρόκειται για τον κιθαρίστα των Wilco, πως έχει προσωπική δισκογραφία από την αρχή των 80s και συμμετοχές-παρουσίες σε δεκάδες jazz και improv-jazz projects. Στο δε δισκορυχείον τον έχουμε δει στο φερώνυμο CD (2021) της φαγκοτίστριας-μπασουνίστριας Sara Schoenbeck και ακόμη ως μέλος της Satoko Fujii Orchestra New York, στα άλμπουμ της “Entity” [Libra Records, 2019] και “Fukushima” [Libra Records, 2017].
Τέλος, ο Marcus Gilmore (γενν. το 1986) είναι ένας ντράμερ με ιδιαίτερη παιδεία, μέλος του Vijay Iyer Trio, δίπλα σε δουλειές του Jason Palmer, της Patricia Brennan, της Lisa Hilton κ.λπ.
Αυτοί οι τρεις μουσικοί, λοιπόν, «κρύβονται» πίσω από το εν λόγω CD, που έχει τον τρόπο να σε κρατάει σε επιφυλακή, καθ’ όλη τη διάρκειά του.

Κατ’ αρχάς να πω πως από τα έντεκα κομμάτια που καταγράφονται σ’ αυτό τα οκτώ είναι πρωτότυπα, ενώ υπάρχουν και τρεις versions στα “Nightwhistlers” του Ronald Shannon Jackson, “Diana” του Wayne Shorter και “Bend it” του Terje Rypdal. Οι επιλογές αυτές δείχνουν φυσικά το εύρος των ακουσμάτων των τριών οργανοπαικτών, αλλά συγχρόνως δείχνουν και κάτι από την παλέτα του ήχου, που απλώνεται στον δίσκο, ο οποίος είναι σφόδρα ηλεκτρικός στο μεγαλύτερο μέρος του – ενώ, ενδιαμέσως, εντοπίζεις και άλλα στοιχεία, με συνθέσεις πιο αργές, και ατμοσφαιρικές, σ’ ένα ύφος progressive ambient.
Βεβαίως το πύρινο fusion κυριαρχεί σε tracks σαν το εισαγωγικό (του Jackson), ενώ η ίδια δύναμη διατρέχει και κομμάτια σαν τα “Queen king” (με πρωταγωνιστές τόσο τα πλήκτρα του Taborn, όσο και τις πενιές του Cline, που το έχει γράψει κιόλας) και “Bloomers” (σύνθεση των τριών), που συνοψίζει, και λόγω της 10λεπτης διάρκειάς του, μεγάλο κομμάτι των αισθητικών απόψεων του τρίο – το οποίον, εδώ, μάχεται σε improv και πειραματικά πλαίσια. Φυσικά, πάντα υπάρχει επαναφορά, μετά από τέτοια ιλιγγιώδη tracks, με κάτι περισσότερο βατό και μελωδικό, όπως συμβαίνει με το 7λεπτο “Eye shadow eye” (του Cline), πριν εξελιχθεί και αυτό προς κάτι βαρύτερο.
Το άλμπουμ του Trio of Bloom διαθέτει πολλές στιγμές συναρπαστικής μουσικής, ενώ και σαν σύνολο δεν παύει να έχει τη δική του ταυτότητα.
Επαφή: www.pyroclasticrecords.com