σάτιρα για… άλλα γέλια ή απλώς γελοία σάτιρα: οι ραδιοαρβύλες σε ρόλους Τσίπρα - Ομπάμα

Φίλος μού έστειλε χθες ένα βίντεο από την εκπομπή τού ΑΝΤ1 «Ράδιο-Αρβύλα» στην οποίαν οι παρουσιαστές της σατίριζαν, υποτίθεται, τη συνάντηση στο Μαξίμου μεταξύ Τσίπρα και Ομπάμα. Ο φίλος δεν γνώριζε πως σιχαίνομαι τη συγκεκριμένη εκπομπή επειδή τη θεωρώ κρετίνικη –μπροστά της οι εκπομπές του Σεφερλή είναι… αρχαίο θέατρο– και γι’ αυτό τον συγχωρώ, αν και πολύ πιθανόν να την εντόπιζα κι εγώ μιας και «μοιράστηκε» σε διάφορα sites.

Παίρνοντας αφορμή από την παραπολιτική αηδία, που ξεβράστηκε μετά τη συνάντηση Τσίπρα - Ομπάμα, οι παρουσιαστές τής εκπομπής έκαναν ένα ηλίθιο βίντεο, με σκοπό να γελάσουν οι... ανόητοι της εποχής μας. Όσοι γελάνε δηλαδή (ρίχνοντας «καντήλια» συγχρόνως), επειδή βλέπουν τον Τσίπρα να μη φοράει γραβάτα, να μιλάει… ελληνοαμερικάνικα, να κάθεται σαν «χυμένος» στον καναπέ κ.λπ.

Είναι αλήθεια πως το χιούμορ του νεοέλληνα, κυρίως λόγω ιντερνέτ και άλλων καταστάσεων, έχει υποστεί πανωλεθρία τα τελευταία χρόνια, επειδή κάθε καρυδιάς καρύδι νομίζει πως μπορεί να συναγωνιστεί σε ατάκες τον Αυλωνίτη ή τον Σταυρίδη. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε. Πώς επιβιώνουν δηλαδή, μέσω likes και shares, διάφοροι «καραγκιόζηδες» (στο ιντερνέτ πάντα), που το παίζουν χιουμορίστες, σώνει και καλά, χρησιμοποιώντας κατά κόρον την αισχρολογία, το φτηνό υπονοούμενο, το υπόγειο μένος τους για πρόσωπα και καταστάσεις, και βεβαίως, το άκρον άωτον όλων, την υπερβολή των υπερβολών, το τραβηγμένο απ’ τα μαλλιά, πατώντας φυσικά (ασχέτως αν το γνωρίζουν ή όχι) στην ευρύτερη αμορφωσιά τού πλήθους. Να μεγεθύνουν δηλαδή στην ανόητη λεπτομέρεια, αδιαφορώντας για την ογκώδη και αποφασιστική ουσία. Το αποτέλεσμα; Ο νεοέλληνας να γελάει (έτσι φαίνεται…) με ό,τι να ’ναι (πάτος δεν υπάρχει) εκτός από τα χάλια του. Τα προσωπικά του χάλια.

Δεν τρέφω, ούτε εξέθρεψα ποτέ, αυταπάτες για τις κυβερνήσεις Τσίπρα (άσε τον Καμμένο). Δεν τις θεωρώ αριστερές –το έχω γράψει πολλές φορές αυτό– καθότι δεν θεωρούσα ποτέ και τόοοσο πολύ αριστερά το χώρο από τον οποίο ξεπετάχτηκαν. Αλλά ας μην κολλήσουμε εκεί – δεν θα κάνουμε τώρα ιστορική αναδρομή τού αναθεωρητισμού στην Ελλάδα, όταν από την εποχή της δικτατορίας ήδη το ΚΚΕ εσ. έψαχνε πώς να στηρίξει τους συνταγματαρχαίους (μέσω του δοτού Μαρκεζίνη).

Άλλο όμως αυτό. Είναι άλλο δηλαδή το να ασκείς κριτική στην κυβέρνηση Τσίπρα (και Καμμένου) σε σχέση με τα μνημόνια ή με ό,τι άλλο, γνωρίζοντας την πορεία τού χώρου τής «ανανεωτικής αριστεράς» και την πορεία του Τσίπρα στο χώρο εν γένει, και άλλο να εκχυδαΐζεις πρόσωπα και καταστάσεις, παίρνοντας αφορμή από το ανάξιο λόγου και το ασήμαντο.

Εγώ δεν έχω πρόβλημα με το αν ο Τσίπρας φοράει ή δεν φοράει γραβάτα (προσωπικώς, λέω, πως καλά κάνει και δεν φοράει, γιατί η γραβάτα δεν μου αρέσει κι εμένα – έχω φορέσει μόνο σε Αποκριές, επειδή την νοιώθω πάνω μου σαν να πηγαίνω στο ικρίωμα), ούτε έχω πρόβλημα με τον αν μιλάει καλά ή χάλια αγγλικά (κανονικά δεν θα έπρεπε να μιλάει πουθενά αγγλικά, έπρεπε να μιλάει ΜΟΝΟ ελληνικά και να έχει δίπλα του μεταφραστή, όπως έχει η Μέρκελ, ο Πούτιν, ο Ερντογάν και διάφοροι άλλοι), ούτε με νοιάζει αν μιλάει… ελληνοαμερικάνικα [κι εγώ όταν πάω στην Κέρκυρα μέσα σε λίγες ώρες μιλάω… κερκυραϊκά και στην Πάτρα πατριν(ι)ά], ούτε αν κάθεται σαν... χταπόδι στους καναπέδες. 

Πολλοί, βεβαίως, μπορεί να μιλήσουν για τη γλώσσα του σώματος – αλλά αυτά, προσωπικώς, τα θεωρώ εν πολλοίς βλακείες, ιδίως όταν τα πιάνουν στο στόμα τους οι ηλίθιες κουτσομπόλες και οι χάχες μαϊντανοί της τηλεόρασης. Γίνανε όλοι μετρ της «επικοινωνίας» από τα... ΙΕΚ Μπαρμπούτσαλου. Άιντε να χαθείτε… παλιοκομμώτριες (με όλο το σέβας προς το λειτούργημα τού λαϊκού κομμωτηρίου των κοριτσιών της γειτονιάς) και σαχλαμαραίοι των Β.Π.

Ανίκανοι λοιπόν να σατιρίσουν δημιουργικά την ουσία, το πρόβλημα, το ζήτημα που μας καίει όλους, που καίει την κοινωνία, οι «αρβύλες», ο ατάλαντος Κανάκης και ο ταλαντούχος (κατά το πολύ βάθος) Σερβετάς, επιμένουν σ’ ένα είδος γυμνασιακής πλάκας (ούτε καν λυκειακής), παίρνοντας αφορμή από τα κατακάθια των παραπολιτικών, επενδύοντας στο ανόητο καταγέλαστο και την αήθη ευκολία.

Ακόμη κι αν σου φαίνεται τόσο αστείος ο Τσίπρας έτσι όπως κάθεται –εμένα δεν μου φαίνεται καθόλου– με το να επιλέγεις να «σατιρίσεις» τόσο χυδαία κάτι τόσο αδιάφορο, δεν κάνεις τίποτ’ άλλο παρά να καταφέρεσαι σε κάτι ευρύτερο από εκείνο που υποτίθεται πως «χτυπάς».

Κι ας το σκεφτούμε τούτο πολύ καλά, όλοι μας, μόνοι μας (αν μπορούμε…) με την ελπίδα πως, σ’ αυτή την περίπτωση, θα μας κοπούν κάπως τα γέλια…

Α, και κάτι ακόμη που το ξέχασα. Το να καταφέρεσαι εναντίον της αριστεράς, εν γένει, μέσω του πώς ντύνεται ή κάθεται ο Τσίπρας, είναι σιχαμένη και όψιμη κωλομοντερνιά, καθοδηγημένη από γνωστά και άγνωστα (φιλελέδικα κυρίως) κνώδαλα.