o ΣΩΤΗΡΗΣ ΚΟΜΑΤΣΙΟΥΛΗΣ με σχέδιο στην Αρχιτεκτονική

Δεν συνηθίζω να γράφω για συναυλίες. Ούτε παλαιά το συνήθιζα (όταν πήγαινα σε live τακτικότατα), ούτε τώρα (που έχω αραιώσει πλέον τους ρυθμούς), αλλά για τον Σωτήρη Κοματσιούλη ευχαρίστως θα το πράξω. Θα κάνω την εξαίρεση!

Δεν τον έχω δει πολλές φορές live τον Κοματσιούλη (ένα BIOS, ένα Γκρι Καφέ, νομίζω έως εκεί…), αλλά επειδή τον είδα για πρώτη φορά στην Κυψέλη, στα τέλη του ’80 (όταν κανείς δεν γνώριζε τι εστί Κοματσιούλης, πέραν από ’κείνους τούς μετρημένους στα δάχτυλα, που είχαν το δισκάκι του – όχι, εγώ, δεν το είχα ποτέ), κι επειδή γουστάρω το διαρκές καλλιτεχνικό ανέβασμά του και την αφοσίωσή του στην κοινωνική ροκ τραγουδοποιία θα πω, τώρα, αυτά τα λόγια.

Ο Κοματσιούλης είναι από τους ελάχιστους μουσικούς της γενιάς του –μην ξεχνάμε πως ξεκίνησε να γράφει με τους Lovers το 1967–, που μπορεί να καυχιέται πως βρίσκεται, τώρα, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, σε ζηλευτή φόρμα.

Έχοντας διατηρήσει τις νεανικές ποιότητες της φωνής του, καλλιεργώντας τες ακόμη περισσότερο στην πορεία, κι έχοντας οπλιστεί με τη σιγουριά πως το καλύτερο από το παλαιό υλικό του δεν υπολείπεται σε τίποτα τού αφρού τού ελληνικού ροκ των early seventies (σωστά!), o Κοματσιούλης ανεβαίνει στο πάλκο με το τσαγανό τού «θρύλου». Με το τσαγανό, όμως, όχι με το τουπέ, ούτε με τη μούρη και τη δηθενιά τού… κολασμένου ροκά, που συναντάμε σε άλλες γνωστές «καραβάνες» – καθώς ο ίδιος παραμένει, πάντα, ένα απλό, λαϊκό και καταδεχτικό παιδί, που δεν υποκρίνεται κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που είναι. Αυτή η ειλικρίνεια είναι το μεγάλο ατού τού Κοματσιούλη στη σκηνή και αυτή η ειλικρίνεια είναι που βγήκε και στην Αρχιτεκτονική (στου Ζωγράφου) την προηγούμενη Παρασκευή (28/10).

Ήταν κι άλλα όμως. Και πρώτα-πρώτα η μπάντα, οι Lovers 2 (κιθάρα, μπάσο, ντραμς και πλήκτρα), με την οποία δούλεψε τον τελευταίο καιρό ο Κοματσιούλης και η οποία αποδείχθηκε κάτι παραπάνω από εξαιρετική. Άψογοι μουσικοί, που ήξεραν απ’ έξω και ανακατωτά το ροκ και που έντυσαν με τον πρέποντα τρόπο τα τραγούδια του – τα οποία, πρέπει να το πω, τα έφεραν με γνώση στα δικά τους μέτρα, προσθέτοντας έξοχα σολιστικά μέρη… ανήκουστα εν πολλοίς σε άλλα (δικά του) live ή στη δισκογραφία.

Μέτρησε, επίσης, ο ωραίος χώρος και βεβαίως ο πολύ καλός ήχος…

Εγώ δεν θα πω πως έχασαν όσοι δεν βρέθηκαν στο Architecture Rock Café την 28/10 – δεν μου αρέσει να δημιουργώ… τύψεις, για τέτοια θέματα, στους άλλους. Εκείνο που θα πω είναι τούτο.

Καμμιά «παλιοσειρά» τού ελληνικού ροκ δεν μπορεί να κάνει τέτοιο live, σαν αυτό που έκανε ο Σωτήρης Κοματσιούλης (το λέω με πλήρη γνώση).

Κι αν δεν με πιστεύετε, τότε φροντίστε να τον δείτε την επόμενη φορά, όπου κι αν παίξει, για να συμφωνήσετε μαζί μου.

(Δεν χρειάζεται να σημειώσω πως το βίντεο που ακολουθεί δεν είναι ούτε το 30% εκείνου που ακούστηκε στην Αρχιτεκτονική)