o Δημήτρης μάς πήρε και πάλι τα σώβρακα στον Κύκλωπα…

Την Τετάρτη που μας πέρασε (2/11) έγινε το σώσε στον Κύκλωπα! Ο Δημήτρης Βασιλειάδης (B-otherSide) έφερε και έπαιξε σπάνια και ανέκδοτα κομμάτια τού ελληνικού ροκ από τη συλλογή του.

Ήταν κάτι, που το είχαμε συζητήσει με αφορμή μια παλαιότερη παρουσία του πίσω από τα decks τού Κύκλωπα (2/4/2016) και που υλοποιήθηκε πριν λίγες ημέρες. Να παιχτούν κομμάτια από καρασπάνια δισκάκια του ελληνικού ροκ και βεβαίως ανέκδοτα – ανεξαρτήτως ποιοτικών προδιαγραφών. Και τεχνικών ποιοτικών προδιαγραφών (καθότι μιλάμε για παμπάλαιο αρχειακό υλικό), αλλά και αισθητικών (sixties, seventies, eighties). Θέλαμε ν’ ακούσουμε –κι εγώ και μερικοί άλλοι φίλοι– αυτά τα κομμάτια, και ο Δημήτρης πάντα πρόθυμος και άνετος (δεν το συναντάς αυτό, εύκολα, σε συλλέκτες) προσφέρθηκε σ’ αυτήν την «ανοιχτή» βραδιά (δεν ήταν πριβέ δηλαδή η φάση) να φέρει και να παίξει τους θησαυρούς του.

Για να σας δώσω τη σημασία αυτού του γεγονότος, για το χώρο του ελληνικού ροκ, ένα θα σας πω και συγκρατείστε το.

Ακούσαμε για πρώτη φορά από τη συλλογή τού Βασιλειάδη τα απίστευτα αγγλόφωνα κομμάτια του Ζηλωτή από το 1972!!

Υπενθυμίζω, από συνέντευξη του Νίκου Παπάζογλου στον Ήχο (τεύχος 166, Ιανουάριος 1987):

«Στην περίοδο ’70-’71 άρχισα να ασχολούμαι με το στούντιο (ναι, από τότε το έχω ξεκινήσει). Λίγο αργότερα φτιάχνουμε και το τελευταίο συγκρότημα εκείνης της εποχής, μιας και πιστεύαμε πως είχαμε ακόμη πολλά να προσφέρουμε. Το όνομα ήταν Ζηλωτής και οι άλλοι μουσικοί ήταν ο Σαράντης Κασσάρας, ο Μπάμπης Λασκαράκης και ο Γιώργος Στάντζος (σ.σ. και ο ντράμερ Ρούλης Πυρίλης). Εκείνη την εποχή είχαν γνωρίσει μεγάλη επιτυχία στο εξωτερικό οι Aphrodite’s Child και όλα τα ελληνικά συγκροτήματα τους ζηλεύαμε. Πήγαινες στο Παρίσι και νόμιζες ότι βρισκόσουν στην Πλάκα. Εμείς πηγαίναμε στη Γερμανία, στο Άαχεν, όπου και γνωριστήκαμε με διάφορα συγκροτήματα, όπως οι Rufus Zuphall, οι CAN και σε μια βομβαρδισμένη φάμπρικα φτιάξαμε έξι αριστουργηματικά τραγούδια, τα οποία όμως τα ηχογραφήσαμε σε demo στην Ιταλία (σ.σ. με παραγωγό τον Νίκο Παπαθανασίου, αδελφό του Βαγγέλη Παπαθανασίου). Δεν ενδιαφέρθηκε κανένας και έτσι το όλο θέμα έληξε».

Μιλάμε λοιπόν γι’ αυτά τα «έξι αριστουργηματικά τραγούδια» (πολύ καλής εγγραφής) από τις… φάμπρικες της Γερμανίας, τα οποία δεν έχουν όμοιά τους στο χώρο του ελληνικού ροκ. Ειδικά το 8λεπτο “When we meet again” απεδείχθη συγκλονιστικό – φοβερή moody ερμηνεία από τον αείμνηστο τραγουδισταρά, μελωδίες παράξενες, με ανατολίτικα στοιχεία, που μπλέκονταν η μία μέσα στην άλλη, και παίξιμο από άλλο πλανήτη, με τις «συνομιλίες» κιθάρας και hammond να σε πεθαίνουν. Δεν χρειάζεται να πω πως δεν υπάρχει τέτοιο progressive κομμάτι στη δισκογραφία του ελληνικού ροκ, που κάνει μια χαψιά όλον τον Ακρίτα (για να μην πω ακόμη και το “Aegian Sea” των Aphrodite’s Child!), στέλνοντας για βρούβες ακόμη και τα καλύτερα, θα έλεγα, από τα βρετανικά prog γκρουπ της εποχής.

Φυσικά, και καθώς είχαμε μείνει όλοι άναυδοι, ο Δημήτρης, κατόπιν γενικής απαιτήσεως, έριξε το κομμάτι τρεις φορές στο πρόγραμμά του, κάνοντάς μας να παραμιλάμε…

ΕΝΑ ΘΑ ΞΑΝΑΠΩ. ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΡΟΚ ΝΑ ΜΗΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕ Ο ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΖΗΛΩΤΗ. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΤΙ…

Προσωπικώς έπαθα πλάκα (νομίζω πως πάθανε κι άλλοι) και με μιαν ακόμη ηχογράφηση. Μ’ ένα 45άρι κάποιου Μανώλη Τσιμπουρλά [PCPAA]. Ο τύπος αυτός βρισκόταν στην ευρύτερη παρέα τού Νικόλα Άσιμου, έγραψε αυτό το δισκάκι το 1980 και χάθηκε για πάντα. Φυσικά, δεν υπάρχει ουδεμία αναφορά στο όνομά του στο διαδίκτυο. Φολκ, αυτό που λένε loner, acid και τέτοια, με τη δεύτερη πλευρά να κινείται σε ψυχεδελικούς δρόμους. Πάρα πολύ καλό. Κι επειδή είναι εντελώς άγνωστο θα έλεγα και… κάτι παραπάνω από «πάρα πολύ καλό».

Από ’κει και πέρα ακούσαμε για πρώτη φορά δημοσίως ανέκδοτα των Forminx,  κομμάτια των Artomics (Σταμάτης Σπανουδάκης, Δημήτρης Ταμπόσης, Γιάννης Φαναριώτης κ.ά.) από τις αρχές των seventies σε ωραίο soul-rock στυλ (με πνευστά κ.λπ.), κάτι περίεργα του Μάνου Λοΐζου (από ταινίες νομίζω), διάφορα παράξενα κυπριακά (με «έντεχνα» στοιχεία, folk και τα τοιαύτα), ένα jazz-rock γκρουπ από τη Νίκαια (τέλη 70s) που τώρα δεν τo θυμάμαι (Electric Killers; - κάτι τέτοιο), μπαλάντες του Χάρη Βρουλή και του Αλέξανδρου Δεβετζόγλου, ανέκδοτα των Σταυρός και άλλα διάφορα που θα τα θυμηθώ σιγά-σιγά…

Από eighties o Δημήτρης έπαιξε κανα-δυο κομμάτια από το δεύτερο εξαιρετικό άλμπουμ των Σύνδρομο (έχω γράψει παλαιότερα στο δισκορυχείον), για το οποίον απορώ πώς και δεν το έχουν μυριστεί ακόμη οι «εϊτάδες» για να το δώσουν στον κόσμο (Depeche Mode στυλ, με οριενταλισμούς και ελληνικά δημοτικά στοιχεία), ενώ μου άρεσαν και οι ροκάδικες ηχογραφήσεις ενός σχήματος (δεν θυμάμαι τώρα το όνομά του) που έφτιαξε ο Λούης (και άλλοι) μετά τους Stress…

Ξεχνάω κι άλλα, όμως δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ο Δημήτρης είναι πρόθυμος, σύντομα, να μας «ξαναστείλει»…

Και μια φοβερή, ανέκδοτη, «γκαραζιά» των Forminx (του κορυφαίου ελληνικού γκρουπ των sixties), όπως ακούστηκε στον Κύκλωπα την Τετάρτη το βράδυ...