MARTIN STONE (1946-2016)

Πέθανε χθες στα 70 του ο άσσος βρετανός κιθαρίστας Martin Stone. Αναφέρω τα σχήματα στα οποία συμμετείχε από τα early 60s έως πιο πρόσφατα: Junior’s Blues Band, Rockhouse Band, Stone’s Masonry, Almost Presley, Savoy Brown Blues Band, The Action, Mighty Baby, Chilli Willi, Chilli Willi & The Red Hot Peppers, The Jive Bombers, Pink Fairies, The 101’ers, The Gibson Girls... Μεγάλη πενιά, που μας συνόδεψε στα eighties, όταν ανακαλύπταμε μία-μία τις μπάντες από τις οποίες είχε περάσει.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 πρέπει να είχα αγοράσει ήδη το πρώτο LP των Mighty Baby (1969), που είχε επανακυκλοφορήσει το 1984 ως “Egyptian Tomb” από την Psycho (έχει ακόμη στο cover αυτοκόλλητο «900 δρχ.», αλλά αμφιβάλλω αν είχα δώσει τόσα στη Διαμάντω, στο Ντο Ρε Μι στην Πάτρα – κανα 700άρι μπορεί), διάβαζα στο fanzine Psychagogos (Νο 2, άνευ μήνα, αλλά mid-80s) την ιστορία του συγκροτήματος, στο άρθρο «Από τους Action στους Mighty Baby» του Νίκου Κοντογούρη, ενώ βαθιά βυθισμένος (τότε... και πάντα) στο british r&b άκουγα και τους Stone’s Masonry από την τρομερή συλλογή “White Boy Blues/ Volume 2” [Castle, 1986] μαζί με άλλα δύσκολα (τότε) κομμάτια των Tony McPhee, Dharma Blues Band, Cyril Davies κ.λπ. Είχα λοιπόν μια πολύ καλή πληροφοριακή και ακουστική εικόνα γύρω από αυτόν τον «άγνωστο» μουσικό, τον κιθαρίστα Martin Stone, την οποία θα συμπλήρωνα όλα τα επόμενα χρόνια. Τον είχα βάλει στο μάτι δηλαδή…
Με θυμάμαι, λοιπόν, στα nineties να ψάχνω το δεύτερο LP των Mighty Baby, το “A Jug of Love”, στην πειρατική έκδοση που μου είχε ξεφύγει στα late 80s, και τελικώς να το ακούω σ’ ένα CD, στις αρχές των 00s πια, σε μια τρέχα-γύρευε εταιρεία ονόματι Flash 58 (η έκδοση αυτή δεν υπάρχει στο discogs). Η μαγκιά εκείνου του CD ήταν πως είχε ως bonus το μεγαλιθικό “A blanket in my muesli”, που ήταν ηχογραφημένο στο φεστιβάλ του Glastonbury, την 25η Ιουνίου 1971 στις 5 το πρωί! Και κάπως έτσι είχα κλείσει με τους Mighty Baby – ασχέτως αν αγόρασα αργότερα, το 2006, και την ωραία επανέκδοση βινυλίου τού “A Jug of Love” στην Sunbeam.

Από ’κείνο το κείμενο του Κοντογούρη στον Ψυχαγωγό είχα συγκρατήσει την ύπαρξη ενός άλμπουμ, το οποίο άρχισα να το ψάχνω από τότε (mid-80s), για να καταφέρω να το αγοράσω, τελικά, στις αρχές των 00s, από το eBay. Θα καταλάβετε τι εννοώ, καθώς θα μεταφέρω το σχετικό απόσπασμα. Να σημειώσω μόνο πως δεν κάθομαι, τώρα, να τσεκάρω αν όσα γράφονται είναι έτσι όπως γράφονται…

«Ο Μartin Stone αναμείχθηκε ενεργά εκείνη την εποχή σ’ ένα θετικά αποδεκτό άλμπουμ το “Southern Comfort” μαζί με τρεις ξακουστούς, αλλά χωρίς μεγάλη δισκογραφική δουλειά μπλουζίστες, τους Walter “Shakey” Horton, Jessie Lewis και Jerome Arnold. Ο Horton ήταν ο πιο γνωστός απ’ όλους. Είχε παίξει με τον Otis Rush, τον Muddy Waters και είχε βοηθήσει τους Chicken Shack και Fleetwood Mac στις ηχογραφήσεις τους. Ο Lewis ήταν μέλος στις μπάντες των Otis Rush και Buddy Guy, και ο Arnold είχε συμμετάσχει στις ηχογραφήσεις των δύο πρώτων LP τού Paul Butterfield. Το “Southern Comfort” έγινε μέσα σε 10 ώρες και δεν υπήρξε τόσο πετυχημένο από πλευράς ηχογράφησης. Ο Horton παράπινε (σ.σ. ο Κοντογούρης ήταν εκεί και έβλεπε;) και για το μισό χρόνο της εγγραφής δεν ήξερε σε ποια νότα έπαιζε. Με μεγάλη δυσκολία κατάφεραν να συγκεντρώσουν υλικό για ένα δίσκο, πριν ο Horton τους παρατήσει στα μέσα της εγγραφής. Έτσι οι υπόλοιποι τρεις συμπλήρωσαν το LP με ένα ινστρουμένταλ απόσπασμα που είχε τίτλο “Netti-netti”και είχαν συνθέσει ο Stone με τον Arnold. Ήταν βασισμένο σ’ έναν ανατολίτικο-ινδικό ρυθμό, ο Martin έπαιζε με τρομερή δεξιοτεχνία και οι άλλοι δύο με δυσκολία προσπαθούσαν να τον ακολουθήσουν σ’ αυτό τον καταιγισμό σόλων και ακόρντων. Αυτό το διαβολεμένο κομμάτι επισκίαζε κάθε άλλο μέσα στο δίσκο, αν και υπήρχαν tracks που δείχνουν τις προσπάθειες της μπάντας να τηρήσει μια αυστηρή φόρμα blues. Σήμερα (σ.σ. τότε στα mid-80s, αλλά και τώρα) το “Southern Comfort” είναι σπάνιο και αρκετά δυσεύρετο».

Το άλμπουμ αυτό, που είναι ένα πραγματικό blues-rock/ psych «διαμάντι», το αγόρασα, όπως έγραψα και πιο πάνω, από το eBay στις αρχές των 00s –μιαν αμερικάνικη κόπια στη Sire, που είναι φτηνή (ήταν τότε τουλάχιστον), γιατί η βρετανική είναι άπιαστη– και το προτείνω σε όλους εκείνους που γουστάρουν το british blues των late sixties, με τον σπουδαίο Big Walter “Shakey” Horton... μεθυσμένο ή ξεμέθυστο να κάνει, κι εκείνος, τη διαφορά.

Θα ήθελα να «χτυπήσω» όλο το άρθρο του Κοντογούρη στον Ψυχαγωγό, που δίνει πολλές πληροφορίες για Action, Mighty Baby κ.λπ. (και ήταν αρκετά καλό για την εποχή του), αλλά είναι μεγάλο και δεν γίνεται. Ας το «χτυπήσει» εκείνος…

Από το gatefold τής επανέκδοσης τού "A Jug of Love" στην Sunbeam. O Martin Stone διάβαζε Gurdjieff, Aleister Crowley, το I Ching, ενώ, τα πιο πρόσφατα χρόνια, υπήρξε και αναγνωρισμένος βιβλιοκυνηγός-παλαιοβιβλιοπώλης.

Και κάτι για τους Stone’s Masonry.
Άκουσα για πρώτη φορά κομμάτι αυτού τού εφήμερου r&b συγκροτήματος τού Martin Stone από τα τέλη του ’66 στη διπλή συλλογή “White Boy Blues, Volume 2”, που είχε τυπωθεί από την Castle το 1986. Ήταν το “Flapjacks”, ένα instro-δυναμίτης που έβγαζε κάτι από Booker T. and the MG's, με ωραία κοψίματα, συνεχείς αλλαγές και γερά soli (σε όργανο και κιθάρα). Ένα από τα καλύτερα, εν ολίγοις, οργανικά τού british r&b. Το συγκρότημα αποτελούσαν οι Pete Shelley όργανο, Martin Stone κιθάρα, Keith Tillman μπάσο και Michael Riley ντραμς και στη σύντομη παρουσία του κατόρθωσε να γράψει ένα μόνο 45άρι με τα κομμάτια “Hot rock/ Flapjacks” στην Purdah του Mike Vernon (πανσπάνιο σήμερα, με τιμή που ξεπερνά τα 500 ευρώ).
Κάποια στιγμή εμφανίστηκε κι άλλο ένα οργανικό κάτω από το ίδιο όνομα (Stones Masonry), ήταν το “Jump for joy”, που ακουγόταν στη συλλογή “A Bunch Of Stiff Records” [Stiff, 1977], μαζί με κομμάτια των Motorhead, Elvis Costello, Graham Parker, Nick Lowe κ.λπ. – ουδεμία σχέση, δηλαδή, με sixties r&b. Όμως, δεν είμαι σίγουρος αν πρόκειται για το ίδιο ακριβώς γκρουπ, αφού εδώ δεν ακούγεται όργανο, αλλά φυσαρμόνικα – αν και η ηχογράφηση θα μπορούσε, με λίγη προσοπάθεια, να ήταν sixties και όχι mid-seventies ας πούμε. Δεν ξέρω...
Έψαξα και βρήκα, τώρα, ένα newsletter της εταιρείας Blue Horizon, που ήταν τυπωμένο σε μια παλαιά δισκογραφία τού Leslie Fancourt [Retrack Books, Kent 1992], σχετική με το british r&b.
Από ’κει μαθαίνουμε πως λίγο πριν το φορμάρισμα των Stone’s Masonry υπήρχε ένα άλλο γκρουπ, οι Rockhouse Band, που είχε συνοδεύσει, τότε, τον Rufus Thomas στην περιοδεία του στην Αγγλία. Παρότι είχαν αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις οι Rockhouse Band διαλύθηκαν σύντομα, με κάποια από τα μέλη να σχηματίζουν τους Stone’s Masonry.
Το πρώτο άκουσμα του 45αριού, γράφει το newsletter, φέρνει στο νου Jimmy Smith, Booker T. and the MG's και Freddie King (σ.σ. σωστά και τα τρία!), καθώς το ύφος της κιθάρας του Stone είναι τελείως… βασιλικό. Από τους μουσικούς, ο Pete Shelley είναι γνωστός (σ.σ. τότε ήταν γνωστός) από την παρουσία του στην National Youth Jazz Orchestra, ενώ και ο Martin Stone θεωρείται ήδη (μας πληροφορεί το newsletter) ως ένας από τους καλύτερους r&b κιθαρίστες στη χώρα, μαζί με τους Eric Clapton, Peter Green και Tony McPhee. Ο Stone γουστάρει διάφορους παίκτες, από τον B.B. King μέχρι τον Pee Wee Crayton, με το “Hot rock” (σ.σ. το άλλο track από το 45άρι) να εμφανίζει συναρπαστικές φράσεις στην κιθάρα και το όργανο (όντως). 
Τρία κομμάτια στη μνήμη τού Martin Stone…