Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016

φοιτητική δύναμη

Είναι λογικό να υποθέσεις πως κάποια αναγνώσματα, κάποια βιβλία, θα έπαιξαν ένα ρόλο (μικρό ή μεγαλύτερο) στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, τέτοιες ημέρες πριν από 43 χρόνια. 
Εξώφυλλο: Ηρώ Κανακάκη
Τα βιβλία, έχουν άλλο εκτόπισμα από εκείνο των τραγουδιών για παράδειγμα – που είναι πιο άμεσα (τα τραγούδια), συσπειρώνοντας στο πι και φι τα πλήθη. Ο έντυπος λόγος δρα σε άλλους ρυθμούς, ως γνωστόν, σκάβει σε μεγαλύτερο βάθος (και βάθος χρόνου), φτιάχνοντας εν τέλει όλο εκείνο το θεωρητικό υπόβαθρο, που θα μπορέσει να μετατρέψει, στη δεδομένη στιγμή, τη θεωρία σε πράξη. Ή τουλάχιστον να βοηθήσει προς τη μετάβαση.
Η Φοιτητική Δύναμη [Αρμός] ήταν λοιπόν ένα από αυτά τα βιβλία, που κυκλοφόρησαν μέσα στο ’73 και, οπωσδήποτε, πριν από τον Νοέμβρη εκείνης της χρονιάς.
Το βιβλίο αποτελούσε μετάφραση (αν και όχι ολόκληρη) τού Student Power, που είχε κυκλοφορήσει το 1969 στη Βρετανία (και αλλαχού) από τις εκδόσεις Penguin Books (σε επιμέλεια των Alexander Cockburn & Robin Blackburn), με κείμενα διαφόρων γύρω από το φοιτητικό ζήτημα. Ανάμεσα στους «διαφόρους» οι πολύ γνωστοί Herbert Marcuse και Daniel Cohn-Bendit, όπως και οι λιγότερο γνωστοί (ή μάλλον άγνωστοί) Gareth Stedman Jones, David Adelstein, Linda Tinkham, Tom Fawthrop, Tom Nairn & Jin Singh-Sandhu, David Widgery και David Triesman – οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν ή φοιτητές / φοιτήτριες ή χαμηλό διδακτικό προσωπικό σε διάφορα πανεπιστήμια κυρίως της Βρετανίας, συνεργαζόμενοι συχνά με την πολιτική επιθεώρηση New Left Review.
Δινόταν ο λόγος, λοιπόν, στους φοιτητές να μιλήσουν για τα προβλήματά τους σε μια σειρά από καλογραμμένα κείμενα, που αφορούσαν στο εκπαιδευτικό σύστημα τής Μεγάλης Βρετανίας (κυρίως).
Τα κεφάλαια της ελληνικής έκδοσης τού Student Power ήταν τα εξής:
– Η σημασία της φοιτητικής εξέγερσης
– Οι ρίζες της βρετανικής κρίσης
– Να μάθουμε το μάθημά μας
– Παιδεία ή εξετάσεις;
– Χάος στα κολλέγια τέχνης
– ΕΦΕ (Εθνική Φοιτητική Ένωση) – Το καταπραϋντικό των φοιτητών
– Η CIA και η φοιτητική πολιτική
– Γιατί κοινωνιολόγοι;
– Για την επανάσταση
Όμως, το πιο σημαντικό κεφάλαιο του βρετανικού βιβλίου, που είχε τίτλο “Students of the World Unite” και που το είχε γράψει ο φοιτητής των Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου Fred Halliday, δεν είχε μεταφραστεί στην έκδοση τού Αρμού. Γιατί, δεν ξέρω. Μπορώ να υποθέσω, αλλά δεν έχει νόημα.
Εκείνο, όμως, που έχει νόημα να πω είναι πως το κεφάλαιο αυτό τυπώθηκε ξεχωριστά στη σειρά των εκδόσεων Υδροχόος φοιτητικά (κυκλοφόρησαν δύο τόμοι – θα γράψουμε και για τους δύο) την ίδιαν εποχή. Το πρώτο αυτό βιβλίο, το 1 φοιτητικά, τυπώθηκε τον Δεκέμβριο του ’72, ενώ εντός υπάρχει παραπομπή στη Φοιτητική Δύναμη των εκδόσεων Αρμός (στην οποίαν αναγράφεται, όπως προείπαμε, ως έτος έκδοσης το «1973»). Λογικώς, τα δύο βιβλία πρέπει να μπήκαν μαζί στο τυπογραφείο, ασχέτως αν η Φοιτητική Δύναμη κυκλοφόρησε, τελικώς, πιο μετά.
Το 1 φοιτητικά/ Μελέτες – Προγράμματα – Διακηρύξεις/ Η ιστορία του φοιτητικού Συνδικαλιστικού Κινήματος σ’ όλο τον Κόσμο του Fred Halliday είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ανάγνωσμα, που έφερνε το ελληνικό νεανικό-φοιτητικό κοινό (ή όποιο άλλο) σε επαφή με την πορεία του κινήματος στα πανεπιστήμια του κόσμου (περιοδικά τύπου Πρωτοπορία και καλά, που τα έχουν ορισμένοι αδαείς περί πολλού, ήταν απλώς… οδοντόκρεμες), καθώς εντός γινόταν λόγος για τα φοιτητικά κινήματα στην ισπανόφωνη Αμερική (Βολιβία, Παναμάς, Περού, Βενεζουέλα, Κούβα και Αργεντινή – με το μανιφέστο της Κόρδοβας), στην Ασία (Ιαπωνία-Ζενγκακούρεν, Κίνα-Πολιτιστική Επανάσταση) και βεβαίως στην Ευρώπη (Ιταλία, Ισπανία, Δυτική Γερμανία, Γαλλία).
Για να αντιληφθείτε το ύφος της γραφής του Halliday και το πώς περιέγραφε τις καταστάσεις παραθέτω ένα απόσπασμα από το κεφάλαιο για τη Δυτική Γερμανία σε σχέση με την επίσκεψη του Σάχη και την δολοφονία του φοιτητή Benno Ohnesorg την 2 Ιούνη 1967 (μια δολοφονία που ριζοσπαστικοποίησε Τέχνη και κοινωνία, βλ. την κομμούνα των Amon Düül, την Bewegung 2. Juni κ.λπ.).
«Μόλις έφυγε ο Χούμπερτ Χάμφρεϋ (σ.σ. αντιπρόεδρος των ΗΠΑ και υπερασπιστής του πολέμου στο Βιετνάμ), ο επόμενος επισκέπτης της “ελεύθερης πόλης” (σ.σ. Δυτικό Βερολίνο) ήταν ο Σάχης της Περσίας, ένας μισητός τύραννος, που καταδίωκε για πολλά χρόνια τους πέρσες φοιτητές. Υπάρχουν πολλοί εξόριστοι πέρσες φοιτητές στη Δυτική Γερμανία, που συνεργάζονταν με την SDS (σ.σ. Sozialistische Deutsche Studentenbund) αρκετό καιρό. Έτσι το ξεκίνημα της εθνικής δυτικογερμανικής φοιτητικής εξέγερσης το προκάλεσε μια εκδήλωση διεθνικής συνεργασίας. Όταν έφτασε ο Σάχης η SDS οργάνωσε μια διαμαρτυρία έξω από το κτήριο της Όπερας του Βερολίνου. Η αστυνομία επιτέθηκε απροκάλυπτα στους διαδηλωτές και δολοφόνησε ένα φοιτητή, τον Μπέννο Όνεσοργκ. Οι επιπτώσεις της δολοφονίας αυτής ήταν τεράστιες, όχι μόνο στο Δυτικό Βερολίνο αλλά και σε ολόκληρη την Ομοσπονδιακή Γερμανία. Το πτώμα του Όνεσοργκ μεταφέρθηκε στο Αμβούργο, όπου χιλιάδες φοιτητές παρακολούθησαν την κηδεία του και τον θάνατό του ακολούθησαν εκατοντάδες διαδηλώσεις σ’ ολόκληρη τη Δυτική Γερμανία.(…) Οι μαχητικοί φοιτητές της Δυτικής Γερμανίας έβλεπαν καθαρά την ενότητα και παγκοσμιότητα της καταπίεσης: η αμερικανική επίθεση στο Βιετνάμ, ο ιμπεριαλιστικός έλεγχος της Περσίας, η κτηνωδία της αστυνομίας του Δυτικού Βερολίνου, τα συστηματικά ψέματα του Τύπου που έλεγχε ο Σπρίνγκερ (σ.σ. Bild κ.λπ.), καθώς και η εκμετάλλευση των πανεπιστημίων δεν ήταν παρά οι διαφορετικές όψεις ενός ενοποιημένου κυρίαρχου φαινομένου – του καπιταλισμού».
Παρακάτω ο Halliday αναφέρεται στην απόπειρα δολοφονίας του Rudi Dutschke κ.λπ., ενώ δεν είναι λίγα κι εκείνα που γράφει για τον Γαλλικό Μάη.
Γίνεται λοιπόν αντιληπτό πως τα «πάντα» έφθαναν ως πληροφορία σ’ εκείνους που ενδιαφέρονταν να μάθουν και να διαβάσουν (το λέω επειδή διάφοροι αγαθοί ή άσχετοι νομίζουν πως ο Έλληνας δεν πληροφορείτο τίποτα εκείνη την εποχή) και πως προτάσεις όπως η… «Τα μαχητικά φοιτητικά κινήματα μπορούν μόνα τους να δράσουν σαν πολιτική πρωτοπορία σε συνθήκες υπερβολικής καταπίεσης – αυτό συνέβηκε στην Ισπανία, την Περσία, την Βραζιλία, το Μαρόκο και σε πολλές άλλες υπανάπτυκτες καπιταλιστικές χώρες»… υποδαύλιζαν κατ’ ουσίαν μιαν ανάλογη φοιτητική εξέγερση και στη χουντοκρατούμενη Ελλάδα.
Ο Τίμος Παπαδόπουλος (εκδότης του Υδροχόου) ρίχνει στην αγορά, σε σύντομο διάστημα (Μάρτης 1973) και τον δεύτερο τόμο των φοιτητικών, τα 2 φοιτητικά, που αφορούσαν αυτή τη φορά στην ελληνική περίπτωση. Ο αντιχουντικός δημοσιογράφος Μηνάς Παπάζογλου μαζεύει σε βιβλίο μια σειρά άρθρων, υπό τον τίτλο Προδομένη Νεολαία, που είχε γράψει για την εφημερίδα Τα Νέα και τα οποία είχαν δημοσιευτεί στο διάστημα 30/1-8/2 του 1973. Είναι γνωστό πως στις εφημερίδες υπήρχε εκτεταμένη… αυτολογοκρισία, αν και σε πολλές περιπτώσεις ο Παπάζογλου δεν μάσαγε τα λόγια του. Διαβάζουμε κάπου σε σχέση με την κατάντια των διορισμένων φοιτητικών διοικήσεων (σύλλογοι, ΕΦΕΕ κ.λπ.):
«Μέχρι το Γενάρη του 1972 μοναδική δραστηριότητα των συλλόγων –εκτός των χορών και των εκδρομών– είναι να πιστοποιούν ότι όλα πάνε καλά στον πανεπιστημιακό χώρο και ότι η σπουδάζουσα νεολαία βρίσκεται στο σωστό δρόμο. Έγραφε λοιπόν το επίσημο όργανο της ΕΦΕΕ λίγες μέρες πριν η πλειοψηφία των φοιτητών Νομικής, Ιατρικής, Σχολών ΕΜΠ κ.λπ. ζητήσει έντονα να εκλέξει τους αντιπροσώπους της στους φοιτητικούς συλλόγους:
“Φοιτητικοί Παλμοί της 15.1.1972: (…)Αλλά εκείνο που έχει σημασίαν είναι το πνεύμα με το οποίο αντιμετωπίζονται τα φοιτητικά θέματα, η κατανόηση που συναντάται, ο διάλογος ο οποίος διεξάγεται. Ουδέποτε άλλοτε οι σπουδασταί ηκούσθησαν με την σήμερον επιεδεικνυομένην στοργήν με την σημερινήν εγκάρδιον προσοχήν και ενδιαφέρον. Πιστεύομεν ότι δια του διαλόγου επιτυγχάνονται πολύ περισσότερα και ασφαλέστερα αποτελέσματα, από τον στείρον αρνητισμόν και τον δημαγωγικόν κομματισμόν”.
Και όμως λίγες μέρες ποροηγουμένως είχε ανακοινωθεί η υπουργική απόφαση για τα νέα προγράμματα σπουδών, χωρίς να έχει ζητήσει η Διοίκηση τις απόψεις των Συλλόγων. Απόφαση, που καταργούσε κεκτημένα δικαιώματα των φοιτητών, όπως η τρίτη εξεταστική περίοδος και η μεταφορά μεταφερομένου μαθήματος στο επόμενο έτος σπουδών. Και το κύμα έντονης διαμαρτυρίας είχε αρχίσει να φουσκώνει σε τέτοιο βαθμό στο φοιτητικό κόσμο, ώστε ο σύλλογος φοιτητών Νομικής (σ.σ. ο διορισμένος) αναγκάσθηκε να διαμαρτυρηθεί (σ.σ. ακόμη κι αυτός) λέγοντας ότι πείσθηκε “ότι οι μεταρρυθμίσεις εγένοντο νύκτα”».
Τη συνέχεια την ξέρετε…
Αν και ο Τίμος Παπαδόπουλος είχε σκοπό, όπως γράφει σ’ αυτό τον δεύτερο τόμο, να συνεχίσει τη σειρά φοιτητικά εντούτοις δεν κυκλοφόρησε ποτέ τρίτος τόμος… Ούτε τέταρτος…

17 σχόλια:

  1. Εξαιρετικά και πολύ ενδιαφέροντα τα τελευταία κείμενα για άγνωστα (ή λιγότερο γνωστά) γεγονότα της εποχής. Πολύ σωστά πράττεις και δε μένεις στα τετριμμένα και στην καραμέλα για τους βολεμένους του Πολυτεχνείου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε ναι.
      Να πούμε κάποια πράγματα που ν’ απαιτούν λίγο ψάξιμο και να μη μένουμε στον αφρό.
      Στα ίδια και τα ίδια.

      Διαγραφή
    2. Βεβαίως τα έχω. Αλλιώς πώς;
      Ούτε συλλέγω τίποτα.
      Ό,τι έχω το έχω για τη δουλειά.

      (Απάντηση σε σχόλιο που μου ζητήθηκε να μείνει κρυφό)

      Διαγραφή
  2. Στις εκδόσεις Υδροχόος συμμετείχε και ο αναρχικός Στέλιος Βασιλειάδης, από τους πρωταίτιους της απεργίας-αποχής των υπομηχανικών (που προηγείται χρονικά της κατάληψης Νομικής), καθώς και της πρώτης (σχετικά, από όσο τουλάχιστον μπορεί κανείς να συμπεράνει από την μία φωτογραφία που έχει δημοσιευτεί) μαζικής διαδήλωσης κατά του χουντικού καθεστώτος, στις 21/4/1972)

    Στο βιβλιαράκι:

    Ο αδελφός μου ο Στέλιος, εκδ. ΡΗΓΜΑ, 2012, β' συμπληρωμένη έκδοση

    αναφέρονται τα εξής:

    Το 1971 ο Στέλιος συμμετέχει στις εκδοτικές και συντακτικές δραστηριότητες των εκδόσεων "Έρευνα", "Πράξη", "Υδροχόος" που συστεγαζόντουσαν σε μικρό κτήριο στη Σόλωνος.

    Μέρες που είναι, ας θυμηθούμε, κι εκείνους τους "προβοκάτορες", μεταξύ αυτών ο Στέλιος, η ομάδα του Κωνσταντινίδη και άλλοι, που έστησαν ήδη από την Τετάρτη 14/11 την (αρχικά) αυτόνομη προλεταριακή συνέλευση μες στο κατειλημμένο Πολυτεχνείο, και την οποία προφανώς σαμπόταρε η γνωστή φάρα φοιτητοσυνδικαλιστών, κομματικών στελεχών και λοιπών καλοθελητών, μέχρι να την νεκραναστήσουν την επομένη, έχοντας επιβάλλει μια ευνοϊκή προς αυτούς σύνθεση. Η συγκεκριμένη ιστορία ίσως να μην ιδιαίτερα γνωστή, έχει πάντως καταγραφεί το 1975 (μαζί με άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία για την -και εργατική- εξέγερση του Πολυτεχνείου) και δημοσιευτεί στο αντιεξουστιαστικό περιοδικό Πεζοδρόμιο Νο 7, που κυκλοφόρησε δύο χρόνια αργότερα.


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεκτά τα πρώτα.

      Για τα υπόλοιπα (>>Μέρες που είναι, ας θυμηθούμε, κι εκείνους τους "προβοκάτορες",<<) έχουν χυθεί τόνοι μελάνης και μην τα ξαναπάμε από την αρχή.

      Έχω γράψει και αντιγράψει πολύ πράμα αυτές τις μέρες κι έχει πονέσει το χέρι μου…

      Διαγραφή
  3. Και αυτός ο σύντομος διάλογος στο cbox, επειδή εκεί δεν κουβεντιάζονται τέτοια πράγματα…
    Το cbox είναι για να γράφουμε κανα… RIP, να προτείνουμε κανα τραγουδάκι, κάποιο link, ή να δίνουμε και ιδέες για αναρτήσεις. Για κάτι «μια κι έξω εννοώ».


    ντιαρ: το ειδαμε και το πολυτεχνειο και τα παιδια του...

    Φ.Τ.: Τίποτα δεν είδες. Είδες 5-10 κι έβγαλες συμπέρασμα για όλους.

    kastor: Οχι 5-10 μονο. τους πιο προβεβλημενους της εποχης εκεινης τους οποιους θαυμαζαν μαλιστα και ψηφιζαν εκατομμυρια της ιδιας γενιας

    yorgos: Ακόμα κι ο πιο συμβιβασμένος-στη συνέχεια-της "γενιάς πολυτεχνείου" ήταν 100 φορές καλύτερης ποιότητας άνθρωπος από αυτούς τους θρασύδειλους (της ίδιας γενιάς) http://rnbnet.gr/details.php?id=11125

    Φ.Τ.: Κάστορα, πώς σε λένε, αυτά τα λένε οι τραμπούκοι και οι αγράμματοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιώργο εγκληματίες εννοείς, όχι απλά θρασύδειλοι.

      Διαγραφή
    2. Παρακρατικοί εγκληματίες, αλλά και το θρασύδειλοι έχει τη σημασία του. Χρειαζόταν τεράστιο θάρρος για να αψηφήσεις τη χούντα, τη φυλακή και τα βασανιστήρια τότε, και αντίστοιχα χρειαζόταν "ήθος" επιπέδου γερμανοτσολιά για να πας να γίνεις -με το αζημίωτο και εκ του ασφαλούς φυσικά- παρακρατικός στην υπηρεσία ενός πανίσχυρου και αδίστακτου δικατατορικού καθεστώτος.

      Διαγραφή
    3. Εννοώ πως το "θρασύδειλος" εξυπακούεται.
      Αυτού τού τύπου οι εγκληματίες είναι κατά βάση θρασύδειλοι.

      Διαγραφή
  4. @
    "(περιοδικά τύπου Πρωτοπορία και καλά, που τα έχουν ορισμένοι αδαείς περί πολλού, ήταν απλώς… οδοντόκρεμες)"

    Έχεις δίκιο! Γι' αυτό η χούντα απαγόρεψε την "Πρωτοπορεία" πριν καν βγάλει δύο τεύχη. Χάρη σε σένα, τώρα πια δεν είμαι αδαής!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τις έχεις πιάσει τις Πρωτοπορίες ρε μεγάλε;
      Τις έχεις ξεφυλλίσει;
      Τις έχεις διαβάσει;
      Ποιος σου είπε ότι «απαγορεύτηκαν»;
      (Δηλαδή ξέρω που το διάβασες, αλλά αυτός δεν πιάνεται – είναι μυθομανής και βλάκας).
      Όποιος ισχυρίζεται ότι «απαγορεύτηκε» το περιοδικό να φέρει στοιχεία.

      Διαγραφή
    2. Έχω και τα δύο τεύχη, κι αν θες να σου πω και τα περιεχόμενα. Μπορώ και να τα σκανάρω επίσης και να σου τα τρίψω στη μούρη (μέσω άλλου μπλογκ εννοείται).

      Εσύ δηλ. ισχυρίζεσαι ότι δεν απαγορεύτηκε η Πρωτοπορία; Σταμάτησε από μόνη της με 12000 τιράζ (!); Πρόσεξε μη πάθεις πάλι κάνα φιάσκο σαν εκείνο το μυθομανές με τους Spectrum...

      Διαγραφή
    3. Άσε ρε τώρα που θα μου τα τρίψεις στη μούρη.
      Έλα παππούλη μου να σου δείξω τα αμπελοχώραφά σου!!
      Σταμάτα να λες ό,τι διαβάζεις σα βλάκας – άκου 12 χιλιάδες τεύχη!
      Ναι ρε ν’ αποδείξεις ότι απαγορεύτηκε.

      Κανένα φιάσκο δεν υπήρξε με τους Spectrum.
      Μόνον οι ηλίθιοι μιλάνε για φιάσκο.
      Επώνυμη ανακοίνωση (με συγκεκριμένο όνομα γκρουπ) για πριβέ βασιλικό πάρτυ, μόνο οι μαλάκες θα την βγάλουν φιάσκο.

      Διαγραφή
    4. Κι επειδή είσαι άσχετος με το τι κυκλοφορούσε επί δικτατορίας και τι πραγματικά απαγορεύτηκε, με έμμεσους ή άμεσους τρόπους, ρίξε μια ματιά εδώ. Ένα κάτι δηλαδή, γιατί δεν έχω ασχοληθεί διεξοδικά με το θέμα.
      Θα το κάνω, όταν θα βρω… εκδότη (χε χε).

      http://www.lifo.gr/team/book/56964

      Αν έχεις μυαλό μπορεί και να καταλάβεις…

      Διαγραφή
    5. Mungo Terry χάρη σου κάνω, όταν δημοσιεύω σχόλιά σου.
      Είσαι ένας απλός μαλάκας, που ενώ δεν έχεις να προσφέρεις απολύτως τίποτα, έχεις το θράσος να κάνεις και κριτική, γράφοντας μπούρδες. Στο δισκορυχείον, ειδικά εσύ –και να το ξέρεις– θα έρχεσαι προσκυνώντας.
      Κατά τ’ άλλα άνοιξε ένα blog και γράψε γι’ αυτά τα θέματα, άμα έχεις @ρχίδι@, για να δούμε τι πουλιά θα πιάσεις.

      Διαγραφή
  5. Φυσικά και αμφισβητώ τα 12000 φύλλα της Πρωτοπορίας! Και πολλά άλλα – για τα οποία δεν θέλω τώρα να μιλήσω.
    Ρε εδώ ο Κούρος που απευθυνόταν σε όλο τον κόσμο έβγαινε σε 1500 αντίτυπα, κι έβγαινε ένα φοιτητικό περιοδικό σε 12 χιλιάδες; Πού τα βρίσκανε ρε τα λεφτά για 12 χιλιάδες αντίτυπα;
    Αν είναι δυνατόν!
    Ρε ζώα, ψάχνω περιοδικά 30 χρόνια, Πρωτοπορία δεν έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου (την έχω διαβάσει μόνο σε βιβλιοθήκες). Απεναντίας Κούρους, Panderma (που έβγαινε σε 500 αντίτυπα) κ.λπ. συναντάς συχνότατα και σήμερα.
    Αν είχαν τυπωθεί 12 χιλιάδες φύλλα της Πρωτοπορίας θα βρώμαγε η Αθήνα ακόμη και τώρα!
    Ό,τι μαλακία διαβάζετε την πιστεύετε σαν χάνοι. Αφού είστε χάνοι και άσχετοι!!
    Ρε μαλάκες, ο Νταλούκας που γράφει αυτές τις παπαριές είναι τελείως αναξιόπιστος. Ό,τι του λένε κάθεται και το χάβει σαν ηλίθιος, αφού είναι ανίκανος να αντιπαρατεθεί σε αυτό που ακούει. Θυμάστε τι έγραφε περί Clapton, περί BAO, ΓΑΟ, ΔΑΟ και άλλα διάφορα στο παραμύθι του, για τα οποία έχει ξεβρακωθεί από το «δισκορυχείον»; Θυμάστε τα ξεβρακώματα με την «Έκλειψη ηλίου», τους «Νοστράδαμος – φεστιβάλ Θεσσαλονίκης», το «Χρονικό τριών ημερών» και λοιπά;

    Όσον αφορά στα υπόλοιπα «αντιστασιακά» δεν γουστάρω να μιλήσω. Κάνω κάτι άλλο…
    Τα διαβάσατε πιστεύω τα «κρυφά» και τα «παράνομα» Λιανοτράγουδα… Έτσι, για να μπαίνετε λίγο και στο νόημα…

    Ας ψάξει ο καθένας μόνος του να δει τι συνέβη τότε (αν έχει κώλο και όρεξη), τι λέγεται σήμερα και πόσο σχέση έχουν με την πραγματικότητα αυτά τα δύο.
    Άιντε τώρα. Ζώα…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. A, και κάτι που ξέχασα.
      Το προηγούμενο σχόλιο αφορά και στον γρόθο Mungo Terry, ο οποίος είναι τρεις φορές πιο χάνος από τους ανόητους που διαβάζει. Καθότι δεν σκέφτεται με τη λογική, παρά πιστεύει, σαν ευκολόπιστη «θείτσα», ό,τι τού λένε οι παραμυθάδες.

      Διαγραφή