SUNDAYMAN για το “Scene Missing”

Είχα γράψει παλαιότερα για τον Sundayman: «Ο… κατά κόσμον Κυριάκος Μουστάκας γεννημένος στην Αθήνα το 1974 ξεκινά τη μουσική διαδρομή του στην Αμερική στα τέλη των 90s, κάνοντας περισσότερο γνωστή (σ’ εμάς) την περίπτωσή του μέσω του άλμπουμ “Retronome”, που κυκλοφόρησε από την Restless Wind τον Ιούνιο του ’12. Ο Sundayman αγαπά, γουστάρει τον παλαιό, κλασικό, ηλεκτρονικό ήχο – και τον πιο πεζογραφημένο του Vangelis, του Jean Michel Jarre και των Neuronium (που τους θυμήθηκα;) και τον πιο ριζοσπαστικό (ας τον αποκαλέσουμε έτσι) των Neu! και των Cluster».

Παρότι τα παραπάνω λόγια αφορούσαν σε προηγούμενο άλμπουμ, εντούτοις δεν απέχουν και πολύ από τη σημερινή πραγματικότητα τού Sundayman – ενός μουσικού, που εξακολουθεί να παλεύει και να αναμετράται επιτυχώς με τον vintage αναλογικό ηλεκτρονικό ήχο των seventies, δίχως να ξεχνά βεβαίως και το πώς διοχετεύτηκε εκείνος μέσα στην ποπ τραγουδοποιία της δεκαετίας του ’80 (κυρίως). Μάλιστα τούτο το τελευταίο, συχνά, μετατρέπεται και σε βασικό στοιχείο τού πρόσφατου LP του στην Inner Ear, που τιτλοφορείται “Scene Missing” (180άρι βινύλιο, με innersleeve και κάρτα για downloading).

Εννοώ πως ο Sundayman προτείνει ένα ξεκάθαρο eighties στη βάση του άκουσμα, που είναι κάπως σοφιστικέ για να το πεις εντελώς… electro-pop – αν και φρονώ πως κάτι τέτοιο θα ήθελε να δημιουργήσει, εδώ, ο καλός μουσικός. Θα μου πείτε τώρα… δεν το πέτυχε; Όχι, εντάξει… Το “Scene Missing” είναι αρκετά καλό – έχει πολύ καλά κομμάτια, όπως ας πούμε το εισαγωγικό “Jupiter” και το “Dandelion” από την πρώτη πλευρά ή το “Sun king” και το “Alive” από τη δεύτερη–, απλώς το περίμενα κάπως περισσότερο «φωτεινό», δίχως δηλαδή να το σκεπάζει το ελαφρύ (έστω) πέπλο τής ανερμάτιστης μαυρίλας τής… καταραμένης, μουσικώς, δεκαετίας (εκείνης του ’90 εννοώ).

Δεν ξέρω αν γι’ αυτή τη «σκοτεινιά» ευθύνεται ο Sundayman, ο συνεργάτης του Γιώργος Μανωλούδης (έχει γράψει μουσικές σε μερικά tracks, όλους τους στίχους, τραγουδώντας τους κιόλας) ή και οι δυο μαζί. Εκείνο που ξέρω είναι πως το “Scene Missing” θα μπορούσε να υπερκεράσει (με ευκολία φρονώ) κάποια προφανή… δυστοπικά περιβάλλοντα, βγαίνοντας ανελέητα στο ξέφωτο.

Όταν το κατορθώνει είναι τέλειο.

Επαφή: www.inner-ear.gr