NICK SANDERS & LOGAN STROSAHL

Ο πιανίστας Nick Sanders (με το τρίο του) μάς είχε δώσει πρόπερσι το άλμπουμ “You Are a Creature” [Sunnyside Communications, 2014], για το οποίον είχα γράψει τα σχετικά στη… σχετική ανάρτηση (11/3/2015). Τώρα, τον συναντάμε και πάλι σ’ ένα σχήμα ντουέτου αυτή τη φορά με τον αλτίστα και τενορίστα Logan Strosahl, ηχογραφώντας το “Janus” [Sunnyside Communications, 2016] στα Tedesco Studios τον Ιούνιο του 2016.

Γιατί… “Janus” δεν μπορώ να το πω μετά βεβαιότητος. Ίσως, γιατί τα δύο πρόσωπα του Ιανού να αντιπροσωπεύονται εδώ από τα παλαιά και καινούρια tracks ή από τα jazz και λιγότερο jazz (ή και καθόλου jazz). Ίσως, πάλι, τα «δύο πρόσωπα» να είναι αυτοί καθαυτοί οι δύο μουσικοί – ο πιο… εξωστρεφής Strosahl και ο πιο… εγκεφαλικός (χαζή λέξη, αλλά δεν έχω άλλη πιο πρόχειρη) Sanders.
Σε κάθε περίπτωση ένας τίτλος είναι κι ας πάμε στα πιο μέσα…

Οι συνθέσεις του “Janus” είναι άλλοτε του Sanders, άλλοτε του Strosahl, άλλοτε και των δυο μαζί και άλλοτε των Thelonious Monk (1917-1982), Willard Robison (1894-1968), Guillaume de Machaut (1300-1377), Olivier Messiaen (1908-1992), Hoagy Carmichael (1899-1981) και François Couperin (1668-1733). Αν πούμε πως όλες μαζί είναι δώδεκα, τότε οι έξι είναι των διασήμων τεθνεώτων και οι έξι των νεαρών ζώντων – οπότε… να ’τος ο Ιανός.

Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί, ακούγοντας το CD των Sanders & Strosahl, πως εδώ έχουμε να κάνουμε μ’ ένα συμπυκνωμένο πρόγραμμα σεμιναρίου, που να αφορά στην πορεία τής δυτικής μουσικής από τον 14^ον αιώνα μέχρι τις μέρες μας. Χοντρικώς περί αυτού πρόκειται, και είναι μεγάλη η μαγκιά, επί του συγκεκριμένου, των δύο οργανοπαικτών, οι οποίοι κατορθώνουν να ανταπεξέλθουν σ’ ένα τόσο δύσκολο πρόγραμμα χειριζόμενοι τρία μόνον όργανα. Απαιτούνται, εννοώ, ζηλευτές θεωρητικές γνώσεις στον τομέα της εναρμόνισης πρώτα-πρώτα, εμπειρία και προετοιμασία, καθαρό μυαλό όσον αφορά στο στόχο, και βεβαίως ψυχοσωματική σύμπτωση, ικανή να οδηγήσει μιαν… ομάδα των δύο σ’ ένα τέτοιου ύψους κοινό αποτέλεσμα.

Η οριοθέτηση, η διάνοιξη και εν τέλει η ενοποίηση σε μιαν ευθεία τούτου τού παμπάλαιου δρόμου, από τους Sanders & Strosahl, είναι ένα μικρό κατόρθωμα, αν αναλογιστούμε πως από το “Rose, Liz, Printemps, Verdure” του de Machaut μέχρι το εναρκτήριο “Sigma” (του Sanders) π.χ. εκείνη που μιλιέται, ανελλιπώς και διακαώς, είναι η ίδια γλώσσα.

Επαφή: www.sunnysiderecords.com