Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2016

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ 50 χρόνια από το «Φορτηγό»

Το «Φορτηγό» [Lyra, 11/1966] είναι για τους πάντες, πλέον, ένας δίσκος «τομή» για το ελληνικό τραγούδι του ’60 (και πέραν αυτού).
Αν κι έχει περάσει μισός αιώνας από τότε ο πρώτος εκείνος δίσκος του Διονύση Σαββόπουλου εξακολουθεί να φαντάζει μοναδικός και μόνος, ίσως γιατί κανένας άλλος 20άρης δεν έκανε ποτέ ένα τέτοιο ανατριχιαστικό ντεμπούτο, όλα τα επόμενα χρόνια – κάτι, τέλος πάντων, που να μπορεί να κοντράρει, με τη δημιουργική έννοια, εκείνο το μοναδικό και ακατάτακτο άλμπουμ.
Καμία ταμπέλα δεν ήταν εύκολη, εκείνη ειδικά την εποχή, για το «Φορτηγό» – και το «νέο κύμα», που είχε εμπνευστεί Αλέξανδρος Πατσιφάς (και η εταιρεία Lyra), έμοιαζε πολύ περιοριστικό και κυρίως ασαφές για να περιγράψει ό,τι ακουγόταν στο συγκεκριμένο άλμπουμ.
Εξάλλου, τι σχέση μπορεί να είχαν τα κομμάτια τού «Φορτηγού» με τα αξιοπρεπέστατα εν πάση περιπτώσει τραγούδια του Βιολάρη ή του Πουλόπουλου; Γιατί όλα τούτα «νέο κύμα» τα βάφτιζαν τότε…
Πηγή: «Ο Σαββόπουλος στην Λύρα» 11/1997
Έχουν γραφεί τόσα πολλά για το «Φορτηγό», τις δεκαετίες που ακολούθησαν, ώστε να μην υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος για να προσθέσουμε (καινούρια) περισσότερα εδώ και τώρα. Οι αξίες τού δίσκου είναι προφανείς, και, πάντα, τραγούδια όπως «Οι πλανόδιοι», «Το δέντρο», «Τα πουλιά της δυστυχίας», «Οι παλιοί μας φίλοι» και όλα τα υπόλοιπα θ’ ακούγονται, κάθε φορά, σαν να είναι η πρώτη φορά.
Τι γραφόταν όμως, σε περιοδικά κι εφημερίδες, σε πρώτο χρόνο, για τα τραγούδια τού «Φορτηγού»; Έχει σημασία αυτό. Όχι για τα τραγούδια αυτά καθ’ αυτά, αλλά για την κριτική. Κατά πόσο, δηλαδή, είχε αντιληφθεί το «καινούριο» που κόμιζαν τα νέα άσματα και πόσο κοντά βρισκόταν (η κριτική) σ’ εκείνο που συνέβαινε.
Για να δούμε…

Η συνέχεια εδώ…

10 σχόλια:

  1. Πολλά μπράβο που με αφορμή το "Φορτηγό" έφερες στην επιφάνεια προσωπικότητες σαν τον Γιώργο Μανιάτη και τον Γιάννη Καλιόρη.

    Για τον πρώτο, που υπήρξε, και υπάρχει ως φίλος και δάσκαλός μου για 30 περίπου χρόνια τώρα, θα προέτρεπα κι εγώ όσους ενδιαφέρονται για κάτι όλως άλλο στην αυχμηρή νεοελληνική πραγματικότητα να αναζητήσουν τα βιβλία του. Αλλά και τα τραγούδια του είναι για μένα σημαντικά (αν και αδισκογράφητα) και δεν είναι ίσως τυχαίο που ο Σαββόπουλος ακριβώς το 1979 τού έδωσε βήμα στον "Σκορπιό" τότε να τα παρουσιάσει.

    Για τον δεύτερο, τον Γιάννη Καλιόρη, επίσης θα προέτρεπα όσους ενδιαφέρονται για στιβαρό δοκιμιακό λόγο και εξαιρετικά ελληνικά να αναζητήσουν επίσης τις μελέτες του. Ήδη από την εποχή της "Επιθεώρησης Τέχνης" αλλά και της "Πανσπουδαστικής" είχε δείξει τη μεγάλη του έφεση και ικανότητα στην κριτική πραγμάτευση ποικίλων κοινωνικών και πολιτισμικών ζητημάτων.

    Μπράβο και πάλι που επέσυρες την προσοχή σε δύο αξιόλογες προσωπικότητες, από την "άλλη" Ελλάδα

    spatholouro

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για την προδικτατορική Πανσπουδαστική θέλω να γράψω κάποια στιγμή,επειδή έχω κάποια τεύχη.
      Να'σαι καλά spatholouro.

      Διαγραφή
  2. Πολύ ενδιαφέρουσες οι παραπομπές στις κριτικές του τότε, φωτίζουν την έκπληξη και προσπάθεια ιχνηλάτησης του καινούριου. Ειδικά ο Μανιάτης, διαβάζοντας (ή μάλλον ακούγοντας) ανάμεσα στις γραμμές, είδε μακρυά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σημασία έχει και τι λένε τώρα (οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές) για τότε...

      Διαγραφή
    2. Τι λέει ο Σαββόπουλος δηλαδή;
      Τα'χει πει εκατό φορές.

      Διαγραφή
    3. Βλακείες πάντως δε λέει.

      Διαγραφή
    4. Πες τι λέει ακριβώς να πούμε, για να δούμε αν λέει "βλακείες" ή όχι.

      Διαγραφή
    5. Ξέρεις που θα το βρεις, πάνε και άκουσέ το.

      Διαγραφή
    6. Στείλε link/ copy-paste, γιατί δεν έχω χρόνο να ψάχνω.

      Διαγραφή