Ο Karl Ratzer
είναι ένας αυστριακός κιθαρίστας (γενν. 1950), γνωστός, όσο, από τα ροκ
συγκροτήματα των 60s-70s The Slaves, Charles Ryders Corporation, C-Department, Gipsy Love, The New Ice Age κ.λπ. και φυσικά από τους
πάμπολλους μεταγενέστερους τζαζ ή περί την τζαζ δίσκους του. Ένα, δε, από τα
σχήματα, με τα οποία εμφανίζεται τα τελευταία χρόνια, είναι και το τρίο του, το
οποίο συναποτελούν ο συμπατριώτης του κοντραμπασίστας Peter Herbert (γενν. 1960) και ο
αμερικανός ντράμερ Howard Curtis,
που για χρόνια ήταν εγκατεστημένος στην Αυστρία (ίσως είναι ακόμη).
Αυτοί οι τρεις μουσικοί θα συνευρίσκονταν διάφορες φορές τα
πιο πρόσφατα χρόνια (2021-2024), βασικά στο Porgy & Bess Jazz Club
της Βιέννης, και μια επιλογή από τις εμφανίσεις τους εκεί αποτελεί το “Vienna Red” CD τους [IN+OUT
Records / AN Music,
2025], που περιλαμβάνει κυρίως versions.
Λογικό, αφού πρόκειται για μια σειρά από live – οπότε οι τρεις μουσικοί θα ήθελαν να δοκιμάσουν διάφορα
τινά, για να ευχαριστήσουν το κοινό τους, και όχι απλώς να δείξουν το πόσο
μπορεί να μετρούσαν οι ίδιοι σαν συνθέτες. Και κάπως έτσι... από τα επτά
κομμάτια του δίσκου τους μόνο ένα ανήκει στον Ratzer, ενώ όλα τα υπόλοιπα είναι
στάνταρντ, συνθέσεις του Wayne Shorter,
του αυστριακού πιανίστα Fritz Pauer,
όπως και του αργεντινού, επίσης τζαζ πιανίστα, Sergio Mihanovich.
Η ατμόσφαιρα στο “Vienna Red” είναι... σπιτική. Αντιλαμβάνεσαι, εννοώ, ακόμη και από το CD, την θέρμη που περικλείεται στα παιξίματα και στο σετ, με τους μουσικούς, ιδίως στα τρία tracks που διαρκούν πάνω από δέκα λεπτά, να δοκιμάζουν σε διάφορα επίπεδα, ατομικά-σολιστικά, ανά δύο και βεβαίως ανά τρεις, με το ρυθμικό τμήμα να ακούγεται πολύ ζωηρό (ο μπασίστας παίζει και με δοξάρι) και με τον 70βάλε Ratzer να παίζει κιθάρα και να τραγουδά, όχι μόνο με την πείρα που υποδηλοί η ηλικία του, αλλά και με τη θέρμη ενός πάντα ικανού σολίστα.
Απλά και κατανοητά πράγματα έχουμε στο “Vienna Red”, που με τη βοήθεια (και) της πολύ καλής ηχογράφησης μετατρέπονται σε κάτι ευρύτερα απολαυστικό.
Η ατμόσφαιρα στο “Vienna Red” είναι... σπιτική. Αντιλαμβάνεσαι, εννοώ, ακόμη και από το CD, την θέρμη που περικλείεται στα παιξίματα και στο σετ, με τους μουσικούς, ιδίως στα τρία tracks που διαρκούν πάνω από δέκα λεπτά, να δοκιμάζουν σε διάφορα επίπεδα, ατομικά-σολιστικά, ανά δύο και βεβαίως ανά τρεις, με το ρυθμικό τμήμα να ακούγεται πολύ ζωηρό (ο μπασίστας παίζει και με δοξάρι) και με τον 70βάλε Ratzer να παίζει κιθάρα και να τραγουδά, όχι μόνο με την πείρα που υποδηλοί η ηλικία του, αλλά και με τη θέρμη ενός πάντα ικανού σολίστα.
Απλά και κατανοητά πράγματα έχουμε στο “Vienna Red”, που με τη βοήθεια (και) της πολύ καλής ηχογράφησης μετατρέπονται σε κάτι ευρύτερα απολαυστικό.
