Παρασκευή 27 Ιουνίου 2014

δημόσια λίγδα

Μανώλης Νταλούκας:
«...».
Δημήτρης Πουλικάκος:
«...».
Μανώλης Νταλούκας:
«...».

(update 1:27 μ.μ.)
Έπρεπε να του το πει ο αναγνώστης Gregory του Νταλούκα ότι διέπραξε ύπατο ατόπημα με το να εμφανίζει τον Πουλικάκο να χυδαιολογεί εις βάρος μου; Ο ίδιος δεν μπορούσε να το καταλάβει από μόνος του – ότι εξέθεσε και τον Πουλικάκο και τον εαυτό του με την κοτσάνα που διέπραξε;
Εις ένδειξη καλής διάθεσης θα απαλείψω κι εγώ τις συγκεκριμένες προτάσεις από το blog μου επειδή σέβομαι την ιστορία του Πουλικάκου, προστατεύοντας συγχρόνως και τον… αντίδικο.

Ο Νταλούκας παραπονιέται για τους χαρακτηρισμούς μου προς το άτομό του, οι οποίοι (χαρακτηρισμοί) παίρνουν πάντα αφορμή απ’ αυτά που γράφει για μένα. Όποτε, λοιπόν, αναφέρθηκα επωνύμως σ’ αυτόν το έχω πράξει επειδή με έχει προκαλέσει, με αντίστοιχες δικές του αναφορές και χαρακτηρισμούς σε συγκεκριμένες αναρτήσεις του. Έχει φθάσει δε, παλαιότερα, να με αποκαλέσει έως και «αδελφή» (εκτός απ’ όλα τ’ άλλα), χρησιμοποιώντας τη λέξη με την προσβλητική-ρατσιστική της σημασία. Δεν μ’ ένοιαξε, όχι γιατί δεν είμαι «αδελφή», αλλά γιατί τέτοιοι χαρακτηρισμοί γέρνουν την πλάστιγγα των εντυπώσεων προς το μέρος μου. Όπως έγειρε η πλάστιγγα προς το μέρος μου και λόγω των χαρακτηρισμών του Πουλικάκου, που δημοσιοποίησε.

Αν ο Νταλούκας δεν θέλει να αναφέρω στις αναρτήσεις μου το όνομά του, ούτε να προβαίνω σε χαρακτηρισμούς, τότε να παύσει να ασχολείται μαζί μου. Εγώ καλύπτομαι και από το επίπεδο των «έξυπνων μπηχτών» (χωρίς να αναφέρω το ονοματεπώνυμό του δηλαδή) γιατί έχουν προκύψει πολλά ζητήματα (τι να κάνουμε τώρα… υπάρχουν ορισμένα θέματα με τα οποία ασχολούμαστε και οι δύο) επί των οποίων γράφει μπαρούφες και θα πρέπει να αποκατασταθούν στην πορεία οι αλήθειες. Από το πώς θα πορευτεί λοιπόν ο ίδιος στο μέλλον θα επιλέξω κι εγώ τον τρόπο αντιμετώπισής του…

10 σχόλια:

  1. gregory

    Φώντα, θα πρότεινα να μην αλληλοτροφοδοτείτε τη κόντρα σας. Βρε σεις, για μουσική πρόκειται που υποτίθεται ενώνει και γαληνεύει τους ανθρώπους. Άλλωστε, η ανεκτικότητα που πρέπει να μας χαρακτηρίζει είναι ευγένεια και γενναιότητα, τουλάχιστον για σοφούς σαν τον Πούσκιν και Σαίξπηρ.
    Μάλλον, αυτοί, έχουν δίκιο...

    ΥΓ. Τα ίδια, έγραψα και στον Μανώλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Gregory, κατ’ αρχάς να σου πω ότι ένας (σωστός) διαμεσολαβητής πάντα έχει ένα (θετικό) ρόλο στις διενέξεις, και αυτόν τον ρόλο έχω την γνώμη πως τον έπαιξες πολύ σωστά. Από την μεριά μου λοιπόν σου λέω «ευχαριστώ». Βοήθησες, σε πρώτη φάση, να «κατεβεί» κάτι απρεπές, που δεν τιμούσε ούτε εκείνον που το είπε, ούτε εκείνον που το δημοσιοποίησε. Μπορεί, μάλιστα, να βοήθησες και σε μια δεύτερη φάση… μένει αυτό να αποδειχθεί…

      Πάντως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, όσο τα εμφανίζεις στο σχόλιο. Η μουσική μπορεί να ενώνει και να γαληνεύει τους ανθρώπους (όπως λες), αλλά μουσική δεν είναι μόνο ν’ ακούμε δίσκους και να πηγαίνουμε σε συναυλίες… Η μουσική δεν είναι μόνο κατανάλωση δηλαδή (και δεν αναφέρομαι στους μουσικούς, σε όσους απ’ αυτούς δηλαδή παράγουν κάποιο άξιο λόγου έργο). Υπάρχουν θέματα σχετικά με τη μουσική που αφορούν στο κοινωνικό επίπεδο, και τα οποία είναι πολύ σημαντικά, πολύ σημαντικότερα πίστεψέ με από ένα απλώς «ωραίο τραγούδι», που μπορεί να ενώσει προς στιγμήν δύο διαφορετικούς ανθρώπους υπό την ίδια στέγη. Η μουσική, για μένα (και όχι μόνο για μένα), αποκτά αξία όταν ξεπερνά την αισθητική και διασκορπίζεται στην κοινωνία. Από ’κει αρχίζουν και τα δύσκολα…

      Διαγραφή
  2. "Πάντως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, ..."
    Τίποτα δεν είναι τόσο απλό, απλά για να κάτσεις με τον "αντίπαλο", πρέπει να υπάρχει μια ελάχιστη βάση διαλόγου. Υπ' αυτή την έννοια η αγάπη για τη μουσική είναι η ελάχιστη βάση που μας επιτρέπει να κουβεντιάζουμε και στη συνέχεια θα αποκαλυφθούν και οι λόγοι και το βάθος της προσέγγισης του καθενός μας.

    Τώρα για τη σημασία της μουσικής, δεν έχει νόημα να το πλατειάζουμε, από τη στιγμή που ΑΝΑ/ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ τις επιπτώσεις, τις επενέργειες και τις προεκτάσεις της.

    Προχωράμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. GK ITEA FOKIDAS.ΑΣ ΤΟΝ ΡΕ ΦΩΝΤΑ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΟΝ "ΑΝΕΠΡΟΚΟΠΟ".ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΚΑΤΩ ΑΤΑΛΑΝΤΟΣ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΝΑΙ Ο ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ-ΒΛΕΠΕ Π.Χ.CRAZY LOVE ΣΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ.ΤΡΑΒΙΕΤΑΙ ΠΟΥΛΩΝΤΑΣ ΜΟΥΡΗ- ΣΤΗΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΠΟΥΛΗΣΕ 600 ΕΥΡΩ ΠΡΟΣΦΑΤΑ -ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΣΤΙΓΜΙΑΙΟ ΡΟΚ.ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΜΩΣ ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ TOY MICK FARREN-ΒΛΕΠΕ HUMAN GARBAGE- ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ .Ο ΝΤΑΛΟΥΚΑΣ ΜΙΣΕΙ ΓΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ -ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΦΕΡΩ-ΤΟΝ ΑΡΒΑΝΙΤΗ ΑΡΑ ΜΙΣΕΙ ΚΑΙ ΣΕΝΑ ΠΟΥ ΞΕΡΕΙ ΠΩΣ ΣΧΕΤΙΖΕΣΑΙ Μ ΑΥΤΟΝ .ΕΦΤΙΑΣΕ ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ BLOG ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΟΠΟ.ΣΗΜΕΡΑ ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙΣ ΚΑΛΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΟΥΣΙΚΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΨΑΞΕΙΣ ΚΑΠΟΥ ΑΛΛΟΥ.ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΚΟΠΡΙΤΕΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου GK. Πρέπει να ’ναι χάρμα τώρα στην Ιτέα…

      Τον Πουλικάκο τον σέβομαι, για την ιστορία του. Γι’ αυτά που έχει προσφέρει στη μουσική, στο σινεμά και όπου αλλού – ό,τι έχει προσφέρει τέλος πάντων. Πόσω μάλλον όταν έχει γράψει το σημαντικότερο ροκ τραγούδι που ακούστηκε ποτέ στην Ελλάδα (με ελληνικό στίχο εννοείται) – και αναφέρομαι στο «Σκόνη, πέτρες, λάσπη» φυσικά. Ό,τι και να πει εναντίον μου, λοιπόν, εγώ θα τον τιμώ (και μόνο γι’ αυτό το τραγούδι). Τούτο, όμως, δεν σημαίνει πως δεν θα κρίνω όσα λέει και πως δεν θα διαφωνώ μαζί του (όπως έχει ξανασυμβεί παλαιά, σε σχόλια που άφησε και εδώ στο δισκορυχείον), όταν νομίζω ότι πρέπει.

      Κατά τα λοιπά θα συμφωνήσω μαζί σου πως δεν έχουμε να περιμένουμε, καλλιτεχνικώς, τίποτα πια από τραγουδοποιούς αυτής της ηλικίας. Τα καλύτερα που είχαν να δώσουν μάς τα έδωσαν. Αλίμονο αν κάποιος προσδοκά, σήμερα, να πάει μπροστά το rock, η μουσική, οτιδήποτε από τον Dylan ας πούμε, ή από τον Mick Jagger και απ’ όλους τους υπόλοιπους 70άρηδες.

      Για τα υπόλοιπα δεν έχω να σχολιάσω κάτι.

      Διαγραφή
    2. Κατά τα λοιπά θα συμφωνήσω μαζί σου πως δεν έχουμε να περιμένουμε, καλλιτεχνικώς, τίποτα πια από τραγουδοποιούς αυτής της ηλικίας. Τα καλύτερα που είχαν να δώσουν μάς τα έδωσαν. Αλίμονο αν κάποιος προσδοκά, σήμερα, να πάει μπροστά το rock, η μουσική, οτιδήποτε από τον Dylan ας πούμε, ή από τον Mick Jagger και απ’ όλους τους υπόλοιπους 70άρηδες.

      Στα υπόλοιπα δεν έχω κάτι να προσθέσω, αλλά γιατί όχι;

      Αυτό συντηρεί το μύθο ότι η μουσική είναι υπόθεση της νεολαίας κλπ.

      Μερικά από τα καλύτερα έργα τους οι κλασσικοί (εννοώ και μπαρόκ, ρωμαντικοί κλπ) μουσικοί τα έδωσαν σε μεγάλη ηλικία. Ο Μπετόβεν και η 9η π.χ. Ακόμα και ο Μότσαρτ το καλύτερο έργο του το έδωσε λίγο πριν πεθάνει (αν και πέθανε νωρίς γενικά, οπότε ήταν ακόμη νέος). Τα ίδια και πολλοί τζαζίστες ― τα σημαντικότερα έργα τους τα έδωσαν στην δεύτερη και τρίτη περίοδο της καριέρας τους.

      Και ο Χατζιδάκις π.χ ήταν ενεργός και με μεγάλη ποιότητα ως το τέλος ― ποιότητα που μουσικοί με το 1/3 της ηλικίας του δεν είχαν.

      Θα μπορούσε λοιπόν, δεν είναι καθόλου απίθανο, ακόμη και ένας βετεράνος να βγάλει ένα δίσκο έκπληξη, καλύτερο από ότι έχει δώσει ώς τώρα.


      Διαγραφή
    3. Είχα στο νου μου κυρίως το rock, την pop, τα τραγούδια, αυτά τα πράγματα (αναφέροντας τους Jagger, Dylan και όλους τους υπόλοιπους εβδομηντάρηδες). Αλλά και γενικώς θα έλεγα πως αυτό που έγραψα ισχύει… ότι, δηλαδή, τα καλύτερα που είχαν να δώσουν όλοι τούτοι και όποιοι άλλοι μάς τα έδωσαν στα νειάτα τους. Για τον Μπετόβεν δεν μ’ ενδιαφέρει να συζητήσω. Παμπάλαιες εποχές, άλλες συνθήκες, άλλα… άλλα… άλλα…
      Ποιοι τζαζίστες όμως έδωσαν στα 70 τους έργο που θα μείνει; Εγώ δεν ξέρω κανέναν. Και ο Ornette Coleman και ο Sonny Rollins μπορεί να βγάζουν ακόμη καλούς δίσκους, όμως κανείς δεν θα τους θυμάται γι’ αυτούς. Όλοι θα τους θυμούνται για τους δίσκους που έβγαζαν στα fifties και τα sixties (άντε και λίγο στα seventies), όταν ήταν 30άρηδες.
      Και από τον Χατζιδάκι δεν θυμάμαι να άκουσα τίποτα ενδιαφέρον μετά το 1976, μετά τα 50 του δηλαδή. Ακόμη και κάποια καλά τραγούδια από την «Εποχή της Μελισσάνθης» (1980) ή την «Πορνογραφία» (1982) ήταν συντεθιμένα δέκα και δώδεκα χρόνια νωρίτερα, όταν ήταν 40άρης
      Και ο 70άρης σχεδόν Robert Wyatt μπορεί να βγάζει ακόμη καλούς δίσκους, αλλά κανένας δεν ηχεί στ’ αυτιά μου όπως το “Rock Bottom” ή το “Ruth is Stranger than Richard”, που τα έβγαλε όταν ήταν 30άρης.
      Πάντως και αυτό που λέτε μπορεί, φυσικά, να ισχύσει. Να βρεθεί… >>ένας βετεράνος να βγάλει ένα δίσκο έκπληξη, καλύτερο από ό,τι έχει δώσει ως τώρα<<. Άμα ψάξω, μάλιστα, μπορεί να βρω και κάποιον… Είναι όμως λάθος να μετονομάζουμε τις «ελάχιστες εξαιρέσεις» σε «γενικούς κανόνες».

      Διαγραφή
  4. Spacefreak

    Ακόμα κουβέντα γίνεται αν στο rock μπορεί να δώσει κάποιος άνω των 40 (πέρα από νοσταλγία σε πουρόκερς); Η ιστορία αυτή έχει λήξει εδώ και 10ετίες. Γιατί; Γι' αυτό:

    https://www.youtube.com/watch?v=wAtUw6lxcis

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αγαπημένο του John Peel, όπως βέβαια και το Children of the Sun των The Misunderstood (http://www.youtube.com/watch?v=mrRImjZlD38). Το ζήτημα βέβαια ανακύπτει όταν τα χρόνια παρέλθουν και αρχίζεις να αναρωτιέσαι γιατί το όνειρο ξεθώριασε και ποια είναι η ευθύνη που σου αναλογεί.

    Ότι η κατάσταση έχει περιέλθει σε άλλα χέρια αυτό είναι αναντίρρητο, αλλά πέρα από τις αποτιμήσεις είναι λογικό/φυσικό να επιζητείς κάποια εκφραστική διέξοδο από ανθρώπους που σε συγκινούσαν κάποτε στη νεότητά σου...

    Τουλάχιστον, έτσι το βλέπω εγώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν τίθεται θέμα (παλαιών) προσώπων.

      Dylan σημερινό (ας πούμε) δεν μπορώ ν’ ακούσω με τίποτα. Προτιμώ, ασυζητητί, τον πιτσιρικά της… διπλανής πόρτας. Όταν έγραφα, όμως, το άρθρο για τον Dylan έβαλα και ξανάκουσα σχεδόν όλη τη δισκογραφία του από τα sixties και την καταφχαριστήθηκα.

      Για μένα δεν λειτουργεί ούτε το live. Σπανίως θα δω σημερινούς ξοφλημένους –θα πρέπει να έχω κάποιον πολύ ειδικό λόγο, κι ας κουβαλάνε… φορτηγά με τραγουδάρες πίσω τους–, ιδίως όταν έχουν μετατρέψει το live σε επιχείρηση.

      Μπορεί, όμως, να πάω να δω καμμιά παλιοσειρά, που θα εμφανιστεί κάπου, έτσι απλά, δίχως «γραφεία» πίσω του και «διοργανωτές». Ευχαρίστως π.χ. θα πήγαινα, αν προλάβαινα, να δω τον Patrick Cambell-Lyons (από τους sixties Nirvana) που έπαιξε τις προάλλες σ’ ένα (αθηναϊκό) μπαράκι…

      Διαγραφή