Ένα ανέκδοτο στούντιο άλμπουμ (έκδοση σε CD, όπως και σε αναλογικό audiophile βινύλιο 180
γραμμαρίων) του μέγιστου τρομπετίστα και τραγουδιστή της τζαζ Chet Baker (1929-1988)
–εδώ μαζί με τον συνοδοιπόρο του, επίσης τρομπετίστα και τραγουδιστή Jack Sheldon (1931-2019)–, είναι
από τη φύση του κάτι πολύ σημαντικό. Ιδίως αν έχουμε να κάνουμε μ’ ένα σέσιον της
κλάσης του “In Perfect Harmony”
[Jazz Detective / Deep Digs Music Group / Elemental Music, 2024] (ηχογράφηση στο
United
Audio, στην πόλη
Tustin
της Καλιφόρνιας, το 1972), στο οποίο ακούγονται, πλην των προαναφερομένων
και οι Jack Marshall κιθάρα, Dave Frishberg πιάνο, Joe Mondragon μπάσο και Nick Ceroli ντραμς.
Baker και Sheldon
συνεργάζονταν από τα σίξτις ήδη και οπωσδήποτε αυτή η συνύπαρξή τους από το
1972 έχει το νόημά της, επειδή αμφότεροι δημιουργούν ένα άλμπουμ κάπως light, και βασικά
τραγουδιστικό, οι απαιτήσεις του οποίου έχουν να κάνουν με τη χαρά και την
εκτόνωση. Κάτι σημαντικό από μόνο του, φυσικά, αφού η ελαφρότητα και το easy listening δεν ήταν ποτέ
αποκομμένα από την τζαζ της διασκέδασης.
Έντεκα tracks καταγράφονται στο “In Perfect Harmony”, δηλαδή δέκα τραγούδια και ένα ορχηστρικό (το “Once I loved” του A.C. Jobim) ακριβώς στη μέση του track list, στη θέση 6. Το υπόλοιπο υλικό; Στάνταρντ βασικά, μια σύνθεση του Sheldon και ακόμη μια έκπληξη, ίσως – η εκτέλεση στο κλασικό και πάντα υπέροχο “Historia de un amor” του Carlos Eleta Almarán (από τον Sheldon).
Βασικά οι ερμηνευτές εναλλάσσονται. Ξεκινά ο Baker στο “This can’t be love” (των Rodgers & Hart), για να συνεχίσει ο Sheldon στο “Just friends” (Klenner-Lewis), μετά o Baker στη σύνθεση τού Sheldon “Too blue”, πιο μετά o Sheldon στο “But not for me” (των Gershwins) κ.ο.κ.
Τα κομμάτια έχουν μεγάλη χάρη, τα παιξίματα από τα δύο βασικά πνευστά και σολιστικά όργανα είναι φορτισμένα συναισθηματικώς (εξαιτίας και του ρεπερτορίου βεβαίως), με τα υπόλοιπα τέσσερα όργανα (πιάνο, κιθάρα, μπάσο, ντραμς) να ακούγονται, εν πολλοίς, σαν rhythm section.
Ένα απλό, όμορφο και περίτεχνο light jazz άλμπουμ είναι το “In Perfect Harmony”, που έχει τον τρόπο να σε παρασύρει και να σε κατακτά, εν τέλει, με τις ερμηνείες και τα παιξίματα τόσο του Chet Baker, όσο και του Jack Sheldon.
Έντεκα tracks καταγράφονται στο “In Perfect Harmony”, δηλαδή δέκα τραγούδια και ένα ορχηστρικό (το “Once I loved” του A.C. Jobim) ακριβώς στη μέση του track list, στη θέση 6. Το υπόλοιπο υλικό; Στάνταρντ βασικά, μια σύνθεση του Sheldon και ακόμη μια έκπληξη, ίσως – η εκτέλεση στο κλασικό και πάντα υπέροχο “Historia de un amor” του Carlos Eleta Almarán (από τον Sheldon).
Βασικά οι ερμηνευτές εναλλάσσονται. Ξεκινά ο Baker στο “This can’t be love” (των Rodgers & Hart), για να συνεχίσει ο Sheldon στο “Just friends” (Klenner-Lewis), μετά o Baker στη σύνθεση τού Sheldon “Too blue”, πιο μετά o Sheldon στο “But not for me” (των Gershwins) κ.ο.κ.
Τα κομμάτια έχουν μεγάλη χάρη, τα παιξίματα από τα δύο βασικά πνευστά και σολιστικά όργανα είναι φορτισμένα συναισθηματικώς (εξαιτίας και του ρεπερτορίου βεβαίως), με τα υπόλοιπα τέσσερα όργανα (πιάνο, κιθάρα, μπάσο, ντραμς) να ακούγονται, εν πολλοίς, σαν rhythm section.
Ένα απλό, όμορφο και περίτεχνο light jazz άλμπουμ είναι το “In Perfect Harmony”, που έχει τον τρόπο να σε παρασύρει και να σε κατακτά, εν τέλει, με τις ερμηνείες και τα παιξίματα τόσο του Chet Baker, όσο και του Jack Sheldon.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου