NATSUKI TAMURA / JIM BLACK ντούο για τρομπέτα και ντραμς σε σκληρό improv πλαίσιο

Για τον ιάπωνα τρομπετίστα, συνθέτη και βασικά αυτοσχεδιαστή Natsuki Tamura δεν χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω εδώ, καθώς έχουμε αναφερθεί σ’ αυτόν δεκάδες φορές στο blog – είτε ως βασικό συνεργάτη τής (και συζύγου του) Satoko Fujii είτε ως μέλος άλλων πρότζεκτ (σόλο, ντούο κ.λπ.).
Στο παρόν CD ο Tamura συνεργάζεται ξανά με έναν παλαιό συνοδοιπόρο του, τον ντράμερ Jim Black, τον οποίον πολλοί, ή κάποιοι τέλος πάντων, θα τον ξέρουν ως ντράμερ των Pachora (ενός balkan-jazz γκρουπ από τα 90s, με δυνατές κυκλοφορίες στην Knitting Factory). Tamura και Black είχαν συνεργαστεί σε σχήμα duo, για πρώτη φορά, το 1999, στο ολλανδικό CD “White & Blue” [Buzz-Records], ενώ υπάρχουν καταγραμμένες και άλλες συνεργασίες τους, μέσα όμως από ευρύτερα σχήματα (Satoko Fujii Four κ.λπ.). Έτσι, 25 χρόνια μετά από το “White & Blue”, μια νέα συνύπαρξή τους, σε σχήμα ντούο, βρίσκεται τώρα στην αγορά, η ονομασία της οποίας είναι “NatJim” [Libra Records, 2024].

Σ’ αυτό το CD με τα εννέα tracks, που είναι ηχογραφημένο σ’ ένα στούντιο της Βέρνης (Ελβετία) τον Νοέμβριο του ’23, ο Tamura χειρίζεται τρομπέτα και τραγουδά με τον δικό του τρόπο (σε δύο tracks), ενώ ο Black είναι πίσω από τα ντραμς (δίχως να χειρίζεται κάποια άλλα κρουστά). Όπως γράφει η Satoko Fujii στο δίγλωσσο (ιαπωνικά-αγγλικά) ένθετο:
«Τον Νοέμβριο του ’23 ήμουν σε περιοδεία, στην Γαλλία, με το Trio San (σ.σ. ένα γυναικείο σχήμα, για το οποίο έχουμε γράψει στο blog), με τον Natsuki Tamura να κατευθύνεται προς την Βέρνη, για να ηχογραφήσει με τον Jim Black. Ο Tamura δεν είναι σαν κι εμένα. Εκεί όπου εγώ τείνω να αναλαμβάνω διάφορα πρότζεκτ, σε διαφορετικούς τόπους, αυτός σπάνια απομακρύνεται, εκτός αν θέλει πραγματικά να κάνει κάτι δικό του. Και για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο αυτό “το δικό του” είναι συχνά ένα ντούο του με ντράμερ».
Το έχει δουλέψει πολύ καλά μέσα στα χρόνια το ντούο τρομπέτα-ντραμς ο Tamura, δείχνοντας εμπιστοσύνη σ’ αυτή τη δύσκολη συνεργασία, την οποία έχει εξελίξει φυσικά, προς κάτι σύνθετο, απαιτητικό και ολοκληρωμένο.
Δίχως να χρησιμοποιεί έξτρα βοήθειες, στουντιακές, ηλεκτρονικές κ.λπ. και με γνώμονα το πάντα εκρηκτικό παίξιμό του στην τρομπέτα, με τις όποιες εμβόλιμες λυρικές προεκτάσεις, που ενίοτε ξεφεύγει σε κάτι απροσδιόριστο ηχητικά (ακόμη και η χρήση της φωνής δρα σαν επέκταση του κλίματος, που δημιουργεί η τρομπέτα), ο Tamura θα βρίσκεται πίσω και από κομμάτια πιο συμβατικά, σαν το εισαγωγικό “Morning city”, αλλά και (πίσω) από περισσότερο δύστροπα και δύσκολα, σαν τα “City of night” και “Bright city” – με τον Jim Black να είναι επίσης καταιγιστικός, με συνεχείς ρούλους και απρόσκοπτη χρήση μπότας (σε λίγα κομμάτια θα τον ακούσεις, ας πούμε, να παίζει μόνο με τα πιατίνια ή να χειρίζεται τα ντραμς σαν περκάσιον), αφήνοντας το πάθος, την ένταση και τη δύναμη να καθορίσουν εκείνες την πορεία της ηχογράφησης (μέσα, συγχρόνως, από αλλαγές σε tempi και ρυθμούς).
Φυσικά, το “NatJim” δεν είναι ένα απλό άλμπουμ, καθώς απευθύνεται στους φίλους της avant jazz και του creative improv – αλλά αυτό, όπως και να το κάνουμε, πέρα από αναμενόμενο είναι και το επιθυμητό στην περίπτωσή τους.
Επαφή: www.natsukitamura.com