WHAT THE FUNK… τέλος πάντων;

Η μαύρη μουσική στα πολλά και διαφορετικά πρόσωπά της (funk, reggae, hip-hop, afro, blues…) είναι το ζητούμενο στο πρώτο LP των What the Funk που έχει τίτλο “I’n’I” [JustBands.gr/ Gorilla 11/ Studio Pazl, 2014], μιας μπάντας που θέλει να αποτελέσει ένα κάποιο αντίπαλο δέος στο –λέω εγώ– «είμαι ωραίος, περνάω καλά» τού... αριστεροτάχα-χαβαλέ (εγχώριου και ξένου). Γκρουπ πακτωμένο στα της αθηναϊκής πραγματικότητας, με καθημερινό ελληνικό (και αγγλικό) λόγο που άγεται από την πολιτική-κοινωνική κατάσταση (και που καλό θα ήταν να τον διαβάζαμε τυπωμένο σ’ ένα ένθετο, επειδή δεν αποκρυπτογραφείται πάντα και στην ολότητά του κατά την διάρκεια της ακρόασης), οι What the Funk είναι η μπάντα που μπορεί να ταρακουνήσει δια του ήχου και –γιατί όχι;– δια του στίχου της την εγχώρια σκηνή. Αποδίδοντας μια (μαύρη) μουσική, που πάντα θα διατηρεί γύρω της και εντός της τα στοιχεία της εξωστρέφειας, του χορού και του κεφιού, τούτοι οι τύποι δεν μένουν μόνο στα όποια «εύκολα» επιφανειακά χαρακτηριστικά, αλλά επιχειρούν να βγάλουν στo φως (καμμιά φορά και στο σκοτάδι…) έναν λόγο… ρομαντικά επαναστατικό, παίζοντας με τους ρυθμούς και τις μελωδίες, φτιάχνοντας κομμάτια που θα μπορούσε να αφορούν σε μια μεγάλη γκάμα ακροατών – από ’κείνους που γούσταραν ή γουστάρουν τους παλιούς καλούς Φατμέ π.χ. («Πουτάνα Αθήνα») ή το groovy hip-hop των Beastie Boys και των Erik B. & Rakim (“What the funk”), μέχρι όσους... αντιλαμβάνονται την δημιουργική τρέλα καλλιτεχνών όπως ο Τζαμαϊκανός Dillinger ή ο Ζωρζ Πιλαλί (ο οποίος παρευρίσκεται και στο έσχατο βαρύ και θορυβώδες hip-hop “w/e noiz”). Υπάρχουν τραγούδια σκληρά στο ρεπερτόριο των What the Funk (όπως το drug song “Joy”), αλλά και θεραπευτικά tracks όπως το “Afro” (με τις ωραία τοποθετημένες afrobeat αναφορές) ή το αργόσυρτο και κάπως dub-οειδές «Τα ομορφότερα όνειρα», τα οποία καλύπτουν διαφορετικά γούστα (όπως προείπα) που μπορεί να ενωθούν, όμως, κάτω από μία γενική αισθητική γραμμή (η οποία υπάρχει και είναι σαφής).

Οι What the Funk (Dimitrakis Ramone φωνή, κιθάρα, Βαγγέλης Πούλος κιθάρα, φωνή, Γρηγόρης Ζαμπέλης μπάσο φωνή, Δημήτρης Κογιάννης κιθάρα, κρουστά, Νίκος Κουτάντος ντραμς) και οι φίλοι τους (Ζωρζ Πιλαλί, Νικήτας Κλιντ, Felipe, World the Mouth) που συμμετείχαν στην ηχογράφηση δημιούργησαν ένα πολύ ζωντανό, όπως και ουσιαστικό συνάμα, LP καταφέρνοντας να ισορροπήσουν ανάμεσα σε μιαν εξωτερική εκφραστική τραχύτητα και στη «δουλεμένη» εσωτερική ευαισθησία τους.

Επαφή: https://el-gr.facebook.com/wuttafunk